Tancerze wirowali w kolorowych okręgach, zagrzewani do szybszego kręcenia się i porywania coraz to kolejnych osób z tłumu gromkimi okrzykami coraz to bardziej podchmielonego towarzystwa. Spod stóp unosił się kurz i pryskały drobne kamyki, bardowie cięli tak na gęślach, że mało nie przepiłowywali w pół swoich instrumentów, a śmiech i radosne pokrzykiwania niosły się tak donośnie i daleko, że niechybnie przepłoszyły całą okoliczną zwierzynę.

Przeborka siedziała nieco z boku, na jednej z prowizorycznych ław, które teraz odsunięto na bok, by zrobić miejsce coraz większemu kręgowi tancerzy. W glinianym kuflu - nie pierwszym tego wieczora, bo starała się nadrobić zawzięcie to, czego nie wypiła z powodu wykonywania zlecenia - niespiesznie kołysało się lekkie, kwaskowate piwo o gęstej konsystencji, tak inne niż trunki, którymi raczono się wyżej na Północy - ale wciąż smakowitym. Ogniska na środku placu pogaszono; ogień płonął tylko tam, gdzie gromadzili się znajomi czy gotowano resztki festiwalowych przekąsek; kobieta siedziała w cieniu.

Ostrożnie wsunęła pod swoją lekko rozpiętą kurtę palce wolnej i sprawnej ręki; zamiast znajomego, śliskiego dotyku chłodnej koszulki kolczej, do którego była przyzwyczajona jak do drugiej skóry, opuszkami wymacała sztywny i szorstki materiał szerokiego bandaża, który oplatał jej żebra niczym zbyt ciasno zapięty pas. Mikstura Marva i łaska bogów przelana na nią przez dłonie Toriki zadziały cuda i kobieta czuła, że rozległe obrażenia, jakie oberwała w starciu z ogrem, niemal się zagoiły, ale nic nie przychodzi za darmo; organizm był wyczerpany i zmęczony, alkohol uderzał do głowy jakby mocniej, a zrastające się nienaturalnie szybko żebra wciąż wymagały ochrony i bolały przy każdym oddechu - a i zapewne głębsze westchnięcie mogło je na powrót połamać.

O twarzy nie było nawet co gadać; Przeborka nigdy urodziwa nie była, ale kiedy ludzie w wiosce pokazywali ją palcami, a jedna wrażliwsza wieśniaczka zakryła nawet oczy swojemu dziecku, barbarzynka pojęła, że tym razem z nią jest naprawdę niedobrze. Opuchlizna nie zeszła, i choć krew nie zalewała już jej oczu, a z ziemi, juchy i potu zdołała się (bardzo ostrożnie) obmyć, nabrzmiałe i rozorane części buzi przybrały obrzydliwe sino-zielonkawe zabarwienie przejrzałych sińców, jakby wojowniczka gniła od środka. Cóż, będą kolejne blizny do niemałej już kolekcji...

Ale nie wygląd, ani nawet osłabienie nie było tym, co spowodowało, że kobieta siedziała z boku. Niegdyś, w klanie, nie nie potrzymałoby jej przed rzuceniem się w wir zabawy, piciem na umór i przechwalaniu się swoimi przewagami. W końcu - jak powiedziała rudowłosemu najemnikowi - tylko po ciężkiej bitwie można było poczuć się naprawdę, naprawdę żywym, a zabawa po zwycięstwie smakowała najlepiej i najpełniej.

Ale... to było *tam*, na Północy. W domu. Tu, w Phandalin, "na równinach", było zupełnie inaczej - i z początku, nim wytłumaczono jej, że to święto plonów - barbarzynka gotowa była myśleć, że ta popijawa zorganizowana jest na cześć ich zwycięstwa nad smokiem czy innej doniosłej sprawy... Czcić to, co było jedną z wielu twarzy Matki Natury? Naturalną kolej rzeczy, że rośliny wzrastają, dojrzewają i wydają owoce? Mieszkańcy równin byli tak związani z uprawą roli, że to stanowiło korzeń ich jestestwa - a nie sprawy, dla których ludzie Północy gotowi byliby wyprawić jakąś uroczystość. Nawet w poprzedniej miejscowości, gdzie służyła dłużej jako najemniczka po odejściu z klanu, fetowano korzystne handlowe transakcje, zabicie wyjątkowo groźnego potwora nawiedzającego trakt handlowy czy szczęśliwe narodziny w rodzinie kogoś ze starszyzny; nie rzeczy tak trywialne mało istotne, jak ścinanie kłosów.

Nie rozumiała tego; nie rozumiała i nie bardzo chciała się nad tym zastanawiać, czy spierać się o to z kimkolwiek; w końcu każda okazja była dobra - nawet taka - by dać odpłynąć troskom dnia, zatańcować się do obłędu, skorzystać z tego wszystkiego, co obiecywała ciepła noc i rozgrzani zabawą ludzie.

To ludzie byli problemem. Ci ludzie, którzy spoglądali na wracających najemników z niejaką życzliwością i zaciekawieniem, którzy pozdrawiali Jorisa i Torikę, reszcie grupy też oddając odrobinę tego szacunku, jakim obdarzali młodego herszta, najwyraźniej tu zasłużonego. Wątpliwość, z jaką Przeborka poszła niegdyś do siostry Garaele, nie znikła wcale, a wręcz się pogłębiła. Barbarzynka *chciała* tu zostać; miejsce odpowiadało jej jak mało które, a ostatnie kłopoty w okolicy podpowiadały jej, że na usługi bicia potworów kawałkiem zaostrzonego żelaza jeszcze długo będzie popyt.

Ale znała to, znała zbyt dobrze i z Gryfiego Gniazda i z Nesme. Ci sami ludzie, którzy teraz byli życzliwi i mili... ci sami, którzy gratulowali, poklepywali po ramieniu, ufali i powierzali chętnie w jej ręce swoje życie czy majątki... ci sami ludzie potrafili pod wpływem nagłego impulsu stać się równie zajadłymi wrogami, jak serdecznymi wcześniej byli znajomkami. Najłatwiej było przecież zawsze zrzucić swój gniew i problemy na kogoś takiego ja ona. Obca. Niepasująca. Mająca swoje zdanie, inne niż reszty. Pochodzącą z tego czy tamtego "złego" miejsca, naznaczoną doświadczeniem, które długi czas trzymało ją długo poza jakąkolwiek społecznością.

W taniec i zabawę można było pójść łatwo. Posiłować się na rękę z jakimś podpitym chłopaczkiem, zdobywając podziw i może przelotną miłostkę; opowiedzieć przy ognisku o tym, co się przeżyło na szlaku, zyskując trochę sławy i grono ciekawych słuchaczy. Powoli wchodzić w tą tutejszą społeczność, przyjaźnie, znajomości, materię ludzkiego współżycia. Ale skoro mówiąca głosem boga nie mogła jej tego obiecać, to kto inny mógł zapewnić barbarzynkę, że *znów* nie skończy się to tak samo: odtrąceniem, ostracyzmem, wygnaniem...?

Chciała, pragnęła tak bardzo w końcu powiesić miecz na ścianie, zamienić metalową rękojeść dwuraka na drewniany uchwyt kowalskiego młota; podszkolić się w fachu, który tak ją fascynował i pociągał. Niewielki, chybotliwy płomyk obozowego ogniska zamienić na trwały, stateczny żar paleniska kuźni. Wreszcie odpocząć - i umrzeć tak, jak nikt wcześniej z jej klanowej rodziny nie umierał - czyli we własnym łóżku, po długim, spokojnym życiu. Nie dogorywać w błocie i we flakach gdzieś na jakimś bezimiennym trakcie, kiedy nadwyrężone ciało w końcu nie nadąży za bojowym duchem.

Chciała się *osiedlić*. Ciężar sakieki, w której z taką pieczołowitością odkładała zarobione na to wymarzone życie złoto, zamiast przehulać je tak, jakby jutra nie było - przypominał jej o tym dobitnie. Ale choć nie bała się sama skoczyć na ogra, ani nie truchlała pod spojrzeniem wielkiego gadziego oka - a każdego, kto by ją od tchórzów wyzwał, nie musiała w ogóle słuchać, bo znała swoją wartość - wciąż brakowało jej tej odwagi, by zaufać. Zaufać i zacząć od nowa. Zrobienie kroku w kierunku tańców było właśnie zaczęciem tej ścieżki, kiedy ludzie z Phandalin przestaliby dla niej być obcy, nic nie znaczyć - i spragniona “swojego miejsca” Przeborka musiałaby w końcu skapitulować. Ale jeszcze nie teraz, jeszcze nie. Jeszcze nie, bo...

...bo nie skończyli przecież swojego zlecenia, powiedziała sobie w duchu, melancholijnie dopijając resztkę piwa. Ledwo sprawdzili jedno czy dwa miejsca, znaleźli zwłoki maga - i ani ślady mordercy. Jutro rano trza będzie zaraportować zleceniodawcom, co się wydarzyło i spytać, co czynić dalej wypada. Reszta kompanii pewnie z okazji święta srogo popije, a ktoś musi przeca stanąć przed płacącym “panem” i się jakoś składnie wypowiedzieć. Równie dobrze mogła być to ona, niech się reszta bawi bez wyrzutów sumienia...

Kiepska to była wymówka, cienka i śmierdząca haniebną ucieczką, ale jedyna, jaką kobieta na razie miała, by jeszcze wciąż trzymać się swojej zdystansowanej postawy. Jeszcze chwila, obiecała sobie. Na następnym festynie będę takie hołubce wycinać, że legendy będą o mnie śpiewali. Pokażę tym schylonym do ziemi zbożorzujom jak się bawią wolni ludzie Północy! Tylko jeszcze nie teraz, po prostu. Jeszcze chwilę muszę to wszystko przemyśleć...

Pokręciła głową w ciemności i splunęła na ziemię, zmęczona i zdegustowana tą chmurą sprzecznych emocji, które spadły na nią po tak radosnym i zwycięskim powrocie. Starzejesz się, kobito...

Cisnęła kuflem gdzieś w noc, spalając tym wysiłkiem - bo przy ciasno powiązanym barku gest ten wiązał się z niemałym bólem - resztki złości na siebie, które się w niej wciąż tliły i powlokła się do swojego ustronnego namiotu nad rzeką.

Do rana śniły jej się dźwięki skocznej muzyki.

Shavri cieszył oczy czerwono-złotym zachodem słońca zwiastującym zmianę pogody. Długie wstęgi puchatych chmur rozciągnięte w poprzek nieboskłonu jak wielkie stadko małych owieczek z brzuszkami różowo-pomarańczowymi, a rubinowo-fioletowymi grzbietami. Odpoczywał w siodle, czerpiąc z rytmicznych ruchów idącej Mirry i patrząc, jak źdźbła traw i kwiaty, wyzłocone ostatnimi przebłyskami dnia, huśtają się przy trakcie, popychane do tańca wiatrem pachnącym ziołami i wieczorną wilgocią. W najlepsze trwała ptasia Pieśń Pożegnania Słońca, która w tych stronach brzmiała dla tropiciela trochę inaczej niż w domu. Dochodziły go rozmowy towarzyszy, ich śmiech, trzeszczenie skóry w uprzężach i końskie kroki. Na polach i łąkach przed wsią nie było już żywego ducha – wszyscy udali się na zabawę. Również Kira, pchana na wielkich wysokościach nieprzychylnym wiatrem w pióra, już jakiś czas temu opadła z nieba w las przed nimi, prawdopodobnie widząc już płożące się słupy dymu z ognisk i kominów Phandalin.

Było coś w powrocie do tego miasteczka, co sprawiało młodemu Traffo dużą przyjemność i napełniało go spokojem. Ucieszył się tym bardziej, gdy do jego uszu zaczęła dochodzić muzyka na długo przed zapachem dymu. Oznaczało, że zabawa jeszcze się tutaj nie skończyła. Nie mógł marzyć o lepszym zakończeniu tej studziennej przygody.

W samej wsi było jasno i gwarno. Shavri szybko odnalazł na przykład burmistrza, którego nie omieszkał wypytać o jorisowego jeńca. Okazało się, że była u niego Garaele, ale szybko wyszła. Shavri doszedł do wniosku, że pewnie dlatego, że nie pachniało tam zbyt atrakcyjnie. Następne słowa burmistrza bardzo szybko potwierdziły prawdziwość jego przypuszczeń:
- Nikt go nie karmił i zabierajcie go w ogóle w cholerę, bo juz cały loch śmierdzi, a ja mu wiadra wypróżniać nie będę!
Shavri wątpił, żeby kapłanka nie zostawiła więźniowi jakiegoś poczęstunku, gdy u niego była, ale biorąc pod uwagę, że była u niego raz… Ciekawe, czy jeśli odwiedzi go jutro z samego rana z propozycją śniadania w zamian za informacje, więzień po trzech dniach postu we własnym smrodzie będzie bardziej skory do rozmowy, a mniej do puszenia się. Mało to chwalebne, ale cóż… kto sieje wiatr, zbiera burze. Czczenie krwiożerczej, pazernej i strzykającej trucizną bestii również nie należy do najbardziej szlachetnych uczynków. Obiecał burmistrzowi, że pomówi o tym z Jorisem. Oczywiście zamierzał najpierw pomówić z samym więźniem.

Rozglądał się właśnie za Marvem, kiedy doszedł go ciekawy dla ucha krasnoludzki śpiew. To mu przypomniało o jeszcze jednej sprawie i poszedł w tamtym kierunku. Przywitał się z górnikami, choć najpierw musiał ich przekrzyczeć i zapytał o trzy miejsca w górach, które widział na mapie w czasie odbierania zlecenia. Brodacze, przeplatając wspólny swoją pijacką, górniczą gwarą, oświadczyły, że po lasach i padołach nie łażo i co to w ogóle za cuda krowskie. Oni od roboty na grubie są, a nie od łażenia po krzokoch. O grubie mogo opowiedzieć kiela – ale Shavri, sam przecież spec w swojej pracy, szybko przekonał się, że chodzi im raczej o mówienie z pasją o szychcie, a nie magiczności, bo tu choć pijane, krasnoludy trzymały solidarnie gęby na kłódkę. Może dlatego, że jak mawiał jego dziadek – krasnolud pijany jest bardziej trzeźwy niż trzeźwy. Tropiciel, nie dając za bardzo odbiec od tematu w kierunku wyższości stempli z drzewa akacjowego nad pozostałymi, zapytał, czy nie znają kogoś, kto się właśnie szwenda tam „po krzokoch”.
- Jest paru myśliwców, co żyjo w dolinie. To niecały dziyń drogi od Phan – rzekł jeden, dolewając sobie do rogu z sagana miodu. Musiał jednak dojść do wniosku, że to całkowicie absurdalny pomysł, bo odłożył nienapełniony róg i po prostu zaczął pić wprost z garnka.
- Po drodze na wiyrch? – zapytał tropiciel, szukając w pamięci słów, jakimi jego dziadek rozmawiał ze swoimi dostawcami rudy. Widać bez względu na miejsce, są tradycje cechowe, które trzeba bezwzględnie uświęcać. Nie oczekiwał odpowiedzi od konkretnej osoby, ale ta nadeszła wraz z twierdzącym skinieniem glinianego naczynia.
Tropiciel, lekko tylko skonsternowany, zapytał o to, czy by mu tej dolinki myśliwców nie zaznaczyli na mapie, ale krasnoludy wyśmiały ten pomysł zbiorowo.
- Do srocza też ci mapę trza?
- Mono – ocenił inny, taksując Shavriego spojrzeniem. – Taki ciciuś, że pewnie liście nie nastarczą.
Kompanija wybuchła śmiechem, ale najbardziej siwy z nich szybko się uspokoił i życzliwie klepnął Shavriego po plecach.
- Za duktem, Buksie – rzekł, wskazując mu dodatkowo kierunek zgryzem swojej długiej fajki. - Na połednie, nie idzie sie zgubić.
Shavri i krasnoludom podziękował serdecznie za informacje i cofnął się z zasięgu ich głosów i oparów gorzoły, które wydychali, a które mogłyby spokojnie upić konia. Dobra informacja, którą miał dla Marva była taka, że ludzie, którzy mogą wiedzieć o tym, co się działo w górach, do których zmierzali, mieszkali na szlaku ich wędrówki. Może uda im się któregoś odnaleźć.

Zaczął szukać rudzielca w tłumie biesiadników, kiedy uderzyła go pieśń. Głos nie był donośny, ale jego barwa i sposób, w jaki był używany sprawiły, że dookoła podium ludzie nieco ucichli. Shavri obrócił się na pięcie i wyciągnął szyję nad tłum. A że niewiele to dało, zaczął się przeciskać do przodu, by w końcu zobaczyć, że śpiewa nie kto inny, a niewidoma służka ich zleceniodawcy.
Chłopak stał zasłuchany i choć nie rozumiał słów, rozrzewnienie zaczęło go dopadać. Tym mocniejsze, że miał za sobą długi dzień i wciąż był słaby jak osika na wietrze. Zapragnął ją przytulić i pocieszyć. Słyszał, że ponoć wszyscy słudzy przybyszy byli niewolnikami. Nie chciał dawać temu posłuchu, ale dumka ślepej służki wydała się drwić z jego przekonań.
Shavriemu zrobiło się źle. Bił się z myślami, słuchając niezrozumiałej dla siebie opowieści. W Futenbergu los takiej kobiety byłby całkowicie zależy od kapłanów i dobrej lub złej woli ludzi… Może miejsce, z którego pochodziła, było pod tym względem jeszcze gorsze i dumny mag przygarnął ją po prostu. A może zabrał siłą albo co gorsza oślepił, gdy była nieposłuszna? Straszne bywają ludzkie losy i Shavri wiedział o tym. Widział ludzi, którzy oślepli od głodu, dzieci z pokrzywionymi plecami, których plujący krwią z dziąseł rodzice wysyłali do lasu na poszukiwanie Słodkiej Ścieżki. Widział pogromy i pożogi i ludzi zbyt otumanionych, by opłakiwać bliskich. Widział nawet gorsze rzeczy. Dlatego starał się powściągnąć od oceny maga, zanim nie pozna jej historii. A tak się składało, że po wysłuchaniu jej pieśni, bardzo chciał ją poznać. Porozmawiać. Podziękować, dać trochę ciepła. Bo utwór, który zaśpiewała, choć smutny, pięknem wykonania wnosił spokój i dobro w niewesołe myśli Shavriego. Tchnął nadzieją.

***

Stonehill Inn, Phandalin