- Idę otworzyć te drzwi, bo teraz już jestem ciekaw co za nimi jest. - Kharrick wyjął oba klucze i podreptał do wrót. Był zbyt ciekawy by czekać aż Rufus skończy rozmawiać z duchami. Oblizując usta włożył jeden klucz, a potem drugi. Po krótkiej chwili wahania przekręcił oba słuchając zgrzytu mechanizmu. Serce waliło mu w piersi. Zastanawiał się co jeśli faktycznie była klątwa? Albo co gorsza pułapka, której nie wypatrzyli. No cóż. Teraz nie było już odwrotu.
- No, co tam widzisz? - krasnolud, jak to krasnoludy, też był ciekawy zawartości skarbca do którego wędrowali tak długo i zerkał Kharrickowi przez ramię - Kolejne golemy? -
- Cierpliwości. - mruknął złodziej sprawdzając, w którą stronę drzwi się w ogóle otwierają.

Złodziej westchnął głęboko oglądając rzeczy jakie znajdowały się w środku.Zbroja z zielonych łusek była szczególnie imponująca. Do tego te wszystkie bronie, strzały... murale.

Kharrick się zapatrzył podziwiając historię na nich opisaną. Przybył do tego kraju uciekając ze swojego nawet nie wiedząc gdzie skończy. Zwykle Historia go aż tak bardzo nie interesowała, ale od kiedy wraz z Jacem zaczęli spisywać ich własne przeżycia zmieniło się to. Książka z historią Chaliaux czekała na moment aby się w niej zatopić, teraz murale opisujące walkę łowców z kimś, kogo złodziej podejrzewał, że są jakąś rywalizującą grupą. Pewnie ci, o których wspomniał Cirieo - Molthuni. Do tego zielone smoki. Musiało ich być wiele skoro stanowi aż tak ważną część malowidła. Złodziej nie wyobrażał sobie żyć w ciągłym strachu przed takimi bestiami. On się bał zwykłego człowieka, a co dopiero takich bestii.

Ocknąwszy się z podziwiania zobaczył jak pozostali rozeszli się oglądać zbrojownię. Samemu sprawdził kilka przedmiotów, które zdawały się mu magiczne. Poznał szarą maź w garnuszku, która konserwowała jedzenie w stojącej pod ścianą skrzyni. Do tego strzały z kościanymi grotami rozpoznał jako te przeciw smokom. Sam nie miałby z nich pożytku. Zastanawiając się czy które z nich najlepiej by z nich skorzystało spojrzał najpierw na Mikela. Widząc jednak, że ten sięga po misternie zdobiony miecz od, którego również biła magia pomyślał o Rufusie. Wtedy też spostrzegł, że półork wciąż pozostał przy grobach. Bijąc się przez krótką chwilę z myślami postanowił do niego wrócić.

Ach, cóż za wspaniałe uczucie. Jace był szczerze zaskoczony. Spodziewał się pustki, lub smutku, może strachu... ale czuł tu pełną euforię. Samemu mimowolnie wyprostował się i odetchnął pełną piersią. Przechadzał się pomiędzy skrzyniami jak zamroczony. Dopiero pytanie o magiczne przedmioty wyrwało go z zafascynowania. Skupił się na aurach wypełniających pomieszczenie.

- To Zguba smoków - wskazał na miecz wyciągnięty przez Mikela.
- To pierścień chroniący przed kwasem. - przechadzał się poprawnie identyfikując przedmioty aż wszystkie przedmioty zostały opisane.

- Całkiem sporo tu tego i całkiem przydatnych rzeczy w walce ze smokiem. - rzucił wesoło.

Ostatnim, co pamiętała Emi, było uczucie chłodu, przypominające zanurzenie się w rześkiej wodzie stawu niedaleko troglodyckich jaskiń. Potem była ciemność i cisza…
Obudził ją nagły okrzyk, bólu i strachu, dochodzący z jej własnego gardła. Oczy raziło mocne popołudniowe słońce - stała na zewnątrz, na zniszczonym murze fortu. Cokolwiek wywołało ten krzyk, zniknęło bez śladu, więc mogła przyjrzeć się swojemu ciału. Była teraz wysoką ludzką kobietą o jasnej skórze i kasztanowych włosach. Miała szczupłą, lecz atletyczną sylwetkę, typową dla kogoś żyjącego w dziczy i nie unikającego walki. Dłonie poznaczone były drobnymi bliznami i zgrubieniami typowymi dla łuczników.
Sprawdzanie nowej formy przerwał głos, którego Emi nie słyszała od paru dni. Zniknął gdzieś jego irytujący, kpiący ton, brzmiał sucho i konkretnie, a gdzieś w głębi słychać było złość.
~~Troje to już tłok. Ktoś przejął ciało, pogoniłem go, masz znowu kontrolę. Nie ma za co~~
~ Pozwoliłam jej się opętać. Mam nadzieję że nie zrobiłeś jej krzywdy. Zbyt dużej...~ Emi westchnęła ciężko ponownie patrząc na swoje dłonie.
~~Nic jej nie będzie. Jak to pozwoliłaś?~~
~ Nie słuchałeś? Myślałam, że to niemożliwe dla ciebie aby nie wiedzieć co robię.
~~Chciałaś spokoju, prawda?~~
~ Myślałam, że to niemożliwe abyś nie słyszał. Z resztą sam mi powiedziałeś, że się zjawisz dopiero jak cię zawołam.
Głos prychnął ~~Coś wyłączyło twoją świadomość i przejęło kontrolę nad ciałem. Musiałem zareagować~~
~ Gdybyś słuchał wiedziałbyś, że zrobiłam to z własnej woli. Duchy są przykute do jednego miejsca, uznałam że przyda im się nieco rozprostować nogi.~
~~Chyba branie nauki z przeszłości nie jest twoją mocną stroną. Zdecyduj się, chcesz mojej obecności, czy nie?~~
~ Idź w cholerę. Jak nie zmienisz sposobu w jaki do mnie się odzywasz możesz nie wracać.~
~~A jak mam się odzywać?~~
Emi jęknęła.
~ Nie bierz przykładu z Laury. Ja naprawdę jestem gotowa współpracować o ile będziesz milszy. Siedzimy w tym razem, a ty raz zachowujesz się jakby ci zależało, a raz jakbyś się świetnie bawił moją osobą. Nie zamierzam być twoją zabawką ani czyjąkolwiek.~myśli Emi były całkiem poważne ~ Lepiej dobrze się zastanów zanim znowu odszczekasz mi coś sarkastycznie.~
~~ A mogę liczyć na to samo z twojej strony? ~~ głos zapytał krótko.
~ Starałam się Voxie dopóki nie wyprowadziłeś mnie z równowagi. Więc tak. Możesz na to liczyć.~
~~Niech więc będzie. Utrzymam poziom dyskursu zgodny z twoim, na ile będę w stanie pojąć wasze zasady kurtuazji i je zastosować w praktyce ~~
~ I kto wie? Może jeszcze wyjdzie z tego jakaś przyjaźń.~ myśl nie miałą być do Voxa, ale i tak wymsknęła się z podświadomości dziewczyny. Ten jednak, o dziwo, nie skomentował.

Cichy stukot drewnianej lagi obwieścił zbliżanie się Cirieo - Emi nie pamiętała, w jaki sposób go ominęła, ale niziołek wyglądał na całego, jedynie zdziwionego.
- Nie kojarzę cię - ukrywałaś się przed trollami w kryptach? - zapytał, uważnie się jej przyglądając.
Emi spojrzała na niziołka zastanawiając się przez chwilę co odpowiedzieć. W końcu nie wyrobiła i uśmiechnęła się dziarsko.
- Och nie poznajesz architekta tego miejsca? - Wskazała na jeden z pomników.
Niziołek spojrzał to na pomnik, to na stojącą przed nim kobietę, i ze zdziwienia otworzył lekko usta. Zaraz je zamknął i zmarszczył brwi.
- Fletcher nie żyje od dekad, kim ty jesteś? - zapytał, a w jego głosie dało się czuć lekki niepokój.
- Żart nie wyszedł widze, no trudno - Emi zasmuciła się po czym wyciągnęła jedną z różdżek i przytknęła ją sobie do szyi. Na poczekaniu wymyślając jakieś magiczne słowo zmieniła się w Kharricka. Z ciekawością spojrzał na niziołka i jego reakcję. Zmarszczone brwi Cirieo uniosły się, by zaraz znowu opaść, zmarszczone.
- Kiepski żart, zaczynałem się zastanawiać, czy coś wam się nie stało - powiedział, ale bez złości.
- Nie, nic nam się nie stało. Przecież nie byliśmy nawet tak długo. Trochę pułapek do rozbrojenia otwarcie zbrojowni. Chcesz się przejść? Jest tam dużo murali i z chęcią usłyszałbym dokładniejszą opowieść. - Kharrick zaproponował.
Niziołek momentalnie się rozchmurzył.
- Chętnie zobaczę, naprawdę zadbali tam o jakieś malunki? -
- Tak! Jakieś smoki i łowcy i… - złodziej zaczął gadać i opowiadać co widział prowadząc niziołka do środka.

Nie minęło więcej niż parę minut, gdy Rufus zauważył, że Ekaterina wróciła do grobowca, z powrotem jako duch. Wyglądała jednak, jakby przed chwilą się z kimś szamotała - jej ubrania były w nieładzie, miała też kilka zadrapań na twarzy. W oczach kobiety półork dostrzegł strach.
- Twój przyjaciel ...przyjaciółka ma coś dziwnego w głowie. Chyba mnie nie polubiło i próbowało ją… bronić? - potrząsnęła głową, a na jej twarzy znowu pojawił się uśmiech - Ale i tak jestem jej za to wdzięczna, przekażesz moje podziękowania? - zapytała Rufusa.
Rufus obserwował cały proces opętania z fascynacją, a przemiana Kharricka w Ekaterinę wywołała uśmiech na jego twarzy. Kiedy jednak duch wrócił i zdał zdawkową relacje, jego mina zrobiła się śmiertelnie poważna. Spojrzał badawczo na Laurę, której przekazał słowa kobiety, a następnie z powrotem na Ekaterinę.
-Ma coś w głowie? Chyba wiem o czym mówisz. Czy coś mu się stało ? I dlaczego powiedziałaś….przyjaciółka?
- Nie, po prostu zasugerowało mi, że nie toleruje intruzów, jakby jej broniło - duch się uśmiechnął, po czym dotarło do niego drugie pytanie - To wy nie wiedzieliście? - zapytała zdziwiona - Nie miałam pojęcia, że to tajemnica -
-Ja nie wiedziałem, czyli Kharrick jest kobietą udającą mężczyznę? Dziwne, ale chyba nie jest to problem…. - Rufus przeniósł spojrzenie na Laurę, zastanawiając się czy ona o tym wiedziała.
- Wiedziałam że tak będzie,...- mruknęła zirytowana wiedźma. - Tak Kharrick to nie Kharrick ale Emi. Jest zmiennokształtną. Dodatkowo ma w głowie dodatkowe coś osobą istotę, która … no jeszcze nie znamy natury tego czegoś. - Wyjaśniła Laura nie przejmując się już o zatajanie jakichkolwiek informacji. - No ale to że w obu formach jest to debil nie umiejący przemyśleć rezultatów swoich czynów więc przynajmniej to się nie zmienia.
- Co tu się dzieje? - spytał Jace wchodząc do pomieszczenia. - Skończyliśmy pakować broń i pancerze do walki ze smokiem. Ktoś tu biegał, czy mi się przewidziało? -
- Idiota pozwolił się opętać jednemu z duchów. Z tego co mówi Rufus “Gość Emi” nie przyjął tego najlepiej. - Pokrótce wyjaśniła Laura. Po czym westchnęła z rezygnacją i ruszyła do wyjścia. - Pójdę ją znaleźć… Rufus możesz powiedzieć gdzie duch ją od-pętał?
- Co zrobił? -
-Poczekaj, pójdę z tobą. -odparł skołowany Rufus po czym przekazał Ekaterinie pytanie Laury.
- Byłam wtedy na murze - powiedział zaniepokojony duch.
- Czekajcie, idę z wami. - sapnął Jace ruszając za wiedźmą.

Korytarz

Trójka usłyszała gadanie Kharrick w korytarzu zaraz gdy ruszyli. Opowiadał coś o pułapkach jakie musieli rozwiązać i ostrzegał kogoś aby nie wchodził w odnogę bo są metalowe linki. Zaraz potem dostrzegli złodzieja wraz z kuśtykającym Cirieo. Obaj lekko zaskoczyli się komitetem powitalnym.
- Mhmm, no więc głupiec wydaje się cały i zdrowy najwyraźniej tylko narażanie innych jest mu w smak. - Skomentowała jadowicie Laura, przyglądając się uważnie zmiennokształtnemu. Kiedy jej oględziny się skończyły zwróciła się do niziołka. - Wzięłam ci dodatkowe pociski do kuszy. - Po czym bezceremonialnie rzuciła wiązankę starannie związanych bełtów w stronę Cirieo. Ten, wciąż opierając się na prowizorycznej kuli, ledwo złapał paczkę jedną drobną dłonią, ale i tak zatoczył się, opierając o złodzieja, by nie zaliczyć upadku. Ten mu dodatkowo pomógł ustać łapiąc go za bark.
- Dziękuję - powiedział z westchnięciem - Jakie narażanie, o czym mówisz? -
- Też cię kocham słodziutka. - złodziej puścił całusa w powietrzu po tyradzie wiedźmy i skierował spojrzenie na niziołka - Spotkaliśmy duchy twórców i dałem się mu opętać aby nieco rozprostowała nogi… czekaj coś jej się stało?
Cirieo otworzył usta ze zdziwienia, a po chwili je zamknął i pokręcił głową - Chyba naprawdę nie powinienem się już niczemu dziwić, prawda? - stwierdził cicho z lekkim uśmiechem.
- Nieeeee no jasne że nie. Co mogłoby się stać martwej niematerialnej rozumnej istocie której została świadomość. No może poza wpuszczeniem jej do głowy osoby która już ma tam jednego pasażera który potrafi takim istotom zaszkodzić. Czy ty naprawdę zgubiłaś gdzieś swoją inteligencję czy zachowujesz się tak destrukcyjnie bo nie poświęcamy ci wystarczająco dużo uwagi?!? - Głos Laury był uniesiony, nietrudno było się domyśleć że się gniewa. Jest zła jak osa i pewnie nic co powie złodziej jej nie uspokoi.
Kharrick uniósł brwi słuchając wiedźmy.
- Świetnie znowu z obrażaniem… ale nie odpowiedzieliście. Czy coś jej się stało? Vox powiedział, że nie zrobił jej krzywdy - założył ręce na piersi uznając, że nie ma co tłumaczyć się póki Laura unosi się złością.
- Pozwoliłeś się opętać? - Jace potrząsnął głową. Zabrakło mu słów. Autodestrukcyjne zachowanie Kharricka zaskoczyło psionika. Jakby nie mieli już wystarczająco problemów z hobgoblinami, smokiem i brakiem łowców. Zabrakło im opętywania przez duchy.
Spojrzał pytająco na Kharricka.
- No co? Z tego jak Rufus z nimi rozmawiał uznałem, że nie są złe. Ile można być przykutym do jednego miejsca? Dałem możliwość rozprostowania nóg.
- O tak bo kłamstwo najwyraźniej nie istnieje w tym świecie i wszyscy mówią prawdę. - Laura zasyczała gniewnie na niespodziewaną naiwność Emi. - Jak na kogoś kto jeszcze wczoraj prosiła o ewentualną pomoc pozbycia się swojego pasażera szastasz swoją wolną wolna na lewo i prawo…. No chyba, że miałaś nadzieje że to duch poszarpie twojego pasażera i będziesz miała go z głowy, to również było głupie i nieprzemyślane. - Laura nie traciła tempa ale koniec końców wydała z siebie zirytowany dźwięki z głębi garła wyrzuciłą ręce w góre i zwróciła się do Rufusa i Jace’a.
- Wy spróbujcie jej przemówić do rozumu. Ja mam dosyć, jeśli nie umie zrozumieć jak jej zachowanie nas naraża to powinno się ją odprawić. - Laura następnie odwróciła się do towarzystwa plecami i ruszyła drogą jaką zeszli na dół. Ona miała ważniejsze rzeczy niż niańczenie głupców.
- I po co się złości skoro nic się nie stało? Jakby chociaż były jakieś konsekwencje - westchnął złodziej, który się nie doczekał odpowiedzi. Skoro nie padło żadne oskarżenie o zabicie ducha to znaczy, że “żył”.
- Oczywiś.cie poczekajmy aż ktoś zginie przez ciebie. Dopiero wtedy będzie to najwyraźniej warte twojego pomyślunku. - Laura oczywiście że nie wytrzymałą na ten całkowitą ignorancję od strony zmiennokształtnej. Musiała stąd wyjść, natychmiast inaczej zrobi coś czego może później żałować.
Jace odprowadził wzrokiem wiedźmę, po czym skierował swoje błękitne oczy na Kharricka. Uniósł brew próbując powstrzymać lekkie rozbawienie.
Rufus, który wcześniej obserwował wymianę zdań szeroko otwartymi oczami, próbując to wszystko przetrawić. Odprowadził wzrokiem Laurę, która, zazwyczaj cicha i zamknięta w sobie, miała jeden z tych swoich wybuchów…. no cóż, jego i tak zazwyczaj ignorowała, choć chyba spodobała się jej możliwość rozmowy z duchami. W każdym razie gdy Laura się oddaliła, spojrzał na Kharricka i wybuchnął śmiechem:
-Czyli co, jesteś zmiennokształtną kobietą? Pokażesz jak naprawdę wyglądasz??
Złodziej przetarł twarz. Miał zamiar jeszcze przed niziołkiem to zachować w tajemnicy.
- Tak.
Dosłownie w mrugnięciu oka mężczyzna zmienił się w szaroskórą kobietę, którą półork widział kiedy duch opętał złodzieja. Miała białe puszyste włosy, jednolicie białe oczy, płaski nos i czarną bliznę przy lewym oku. Ubrania nieco zasłaniały dokładnie sylwetkę, ale dało się zauważyć odbiegające od normalnych proporcje ciała. Krótszy niż u ludzi tors i nieprzeciętnie długie ręce i nogi. Na chudej szyi była kolejna blizna przebiegająca po całej długości.Po jednym ruchu rękawów ubrania stały się bardziej dopasowane ujawniając wcięcie w pasie i smukłą budowę ciała.
- Emi - podała dłoń niziołkowi, a potem półorkowi i druidowi.
Krasnolud parsknął, wciąż oszołomiony ostatnimi zdarzeniami - No, widziałem aurę przemian, ale akurat tego się nie spodziewałem. -
Cirieo zamarł na chwilę, po czym zaśmiał się pod nosem i uścisnął dłoń Emi - Jeszcze jakieś niespodzianki? Może Jace jest dżinem w przebraniu? - rzucił żartobliwie.
- Rozgryzłeś mnie - zaśmiał się Jace i pstryknął palcami momentalnie otaczając się delikatną błękitną mgiełką. - Ale nie mów nikomu, mam dość spełniania życzeń, OK? - Beleren starał się mówić jak najniższym i dostojnym głosem wspomagając się małą sztuczką. Niziołek patrzył chwilę na niego badawczo, po czym westchnął z uśmiechem, i machnął ręką, nic nie mówiąc.
Rufus potrząsnął głową, przyglądając się “Emi” z mieszaniną ciekawości, rozbawienia i niepokoju.
-Ukrywasz swoją naturę, bo ludzie ci nie ufają, tak? Ale dlaczego udajesz faceta, jak jesteś kobietą? Przez myśl mu przemknęło nieprzyzwoite pytanie, ale powstrzymał się od jego zadania…
- Chodźmy do zbrojowni, opowiem po drodze. - Emi w końcu uznała, że trzeba się ruszyć z korytarza. Spojrzała na Rufusa uśmiechając się na jedną stronę.
- Wiesz, że Jace i Mikel mnie zapytali o to samo? Generalnie jakoś tak bezpieczniej jest być samotnym facetem na trakcie niż samotną dziewczyną. Potem zaś jakoś tak zostało - zmiennokształtna pomasowała tył głowy z niezręczną miną. - Się przyzwyczaiłam.
-Najważniejsze że jak rozumiem Jace i Mikel tobie ufają? Co jest twoim celem, jesteś z nami w walce z hobgoblinami?- Rufus postanowił nie owijać spraw w bawełnę, nie lubił podchodów.
- Miałam nadzieję, że to co do tej pory zrobiłam było dość jasne. Tak, jestem z wami w walce z hobgoblinami. Nie żebym mogła z resztą gdziekolwiek pójść bez was.
Pół-ork zmieszał się nieco.
-Chyba rozumiesz, że w tej sytuacji można mieć wątpliwości? Nie wiem, czy ja teraz cię znam, czy znałem tylko twoją maskę…
Emi uśmiechnęła się smutno.
- Na to nie umiem odpowiedzieć. Co wy na to abym odpowiedziała na wszystkie wasze pytania jak będziemy obozować? Bardzo jestem ciekawa historii łowców wymalowanej na ścianach zbrojowni.
- Tak oczywiście chodźmy, ja też się chętnie przyjrzę - Rufus skinął głową, stwierdzaj że nie będzie wywierał dalszej presji.
- Z chęcią później odpowiem na wszystkie wasze ciekawostki. - dodała na sam koniec Emi kiedy ruszyli z powrotem do zbrojowni.