Minęło około czterech godzin od napaści na Destiny, gdy coś znów zaczęło się dziać. Siedzący nieruchomo na dziobie nieumarły rycerz poruszył się. Powoli wstał i ruszył po pokładzie, po drodze pytając się Destiny o położenie kapitana statku i tam właśnie ruszył.
Po pokładzie płynęła czarna posoka z rozciętego korpusu potwora, którego to konstrukt oprawiał z pomocą narzędzi zebranych z pracowni. Była to ciężka robota, ale czaszka, mózg, oczy i kości półcienistego stwora warte były wysiłku. Komponenty te były dużo warte, choć sprzedaż ich wymagała znalezienia odpowiedniego odbiorcy. I dla Wędrowca były użyteczne wielce. Nic więc dziwnego że pracował z entuzjazmem. Zwłaszcza że już coś zdobył. Jak się okazało, na jednym z pazurów bestii tkwił magiczny pierścień. Automaton przyjrzał mu się, po czym odłożył na bok, zostawiając na później.
Kvaser sprawnie nożem pomagał rozprawiać stwory. Widać, że łączyły się w jego sposobie pracy dwie skrajności. Z jednej strony ruchy niziołka były pewne, szybkie, żywiołowe lecz dość dokładne, z drugiej odpadki energicznie rzucał na kupkę jakby z pewną złością. Być może niedawna walka trochę uspokoiła małego wojownika, który zawsze po szale był nieco bardziej zrównoważony.
Wprawne, wiedzieć coś o tym fachu oko, w mig uchwyciło, że Kvaser omijał fragmenty stworów które wymagały delikatniejszej, spokjnej obróbki. Widać było, że je zna, lecz spokojnie, zgrubnie odcina, nie uszkadzając biegnących czasem pod skórą, cennych gruczołów i nerwów, lecz bez żalu odkładał odkrojone fragmenty Wędrowcowi.
Imra z kolei tylko się przyglądała tej działalności. Spojrzała raz na Cromharga jakby chciała go zapytać czy się na tym zna i nie chce dołączyć, ale słowa na głos nie wypowiedziała.
Barbarzyńca oprawianiem nie wydawał się zaś zainteresowany. Potwór nie wyglądał smacznie, więc… barbarzyńca bardziej interesował się otoczeniem. Zareagował dopiero na pojawienie się ich pasażera w pobliżu.
Nieumarły rycerz nie okazywał odrazy, czy radości zbliżając się do nich.
- Czas się nasz kończy. Statek powinien skręcić na prawą burtę i przez kilka godzin lecieć w owym kierunku, do szcześcianu na którym tkwi czarny ziggurat. Tam się nasze drogi rozchodzą.- rzekł dudniącym głosem od razu przechodząc do sedna.
Mmho przyglądała się, raz po raz, z biernym zainteresowaniem poczynaniom Bezimiennego i Kvasera, więcej uwagi poświęcając otoczeniu. Lubiła zaszywać się w swojej kajucie, ale równie mocno przebywać na pokładzie, a teraz, po tym dziwnym ataku, to drugie ulubione miejsce wygrało siłą rzeczy. Teraz jej uwagę przykuło poruszenie Nieumarłego, chociaż nie czuła by miała coś w tym temacie do dodania.
Wędrowiec skinął głowa, po czym przekazał Destiny sugerowany kurs.
- Czy mamy spodziewać się jakichś konkretnych zagrożeń w ciągu tych kilku godzin? Mamy jedynie wysadzić cię na wskazanym sześcianie?
- Mnie i moich podwładnych. Wylądować, oddać broń którą przekazaliśmy do depozytu. Odebrać resztę zapłaty. I to wszystko. Nie widzę przed nami problemów. - stwierdził wprost nieumarły.
- Nie widzisz, ale czy spodziewasz się czegoś poza typowymi tu zagrożeniami? - automaton wolał nie zostawiać niedopowiedzeń.
- Nie będzie zagrożeń. - stwierdził rycerz obojętnym tonem.
- Dobrze - skwitował Wędrowiec - Twój bóg wyjawił ci już szczegóły misji?
- Ujawnił tyle ile powinienem wiedzieć… jak i ty. - stwierdził nieumarły cicho.
- Co w takim razie mogę wiedzieć? - automaton także zniżył głos.
- To co powiedziałem. Gdzie trzeba lecieć i gdzie trzeba wylądować.- odparł nieumarły.- I że tam się rozstaniemy. Wy dostaniecie zapłatę za swoje usługi, a ja was opuszczę. Ku waszej satysfakcji. - spojrzeniem omiótł resztę załogi zgromadzonej na pokładzie.
Imra stojąca obok tylko zerkała na tę wymianę zdań unosząc do góry białą brew.
- Oby odnalezienie Pozyskiwaczy było równie proste - mruknęła na tyle głośno że wszyscy mogli ją usłyszeć.
- Chciałbym tylko zwrócić uwagę, że lądowanie na powierzchni wymaga kogoś u steru.- przypomniał uprzejmie Destiny.
- Mmho może cię poprowadzić - Imra przypomniała statkowi, że półorczyca już go prowadziła.
- Wypadałoby by ktoś to uczynił. Lądowania nie są moją specjalnością.- stwierdził latający okręt.
- Tak, zdecydowanie to zanotowaliśmy. Zmień przy okazji może kurs zgodnie z prośbą Lorda? Mmho, poradzisz sobie? - półelfka wolała usłyszeć zapewnienie od półorczycy.
- Oczywiście. - rzekł Statek i powoli zaczął skręcać zgodnie ze wskazówkami Lorda Arsimona.
- Jasne, Mmho z pewnością sobie poradzi - odpowiedziała jej zielonoskóra.
Podczas gdy okręt obrócił się i obierał nowy kurs, Cromharg przystanął obok półorczycy wyraźnie nią zaciekawiony. I poprzez Statek zapytał.
- Jeśli nie masz nic przeciwko, to mogę się zapytać o twój świat? Nie widziałem nigdy takiej istoty jak ty.
- Mój świat, to Świat. Nie znam innej jego nazwy - odpowiedziała mu zielonoskóra. - Żyje na nim wiele pół-orczyc i pół-orków.
- Półorków… więc pewnie orków też. Ludzie też tam żyją? I inne rasy. Tam skąd ja pochodzę są głównie ludzie i planokrwiści.- odparł barbarzyńca po chwili namysłu.- I niewiele poza tym.

Wkrótce z pomiędzy sześcianów wynurzył się ich cel. Sześcian podobnie pokryty “bliznami” jak inne w okolicy. Jednakże niemal cały jeden z boków zajmowała schodkowa piramida. Trzystopniowy ziggurat z czarnej jak noc skały. W przeciwieństwie do pozostałych sześcianów w okolicy, na tym panowała niemal grobowa cisza.
Wędrowiec rozglądał się uważnie po okolicy.
-Widzicie jakieś zagrożenia, albo macie możliwość jego wykrycia? - zwrócił się do pozostałych, jeśli trzeba przekazując wiadomość przez statek - Destiny, twoje zmysły coś wyczuwają? Warto będzie sprawdzić miejsce lądowania przed podejściem.
- To wygląda jak zagrożenie - Kvaser stwierdził energicznie cedząc słowa przez zęby i wpatrując się w ziggurat.
- Być może… ale nie dla was. - odparł nieumarły obojętnym tonem.
- Nie wykrywam żadnych celów w obszarze potencjalnego lądowiska.- stwierdził Destiny.
- Chyba nie musimy wylądować, by nasi pasażerowie znaleźli się na ziemi - powiedział Harran.
- Nie mamy chyba aż takiej długiej liny. Poza tym uspokójcie się wszyscy. Mmho posadzi statek i tyle. Nie ma zagrożeń, to nie ma. Jakby były to nasz pasażer będzie się po prostu grubo tłumaczył - półelfka powiedziała z niezadowoleniem. Miała już dość tej podejrzliwości. Byli na planie prawa. Być może i sprytnym sposobem można było obejść ich umowę, ale nie wydawało się jej to dla ich gościa potrzebne.
- Bogowie i ich posłańcy nie wiedzą wszystkiego - stwierdził Wędrowiec, oblekając się w zbroję i rozpościerając skrzydła. Wzniósł się w powietrze - Ostrożność niczemu nie zaszkodzi. Polecę w miejsce lądowania i dam znać, że możecie lądować. Mmho, przejmiesz stery? - zapytaj przed opuszczeniem pokladu.
- W mieście też nie lądowaliśmy, by zabrać pasażerów - stwierdził Harran, ale nie forsował swego pomysłu.
- To prawda… możemy zejść po drabince linowej. Wydawało mi się jednak, że chcieliście się nas pozbyć tak szybko jak to jest możliwe. - zadumał się nieumarły rycerz.- Schodzenie po drabince wszystkich moich sług zajmie sporo czasu. Tak jak ostatnio.
Kvaser westchnął ciężko przez zęby.
- Lądujemy po prostu - stwierdził z wyraźną, silne irytacją w głosie - na większy ryzyko narażamy się gadając w tej pięknej okolicy i spędzając więcej czasu.
- Będę za sterami - odezwała się Mmho - gdybyście zmienili zdanie co do lądowania dajcie znać.

***

Wędrowiec pofrunął w kierunku celu. Sześcianu unoszącego się w pustce pod nim. Im bliżej był niego tym bardziej czuł ziąb. Nie zwykłe zimno przenikające ciało, które mógł stłumić ciepły płaszcz, ale ziąb metafizyczny… jakaś lodowata emanacja przenikająca ciało i duszę. To nie było miejsce dla istot żywych. I dowody tego szybko zauważył. Kości pokrywały glebę, zmumifikowane ciała ptaków i innych stworzeń, które jakoś nie przyciągały powietrznych padlinożerców. Sępy i kruki trzymały się z dala od tego sześcianu. Na pierwszy rzut oka nie dostrzegał jednak żadnych zagrożeń, a mrożąca emanacja choć nieprzyjemna, nie wywoływała żadnej szkody w jego ciele. Automaton rozejrzał się raz jeszcze, po czym odesłał ostrze i opadł w punkcie, w którym wylądować miało Destiny. Machnął zapraszająco ręką, po czym usiadł w pozycji medytacyjnej - był to dobry sygnał, że okolica wydaje się bezpieczna.
Widząc zaproszenie i nie mając żadnych komunikatów o odwołaniu akcji, Mmho przystąpiła do lądowania statkiem w wyznaczonym przez Bezimiennego miejscu. Powoli, dokładnie i w pełnym skupieniu na tym co robi.
Okręt pomagał nieco w tym komunikując się z półorczycą. Przypominała to jazdę na nosorożcu. Statek był podobnie masywny i zwrotny i tak jak w przypadku nosorożca, wymagał silnej ręki i wyczucia… a komunikacja z Destiny pomagała w tym wyczuciu ruchów okrętu. To było znajome uczucie i półorczyca radziła sobie świetnie za jego sterami. Miała już obeznanie i teraz nabierała praktyki. Samo zetknięcie z ziemią, przeszło lekki wstrząsem cały statek, ale Destiny zameldował brak uszkodzeń, więc jak na pierwszy raz… wyszło nieźle.
- Teraz… poproszę o zwrot mojego miecza i wydanie broni moim podwładnym. - rzekł chłodno nieumarły do Kvasera i Imry, po czym ruszył w kierunku zejścia pod pokład.
Imra przyniosła oręże nieumarłego i mu je oddała w momencie jak wychodził już ze statku, przez wrota do załadunku towaru na rufie.
Mmho została póki co za sterami, obserwując że swojego miejsca okolice.

Przypominało to jakąś procesję, a może pogrzeb? Na czele szedł sam Lord Arsimon, za nim dwójkami jego “ludzie”, którzy pobrawszy swój ekwipunek bezgłośnie podążali za swoim panem. Kolumna poruszała się powoli i dostojnie, ignorując to co słyszał nie tylko obeznany z psioniką Wędrowiec, ale też każdy na statku. Szepty pojawiające się w umysłach, wściekłe i rozżalone i ciche. Kakofonia nieistniejących osób, psychiczne echa tych którzy pomarli… szepczących swoje ostanie słowa przedbolesną agonią, słowa żalu, gniewu i smutku… słowa szaleństwa. Ten szmer narastał, z każdą chwilą stając się coraz bardziej nieprzyjemny dla żywych. Ale Arsimon i jego podwładni to ignorowali… może nie słyszeli? Wszak żywi nie byli.
Kvaser nawykł do głosu umarłych, wszak to duchy zemsty, zasilane między innymi przez rzeszę umarłych, towarzyszyły mu od kiedy obrał ścieżkę zemsty. Jednak umarli byli ostatecznie cieniem tego co żywe. Potrafili być spokojni, życzliwi lub zajęci swoimi sprawami. Bywali też pełni smutku, gniewu, złych intencji i szaleństwa. Tacy też byli tutaj, co niziołkowi nie podobało się. Był ciekaw, ale nie na tyle, aby ryzykować, jeśli wiedza była marna, a korzyści ulotne jak dym.
- Mmho, jak tylko zejdą, odlatujemy - stwierdził głosem silnym, lekko zachrypniętym, i jak na siebie, bardzo flegmatycznym, lecz wciąż z charakterystyczną dla małego wojownika mocą z głębi trzewi.
Vaala ponownie wdrapała się na dach sterówki, a stamtąd obserwowała najbliższą okolicę, od czasu do czasu pokazując zęby, a nawet i cicho powarkiwała. Aura tego miejsca nie była przyjemna…
- Zmywajmy się stąd jak najszybciej - powiedział, bardziej do siebie niż do innych, Harran.
- Z całą przyjemnością odlecę stąd jak najszybciej - odpowiedziała Kvaserowi Mmho, którą te głosy wprawiały w kiepski nastrój.
Gdy nieumarły lord był już na dole, Wędrowiec podszedł do niego.
- Dopełniliśmy swojej części umowy, czas na zapłatę - stwierdził.
- Oczywiście… umowa jest umową. Nawet umarli ją honorują.- rycerz odpiął kieskę i podał konstruktowi. - Poczekam aż policzysz, co byś się upewnił że cię nie oszukuję, acz zważ że nieumarli nie cenią lśniących kamyczków. Poza liszami, ale to bardziej kochankowie Vecny. - spojrzał na ziggurat wznoszący się przed nim. - Potem radzę jednak oddalić jak najszybciej.
Imra niczym sęp czekała obok Wędrowca. Gdy ten policzył wystawiła do niego otwartą dłoń. Automatonowi przeliczenie pieniędzy zajęło ledwie moment. Dopiero potem spojrzał w stronę wyciągniętej dłoni wojowniczki. Wyjął jeden z diamentów, obejrzał go, po czym rzucił jej lekko, jakby był zwykłą monetą. Sakiewkę z resztą rzucił zaś Kvaserowi. Imra zadowolona ze zdobyczy schowała diament do torby przechowywania i się schowała pod pokładem.
Kvaser chwycił zapłatę i zmrużył oczy zaskoczony.
- Imra dostaje ekstra premię?
- Bierze moją dolę - stwierdził Wędrowiec.
Kvaser wyszczerzył się szeroko i zaśmiał ochryple.
- Ktoś, kto nie posiada moich pokładów spokoju najpierw wkurzyłby się - powiedział z szerokim, wilczym uśmiechem - jak chcesz zjednywać sobie ludzi, ważne jest aby albo na tyle ci ufali, albo przedstawiać wszystko przed pytaniami - mrugnął.
- O co miałbyś się wkurzyć? Podział łupu wyszedł równy, a mogę decydować, co ze swoim udziałem zrobię. Nie zostaliście oszukani.
Kvaser spojrzał na Wędrowca tym charakterystycznym spojrzeniem, pełnym zaskoczenia, politowania ale i w gruncie rzeczy serdecznym, jaki znają wszyscy żebracy, szaleńcy, wioskowe głupki oraz ludzie niekompetentni na swym stanowisku ale ostatecznie nic nie odpowiedział, wzdychając ciężko.
Nie doczekawszy odpowiedzi, automaton wzruszył ramionami, po czym jednym machnięciem skrzydeł znalazł się na pokładzie.
- Destiny, odlatujemy stąd, kurs na tereny Pozyskiwaczy. Przewodnik będzie dawał ci dokładniejsze wytyczne, ale unikaj wlatywania na bardziej niebezpieczne tereny, o ile nie dostaniesz takiego polecenia od załogi.
- Oczywiście.- potwierdził Destiny, następnie dodając. - Aczkolwiek ocena “niebezpieczeństwa” jest możliwa tylko w dość ograniczonych kryteriach. Mogę ocenić liczebność i rozmiary zagrożeń, które nie próbują aktywnie ukryć się przede mną.
Po czym, gdy załoga znalazła się już na pokładzie z lekkim wstrząsem poderwał się z podłoża kierowany dłońmi półorczycy.
-To wystarczy. Informuj o zagrożeniach, zanim się do nich zbliżymy, żeby ktoś z załogi mógł podjąć decyzję o ewentualnej zmianie kursu.
- Oczywiście. - potwierdził statek.

Acheron, warstwa Avalas, tuż nad sześcianem Pozyskiwaczy

W końcu tu dotarli…

Destiny unosiło się nad sporym sześcianem wyróżniającym się od pozostałych pod wieloma względami. Po pierwsze, jego część była wyraźnie obwarowana. Ktoś postawił mury i zasieki i wieże strażnicze. Obecnie po części zburzone, po części zdewastowane. Ale bystre oko doświadczonych w wojskowym rzemiośle awanturników dostrzegło szczegóły które sugerowały iż oblężenie było brutalne i gwałtowne i przede wszystkim… niedawne. Ktoś niedawno zaatakował, kilka dni… tydzień albo dekadzień najwyżej. I nie była to żelazna bestia, której porozrywane gargantuiczne truchło leżało na powierzchni. Konstrukt przypominał olbrzymiego purpurowego robala z kształtu i wyglądu. Różnica tkwiła gardzieli wypełnionej kolczastymi kołami mającymi zmienić w krwawą miazgę każde stworzenie mające pecha tam trafić. Teraz, niemal rozczłonkowany, mógł budzić litość. Łatwo jednak było sobie wyobrazić jak wyglądał i jaki postrach musiał budzić w dniach swojej chwały. I ile wysiłku musiano włożyć w jego ubicie. Konstrukt bowiem nie został po prostu zneutralizowany… lecz wręcz rozszarpany. I nie zrobili tego Pozyskiwacze, wręcz przeciwnie.

- Ten mechaniczny robal to był obrońca ich siedziby. Jeden z kilku powodów odstraszających niezapowiedzianych gości. To że jest w takim stanie.- rzekł Skirglet pozwalając oglądającym to członkom załogi wysnuć własne wnioski. Wskazał palcem na obszar pomiędzy zburzonymi wieżyczkami.
- Tam znajduje się wejście do ich podziemnego miasta. Przechodzicie przez wrota, potem jest dość długi korytarz, kolejne wrota otwierane tylko od wewnątrz. I wreszcie samo miasto, siedziba ich przywódców znajduje się zanim. I tam też się kryje ich mały bastion. Ostatnia linia obrony. Acheron to niebezpieczne miejsce, a Pozyskiwacze byli dość nieliczną i elitarną grupkę. Całe miasto to około 600 do 800 duszyczek.- wyjaśniał wzruszając ramionami. - Jeśli chcecie ubić z nimi interes, to musicie udać się do bastionu właśnie. Jeśli coś tylko kupić, to mają targ na środku swojego podziemnego miasta. I na tym moja rola się kończy. Miałem was doprowadzić do ich sześcianu i oto przed nim jesteście. Nie obiecywałem wam, że pomogę wam wejść do środka i negocjować z nimi, bo nie mam takich możliwości. Po prawdzie… oni niezbyt mnie lubią.
Spojrzał na Bezimiennego i dodał. - Teraz oczekuję zapłaty kapitanie. Wiedz że łamanie umów na Acheronie, nie jest mądrym posunięciem. Tu… Wieloświat nie lubi.

Wyciągnął dłoń oczekując obiecanej zapłaty. A drużyna musiała się zastanowić co czynić dalej, bo wyglądało na to że zwykłe zamówienie materiału nie wchodzi obecnie w rachubę. Z drugiej jednak strony czego innego się można było spodziewać. Sześcian Pozyskiwaczy z pewnością nie zamilkł bez ważnego powodu.

- Jak się czymś dzielić to tylko jak podpiszemy porozumienie - powiedziała Imra na dzień dobry lustrując krasnoluda.
- Imra Orirel, z kim mamy przyjemność?
- Khorsnak Inviblade, przywódca Dzielnych chłopców Khorsnaka.- odparł duergar kłaniając się. - Miejmy nadzieję, że przyjemność będzie i po naszej stronie. A spisywać umowy nie ma potrzeby. Skoro każde z nas szuka czegoś innego?
- Bez umowy - Kvaser spojrzał na Khorsnaka - to można sobie widły w plecy wbijać. Niby każdy szuka czegoś innego, ale zachłanność - niziołek przeciągnął w dobrym humorze, jego głos nie zawierał w sobie groźby - zwykła nieagresja wystarczy - stwierdził szczerząc się.
- To akurat możemy podpisać. Nie będziemy sobie wbijać sztyletów w plecy, bez wcześniejszych negocjacji?- zaproponował krasnolud z szerokim uśmiechem.
- Ujdzie - powiedziała Imra spoglądając na pozostałych, którzy się nie wypowiedzieli.
- Skoro szukamy różnych rzeczy, to umowa o nieagresji wystarczy - przytaknął Harran.
Vaala zaś wzruszyła ramionkami, po czym kiwnęła potakująco głową. To samo uczyniła Mmho, której dane słowo na honor wystarczyłoby.
Te deklaracje sprawiły, że kolejni członkowie drużyny Khorsnaka ujawniali swoją obecność. Pierwszy pojawił się krasnolud, opancerzony ponad miarę i kryjący się za masywnym pawężem. Tuż za nim trzymająca w rękach laskę magiczną duergarka sądząc po obcisłej szacie okrywające świadczące o tym fakcie krągłości. Po twarzy ciężko było rozpoznać, bo ta owinięta była czarnymi zawojami i widać było tylko oczy. Na końcu pojawili się najciekawsi członkowie drużyny, duergar uzbrojony w kryształowe ostrze, który wręcz pulsował psioniczną mocą barwy płomieni. Oraz… olbrzymi zakuty w ciężką i pokrytą runami zboję krasnolud, szeroki w barkach a wysoki jak...wyrośnięty człowiek. Przez co wydawał się olbrzymi na tle swoich towarzyszy. A to nie był koniec dziwności w jego wyglądzie. Jego skóra była barwy i faktury stali, włosy ze srebrnych nici, a oczy niczym dwie platynowe kule.
- To moja drużyna.- rzekł chełpliwie Khorsnak.
Imra kiwnęła głową.
- A więc umawiamy się na brak agresji - kobieta wyciągnęła z torby kartkę i tusz oraz coś do pisania. Korzystając z własnego kolana i zbroi zapisała umowę o nazwie “pakt o nieagresji” na czas przebywania w placówce Pozyskiwaczy wymieniając wszystkich z jej towarzyszy (wszak nie mieli oficjalnej nazwy). Jako drugą stronę zapisała Dzielnych chłopców Khorsnaka. Przekazała dokument swoim do podpisania, a potem drugiej stronie skrupulatnie pilnując aby każdy się podpisał. Sama również się podpisała.
- No to jak mamy formalności z głowy to możemy ruszać.
Gdy Imra spisywała kontrakt, zaklęcie niewidzialności w końcu się rozwiało, ukazując Wędrowca w ciężkim pancerzu, który z zaciekawieniem przyglądał się kryształowemu ostrzu jednego z duergarów. Na dokumencie podpisał się jako "Kapitan Destiny", po czym spojrzał w stronę ogromnych wrót.
- Czy mgła unosi się jedynie do pewnej wysokości, czy zajmuje całą przestrzeń?
- Czy próbowaliście wynieść stamtąd jakiegoś chwilowo utrupionego zombie? - spytał Harran.
- Sięga do połowy jaskini. I nie martwcie się… nie jest trująca.- wzruszył ramionami Khorsnak, a potężnie opancerzony krasnolud wtrącił się. - Wynieśliśmy sześć.
- Bo mamy sześć onyksów. Zamierzamy zwiększyć naszą liczebność, co by dać przeciwnikowi więcej celów do bicia. - wzruszył ramionami Khorsnak przyglądając się kontraktowi Imry.
Kvaser zmarszczył brwi.
- A góra jest wolna? Da się tam skakać, jakieś pozostałości po drewnianych ramkach czy bieda? - Niziołek zaciekawił się - Tylko truposze? Brzmi… Jakby było coś więcej.
- A góra to… sufit. Mgła obejmuje całe budynki. I nie… nie tylko same truposze. Napotkaliśmy jeszcze uszkodzone konstrukty i żywiołaki które je napędzały. Ziemi jak i błyskawic. - odparł opancerzony krasnolud.
- To nie ma chyba na co więcej czekać. Zobaczmy co się tam stało - Imra ponagliła wszystkich samej będąc zwyczajnie ciekawą wydarzeń jakie zaszły w tym miejscu.
- Ciebie mogłabym wziąć na kolana i polecieć na koniu jak się boisz tak tej mgły - dodała jeszcze do Kvasera uśmiechając się krzywo.
Kvaser wyszczerzył się szeroko do kobiety. Po charakterystycznym błysku w oku mogła spodziewać się, że ma ripostę która bawi niziołka.
- Naprawdę nie musisz mi odpłacać mi za użyczenie ci MOJEGO konia - niziołek zaśmiał się rubasznie i głośno, dają echu nieść jego słowa bardziej niż zwykle. Tu jednak jego żart czy też obelga minęła półelfkę zupełnie, bo pokręciła głową.
- Żyjesz w swoim świecie Kvaser.
Niziołek tymczasem szerzył się pewny siebie.
Wędrowiec uśmiechnął się lekko, albo na żart Kvasera, albo na suchą reakcję Imry.
- Może wystarczyłoby zapewnić odpowiednią wentylację, by pozbyć się tej mgły? Chociaż nie powinniśmy mieć problemu ze zwykłym jej ominięciem. Sprawdzę, czy da się wytyczyć ścieżkę jej skrajem, po dachach, żeby ułatwić nawigację - dodał, ruszając w stronę bramy.
- Zakładasz że to jest zwykła mgła. Czym ona nie jest. To nie jest zwykły opar, który można rozproszyć. - wtrąciła zamaskowana krasnoludzica.
- Nie wiem jak wy… ale my zamierzamy się wpierw przygotować. No i mamy truposzy do ożywienia.- wyjaśnił Khorsnak wskazując kciukiem na masywnego krasnoluda o metalowej skórze.- Nadźwigaliśmy się po to, by on mógł zrobić swoje. Nie zmarnujemy tego wysiłku porzucając ten plan.
- Jeśli macie więcej informacji na jej temat, to się nimi podzielcie - stwierdził lekko zirytowany automaton - Nie będę miał niczego poza założeniami, dopóki jej nie sprawdzę. W jaki sposób przeszkadza to waszemu planowi?
- Nie przeszkadza… w niczym. - odparł Khorsnak podchodząc do ogniska.- Ino nie zgadzałem się na przesłuchiwanie. Chcesz wiedzieć więcej, to dosiądź się do ogniska wraz z nami. Pogadaj jak cywilizowany osobnik. Chyba że wam się spieszy… My mamy jeszcze śniadanie do dokończenia. Nie zwykłem walczyć o pustym żołądku.
- Trzeba było to od razu zaproponować. I chyba nigdy nie byłeś ranny w brzuch - Wędrowiec odpuścił sobie przytaczanie, jak niebezpieczne jest zakażenie treścią żołądkową przy takich ranach, jeśli w pobliżu nie ma kleryka. Zerknął tylko na Imrę i Kvasera, którym pewnie ta nauka była wbijana do głowy od lat.
- Nie, nie byłem. - stwierdził żartobliwie duergar.- Ponieważ uczciwą walkę zawsze uważałem za taktyczny błąd. Zwykle to ja zapewniam ranę w brzuch.
Ima westchnęła. Tak była ciekawa, ale w sumie lepiej było poznać tymczasowych sojuszników.
- Śpieszyć może i się nam nie śpieszy, ale też nie należę do specjalnie cierpliwych osób. Jak dla mnie możemy sobie sami po prostu sprawdzić tę całą mgłę.
- Jeśli macie jakieś ciekawe informacje - wtrącił Harran - to lepiej poznać je teraz, a nie zdobywać osobiście. Wiedza zawsze się przyda.
- Wiedza kosztuje…- zaśmiał się Khorsnak przysiadając się do ogniska i biorąc kawałek pieczonego mięsa. Obok niego usiadła duergarka, ale ta nic nie jadła. Dwaj wojownicy zaś od razu zabrali się do jedzenia. Potężny krasnolud o skórze barwy żelaza nie przyłączył się do posiłku stojąc tuż przed białymi kretami i pilnując ich.- … acz skłonny jestem sprzedać ją za walutę podobnej wartości. Odpowiedź za odpowiedź. Co wy na to?
Półelfka w końcu odpuściła i dosiadła się ciężko siadając.
- Jak najbardziej. Taką walutę rozumiem - powiedziała. Samej użyła jej z resztą na Kvaserze swego czasu i próbowała wymusić na nieżyjącym półelfie.
- To co wy chcecie wiedzieć?
- Na przykład… po co wam potrzebne jest skamieniałe drewno. Materiał egzotyczny, ale nie tyle elastyczny by być szczególnie cennym. - zapytał zaciekawiony Khorsnak.
Wędrowiec prychnął lekceważąco.
- Chwilę temu chciałeś tylko porozmawiać, teraz już domagasz się zapłaty za coś, co możemy sami sprawdzić? - po tych słowach ponownie ruszył w stronę bramy - Jak wrócę, porównamy informacje.
- W postaci ploteczek…- zaśmiał się krasnolud rubasznie. -... straszniesz spięty.
I pokręcił głową dodają.- Dokończymy posiłek, który nam przerwaliście i zanimujemy zwłoki, a potem ruszymy za wami. Dogonimy was, o ile nie zapuścicie się za głęboko.
- Ja z chęcią was posłucham i pogadam - Imra tym razem się uparła aby zostać. - Znajdziemy się później.
- Tylko nie zabłądź - rzucił za Wędrowcem Harran, który na razie nie wybierał się na spotkanie z truposzami.
Kvaser wysłuchiwał wymiany zdań z pewnym znużeniem rozmieszanym z prawdziwym zniecierpliwieniem. Wiedział jednak, że taki był rytm wypraw, obozowanie, potem kolejny ruch, znowu obozy. Problemy pojawiały się gdy druga grupa była w lepszej kondycji, ale to były problemy czysto emocjonalne. Najedzony nie zrozumie głodnego.
- Powinniśmy ruszyć wszyscy razem - stwierdził stanowczo i głośno - z chęcią załatwiłbym to szybko, ale skoro spotkaliśmy innych, bezpieczniej jest iść równo.
Z uprzejmości o którą trudno było go posądzić, nie wspomniał, iż równy wymarsz miał też za celu patrzenie sobie na ręce.

Vaala przycupnęła obok Imry, po czym zaczęła ogrzewać sobie przy ognisku bose stopy. Wpatrywała się w płomienie, zupełnie nie interesując się nową grupką… wyciągnęła gdzieś spomiędzy swoich łachmanków jakiś listek, po czym wsadziła go w usta, i zaczęła powoli żuć.
Mmho również przysiadła się do innych, pozostając jednak nieco w tyle i na uboczu. Nie lubiła nowych miejsc i nowych osób. Obserwowała ich uważnie i czujnie, pozostawiając dyskusje dla innych.
Szybko wyłapała spojrzenia krasnoludzicy i tego dużego krasnoluda o cerze barwy stali i dosłownie srebrnej brodzie. Oni to obserwowali nową grupkę. Dwójka wojowników skupiła się na jedzeniu posiłku, a Khorsnak na rozmówczyni… bo Imra niewątpliwie wzięła na siebie rolę głównej dyplomatki.
- Więc nie spodziewam się, że podzielisz się ze mną waszymi sekretami. - odparł duergar uśmiechając się szeroko.- Rozumiem potrzebę dyskrecji. Nie sądziłem jednak że skamieniałe drewno jest takie ważne dla kogoś. U nas… przebijamy przez nie.
- Co kraj to obyczaj - Kvaser stwierdził na wieść o palach - materiał jak to materiał. Ja na przykład lubię zbierać - stwierdził szczerze, z krzywym uśmiechem - byłoby to dobre do mojej kolekcji - i o dziwo niziołek nie kłamał, w każdym razie nie w całości.
- Nieciekawa to chyba kolekcja.- zaśmiał się rubasznie Khorsnak.

- Ta… potrzebujemy drewna do naprawy. Nasz transport jest zniszczony - Imra zaryzykowała, ale głównie po to aby zobaczyć reakcję krasnoludów. - Sekretność jest może i potrzebna, ale tak się przecież nie da plotkować. To po co wy się wybieracie do… no tej kolejnej warstwy planu?
- My tam mieszkamy. - odparł Khorsnak spojrzeniem gromiąc chciwe błyski w oczach jedzących wojowników.- Thuldanin to warstwa na której wielki Laduguer założył swoją strefę wpływów, po tym jak odsunął się reszty panteonu. W granicach jego władztwa jesteśmy bezpieczni, ale dziedziny bogów mają swoje granice. A poza Hammergrimem, niewolnicy w kopalniach kamienieją. Zdobycie receptury soczku to sława i bogactwo i zasługa u Laduguera. - mówiąc to zerkał na masywnego kapłana. - A skoro się nadarza okazja, to tylko głupiec by nie skorzystał.
- Zdecydowanie - Imra zamyśliła się. - Sądząc po tym w jakim stanie jest to miejsce co wy na to, aby dopisać do paktu o nieagresji jeszcze równy podział łupów pomiędzy grupy? Oczywiście soczek jest wasz, nasze będzie drewno ale reszta..? O ile się nie znajdą żyjący Pozyskiwacze jest chyba do wzięcia. No o ile nie wygląda to jak przy tych trupach co już znaleźliśmy. Ogołocone do zera. Zakładam, że to nie jest wasza sprawka?
- W zasadzie… to po części nasza. - przyznał krasnolud po chwili zakłopotanego milczenia. I podrapał się. - Powiedzmy że będzie tak, co kto pochwyci to jego. Niemniej po wszystkim możemy przeprowadzić handel wymienny znalezionymi łupami.
Imra myślała chwilę.
- Mi pasuje, reszta się zgadza? - spojrzała na towarzyszy szukając chociaz niemego potknięcia.
- Nie ma co komplikować umów - Kvaser mruknął poirytowany.
- Będziemy się ganiać za łupem? Albo jedna strona będzie walczyć, a druga już zbierać łupy, olewając pomoc walczącym? - Burknęła Vaala, wzruszając ramionkami, ze wzrokiem wciąż wbitym w płomienie ogniska - Pół na pół, wszystko. I tyle - Dodała.
- Zawarliśmy pakt o nieagresji tylko, nie o wzajemnej pomocy. Niemniej nie jesteśmy głupcami.- przyznał duergar z uśmiechem pocierając dłonią swoją rudą brodę. - Pomożemy jeśli będzie to leżało w naszym interesie, tak jak wy pomożecie gdy będzie to leżało w waszym. Bo wyprawą paladynów to wy chyba nie jesteście, co?
- Nie, nie jesteśmy. - Harran uśmiechnął się lekko. - I też dbamy o swoje interesy. Co nie oznacza, że nie potrafimy interesów łączyć.
Imra nie potrafiła ukryć zadowolenia, ze słów zaklinacza. Gdyby nie sytuacja nie powstrzymałaby się przed tym aby pieszczotliwie potargać mu włosy. Były jednak inne sprawy.
- To co wiecie o tej mgle? Wracając w końcu do tematu od którego to wszystko się zaczęło.
- Nie lubi ognia…- zaczęła duergarka, ale szefu uciszył ją spojrzeniem i dodał. - Zanim moja przyjaciółka podzieli ciężko zdobytą wiedzą, pozwólcie że zapytam o ten środek transportu który zamierzacie naprawić. Zakładam że nie pływa po wodzie, bo na to skamieniałe drewno jest za ciężkie...
- Sądzę, że już teraz powinniście się podzieli wiedzą - niziołek mruknął poirytowany - bujać to my, nie nas.
- Niech będzie.- burknął krasnal i skinął głową. A duergarka kontynuowała.
- Zaklęcia ognia i światła w oparze mgielnym mogą nie zadziałać.
- Hm, a co z oddychaniem? Są jakieś skutki? - Imra kontynuowała pytania.
- Nie… mgła nie jest trująca. Tylko jest mgłą, ciężko ją przebić wzrokiem. - wzruszył ramionami Khorsnak, a duergarka z ulgą przyjęła fakt, że szef przejął inicjatywę.
- Jak rozumiem tylko w tej mgle odradzają się trupy samoistnie?
- Mhmm…- odparł Khorsnak.- I to dość szybko.
- Odradzają… - niziołek zamyślił się - ..znaczy wstają z niczego? Mięso do mięsa idzie? Czy biegają same ucięte nogi?
- Mięso się łączy… zresztą nie ma czasu na dokładną rąbankę. Za dużo ich.- wzruszył ramionami mocno opancerzony wojownik wtrącając się do rozmowy.
- Brzmi smakowicie - niziołek skomentował rozbawiony - brzmi jak coś, przy rąbaniu czego można się zmęczyć.
- I męczy… dlatego musieliśmy się wycofać. - przyznał opancerzony duergar. A Khorsnak zapytał. - Skąd przybywacie? Jeśli to nie jest jakiś ważny sekret.
- Z dupy twej matki - Kvaser wyszczerzył się złowieszczo i wybuchnął gromkim, głośnym śmiechem, po raz kolejny dając zabrzmieć echu swego głosu - wyruszyliśmy z Rigusa i tyle wiedzieć trzeba - dodał po chwili po swym “znakomitym” dowcipie.
Imra rozmasowała skroń w niedowierzaniu. Tan niziołek przyprawiał ją o ból głowy.
- Tak, dokładnie, ewidentnie musiałeś wyleźć z krasnoludzkiej dupy, bo nigdzie indziej nie pasujesz.
Kvaser zaśmiał się z wypowiedzi Imry, doceniając dobry żart.
- Widzicie jaka pojętna uczennica mi się trafiła?
- Chciałbyś - Imra prychnęła - jak widzicie kolega nie tylko wyglądem, ale i pomysłami dorównuje swojemu gównianemu poczuciu humoru.
- Ano widać… to … widać. - przyznał duergar z enigmatycznym uśmieszkiem.
- Pff, tak jakbyście i wy byli lepsi. Jedyna ładna osoba tutaj to Harran, którego obrazy można by malować, bo i tyle mówi co takowy - Imra pozwoliłą się ponieść.
- A ty Khorsnak, co możesz powiedzieć o swoich towarzyszach?
- Że są ładniejsi od Harrana? Toż on chudy i mizerny… jak elf. A długouche to jedne z najbrzydszych stworzeń w wieloświecie.- wyraził swoją opinię Khorsnak wywołując wesoły rechot dwójki wojowników i nieśmiały zamaskowanej duergarki.
- A się zgodzę. Parszywe, zadufane w sobie i do tego gotowe na wszystkich innnych patrzeć z góry. W dupach mają poprzewracane - Imra swobodnie podzieliłą się opinią jaką miała na temat połowy swojego dziedzictwa.
- No i, najważniejsze, elfy mają poważną wadę - Kvaser zaczął z udawaną powagą - nie mają brody za którą można podczas chędożenia ciągać - mruknął rozbawiony swym żartem.
Duergary rubasznym śmiechem doceniły żart niziołka, a jedyna kobieta w ich drużynie speszyła się chichocząc cicho pod nosem.
- Spokojnie. Kvaser tylko dużo gada, ale jak idzie co do czego to zrobić nic nie potraf - widząc, że taktyka na rozbawianie działa Imra spokojnie kontynuowała.
- Gdzie ten Wędrowiec - niziołek fuknął pod nosem wpatrując się w ujście tunelu, nagle jeszcze bardziej poirytowany długim oczekiwaniem.
A Vaala zachichotała pod nosem, wesoło poruszając palcami stóp, grzanych przy ognisku. Po raz pierwszy od dłuuuugiego czasu, znane jej towarzystwo ją rozbawiło.
- Wszyscy tylko tacy w gębach mocni… - Burknęła pod nosem.
- W czynach też.- odparł mocno opancerzony duergar, a Khorsnak machnął ręką. - Daj spokój… nie daj się sprowokować do czegoś głupiego. Bo może się nie skończyć na poparzonym tyłku, jak ostatnio.
- Ja mało kiedy przypalam… więcej gryzę - Dodała Druidka, i cicho, zwierzęco, zawarczała, po czym się roześmiała.
Khorsnak wzruszył ramionami. - Jedna gryzie, druga lubi gryzienie… co wy baby macie z tymi ukąszeniami.
- Jak to co? To proste. Skoro nie wiesz to znaczy, że za mało się starałeś - Imra wyszczerzyła się podle.
- Pfff… więcej niż tradycja przewiduje. - odparł ze śmiechem Khorsnak.
- Znaczy ambitny jesteś - Imra się uśmiechnęła nawet miło jak na siebie. - Lubię takich.
Druidka wstała (z udawanym jękiem zmęczenia), po czym przetrzepała swoją szmatko-spódniczkę dłonią. Wzruszyła ramionkami.
- Kolejny gawędziarz… - burknęła ni to do siebie, czy do reszty. Poruszyła głową na prawo i lewo, aż coś jej tam chrupnęło.
- To jak, gotowi, czy jeszcze musicie siusiu, albo inne takie księżniczkowe sprawy? - Zerknęła na brodaczy.
- Sama też tylko gada…- burknął w odpowiedzi Khorsnak obrywając kuksańcem od duergarki i wstał zarządzając. - No to ruszamy. Ghash zgaś ognisko.
Krasnolud uzbrojony w kryształowe ostrze skinął głową i zabrał się za to. A reszta podążyła do kapłana. Khorsnak, dueragarka i srebrnobrody krasnolud zapięli łańcuchy do obroży białych kretów i ruszyli ku bramie, a za nimi pozostali.
A Vaala ubiegła Ghasha, z perfidnym uśmieszkiem nagle wsadzając bosą stopę prosto w ognisko. Te zasyczało… i zgasło, nie czyniąc jej najmniejszej krzywdy.
- Ja mało gadam - Dodała dziewczyna, mrużąc oczka.