Jace nie był zadowolony z narady. Nie dlatego, że nie udało się wypracować planu. Nawet nie dlatego, że opóźnił co bardziej porywczych towarzyszy. Nie, to co go martwiło to brak zgrania. Rotacja w drużynie była duża i to był zasadniczy problem. Nie było Emi, która kontrowała jego zbyt intelektualne teoretyzowanie, stojący zwykle w kontrze Mikel również zdawał się być nieobecny... najgorsze jednak było to, że Jace czuł się bezużyteczny. Nie miał odpowiednich czarów w swoim repertuarze, który pozwoliłby im na szybki transport do obozowisk. Nie miał możliwości przeprowadzenia zwiadu, a po naradzie nie wierzył, że Vircan postąpi zgodnie z planem i nie zdradzi się. Druid chciał akcji i psionik był w stanie założyć się, że gdy tylko uzna za stosowne, spróbuje wziąć sprawę w swoje ręce. Jace miał tylko nadzieję, że choć tym razem jego obawy się nie sprawdzą...

Miasto wydawało się być przygotowane na obronę. Słońce stało już wysoko ogrzewając mroźne ulice Longshadow. Jace czuł na sobie spojrzenia innych i pozdrawiał ludzi wokoło. Był jednak zamyślony, nieobecny. Nie mógł pomóc w przygotowaniach bardziej. Dopiero wieczorem zużyje swoje czary do zbudowania kolejnych eksplodujących pułapek. Dopóki dzień się nie skończył, wolał zachować swoje rezerwy magiczne na nieprzewidziane wypadki.

Idąc przez miasto, Jace zorientował się, że stanął przed szkołą Redcliffe. Westchnął. Życie zmusiło go do użycia swoich mocy do pokonania własnych słabości i pomocy najbliższym, a teraz sytuacja wymagała od niego sięgnięcia do jeszcze mocniejszych pokładów magii. Musiał stać się bardziej uniwersalny, tyle pytań pozostawało bez odpowiedzi, tyle wyzwań nierozwiązywalnych na tym etapie podróży. Przekroczył próg szkoły w poszukiwaniu odpowiedzi i rozwiązań...

Dzięki uprzejmości rektora, Jace mógł rozłożyć swoje notatki i tomy z biblioteki Redcliffe na całym stole w pustej o tej porze głównej sali biblioteki. Całość była podzielona na kilka części odzwierciedlając kilka gałęzi magii jakie psionik badał. Dzisiaj jednak nie potrafił się skupić. Czuł, że coś mu umyka. Wertował te same strony mając silne wrażenie, że rozwiązanie znajduje się w zasięgu, ale gdy próbował po nie sięgnąć, okazywało się, że ono się oddala. Jakby miał wyraz na końcu języka, nie mogąc go wypowiedzieć. Wreszcie zamknął tom z hukiem. Szybko sprzątnął księgi i notatki, po czym wybiegł na zewnątrz.

Znalezienie Mikela i Rufusa nie było większym problemem. Dosiadając sinoszarego rumaka Jace objechał Longshadow zgarniając towarzyszy. Pokrótce wyjaśnił im swój plan. Stagnacja dokuczała wszystkim. Każdy z nich czuł się bezużyteczny i każdego irytowała bezczynność, toteż nie było problemu z ustaleniem planu: w oczekiwaniu na powrót Vircana, zrobią szybki rekonesans po okolicy kierując się w stronę wieży maga. Żadnej brawury, po prostu sprawdzenie terenu.
Jace wyczarował dwa kolejne wierzchowce dla towarzyszy i w pośpiechu opuścili mury gotującego się do obrony Longshadow.

Tego dnia pogoda na szczęście sprzyjała podróży - było co prawda zimno, ale nie padał śnieg, a powietrze było czyste. Poganiając stworzone magią wierzchowce, trójka bohaterów mknęła po wskazanym przez burmistrza Crawberta trakcie w górę rzeki, pokrytym, jak i całe okoliczne wzgórza, drobną warstwą białego puchu. Wieża maga znajdowała się blisko 20 mil od Longshadow, więc podróż zajęła im dobre pół dnia - wcześnie zapadający zmrok sprawiał, że część drogi powrotnej przyjdzie im przebyć nocą.
Podróż przebiegła spokojnie, przynajmniej na ich standardy - minęli jeden patrol Kłów, nie zatrzymując się nawet i zostawiając za sobą dwa trupy. Wysoko na niebie cały czas unosiły się drobne figurki zwiadowców na wiwernach, obserwujących miasto, a może też wszystkich którzy je otaczali?
Po paru godzinach odbili od rzeki na północ, zmierzając prosto ku podnóżu gór. Teren zaczynał się już wznosić, gdy oczom bohaterów ukazał się bazaltowy klif mierzący sobie kilka kilometrów długości i kilkanaście metrów wysokości. Wyglądało to tak, jakby całe eony temu skała wybrzuszyła się, wypchnięta nad ziemię niemal pionowo w górę, jak po uderzeniu tytanicznego młota. Ledwo widoczna ścieżka prowadziła prosto do ściany klifu - tam też znajdowało się coś, czego nie dało się opisać inaczej niż wieża maga. Stara budowla o gładkich kamiennych murach wydawała się wręcz wtopiona w skałę, stapiając częściowo z klifem i przebijając jego szczyt. To, co z drugiej strony wyglądało pewnie jak dwa niewielkie okrągłe domki o spiczasto zakończonych dachach, w rzeczywistości było ostatnimi poziomami wieży, której podstawa znajdowała się u wylotu niewielkiej jaskini.
Bohaterowie zatrzymali się w odległości kilkuset metrów, by przyjrzeć się nietypowej konstrukcji i jej okolicy. Jace szybko rozpoznał specyficzną barwę i gładką powierzchnię ścian - były stworzone i kształtowane za pomocą magii. Przed jaskinią u stóp wieży siedziała jakaś okutana w ciężkie futra postać. Miała humanoidalne kształty, ale rozmiarami dorównywała przynajmniej trollom, z którymi walczyli w forcie Nunder.
Jace przyglądał się olbrzymowi z daleka. - Ciekawe… to zapewne jedna z kreacji Umbry. Raczej wątpliwe, by po prostu mieszkał w tej jaskini. Sprawdzimy temat z bliska? - spytał pozostałych.

Rufus skinał głową.
- Tak to pewnie sługa maga, możemy go podejść. - wymruczał coś cicho, przywołując swoją moc i natychmiast stał się niewidzialny. Miał zamiar zbliżyć się do olbrzyma.

-Obawiam się, że jak nas zauważy to mag się szybko zorientuje, że jesteśmy w okolicy. Masz go jak uciszyć? - Mikel zapytał Jace’a.
- Teoretycznie… - nie brzmiało to przekonywująco. - Bardziej martwią mnie magiczne alarmy. Poczekaj chwile Rufusie, może najpierw wybadamy magiczne pułapki, zanim tam podejdziemy? -
- Jak jesteś w stanie to zrobić, to sprawdź te pułapki. - westchnął Rufus, mówiąc sobie w duchu że trochę ostrożności nie zaszkodzi, wcześniej niekiedy im jej brakowało.
--Nie wiem czy czas działa na naszą korzyść, ta zmiennokształtna mówiła, że jej Pan pewnie się stąd zmyje wkrótce - dodał. - Właściwie mogę też postawić wróżbę, czy powinniśmy wejść do wieży. Krótki rytuał pozwolił Rufusowi na porozumienie się z duchami przodków. Ci jednak nie mieli nic interesującego do powiedzenia - ich zdaniem wejście do wieży nie wiązało się ani z dobrymi, ani ze złymi omenami.
- Możesz, choć mnie bardziej chodziło o wykrycie magii jak będziemy się skradać. Nie wiem czy chcę wchodzić w interakcje z tym strażnikiem bez Vircana. Jeśli coś pójdzie nie tak, nie uda się uzyskać zaskoczenia następnym razem, dlatego wolę zapytać, jak bardzo chcemy ryzykować? - pomny ostatnich akcji, Jace wolał przedyskutować dalsze akcje, żeby uniknąć potencjalnych nieporozumień w trakcie.
-Myślę, że we trójkę spokojnie sobie damy radę. Problem tylko w tym, że walka ze strażnikiem na bank wykurzy tego całego Umbrę… Nawet jak nie ma magicznego alarmu to pewnie i tak narobimy dużo hałasu. - Mikel zdawał się być dosyć pewny, że poradzą sobie w walce, że to mocno wątpił, że zrobią to dyskretnie.
- Wiem, spróbujmy podejść go. Mam tylko jedną uwagę, którą potraktujcie poważnie: jeśli polecę przodem w poszukiwaniu niewidzialnych magicznych pułapek, nie będziecie mnie widzieć. Musicie polegać na telepatii, jeśli znajdę coś niepokojącego, to nie szarżujące. - psionik upewnił się, że nie powtórzą błędów ostatnich starć. Muszą sobie zaufać.

Gdy uzgodnili plan, Jace wzniósł się nieco w powietrze, a jego oczy rozbłysły magicznym światłem. Chwile później razem z Rufusem okryli się magiczną niewidzialnością i psionik ruszył spokojnie w powietrzu w kierunku jaskini rozglądając się uważnie w poszukiwaniu magicznych pułapek.
~ Chodźcie, powoli. ~ odezwał się mentalnie do towarzyszy gdy odpłynął około 5-6 metrów w przód.
Bohaterowie powoli i niezauważenie zbliżali się do wieży, dokładnie obserwując jej otoczenie. Im mniejsza odległość, tym widzieli więcej szczegółów takich jak brak jakichkolwiek otworów czy nienaturalna gładkość ścian. Tajemnicza postać także była lepiej widoczna: wysoki na jakieś dziesięć stóp mężczyzna o bladej skórze był najpewniej wzgórzowym gigantem - jednak zdecydowanie bardziej zadbanym i schludnym, niż mówiło się o jego ludzie. Siedział rozluźniony pod ścianą, wpatrując się w dal, a obok niego, w zasięgu ręki leżał ogromny topór. W masywnej dłoni trzymał zaś gruby sznur, ciągnący się do jaskini i niknący w jej ciemnościach.

Podejrzenia Jace’a okazały się trafne - zatrzymali się około 50 kroków od giganta, gdy na skraju magicznej wizji dostrzegł słabą aurę odpychania, rozciągającą się na całej szerokości wlotu do jaskini. Bez trudu rozpoznał w niej zaklęcie alarmu.
~ Jest alarm! ~ ostrzegł pozostałych samemu przyglądając się zaklęciu. Prosta emanacja była niezwykle skuteczna. Wzniósł się wyżej sprawdzając, czy da się przelecieć nad nią, ale niestety było to niemożliwe.
~ Możesz go rozproszyć? To moglibyśmy ominąć tego giganta.~ spytał się Rufus telepatycznie.
~ Tak, ty ukryj Mikela czarem niewidzialności. Przemkniemy się obok strażnika. ~ Jace skupił swoją uwagę na niciach magii z której utkane zostało zaklęcie i nić po nici rozplątywał aż nie zostało nic. Nie obeszło się bez komplikacji, widać było, że mieszkaniec wieży jest potężnym magiem, o wiele mocniejszym od Jace’a. Dopiero za trzecim podejściem udało się rozproszyć zaklęcie. Ciekawe, czy następnym razem też będą się tak siłować?
~ Gotowe, teraz ostrożnie ~ powiedział przelatując ostrożnie pod sufitem. Wolał nie ryzykować zdemaskowania, więc mimo wszystko trzymał się jak najdalej od giganta.
~ Już się robi.~ Rufus uśmiechnął się i zgodnie z sugestią Jace’a rzucił zaklęcie niewidzialności na Mikela. Następnie podszedł do wrót, skradając się by ominąć giganta.
Ukryci pod niewidzialnością, bohaterowie minęli giganta, wchodząc głębiej w wylot jaskini i mijając bryłę wieży. Drzwi do środka znajdowały się po wewnętrznej stronie, solidne kamienne odrzwia z metalowymi okuciami i paskudną gargulczą gębą na środku. Nie one były jednak najbardziej interesującym obiektem w polu widzenia, ponieważ w końcu wyjaśniło się, co znajdowało się na końcu trzymanego przez giganta sznura. W rogu jaskini, zwinięty w kłąb przypominający górę futra, drzemał potężny sowoniedźwiedź. Nie wyglądał jak typowy przedstawiciel tego gatunku - pokrywały go blizny, szwy i płaty wyblakłej sierści, a co najważniejsze, miał dwie głowy! Wyglądało to tak, jakby ktoś w ramach chorego eksperymentu doprawił stworowi kolejny łeb, i to niedźwiedzi…
Druga głowa nie miała zamkniętych oczu, a gdy bohaterowie zbliżyli się do drzwi, zaczęła intensywnie węszyć. Po chwili warknęła, budząc drugą, a także zwracając na siebie uwagę giganta.
- Siedź cicho, Hilmer, nic się nie dzieje - mruknął, zaskakująco przyjemnym dla ucha głosem, przynajmniej jak na wzgórzowego olbrzyma.
~ Olbrzym potrafi czarować, jest w jakiś sposób zmieniony, ale nie rozpoznaje zaklęcia. ~ Jace zdał relację ze swojej obserwacji otoczenia. ~ Mógłbym ochronić was przed urokami, a potem rzucić chmurę mamiącą zmysły. Powinno wam pójść łatwiej, ale zostawimy wtedy po sobie ślad. ~ Chłopak miał wątpliwości, czy powinni iść dalej. Z jednej strony dobrze byłoby zdobyć jak najwięcej informacji, z drugiej, zostawienie po sobie śladu wzmacnia czujność przeciwnika. Już samo rozproszenie alarmu może podnieść czujność, a tego by nie chciał.
~ Wycofujemy się? ~ spytał.
~ Ja bym spróbował wejść do wieży, pozostawienie śladu to chyba nie jest wielkim problem ~ - odparł telepatycznie pół-ork.
~ Uwierz mi, z magami lepiej walczyć z zaskoczenia nie dając im czasu na przygotowanie się. ~
~ Skoro już rozproszyliśmy alarm to chyba z zaskoczenia następnym razem nici… Nie zostało też wiele czasu do ataku przeciwnika, a ten cały Umbra może chcieć do nich dołączyć, więc… Jak chcemy go zaskoczyć to teraz jest okazja.~ w myślach odpowiedział Mikel ~ Magowie rzadko są w stanie przyjąć dużo ciosów, więc może uda nam się wyeliminować jedno dodatkowe zagrożenie.
Jace miał pewne wątpliwości. Mieli zrobić zwiad, a może się okazać, że zrobią dokładnie to przed czym ostrzegał Vircana. Z tym, że było ich trzech, prawie cała drużyna.
~ No dobra. Poczekajcie tu, ja spróbuję odwrócić uwagę giganta. ~ powiedział, po czym wyleciał z jaskini. Po drodze przyjrzał się jeszcze raz gigantowi. Emanował lekką aurą transmutacji nieskorelowaną z żadnym konkretnym czarem i sam dysponował zdolnościami magicznymi.
~ Ciekawe ~ pomyślał Jace. Przy bliższym przyjżeniu się nie zauważył żadnego pancerza, co mogło sugerować, że olbrzym faktycznie może posługiwać się magią, co utrudniało sytuację. Początkowo założył bowiem, że jak to w przypadku typowych gigantów wzgórzowych, będą mieli do czynienia z dość prostą istotą.
Jace skrył się za wyjściem z jaskini. Póki co był niewidzialny, ale z chwilą gdy rzuci urok, stanie się znów widzialny. Sięgnął do swojej torby i wyciągnął miksturę, którą natychmiast wypił. Poczuł magię rozchodzącą się po ciele. Gdyby nie zaklęcie niewidzialności, mógłby zobaczyć jak jego ubranie i skóra stają się wpółprzeźroczyste przybierając kolory otoczenia. To powinno pozwolić mu utrzymać się w ukryciu.
Jace strzepnął ręce rozluźniając barki. Wziął głębszy oddech uspokajając rytm serca. Od tego zaklęcia dużo będzie zależeć.
~ Przygotujcie się w razie gdyby się oparł zaklęciu ~ powiedział jeszcze i otrzymawszy potwierdzenie splótł magię w zaklęcie halucynacji. Sięgnął do umysłu strażnika. Niczym mała myszka skradał się w cieniu gigancich myśli żywiąc nadzieję, że nie zostanie odnaleziony. Cel był prosty - sprawić by w głowie giganta rozległ się głos maga wysyłający go na obchód, bo w okolicy ktoś się kręcił.
Gdy Jace wyleciał z jaskini, sowoniedźwiedź zignorował słowa olbrzyma i podniósł się na nogi, węsząc intensywnie i zbliżając się do niewidzialnych wojowników. Gigant spojrzał na niego podejrzliwie, ale wtedy zamarł na moment, jakby słuchał niewidzialnego głosu. Jego myśli okazały się być jednak zbyt ciemne i gęste - Jace ugrzązł w nich, nie będąc w stanie odnaleźć brzmienia głosu, który miał naśladować. Ten umysł zdecydowanie nie należał do zwykłego, prymitywnego olbrzyma.
- Magia! Intruzi! - krzyknął w stronę drzwi - Alarm nie zadziałał! -

Mikel, nadal niewidzialny, zaszarżował w stronę rozglądającego się dookoła giganta, obalając go na ziemię i zasypując gradem szybkich ciosów.
Jace spróbował związać wolę giganta swoją psioniczną mocą, ale tamten ponownie okazał się być dużo bardziej odporny niż można było się spodziewać po zwykłym olbrzymie.
Gładka skóra olbrzyma zafalowała nagle, zmieniając się w skórzastą, poznaczoną bliznami powłokę, a jego twarz wręcz eksplodowała, wywracając się na lewą stronę. W stronę Mikela spozierała teraz gładka maska z wielką dziurą na środku, otoczoną podrygującymi językami. Zanim wojownik zdołał zareagować, stwór kopnął go z taką siłą, że odrzuciło go na kilka kroków do tyłu i posłało na ziemię.
- Intruzi! - zawyło to coś, potwornym bulgoczącym głosem.
Rufus dopadł z gniewnym rykiem sowoniedźwiedzia, zatapiając topór w jego grzbiecie. Stwór zawył z bólu i lęku, a pół-ork stał się widoczny kiedy opadło z niego zaklęcie niewidzialności.

Mikel błyskawicznym, kocim ruchem, doskoczył do giganta i z okrzykiem "Giń Gnido" uderzał w niego gołymi rękami, które raziły przeciwnika zimnem oraz elektrycznymi wyładowaniami.
Gigant podniósł się i spróbował zgnieść Mikela ogromnymi łapami, ale wyglądało to tak, jakby w ostatniej chwili powstrzymywał się przed ciosem, przez co wojownik nawet nie musiał się uchylać.
Sowoniedźwiedź rzucił się na Rufusa, gryząc obiema głowami i drapiąc pazurami. Zbroja półorka tym razem nie była wielką pomocą - po chwili krwawił już z kilku ran.
Rufus syknął ze złością, gryziony i szarpany przez bestię. Wypowiedział zaklęcie, a na ostrzu topora zaczęły gromadzić się fale nekromantycznej energii.
Kolejne potężne uderzenia spadały na sowoniedźwiedzia - Rufus poczuł, jak część energii życiowej potwora udziela się jemu samemu.

Powalony gigant zdawał się nic sobie nie robić z uderzeń Mikela, jedynie pierwsze kopnięcie w krtań sprawiło mu ból. Na skórze pozostawały mu ślady po wyładowaniach elektrycznych, ale zimno najwyraźniej się go nie imało.
Gigant podniósł się, praktycznie ignorując uderzenie Mikela, sam bezskutecznie próbował go kopnąć - wojownik zauważył, że część jego ran zaczyna się zasklepiać.

Sowoniedźwiedź ryknął z bólu, kiedy uderzyła w niego jakaś potworna widmowa postać przywołana przez Jace'a ale dalej atakował Rufusa, raniąc go dwa razy szponami. Duchowy wojownik krwawił z kilku zadrapań, ale nauczył się już dawno ignorować tego rodzaju ból, chroniony mocą przodków.
Topór w ręku Rufusa ponownie uderzył z purpurowym rozbłyskiem, prawie odcinając jedną z dwóch głów kreatury, która zwisła bezwładnie.

Mikel zręcznymi ruchami zmienił pozycję, tak żeby dziwaczny olbrzym znalazł się pomiędzy nim a Rufusem.
Gigant pozwolił Mikelowi przejść - zauważył już, że nie jest w stanie go dotknąć
Jace wycofał się do wylotu jaskini, koncentrując się i zbierając wolę do kolejnego psychicznego uderzenia.
Ostatkiem sił sowoniedźwiedź trafił Rufusa pazurem, po czym padł bez przytomności. Widząc upadek swojego zwierzaka, gigant z gniewnym okrzykiem podbiegł do Rufusa, który natychmiast obrócił się i przyjął jego napór z nieodłącznym toporem w rękach.
Uderzenia topora robiły na gigancie znacznie większe wrażenie niż ciosy i kopnięcia Mikela, rozdzierając dziwną skórzastą powłokę, z której wylewała się jakaś ciemna posoka.

Mikel nie miał zamiaru tak łatwo odpuszczać gigantowi i ponownie zaszarżował by powalić większego przeciwnika na ziemię, jednak tamten tym razem zmienił pozycję tak, że wojownik tylko odbił się od jego tłowia.
Jace podleciał zaś bliżej, przywołując kolejne niewyraźne widmo, które miało być widoczne tylko dla wroga i wyglądać jak najgorszy z jego koszmarów.
Gigant nie dał się zwieść zabójczej iluzji, tylko z gniewnym rykiem odepchnął Rufusa, odrzucając go aż na dogorywającego sowoniedźwiedzia.
Pół-ork wstał nieco oszołomiony od ciosu, ale wiele razy ćwiczył bitewne manewry z Mikelem, ustawił się więc tak by to jego przyjaciel mógł tym razem zajść przeciwnika z flanki, zmuszając go do lawirowania pomiędzy Mścicielami.
Mikel zmienił taktykę i gdy tylko Rufus dopadł do przeciwnika, powalił giganta i zasypał go serią ciosów, celując za każdym razem w dokładnie ten sam punkt. Gumowate ciało z początku wytrzymywało, ale każde kolejne uderzenie i kopnięcie przynosiło coraz lepszy efekt - najpierw pęknięcia skóry, a potem wyraźny, chrzęszczący trzask łamanych kości. Olbrzym charknął głośno, bryzgając krwią z potwornej paszczy, spróbował się podnieść, po czym z łoskotem padł na ziemię.

Tymczasem pod wieżą maga

- Co to w ogóle było? - Zakrawiony Rufus przyjrzał się gigantowi.
- No i jak ktoś w wieży to pewnie nas usłyszeli…
- Nie wiem - odpowiedział smutno Jace lądując przy martwym przeciwniku. - Nigdy nie czytałem o niczym takim. - dodał wyraźnie zmartwiony. Ukląkł przy zwłokach przeszukując je starannie.
- Zobaczymy, wieża jest duża, może nikt nas nie usłyszał? Mikel, zajmiesz się drzwiami? - spytał.
- Taka rola strażnika, by nie przepuścić intruzów niezauważonymi - od strony drzwi dobiegł niski, spokojny głos o nienagannej dykcji - Sugerowałbym odstąpienie od “zajmowania” się drzwiami i opuszczenie mojej posiadłości. Wystarczy tego mordowania na dziś.
~ Kurwa ~ zaklął w myślach Jace szykując odpowiedź na niespodziewaną sytuację.
- Burmistrz Longshadow, Thom Crawbert prosił nas o skontaktowanie się - odpowiedział. - Liczył na twoją pomoc i jakkolwiek by to nie wyglądało- dodał wskazując na trupa - nie przyszliśmy tu nikogo zabijać.
- Nie? Myślę, że Mezert byłby skłonny polemizować. Gdybyście go nie zabili - głos, choć dalej spokojny, ociekał kpiną - Czy w jakiś sposób wam groził? -
--Jeśli dobrze rozumiem, jesteś magu Panem zmiennokształtnych którzy zabili i zastąpili wybitnych mieszkańców Longshadow. Czy temu zaprzeczasz? -Odezwał się Rufus oskarżycielskim tonem.
- Szybko zmieniacie panowie temat - głos był zarazem zaskoczony, jak i rozbawiony - Dobrze rozumiem, iż przybyliście tu od dobrego burmistrza Crawberta w pokoju, prosić o moją pomoc, zabiliście mego sługę i teraz oskarżacie mnie o związek z jakimiś morderstwami? -
Jace ponownie zaklął w myślach, choć na jego twarzy malowało się szczere niedowierzanie. Chwile zajęło mu otrząśnięcia się z tego co usłyszał.
~ No to jesteśmy całkowicie spaleni ~ odezwał się mentalnie do chłopaków -~ Nie pozostaje nam nic innego jak szturmować wieżę licząc, że właściciel nie ma zbyt dużo czarów przygotowanych na walkę z intruzami. ~
-Jeśli to nieporozumienie i jesteś niewinny, to w takim razie spróbujmy to wyjaśnić. Może agenci Kłów wprowadzili nas umyślnie w błąd. To by oznaczało że mamy wspólnego wroga. - wtrącił Rufus. Może jednak trochę przesadził….
- To dalej nie wyjaśnia, czemu zabiliście Mezerta, najwyraźniej niesprowokowani. Czy dostanę jakąś odpowiedź, zanim opuścicie to miejsce? - głos brzmiał oschle.
- Jebać podchody… - westchnął Mikel, słysząc Rufusa. Nie było już czego zbierać, więc zabrał się za otwieranie drzwi, najpierw sprawdzając, czy nie ma tam jakiejś pułapki.
-On nas pierwszy zaatakował, więc poniósł tego konsekwencje, podobnie jak wszyscy którzy stają na drodze Mścicieli z Phaendar! Słyszałeś kto wykończył smoka z fortu Trelawney i tamtejszą armię Kłów? Jeśli jesteś po stronie Kłów, to skończysz jak wszyscy nasi wrogowie.- Rufus postanowił zajmować maga dalej gdy Mikel spróbował otworzyć drzwi. Następnie sięgnął do pasa po miksturę leczącą.
- Interesujące. Zaatakował was zupełnie bez powodu, najpierw rozpraszając moje zaklęcie alarmowe, które z jakiegoś powodu nie zadziałało? - kpina zaczynała mieszać się z gniewem - Daję wam jeszcze szansę na odejście w pokoju, macie najwyraźniej dość wrogów, by nie mieć interesu w robieniu sobie następnych -
W tym czasie Mikel podszedł do drzwi, by sprawdzić zamek i ewentualne pułapki. Pierwszy zaskoczeniem było to, że nie miały one w ogóle zamka ani klamki czy uchwytu. Drugim był gargulec - gdy wojownik przyglądał się mu z boku, szukając ukrytych mechanizmów, paskudna gęba nagle wykrzywiła się i z wrednym uśmiechem spojrzała mu prosto w oczy.
- Niespodzianka! - wywarczał, i zanim mężczyzna zareagował, fragment drewna za nim wygiął się, uderzając go z wielką siłą i przyklejając do swojej powierzchni. Jace od razu rozpoznał, że mają do czynienia ze zmiennokształtnym mimikiem, który przez cały czas mógł ich obserwować, funkcjonując jednocześnie jako drzwi i odźwierny.
- Ostrzegałem was - dobiegły ich ostatnie słowa bezcielesnego głosu.

Walka była szybka i brutalna. Mikel przyklejony do drzwio-potwora próbował się wyswobodzić, Jace przywołał magią ból w całym ciele powodując widoczne spazmy i krzyki, zaś Rufus doskoczył błyskawicznie rąbiąc toporem. Potwór zaskrzeczał od potężnego uderzenia, a półrok ledwie zdołał wyszarpnąć swoją broń z lepkiego ciała przeciwnika. Niewiele myśląc, Rufus dołożył kolejną porcję uderzeń, z których tylko jedno weszło gładko powodując panikę u przeciwnika. Jace nigdy nie widział mimika na żywo, ale wiedział, że niewielu widziało uciekającego w przerażeniu mimika. Był to dość powolny i komiczny widok.
Zaraz do niego doskoczył Mikel z Rufusem, którzy dokończyli dzieła. Ich ciosy przyklejały się do ciała, ale mimik nie miał szans. Chwilę później leżał martwy na ziemi.
W tym czasie Jace wleciał do wnętrza wieży rozglądając się dookoła.

Jace sięgnął po różdżkę, aktywował magię i podleciał w górę schodów szukając magicznych aur. Rzucił jeszcze okiem na oboje drzwi próbując zgadnąć co się może znajdować za nimi. Nie przyszło mu do głowy nic konkretnego - zwrócił tylko uwagę na to, że drzwi naprzeciwko wejścia do wieży wyglądały na naprawdę solidne, były też wzmocnione sporą zasuwą. Zawołał resztę pośpieszając ich. Chciał z jednej strony wymóc na magu pośpiech, z drugiej przeczekać, aż część zaklęć się skończy. Liczył w głowie czas, jaki są w wieży.

Rufus wypił dwie kolejne mikstury lecznicze i razem z Mikelem pobiegli za psionikiem, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu ewentualnych niebezpieczeństw.
Żadne aury nie były widoczne - Jace miał pewność, że na schodach nie ma także dodatkowych zabezpieczeń. Wyjrzawszy zza szczytu schodów, zauważył kolejne pomieszczenie służące za przedsionek na piętrze. W kamienne ściany wpasowano dwoje drzwi, po jednych na północnej i wschodniej. Były zamknięte, a za nimi nie widać było żadnych aur - Beleren domyślał się już, że pomieszczenia były umyślnie zabezpieczone przed prostymi wieszczeniami.
Widząc, że na górze nie czekają żadne niebezpieczeństwa, chłopak podleciał wyżej sprawdzając kolejne pary drzwi.

Zza tych na północy nie dobiegał żaden odgłos, ale dało się wyczuć słaby zapach starej krwi, zaś zza wschodnich usłyszał ciche bulgotanie i chlupot przelewającej się wody. Poza tym wszędzie czuć było delikatny, ale gryzący swąd jakichś alchemikaliów.
- To jak otwieramy te drzwi czy szukamy czarownika? - zapytał się Rufus podążający śladem Jace'a, rozglądając się czujnie dookoła. Jednocześnie przeczuwając że może ich czekać za chwilę kolejna niełatwa walka, wypił miksturę mającą wzmocnić jego odporność na rany.
- Jedno nie wyklucza drugiego. - Mikel wzruszył ramionami i sam sięgnął do plecaka po lecznicze mikstury.
~ Szukamy czarownika. ~ odpowiedział Jace. ~ Mikel, sprawdź te drzwi ~ dodał wskazując na te zza których dochodził lekki zapach zakrzepłej krwi.
Mikelowi uporanie się z zamkiem zajęło tylko chwilę, ale gdy wszedł do pomieszczenia, nieco tego pożałował. Nie mieli pewności, do czego to miejsce służyło wcześniej, ale jakiś czas temu zostało zamienione w coś przypominającego salę operacyjną połączoną z prosektorium. Obok przykrytego płótnem kształtu wielkości skrzyni stały tu dwa metalowe stoły, wręcz lśniące czystością, jednak na ścianach i podłodze dookoła widać było niedomyte, dawno już zaschnięte ślady krwi. Poza nią dało się tu także wyczuć woń alkoholu, używanego zapewne nie tylko do dezynfekcji, ale także wypełniającego dziesiątki słojów ustawionych na wąskich półkach wzdłuż ściany wieży. Przechowywano w nich odrażającą kolekcję przeróżnych organów, tkanek, czy nawet drobniejszych istot - niektóre z nich wciąż wydawały się poruszać, a może było to tylko złudzenie? Wolne miejsca na ścianach pokrywały wykonane z wyjątkowych pietyzmem rysunki, przedstawiające ciała humanoidów, potworów i zupełnie nierozpoznawalnych istot, rozkrojone tak by widać było wszystkie organy wewnętrzne. Bohaterom rzucił się w oczy jeden z nich, przedstawiający dopplera - szara twarz była wręcz uderzająco podobna do Emi, może tylko nieco młodsza…

Rufus z oszołomieniem rozglądał się dookoła po szeregach rysunków wypatroszonych zwłok. W końcu zatrzymał dłużej spojrzenie na tych przypominających Emi….Emi która przecież była mu bardzo bliska przez krótki czas.

-Miałem rację! Ten mag jest tym który niewolił Emi i takich jak ona! I spójrzcie na to obrzydlistwo dookoła! Pewnie wielu tutaj pokroił. Ten świat będzie bez niego lepszym miejscem! - warknął.
- Tak, ale nie musiałeś tego mówić na głos - powiedział posępnie Jace, który niemal czuł grozę tego miejsca. Zupełnie jakby każdym zmysłem chłonął przeszłość w formie natychmiastowych przebłysków atakujących go z każdej strony. Zgiął się w pół, ale nie zwymiotował. - Ukh… - wymamrotał zbierając się w sobie.
- Generalnie mówisz za dużo półbrzydalu - Mikel zwrócił się do Rufusa - Masz jednak absolutną rację. Zabiję gnoja i własnoręcznie rozerwę go na strzępy. Niekoniecznie w tej kolejności. - w głowie mężczyzny wyraźnie słychać było gniew.

Zanim bohaterowie otrząsnęli się z zadumy, usłyszeli dziwny metaliczny klekot i stukot. Zwracając się w jego stronę, zobaczyli jak przykryty płótnem kształt podnosi się, prostując się na dobre dwa metry wysokości. Gdy materiał zsunął się, dostrzegli metaliczną sylwetkę budzącą skojarzenie z ogromną modliszką. Jej liczne ramiona zakończone były przeróżnymi szczypcami, nożami i igłami, a łeb składał się jedynie z wielkiego, jarzącego się na czerwono oka, o spojrzeniu utkwionym w drużynie. Cała jego postać skąpana była lśniącej lekko, przejrzystej aurze, złożonej z setek niedużych sześciokątów, niczym żółwia skorupa.

Jace nie wiedział, jak dokładnie nazwać tą istotę, ale wiedział, że jest ona robotem - czymś podobnym do golema, ale wykonanym bez użycia magii, z technologią o stulecia wyprzedzającą nawet najbardziej innowacyjnych alkenstarskich wynalazców. Nagle jakiś obraz pojawił mu się w pamięci, prawdopodobnie wspomnienie które zachował z rozmowy z Voxem: podobna machina operująca chorego ze sprawnością kilku świetnych chirurgów. Tamta jednak wydawała się być w lepszym stanie - automaton stojący przed nimi swoje dobre lata miał już za sobą. Korpus miał pordzewiały, część kończyn wydawała się niesprawna, poruszał się znacznie wolniej i sztywniej, a Jace miał pewność, że uderzenia w czułe punkty, a także użycie magii błyskawic, wywołają kolejne awarie.
Robot wydał z siebie serię trzasków, które chyba usiłowały być mową, po czym ruszył w stronę bohaterów, wymachując ostrymi jak brzytwa nożami.

- Co to może być, Jace masz jakieś pojęcie? - zawołał do druha Rufus, szykując się do chyba nieuchronnej walki.
- Wygląda… jak… coś, co nie powstało rękami ludzkimi. - wykrzesał w końcu w odpowiedzi psionik. - To niemagiczne… stworzenie… powinno być podatne na elektryczność i celne uderzenia w stawy. Szkoda byłoby je zniszczyć, to może jedyne jakie jest na świecie i wątpie by ktokolwiek mógł to stworzyć - Beleren był szczerze zafascynowany. Mechaniczy golem wyglądał na coś, co na pewno nie mogło wyjść spod ręki Umbry. Z żalem patrzył na piękno robotycznego ciała wiedząc, że będą zmuszeni je zniszczyć. Wyjął księgę szukając odpowiedniego zaklęcia, ale nim się na tym skupił, rozejrzał się jeszcze swoim magicznym wzrokiem, czy nie ma żadnego przedmiotu, który mógłby służyć do sterowania tym czymś. To oszczędziłoby im czas, siły i być może “życie” tego czegoś.
- Wiesz jak to zatrzymać, czy mam to po prostu rozwalić? Przydałoby mi się spuścić trochę pary… - dorzucił Mikel, wyraźnie nadal poruszony zawartością pomieszczenia, a zdecydowanie mniej nowym przeciwnikiem

Zgodnie z informacjami od Jace'a, Rufus naładował swój topór magicznymi wyładowaniami i zaatakował robota. Szybkie i silne uderzenie zatrzymało się na czymś w rodzaju bariery ochronnej, takiej jaką czasem otaczają się magowie, ale ta była kompletnie niemagiczna! Z drugiej strony do robota doskoczył Mikel uderzając gradem ciosów, jednak z podobnym skutkiem. Robot natomiast nie pozostawał dłużny. W kilku szybkich ruchach uderzył w półorka zadając kilka drobnych, ale ostrych cięć. Zaskoczony Rufus nie wiedział jak się bronić przeciw takiemu przeciwnikowi, ale cokolwiek zostało wstrzyknięte przez jedną z kończyn, wydawało się nie mieć żadnego wpływu na silne ciało wojownika.

Jace tymczasem nie znalazł niczego co mogłoby sterować robotem, zajął się więc wertowaniem księgi w poszukiwaniu właściwego zaklęcia. Zanim ją zamknął, Rufus zdołał wyprowadzić potężny cios, który w normalnych okolicznościach urwałby metaliczne ramię, tu nie wyrządził żadnej szkody, jeśli nie liczyć ochronnego pola, które z dziwnym sykiem zgasło. Mieli nie tylko przewagę liczebną, Jace dołączył do walki dolatując do robota z wylądowaniem elektrycznym, które momentalnie przeskoczyło na przeciwnika. Robot zadygotał, a wokół rozszedł się zapach ozonu i rozgrzanego metalu. Nawet to jednak nie zmieniało ustalonego celu, jakim był Rufus. Automator z morderczą precyzją nacierał na wojownika z każdej strony tnąc ramionami zakończonymi skalpelami i kłując tymi zakończonymi strzykawkami. Cokolwiek się tam jednak znajdowało, nie miało żadnego wpływu na półroka.

Niecałe dziesięć sekund odkąd rzucili się na siebie, Robot leżał podcięty przez Mikela i okładany przez troje bohaterów. W pewnym momencie z korpusu wystrzelił czarny jak smoła dym. Mikel z Jace'm niemal się zadławili, łzy napłynęły do oczu, a gardło gryzło paskudnym smrodem. Nie widzieli kompletnie nic, ale nadal słychać było niezmordowanego Rufusa. Mężczyźni zagryźli zęby i zaatakowali ponownie. W ciemnościach nie widzieli nic, choć Beleren czuł kilka razy obok siebie ostrzam Mikelowej broni. On sam również przejechał błyskawicą, która na chwilę rozświetliła mrok i znalazła metaliczne ciało. Ciało, które przestało się bronić. Psionik próbował zawołać, ale zakaszlał jedynie paskudnie. Wycofał się by nie zostać trafionym przez towarzyszy i dopiero pod sufitem, gdzie dym był wyraźnie lżejszy udało mu się złapać powietrze. W tym czasie reszta też zorientowała się co się stało. Ubili go! Udało się, ale trzeba się było pozbyć dymu.

- Chyba go pokonaliśmy, trzeba coś zrobić z tym cholernym dymem! - zawołał Rufus, wycofując się w poszukiwaniu najbliższych drzwi. W sumie mógł je też otworzyć telekinetycznie. Problem w tym, że ich w ogóle nie widział, przez co nie był w stanie wpłynąć na nie magią.
- Chyba tak… trzeba otworzyć drzwi. - Mikel również skierował się do najbliższego wyjścia.
Otwarcie drzwi i kilkanaście sekund energicznego machania rękami rozwiało kłęby dymu na tyle, by bohaterowie zobaczyli leżące na podłodze smętne resztki automatona. Jace i Mikel szybko poczuli się lepiej, kiedy tylko mogli odetchnąć nieco świeższym powietrzem.

Nie było czasu na triumfowanie, Rufus rozejrzał się dookoła i wytężył słuch, wypatrując i nasłuchując kolejnych zagrożeń. Jednocześnie sięgnął po kolejną miksturę leczącą.

Wyraźnie zirytowany Mikel doskoczył do Umbry, pomimo smoły lepiącej się do stóp. Szybkim i pewnym chwytem przerzucił go przez ramię, prosto na rozgrzaną smołę. W czasie manewru zadał szybkie uderzenie łokciem w żebra maga, a gdy ten już wylądował w przygotowanej przez siebie niespodziance, poprawił szybkim kopniakiem po drugiej stronie. Wtedy zauważył, że coś jest nie tak - to, w co uderzył, nie było słabym, kruchym ciałem starca, a twardą, zbitą tkanką. On sam wydawał się też znacznie, znacznie cięższy, a kiedy uderzył o ziemię, huk był o wiele głośniejszy. Jeszcze dziwniejsza była w tym jego twarz, zupełnie pozbawiona wyrazu, niczym u lalki, a fragment jego szaty zatopił się w podłodze. Kiedy Mikel zdał sobie sprawę z tej iluzji, dostrzegł spoglądające na niego nieruchome oblicze, poznaczone grubymi szwami.

Jace podleciał wyżej rozglądając się magicznym wzrokiem.
Wlatując do pomieszczenia, został niemal oślepiony feerią barw od dziesiątek aur magicznych, jakie zobaczył w tym miejscu. Psionik przywołał pod sufit chmurę hipnotyzujących oparów, tak żeby rozchodziły się one od góry.

~-Gdzie on jest Jace? - zapytał się Rufus telepatycznie, rozglądając się dookoła i jednocześnie zbierając moc do rzucenia zaklęcia przyspieszenia na siebie i obu towarzyszy.

“Umbra” bezskutecznie próbował wyrwać się ze smoły, a Jace usłyszał skandowanie kolejnego zaklęcia - po chwili ze smoły wyłoniły się czarne macki, smagając powietrze i każdego w zasięgu. Rufus zdołał się wyrwać, jedna z nich wystrzeliła w kierunku Jace’a. Chłopak zadziałał instynktownie, przećwiczony w głowie scenariusz w końcu uratował mu życie, pierścień rodowy rozbłysł bladym balskiem, a przed psionikiem pojawiła się blade pole ochronne, które ścięło w pół atakującą mackę.
Schowany w oparach mgły Mikel nie musiał się martwić smołą czy mackami. Miał za to inne zmartwienia - nagle poczuł, jak na jego udzie zaciskają się szczęki, niemal wyrywając kawał mięsa. Odwróciwszy się, zauważył coś, co sprawiło, że przesłaniające widok kłęby tym bardziej go ucieszyły. Obrzydliwe stworzenie było wielkości wilka, i przy kiepskiej widoczności mogłoby przypominać lisa, gdyby normalnymi dla lisów były takie rozmiary, a także placki gołej, jakby doszytej skóry, potężna muskulatura i złowrogi wyraz ogromnej paszczy. Wojownik był jednak zbyt doświadczony by dać się zbić z pantałyku nawet takiej kreaturze i rzucił potwornym lisem przed siebie nad główą fałszywego Umbry, jednocześnie zadając mu kilka szybkich ciosów. Następnie zajął się gaszeniem swoich płonących butów.


W międzyczasie psionik skupił wolę by stać się niewidzialnym. Odleciał poza zasięg macek, szukając Umbry.
~-Mikel dasz radę z tą szkaradą? - Musimy znaleźć maga… - Rufus posłał w kierunku przyjaciela telepatyczną wiadomość a jego oczy rozbłysły światłem kiedy rozglądał się szukając prawdopodobnie ukrytego Umbry. Wleciał w halucynogenną chmurę, ale gdy tylko wciągnął w płuca jej opary, zatrzymał się jak wryty, zafascynowany kolorami.
Zaraz potem został wyrwany z zamyślenia przez jedną z czarnych macek, które oplotły wszystko i wszystkich w praktycznie całym pomieszczeniu. O dziwo, bohaterowie nie usłyszeli, by Umbra rzucał kolejne zaklęcie. Za to lisopodobna bestia, mimo oplątania i oblepienia smołą, próbowała bezskutecznie dziabnąć Mikela. Ten zaś nie próżnował, jedno jego pięść zaczęła nagle płonąć, a druga pokryła się wyładowaniami piorunującej energii. Jednocześnie aktywował moc przyspieszenia jego butów i zasypał "Umbrę" serią ciosów z nadludzką szybkością. Tamten przyjął te ciosy bez słowa, ale jeszcze się poruszał. Przez wciąż istniejące przebranie ciężko było zobaczyć, jak mocno jest ranny.

Jace uznał, że brak zaklęć mógł świadczyć o tym, że mag wreszcie uległ fascynacji. Pozostało tylko wytropienie go. Ponieważ nie atakowały go macki, chłopak zawołał mentalnie.
~ Prawdziwy Umbra jest gdzieś przy ścianach! Macki potrwają dłużej niż chmura, ale przez jakiś czas będzie jeszcze podtruty. Wycofajcie się, niech macki i ogień zabiją przeciwników. ~
Jace poświęcił chwile by zgromadzić magiczną energię i przypomnieć sobie niuanse zaklecia telekinetycznego, którym zamierzał pochwycić wrogiego maga.
Rufus próbował bezskutecznie wyrwać się z uścisku macek, które wciąż go mocno trzymały, łamiąc żebra, podczas gdy pozostałe tłukły o stworzoną przez Jace’a barierę. Gorąca smoła zupełnie oblepiła fałszywego maga, który przestał się w końcu poruszać - jego beznamiętna twarz wpatrywała się prosto w Mikela, który posilił się miksturą leczącą. Wciąż nie było słychać żadnej inkantacji.


Jace przywołał spektralną dłoń, ktora podała Rufosowi i Mikelowi butelkę z lekarstwem przeciwko truciźnie.
Rufus wzywając magiczną moc przodków z bojowym okrzykiem wyrwał się z macek, a następnie wleciał głębiej we mgłę, szukając prawdziwego Umbry. Zobaczył go po chwili, i nieco tego pożałował - zamiast podstarzałego maga zobaczył nienaturalnie rozrośniętego mężczyznę o potwornej aparycji. Ogromne mięśnie na szarej, jakby wykutej z kamienia skórze wyglądały wręcz groteskowo, a efekt potęgowały jeszcze wielkie pazury na dłoniach i twarz „ozdobiona” szczękami niczym u demona. Do tego całość należało pomnożyć kilkukrotnie, gdyż otaczał go mały tłumek iluzorycznych kopii.
Oczy maga, wcześniej rozproszone i otępiałe, zogniskowały się i zabłysły złowrogo, gdy tylko dostrzegł wyłaniającego się z mgły półorka. Uśmiechnał się złowrogo, wypowiedział kilka słów, po czym wziął głęboki wdech i wyrzucił z siebie szeroką strugę kwasu. Bohaterom udało się na szczęście w porę uskoczyć, lecz i tak zostali mocno poparzeni.

Mikel natomiast nie widząc przeciwnika wspomógł się kolejną miksturą leczącą, próbując zająć lepszą pozycję pośród chaosu.

Rufus krzyknął do pozostałych “Umbra jest tam” i rzucił się na potwornego maga, zamachując się swoim toporem, który rozbłysnął purpurową aurą wysysającej życie energii.
Trafienie w maga okazało się jednak niemal niewykonalnym zadaniem - mgła zmniejszała widoczność, a jego skóra okazywała się niesamowicie twarda. Półork miał wrażenie, że go nawet nie drasnął.

Jace zaś wyjął z torby tabliczkę z wybuchową runą, która rzucona magiczną dłonią poleciała w stronę głosu Rufusa. Po chwili Jace usłyszał zaskoczony i bolesny okrzyk zarówno maga, jak i swojego kompana, który padł od siły eksplozji.

- Gratulacje - z mgły rozległ się kpiący głos Umbry - Może dalej też się sami pozabijacie? Mam sporo pracy - Po tych słowach zamilkł, znikając we mgle. Nie wydawał się też rzucać żadnego zaklęcia.

-Wycofaj się paskudku!- krzyknął Mikel do Rufusa. Następnie zręcznie niczym kot doskoczył do schodów omijając zarówno smołę jak i macki oraz wypił ostatnią już niestety leczniczą miksturę.
…

Rufus czując że tylko nadludzkim wysiłkiem woli zachowuje przytomność, pomknął za Mikelem, zwinnie omijając macki i gorączkowo sięgając po miksturę leczniczą. Zdążył ją dopić, zanim padł nieprzytomny u jego stóp.
Jace, wciąż niewidzialny, zdołał dołączyć do towarzyszy w pomieszczeniu z tubami. Co więcej, zostawił jedną tabliczkę pod dokumentami na biurku w laboratorium i drugą przy tubach z gibberingami.

Uciekających bohaterów odprowadził krótki wybuch kpiarskiego śmiechu.
- A mogliśmy do tego dojść bez rozlewu krwi - po tych słowach nastała cisza.
Mikel wlał miksturę do gardła Rufusa, a następnie zamknął drzwi do pokoju z Umbrą,
~Przyczep te tabliczki tak, żeby musiał je zobaczyć jak otworzyć drzwi.
Wlana prosto do gardła mikstura sprawiła, że Rufus odzyskał przytomność.

--Cholera, co to był za wybuch…. - Rufus rozejrzał się dookoła w zamieszaniu a potem przypomniał sobie, że powinni rozmawiać telepatycznie..
-~Chyba musimy się wycofać, czy macie jakiś inny pomysł? - spojrzał na Mikela który nie był w dużo lepszym stanie niż on.
Mikel tylko pokręcił głową i zaczął jak najszybciej kierować się do wyjścia.
~ Spierdalamy!

Rufus milczał przez większość drogi z powrotem do Longshadow. Był zły na siebie i zastanawiał się co poszło nie tak, zużyli w końcu cenne zasoby a nie dorwali tego bezdusznego czarownika Umbry. Po tym jak widział jego laboratorium nie miał wątpliwości co plugawej natury tego osobnika. Ale zamiast działać według przemyślanego planu on i Mikel działali zbyt impulsywnie, nie dali sobie możliwości dyplomacji, a i Jace miał chyba rację żeby się wycofać wcześniej. Mieli szczęście, że nikt z nich nie zginął.

Widok wzmocnionych dzięki ich wysiłkom umocnień tylko odrobinę poprawił nastrój pół-orka. Nie wszystko poszło źle, ale mieli jeszcze dużo do zrobienia. Wieczorem spotkali Vircana, który zebrał cenne informacje na temat obozowiska sił Kosseruka i mogli zaplanować jakiś sabotaż przed atakiem na miasto. Ale nie miał siły ani nastroju na zbyt długie nocne narady. Po tym jak Vircan uleczył jego rany (szkoda że nie zabrali go ze sobą do wieży Umbry, wtedy może wygrali by z monstrualnym czarnoksiężnikiem), położył się do snu, licząc na nieco odpoczynku. Ale nie było mu dane....

*************************************************

Nad ranem obudził się z koszmaru z krzykiem i poczuciem przeraźliwego zmęczenia. Sen był taki realistyczny.... czy było to prawdziwe wspomnienie z życia jego dziadka? Nie chciał postrzegać Gru'tharga jako mordercę i gwałciciela niewinnych kobiet, a taką sugestię przekazał mu ten koszmar. Pamiętał wciąż bardzo dobrze spojrzenie tej kobiety zasłaniającej niemowlę własnym ciałem. Czy było to jakieś ostrzeżenie, że on też taki może się stać? To chyba było niemożliwe....chociaż kiedy przypominał sobie jak niedawno brutalnie torturowali z Mikelem tę zmiennokształtną dziewczynę nie był już wcale taki pewien.

Roztrzęsiony, usiadł na podłodze i próbował skupić wolę by skontaktować się z Gru'thargiem. Może dziadek będzie w stanie mu dać jakieś wskazówki co do tego snu i czy pochodził on od niego?

*************************************************

Po próbie skontaktowania się z duchem dziadka zszedł na śniadanie do swoich towarzyszy. Może Jace i Vircan coś doradzą w sprawie tego dziwnego snu, przypomniał sobie że zmiennokształtna mówiła coś o przerażających siostrach atakujących w snach. A on cały czas czuł się nienaturalnie zmęczony. Tylko pytanie jak można było je znaleźć? Niezależnie od planów które ustali z towarzyszami, chciał znaleźć czas na sprawdzenie co u Kargara, który nie tylko udzielił mu informacji o prawie nieznanym ojcu, ale jeszcze pomagał przy przygotowaniach miasta do obrony. Był też ciekaw czy coś działo się z pojmaną przez nich zmiennokształtną. No i chętnie by poszukał w mieście możliwości odrestaurowania zapasu mikstur leczniczych, których większość utracił we wieży Umbry....