Tym razem strzał Enki był celny. Pocisk ugrzązł w policzku trolla, ale chyba nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Bestia była ogłupiała z bólu, miotała się wkoło, wymachując długimi ramionami bez większego sensu. Druga strzała, wystrzelona z łuku Cedmona wbiła się tuż obok pocisku Enki, dokładając jeszcze jedno krwawiące miejsce na ciele uzko.

Mumamba skoczył i z potężnego zamachu ciął w splątane włosy na kroczu, kryjące genitalia trolla. Łonowa gęstwina zaimpregnowana plugastwem nieco osłabiła impet ciosu, ale wrzask który poniósł się po polu bitwy dobitnie wskazywał, że przyrodzenie było słabym punktem potwora. Krew tryskająca z rany obfitym strumieniem opryskała niezdarnie lądującego na ziemi Mumambę.

Tuż obok niego był Khazra, który uzbrojony jedynie w sztylet dopadł do grubej niczym kolumna nogi i z zapałem piłował mocne jak postronki ścięgna. To chyba przesądziło o wyniku walki, bo uzko w pewnym momencie stracił równowagę i wyjąc z bólu upadł na bok, na szczęście nikogo nie przygniatając swoim niebotycznym ciężarem. Wykończenie go było kwestią paru celnych i potężnych ciosów. Potem ciało trolla znieruchomiało.


Świat stracił barwy, pogrążył się w całkowitej czerni. I dopiero po chwili pojawiły się czerwone żyłki, coraz mocniejsze, grubsze, pulsujące. Przemieniły się w plamy czerwieni, wszędzie tam gdzie w ciałach płynęła krew. Zahija dostrzegała teraz wielką plamę Hamadrio, ukryte w wozie niewolnice, woły czekające na razy batów gdy przyjdzie im ciągnąć wozy i wszystkie stworzenia duże i małe, ukryte pośród trawy i pod ziemią. Omiotła krwawym zmysłem okolicę, na moment zatrzymując się na powalonym ciele trolla, które z wolna traciło swoją karminową barwę. Nigdzie nie widziała kolejnego, tak dużego skupiska żywej krwi - znak, że uzko polował samotnie.


- Dobra robota - Halbart nie krył podziwu dla dokonań podległych mu wojowników. - Ale na tryumf będzie czas później, teraz trzeba wciągnąć resztę wozów na górę. Enki, zostajesz i miej baczenie na okolicę. Jak coś przegapisz, to urwę ci cycki, jasne? Tuki, też zostajesz, obejrzyj Umberto i Herluffa.

Woźnica odpiął woły od zaprzęgu i wolno ruszył z nimi w dół, do czekających wozów. Ich siła miała pomóc wciągnąć pojazdy na górę. Tuki wziął się za oglądanie poszkodowanych w starciu z trollem. Pozostali najemnicy i niewolni zabrali swoją uprząż i liny. Znów czekało ich mozolne wciąganie wozów na przełęcz.

Zgodnie z założeniami, do zmroku udało się zaciągnąć wszystkie wozy na przełęcz i zjechać na drugą stronę. Tego wieczoru po raz ostatni rozbijali obóz w strugach padającego deszczu. Znajdowali się nieopodal traktu, osłonięci od niego linią drzew. Zanim zapadł zmrok ujrzeli kilka wozów sunących wolno w kierunku Kias, jednak Hamadrio zakazał jakichkolwiek kontaktów z podróżnymi.

W bagażach leżących na wozach znajdowały się zdobyte na uzko trofea. Oderżnięta głowa, z grubsza oprawione ścięgna z nogi, kilka zwiniętych płatów skóry i obie, odcięte od ciała ręce, z których planowano wypreparować kości. Wszystko to było szczelnie zawinięte i ułożone z dala od innych towarów, gdyż kupiec nie życzył sobie, żeby owe "skarby" skalały mu przeznaczone na sprzedaż dobra. Oznajmił też, że wszystko to ma zostać oprawione w nocy, ale bez szkód dla reżimu wart, który i tak został zmieniony ze względu na dwóch niezdolnych do służby najmitów.

Herluff miał połamane żebra i zwichniętą prawą rękę, a Umberto pękniętą żuchwę i złamaną nogę. Poza tym obaj byli potwornie posiniaczeni. Ale Yassan wykorzystał wszystkie swoje umiejętności, zagniótł jakieś cuchnące remedia na ból, obandażował rannych i napoił ich nie wiadomo czym, a dzięki tym zabiegom obaj poszkodowani mimo, że słabi jak dzieci, mieli szybko wrócić do zdrowia.

W wolnych chwilach każdy kto mógł, przykładał rękę do pracy przy drogocennych częściach czarnego trolla. Pracą dowodziła Enki, która nieco znała się na oprawianiu. Obrane kości prażyły się nad ogniskiem; wypreparowane ścięgna zostały rozciągnięte na zbitych z drewna ramach, a potężna czaszka została zakopana w ziemi, aby żyjące w niej stworzenia oczyściły ją do gołej kości.


Poranek był mokry, ale już na trakcie stało się coś nieoczekiwanego - na kilka chwil przestało padać, mimo że chmury ani na moment nie rozeszły się.

- To dobry znak - oznajmił z zadowoleniem Hamadrio, wystawiając rękę przez okno. - Kończy się pora deszczów. Akurat na Święto Żebraków. Bogowie mają nad nami pieczę.

Dobre tempo jazdy sprawiło, że karawana podczas dnia zdołała wyprzedzić kilka innych konwojów. Za każdym razem Torillczyk pozdrawiał dowodzących bądź właścicieli i wdawał się z nimi w pogawędki. Oczywiście nawet nie zwalniając prędkości. I tak w spokoju, pod wieczór oczom podróżnych ukazały się mury położonego nad Zatoką Baidarską portowego miasta Kias.


Bramy w wysokich, wzniesionych z brunatnego kamienia murach były otwarte, a pilnowali ich strażnicy w kraciastych tunikach i płaskich hełmach. Na wjazd trzeba było czekać kolejce, gdyż każdy wjeżdżający do miasta musiał uiścić opłatę. Hamadrio za pośrednictwem Halbarta, po opłaceniu myta swoje wozy skierował do położonego nieopodal portu karawanseraju zarządzanego przez Akima ab Alego. Było to pewne miejsce, z którego Hamadrio korzystał od lat. Zajazd zlokalizowano tuż za portowymi magazynami, w okolicy pełnej skrzekliwych mew, wśród zapachu ryb, dziegciu i smoły. Ponad dachy magazynów, pomalowanych co do jednego w wszelkie odcienie czerwieni, wystawały maszty zacumowanych w porcie statków - dromonów, kog, knarrów, nefów, rusanamańskich feluk, dungiji i dāwa. Wszystkie one czekały na załadunek żywego towaru, jaki miał odbyć się po zakończeniu Święta Żebraków.

Miasto tętniło życiem. Ulice były zatłoczone, pełne przybyszów ze wszystkich stron świata. Tłum buczał setką języków; mienił się niezliczoną ilością kombinacji karnacji, fryzur i ubiorów. Ludzka rzeka wypełniała ulice, korzystając z dobrodziejstw Święta, pijąc i obżerając się do woli. Niemal na każdym rogu swoje umiejętności prezentowali kuglarze, śpiewacy, grajkowie, akrobaci, tancerze lub ponurzy mówcy, grobowymi głosami wieszczący koniec świata. Co rusz można było dostrzec dostatnio odzianą i wyperfumowaną kurtyzanę o twarzy przyozdobionej makijażem lub niezbyt czystą ladacznicę w opiętym, rozchełstanym gorsecie i podkasanej, odkrywającej uda spódnicy. W tłumie używanie mieli ulicznicy, rzezimieszki i złodzieje. Często wybuchały kłótnie, bitki i przepychanki, które jednak szybko kończyły się, gdy zwaśnione strony dochodziły do porozumienia racząc się winem czy innym trunkiem.

- Jutro macie niemal wolne - Hamadrio oznajmił najemnikom i beknął, kończąc obiecaną, wystawną ucztę. - Przez dzień będę zajęty sprzedażą, a pod wieczór chcę Was widzieć tutaj. Wszystkich. Nieważne w jakim stanie. Zanieście modły do Querco, bo będę wypłacał pieniądze.