Po skończonej rozmowie z Garpem, czy też Glarpem, towarzysze opuścili zasypaną świątynię. Powrót przez tunele odbywał się w ciszy, przerywanej jedynie zmęczonymi oddechami wędrowców, aż wreszcie, po wyjściu z jaskini powitał ich widok zachodzącego nad wyspą słońca. Długie cienie kładły się już nad wyspą, a dżungla powoli zaczęła zmieniać się w mroczny labirynt drzew, krzewów i pnączy.


Towarzysze przypomnieli sobie kilka miejsc, które nadawały by się na nocleg. Mijali resztki ruin, niedaleko rozpadliny którą ostatecznie nie zeszli, nieco dalej było powalone drzewo, które po upadku przecinało ścieżkę, oraz niewielka polanka przy strumieniu spływającym do morza, niedaleko głównego obozu. Alternatywą było nocowanie bezpośrednio w dżungli, gdzie widoczność sięgała na mniej więcej metr i to w ciągu dnia, albo gdzieś bezpośrednio na ścieżce.

Można by rzec, że spotkanie skończyło sie sukcesem. Zyskali potencjalnego sojusznika (a przynajmniej nie dorobili sie kolejnego wroga), zdobyli garść pożytecznych informacji, zdobyli (a przynajmniej Marcus zdobył) parę garści złota i klejnotów, mieli też szansę uzyskania jeszcze większej ich ilości... pod warunkiem, że Garp się nie rozmyśli.
Teraz tylko trzeba było dotrzeć cało i zdrowo do obozowiska, a tu, niestty, na przeszkodzie stanęła natura, a dokładniej słońce, które - złośliwie - zaszło.
Maszerowanie po ciemku, przez nieznany teren, uznane zostało za niezbyt rozsądne. Dlatego teżz postanowiono zatrzymać się na nocleg w pierwszym w miarę nadającym się do tego miejscu.

- Obudźcie mnie na ostatnią zmianę - powiedział. - Uważam, że ledwo zrobi się nieco jaśniej, ruszymy w drogę.

Drużyna rozbiła obóz w miejscu częściowo osłoniętym ruinami antycznego miasta. Okoliczny teren był nieco mniej porośnięty roślinnością, co zapewniało nieco lepszą widoczność dookoła, przynajmniej w dzień. Towarzysze nie rozpalili ogniska dla odegnania nocnego chłodu, więc Marcus i Bhatra położyli się przytuleni do siebie, pozostawiając wartującą Samarythę.
Świergot ptaków i szelest liści wysoko w koronach drzew ukołysały ich do snu, nawet Zgubek zwinął się w kłębek na nogach wojowniczki. Ciemności skrywały okoliczną polankę i cześć ruin, jedynie światło księżyca pozwalało jakkolwiek zorientowaćsięw okolicy.

Czas mijał i po długiej chwili niedaleko Samarythy wylądował jakiś duży, nieznany jej owoc, rzucony z głębi dżungli. Zaraz potem pojawił się drugi, tuż na krawędzi lasu. W tej samej chwili, z tej samej strony usłyszała dość intensywne gwizdnięcie. Jej towarzysze nadal byli pogrążeni we śnie. Blaks księżyca co chwila gasnął przysłaniany przez chmury, trudno było cokolwiek dostrzec.