- Chujgwb... - Myśl ta przeszła przez głowę Rysia z prędkością przelatującej niedaleko strzały. Nie było na co czekać. Wpadł na zielonych i tym razem to on został zwierzyną. Gdy odruchowo uskoczył na bok, kolejna strzała zatopiła się w jego nodze powyżej kolana. Wyglądało na to, że gdyby nie ten ruch, to skończyłby z tym kijem w bebechach. Najwyższa pora wycofać się na z góry upatrzone pozycje.

Pomimo ostrego ukłucia bólu, które boleśnie przeszło wzdłuż jego kręgosłupa, Ryś ułamał brzechwę i rzucił się do ucieczki. Dobrze że szlak, którym podróżowali, wił się leniwie pomiędzy drzewami i krzakami, co pozwalało biec zygzakiem i dodatkowo utrudniać strzelcom robotę. Jemu natomiast ułatwiała ucieczkę własna włócznia, którą podpierał się i pomagał utrzymać równowagę kiedy czuł że może się przewrócić.

Pomimo rany, chwilowo przestał czuć ból i zmagał się głównie z ciepłem rozlewającym się po nodze i tępym uciskiem w miejscu trafienia. Wspaniały mechanizm, nad którym mógłby się głębiej zastanowić, gdyby właśnie nie był zajęty walka o życie. Choć wiedział że przypłaci ten kulawy bieg o wiele gorszymi obrażeniami, wolał to, niż swoją głowę na włóczni jakiegoś zielonego parszywca.

- Chuuuuuuuj! Krzyknął, starając się jakoś zawiadomić towarzyszy. - Kuuuurwie nadciągają. Kuuurw... Urwał, łapiąc oddech kiedy już zobaczył przed sobą grupę przygotowującą się na odparcie ataku.

Jeszcze tylko kilkanaście metrów i znajdzie się za murem tarcz, zza którego będzie mógł odwdzięczyć się pięknym za nadobne i w końcu posłać w odpowiedzi parę strzał. Kiedy jednak dojdzie do zwarcia, zamierzał użyć włóczni i dźgać zielone ścierwo z nad ramion i zza tarcz tarczowników.

Czy dokoła było pięknie? Odpowiedź zależała tylko i wyłącznie od punktu widzenia.
Gdyby to był spacerek, z dziewczyną, a jego celem miało być kilka upojnych chwil na zielonej trawce lub kosz pełen grzybów, to faktycznie - można by powiedzieć, że dokoła jest pięknie.
Jeśli natomiast ktoś napchał człowiekowi do głowy mnóstwo informacji o bandach orków, to sytuacja nie wyglądała już tak różowo. Wprost przeciwnie - drzewa i krzewy, tak piękne na pozór, od razu zamieniały się w tysiące miejsc nadających się na potencjalną kryjówkę dla kogoś, kto tylko marzył o tym, by wpakować ci strzałę w oko czy nóż w plecy.
I jak tu mówić o pięknie?

- Tak, bardzo - zapewnił. Zawsze mu mówiono, że jeśli ktoś już chce kłamać, to nie powinien się ograniczać do dwóch-trzech słów. Postanowił więc rozwinąć swą wypowiedź. - Zawsze lubiłem patrzeć, jak promienie słoneczne prześwitują przez liście, jak wiatr, spacerując po lesie, porusza gałązkami. Ta piękna zieleń krzewów, mchu i trawy. I śpiew ptaków. Piękne.

A potem skupił się na dobiegających ze wszystkich stron odgłosach, usiłując dostrzec w nich coś nietypowego.


Wrzask Rysia należał właśnie do takich odgłosów.
Co prawda Ryś nie sprecyzował, ani kto nadciąga, ani w jakiej liczbie, ale z pewnością nie byli to przyjaciele, a prawie z pewnością orkowie.
Camden stanął z boku ścieżki, za drzewem, w taki sposób, by widzieć i nie być zbytnio widocznym. Miał zamiar strzelać, dopóki można było, a potem chwycić za miecz i ostrą stalą nauczyć wrogów rozumu.

Zwiadowca biegł między drzewami w takim tempie, na jaki pozwalała mu resztka strzały wbitej w nogę. Tępy, pulsujący ból zwalniał go, ale nie przeszkadzał w miotaniu przekleństwami. Ryś kuśtykał, podpierając się na włóczni. Jego krzyki odniosły jednak skutek.

- Orki! – warknął stary krasnolud, zrywając się na równe nogi. – Ustawić szyk! Chronić Iskrę i łuczników! – Rzucał komendami, choć obyci w boju towarzysze już szykowali broń i zajmowali pozycje. Wszyscy patrzyli z niepokojem między drzewa, spomiędzy których wypadł wreszcie Ryś. – Nie zdąży... Kurwa, nie zdąży! – Za łowcą pędziły orki, z każdym krokiem zmniejszając dystans. Zadziałali instynktownie. Camden z napiętego już wcześniej łuku wypuścił strzałę, przebijając gardło najszybszego orka. Wokół palców czarodziejki zatańczyły iskry, gdy ta uwolniła moc drzemiącą w niej. Dwa świetliste groty wystrzeliły z jej dłoni zabijając następnego potwora. Kolejne doganiały już Rysia, ale w jego stronę pędziła też Kea, a długie nogi pozwoliły jej dopaść łowcę przed wrogami. Pierwszy z rozpędzonych orków wpadł w półolbrzymkę nadziewając się na kant jej pawęży, a zdawałoby się delikatne pchnięcie Kei zmiażdżyło mu twarz. Ta nie zdążyła go nawet przeprosić, gdy kolejny z orków padł u jej stóp, przebity najpierw strzałą Camdena, a potem ostrzem włóczni Rysia.

Innym orkom udało się dobiec do głównej grupy. Jeden padł rozpłatany prawie na pół halabardą Uldira, ale ten zachwiał się przy zadawaniu potężnego ciosu i nie zdołał się zasłonić przed uderzeniem kolejnego orka. Ostrze szabli przecięło skórzany rękaw, na szczęście jedynie lekko rozcinając skórę przedramienia. Liward dzielnie stawał przeciwko kolejnej dwójce wrzeszczących stworów, zatrzymując ich atak w miejscu.

Wokół grupy udało się jednak obiec mniejszemu, znacznie zwinniejszemu od innych orkowi. Iskra w przerażeniu starała się szybko zaczerpnąć mocy, ale wiedziała, że.... Niski, krępy kształt przebiegł tuż obok niej zderzając się z atakującym ją orkiem i obalając go na ziemię. Fungi zaczął okładać orka pięściami rozbijając jego twarz.

Orki zostały zatrzymane i straciły przewagę. Nadeszła pora na kontruderzenie. Pod ciosami walczących padło kilka kolejnych stworów, reszta szybko straciła chęci do walki i uciekła między drzewa.

* * *

Choć orki nie były najgroźniejszymi przeciwnikami, to jednak ich atak miał dla drużyny przykre skutki. Rana Uldira okazała się niegroźna i wystarczyło ją obandażować. Gorzej było z nogą Rysia. Strzała tkwiła głęboko i nie dało jej się wyciągnąć w łatwy sposób. Gdy już udało się to zrobić, Ryś zemdlał z bólu. Z pomocą przyszła znów Iskra, dziwnie milcząca. Jej magia pomogła zasklepić ranę, ale wszyscy wiedzieli, że łowca w najbliższych dniach nie będzie w stanie biegać, ani nawet maszerować w dotychczasowym tempie.

- Kurwie syny... – rzucił do nikogo, albo do wszystkich, Fungi. – Widzicie tarcze z symbolem oka? – Widzieli, od samego początku, podobnie jak i chorobliwie wyglądający kolor ich skóry. To nie były te same orki, przed którymi jeszcze niedawno bronili kupców.

- Nie ruszyliśmy ani dnia za wcześnie. A kto wie, może i za późno...

Cmaden oczyścił ostrze miecza o szmatę, jaką zerwał z jednego z utrupionych przez siebie orków, a potem sprawdził, czy da się odzyskać strzały i czy przeciwnicy mieli przy sobie jakieś przedmioty prócz kiepskiej broni i tarcz.
W pomaganie rannym się nie zangażował. Niespecjalnie się na tym znał i był pewien, że ktoś z pozostałych sprawdzi się znacznie lepiej w roli medyka.

- Mamy w tej chwili dwa problemy - powiedział, gdy Ryś wreszcie był w stanie usiąść. - Parę orków uciekło i pytanie, czy nie pobiegli po swych towarzyszy, chcąc wrócić w liczniejszym gronie i mało przyjemnych zamiarach. A druga sprawa... - Spojrzał na Rysia. - Powinniśmy się pospieszyć. Z wielu powodów. Dasz sobie radę?

Może lepiej by było, gdyby Ryś wrócił, ale nie było gwarancji, że dla samotnego wojownika taka wędrówka byłaby bezpieczna. W każdym razie Camden nie miał zamiaru czegoś takiego proponować.

Kiedy Iskra usłyszała okrzyki Rysia, od razu wiedziała, że nie wróżą nic dobrego. Skoro w ogóle zdecydował się podnieść głos, a nie wrócić do nich i ostrzec ich przed zasadzką - oznaczało to, że sprawa miała się tragicznie.
Gdy czarodziejka dostrzegła zwiadowcę nadciągającego między drzewami, nawet nie zwróciła większej uwagi na orków biegnących niedaleko za nim. Jej uwagę przykuła wielka plama krwi na spodniach mężczyzny.
Poczuła wtedy rosnącą w niej złość. Jakby coś się w niej obudziło. Coś, czego nie wolno było budzić, bo było tak straszne, niezrozumiałe i nieprzewidywalne.
Wokół jej palców zaczęły skrzyć się fioletowe iskry, z każdą chwilą coraz bardziej intensywnie. Przez jej ciało przepływała energia magiczna, skupiając się w jej dłoniach.
Nie myśląc zbyt długo wyciągnęła najpierw jedną rękę przed siebie, posyłając magiczny grot w biegnącego za Rysiem orka. Za chwilę z jej drugiej dłoni wystrzelił drugi magiczny pocisk, który dopełnił zadania i pozbawił kreaturę życia.

Magia była bardzo trudną sztuką do okiełznania. Iskra nie była mistrzynią, w Akademii nie spędziła nawet dziesięciu lat, toteż czasami ciężko jej było zapanować nad swoim talentem. Można było odnieść wrażenie, że to magia panowała nad nią, pozwalając jej czasami korzystać ze swoich zasobów. Kiedy akurat jeden z orków zbliżył się do niej na tyle, by zadać cios, magia postanowiła spłatać jej psikusa i gdyby nie reakcja krasnoluda, zapewne w najlepszym wypadku leżałaby ranna na ziemi.

***

Iskra, po tym jak użyła magii, by uleczyć ranę Rysia, nie odstępowała go na krok. Nie była w najlepszym nastroju. Nie mówiła dużo, była jakaś ponura, przygaszona, zupełnie jak nie ona. Martwiła się o Rysia, to na pewno. Nie podobało jej się to, że nie udało jej się całkowicie go wyleczyć.
Dużo też myślała o tym, co zaszło podczas walki. Dlaczego nie udało jej się zareagować w porę na atak orka? Całe szczęście, że w pobliżu był Fungi, bo gdyby nie on… Nie zamierzała mu dziękować. Zresztą uważała, że nawet by tego nie docenił, więc szkoda było strzępić języka.

Czy gdyby dane jej było dokończyć naukę w Akademii, to nie miałaby takich problemów z zaklęciami? Czy potrafiłaby wtedy w pełni zapanować nad magią? Ciekawiło ją to, bo do tej pory miała często wrażenie, że to właśnie magia panuje nad nią, korzystając po prostu z jej ciała jak z naczynia. Zupełnie jakby była opętana przez jakiś magiczny byt. Przewróciła oczami na samą myśl i wróciła do Rysia, który odzyskiwał przytomność.
Uśmiechnęła się do niego, gładząc go dłonią po policzku.
- Witaj wśród żywych.

- A dlaczego miałby sobie nie dać rady? - rzuciła oschle w stronę Camdena. - Przecież nie został kaleką, a jedynie jest ranny. Jeśli będzie trzeba, to spróbuję kolejny raz swojej magii, by go poprawić jego stan.

Gdy tylko walka dobiegła końca, Ryś usiadł na ziemi, łapiąc się za krwawiącą nogę. Całe otoczenie utraciło na znaczeniu, kiedy ból zaczynał do niego docierać i rozpalonymi cęgami rozdzierał jego udo. Nawet nie był pewien jak długo to wszystko trwało, choć pewnie jak większość takich potyczek, rozstrzygnęli ja szybko.

Gdy kompani zaczęli zajmować się jego raną, po prostu zemdlał. Nawet nie był w stanie zrugać, w jego mniemaniu, nieumiejętnego i niepotrzebnie bolesnego usuwania grotu strzały. Błoga ciemność i nicość zalała jego umysł, całkowicie wypierając z niego ból, złość i wszystko inne.


Gdy otworzył oczy, pierwszym co ujrzał nad sobą była burza włosów i twarz Iskry. Uśmiechnął się lekko na ten widok i po dłuższej chwili z westchnieniem usiadł, rozglądając się po pobojowisku.

- Spokojnie Iskro, dam sobie radę. - Zapewnił czarodziejkę kładąc jej rękę na ramieniu. Po krótkiej chwili podniósł leżącą niedaleko włócznie i wstał, wkładając w to znacznie więcej wysiłku niż zwykle. Syknął z bólu, obciążając nogę dla próby i sprawdzając na jak wiele może sobie pozwolić. - A by to jasny chuj w pogodny dzień... - Zaklął pod nosem.

- Nieść mnie nie trza, Keo. Nie jestem jeszcze kaleką. Może chwilowo demonem prędkości też nie, ale powinienem dorównać najwolniejszym członkom grupy. - Dla próby zrobił parę kroków przed siebie, przglądajac się opatrzonej nodze. - Co jednak się tyczy prędkości, potrzebujemy kogoś na szpicy, bo jak wpakujemy się całą grupą w podobną zasadzkę, to wygubią nas jak lisy stadko kur. Wyobraźcie sobie, że zasypaliby naszą grupkę strzałami z pomiędzy drzew naokoło. - Ryś zrobił wymowna pauzę. - Choć może dobrze jakby szedł nieco bliżej? Mogłem się zbyt wysforować, ale przynajmniej dało wam to wystarczająco czasu.