Patryk nie skarżył się już na ból ręki, a dopytywany o to przez siostrę, mówił że już go nie boli. Oczywiście zgodnie z zaleceniami Arniki, nadal leżał i odpoczywał, bardzo oszczędzając rękę, która dopiero zaczynała zdrowieć.
Nieszczęścia jakie sprowadzał na nich nowy ciemiężca, zdawały się dwoić i troić. Ale w tych okolicznościach, mieszkańcy Drzewców musieli się po prostu trzymać. Przetrwali wojnę i zarazę, więc przy solidnym wysiłku przetrwają także reżim szlachcica.
Tymczasem nadejście wiosny oznaczało nowe prace w ogrodzie. Marysia ubrana w szarą koszulę i brązowe spodnie, przekopywała szpadelkiem rozmiękłą już po zimie ziemię, aby warzywom lepiej się rosło. Klęczała właśnie na ziemi, tuż pod swoim domem i odwrócona tyłem, nie zauważyła że trzech zbrojnych jegomościów Ottona zbliża się do jej domu.
- Ej dupiasta! Inspekcja! - rzucił jeden z nich.
Marysia wyprostowała się i spojrzała za siebie. Mężczyźni nie wyglądali na uprzejmych, a jeden nie czekajc na zaproszenie wszedł do jej domu, podczas gdy dwóch z nich szczerzyło do niej zęby.
- Eee, to ta z tą wysypką na gębie - rzucił z niezadowoleniem jeden z nich, najwyraźniej tracąc dobry humor.
- To nie wysypka, tylko piegi - poprawił go drugi.
- Aha, czyli że tylko owady ją osrały? A zresztą mniejsza o to - dowalił pierwszy, a obaj zachowywali się i obgadywali ją zupełnie jakby jej tam nie było.
- Brat mi mówił, że panowie już przeszukali dom i stodołę - powiedziała dziewczyna, stając na nogi. Spodnie miała ubrudzone ziemią, na wysokości kolan, ale w niczym jej to nie przeszkadzało.
- Nawet jeśli tak, to teraz poszukamy raz jeszcze, czy nie ma czegoś skradzionego z dworu - oznajmił stanowczo mężczyzna.
Szybko dołączyli oni do swojego kamrata w środku, jeszcze zanim Marysia zdążyła pokiwać nerwowo głową na znak zgody. Bo niby dlaczego mieliby czekać na jej zaproszenie? Nie dająca się zbić z tropu dziewczyna weszła w pośpiechu za nimi.
Zanim coś powiedziała, zbrojni już przetrząsywali domostwo, od piwniczki aż po sufit. Oboje z Patrykiem przyglądali im się z mieszaniną zainteresowania i obawy.
- Ukryta skrzynka! Ciężka! - rzucił jeden z nich, wyciągając spod leżanki Marysi drewnianą skrzynkę ze skarbami.
- To spadek po dziaduniu - wytłumaczyła od razu dziewczyna.
- To prawda - zarzekał się Patryk, z drugiej leżanki.
Nie zważając na ich słowa, rycerz postawił skrzynkę na stoliku i otworzył ją, ujawniając jej zawartość.

Zdając sobie sprawę z tego do czego zdolni są rycerze, Marysia była przez chwilę nieco zaniepokojona i gotowa na nieomal wszystko, od kłutni do walki. Nie spodziewała się jednak, że rycerze buchną gromkim śmiechem, który zagłuszy wszystko inne przez dłuższą chwilę.
- BUUHAAHAHAHAAA! - zaśmiali się szyderczo.
Marysia zupełnie nie rozumiała, co tak ich rozbawiło i dlaczego zaraz potem zupełnie zignorowali tę część jej dobytku. Patryk też wydawał się zagubiony. Jednak zaraz potem oboje mogli odetchnąć z ulgą, skoro nie groziły im żadne pomówienia.

Przeszukiwali dalej, stukając w każdą deskę i zaglądając w każdy kąt.
- To te korale, któreś miała na mszy? - spytał ostro jeden z nich, pokazując znaleziony, zawinięty w chustkę naszyjnik Marysi.
- Tak, to prezent ślubny od mego ojca dla mojej matki. W naszej rodzinie na długo... zanim... - mówiła Marysia, ale szybko zorientowała się, że wcale nie musi kończyć.
- Paciorki - beznamiętnie mruknął mężczyzna do kolegów i z równą obojętnością odłożył zawiniątko.
Najwidoczniej zarówno rodzinna biżuteria Marysi, jak i marmurowe kamienie, interesowały rycerzy tyle co stopniały już dawno temu śnieg. Osobiście miała jednak wrażenie, że pan Tort'e coś na nią nagadał - pewnie bzdury o złotym naszyjniku z klejnotami, a takiego przecież w życiu nie widziała. Prawda była na szczęście po jej stronie i teraz dziewczyna była już spokojna, w pełni świadoma że nie ma nic do ukrycia.

- Patrzcie co znalazłem! Hahahaha! - zakrzyknął jeden z nich, prezentując wszystkim to co znalazł w szafce.

- HAAHAHAHAAA! - rycerze wyśmiewali się z niej i ze znaleziska.
- O stwórco - wyrwało się zaskoczonej Marysi, a jej dłonie same z siebie szybko zakryły jej usta i nos. Wolała cała się schować, zniknąć, ale nie było ani gdzie ani jak.
- Więc to taka z ciebie dziewka! - rzucił jeden z rycerzy, nieustannie się śmiejąc.
- Nie! To nie prawda, to nie tak - zaprzeczała Marysia, starając się odzyskać osobistą część garderoby, którą mężczyzna trzymał jednak poza jej zasięgiem.
- Rozmiar akurat na twoją wielką dupę! - zauważył inny i całą trójką zaśmiali się szyderczo.
- Nie nie nie, to tylko chłopcy bawili się w piratów, tylko tyle. To nie ja, to oni - zarzekała się, ale jej tłumaczenia tylko dodawały im humoru.
Marysia była gotowa zapaść się pod ziemię...

Na szczęście krótko potem znaleźli ich miecz i zainteresowało ich skąd Marysia go ma. W tym momencie każda zmiana tematu była dobra.
- To po ojcu. Wrócił z nim z wojny... tylko potem dopadła go zaraza - wyjaśniła.
Marysia odniosła wrażenie, że to do nich trafiło. Może nawet pomyśleli, że równie dobrze w tej samej sytuacji mogłyby być ich dzieci? W każdym bądź razie, przestali aż tak szydzić z jej bielizny.

Potem przeszukiwali stodołę, nadal będąc w dobrym humorze, a Marysia tylko jednym okiem pilnowała czy wszystko jest w porządku... Potem sobie poszli i dziewczyna mogła odetchnąć z ulgą. Nie interesowały ich ani marmurowe kamienie, ani malachitowy naszyjnik, ani miecz. Nawet na zwierzęta i garść posiadanych przez młodzież miedziaków machnęli ręką.
Uczciwość i dobre imię zwyciężyło!

- Maryś... przepraszam cię za te gacie - powiedział ponuro Patryk, gdy po odejściu rycerzy Marysia wróciła do domu.
- No trudno już - mruknęła dziewczyna i zdjęła je z głowy.
Rycerze uznali, że założenie ich na jej głowę to najlepszy i najzabawniejszy sposób na ich oddanie. Sugerowali też jej zmianę imienia, bo "Dupiasta pieguska z pirackich gaci" znacznie lepiej opisuje jej osobę niż "Marysia"... Oczywiście żadna zmiana imienia nie wchodziła w grę.
- Myślisz, że powiedzą komuś...? - spytała brata, który choć był jeszcze młody, miał bardziej męski punkt widzenia niż ona.
Wolała, aby ludzie ze wsi nie dowiedzieli się że... Chłopak wzruszył zdrowym ramieniem, nie potrafią odpowiedzieć na zadane pytanie.
Szkoda. Przy tych wszystkich problemach ze złym Ottonem, jeszcze jakieś głupie plotki dochodzą... Może przynajmniej pozbyła się tego Tortu?
Starając się nie zaprzątać sobie głowy dodatkowymi problemami, Marysia wróciła do pielęgnowania ziemi w gródku.

Luther

Choć tak wiele przykrości spotkało mieszkańców Drzewiec ze strony Lasu Mgieł, Luther postanowił zapuścić się w knieję po raz kolejny. Najwyraźniej mało było mu śmierci Nawojki. Mało zaginięcia Światożara. I wreszcie: mało potwora, który bardzo chciał Bognę... "Zjeść" - jak głosiła ofijalna wersja tej baśni. Najstraszniej było na początku, póki słońce jeszcze nie rozświetliło gęstego boru. W ciemnościach każdy szmer zdawał się zwiastować okrutną bestię o potężnych kłach, która tylko czyha na podróżnika. Zwłaszcza takiego jak Luther. Samotnego i nieco kulejącego, gdy noga rozboli. A chodzenie po bezdrożach wcale nie rozpieszczało felernego biodra młodzieńca. Z pewnością musiał pamiętać o opowieściach Jeremiego - o sposobie w jaki wilki zwykły wybierać ofiarę. Wiadomym było, iż nierówny krok momentalnie budził w nich instynkt łowiecki. Z tego samego powodu odradzano też, by chodzić do lasu po pijaku...

Luther nie był wprawnym łowcą. Samo wychowanie się na wsi nie było jeszcze wystarczającym doświadczeniem, aby móc tropić ludzi. Tym bardziej, że młodego Grolscha rodzice do innych celów przeznaczyli - nie bez kozery wydali pokaźne sumy na kształcenie syna w pisaniu i czytaniu. Sam fakt posiadania tej umiejętności stawiał Luthera w ścisłej czołówce społeczeństwa... Jednakże tropiciel był z niego marny.

Kiedy tak błąkał się po lesie, dopisywało mu szczęście - nie spotkał ani wilków, ani niedźwiedzi, ani też rozeźlonych dzików! Udało mu się też nie znaleźć żadnych zwłok (w przeciwieństwie do ostatniego razu). A czas naglił - wszak dziedzic chciał dzisiaj dokonywać sądów, a młody Grolsch był prawdopodobnie najważniejszym świadkiem. Kiedy już powoli zaczynał dostrzegać bezcelowość wyprawy, dostrzegł charakterystyczne wyżłobienie na pobliskim buku.

Święty znak Ogniska.

Świątynia

Niedawno wybiła tercja, kiedy próg świątyni przekroczyło pięć par buciorów z wysokimi cholewami. Orszak pięciu mężczyzn maszerował w stronę świętego ognia, głośno pobrzękując ostrogami. Na czele zastępu stał dobrze już znany Wielebnemu Otton. Za dziedzicem kroczyli synowie - Fulko oraz Gerhard. Nieco na uboczu trzymał się rosły Harald. Piątą osobą był Gniewko - jeden ze zbrojnych serwientów, który zdążył już we wsi zasłynąć z wyjątkowo tępej gęby, jak i brutalnego usposobienia.
- Niech święty ogień nigdy nie zgaśnie i zawsze wskazuje nam drogę, et cetera, et cetera - pan wsi pozdrowił kapłana, choć nie sposób było nie zauważyć pewnej nonszalancji i pośpiechu w tonie głosu. - Żywię nadzieję, że aura tego czcigodnego miejsca wspomoże wydanie sprawiedliwego osądu.

Mężczyźni przyklękli przed świętym paleniskiem i przeżegnali się. Przedstawiciele stanu rycerskiego tym razem nie byli uzbrojeni po zęby. Owszem - przy pasach znajdowały się miecze i sztylety, ale darowali sobie zakładanie zbroi. W końcu ileż można nosić to ciężkie cholerstwo? Nie po to człowiek z wojny wraca, żeby nadal obcierać się stalową blachą. Tym razem za pancerz wystarczały ciemne przeszywanice. Albo pany nie miały pieniędzy na strojne odzienie, albo też nadal obawiały się czy ich chłopi lada moment na widły nie wezmą i stąd lepiej zachować jakąkolwiek ochronę. Jedynie Gniewko musiał jak zwykle bujać się w kolczudze - ale to była wszak jego robota...
- Liczę, że ojciec Wielebny wskaże mi gdzie mogę zająć miejsce jako sędzia? - zapytał Otton, wchodząc wgłąb świątyni i nie czekając na specjalne zaproszenie.

Cytat:

//NC: W tej turze zeznajecie przed Ottonem. Rycerz oczekuje, że każdy powie co wie w sprawie śmierci Nawojki i również podzieli się swoimi podejrzeniami. Jeśli zamierzacie się uchylić od zeznań i na przykład nie przyjść na rozprawę - również to zaznaczcie w fabule. Marrrt - jeśli Twoja postać teraz zaprzestanie wojaży to zdąży jeszcze przyjść grubo spóźniona na rozprawę. Jeśli natomiast będzie szukać dalej to jest spore ryzyko, że np. już nie zdąży i się ściemni - daj znać jak długo Luther ma zamiar szukać.

Józef siedział na przodzie. Z Panem już rozmawiał. Wiadomo Józwa wie tyle co Otton, bo byli w tym samym miejscu kiedy działy się te straszne rzeczy. Milczał nie widząc co ma robić. W Drzewcach przecież nikt nikogo nie zabijał. tylko wypadki się działy, ale tak z zimna krwią to nie pamięta starczy umysł, by coś podobnego się działo.

obok siedział Albert. Chciał go mieć staruszek na widoku. Młody aż się trząsł z gniewu co go wewnątrz zżerał. Nie dziw w końcu zabili mu Ojca. trzeba go pilnować. Z tą myślą Józwa siedział dalej słuchał rozprawy i obserwował co robi jego młody podopieczny. był gotów zdzielić go przez łeb jeśli będzie chciał zrobić coś głupiego.

Świątynia

Otton z Karmanii w końcu wyrwał się z własnych rozmyślań.
- Młynarz Racimir! - wywołał mężczyznę, który po pewnej chwili wahania stawił się przed rycerzem. Jego zeznania nie wnosiły jednak wiele do sprawy. Podobnie jak większość we wsi oraz Żyrosław, znajdował się w świątyni, gdy Nawoja postanowiła iść do lasu wraz ze Światożarem. Gdy dziedzic ustalił już te fakty, wyprężył się w krześle, świdrując Racimira badawczym spojrzeniem.
- Ciało tedy znalazł młody Grolsch, powiadacie... Luther?
- Tak panie.
- Czyli w pobliżu Nawoji znajdował się twój syn, Światożar oraz Luther Grolsch?
- No... Chyba tak panie, nie było mnie tam.
- Myślicie, że wasz syn mógłby podnieść rękę na siostrę?
- Ależ panie! Nigdy! Przecie jak Światko miałby rodzoną siostrę udusić? Toż to zbrodnia byłaby straszliwa.
- Czyli przyznajecie, że musiał tego dokonać młody Grolsch?
- Ale... Ja nie wiem, ja...
- A gdzie to podziewa się młody Grolsch? - zapytał donośniejszym głosem Otton, podnosząc się z miejsca i rozglądając po świątyni. - Czy jest tutaj Luther Grolsch, albo ktoś z jego krewniaków?

Luther

Luther najwyraźniej natrafił na coś w rodzaju szlaku. Co kilkanaście metrów dostrzegał kolejne drzewo, na którym wycięty był znak ogniska. Im dalej zagłębiał się w las, tym bardziej znaki robiły się niechlujne. Jakby robiono je w pośpiechu, byle jak - byle czym prędzej.
- Szłaaaa dzieweeeeczka, dooo laseeeeczkaaa, dooo zieloooonegooooo - nagle do uszu młodego Grolscha dobiegł śpiew. Okropny śpiew, niemal raniący uszy. Męski, straszliwie fałszujący głos. Dźwięki chyba dochodziły od strony północnej. Mieszały się z szumem strumyka.