- Hmh.. - Skomentował Daniel patrząc jeszcze raz na naszyjnik pokazany przez Jane. - Może i mała pozostałość, ale jest w niej coś... coś z czym nie chce mieć do czynienia. - Po karku przeszedł mu wyraźny dreszcz, który najwyraźniej popędził go do działania.

- Studiować? Ależ prosze. - Ponownie położył na stół książkę dodatkowo wypchaną papierami. - Choć ja chyba nie będę mógł normalnie spać po tej lekturze. - Z kieszeni wyciągnął swój notatnik. - Tylko szybko przepisze sobie cały ten rytuał zamykający. To jedna z tych rzeczy, którą przed nami zataili i wydaje mi się istotna. - Szybko przekartkował księgę, zatrzymując się na odpowiedniej stronie. Nawet nie siadając, a pochylając się nad stołem, zaczął przepisywać. - Jak już wyjdziemy, to pozamykajcie dokładnie drzwi, okna i uważajcie na podejrzane dźwięki. My nie będziemy tu dzisiaj wracać, a przypadkowe osoby raczej nie zabłądzą tu w środku nocy. -

Daniel Coleman

Po wyjściu z rezydencji Daniel i Jane wyruszyli w drogę do jej mieszkania. Z uwagi że nie zamówili sobie taksówki w końcu nie wiadomo kto może patrzeć DAniel poczęstował się jednym z samochodów Richarda Gattisa. Nic wielkiego, po prostu zeszłoroczny model forda.

[media]http://www.imperiumtapet.com/public/uploads/large/301533732997jgnd60hnv6e7co4ncoql2mz09snp9osy9sqklm 6sdhayp7ddxrmoehrttnvdppviv81dy1a5vgt784nf86pizblx b5mtgzjls3l0.jpg[/media]

Gattisowie mieli jeszcze osiem innych samochodów. Zwłaszcza że Daniel miał zamiar go oddać. Po prostu branie taksówek było zbyt niebezpiecznie. Prawda?

Jane mieszkała w centrum miasta. Dwa pokoje, łazienka z kuchnią. Wynajmowała jak wszyscy. W mieszkaniu panował nieład wszędzie były porozkładane notatki i zapisane papiery. Brudnopisy i notatki do wcześniejszych artykułów. W salonie stał stolik na którym stała maszyna do pisania, tam też było najwięcej zapisek. Stał też tam fotel obity popularnym zielonym materiałem. Do sypialni prowadziły drzwi z szkła witrażowego.

Jane poszła do pomieszczenia które było kuchnią i łazienką, wróciła z szklaneczkami i butelką whisky. Rozlała wam po porcji i przysiadła za biurkiem.
- Wpakowaliśmy się w coś wielkiego Daniel. - Powiedziała wzdychając, w tym odgłosie dało się usłyszeć uchodzące z niej emocje po wydarzeniach z całego wieczora.

Jacqueline i Samuel Gattis

Po pożegnaniu z Danielem Gattisowie poszli szukać drugiego medalionu. Jacqueline wydawało się że mogli go znaleźć w sypialni jej matki. Tam niestety znaleźli tylko kurz i echo wspomnień po bardzo pięknej pani domu.
Samuel pamiętał matkę Jacqueline, miał okazję widzieć ją nie tylko w gazetach ale i na paru spotkaniach rodzinnych na które postanowił się wybrać. Izabell była piękną kobietą, zapatrzoną w mężą jak w święty obrazek. Bibliotekarz zawsze myślał że była z nim głównie dla pieniędzy. A Richard traktował ją jako trofeum. Zawsze nienagannie ubrana w suknie najnowszej mody, zawsze promieniująca i ‘udekorowana’ w drogą biżuterie.

Jacqueline niezbyt pamiętała swoją matkę. W końcu była małą dziewczynką jak ta umarła, chyba na jakąś chorobę płuc. Wiedziała, że widziała ją coraz mniej i mniej aż w końcu wcale. Dobrze natomiast pamięta piosenkę z pozytywki jaką matka posiadała. Tylko że już dawno jej nie widziała, nie wiedziała co się z nią stało.

Sypialnia ojca również nie przyniosła nic nowego, porostu pokój do spania z przesadnie wielkim łóżkiem, małym barkiem i drzwiami do łazienki.

Oboje stwierdzili że dalsze poszukiwania nie mają sensu w tak późnej porze i udali się do swoich sypialni. Przechodząc koło biura ojca młoda dziedziczka poczuła napływ gorąca z kieszeni. Z tej w którą włożyła medalion. I takie dziwne uczucie jakby naparł na nią bardzo silny podmuch wiatru. Tylko że w pomieszczeniu nie było szans żeby wiał wiatr.

Powrót od Gattisów wcale nie był tak uspokajający jak Daniel mógłby sobie tego życzyć. Emocje związane z włamaniem opadły już dawno, jednak ich miejsce powoli zajmowało uczucie bycia obserwowanym, śledzonym... każdy przypadkowy przechodzień zdawał się "szpiegiem".

Na szczęście po zaparkowaniu na podwórzu kamienicy w której mieszkała Jane i zamknięciu za sobą drzwi do jej mieszkania, Coleman poczuł odrobinę ulgi. W końcu rozluźnił się nieco, sprawdzając czy okna w salonie są zamknięte, a w tym czasie reporterka przyniosła butelkę bursztynowego alkoholu i szklanki z połyskującym na dnie lodem.

- Wielkiego i szalonego. - Przytaknął marynarz nalewając im obojgu. - Ale... ale tak trzeba. Nie możemy pozwolić żeby to dalej trwało. Trzeba ich powstrzymać bo zginie jeszcze więcej niewinnych. - Wypił połowę swojej szklanki za jednym razem i nieco skrzywił twarz, przełykając alkohol. - Ale to kontynuujemy jutro. Teraz chwile odpocznijmy. Będę spał na kanapie jeśli nie masz nic przeciwko? - Zapytał nieco niepewnie, choć wcześniej wspominał już o nie rozdzielaniu się, jednak Jane nie podjęła wtedy tego tematu. W końcu to był jej dom i do niej należała ostateczna decyzja.

Gattisowie

Wchodząc do środka pomieszczenia oboje mieli dziwne uczucie. Niby nic się w pokoju nie zmieniło, biurko nadal stało przed wielkim oknem. Gabloty pod ścianą nadal stały nienaruszone. Dwie szafy książek były w nieładzie po poszukiwaniach odpowiedzi przez Jacqueline.
Natomiast w korytarzyku (!) pomiędzy nimi gdzie znajdowały się jeszcze dwie biblioteczki i ostatnia gablota były nienaruszone….dlaczego nikt z nich nigdy nie wszedł i przeczytał “specjalnych” książek Papy?
Czemu wcześniej uznali że te były tu były nieistotne?!

Po obu stronach Samual sprawdzał książki w bardzo rzadkich wydaniach, często w wersjach które uznawane były za fałszywe. Napisane przez kogoś jako złośliwy żart dla nauki. Książki o mitologii z całego świata, dzienniki z wypraw w miejsca na ziemi o których nikt nie słyszał i wydawałaby się zmyślonymi opowieściami szaleńca. Słowniki językowe, mapy, no i gablota.

W środku było parę rzeczy jak wisiorek, taki sam jak Daniel i Jane znaleźli w piwnicy muzeum. Jakiś sztylet zrobiony z kości z znaczeniem niewiadomego pochodzenia, nietypowa figurka ośmiornicowanego stwora ze skrzydłami, bransoleta z nieokreślonego materiału, kawałek płótna, jakiś patyk. Nic nie jest opisane.

Daniel

- Mały problem z twoim planem , ja nie mam kanapy, ale zorganizuje ci poduszkę i jakiś koc. - Odpowiedziała Jane i zaczęła przeszukiwać szafy w poszukiwaniu obiecanych przedmiotów. Po podarowaniu ich Danielowi ziewnęła przeciągle.
- Przepraszam chyba dzień dzisiejszy w końcu mnie dogonił. - Powiedziała i udała się do swojej sypialni, zostawiła lekko uchylone drzwi. Zaproszenie? A może taki miała zwyczaj?

Tego Daniel nie przewidział. Kanapa wydawała się takim oczywistym meblem. Choć z drugiej strony sam takiej nie miał, kupując kiedyś dwa wygodne fotele i oszczędzając nieco miejsca w swojej kawalerce.

- Dobrej nocy. - Coleman pożegnał Jane i przygotował sobie miejsce na fotelu. Może nie najwygodniejsze, ale z kocem nie zmarznie w nocy, a poduszka powinna choć trochę oszczędzić jego kark.

Pomimo półsiedzącej pozycji na przeniesionym w kąt pokoju fotelu, sen naszedł Daniela niemal natychmiast. Jednak "wartowanie" przez przynajmniej część nocy musiało pozostać jedynie dobrym planem na przyszłość.