***

Marines dowiedzieli się, że Rodriguez odzyskał przytomność. Bardzo szybko stanął na nogi. Marines szli o zakład, że musiał maczać w tym palce Cortez. Jednak żadna pomoc Mistyka w zakresie ich ran nie była im zaoferowana.

Inkwizytor już po kilkunastu godzinach przechadzał się po obozie i wtykał nos w nieswoje sprawy. Zdarzało mu się zaczepiać obsługę obozu i zadawać im bezpośrednie pytania. Dochodziły do nich słuchy, że największy problem z tym mają Brygady, a w szczególności Ci, których dowódcą był Lee. Ten sam który przywitał Payton na lądowisku.

McBride dla rozrywki postanowił zainteresować się tematem. Niby przypadkiem przydybał Cortesa gdy ten akurat nic nie robił i nie był w towarzystwie tego ledwo wyciągniętego śmierci z ramion Inkwizytora.
- Co się kroi? - zagaił Christopher, który praktycznie bezszelestnie zjawił się za plecami Mistyka.
- Nudzi się, no i ma do tego dobrą intuicję - odparł nie odwracając głowy i nadal rozglądając się po placu.
- A co mu Brygady zrobiły? - zapytał z zaciekawieniem snajper. - Lee krzywo na niego spojrzał?
- Pewnie jeszcze sam tego nie wie. Jakby wiedział, to dalej by nie szukał.
- Albo wie, że Brygady może sobie gnębić do woli, nie to co z innymi formacjami - stwierdził konspiracyjnym szeptem Chris i skrzyżował ręce przed sobą. - Ale że, co? Ma przeczucie? Wywąchał wśród nich Heretyka?
- Każdego może sobie gnębić do woli - Cortez w końcu obdarował snajpera spojrzeniem. - Nie ma znaczenia czy to Brygadzista, Marine czy sam pułkownik - powiedział wpatrując się z zaciekawieniem w twarz swojego rozmówcy.

Shania podeszła do rozmawiających i zagadneła:
- Zawsze na takie misje zabieracie nowicjuszy? Czy po prostu nie spodziewaliście się aż takiego oporu?

- To nie byli nowicjusze - Cortez pohamował oburzenie. - Ale fakt, nie spodziewaliśmy się Templariuszy Koła, ani samego Karaka. Te ruiny musiały w jakiś sposób koncentrować Mroczną Harmonię. Zniszczenie ich było najlepszym rozwiązaniem.
- Ci templariusze Koła to takie kozaki? Fakt mieliśmy przewagę liczebną, ale zniwelowało ją zaskoczenie, a wybiliśmy ich. Gdyby nie ta sztuczka z porywaniem trupa szefa to mielibyśmy komplet trofeów w mniej niż pięć minut. A gdyby nie ten burak obok - Shania skinęła głową w kierunku Chrisa - to miałabym dwóch nefarytów na koncie. Może pan nam zdradzić jakieś słabe punkty wrogów? Wygląda na to, że trochę ich tu może być. Trzeba sprawdzić resztę wyspy, mogą mieć kryjówki w lesie.

- Zawsze do usług - wyszczerzył się snajper do Shani na jej pretensje. - Ale za długo się zbierałaś i gdybym się nie wtrącił to któreś z was mogłoby nie wrócić z tej misji - dodał tonem bohatera całego zdarzenia.

- Za szybko strzeliłeś, gdyby ci nie naszedł na pocisk to musiałabym poprawiać po tobie - nawet nie spojrzała na McBrida - Następnym razem nie szarp tak za cyngiel. Chyba, że ci się obluzował od tego ciągłego chodzenia z palcem na cynglu?

- No widzisz, moja sława mnie wyprzedza i wrogowie sami pchają mi się pod kule - zaśmiał się snajper. - Poza tym wiesz, Razyda i tak liczy się jako więcej niż jeden nefaryta, więc i tak prowadzę w statystykach - mrugnął do Shani.

- Razyda jest większy od nefaryty - odparła Shania - ciężko nie trafić w niego. Zresztą ja mam jeszcze dwóch pomiagierów na liście. To w sumie 3, ty masz nefaryte i razyde, więc tylko 2.

- Nie mam zastrzeżeń do tego jak sobie poradziliście - Cortezowi udało się dojść do głosu.- Tak samo nie byliście przygotowani na wroga jak my. A na takiego z jakimi walczyliśmy potrzebny byłby cięższy sprzęt. No i inaczej potoczyłoby się to gdyby był z nami ktoś specjalizujący się w innym aspekcie Sztuki. - Wymownie popatrzył na Rodrigueza. - Bardziej wojownik, a nie śledczy.

- Zapomniałaś o nekromagu i jego akolitach - Chris zacmokał z dezaprobatą. - Padł od moich kul - przypomniał jej i się uśmiechnął. - Cortez, nieprzygotowani to my byliśmy za pierwszym razem. Za drugim trochę zdziwieni. Ale teraz to się tego mogliśmy spodziewać.

- Panie Cortez - Odezwała się Anna, gdy powolnym krokiem dołączyła do rozmawiających. - Co z Dekurion? Udało się uratować jej rękę? - spytała z wyraźną obawą w głosie.

- Bracie Cortez lub Lordzie Mistyku Cortez - odruchowo poprawił ją i zwrócił się w jej kierunku. - Nie wiem. Jest duże ryzyko, że nie. Czy martwi cię ten fakt?

- Tak. Martwi - odpowiedziała szczerze Anna. Pomijając fakt, że równie dobrze to ona mogła być na jej miejscu, utrata kończyny była makabrą której Purna nikomu nie życzyła.
- Jeśli można jakoś pomóc... - zaczęła, ale nie bardzo wiedziała jak skończyć. Oddanie krwi czy szpiku kostnego to za mało, a na władaniu sztuką się nie znała.

- Na sztuczną z Cybertronika nie ma co liczyć, bo przecież ich nie uznajecie - wtrącił się Chris. - No chyba, że umiecie odrastać członki - dodał z wpatrując się wyczekująco w Mistyka.

- Żaden członek Bractwa nie przyjąłby wszczepu Cybertroniku - Cortez powiedział z odrazą. - A nasza siostra na pewno znajdzie swoje miejsce i nadal będzie przydatna - dodał, ale Marines mieli wrażenie, że nie powiedział wszystkiego co miał na myśli.

- Mam wrażenie, że nie mówisz wszystkiego co myślisz bracie Cortez - rzekła Shania. W odpowiedzi została obdarzona wymownym spojrzeniem, które potwierdzało jej domysły, ale jednocześnie informowało, że więcej się w tym momencie nie dowie.

McBride w przyjacielskim geście położył dłoń na ramieniu Mistyka.
- Stary, wiesz dobrze, że gdyby nie nasze przygotowanie to żadne z was stamtąd by nie wyszło, a w najlepszym razie wasze trupy zasiliły by siły Legionu - wytknął mu Chris. - Jeśli masz coś na myśli to dobrze, żebyś akurat nam o tym wspomniał - dodał z naciskiem, żeby Cortez nie migał się od odpowiedzi. - Obiecuje, że zostanie to między nami.

- Ja się przyznaje, nie odrobiłem pracy domowej z mrocznych plugastw. Czym w ogóle są templariusze koła? - Sliver faktycznie nie wiedział za wiele, a chciał móc się spokojnie przechwalać w barze. Zawsze była szansa na darmową kolejkę.

Cortez otworzył już usta aby odpowiedzieć coś McBride’owi, ale wykorzystał sytuację i skupił się na pytaniu Silvera.
- Siły Ilian nie są tak liczne jak te innych Mrocznych Apostołów. Templariusze to jedyny rodzaj ich wojsk. Templariusze Koła razem ze strażnikiem Karakiem żyją na obiekcie w kosmosie w kształcie znaku Ilian. Ich umysły są zdegenerowane nawet w porównaniu do zwykłych templariuszy. Żyją tylko walką i walczą z każdym kogo tylko wyczują. W przypadku braku wrogów walczą ze sobą. To najbardziej zaprawieni w boju spośród wszystkich wyznawców Ilian.

- Więc elita, tutaj, na zadupiu wszechświata. Czemu? - Zapytał zwyczajnie John, mając nadzieję, że mistyk coś jednak powie całkiem wprost.

- Wydaje się, że to kwestia tych ruin. Emanowały mroczną harmonią. Poza tym sami byliście świadkami zwiększonej aktywności innych Apostołów w tym regionie. Może zanosi się na coś większego - Cortez zapatrzył się w punkt przed sobą.

- Potrzebujemy więcej amunicji - stwierdziła Shania - i lepszej broni. Jak Bractwo poprze podania to powinni nam przysłać coś extra.

- Taa, nawet nie wiedzieliśmy że Legion Ciemności postanowił sobie zrobić wyjazd integracyjny z widokiem na złociste plaże i fale ciepłej wody - zironizował Christopher. - A słyszałeś - zwrócił się bezpośrednio do Corteza. - W tej drugiej miejscówce też było coś na kształt ołtarza. Może one im ułatwiają te teleportacje. No i przy tamtej miejscówce Akolici przebrali się za siły Bauhausu. Pytanie czy chcieli infiltrować Bauhaus… Co raczej byłoby trudne…. Raczej szykowali zasadzkę. Może na Mishimców, ale bardziej pewne, że na prawdziwych Bauhausowców.

- Co właściwie wiadomo o tych ruinach? Są stare, więc chyba nie byliśmy pierwszymi, którzy je odkryli - zauważyła Anna.

- O ruinach wiedzieliśmy od jakiegoś czasu, ale najwyraźniej do tej pory nie były punktem zainteresowania Legionu. To co mówicie o Kohortach jest dosyć ciekawe. Bardzo rzadko przebierają się w zbroje korporacji. Dumnie noszą swoje barwy. Być może Semai też przy tym maczał palce. Nie zdziwiłbym się jakby starali się zaostrzyć konflikt w tym rejonie. Musicie pokazać nam ten drugi ołtarz - zgodził się z sugestią Chrisa.

- Obóz wsadziliśmy, ale McBride znalazł ich obozowisko niedaleko obozu. - stwierdziła Shania.

- Ja nic nie wiem o drugich ruinach. Ale jeśli mamy tam iść, to najlepiej w pełni sił i w jak największym składzie. Więc wracając do tematu Dekurion... - powiedziała Anna.

- Nie będzie problemu. Mogę wam zaznaczyć na mapie - wyszczerzył się McBride.

- Bardzo śmieszne - wycedził Cortez bez jakiejkolwiek wesołości w głosie. - Pokażecie nam to miejsce.

***

Marines dobili do brzegu niedaleko miejsca gdzie za pierwszym razem byli zrzuceni z helikoptera. Każdy złapał za uchwyt na burcie motorówki i wnieśli ją między zarośla, a następnie przykryli płachtą maskującą.
- To dobre miejsce - skometnował Morris. - Blisko bazy gdzie zaczniemy zwiad, a jeśli potem ruszymy na zachód to będzie bliżej. Sprawdzicie sprzęt i ruszamy.

John krytycznym okiem przyjrzał się maskowaniu i poprawił je dwa razy zanim był w końcu zadowolony. Z jakiegoś powodu w końcu zawsze dostawał od sierżanta szkoleniowego burę, że tamten go nie widział. A żadnych zajęć nie opuścił.

Ariel ogarnęła swój sprzęt sprawdziła broń i zapytała:
- Plecaki zostawiamy tutaj, czy bierzemy na zwiad?
- Po co wogóle było brać plecak jak chcesz go zostawić w łodzi - zapytał ją w odpowiedzi McBride. - Coś ci ponieść? - wyszczerzył się.

- Bierzemy wszystko. Najpierw wschód, potem północ i zachód. Nie wracamy tutaj przed powrotem do domu - zarządził Morris.

***

Gdy oddział dotarł w końcu do pierwszego celu zwiadu zobaczyli częściowo zniszczone ogrodzenie. W miejscach prześwitu widać było zburzoną infrastrukturę. Pozostałości zbrojowni walały się po całej bazie, a budynek główny zawalił się do środka. Między gruzami chodziły ludzkie sylwetki.

Przy bliższym podejściu okazało się, że to Kadawerzy. Członkowie Kohort którzy osiągnęli ostateczny poziom degeneracji. Kuriozalne było to, że spośród jednostek Mrocznego Legionu to oni wydzielali najgorszy zapach, mimo że nie byli bezpośrednimi sługami Demnogonisa. Nieporadnie patrolowali ruiny bazy, a uzbrojeni byli we wszelaką zdobytą na innych korporacjach broń.

Sliver poklepał wierne M606, ale sięgnął po shermana. Wziął pod uwagę co ostatnio im się trafiło i kadawerzy mogli się obyć bez aż takich pieszczot. O ile nie dostanie rozkazu krycia drużyny. Podejrzewał, że prawdziwa siła ognia przyda się później.

September policzyła ilu włóczy się po ruinach bazy.

Purna nie miała wcześniej możliwości wizytować w bazie do której dotarli i nie wiedziała czy jest tam coś godnego uwagi. Miała jednak świadomość, że jeśli pokuszą się i zaatakują rozstawione przez Legion ciemności czujki, ich obecność zostanie odkryta. Na szczęście nie musiała decydować.

Morris wychylił się i rzucił okiem przez wyrwę w murze. Miał zacięty wyraz twarzy i widać było, że jest niezadowolony.
- Musimy ich zostawić. Obchodzimy bazę i ruszamy na północ - zakomunikował.

- Sir, jak będziemy w drodze powrotnej, to zapewne na nas ruszą. Założyć jakąś pułapkę w okolicy, jako przygotowanie na taką ewentualność? - spytała Anna szeptem scenicznym.

- Aby położyć Kadavera trzeba się mocno postarać, a to wzbudziłoby podejrzenia. Musimy odpuścić - przyznał niechętnie sierżant.

Ariel nie była zadowolona z pozostawiania wroga za plecami. Ale rozumiała konieczność zachowania ciszy. Skinęła więc głową i najciszej jak potrafiła ruszyła za resztą oddziału.

- Ale jak ich sprzątniemy to nici z elementu zaskoczenia - wtrącił się Christopher do uwagi Anny. - Pamiętaj, nas tu nie ma i jeśli tylko będziecie cicho chodzić to nie będzie problemu - snajper popierał decyzję sierżanta pomimo zagrożenia jakie mogło to generować.

- Wiem i w pełni się z tym zgadzam. Chodziło mi o wybuchową pułapkę gdzieś w okolicy - zapewniła spokojnie Purna. O kadaverach wiedziała tylko z wykładów i nagrań, ale w zaistniałych okolicznościach nie ciągnęło jej do poszerzenia wiedzy w tym zakresie.

Sliver nie marnował czasu na dyskusję, tylko skradał się ostrożnie w nadanym kierunku.

***

Ominęli obóz od zachodniej strony nie wzbudzając alarmu pośród zmutowanych byłych żołnierzy Kohort i udali się na północ. Po kilkudziesięciu minutach natknęli się na polanę jaką widział już wcześniej McBride. Nikogo tutaj nie było. Jedyne co zastali to pionowo ustawione kamienie, które otaczały najprawdopodobniej głaz ofiarny z rdzawymi zaciekami i rozbebeszone skrzynie z oznakowaniem Bauhausu, które jednak były puste.
Od strony północnej usłyszeli odgłosy walki. Echo utrudniało identyfikację konkretnej broni z jakiej oddawane były strzały. Jedno było pewne. Były to karabiny szturmowe.

- Wypadałoby zobaczyć kto z kim - rzuciła uwagę September.

Morris skinął głową i wykonał znak ręką w kierunku północnej ściany zieleni. Marines przecięli polanę i zgłębili się w gęstwinie.
Ogień automatyczny nie był jednostajny. Pojawiał się sporadycznie. Brzmiało to jak impas z próbami wyłuskania przeciwnika. W miarę pokonywania odległości i zbliżania się do północnego brzegu wyspy odgłosy narastały. Morris odbił na zachód i poprowadził oddział w kierunku plaży wychodzącej na zatoczkę.
Gdy dotarli do granicy ich oczom ukazał się dymiący wrak helikoptera Bauhausu. Po prawej za drzewami, skałkami i innymi naturalnymi osłonami utrzymywał pozycję oddział samurajów Mishimy. Za wrakiem schowani byli Cortez i Rodriguez w towarzystwie kilku żołnierzy bractwa. Na plaży leżało kilka ciał. Byli to zarówno Żołnierze jak i Samurajowie. Najwyraźniej tak skończyła się nieudana próba szarży na ich pozycję.

- To pewnie przebierańcy jak ci z Bauhausu wtedy - rzekła September - zachodzimy ich od tyłu i likwidujemy?

- Nie było takiego rozkazu. Mieliśmy się rozejrzeć. Nie wiem czy dowództwo chciałoby żeby nasze siły wdawały się w konflikt między mishimą, a Bractwem. Nie mamy teraz pewności czy po stronie Mishimy znajdują się heretycy… Sierżancie? - spytała Ariel.

John zamiast liczyć na dobry wzrok, ukrył się nieco bardziej i wsłuchał w prowadzona wymianę ognia. Chciał zidentyfikować pozycje i używane uzbrojenie, jak i to jak zarządzali amunicją.

- W mojej ocenie możemy pozbyć się każdego przeciwnika, który stanie na naszej drodze pod warunkiem, że nie będziemy zbędnie ryzykować i załatwimy to po cichu - powiedział Morris wpatrując się w wydarzenia na plaży jakby liczył, że nagłe sytuacje przechyli się na czyjąś stronę.

Bractwo liczące kilka osób praktycznie w całości było ukryte za osłoną wraku, a wychylali się bardziej po to aby sprawdzić czy wróg nie rozpoczął natarcia i utrudniać mu wszelkich jego prób, niż próbując go atakować. Mishima, licząca mniej niż dziesięciu nadających się do walki samurajów uzbrojonych w karabiny Shogun próbowała doskoczyć do bliższych osłon i flankowania wroga.

- Brzmi mi to, jakby bractwo siedziało na dupie i starało się nie wychylać, a jakichś dziesięciu Mishimczyków próbowało z Shogunami w garści dopaść między winklami bractwo. Można ich łuskać pojedyńczymi strzałami myślę. - Rzucił John po chwili wsłuchiwania się w niemalże melodyjne pandemonium rozgrywające się niedaleko.

- Chris da radę. Wystrzela jednego po drugim, w taki sposób, że będą myśleli że to bractwo ich kładzie - zaproponowała Anna, wierząc w umiejętności ich snajpera.

- Da się zrobić - skinął głową McBride, na sugestię Purny.

- Ustawmy się w szpaler przed snajperem, bo jak tylko się zorientują, że tracą przewagę mogą rzucić się do samobójczej szarży. - wyszeptała Ariel skoro sierżant rozważa temat pomocy bractwu.

- Może zajść ich od boku, by nie wejść pod kule Bractwa, i na znak ostrzelać z zasadzki? - zaproponowała September.

Sierżant nadstawiał ucha rozmowie i przyglądał się plaży.
- Pamiętajcie, że nas tutaj nie ma - przypomniał patrząc kolejno na twarze podkomendnych. - Rozstawcie się i ostrzelajcie zaczepnie Mishimę, ale zaraz potem, niezależnie od efektu, wycofajcie się. Zbieramy się sto metrów od tego miejsca na zachód. Jak ktoś zamarudzi to zostaje. Zrozumiano?

- McBride, strzelasz pierwszy, my na twój strzał walimy i wycofujemy się. Może dowódcę uda ci się zdjąć - powiedziała September. - Ruchy, na stanowiska…

- Tak jakby nas tu nie było, da się zrobić. - Potwierdził John przemykając pośród zieleni na upatrzone stanowisko. Nie za często bawił się w snajpera, ale to była pora na Shermana.

Anna bez wahania i gadania, zajęła dogodną pozycję na skraju lasu. Pozostanie w ukryciu tak aby móc strzelać, było dla osoby z jej doświadczeniem łatwym do wykonania rozkazem. Obserwowała pozycję żołnierzy Mishimy, którzy z nieznanych względów haniebnie wystąpili przeciwko bractwu.
Gotowa była strzelać w miarę od razu, ale czekała na wyznaczony sygnał.

McBride rozejrzał się za jakąś dogodną dla siebie miejscówką.

Chris został w pozycji najbardziej wysuniętej na północ. Zasięg jego broni na to pozwalał. Ustawił się w pozycji stojącej. Lewą dłonią złapał za przedramię prawej ręki, a karabin oparł w zgięciu lewego łokcia. Wymierzył do jednego z samurajów stojących w linii drzew i zaczął naciskać spust.

Kilka sekund później na ziemię osunęło się dwóch samurajów. Pierwszy oberwał w splot, a twarz drugiego została zmasakrowana trzema pociskami. Po oddaniu strzałów, McBride schował się za drzewem, by nie dać nikomu szansy odgryźć się za szybką śmierć dwójki mishimców.

Morris stanął nieco z tyłu za Shanią czekając na strzał snajpera i swoje oddał zaraz po nim.
Patrząc Mishimskimi kategoriami, kolejny przeciwnik odszedł do świata duchów gdy jego głowa pękła jak dojrzały melon. Sierżant zmienił cel, ale tego udało mu się tylko zranić w brzuch. Dowódca zaraz potem wycofał się w gęstwinę.

Shania puściła serię do najbliższego przeciwnika i również zaliczyła headshota. Samuraj upadł odsłaniając kolegę, którego przysłaniał. Ten zaskoczony zerknął na osuwającego się towarzysza i podniósł wzrok w kierunku zarośli.

Shania zaczęła ostrożnie wycofywać się, ale Samuraj podniósł broń do twarzy i puścił w jej kierunku serię. Nie towarzyszył temu żaden ostrzegawczy okrzyk. Miała nadzieję, że nie została rozpoznana.
Poczuła jak pocisk uderza o pancerz na prawej nodze, ale reszta seriii poszatkowała tylko pobliską roślinność.

September po strzale wycofała się znikając w krzakach. Żal jej było tylko jednego trafienia, ale nie było potrzeby ryzykować.

John puścił serię z broni bocznej. Przyzwyczajony do odrzutu M606 miał wrażenie, że wcale nie posłał w przeciwnika żadnych pocisków. Tak samo nie zauważył efektu swojego ataku gdyż naboje zrykoszetowały od samrajskiego pancerza.

John zaklął z cicha, chyba musiał się przejść na strzelnicę z czymś lekkim w dłoni. Może tracił wyczucie. W porównaniu z odrzutem tego, co zwykle używał, to odrzut Punishera był niezauważalna a nadal kompensował. To musiało jednak poczekać, teraz była pora rozmyć się w gąszczu. Na tym znał się akurat doskonale.

Anna skrzywiła się ustawiając do strzału. Zapiekła ją rana na piersi. Przez chwilę zastanawiała się czy iść w ilość czy jakość i finalnie postanowiła oddać trzy strzały w trybie semi-auto.

Pierwszy pocisk trafił przeciwnika w bark, drugi minął minimalnie jego głowę, ale trzeci trafił w sam jej środek. Rana wylotowa plunęła chmurką krwi, a Mishimiec zginął zanim uderzył o ziemię.

Purna była zadowolona z efektu jaki przyniósł jej ostrzał. Nie uśmiechnęła się od czasu jak sama dała się głupio ostrzelać i ten mały sukces nie miał szans tego zmienić. Nie mniej jednak kobieta odczuła pewną satysfakcję, że prawidłowo wykonała powierzone jej zadanie.
Aby nie zawalić w połowie roboty, zgodnie z wcześniej wydanymi przez dowodzącego sierżanta rozkazami, Anna czym prędzej wycofała się na tyły - oczywiście pozostając pod odpowiednią osłoną, tak aby żołnierze mishimy jej nie dostrzegli.

***

Chris został za drzewem i obserwował rozwój wydarzeń. Ich atak został zauważony przez Bractwo, które ruszyło do kontrataku. Mistyk pluł ze swojego Punishera krocząc równo z piechotą, a Inkwizytor rzucił się do szarży prosto na wroga ukrytego w linii drzew. Pozostali Marines wycofali się, a zgodnie ze słowami Morrisa mieli od razu ruszać dalej. Snajper musiał zdecydować czy zostaje na pozycji czy rusza za oddziałem.
McBride lekko wychylił się, żeby spojrzeć przez lunetę na sytuację na polu walki, czy jego asysta nie będzie konieczna dla zwiększenia szans na przeżycie Braciszkom.
Bractwo miało w tym momencie wystarczająca przewagę liczebną, aby udało im się wydostać z niedogodnej pozycji taktycznej.

Christopher uznał, że może sobie zamarudzić tu jeszcze krótką chwilę. Choć nie było łatwo, cel był dobrze osłonięty, to zawsze dla strzelca wyborowego jest to jakaś forma sprawdzenia się. Obrał więc za cel mishimca, stojącego najdalej od pozycji Bractwa, uznając, że on może stanowić największy problem. Oddał cztery strzały i czym prędzej zawinął się ze swojej miejscówki, kierując się do punktu zbornego.
Wróg pod osłoną oberwał trzy razy w pierś. Jeden pocisk rykoszetujący od naramiennika nie miał znaczenia. Snajper wiedział, że samuraj, jeśli nie był na usługach Legionu, jest martwy. Ostatni z przeciwników, widząc co się dzieje, zniknął w gęstwinie.
Bractwo było mocno zdezorientowane stając przy zwłokach i lustrując zarośla gdzie musiał kryć się napastnik. Jednak najwyraźniej niczego nie dostrzegli.

***

Wszyscy z wyjątkiem Chrisa zebrali się w wyznaczonym punkcie. Ariel zdecydowała się na osłanianie flanki i nie brała aktywnego udziału w ataku na Mishimę. Jeśli ktokolwiek zwrócił na to uwagę to nikt tego nie komentował.
- Gdzie McBride? Oberwał? - zapytał Morris odnosząc się do odgłosu wystrzałów i brakującego członka oddziału.
- Nawet nie wiedzieli co ich trafiło, sierżancie. Strzelili na oślep, musiał by mieć pecha by oberwać. - odparła September.
- Byłam najbliżej niego, podczas ostrzału był cały - zameldowała Purna, pomijając fakt że nie upilnowała czy wycofuje się on razem ze wszystkimi... Owszem, nie ona dowodziła oddziałem i nie musiała już wszystkich pilnować. Nie musiała, ale jak najbardziej mogłaby.
Z niepokojem wyglądała Chrisa w gęstwinie drzew.
- Z naszych chyba nikt nie oberwał, za dużo zamieszania, ale trzeba się zbierać i sprawdzić porządnie co tu się dzieje.- Rzucił Sliver cicho. W międzyczasie przysłuchiwał się strzelaninie, która wcale nie była za specjalnie daleko.
- Damy mu chwilę. Morris popatrzył w tym samym kierunku co Purna.

Nie musieli długo czekać . McBride kilkadziesiąt sekund później wyłonił się z zarośli.
- Widział was ktoś? - sierżant powiódł spojrzeniem po twarzach członków oddziału.

- Nie musieliście czekać, przecież znalazłbym was - odezwał się McBride, widząc miny swoich towarzyszy broni. - Mnie pewnie nie widzieli, obie strony mocno zaskoczone naszą interwencją. Jeden z mishimców uciekł.

- Dobra robota. - Morris pokiwał głową z uznaniem. - Idziemy dalej.

Szybkim tempem ruszyli na zachód gdy natknęli się na kolejny oddział w pancerzach Mishimy. Morris dał znak aby się zatrzymać, wycofać i zebrać wokół niego.
- Zgadzam się, że nie powinniśmy zostawiać wroga za plecami. Oprócz tego chciałbym sprawdzić czy rzeczywiście mamy do czynienia z Mishimą. - powiedział szeptem i Wymownie popatrzył na Chrisa, Shanię i Ariel. - Proponuję zrobić na nich zasadzkę. No chyba, że ktoś ich podejdzie i rozumie po Mishimsku - poczekał na reakcję.
- Ja mishimskiego nie znam, ale mogę zajść ich od drugiej strony i wtedy ich rozstrzelamy ze wszystkich stron - zaproponował snajper.

- Silver. Ty zostajesz w tyle. Z tego co zauważyłem kiepsko radzisz sobie z podchodzeniem wroga - sierżant popatrzył na Johna krytycznie.
- Jasne, puszcze osłonowy, gdyby coś się zjebało albo coś jeszcze doszło z tej strony. - Odparł skwaszony John, mógłby psioczyć, ale nie było sensu, tu akurat Morris miał rację.

Ariel zaczęła się zastanawiać czy w pobliżu nie było jednej z naturalnych pułapek jakich pełna była Wenus. Być może jakieś rośliny mogły by im przyjść z pomocą. Jeśli wciągnęli by przeciwnika w taki teren mogli by zyskać przewagę. Zresztą przy planowaniu pułapki teren stanowił główny obiekt zainteresowania. Tak przynajmniej twierdził jej poprzedni sierżant.

- Możemy szybko coś zaminować - zaproponowała zdecydowanie Anna, gotowa od razu przystąpić do działania. Już od dłuższego czasu samodzielnie nic nie wysadziła i tęskniła za fajerwerkami.
W języku napotkanego wroga znała tylko kilkanaście podstawowych zwrotów, więc nawet nie podjęła tej kwestii.

- Wystrzelamy ich z zasadzki - zaproponowała September - po co za bardzo kombinować?

Anna zastanowiła się przez krótką chwilę.
- Amunicji istotnie mamy więcej niż ładunków, no i nie mamy czasu - przyznała Purna z nutą żalu. - To proponuję ostrzał z dwóch stron pod kątem ponad stu stopni, i snajpera na precyzyjne dobijanie - zaproponowała.

Ariel nie widząc niczego, co dawałoby szansę na zdobycie przewagi w inny sposób poparła pomysł Anny.

- W takiej gęstwinie to nie ma sensu żebym stał z tyłu - snajper machnął ręką. - Ustawię się na ich drodze ucieczki, którą zakładam, że będzie kierunek z którego przyszli.

***

Ariel poruszała się cicho, przemykając wśród drzew. Ukryła się za duża paprocią w pobliżu olbrzymiego drzewa o porośniętej mchem korze. Olbrzymie liście jakiejś rośliny nieustannie spływały drobnymi kropelkami lepkiej substancji. Wisiały jej nad głową krople gęstego syropu spadały do okoła.. Jej słodki syrop był trucizną, ale na tyle słabą, że nie był śmietelny dla niczego większego od dużego robala. Tych zresztą w koło nie brakowało. Ariel poprawiła uchwyt na karabinie i czekała z odbezpieczonym granatnikiem. Kropla spadła na jej but, kolejna na ramię… Ariel zacisnęła zęby czekając…Dyskomfortu nie powodował ból, czy swędzenie…. Najgorsze było to, że naprawdę miała ochotę polizać słodką plamę na ręce…

September zaczaiła się za drzewem i przygotowała broń...

Purna była jakieś półtora metra obok niej, również schowana za drzewem. Razem zajmowały lewą flankę.
Z uwagi na ciszę radiową, Anna nie wiedziała co z Chrisem i czy uda mu się podkraść na tyły wroga, ale póki nikt nie strzelał i nie krzyczał wiadomo było że ich snajper pozostawał niewykryty. Cały ich oddział był dobrze ustawiony i gotowy do działania. Wymanewrowanie i zasadzkę umożliwił im fakt, że nadchodzący oddział Mishimy poruszał się wolno, zapewne maszerując od dłuższego czasu.

Z kolei John został nieco z tyłu i boku reszty oddziału, by przypadkiem nie ostrzec Mishimczyków swoją niezgrabnością, a mieć w miarę czyste pole do ostrzału lub ognia zaporowego po dobiegnięciu.

***

Marines zajęli pozycję do przeprowadzenia zasadzki.
- Gotowi? - usłyszeli głos Morrisa w słuchawkach. Nie zdążyli odpowiedzieć.
- Ktoś tam jest! - krzyknął jeden z oddziału Mishimy i wycelował broń w Shanię. Reszta ruszyła w jego kierunku, aby cel znalazł się w ich polu widzenia.

Shania

September widząc, że skradanie skończyło się wystrzeliła granat i posłała serię na wszelki wypadek. A potem skuliła się za drzewem, gotowa schować się głębiej.

Granat wystrzelił dokładnie w sylwetkę Samuraja, ale ten odruchowo uskoczył. Ładunek uderzył w drzewo i sypnął odłamkami po okolicy. Przeciwnik uderzony w klatkę i brzuch krzyknął z bólu, ale utrzymał się na nogach. Dziewczyna poprawiła krótką serią, ale pociski zrykoszetowały od pancerza na nodze i tylko drasnęły go w pierś.

Chris

Ktoś musiał nie mieć farta i dać się dostrzec mishimcom, co jednocześnie zwróciło uwagę ich wszystkich w jeden punkt. A to było bardzo na rękę snajperowi. Bezgłośnie doskoczył z ostrzem do najbliższego mu wroga i stojąc za jego plecami, jedną dłonią zakrył mishimcowi usta, a prawą wyprowadził wprawne cięcię, rozcinając mu szyję, aż do kręgosłupa. Przeciwnik nie wydał nawet jęku, nie wiedząc co go zabiło. Christopcher przytrzymał go by nie opadł na ziemię, a jednocześnie martwe ciało zrobiło mu za osłonę przed karabinami żółtych.

Morris

Morris przycelował i krótko przytrzymał spust. Jedna z kul weszła prosto w oczodół. Przeciwnik bezgłośnie zwalił się na ziemię.

John

Człowiek od wsparcia stał kawałek dalej, na wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Nie sądził, że ktoś da się za szybko zauważyć. Kiedy usłyszał wrzawę Mishimców, podbiegł i otworzył pełen ogień.

Cała seria trafiła w górną część ciała najbliższego samuraja. Rany korpusu nie miały znaczenia gdyż pociski, które trafiły w głowę zrobiły z niej papkę. Zwłoki były w takim stanie, że pewnie nie przydałyby się już nawet Legionowi Ciemności.

Mishima

- To zasadzka! - krzyknął jeden z samurajów. - Dowódco! Niech się Pan wycofa! Będziemy Pana osłaniać!
W odpowiedzi Samuraj idący w środku grupy skinął głową i dobył ceremonialnych mieczy.

Anna

Anna przez moment dostrzegła między zaroślami sylwetkę mężczyzny, w pancerzu Mishimy z nieprzystosowanymi do walki w dżungli czerwonymi elementami. Wycelowała, ale zanim zdążyła rozpocząć ostrzał, cała zasadzka została wykryta i obrany cel uskoczył do tyłu poza zasięg widoczności.
Paprocie i drobniejsze krzewy nie miały prawa zatrzymać pocisków, ale Purna wolała nie strzelać na ślepo - nawet jeśli nie ryzykowała tym trafienia swojego.
Pozostając nisko, na ugiętych nogach, ruszyła powoli do przodu, z gotową do oddania strzału bronią wycelowaną przed siebie. Gdy w jej polu widzenia pojawiło się dwóch delikwentów, przycelowała w głowę jednego z nich i oddała strzał. Purna składając się do strzału widziała jak samuraj, osłaniając swoim ciałem dowódcę, stara się wypatrzyć wroga. Nieskutecznie. Dokładnie wymierzyła i posłała pojedynczą kulę, która trafiła go od dołu prosto w policzek. Był martwy gdy padał na ziemię.

Purna była zadowolona ze swojego strzału, ale walka nie dobiegła końca. Ona sama miała jeszcze jednego w polu widzenia... Nie trudno było się zorientować, że dowodzący oddziałem Mishimy człowiek musi być kimś ważniejszym - zamiast walczyć, tylko go osłaniali. Powinien zatem dużo wiedzieć o całym desancie, a oni chętnie by się czegoś dowiedzieli. Jednocześnie sierżant Morris chciał ich sprawdzić pod kątem heretyzmu. Komenda “poddaj się” nie wchodziła w grę, gdyż to było niehonorowe.
- Rzuć broń! - krzyknęła tak krótko jak to było możliwe, aby trudniej było zlokalizować skąd dochodził głos.
Jednocześnie wycelowała karabin w lewą nogę dowodzącego.

Ariel

Ariel rzuciła się parę kroków do przodu, jak tylko zobaczyła wyraźnie mishimca od razu otworzyła ogień. Chłodna kolba karabinu oparła się jej na policzku. Krzyki ludzi ucichły nabrała powietrza i ściągnęła spust. Krótka seria przecięła powietrze.

Pociski jednak nie doszły celu. Dowódca samurajów skoczył w jej kierunku. Ręka dzierżąca miecz wykonała minimalny i oszczędny ruch, a w powietrzu pojawiło się tyle błysków co pocisków posłanych przez medyczkę. Azjata dopadł do niej, zamarkował cięcie, przed którym Ariel chcąc nie chcąc musiała się zasłonić, a zaraz potem poczuła sprawny chwyt zmuszający ją do upuszczenia karabinu i chłodną stal na swoim gardle.
- Jestem Tanakka Sho. Dowódca trzydziestego piątego oddziału samurajów z wyspy Hinko. Kim wy jesteście i czego tu chcecie? - krzyknął zaraz potem.

- A ja jestem kurwa twoja jebana śmierć… - Wysyczała i rąbnęła go potylicą, poprawiła butem w stopę i szarpnęła napinając swoje potężne muskuły. Chciała dobyć swojego miecza i pokazać sikającemu pod wiatr, że Capitol daje rady!
Mimo dobrych chęci jej potylica trafiła w pustkę, a chwyt pozostawał zbyt mało swobody aby mieć możliwość wyrwania się. Jednak jej wysiłki zostały w pewien sposób nagrodzone. Poczuła silne kopnięcie pod kolano wymuszające przyklęknięcie. Ułamek sekundy później seria z karabinu nadleciała z boku gdzie ukrywał się Morris. Samuraj puścił Ariel, aby w ostatniej chwili odbić pociski trzymanym w lewej dłoni Wakizashi. Mężczyzna musiał zdawać sobie sprawę z sytuacji w jakiej się znalazł gdyż moment później odskoczył w zarośla.

Ariel dobyła swojego miecza i rzuciła się za nim w krzaki krzycząc.
- Stój żółty tchórzu i walcz jak przystało na prawdziwego kitajca!! - chciała go wyprowadzić z równowagi… Choć obecnie to chyba bardziej była wyprowadzona ona…