Dom pielgrzyma w Lucatore, 1 lipca 2595

Odebrawszy wieniec z rąk sierżanta, Dumas ponaglił wierzchowca uderzeniem stóp, popędził zwierzę przez otwartą na oścież bramę. Ciągnący do miasta pielgrzymi odskakiwali mu sprzed kopyt nie chcąc dać się stratować, ten i ów zawrzasnął coś gniewnie, jakieś dzieci piszczały szaleńczo. Kładąc na szali ich los i bezpieczeństwo wieńca, skarbnik przymknął oczy prąc środkiem traktu ku znajomej już bryle domu pielgrzyma.

Jeden z Sangów, sierżant de Gaulle, pomógł szlachcicowi zejść z konia, odebrał od niego wierzchowca, wieńca wyszarpać z rąk skarbnika już nie zdołał. Przyciskając wiązankę do piersi niczym chwilę wcześniej Blanchard, Guido ruszył w stronę głównego wejścia do budowli.

Czcigodny Abdel Sanguine i jego piękna siostra znajdowali się w holu na parterze domu, rozmawiając o czymś pod dyskretną opieką Nathana Bartheza. Wszyscy odwrócili się na widok nadchodzącego szlachcica, witając go zdawkowymi ruchami głowy i spoglądając skrzącymi się ciekawością oczami na ukwieconą zdobycz skarbnika.

Guido struchlał widząc zmieniającą się minę dziedzica, jego zaciskające się szczęki i przechodzące w szparki oczy. Będący najpiękniejszym dziełem życia miejscowych kwiaciarzy wieniec momentalnie zbrzydł w oczach samemu Dumasowi, przyprawiając go przy okazji o skręt kiszek.

- W mieście doszło do strzelaniny - powiedział pośpiesznie skarbnik - Ludzie pana Bartheza to sprawdzają. Być może wasza miłość powinien zamknąć się w pokoju?

Dom pielgrzyma w Lucatore, 1 lipca 2595

Rodzeństwo przerwało rozmowę w momencie nietaktownego wtargnięcia Dumasa. Wzrok dziedzica przymknął po całej sylwetce skarbnika, nie znajdując jednak ni na jego ciele, ni na odzieniu śladu samosądu autochtonów Lucratore. Zatem sytuacja nie była tragiczna. Bystre oczy Abdela w końcu dostrzegły to z czym Dumas przybył. Jedna z brwi dziedzica uniosła się w górę w geście wielkopańskiego zdumienia, druga zaś pozostała w bezruchu okazując swą chłodną dezaprobatę.

- Cóż, mam nadzieję drogi Dumasie, iż owa strzelanina to nie efekt pana walki o najlepszy... wiecheć, na tej wsi. Myślę, że pan Barthez i jego ludzie w mig nam nam wyklarują, w wiarygodny sposób całą zaistniałą sytuację. Hmmm... Martwię się czy aby nie trzeba będzie przełożyć naszej cmentarnej wizyty, do momentu kiedy rozruchy na ulicy zostaną stłumione we takiemu właściwy dla tak nagannego zachowania plebsu sposób - Abdel się zamyślił, lecz nim szef ochrony wyszedł rzucił jeszcze jakby do siebie - Ciekawe kto z tych dzikusów miał tutaj broń. A może to była jakaś eksplozja...

Dom pielgrzyma w Lucatore, 1 lipca 2595

- Strzelanina? Między kim? - brwi Angeline powędrowały w górę w pełnym niedowierzania zdumieniu - Nie widziałam tu u nikogo broni palnej... nie licząc naszej ochrony. Mam nadzieję, że ta strzelanina nie odbyła się z udziałem naszych ludzi? Gdzie jest Barthez i kapitan Perrault? Czy jest pan absolutnie pewien panie Dumas, że to była strzelanina? Widział pan może zajście?

- Czy widziałem, Pani? Niestety nie. Słyszałem tylko huk, potem koń się spłoszył i pognał na skróty w stronę bramy. Sierżant i eskorta zostali trochę w tyle, więc poczekałem za nimi. Wieniec uratowany, to najlepsza wiecheć w okolicy - machinalnie zgiął kark, nie śmiąc nawet spojrzeć na dziedzica - sierżant rzekł, że tamci sprawdzają co się stało i żebym jechał, toteż zorientowanego w taktyce doświadczonego wojaka, posłuchałem się. Nie mnie oceniać - jestem tylko zwykłym urzędnikiem wobcym kraju... - dodał przepraszająco

Dom Olejów w Lucatore, 1 lipca 2595

Wzrok na dobre przywykł już szlachcicowi do półmroku, rozglądając się dookoła dostrzegł, że kilka osób zwróciło na niego uwagę, on zaś toczył wzrokiem po malowanych przez nikłe światło w upiorne maski twarzach pielgrzymów. Czuł ogarniającą go gorączkę, zbiorowe szaleństwo, które i jemu zagrażało. Jakby unosiło się w śmierdzącym od kwaśnego potu i gorzkiego od ropiejących ran powietrzu. Odwrócił się do wyjścia i napotkał wzrok zwalistej postaci, ewidentnie wojownika z mieczem. Nieznajomy przeniósł wzrok z twarzy Franka na coś nad jego głową i tam popatrzył Leon Thibaut.

Na początku myślał, że suszy się tam wielka skóra, ale kropla krwi, która spadła na jego czoło uświadomiła mu że istota owa żyje. Ludzka skóra naciągnięta hakami upodabniała pątnika w niej uwięzionego do latającej wiewiórki. Haki na linkach zaczepione do powały wbite były w skórę pleców, boków i barków, zaś obłąkane oczy wpatrywały się wprost w frankińskiego szlachcica. Kiedy kolejna kropla krwi zrosiła czoło wynalazcy, usta pątnika poruszyły się.

....

Dom pielgrzyma w Lucatore, 1 lipca 2595

Dziedzic poczuł niecodzienny dreszcz ekscytacji bawiąc się w myślach pomysłem, iż faktycznie ktoś podjął próbę zamachu na frankańskiego delegata. Było w Montpellier paru Sanglierów, którzy szczerze życzyli Abdelowi śmierci - w przeważającej mierze mężowie, którym dziedzic przyprawił rogi - ale jak dotąd nikt jeszcze nie odważył się podjąć na poważnie takiego wyzwania. Taka przygoda sama w sobie ogromnie podniosłaby prestiż pierworodnego i przysporzyłaby mu ogromną popularność wśród plebsu; a i na salonach Królewskiego Rubinu syn Ventricule Sanguine cieszyłby się niesłychanym powodzeniem, i to nie tylko u rozemocjonowanych szlachcianek.

Jeśli zatem ktoś w tym zacofanym barbarzyńskim Lucatore istotnie czyhał na życie Abdela Sanguine, wystarczyło skutecznie dać tym zakusom odpór i zyskać tym samym reputację człowieka, który okazał się czujniejszy i bardziej niebezpieczny od samego Neognostyka!

Targany ekscytującymi myślami Abdel odgrodził się na wszelki wypadek ciałem siostry od zbitych w ciżbę przy kominku pielgrzymów, rozważając ewentualne konsekwencje bezceremonialnego wyrzucenia wszystkich ich na zbite pyski na dziedziniec. Wcześniej wyglądali w oczach dziedzica na zwyczajnych nudnych i bezwartościowych wieśniaków, teraz jednak czujny wzrok pobudzonego szlachcica odnajdywał w ich topornych gębach, skołtunionych włosach i złych oczach dowody świadczące o tym, że iście mogli być zakamuflowanymi skrytobójcami.

Nathan Barthez powrócił do holu z dłonią na broni, krokiem profesjonalnego ochroniarza, który gotów jest poświęcić własne życie za pryncypała. Towarzyszyli mu nienaganie schludny kapitan Perrault oraz zdyszany i mokry od potu sierżant Blanchard. Abdel obrzucił tego ostatniego wyjątkowo surowym spojrzeniem, nie znosił bowiem odstręczającego odoru potu wydzielanego przez ludzi pośledniego sortu.

- Eskorta jego miłości pana Dumasa powróciła bezpiecznie do domu pielgrzyma - oznajmił Alpejczyk stając u boku dziedzica - Moi ludzie zostali w tyle, by odnaleźć źródło strzelaniny. Śpieszę uspokoić wasze miłości wieścią, że sprawca został zidentyfikowany.

Abdel, Angeline i Guido stężeli słysząc słowa Helwety, wbili w niego roziskrzone ekscytacją spojrzenia oczekując dalszych wieści.

- Wystrzały, dwa albo trzy - składał dalej swój raport Barthez - Z rury wydechowej spalinowego generatora. W mieście jest wędrowny złomiarz, człowiek z Borki. Od kilku dni reperuje miejscowym ich zepsute urządzenia. Pechowym zbiegiem okoliczności jego miłość pan Dumas przejeżdżał obok uliczki, w której ten człowiek naprawiał generator prądu dla tutejszego tartaku. Moi ludzie solidnie go upomnieli. Śle przeprosiny za dyskomfort, którego wasza miłość doznał wskutek tego nieporozumienia.



Dom Olejów w Lucatore, 1 lipca 2595

- Błogosławieni ci, którzy pragną podążać za naszym przykładem - powiedział ktoś stojący za plecami Leona Thibauta. Wynalazca drgnął słysząc ów silny męski głos, zdecydowany i przepojony niewzruszoną pewnością siebie. Jeszcze silniejszy dreszcz przebiegł po plecach odwracającego się Franka, kiedy dotarło do niego, że w rozległej budowli zapadła znienacka dzwoniąca w uszach cisza.

Za plecami szlachcica stał wychudły mężczyzna o lśniących gorączką determinacji oczach. Na jego głowie spoczywała korona upleciona z czegoś, co przypominało Leonowi zardzewiały drut kolczasty, zaś opinające ciało skórzane pasy zaopatrzone były w przyszyte do nich metalowe haki, wbite głęboko pod skórę grześcijanina i szarpiące jego mięśnie przy każdym ruchu.

- Jestem Scirocco - powiedział mężczyzna. Cisnący się za jego plecami Purgaryjczycy pochylili głowy w wyrazie ogromnego szacunku. Niektórzy ponownie zaczęli szeptać modlitwy, inni dyskretnie dotykali krwawiących ran grześcijanina w religijnym uniesieniu.

- Cierpię za tych, którzy nie potrafią unieść podobnego ciężaru. Moja krew poi umęczoną ziemię zdeptaną stopami grzeszników. Przynoszę oczyszczenie poprzez ból i ukojenie dla tych, którzy pragną odrzucić od siebie grzeszne słabości.

Kilku medytujących na matach szaleńców otworzyło oczy, zaczęło się podnosić z klęczek pomrukując z aprobatą dla słów Scirocca. Ich spojrzenia biegły ku postaci znieruchomiałego Leona, chociaż w półmroku Sanglier nie potrafił niczego wyczytać z oczu grześcijan.

- Przynależysz do delegacji tego, który obwołał się królem Franki - ciągnął dalej człowiek w drucianej koronie na głowie - Zapewne przynosisz jego pozdrowienia. Bądź i ty pozdrowiony. Zrzuć swe szaty i pozwól, byśmy poznali siłę twego serca i umysłu. Bez wątpienia wiele nagrzeszyłeś w życiu, a teraz przeznaczenie sprawiło, że możesz swe winy zmazać dzięki uświęconemu cierpieniu. Pomóżcie mu się rozebrać, bracia.

Dom Olejów w Lucatore, 1 lipca 2595

Wszystkie przerażające rzeczy, które spotkały dotychczas wynalazcę w Domu Olejów, były ledwo preludium, do tego co nastąpiło potem. Szlachcic stanął oko w oko z ultra grześcijaninem, okaleczającym swe ciało dla podniety. Okaleczającym w sposób efektowny z pewnością dla poklasku. I cisza zaległa na głos pątnika świadczyła o jego wielkim mirze wśród wypełniających Dom Olejów cieni.

Leon zacisnął usta i wybałuszył oczy co otaczający go ludzie mogli wziąć za przejaw strachu, lub zaskoczenia, może podziwu, ale w rzeczywistości szlachcic powstrzymał rzygi, które podeszły mu do ust, te bohatersko zaraz połknął by odzyskać mowę. Niewykluczone, że zwrócenie kolacji mogłoby być poczytane w tym miejscu za szczodry poczęstunek, ale nie licowało to z obyczajnością Franka.

Nieznajomy przedstawił się i grzecznie poinformował o swej roli w społeczności, choć samo działanie podobnej funkcji wydawało się Leonowi zahaczać nieco o mistycyzm. I myślał już młody szlachcic, że na tym nieoczekiwane spotkanie, które postawiło wynalazcę w pierwszym rzędzie przedstawienia, choć przed chwilą był tylko widzem, zakończy się.

Scirocco, rozpoznał w szlachcicu Franka z delegacji Sanglier, w przebłysku okrutnego kaprysu, zapragnął by ten zmazał winy za grzechy. Nie do końca Leon Thibaut rozumiał ideę grzechu, wydawało mu się zawsze, że to coś niewłaściwego. Nie pamiętał żeby zrobił w życiu wiele niewłaściwych rzeczy. Z pewnością było nią wysadzenie arsenału polowego, ale miało usprawiedliwienie jako doświadczenie i doprowadziło do zwycięstwa w manewrach.

Widząc zbliżających się niczym głodne gule ludzi Leon wyprostował się.
- Stop! Nie wszystko się zgadza. Przynoszę kondolencje i słowo za którym może przyjść pomoc bardziej realna, jak jedzenie, ale mówię w imieniu Abdela Sanglier. W moich stronach obnażanie się publiczne jest uważane za grzech, proszę mnie więc nie zawstydzać. Jeśli jednak potrzebujecie odzienia to mogę się podzielić z biednymi, nie każcie mi wszakże postępować niegodnie. Moje ciało jest zaprzysiężone mej żonie w oczach boga i jej tyko należne, każdy kto je kaleczy zwraca się przeciw świętej przysiędze.

- Mądry Scirocco czy odprowadzisz mnie proszę, wielki to zaszczyt spotkać człowieka o takim autorytecie wśród pielgrzymów. Rad bym zdążyć z kuzynem na cmentarz, dałem mu słowo, niegodnie je łamać.

jeśli nie rozerwą szat na strzępy na Leonie, to ten chętnie porozmawiałby z szaleńcem, zanim wyjdzie.

Dom Olejów w Lucatore, 1 lipca 2595

- Posiadasz żonę, a zatem zapewne zgrzeszyłeś dotąd bardziej niż my wszyscy razem wzięci - powiedział z przejmującym smutkiem Scirocco - Lecz żądze cielesne pomniejszym są złem od diabelskiego nasienia, które się w nas gnieździ pod wpływem dotyku białego oddechu śmierci.

Pozostali grześcijanie zaczęli pomrukiwać gniewnie, zawodzić i prychać niczym rozdrażnione zwierzęta. Odwiedzający ich pielgrzymi cofnęli się nieco, wyraźnie oszołomieni zdenerwowaniem świętych mężów.

- Biała śmierć dociera do każdego zakątku znanego i nieznanego świata, odbiera rozum i czyni z ludzi niewolników ogromnego zła - ciągnął dalej Scirocco - Przestają oni przynależeć wówczas do swego rodzaju, a stają się podobni dwunożnym bestiom słuchającym jedynie niemego krzyku z otchłani.

Leon Thibaut wzdrygnął się na ostry dźwięk tnącego powietrze pejcza: to jeden z grześcijan wymierzył sobie uderzenie w plecy, stękając z bólu i przewracając oczami. W wypełnionym pomrukami tłumu dusznym wnętrzu budowli rozszedł się charakterystyczny zapach świeżej krwi.

Pozostali biczownicy jęli zawodzić coraz głośniej, ewidentnie. Scirocco przymknął oczy, wzniósł jedną rękę ku górze w geście mogącym przywodzić na myśl błagalną pozę, drugą jął odwiązywać od pasa noszony przy nim bicz.

Z odprowadzenia do drzwi chyba nici. Co teraz? Czy Leon chciałby się przyjrzeć dalszym wydarzeniom w Domu Olejów? Może nawet któryś z grześcijan wysmaga go po ubraniu, z szacunku dla przekonań cudzoziemca? Taka chłosta mogłaby być początkiem pięknej i długiej znajomości!

Dom Olejów w Lucatore, 1 lipca 2595

Choć ćwiczone ciało dawało pozory spokoju, myśli szlachcica biegały jak opętane. Uczuł ze wstydem, że spody dłoni ma mokre i lepkie, a czoło rosi zimny pot. Zastygły w nieznacznym ukłonie, wzrok wbił w szalonego Scirocco, czekając tylko sposobności, by opuścić to zapomniane przez boga miejsce.

Stojący w gardle kawałek twardej pieczeni ze śniadania, skutecznie zapobiegał cisnącym się na usta przekleństwom. Leon Thibaut pozwolił sobie ruszyć z miejsca dopiero, gdy grześcijanin skończył opętaną modlitwę, a ciszę wypełniły świsty biczów i odgłos pękającej skóry. Pojękiwania i szepty skutecznie odwróciły zainteresowanie od jego osoby, na tyle, że ostrożnie, choć dość zgrabnie omijając upojonych orgią krwi pielgrzymów, wynalazca wycofywał się ku wyjściu.

Jestem żonaty, nikogo nie posiadam, pieprzony dzikusie.- myślał tylko gniewnie. To uprzedmiotowienie kobiety, jeszcze bardziej ugruntowało opinię Leona Sanguine o zacofaniu miejscowych.

Nadzieja na uchylenie rąbka tajemnicy olejów kompletnie wywietrzała wynalazcy z głowy, pragnął jak najszybciej stanąć w obrębie światła drzwi, które w rzeczywistości jawiły się mu bramą rajskiego ogrodu. Byle dalej od szaleństwa, haków naciągających skórę i rwących mięśnie.

Gdy znalazł się blisko progu i pchnął drzwi, poczuł jakby światłość wypalała mu oczy, przywykłe do mroku i rozszerzone od ekscytacji źrenice, nie zdążyły zareagować, albo szlachcic doznał oświecania. Wciągnął z ulgą świeższe powietrze i ostrożnie począł schodzić ku ulicy, czy raczej tego co za nią uchodziło, kompletnie zapomniał przy tym o rozmazanej na czole plamie krwi.
Choć podobna sposobność zawarcia bliższej znajomości z grześcijanami mogła się długo nie przydarzyć, to Leon Thibaut uznał okoliczności tej, za niestosowne dla młodego szlachcica z Franki, a finalne okaleczenia mogłoby z niefortunnym świetle postawić całą delegację.

Dlatego też próbuje się dyskretnie wycofać, uważając, że zobaczył wystarczająco wiele.