Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595

Szczury.

Abdel po wymianie kurtuazyjnych uprzejmości oraz złożeniu kondolencji zasiadł do stołu i raz jeszcze rzucił dyskretnie okiem po pomieszczeniu. Zerkał kątem oka zwłaszcza w te ciemniejsze zakamarki, gdzie mogłyby się schować te brudne gryzonie.

Tylko szczurów tu brakuje i obraz byłby kompletny. Gdzie zatem mogły się podziać te przeklęte szkodniki...

Dziedzic przytłoczony wątpliwą urodą miejsca wypatrywał ostatecznej, ogoniastej, próby odwagi jaką mógłby przejść w tak zwanej rezydencji Benesanto. Od momentu wejścia do tej rudery był gotów na pojawienie się gryzonia. W każdej chwili. Zwłaszcza na stole. Gdzie ów gryzoń zwiałby niechybnie w poszukiwaniu żywności dla siebie i swego kuzynostwa. To by dopełniło obrazu nędzy i rozpaczy jakim otaczała się tak zwana arystokracja Lucatore. Na razie jednak nie pojawił się ani jeden.

Cóż.. najwyraźniej Galla zasłużyła sobie na tak "wspaniały plais* ". Najwidoczniej to sam Najwyższy Anabaptystów pokarał ją właśnie, zapewne za grzechy mordu Białego Wilka na wszystkich tych wynędzniałych pobratymcach Benesanto, których niewątpliwie się dopuścił. Za to zdechnie w tej ruderze jako znienawidzona przez naród diabelska dziwka. A kiedy ten staruch zdechnie, tłum wywlecze ją i jej potomstwo na ulice, by tam zatłuc kamieniami jak psa jakowegoś. W tak dzielny sposób, skończyć może arystokracja z Bergamo w nagrodę z żywot pośród spędzony pośród szczurzych bobków.

Mój boże!

Jakież to jest zabawne...

Abdel uśmiechnął się uprzejmie wznosząc kieliszek wina. Powąchał go jednak zapobiegliwie, przed spróbowaniem, spodziewając się odnaleźć w nim nieprzyjemny zapach szczurzego futerka. Ale nic takowego się nie stało.

- Pragnę wierzyć, że w przybyciu waszej delegacji ukryty jest głębszy sens, znak zesłany nam przez wyższe moce, które czuwają nad rodem Benesato.

-W istocie i niewątpliwie.To święta Opatrzność ją tą mocą i czuwa nad twym znamienitym rodem panie, skoro tak dalece wyniosła ród iż jego blask opromienia walecznością i mądrością, ten lud który jest mu oddany we władanie. I chociaż część promieni zgasło, tak samo jak słońce kiedy dzień chyli się ku kocowi, to przecież jutro też dzień nastanie. Mimo, iż noc wydaje się nam teraz głęboka, że niczego innego sobie wyobrazić nie można, to jedynie kwestia czasu przecież, kiedy nazajutrz znów ujrzymy nowe słoneczne promienie. I to być może takowe, które do tej pory w pełni wzejść nie mogły. Za Opatrzność zatem, niech czuwa nadal nad moimi wspaniałymi i czcigodnymi gospodarzami. - Dziedzic wzniósł puchar w spokojnym toaście stosownym do ponurego czasu żałoby.

Powoli podniósł kielich do ust, oczekując na Benesanto i upił bez przekonania drobny łyczek. Niestety wino... było dobre. A nawet bardziej niż dobre. Urodzajne ziemie Lucratore oraz pochyłe górskie stoki w połączeniu ze słońcem robiły wyborny cud natury, który następnie w umiejętnych rękach przekształcał się w fantazyjną barwę smaków, mile łechcącą podniebienie arystokraty.


*fr. Pałac

Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595

Angeline Léa od zajęcia miejsca za stołem nie odrywała spojrzenia od Galli Lombardi, chociaż starała się obserwować córkę Białego Wilka w sposób na tyle dyskretny, by nie zostać posądzoną o natrętne grubiaństwo. Krew w żyłach szlachcianki zgęstniała pod wpływem myśli, które na przemian przyprawiały ją o lodowate i gorące ciarki.

Czy taki właśnie los gotował jej czcigodny Emmanuel Geoffroy Sanguine? Wymuszoną rolę żony z dyplomatycznego sojuszu sprezentowanej prymitywnemu władyce z krańców cywilizowanej Europy? Związek pozbawiony żadnych głębszych emocji prócz być może starannie skrywanej odrazy i nienawiści? Angeline Léa nie wiedziała tak naprawdę niczego o potomkach króla Oppolusa, ale teraz, siedząc w tym zatęchłym pokoju i wpatrując się w stojącą za plecami podstarzałego namiestnika kobietę gotowa była wyobrazić sobie w jej miejscu siebie samą.

Czysta krew Sanguine, skazana na wieloletnią grę pozorów do chwili, w której śmierć miała ją rozłączyć z małżonkiem. W tej akuratnie chwili, ściskając zbielałymi palcami nóżkę napełnionego winem pucharu, potrafiła myśleć wyłącznie o odrazie, która napełniała ją na samą myśl o dzieleniu łożnicy i jadalni z człowiekiem takim jak Ennio Benesato.

Co nie znaczyło rzecz jasna, że zgrzybiały namiestnik był złym człowiekiem - lecz choćby był i najszlachetniejszym z Europejczyków, Angeline Léa zapewne nie zawahałaby się przed sięgnięciem po truciznę, by zakończyć udrękę mariażu. Udrękę jej małżonka, rzecz jasna.

Starannie skrywając emocje, przysłuchiwała się słowo gospodarza i swego brata czekając na dogodną chwilę, by samej dołączyć do konwersacji.

Ennio Benesato zaszczycał spojrzeniami wszystkich członków delegacji, wszelako największą uwagę poświęcał Abdelowi. Dziedzic nie czuł się tą atencją w najmniejszym stopniu zaskoczony, miał bowiem po swojej stronie i zaszczytną rangę posła i szlachetny męski urok, który musiał na podstarzałym Purgaryjczyku wywrzeć szokujące wrażenie.

Wcale bym się nie zdziwił, gdyby od teraz kazał zamykać tę wilczą sukę na klucz, żeby strzec przede mną jej nadwyrężonej cnoty!

Namiestnik najwyraźniej nie odczuwał głodu, bo przez cały czas skubał okruszki chleba z jednej dzierżonej w dłoni pajdy. W zamian wyraźnie coś knuł, bo na jego pomarszczonym obliczu rysował się dziwaczny grymas ogromnego zatroskania wymieszanego z cierpiętniczą miną człowieka chcącego podstępnie wzbudzić współczucie. Na salonach Montpellier taka taktyka nie miała najmniejszych szans powodzenia, tam bowiem szlachta od młodych lat uczona była wytrawnej gry konwersacji, w której główne role grała umiejętność ukrywania własnych emocji i brak podatności na manipulację z przeciwnej strony.

- Mój ukochany brat został podstępnie zamordowany całe dni temu, a sprawca tego czynu dotąd nie został odnaleziony - przemawiał dalej Ennio Benesato - W Lucatore i okolicznych sadybach wrze, bo lud kochał mego brata tak samo jak ja. Są tacy, którzy twierdzą, że uczynili to jehameddanie, którzy chcieli pomścić krew swoich współwyznawców przelaną na ziemiach Niziny Adriatyckiej.

Dzielący uwagę pomiędzy namiestnika i jego młodą oblubienicę Abdel zauważył jakiś cień, który przemknął pod kapturem Galli.

- Jest to wszelako podłe oszczerstwo - Ennio zgniótł w palcach pokruszoną kromkę chleba dając się ponieść nagłym emocjom - Ród Benesato blisko się związał z rodem Lombardich, mocą związku, w który wstąpię niebawem razem z córką Białego Wilka. Bliscy zaś Lombardim czciciele Kozła nie rzuciliby z pewnością na szalę swych dobrych relacji tylko po to, by wywrzeć spóźnioną pomstę na człowieku, który po tylu latach przyniósł im pokój.

- Tak mogą twierdzić jeno ci, którym zależy na zniszczeniu sojuszu pomiędzy rodami Benesato i Lombardi - oznajmiła dźwięcznym zdecydowanym głosem Galla, opierając długie wąskie dłonie na ramionach swego podstarzałego oblubieńca - Ludzie żywiący tak zapiekłą i nieuzasadnioną nienawiść do Bergamo, iże w jej imię spróbują obrócić lud Lucatore przeciwko temu, który jest solą tej ziemi.

Ennio przechylił się w krześle spoglądając w górę na swą narzeczoną, podziękował jej za wsparcie smutnym uśmiechem. Przyglądający się tym gestom Abdel utrwalał się coraz bardziej w przeświadczeniu, że namiestnik był chytrym starym lisem próbującym ewidentnie ogłupić swym zachowaniem młodego i być może naiwnego ambasadora.


Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595

Na korytarzu pojawiła się spora grupa miejskich strażników, trzymających w rękach ceremonialne piki i przyglądających się Helwecie pełnymi ostrożnej ciekawości oczami. Żaden z noszących proste skórzane kaftany mężczyzn nawet nie próbował ukrywać błysku w spojrzeniach, dosłownie wwiercając się w postać Alpejczyka wzrokiem.

Nathan przyjmował ten ogrom popularności ze stoickim spokojem, umiejętnie demonstrując zebranym przewieszoną przez ramię strzelbę. Instynkt podpowiadał mu, że prędzej czy później któryś ze stróżów prawa przełamie lody zawiązując niezobowiązującą rozmowę.

Jak się rychło okazało, uczynił to młody strażnik, z którym Barthez miał sposobność rozmawiać dzień wcześniej na ulicy.

- Piękna broń - oznajmił rzucając jednocześnie znaczące spojrzenia towarzyszom - Rzadko widywana w tych stronach. Widać od razu, że służycie bardzo zamożnemu panu.

Inny ze strażników chrząknął, a młodzieniec poczerwieniał uświadamiając sobie w jednej chwili, jaki nietakt popełnił - komplementując strzelbę Nathana podkreślił niechcący ubogi status swego własnego pryncypała, skoro w zasięgu wzroku Helwety nie widać było ani jednej sztuki broni palnej, a jedynie mało praktyczne piki.

- Nam jednak takich nie potrzeba, bo w mieście panuje ład i porządek - odparł naprędce próbując jakoś ratować niezręczną sytuację.

Z pewnością, o ile nie zwracało się uwagi na fakt, że ktoś właśnie zamordował tutaj Neognostyka, a wy sami ledwie panujecie nad wzburzeniem tłumu.

Pozostawiając sobie własne przemyślenia, Helweta skinął uprzejmie głową w stronę młodzieńca i jego towarzyszy broni.

Jeśli Nathan zamierza wciągnąć strażników w konwersację, ma ku temu sposobność. Jeśli woli zachować chłodny profesjonalny dystans, poproszę o stosowną deklarację. Co do zachowania Purgaryjczyków, Barthez nie zauważa żadnych objawów wrogości, co najwyżej zrozumiałą podejrzliwość.

Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595

Atmosfera domu Benesato zdawała się Leonowi niewiele lżejsza od tej w Domu Olejów, czy to gospodarz był sknerusem i oszczędzał na życiu w własnym ciele, czy też była to jakaś osobliwa miejscowa moda, ludzie zachowywali się jakby zaraz mieli zejść. Przynajmniej warzywa były świeże i jędrne, i te chrupał wynalazca z upodobaniem co dodawało nieco życia grobowcowi mieniącemu się pałacem. Pomyślał, że na stypach bywa weselej, ale właściwie to po trochu była to stypa, i alkohol podali.

Odgryzając z charakterystycznym trzaskiem duży kawałek soczystej marchewki, Leon Thibaut uważnie obserwował twarz towarzyszki Ennio, szukając podobieństw do jej krewniaków z Bergamo.

- Wielcy i ich dzieła trwają puki trwa pamięć po nich, puki krew ich nie ostygnie w ich wnukach i braciach. Starożytni zwykli też adoptować dziedziców, by w ich krwi zaszczepić idee, które mogliby kontynuować. - uważnie obserwował gospodarza - Szybki i skromny miał pogrzeb wielki ten człowiek, a teraz więcej pielgrzymów niż kamieni na mogile.
- Winny śmierci Altaira z pewnością pragnie konfliktu, skoro usunął strażnika pokoju i obawiam się, że niedługo przyjdzie czekać aż uczyni pierwszy ruch. Szkoda by tych ziem na wojnę miedzy ludźmi, to żyzna kraina i dużo w niej życia. Umiejętnie uprawiana wyżywiłaby wiele ludów. - popijając wino - Doskonały bukiet, lepszy nawet od tego z kwiaciarni. Przyznasz kuzynie?

Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595

- Pogrzeb - powtórzył słowo Thibauta Ennio, tonem pełnym goryczy i smutku - Pogrzeb skromny i szybki. Tak szybki, że odmówiono mi doń przystępu. Altair był mym rodzonym bratem, a mimo to nie mogłem stanąć przy jego grobie, kiedy składano w nim ciało.

Abdel poczuł nagłe ukłucie zainteresowania słysząc skargę namiestnika, zachował wszakże opanowany wyraz oblicza unosząc jedynie nieznacznie brwi. Galla Lombardi bezbłędnie rozpoznała znaczenie tego gestu.

- Wdowa po Neognostyku, czcigodna Neva, wyraziła wolę, aby w pochówku udział wzięli wyłącznie ludzie z wewnętrznego kręgu kultu - wyjaśniła nie odrywając swego spojrzenia od oczu dziedzica, chłodnym i opanowanym tonem, w którym pozornie nie kryły się żadne głębsze emocje - Wykluczyła z ceremonii nawet mego narzeczonego, chociaż wiązały go ze zmarłym potężne więzi krwi.

- Wyrazy najgłębszego współczucia - odparł uprzejmie Abdel zachodząc jednocześnie w głowę, jaki był cel tej coraz bardziej niecodziennej konwersacji. Przybywając do rezydencji Benesato Frank zamierzał złożyć kondolencje i zamknąć kurtuazyjną wizytę w ramach niewiele wnoszących dyplomatycznych uprzejmości. Tymczasem jednak gospodarz okazał ambasadorowi obcego kraju daleko posuniętą szczerość - szczerość wręcz szokującą dla kogoś, kto nawykł do zwyczajów i etykiety salonów Montpellier, gdzie czymś nie do pomyślenia było tak bezceremonialne wyjawianie obcym rodowych sekretów.

Ile w tym wszystkim jest naiwności starego mężczyzny, a ile twojej podstępnej intrygi, wilczy bękarcie? Nakłoniłaś go gładkimi słówkami do wyjawienia tajemnicy, która przynosi wstyd rodowi?

Oblicze i spojrzenie Galli niczego nie zdradzały, toteż nie chcąc uchybić jakiejś regule etykiety Purgaryjczyków, Abdel przestał jej się przyglądać, spojrzał ponownie na Ennio.

Ennio Benesato, naczelnik Lucatore z nadania swego brata oraz najbliższy po żonie i dziecku członek rodziny nie mógł wziąć udziału w ceremonii pogrzebowej. Kolejny element układanki komplikujący ułożenie przejrzystego obrazu.

Ciąg dalszy konwersacji w rezydencji Benesato. Jako Sanglierowie wszyscy czujecie się mocno skonfundowani szczerością gospodarza, ponieważ w Montpellier nie przyjęcia jest tak otwarte dzielenie się rodowymi problemami z członkami innych rodzin, a co dopiero z obcymi!

Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595

Zdumiewająca wylewność Ennia Bensato, choć nieco skonfudowała wynalazcę to wzbudziła pospołu ciekawość. Nie spodziewał się, że gospodarz i brat zmarłego został tak dalece poniżony i zmarginalizowany. Nie miał widać Ennio w mieście ani siły zbrojnej, ani nie cieszył się odpowiednią popularnością, by przeciwstawić się wdowie, która musiała darzyć go przynajmniej niechęcią. Leon nieco obawiając się, by nie przekroczyć delikatnych granic kurtuazyjnej wizyty, postanowił pokierować uwagę gospodarza gdzie indziej. Ale wpierw odłożył marchewkę, żeby odgłos jej chrupania nie zniekształcił choć słowa z tego co mógł usłyszeć.

- Proszę mi wybaczyć, ale nie do końca rozumiem metafory purgijskiej mowy. Miałem sposobność tu w mieście spotkać mistyka, człowiek ten zwał się Scirocco, nie wiem nawet czy to miejscowy, ale rzekł mi coś dziwnego. Noc zaległa nad Lutacore, gdy chowali Altaira. Czy to znaczy, że człek ten wieszczy kłopoty, czy, że ceremonie odbyły się po zmroku, ukradkiem może?

Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595

Ennio Benesato przeniósł spojrzenie na Leona Thibauta, wzruszył bezwiednie ramionami rozważając w myślach odpowiedź na pytanie wynalazcy.

- Nie mam pojęcia, co takiego Scirocco mógłby wiedzieć o śmierci mego brata - odparł po krótkiej chwili milczenia - Myślę, że jeśli prawdziwie wyrzekł takie słowa, musiał je wypowiedzieć w transie, wieszcząc sobie tylko znane proroctwa. To grześcijanin z krwi i kości, prawdziwy męczennik, a ludzie tego rodzaju dawno już postradali rozum. Jak wielkim szacunkiem byśmy ich nie obdarzali, nie powinno się kłaść wiary we wszystko, co oni mówią.

- Prawda - skinęła głową Galla Lombardi - Tym bardziej, że grześcijanie z natury są ludźmi brzydzącymi się kłamstwem i niedomówieniami. Ich szczerość potrafi przerażać, ale zarazem stanowi gwarancję, że jeśli coś wiedzą i uznają za właściwe to obwieścić, czynią tak od razu. Gdyby zatem ten szalony człowiek znał szczegóły zabójstwa, pewnikiem wyjawiłby je już kilka dni temu.

Przez myśl Leona przemknęła pewna szalona hipoteza, w której rolę mordercy odgrywać mógł sam Scirocco, wzburzony jakimś czynem Altaira, który uznał w swej chorej głowie za przejaw grzechu. Idea ta, aczkolwiek kusząca swą prostotą i pozornie pasująca przelewem krwi do zdegenerowanych chuci męczenników, wydawała się mieć tyle dziur i nieścisłości, że na obecnym etapie konwersacji wynalazca postanowił się nią nie dzielić publicznie.

Siedziba rodu Benesato, 1 lipca 2595

Chociaż Barthez niechętnie rozstawał się z bronią, w tym przypadku uczynił wyjątek pragnąc zaskarbić sobie sprytnie przychylność zauroczonych Lucillą strażników. Purgaryjczycy przekazywali ją sobie z ręki do ręki pomrukując znacząco, ważąc w dłoniach ciężar, muskając koniuszkami palców w szorstkiej męskiej pieszczocie. Ich oczywista fascynacja strzelbą szła w parze z boleśnie kłującym w oczy brakiem doświadczenia w posługiwaniu się bronią palną, ponieważ wszyscy jak jeden mąż nie zwracali uwagi na zasady bezpieczeństwa i co chwila nieświadomie mierzyli lufą w któregoś z kompanów. Coś, co w Alpejskiej Twierdzy skończyło by się co najmniej srogą rozmową dyscyplinarną, tutaj w opinii Nathana bardzo pomyślnie rokowało, bo oznaczało, że miejscowi stróże prawa naprawdę nie mieli na co dzień styczności z tego rodzaju uzbrojeniem.

A im mniej obcych w otoczeniu dziedzica Sanguine posiadało taką wiedzę i doświadczenie, tym lepiej jego szef ochrony sypiał.

- Śmierć Neognostyka musiała być wielkim wstrząsem dla jego znamienitego brata - powiedział po krótkiej chwili uznając, że czas już zawiązać z miejscowymi konkretną rozmowę - Jak sobie radzi z tak ogromnym brzemieniem?

Mężczyźni wymienili między sobą spojrzenia, w których było znacznie mniej podejrzliwości niźli na wstępie rozmowy, kilku wzruszyło ramionami, ktoś potrząsnął głową.

- Jak to przy śmierci brata - powiedział ten starszy, który wcześniej chrząkaniem napomniał młodego kompana - Nikt by sobie takiego czegoś nie życzył. Namiestnik dba o porządek i ład na ulicach, z naszą pomocą. Gdyby jeszcze ci z zamku okazali zrozumienie, nie mielibyśmy żadnych spraw prócz dopilnowania żałoby. Anabaptyści to bitni żołnierze, ale brakuje im dyscypliny. Wściekli są o śmierć Altaira i wcale im się nie dziwię, tylko czemu gniew przeciwko nam obracają bezpodstawnie?

Barthez uniósł znacząco brwi dając do zrozumienia, że poczuł się zaskoczony takim rozłamem wśród zamieszkujących Lucatore ludzi. Poznany dzień wcześniej strażnik natychmiast podchwycił temat, ewidentnie chcąc zaciśnić znajomość z fascynującym przybyszem z Franki.

- Są tacy czciciele Krzyża, którzy szepcą, że to ktoś z nas podniósł rękę na Neognostyka - oznajmił tonem, w którym dźwięczała czysta złość - Że niby czcigodny Ennio nakazał go zamordować z podszeptów swej przyszłej żony, ku uciesze Białego Wilka z Bergamo.

- Oczywista bzdura - sarknął inny ze strażników zaciskając dłonie w pięści - Tutejsi na równi kochają obu braci, i Ennio i Altaira. A żaden z nich ręki na drugiego nigdy by nie podniósł. Te wszystkie oszczerstwa to jątrzenie Nevy. Wdowa nigdy nie była jedną z nas, nigdy nie weszła do ludu Benesato. Tak po prawdzie to zabrała nam Altaira, kiedy uczyniła go swoim mężem. A teraz chce oczernić Ennio, by go pozbawić tytułu namiestnika.

Oblicza mężczyzn pociemniały w jednej chwili, ale prócz wyczuwalnego rozgoryczenia pojawił się na nich również grymas ostrożnego wahania, jakby powodowana silnymi emocjami rozmowa znienacka poszła za daleko i poruszyła tematy, których przy obcych nie powinno się było poruszać.

- Jak doszło do tego morderstwa? - spytał Alpejczyk zmieniając umiejętnie temat - Czyżby ci z zamku dopuścili się jakiegoś zaniedbania, że zabójca przeniknął do warowni? Mówiliście, że miewali kłopot z dyscypliną.

- Po służbie miewali - zastrzegł natychmiast ten strażnik, który wcześniej narzekał na żołnierzy Krzyża, a teraz chyba swej szczerości nieco pożałował - I nie w klasztorze Altaira zabito, tylko w mieście, pod wieżami wodnymi. Widziałeś nasze wieże, te kule z jasnego metalu? Woda płynie do nich akweduktem z gór, a ze zbiorników spływa do wykopanych w ziemi basenów. Dwa z nich służą mieszkańcom za zbiorniki wody do picia, codziennie z nich się wodę czerpie. Trzeci służy jedynie anabaptystom, woda w nim jest poświęcona i służy do ich rytuałów.

- Altair poszedł tam o świcie w dniu, kiedy go zamordowano - młodszy z mężczyzn przerwał starszemu nie mogąc się widać doczekać chwili, w której przejmie prym w konwersacji - Gdzieś zamierzał jechać, bo zabrał ze sobą konia. Anabaptyści mają w zwyczaju modlić się przy świętej wodzie przed podróżą, żeby się ceremonialnie oczyścić. Tam go dopadł skrytobójca i zamordował z zaskoczenia.

- Najpewniej przekradł się akweduktem - sarknął inny strażnik - I tamtędy znowu uciekł po poderżnięciu Neognostykowi gardła. Wepchnął Altaira do basenu z błogosławioną wodą i zniknął bez śladu, zanim ktoś się zorientował w mordzie.

- Altaira znalazło dziecko, które poszło pod wieżę po wodę, pewnikiem zaraz po zabójstwie, bo ciało było ciągle ciepłe. A anabaptyści wściekają się na nas z bezsilności, bo wiedzą, że naprawdę zaniedbaniem do tego doprowadzili. Altair miał zawsze dwóch przybocznych strażników, którzy wszędzie za nim łazili. A tego akurat poranka zostawili go samego, bo ich Furor wezwał z powrotem do klasztoru, bo czegoś nie dopilnowali przy wyjeździe. I teraz przerzucają na nas winę, że niby to straż miejska wpuściła do miasta mordercę.

Ciąg dalszy konwersacji. Bartek, masz jakieś precyzyjne pytania czy zostawiasz mi nadal swobodę dialogów?