Domek myśliwski Fernexa, późny wieczór 2 lipca 2595

Nadejście grupy złożonej z konnych i spieszonych wędrowców, wiedzionych przez miejscowych przewodników, świecących pod nogi latarkami i pochodniami i robiących sporo hałasu nie mogło ujść uwadze mieszkańców myśliwskiego domku.

Tym samym Nathan Barthez i Leon Thibaut dowiedzieli się jeszcze z wysokości siodeł, że Fernex nie mieszkał jedynie z psem.

Dwie ubrane w skórzane stroje kobiety wyszły przed niewielką drewnianą budowlę otoczoną drzewami o rozłożystych gałęziach. Jedna z nich trzymała w dłoni myśliwski oszczep, druga tasak.

- Świta króla Franki? - powiedziała ta z oszczepem rozpoznając widywanych od kilku dni w miasteczku cudzoziemców - Potrzebne wam świeże mięso?

- Mięso? - prychnęła ta z tasakiem - Oni przyszli do Fernexa. Wy do Fernexa? Spóźniliście się, Fernex poszedł w las.

Obie kobiety mówiły w lokalnym dialekcie Purgarii, toteż Leon Thibaut musiał mocno wysilić swój umysł, by zrozumieć wymawiane przez nie słowa.

- To Iola i Kirija - rzucił w stronę jeźdźców stojący przy strzemieniu Bartheza przewodnik, jeden z dwóch rolników, którzy przybiegli wcześniej do kaplicy zaalarmowani kobiecymi krzykami - Łowczynie i rzeźniczki, pomocnice Fernexa.

Tak więc myśliwego w domu nie ma, chociaż można domniemywać, że te panie wiedzą, gdzie on poszedł…

Domek myśliwski Fernexa, późny wieczór 2 lipca 2595

Gdyby wcześniej nie odbył jakże dydaktycznej podróży, nie uwierzyłby frankoński szlachcic, że dwa kocmouchy są kobietami, uznałby je zapewne za jakiś nowy wybryk natury, może trolle z opowieści z Pollenu. Starając się nie okazywać zmieszania obcowania z brudnymi Purgijczynkami objechał je obserwując z wysokości siodła.

- Witojcie - zaczął - Mięso, tak przybyliśmy po mięso. Potrzeba nam zapasów dla dworu Króla Franków. Ty - zwrócił się do podejrzliwej z tasakiem - pokaż! Randal zobacz co ma! - do jednego z najemników. Kiedy odeszli zsiadł z wierzchowca i zbliżył się do tej z oszczepem. Mniej nieco podejrzliwej, lub domyślnej uznał - Mówicie, że traper uszedł. To źle, musimy z nim mówić nim kupimy mięso dla króla. On ma specjalne gusta, muszę mówić z Fernexem. Powiedz mi gdzie go szukać.

Leon Thibaut łamał język na miejscowej gwarze Purgijskiego. Ciekaw był co kobieta zrozumiała z jego tyrady, którą choć ograniczał to musiała być nie lada przemową dla tych żyjących na skraju człowieczeństwa ludzi. Swą ofertę poparł dobytym z sakiewki srebrem.

Leon jest już w zbroi i z karabinem.
Mogę użyć paskudnej kostnicy w teście 4Xk6.
Nie wiem jaka tam waluta, ale może złoto byłoby zbyt podejrzane.

Domek myśliwski Fernexa, późny wieczór 2 lipca 2595

Towarzyszki rzemiosła Fernexa obrzuciły cudzoziemskich przybyszów nieufnymi spojrzeniami, ale ta zbrojna w oszczep skierowała swój oręż niemal natychmiast grotem ku stopniom schodów i wsparła się na nim zgrabnie eksponując ukryty pod kiepsko wyprawioną skórznią biust, który niezamierzenie, ale i natychmiast przykuł uwagę Leona.

- To mięsa potrzebujecie dla swojego króla czy Fernexa chcecie ratować? - sarknęła ta druga opierając zaciśnięte w pięści dłonie na biodrach - Bo chyba sami tego do końca nie wiecie.

- Daj spokój, Iola - powiedziała oszczepniczka - Fernex poszedł w las na wschód od Lucatore, na bezdroża na północ od Szlaku do Edenu. Opowiedział nam o Attilli i powiedział, że wie, gdzie pies się zaraził. I że wie, czym. Zaraz potem spakował się i wyruszył, a nam zabronił za nim iść. Jeśli chcecie się zapuścić jego śladem, musicie pójść przez miasto na wschodnią stronę, a potem gościńcem, a za dzień, może dwa szukać śladów Fernexa po północnej stronie. Na pewno pociągnie gościńcem tak daleko jak zdoła, zanim zejdzie z ubitej trasy.

- Chcecie pójść jego śladem? - spytała druga łowczyni taksując Franków badawczym wzrokiem.

Domek myśliwski Fernexa, późny wieczór 2 lipca 2595

Kiedy Barthez przejął negocjacje Leonowi nie drgnęła nawet powieka. Pokazowo się nawet zluzował, udając beztroskę. Udawał koncertowo, bo prostaczki ni jak nie wzbudzały jego zaufania. Gotów był nawet leniwie przystawić im koniec lufy do głowy, żeby tylko wyzyskać potrzebne informacje.

Nad wszystko wciąż grał fałszywy uśmiech. Zwrócił się do wreszcie do przewodnika po frankijsku - Wierzysz im panie? Bo ja nie do końca. Myśliwy nie mógł ujść na tyle daleko byśmy musieli dzień za nim pędzić, szczególnie konno. Skoro poszedł gościńcem, powinniśmy go dogonić w ciągu kilku godzin. A mięso powinniśmy obejrzeć i jeśli jest czyste to zakupić, może się przydać. - kiwnął wreszcie głową - Wiedz, że ufam ci w ocenie sytuacji - i znów do chłopek

- Jak dawno wyszedł Fernex? - przewrócił oczami, widząc zmieszanie na tępych obliczach - Gdzie stało wtedy słońce?

Domek myśliwski Fernexa, późny wieczór 2 lipca 2595

Kirija zeszła na ostatni schodek uważnie przyglądając się przedstawicielom poselstwa. I ona i Iola odłożyły w końcu swój prowizoryczny oręż, nie tyle z obawy przed obcymi, co rozumiejąc, że wyraźnie nic im ze strony Franków nie grozi. Próbujący za wszelką cenę nie gapić się w biust Kiriji Leon Thibaut nie miał złudzeń, że gdyby łowczynie poczuły się zagrożone, bardzo drogo sprzedałyby skórę.

- Fernex wyruszył zaraz po powrocie z miasta - oznajmiła Iola - Wszyscy mamy zawsze naszykowane sakwy, aby nie opóźniać wymarszu. Będzie już mocno w drodze.

- Musimy go odnaleźć - powiedział Barthez - Już mówiłem, że może być w niebezpieczeństwie. Może zachorować na to samo, co jego pies. Chcę, aby jedna z was ruszyła wraz z nami jako przewodniczka.

- Fernex to przewidział - burknęła Kirija - Chciałyśmy iść razem z nim, ale nam zabronił. Kiedy Fernexowi daje się słowo, to się go nie łamie.

- Zdążymy go dogonić do północy? - spytał Leon - Jadąc konno będziemy mieli nad nim przewagę szybkości.

- Zaraz zrobi się całkiem ciemno - zauważyła trzeźwo Iola - Po ćmicy z siodła strasznie trudno tropić, a jak znam Fernexa, na dźwięk kopyt zwyczajnie zejdzie z traktu w chaszcze, żeby nie musieć gadać z przejezdnymi. Miniecie go, to będziecie mogli jechać przed siebie aż na Nizinę Adriatycką. Wasza to sprawa, więc jedźcie, kiedy chcecie, ale ja bym wam radziła o brzasku. Łatwiej będzie go na gościńcu wypatrzeć albo jego ślady. W nocy będzie padać.

Słuchająca towarzyszki Kirija syknęła znacząco przez zaciśnięte zęby, zostawiła Iotę na schodach zawracając do wnętrza domku. Pod jej nieobecność na zewnątrz chaty zapanowała ciężka cisza, kiedy więc po chwili łowczyni powróciła, Leon Thibaut odetchnął w duchu z ulgą.

Barthez pochwycił rzucony mu w ręce podróżny worek. Nie sprawił wrażenia wypchanego, ale coś poszczękiwało w nim metalicznie.

- Zapasowa torba na przeprawę w lasach - powiedziała Kirija - Oddasz jak wrócicie albo zapłacisz jak pogubisz.

Szanowni, jak powyżej - Fernex jest od kilku godzin w drodze. Nim go dogonicie, będzie środek nocy, więc łowczynię przestrzegają przed „przestrzeleniem” myśliwego. Jeśli będziecie chcieli jechać nocą, pomyślcie o wolniejszym tempie i dobrym oświetleniu.

Bart, możesz złożyć na wyprawę ekipę o liczebności od zera do dziesiątki przybocznych, ujmując proporcjonalnie liczność ochrony dziedzica. Angeline Lea będzie z dziką zawziętością nalegać na udział w nowej ekscytującej przygodzie.

Dajcie znać czy ruszajcie nocą czy rano.

Domek myśliwski Fernexa, późny wieczór 2 lipca 2595


Wynalazca dopiero na słowa kobiet rozejrzał się po horyzoncie, który przybrał ciemniejsze barwy. Po prawdzie słonce kładło się za szczytami drzew. Z zawodem musiał przyznać rację słowom prostaczek. Kiwnął na zgodę głową do Bartheza.

- Chyba jednak prawdę mówią. Przecież nie ośmieliłyby się drwić z chorążych króla franków - zażartował. - Weźmiemy mięso i wasze objaśnienia - zwrócił się po purgijsku do niewiast.

- Trzeba nam będzie wyruszyć przed brzaskiem, w Panu pokładam skład wycieczki i jej bezpieczeństwo - znów do Bartheza - Można by wziąć kilka wierzchowców i więcej ludzi. Kiedy dogonimy myśliwego możemy odesłać konie i część ludzi. To tylko sugestia, proszę podjąć decyzję według uznania.

Wracając do Domu Pielgrzyma Leon Thibaut sam nie wierzył w to co planował, we własne słowa i zamiary. Miał przecież tylko chronić dzieci Ventriculle, a pchał się z ciekawości w większą kabałę. Ciekawości, mocniejszej niż rozsądek i odległy głos żony by dbał o bezpieczeństwo, bo wkrótce zostanie ojcem. Może właśnie ta perspektywa odpowiedzialności skłaniała go do szaleństwa, a może wpływ zobowiązań wiądł z oddaleniem.

Z ulgą przyjął wiadomość, że Angeline Lea powzięła zamiar wyprawy za myśliwym. Jedno chociaż z dziedziców mogąc chronić własnym poświęceniem. A większą jeszcze radość sprawiły mu pretensje Abdela, że rodzina i najemnicy dezerterują. Skwitowali je do spółki z kuzynką żartami.

Przygotowany do wyprawy młody frankiński szlachcic uciął sobie krótką niespokojną drzemkę i pierwszy był gotowy do wymarszu. Na prawdę z podniecenia nie mógł zasnąć

[spoiler2="technikalia"]Super, że Angeline jedzie z nami. Rozumiem, że wyruszamy w pięć koni i drugie tyle pieszych, ale nie naciskam. Barthez wybiera ludzi, Leonowi zależy tylko na frankińskim tropicielu, z którym już się zapoznał. [SPOILER2]

Dom Pielgrzyma, świt 3 lipca 2595

Poranek okazał się mglisty i chłodny. Angeline Lea przeciągnęła się zgrabnie niczym kot, spojrzała rozmarzonym wzrokiem w kierunku ledwie zarysowanych na północnym horyzoncie Alp. Wychowana w wilgotnym nizinnym klimacie delty Rhone, dziedziczka rodu nie potrafiła uwolnić się od wrażenia surowego majestatu i piękna wysokich gór, które dane jej było ujrzeć po raz pierwszy właśnie w tej podróży. Sąsiadujące z Lucatore trzy górskie szczyty przykuwały równie magnetycznie wzrok frankańskiej szlachcianki, co odległe dominium Helwetów, spowite pasmami porannej mgły. Wysokie ściany klasztoru zionęły chłodem i wilgocią, które miały utrzymać się do ciepłego przedpołudnia.

Angeline Lea wciągnęła w płuca głęboki haust ożywczego powietrza, czystego i pachnącego sosnową żywicą. Stojąc w progu Domu Pielgrzyma, kobieta obrzuciła bacznym spojrzeniem krzątających się przy koniach ludzi. Leon Thibaut wciąż rozmawiał w środku noclegowni z Abdelem, ale Nathan Barthez nie spuszczał oka ze swoich najemników dopilnowując każdego szczegółu wyprawy. Szlachcianka skinęła mu z wyważoną aprobatą głową, demonstrując uznanie dla profesjonalizmu Helwety. W myślach zastanawiała się nie raz, co Barthez czuł przebywając tak blisko domu po całych latach spędzonych w południowej France.

Jeśli nawet targała nim tęsknota za Alpejską Fortecą, w niczym nie zdradzał swoich emocji. Angeline Lea przeciągnęła powłóczystym spojrzeniem po muskularnym ciele szefa ochrony nic sobie nie robiąc z tego, czy kulbaczący konie najemnicy to zauważą. Była córką głowy rodu Sanguine i nawykła do robienia rzeczy, które pośledniejszym arystokratkom nie uszłyby płazem.

- Wszyscy gotowi do drogi? - zapytał Abdel wyrastając u jej boku w towarzystwie wyraźnie próbującego maskować zmartwienie kuzyna. Angeline Lea uśmiechnęła się w duchu na widok zatroskanego Leona Thibauta, sama bowiem na myśl o wyprawie w leśne ostępy czuła jedynie radosną ekscytację. Poszukiwania miejscowego myśliwego niewiele miały wspólnego z polowaniami na drony feromancerów i inne Wynaturzenia, ale być może łaskawy los miał skrzyżować drogi Franków z lokalną zwierzyną albo nawet skrytobójcą odpowiedzialnym za śmierć Altaira.

- Od dłuższej chwili, drogi bracie - odpowiedziała muskając rękaw aksamitnej koszuli Abdela opuszkami długich palców - Nie potrafię się oprzeć szczerej ekscytacji. Kuzynie, gotowy?

- Miej oko na naszego Leona, siostro - wtrącił z życzliwym uśmiechem Abdel - Loretta nie wybaczyłaby nam obojgu, gdyby mu spadł choćby włos z głowy. I nie mitrężcie w tej dziczy niepotrzebnie. Nie chciałbym, abyście się przeziębili albo spadli nieszczęśliwie z konia. Dość mam trosk na głowie.

- Bez obaw, nic nam się nie przydarzy - szlachcianka roześmiała się perliście poklepując olstro przytroczonego do pasa pistoletu, wygładziła rękawy podróżnej kurtki i zeszła z progu domostwa kierując się szybkim krokiem w stronę stojącego między końmi Helwety.

- Panie Barthez, ruszajmy w drogę - rzuciła władczym tonem dając wyraźnie do zrozumienia, kto ma zamiar dowodzić poszukiwaniami Fernexa - Szkoda marnować każdą minutę. W siodła, panowie!

I tak grupa poszukiwawcza opuściła Lucatore wschodnią bramą podążając szlakiem, którym poprzedniego wieczoru ruszył w lasy Fernex. Chciałbym tym wpisem przełamać epicki lag towarzyszący naszej przygodzie i pchnąć ją ponownie na właściwe tory. Bartku, przypomnij mi proszę, ile członków eskorty ze sobą zabrałeś oprócz sierżantów Sangów.