Miejsce makabrycznej kaźni, 22 sierpnia 2595

Przez krótką drogę na polanę serce barbarzyńcy łomotało z podniecenia, poczucia zagrożenia, zachłanności odkrywania, a że widział już wiele nie łatwo było go zaskoczyć. Choć rysunki na ciele wyglądały heroicznie, nie każda z przygód taka była. Yago dźwigał lata koszmaru, koszmaru gorszego niż to co zobaczył, niemniej w pierwszym odruchu poczuł zimny dreszcz. Przyjrzał się bliżej zmasakrowanym zwłokom, puszczając mimo uszu gdzie znaleziono ich znaki. Zapewne orgiastyk zawsze znajdował znamiona jeśli był przekonany, że powinien znaleźć. Tych dwoje nie musiało być nawet krukami.

Prostota upioru budziła politowanie, a krwawa rzeź była niczym, w porównaniu z tym co apokliptycy czynili krzyżowcom na północy. Ożyły obrazy w pamięci, ludzi z krzyżami na czole, zainfekowanych sporami i zakutych w kajdany, hodowanych na zarodniki. Yago widział gorsze okropności, ale w bardziej fantazyjnym czy makabrycznym wydaniu.

Wreszcie zagubione podniecenie dostało swą nagrodę, odruchem Swarny wpierw ocenił krągłości kobiety, ważąc skąd mogła pochodzić. Dość poznał fizjonomię panien z pół kontynentu, by przypuszczać, czy owa była Franką, czy podróżniczką.

Śmiało podszedł za Jehanem, korzystając, że uwaga skupiona była na powierniku listu. Widząc, że wszyscy czynią jakieś czary z zakrywaniem ust, przytknął do swych dłoń. Dopiero będąc bliżej przyjrzał się z uwagą wzorowi, odcieniowi jasnej plwociny. Wdrukował ów kształt, jak dziewczyna zapamiętuje pierwszy kwiat, pocałunek, lub klejnot podarowany przez kochanka. Minąwszy wreszcie zwracającego się do starucha Baudelaire'a podszedł jeszcze bliżej wyciągnął nawet w przód łuk w zamiarze dotknięcia. Ona leniwie przekręciła się lekko na bok. Powstrzymał w porę napotykając tyle gniewne, co przestraszone spojrzenia anabaptystów. Uśmiechnął się, zabrał łuk, chwilę jeszcze trwając posągowo.

Kusi kwiatek kolorami,
Smakowymi ambrozjami,
Zapylony woła wiatr,
Ponieś czar, daleko w świat.

Rozluźnił się, powrócił do kompanów. Ostrożny oceniał ilu wojowników jest w w sforze. Nie rachował, nie było potrzeby, widział ślady, konie, namioty, uzbrojenie.

Szlak z Pradesu do Ille-sur-Tét, 22 sierpnia 2595

Mentor jehammedańskiej eskorty odwrócił raptownie głowę, wbił lodowate spojrzenie w oblicze sierżanta Rezysty mową całego swego ciała dając mu jasno do zrozumienia jak bardzo nie na miejscu była wygłoszona właśnie propozycja.

A potem uderzył konika piętami zachęcając zwierzę do podjechania bliżej wozu.

- Dziękuję za waszą troskę o komfort podróży pani Durmont, żołnierzu - powiedział z wysokości siodła, półgłosem cedząc słowa przez zęby - I zapewniam, że jest ona zbyteczna. Pan Barsad wynajął nas jako eskortę swego znamienitego gościa i to na nas spoczywa obowiązek ochrony. I podołamy mu z łatwością. Wam zaś proponuję prowadzić dalsze gawędy dla rekrutów zamiast mieszania się w cudze sprawy.

Mathieu Renton odpowiedział Ruizowi wieloznacznym spojrzeniem, palcami ogromnej dłoni postukując w gładkie drewno siedziska.

Sierżant w pewnym sensie rozumiał trudne położenie Ruiza. Jehammedański Miecz miał za sobą piątkę gorącokrwistych wychowanków, których trzymał w ryzach jedynie dzięki swojemu autorytetowi. Skonfrontowany znienacka z podjazdem anabaptystów - znienawidzonych od lat nieprzyjaciół kultu Jehammeda - już musiał wyczuwać zmienne nastroje pupilów. Piątka młodzieńców tkwiła w siodłach swoich koni z wyrazem nerwowego wzburzenia, wahania i złości na twarzach. Sierżant mógłby pójść w zakład, że niektórzy z nich już przypięli w myślach Ruizowi łatkę tchórza, chociaż na dźwięk nazwiska Rzeźnika sami omal nie pospadali pod wpływem szoku z końskich grzbietów.

Stary abrami musiał mieć baczenie na każdy swój ruch i słowo. Fakt, że Żercy mieli przewagę liczebną mógł nie wystarczyć za usprawiedliwienie przed obliczem Pasterza Perpignanu - tak więc osoba szlachetnej pani Durmont była dla niego w zasadzie jedyną liną ratunkową: jak długo chronił arystokratkę, tak długo mógł się bronić przed posądzeniami o słabość w obliczu zaciekłego nieprzyjaciela.

Nie mogło zatem dziwić, że odebrał propozycję sierżanta jako symboliczne wbicie noża w plecy i nawet nie próbował tego ukrywać. Starsi wiekiem i wyżsi statusem jehammedanie nie przepadali za Rezystą. Wychowywali swoich synów w etosie nieustraszonych wojowników, ale trzymali ich na łańcuchach psów strażniczych kultu i rodu. Liczyła się jedynie rodzina i wiara, dobrobyt kongregacji oraz jej bezpieczeństwo. Rekruterzy frankańskiego ruchu oporu burzyli ten uświęcony porządek, wabili młodych mężczyzn z jehammedańskich rodzin opowieściami o chwale Rezysty.

Pasterz Perpignanu nie ukrywał, co sądzi o takim stanie rzeczy, raz po raz śląc noty protestacyjne na dwór Veracqa oraz do Tuluzy i publicznie piętnując praktyki werbowników ruchu oporu. Sam Ruiz od początku wyprawy do Pradesu miał baczenie na to, aby jego podopieczni trzymali się daleko od Rentona i sierżant nie miał wątpliwości, że opinia Miecza na jego temat daleka była od życzliwej

Mały post sytuacyjny, w nawiązaniu do propozycji Rentona pod adresem Anji. Kilka słów komentarza za chwilę w wątku technicznym.

Miejsce makabrycznej kaźni, 22 sierpnia 2595

Chociaż uwaga zebranych przy wiązie anabaptystów skupiona była przede wszystkim na osobie Rzeźnika z Queribusu oraz rozmawiającego z nim Jehana, czujne podejrzliwe oczy czcicieli Krzyża śledziły każdy ruch podchodzącego do leperoski Polanina.

- Pochwalam słowa rozsądku, Neolibijczyku - Bernamot Gauthier skinął głową w kierunku magnata, po raz pierwszy od początku spotkania przejawiając żywsze zainteresowanie osobą Afrykanina - Krzepiące to odkrycie, że przybysze z Trypolisu wiedzą jak należy traktować siewców plagi. Tutaj nie pomogą już żadne eliksiry Szpitalników, jedynie ogień. To coś nie spłonęło dotąd jedynie dlatego, że czekaliśmy na odpowiedniego posłańca.

- Skrzętnie przekażemy ostrzeżenie waszej wielebności Chwalebnemu Veracqowi - powiedział Jehan Baudelaire chowając do kieszonki koszuli wyciągniętą stamtąd wcześniej chusteczkę - Bez wątpienia Pięść Perpignanu dołoży wszelkich starań, by wraz z sojusznikami wypalić zepsute nasienie Souffrance, jakie mogło spaść w tutejsze strony. W tej walce, wszyscy pozostajemy towarzyszami broni. Czy to wszystko, Wasza Wielebność? W obliczu tego zagrożenia, nasz powrót do Perpignanu jeszcze bardziej nie ścierpi zwłoki.

- Już niemal skończyliśmy, młody człowieku - szkaradny weteran uśmiechnął się kącikiem ust, napinając zrosty blizny i przydając im purpurowej barwy - Twoje poczucie obowiązku przynosi ci chlubę, synu Bordenoir. A jeszcze bardziej raduje mnie twoja ignorancja, bo świadczy ona o czystości duszy. Ta plaga wbrew pozorom nie wzięła swoich korzeni w plugawym źródle Souffrance, dowodzą tego stygmaty na ciele, które my potrafimy odczytywać i rozpoznawać. Przeżera je Pleśń z zachodu, zza Pirenejów. To klątwa Miraru, choć niewątpliwie trudno w to uwierzyć.

Przenosząc spojrzenie z Gauthiera na leżącą w trawie kobietę Jehan skinął powoli głową, w wieloznacznym geście mogącym zarówno podziękowanie za wyjaśnienia Rzeźnika jak przebłysk własnego zrozumienia.

Południowo-zachodnia Franka od dziesięcioleci wiodła zaciekły bój przeciwko Wynaturzonym z Souffrance. Feromanci o monstrualnie opasłych cielskach, naznaczeni wrzodami wypełnionymi wywołującym szaleństwo śluzem, czarne chmury posłusznych im owadów, ogromne kolonie termitów żyjących w upiornej symbiozie z bezwolnymi dronami - wszystko to składało się na zamknięty obraz wojny z Pleśnią trawiącą serce krainy Franków. Mając go na wyciągnięcie ręki, kilka dni jazdy konnej na wschód od Perpignanu albo kilkanaście godzin rejsu motorówką w górę Rhône, mieszkańcy wybrzeża potrafili zapomnieć, że feromanci nie byli jedynymi Wynaturzonymi w Europie.

Krater Miraru leżał daleko na zachodzie, za masywem Pirenejów i dzikimi lasami wschodniej Hybrispanii, ale to nie znaczyło, że nie sączył w świat swej śmiercionośnej trucizny.

- Zauważyliśmy tę bandę za Lézignanem - podjął opowieść Gauthier - Niemal dwa tuziny, idące pod osłoną od strony waszej części gór. Najprawdopodobniej zamierzali dotrzeć do wybrzeża na wschód od Perpignanu, choć Bóg jeden wie, co zamierzali tam robić. Zabraliśmy się za nich, gdy tylko… a ty co robisz?! Cofnij się od niej, głupcze!

Rzeźnik złapał prawą dłonią na wiszący na szyi ciężki metalowy amulet jakby chciał zerwać go w porywie gniewu i roztrzaskać solidnym kawałem żelaza czaszkę polańskiego klanyty. Ten, próbujący szturchnąć półprzytomną apokaliptyczkę drewnianym końcem swojego łuku, obejrzał się w stronę źródła okrzyku napotykając na pełne niedowierzania i poruszenia spojrzenia anabaptystów.

- Co chciałeś uczynić, ty cielebuniu?! Postradałeś zmysły? - Bernamot Gauthier omal się nie zachłysnął śliną na widok poczynań mężczyzny, chociaż ten nawet nie dotknął trawionej Pleśnią ofiary - Chcesz przenieść na własne ciało nasienie diabła? Kim ty właściwie jesteś i czego szukasz w tej okolicy? Rozumiesz w ogóle mowę Franków czy tylko kilka jej słów?!

Objaśnienia Rzeźnika szły dość sprawnie do momentu, w którym ciekawski Yago nie zaczął przejawiać ochoty na dotknięcie dziewczyny (Bogu dzięki, że tylko łukiem, a nie ręką). To wystarczyło, aby Gauthier mocno się zdenerwował - a kiedy on się robi nerwowy, to udziela się to natychmiast również Żercom… stąd chyba nie od rzeczy byłoby uspokojenie szpetnego dziada, zanim dostanie apopleksji!

To ważna lekcja również dla Yago - w tym kraju nie powinno się dotykać nosicieli plagi, kiedy w pobliżu są obłąkańcy z amuletami Złamanego Krzyża. Zaprawdę słusznie mówi się, że podróże kształcą!

Anja już miała odpowiadać oficerowi Rezysty. Koń pod nią był wyjątkowo napięty, wręcz ponadprzeciętnie, jakby wyczuwając jakieś fantazyjne zło, które biczowało klacz złą energią. Panienka Durmont chciała uciec z tego miejsca, jak najdalej. Na słowa Ruiza już miała uderzyć piętą w bok Noiry i cwałem uciec z miejsca zdarzenia. Dwójka orgiastyków trzymała w pogotowiu rękojeści dwuręcznych mieczy, gęby, bo były to gęby zdawały się zimne, martwe, nieprzejednane. W ich uścisku Irandula, jak mawiał na nią ojciec, skryła się pod czerwonym płaszczem zasłaniając automatycznie twarz. A twarze anapbabytstów mierzyły ją lodowato. Zza ściany zlęknionego umysłu dochodziły słowa dowódców Mieczy, lecz na próżno. Przerażenia brało swoją cenę. W głowie, Anja zebrała myśli i wtedy usłyszała słowa sierżanta Rentona.

- Niech panienka Durmont - rzekł głośno. - Wasza miłość… - poprawił się. - Na koźle bezpiecznie odpocznie. - położył dłoń wielką jak bochen razowego chleba obok siebie na gładkim siedzisku deski od lat heblowanej dupami woźnic i pasażerów.


-Tak spocznę.- odpowiedziała młoda kobieta jak zamek karabinu automatycznego. Niemniej słowa Ruiza też miały swoją rację. Odparła więc.- Panie, nie przystoi uciekać i zostawiać kompanów, nawet tak krótko poznanych. Oddalając się narażamy się na gniew…- przecedziła słowa jak ziarna goryczy.- … Tych ludzi. Nie wątpie w Wasze oddanie, ale zachowajmy rozsądek, przyczajmy się i obserwujmy, a niebawem wszystko zakończy się dobrze, szczęśliwie.

Panna Durmont jakby mówiła te słowa, ku swojemu tylko zaspokojeniu. Ciarki na plecach drgały jej w nienaturalnym wzorze przerażenia. Zamknęła oczy i gdy je znowu otworzyła, była zupełnie spokojna, jakby spoczęła na niej święta łaska.

Karawana z Pradesu, 22 sierpnia 2595

Dowódca eskorty był rozczarowany jej decyzją. Przesiadając się z Noiry na siedzisko wozu Sanglierka świadoma była ostrości jego potępiającego spojrzenia. Chociaż wcześniej maniery Ruiza były w mniemaniu Anji wręcz nienaganne, teraz Miecz nawet nie przytrzymał jej konia za wędzidło, nakazał uczynić to jednemu ze swoich wychowanków. Szlachcianka nie mogła zgłębić umysłu weterana, różnice kulturowe dzielące Sanglierów i jehammedan były zbyt wielkie, aby ich mowa ciała mogła nieść uniwersalne przesłania - lecz jednej rzeczy była pewna, nim jeszcze usiadła na wozie.

Jej wizerunek w oczach Mieczy Jehammeda znacząco ucierpiał, a to mogło - choć oczywiście nie musiało - przynieść komplikacje w temacie kupieckiej inwestycji Durmont. Perpignańscy jubilerzy uchodzili za ludzi rozważnych i ceniących sobie stabilność, ale wielu z nich w latach młodości miast rzemieślniczych narzędzi dzierżyło w dłoniach takie same sejmitary, co członkowie eskorty damy. Oddawali cześć Rogatemu Bogu w tej samej świątyni co wojownicy, wysłuchiwali wspólnie nauk Pasterza Barechiela i razem grywali wieczorami w sataranji.

Opowieści o słabościach handlowych partnerów musiały stanowić istotny element takich pogawędek, a Anja Irandula Durmont właśnie zaczęła sobie uświadamiać jak wielką okazała przed chwilą słabość. Legioniści Sangów spłonęliby ze wstydu wpadając niczym beztroskie dziecięta w podobną zasadzkę, ale natychmiast daliby odpór intruzom demonstrując odwagę i determinację godną honoru swojego rodu. Veine zaś, rozważne i trzeźwo myślące strażniczki tradycji, przekułyby porażkę w podwaliny sukcesu wykorzystując każdą okazję do podkreślenia swojego statusu.

Lecz Anja pod wpływem ogromu emocji zapomniała o lekcjach wpajanych jej przez Vertèbre, o zdecydowaniu, poczuciu własnej wartości i honorze rodowego pochodzenia. W obliczu tarasujących trakt orgiastyków zachowała się niczym zwyczajna Baisse, zagubiona, przestraszona i niezdolna do panowania nad nerwami. Zaprzepaściła szansę wywarcia odpowiedniego wrażenia na Rzeźniku, chociaż sława otaczająca tego ortodoksa budziła niechętne uznanie nawet wśród głów Siedemnastu Rodzin.

Teraz zaś, swoją drżącą mową i niepewnością ruchów, dawała kolejny przykład słabości na oczach jehammedan, którzy mogli złym słowem zadać cios jej staraniom o zawarcie kontraktu z jubilerskimi rodzinami Perpignanu.

I kiedy wyobraziła sobie wyraz twarzy Ventricule Pierre Durmonta, wysłuchującego wieści przyniesionych do Montpellier przez jednego z tuzinów rozsianych wzdłuż wybrzeża szpiegów, poczuła na plecach prawdziwie lodowaty dreszcz.

Anja, ogarnij się trochę, ludzie patrzą. Poza jest wszystkim, słabość wiedzie ku upadkowi. Nie możesz sobie pozwolić na to, aby reputacja Durmontów ucierpiała przez Twoje zachowanie. Reprezentujesz czystą krew Franki, kastę rządzącą. Weź się w garść!

Miejsce makabrycznej kaźni, 22 sierpnia 2595

Słowa były surowe i niosły groźbę, tego się przecież spodziewał Yago, tej granicy szukał. Niebezpieczeństwa, poważniejszego niż rozczarowanie górników, czy to co mogło czekać go w mieście, namacalnego, ciężkiego. Teraz. Miał.

Ostatnie słowa Gauthiera docierały jakby w zwolnieniu, natura uwolniła arie zapachów, od szyszek, mchu, rosy na trawie, przez pot ludzi i zwierząt, dalej po swąd fekalii i krwi, aż po ulotną woń zarodników. Po plecach przeszły Pollanina ciarki, zatrzymane konie tupały nerwowo w zagajniku.

Bez wysiłku, bez ruchu zbędnego, bez grymasu żadnego, obliczem spokojnym i szczerym, juz będąc w bezpiecznej odległości od kobiety, a dość blisko Gauthiera, oddał poświęconą mu uwagę przez starszego anabaptystów.

- Rozumie. Imię twoje słyszał także. - skłamał gładko - Ta tu lala zagubiona, gdzie podziała się jej sfora? Dwa tuziny ptactwa złego, z kraju przyszło hyberspańskiego? Gdzie jest zatem reszta wron, czy już nowy biorą plon?

Pollanin zawsze chwalony wśród swoich za liczne artystyczne talenty, grał rolę natchnionego barda i żaden mięsień nie zdradzał owej fasady, za którą stanął.

A w rzeczywistości krok ledwo od Rzeźnika, całą swoją postawą okazując pewność i spokój. Co było akurat prawdą, bo wypełniwszy krew ogniem hormonów, był gotowy na wszystko i niczego się nie bał. Świat zwalniał.

Swarny czytał blizny Gauthiera jak można było czytać jego tatuaże. Co zraniło, jak głęboko, snuć o tym można było legendy. Jeśli niektóre jak przypuszczał pochodziły od naturalnej broni wynaturzonych, to staruch, mógł być ciągle na lekach.

Yago stara się rozwiązać sytuacje pokojowo, używając swego czaru. Tu zdał bym się na cunninkg, jako improwizację, ewentualnie popartą art.

CH + ATR 5 +1 za potencial.
PSY + CUNN 6 + 1 za potencjał

można by do drugiego testu bo ważniejszy dodać dzienny dodatek zdobywcy 2k6

Miejsce makabrycznej kaźni, 22 sierpnia 2595

Jehan na słowa pochwały, na sprostowanie jego błędnych słów o źródle leperoski i na samą insynuację jakoby jego dusza była pozbawiona zepsucia, pochylił głowę już po raz kolejny, pozorując podziękę i tym samym kryjąc kąciki ust, które zadrgały lekko. Chwila nie potrwała długo, a zielone spojrzenie na powrót spoczęło na Gauthierowi. Uszy Bordenoira chłonęły każde jedno słowo wyjaśnienia, zawierzając je pamięci w nieskazitelnie encyklopedycznej dokładności. Jako infobroker umiał oddzielać ziarna od plew, gdy szło o realną wartość informacji, a te tutaj były warte nie lada fortunę. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że nie dość że w jego dłoniach spoczywał fizyczny dowód spotkania z Rzeźnikiem z Queribusu, to do tego miał naocznych świadków z których część - Baudelaire obstawiał rekrutów Rezysty i górników (a jeszcze później urzędników i służbę Pięści) - prędko rozniesie wieść w Perpignanie. Bez tychże rzeczy, gdyby Jehan zaczął skrobać koryto tegoż strumienia informacyjnego, prędko obwołanoby go wariatem i zrównano z piewcami tak szanowanych tez jak "Sanglierzy to wampiry", "widziałem na horyzoncie okręt zza Atlantyku" czy "elita Dawnych uciekła przed zagładą na Księżyc". A na to nie mógł sobie pozwolić.

Jehan słuchał więc Gauthiera z uwagą, odnotowując skrzętnie każdy detal. Gdzie trzeba było pokiwał głową, a gdzie nie - potrząsnął; jeszcze indziej przywdział grymas odrazy czy mruknął niezobowiązująco, cały czas ściskając zalakowany tubus jakby ten roztaczał nad nim mistyczną egidę. Po części tak, ale równie dobrze Anabaptyści mogli znaleźć innego posłańca. Zwłaszcza jeśli Ruiz nie zapanuje nad swoimi szczeniakami, chociaż na to - wnosząc po braku okrzyków czy podniesionych głosów zza drzew - się nie zanosiło. I wszystko byłoby pięknie-ładnie, gdyby Yago nie postanowił dźgnąć leperoski łukiem, wzbudzając tym samym gniew Rzeźnika. Jehan drgnął i obrócił się w tamtą stronę gwałtownie, z równie ognistym spojrzeniem co Gauthier, gotów strofować i prostować towarzysza podróży. Teatr przeciągał się i nużył już powoli, a cała ta uległość zaczynała świerzbić nieprzyjemnie pod skórą. Wierszoklectwo Swarnego schłodziło jednak temperament Jehana na tyle, że ten ograniczył się do posłania grymasu dezaprobaty w jego stronę.

Bordenoir odwrócił się w stronę Gauthiera, gotów gasić metaforyczny pożar.

- Prosta polleńska psychika - podkreślił pierwsze słowo, kładąc nań emfazę. - Wielebność wybaczy naszemu... prostodusznemu... przyjacielowi. Nie wyzbył się jeszcze całkowicie wschodnich... impulsów.