Lothar zdecydowanym ruchem podał rękę Ulfowi. Ale że w dłoni miał miecz... Nie brał zamachu by nie dać czasu na reakcję, wierzył w ostrze, które z jakiegoś powodu traktowało zbroje jak papier.

- Nie. Nie lubię zdrajców tak samo jak oddających cześć demonom czarnoksiężników - powiedział. Ktoś kto z taką łatwością godzi się zdradzić swoich gospodarzy równie łatwo zdradzi nowo poznanych "sprzymierzeńców". A poza tym nikt nie będzie wyzywał Lothara, prawego (no, zazwyczaj) szlachcica, od wrogów Cesarza i Imperium. Taka zniewaga wymagała natychmiastowego pomszczenia.

Lothar zdziwił się niezmiernie, kiedy ostrze magicznego miecza zamiast przebić zbroję wojownika jak masło, zazgrzytało na metalu i ześlizgnęło się po napierśniku. Konsekwencje tego faktu, były więcej niż opłakane.

- NIE? To nie! – ryknął rycerz i z całej siły rąbnął Lothara pancerną rękawicą w twarz. Szlachcic nie miał czasu się zasłonić ani uchylić. Z krwią tryskającą z rozbitego nosa i warg wyfrunął w kierunku schodów i zwalił się na Axela, wraz z którym w plątaninie rąk i nóg stoczył się na dół, na niższe piętro.

W tym samym momencie, w którym von Essing odmówił współpracy, pzrewidujący dalszy rozwój wypadków Leonard podrzucił kuszę i wycelował w szparę w drzwiach, za którymi krył się monstrualny sługa Ulfhednara. Pociągnął za spust dokładnie wtedy, gdy drzwi się rozwarły i wielki, kudłaty i rogaty kształt wypadł na korytarz. Bełt wbił się w framugę, a jedyną szkodą dla zwierzoczłeka były drzazgi i odłamki, które go obsypały.

- Cóż się tam dzieje? Co to za hałasy? – z głębi korytarza słychać było kobiecy głos.
- Ratujemy Ci dupę, Jaśnie Pani Baronowo – odkrzyknął Ulfhednar i ze wzniesionym mieczem ruszył w stronę Leonarda. – Kratz! Na dół! – rozkazał minotaurowi, który uzbrojony w wielki, dwuręczny topór o szerokim ostrzu ruszył w dół schodów. Na jego drodze stał tylko Berni, który widząc, że nie ma szans z gigantem, wycofał się w dół, stając obok poobijanych, leżących na ziemi kompanów.

Oszołomiony upadkiem Axel potrząsnął głową, usiłując pozbyć się dzwonienia w uszach.
Nie do końca wiedział, w jaki sposób znalazł się u stóp schodów, ale był przekonany, że coś poszło zdecydowanie nie tak, jak to sobie zaplanował leżący obok niego Lothar.
Tupot kopyt minotaura sugerował, iż za moment "nie tak" może się zamienić w "bardzo źle".
Axel raz jeszcze potrząsnął głową, uklęknął, po czym wyciągnął zza pasa pistolet i strzelił do znajdującego się coraz bliżej sługę Ulfhednara.
A zaraz potem chwycił leżący obok garłacz, skierował jego lufę w stronę minotaura i pociągnął za spust.

Nie po raz pierwszy w swoim życiu Leonard pożałował braku bardziej intensywnych ćwiczeń strzeleckich. Włochata bestia z byczym łbem zajmowała całe drzwi, ale i tak bełt zdołał trafić framugę, a nie mutanta.

Sytuacja zmieniała się dynamicznie, i Geldmann zorientował się w końcu, że został sam. Odgłosy kolejnych strzałów powstrzymały go od skoku przez barierki schodowe. Na walkę z tak uzbrojonym przeciwnikiem, jak ten biegnący w jego stronę nie miał najmniejszej ochoty. Rzucił więc kuszą w stronę napastnika nie licząc na nic więcej jak uzyskanie cennych w tym momencie ułamków sekundy. Ruszył od razu biegiem próbując uciec temu wojownikowi, w stronę słyszanego przed chwilką głosu baronowej. Kobieta stała w odrzwiach, z ustami rozwartymi do kolejnego krzyku. Rozpędzony Leonard nie zwolnił ani o jotę, brutalnie uderzając w nią barkiem i praktycznie wrzucając do pokoju. Trzasnął drzwiami, łapiąc klucz i przekręcając go w zamku. Wijąca się na podłodze szlachcianka z przerażeniem patrzyła na sztylet w ręce Geldmanna. Chwilę później ostrze głęboko przecięło jej gardło, a ona zaczęła się dławić własną krwią.

Bestigor, minotaur czy czymkolwiek był rogaty olbrzym, pędził w dół po schodach zupełnie nie zważając na to, że zakończone szerokimi racicami nogi nie do końca nadają się do biegania po schodach. W oczach stwora widać było żądzę zabijania, ale również wyrachowanie. Nie wróżyło to dobrze. Nie można było liczyć na to, że wymachując toporzyskiem zacznie bezmyślnie siekać na lewo i prawo… Nim jednak rogaty Kratz zbiegł, Axel wygrzebał się spod Lothara i zamiast sięgać po leżący poza zasięgiem jego rąk garłacz, wyrwał zza pasa pistolet. Nacisnął spust. Mechanizm skałkowy szczęknął, a zaraz potem pomieszczenia zamku wypełnił huk. Obłok prochowego, gryzącego dymu zasłonił wszystko dookoła. Z obłoku, nie tak szybko jak chwilę wcześniej wynurzył się chwiejnym krokiem rogaty stwór. Już nie był tak napalony do bójki, a w futro na jego lewym ramieniu pokrywała lejąca się szerokim strumieniem krew.

Axel skoczył w bok aby podnieść garłacz. Zakrawiony Lothar, najwidoczniej w szoku krzyczał coś niezrozumiale. Berni z mieczem w dłoni przez moment wpatrywał się w stwora, oceniając szanse. Krótka modlitwa do Ranalda wystarczyła by podjął decyzję. Nie zamierzał umierać, ale… Kątem oka widział Axela podnoszącego strzelbę o lejkowatej lufie. Zwiadowca potrzebował tylko chwili by wystrzelić, a nie wypadało znajdować się w polu rażenia. Odwrócił się błyskawicznie, uchylając przed ciosem topora, który ze świstem ciął powietrze i wpadł na Lothara. Obaj wylądowali na podłodze. Zingger niemal czuł na plecach gorące szrapnele, którymi Axel ładował garłacz.

Klik… Spust postawił opór, przełamany silniejszym naciskiem Axela i kiedy doszedł do maksymalnej pozycji, zębatka przeskoczyła i nic więcej się nie stało. Broń podczas upadku musiała ulec uszkodzeniu. Bestigor ryknął tryumfalnie i zwrócił się w stronę Mayera. Nim Axel choćby zdążył pomyśleć o zasłonięciu się drogocenną bronią, już z krwawiącą raną na piersi uderzył w ścianę za sobą. Kolczuga i kaftan spełniły swoje zadanie, gdyby nie zbroja już byłby martwy.


Tymczasem na górze Leonard dokonywał zemsty. Po Kurcie przyszła kolej na Ingrid. Stara kobieta konała w męczarniach, walcząc o każdy oddech, usiłując słabnącymi palcami zatkać szeroko rozcięte, broczące krwią gardło. Drzwi zatrzęsły się uderzone od zewnątrz, ale na razie trzymały. Leonard dopiero w tym momencie poczuł smród, który zidentyfikował jako koci odór. Odwrócił się od drzwi. Wpatrywało się w niego kilkanaście par oczu. Miał naprzeciw siebie stado kotów. I to nie zwykłych, a zmutowanych bestii. Chyba żadne ze zwierząt nie było normalne. Różniły się rozmiarami (największy miał rozmiar świni), umaszczeniem, długością łap, ogonów i szponów, liczbą oczu, uszu a nawet głów. Siedziały na podłodze, stole, fotelu i na serwantce. I wszystkie z zaciekawieniem, z przekrzywionymi głowami wpatrywały się w umierającą arystokratkę i stojącego nad nią z zakrwawionym nożem mężczyznę.

Zabójca nie tracił czasy na przemowy, już za chwilkę bogowie wytłumaczą baronowej kto ją zabił i dlaczego. Zamiast tego rozejrzał się po pokoju. Zamarł na chwilę widząc całe stado kotów. No tak, w tym zamku nic nie było normalne, nawet zwierzęta. Nie było jednak czasu na podziwianie ich, Geldmann mógł mieć tylko nadzieję, że zostały już wcześniej nakarmione. Wojownik chaosu próbujący wyważyć czy porąbać drzwi stanowił bardziej... oczywiste i natychmiastowe zagrożenie.

- Dobre kiciusie, dobre... Tylko spokojnie...

Leonard zgarnął z szafki obok łóżka arystokratki ceramiczną lampkę olejną, szukając jednocześnie w plecaku własnego zapasu oleju. Nagły wybuch płomieni na napierśniku i hełmie Ulfa lub w tłumie zmutowanych kotów mógł pomóc mu w ucieczce z pułapki.

Lothar ostatnio co i rusz lądował na podłodze. Zupełnie jakby pośliznął się na swoim honorze i upadł na du... na dumę. Czyżby miecz karał go za niehonorowe postępowanie? - zastanawiał się. Cóż, najwyraźniej lubił kiedy władający nim ginęli w obronie Imperium. Krwawiący z nosa szlachcic wyglądał mało reprezentacyjnie, ale śmierć mógł mieć odpowiednią.
Wstał i osłonił Axela, który musiał mieć czas na przeładowanie. Co prawda spodziewał się, że bardziej będzie parował lewakiem niż uderzał mieczem, ale może Barrakul doceni to bardziej niż jego wcześniejsze zachowania.

Garłacz nie wypalił... a chwilę później Axel rozpłaszczył się na ścianie. Jeszcze dłuższą chwilę potrwało, nim zorientował się w sytuacji. Na szczęście Lothar zajął uwagę bestii, co dało Axelowi szansę na pozbieranie się i stanięcie na nogi, a nawet na sięgnięcie po miecz.
Ucieczka zdała się Axelowi z góry skazana na porażkę, więc pozostawało tlyko jedno...
Chwycił mocniej miecz i zadał cios.