[Warhammer] Wewnętrzny Wróg - Strona 99

hen_cerbin · 30-05-2018, 21:53

- Widzieliśmy chyba jego zamek. Gdzieś w okolicy tej krasnoludzkiej wieży sygnalizacyjnej - stwierdził Lothar - Przynajmniej wiemy, że misja Etelki zakończyła się fiaskiem. Bo wątpię, żeby w to samo miejsce spadły dwa kawałki. Może więc nadal jest gdzieś w okolicy i szuka - dodał.
- Mamy łopatę? - zapytał. Widząc jednak ogólne nieprzygotowanie, zapisał sobie szybko konieczne zakupy - latarnie, liny, łopaty i tym podobny sprzęt. Następnym razem zamierzał być lepiej przygotowany.

**Kerm** · 30-05-2018, 22:21

Opowieść ducha była, zdaniem Axela, tak typowa, jak w opowieściach szarpidrutów różnej maści. Wyprawa po skarb, zdrada, morderstwo. Albo więc uczestnicy wyprawy nie oglądali teatralnych przedstawień i nie słuchali ballad, albo też ślepo wierzyli swemu pracodawcy, co świadczyło o braku rozsądku.
Ale czego można było się spodziewać po kimś, kto pomagał w wydobyciu kawałka Morrslieba? Z pewnością nie rozsądku.

- Powiedz, komu jeszcze opowiedziałaś tę historię - powiedział. - I podaj swe imię i nazwisko, byśmy mogli przekazać twoim krewnym informacje o twej śmierci.
- Potem cię pochowamy - dodał.

Hakon · 30-05-2018, 23:55

Wolfgang wysłuchał słów ducha i pokręcił tylko głową.
- A więc wszystko układa się logicznie w całość. Jeśli Etelka nie znalazła spaczenia z pewnością udała się do zamku Wittgensteina. Tam może znajdziemy jakieś ślady co się dalej stało meteorytem.- Głośno myśląc odezwał się mag niebios.

- Axelu. Ta zdrada miała miejsce z dwieście lat temu. Raczej nie ma kogo informować.- Zwrócił się do kompana i spojrzał w głąb tunelu.

- Dalej w korytarzu jest więcej oznak śmierci. Magia tam także jest taka sama jak wokół ducha. Chyba tam znajduje się reszta towarzyszy ducha. Skoro też zginęli a mieli wykopywać spaczeń to i łopaty może tam mają. Tylko uważajmy idąc tam.- Zwrócił się do zebranych.

Mag chciał pomóc nieszczęsnemu duchowi i jak najszybciej udać się do zamku. Może zdążą przed wiedźmą i zrobią z nią porządek wedle prawa.

kymil · 31-05-2018, 20:51

Bernhard przysłuchiwał się zwierzeniom ducha i kiwał głową na znak, że rozumie. Nie miał pewności czy umęczona i zakatowana na śmierć kobieta miała jakąś świadomość.
"Czy wie kto ją otacza? Wie jaki mamy rok? Ale nie zaszkodzi spróbować traktować jak żywą" - uznał Zinnger.

- Zatem taka jest Twoja historia, nieszczęsna - skwitował, gdy skończyła swą spowiedź. - Nie myślałem, że kiedyś to powiem, ale chodźmy i ich zakopmy. Może tam w głębi rzeczywiście są jakieś nadające się do użytku łopaty. Sprawdźmy i bierzmy się do roboty. A iiii - zająknął się. - Po wszystkim, mam nadzieję, że pozwolicie... Odmówię modlitwę w ich intencji. Ku lepszemu losowi. Druid zapewne też parę słów będzie chciał powiedzieć, prawda?

Ród Wittgentstein to widać we krwi ma kanalie. Z chęcią ich odwiedzę i się wypowiem co o tym myślę.

xeper · 07-06-2018, 23:07

Duch kobiety zupełnie ignorował otoczenie, nie odpowiadając na pytania i obserwując to, co dzieje się z jego doczesnymi szczątkami. Corrobreth w milczeniu obserwował zjawę, aby po chwili wyjąc z worka jaki miał przy pasie jakieś wysuszone liście. Zmiął je i roztarł, w jaskini rozszedł się kojący aromat.

- Niech Twoje kości połączą się z Matką Ziemią i spoczną na jej łonie... - zaintonował modlitwę. M miarę jak mówił, duch rozmywał się coraz bardziej i opadał ku ziemi, w której spoczywały kości. W końcu wtopił się zupełnie w grunt, a w pomieszczeniu można było poczuć pojedynczy, zimny podmuch wiatru. - Dziękuję...

Bohaterowie stanęli naprzeciw zawału. Po drugiej stronie Wolfgang wyczuwał cztery silne skupiska magii, ale nic nie przedostawało się przez stertę kamieni blokującą przejście. Aby się tam dostać i móc pochować towarzyszy ducha, trzeba było przekopać przejście. Awanturnicy wzięli się do roboty...

Praca została jednak gwałtownie przerwana. Najpierw Lothar poczuł jak włosy na karku stanęły mu dęba, a przez ciało przebiegł dreszcz. Niezawodne znaki, że niebezpieczeństwo było tuż-tuż. Potem od strony wlotu jaskini rozległy się jakieś piski i skrzeczenie, tak jakby grupa szczurów prowadziła rozmowę, a sądząc z natężenia dźwięków musiały to być spore szczury. Do wnętrza jaskini wdarł się smród futra i szczurzych odchodów, a wraz z nim pojawiło się trzech zwierzoludzi... Nie byli jednak mieszaniną ludzi i kozłów jak to zazwyczaj bywało, a bardziej wysublimowaną rasą - człekokształtnymi, obdarzonymi rozumem i złą wolą szczuroludźmi, legendarnymi skavenami!

- Stopistop! - zapiszczał jeden z nich, a mówił ludzką mową tak szybko i z tak obcym akcentem, że ledwo można go było zrozumieć. - Nieporuszaćsięwy! Bezkroku. Mniebardzozły imożeugryźćjak ludzkanieposłuchać!

**Kerm** · 08-06-2018, 09:55

Jak na gust Axela duch był zdecydowanie zbyt mało rozmowny - oczywiście w stosunku do wymagań, jakie miał do tych, którzy mieli pochować resztki tego, co kiedyś było jego ciałem. No ale na to nic nie można bylo poradzić i pytania Axela pozostały bez odpowiedzi.
Z drugiej strony - najważniejsze wiedzieli.

Po zapewnieniu duchowi spokoju Axel najchętniej opuściłby już to miejce, ale za zawałem znajdowało się coś, co przyciągało Wolfganga.

Ciekawość, powiadano, jest pierwszym stopniem do piekła. W tym przypadku okazała się pierwszym stopniem do spotkania ze stworami znanymi z opowieści, w które do tej pory Axel nigdy nie wierzył.
I wolałby, żeby tak pozostało.

- Jacyś twoi znajomi? - rzucił w stronę Corrobretha. - Czego chcecie? - Z tym pytaniem zwrócił się do przerośniętego szczura, który zdawał się rozumieć normalny język.

Nie miał zamiaru słuchać poleceń i w razie czego gotów był strzelać, ale ciekaw był, po co tamte stwory przylazły. Na zabijanie był czas...

Hakon · 08-06-2018, 12:20

Techler stał z boku gdy druid odprawiał modły nad zwłokami ducha. Ciągle zerkał w stronę korytarza ciekaw co tam jest. Czy też duchy czy te skupiska mocy mają inne źródło.

Gdy stanęli przy przejściu mag analizował i sprawdzał wszystko. Może było jakieś tajne przejście. Wątpił w to, ale tyle dziwów co doświadczył ostatnimi czasy nie mogły tego wykluczyć.
Poszukiwania przerwał mu hałas i wybełkotane słowa przez szczuraka zwanego w księgach skavenem.
- Nie podoba mi się ich towarzystwo, a tym bardziej, że to one są przy wyjściu z jaskini.- Przedstawił swoje obawy kompanom po cichu i dał znać, że muszą być bardzo ostrożni.
Gdy towarzysze chcieli sięgnąć po broń palną tylko uniósł dłoń.
- A jak od hałasu się nam na łby zawali jaskinia?- Rzucił z cicha i zaczął przygotowywać się do czarów.

Podmuch wiatru czy błyskawica jedynie mogły ocalić ich. Podmuchem chciał sprzątnąć ewentualnego skavena chcącego zawalić wejście a błyskawicy użyć do wsparcia w walce.

kymil · 08-06-2018, 20:15

Zinnger był równie zaskoczony pojawieniem się legendarnych skavenów jak reszta kompani. Pomioty futra i kłaków stały przy wyjściu z jaskini i blokowały ucieczkę.

Kapłan zaklął bezgłośnie. Opanował się błyskawicznie. Na twarzy przywołał zawadiacki uśmiech i wyszczerzył zęby. Wiedząc, że ma u boku towarzyszy podniósł ręce do góry na znak, że on nie ma złych zamiarów. Zawsze zdąży chwycić nóż, wyciągnąć z bandoletu i upuścić trochę szczurzej juchy.

- Rozumiemy! - odparł. -Stopistop. My nie chcieć burda, pójdziemy, a Wy puścita człeczyny. Stoistoi umowaumowa? - zaimprowizował gadkę szmatkę.

Czekał na reakcję. Święty Ancymon zawsze mawiał, że w ryło jeszcze każdy zdąży oberwać, po co więc się spieszyć?

hen_cerbin · 08-06-2018, 22:08

Lothar lubił negocjować. Czasem negocjował daleko poza granicę, za którą rozwiązanie siłowe byłoby sensowniejsze. Był miły nawet dla aroganckich pijanic z krasnoludzkiego rodu. Ale są, kuffa, jakieś minima. Szlachcic nie zamierzał zniżać się do rozmów ze zwierzętami, nawet jeśli udawały, że mówią po ludzkiemu. Podobno ptaki z dalekich stron, papugi, też mówią, a nikt z nimi nie negocjuje, tylko trzyma w klatkach.
A poza tym coś mu tu śmierdziało, i nie chodziło li tylko o brudne szaty skavenów.

Żałował jedynie, że nie miał garłacza, musiał bowiem wysłużyć się innymi przy dawaniu odpowiedzi. Z dłońmi na rękojeściach miecza i lewaka zasłonił maga przed szczurami i odezwał się do niego:

- Myślę, że możemy im zaproponować tę samą umowę, którą zaproponowałeś goblinom w domu Etelki - wspomniał nie wprost o "podmuchu".

xeper · 11-06-2018, 21:11

Na porośniętej szarym futrem mordzie szczuroczłeka wykwitł paskudny uśmiech odsłaniający bogaty garnitur spiczastych zębów. Wąsiki poruszyły się szybko w górę i w dół. Końcówka długiego, pozbawionego sierści ogona, do której z pomocą pordzewiałych hufnali przymocowane było zakrzywione ostrze tam i z powrotem owijała się wokół nogi skavena. - Wypogadaćmądraludź. Mystadotutajniepojedzenie - skavena czasem wyjątkowo trudno było zrozumieć. Z wąskich otworów w nitowanym z czarnej stali, kolczastym hełmie patrzyły przebiegłe, czarne oczka. Wszyscy trzej zwierzoludzie uzbrojeni byli w powykrzywiane, wykonane z czarnoszarego stopu ostrza. Ich głowy chroniły hełmy, a na potargane, uszyte z grubego płótna tuniki naciągnięte mieli ni to kolczugi, ni uprzęże z przeplatających się skórzanych pasków. Na ich trójkątnych, zaopatrzonych na wierzchołkach w zaostrzone rogi tarczach widniał wymalowany symbol składający się z przecinających się linii.

- Wyludziemówićszybkojasłuchać - kontynuował piszczącym głosem przywódca szczuroludzi. - Crutchciećinformacja. Szarywielkigrignolwiedziećokamień. Kamieńżywy. Gdzieon? - skaven cały czas delikatnie poruszał się, nie mogąc ustać w miejscu. Dreptał małymi kroczkami, podrygiwał, poruszał rękami. Co chwila spoglądał też w głąb jaskini, lustrując mrok w korytarzach.

30-05-2018, 21:53	#981
hen_cerbin Reputacja: 1	- Widzieliśmy chyba jego zamek. Gdzieś w okolicy tej krasnoludzkiej wieży sygnalizacyjnej - stwierdził Lothar - Przynajmniej wiemy, że misja Etelki zakończyła się fiaskiem. Bo wątpię, żeby w to samo miejsce spadły dwa kawałki. Może więc nadal jest gdzieś w okolicy i szuka - dodał. - Mamy łopatę? - zapytał. Widząc jednak ogólne nieprzygotowanie, zapisał sobie szybko konieczne zakupy - latarnie, liny, łopaty i tym podobny sprzęt. Następnym razem zamierzał być lepiej przygotowany. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

30-05-2018, 23:55	#983
Hakon Reputacja: 1	Wolfgang wysłuchał słów ducha i pokręcił tylko głową. - A więc wszystko układa się logicznie w całość. Jeśli Etelka nie znalazła spaczenia z pewnością udała się do zamku Wittgensteina. Tam może znajdziemy jakieś ślady co się dalej stało meteorytem.- Głośno myśląc odezwał się mag niebios. - Axelu. Ta zdrada miała miejsce z dwieście lat temu. Raczej nie ma kogo informować.- Zwrócił się do kompana i spojrzał w głąb tunelu. - Dalej w korytarzu jest więcej oznak śmierci. Magia tam także jest taka sama jak wokół ducha. Chyba tam znajduje się reszta towarzyszy ducha. Skoro też zginęli a mieli wykopywać spaczeń to i łopaty może tam mają. Tylko uważajmy idąc tam.- Zwrócił się do zebranych. Mag chciał pomóc nieszczęsnemu duchowi i jak najszybciej udać się do zamku. Może zdążą przed wiedźmą i zrobią z nią porządek wedle prawa.

08-06-2018, 09:55	#986
Kerm Administrator Reputacja: 1	Jak na gust Axela duch był zdecydowanie zbyt mało rozmowny - oczywiście w stosunku do wymagań, jakie miał do tych, którzy mieli pochować resztki tego, co kiedyś było jego ciałem. No ale na to nic nie można bylo poradzić i pytania Axela pozostały bez odpowiedzi. Z drugiej strony - najważniejsze wiedzieli. Po zapewnieniu duchowi spokoju Axel najchętniej opuściłby już to miejce, ale za zawałem znajdowało się coś, co przyciągało Wolfganga. Ciekawość, powiadano, jest pierwszym stopniem do piekła. W tym przypadku okazała się pierwszym stopniem do spotkania ze stworami znanymi z opowieści, w które do tej pory Axel nigdy nie wierzył. I wolałby, żeby tak pozostało. - Jacyś twoi znajomi? - rzucił w stronę Corrobretha. - Czego chcecie? - Z tym pytaniem zwrócił się do przerośniętego szczura, który zdawał się rozumieć normalny język. Nie miał zamiaru słuchać poleceń i w razie czego gotów był strzelać, ale ciekaw był, po co tamte stwory przylazły. Na zabijanie był czas... Ostatnio edytowane przez Kerm : 08-06-2018 o 15:05.

08-06-2018, 12:20	#987
Hakon Reputacja: 1	Techler stał z boku gdy druid odprawiał modły nad zwłokami ducha. Ciągle zerkał w stronę korytarza ciekaw co tam jest. Czy też duchy czy te skupiska mocy mają inne źródło. Gdy stanęli przy przejściu mag analizował i sprawdzał wszystko. Może było jakieś tajne przejście. Wątpił w to, ale tyle dziwów co doświadczył ostatnimi czasy nie mogły tego wykluczyć. Poszukiwania przerwał mu hałas i wybełkotane słowa przez szczuraka zwanego w księgach skavenem. - Nie podoba mi się ich towarzystwo, a tym bardziej, że to one są przy wyjściu z jaskini.- Przedstawił swoje obawy kompanom po cichu i dał znać, że muszą być bardzo ostrożni. Gdy towarzysze chcieli sięgnąć po broń palną tylko uniósł dłoń. - A jak od hałasu się nam na łby zawali jaskinia?- Rzucił z cicha i zaczął przygotowywać się do czarów. Podmuch wiatru czy błyskawica jedynie mogły ocalić ich. Podmuchem chciał sprzątnąć ewentualnego skavena chcącego zawalić wejście a błyskawicy użyć do wsparcia w walce.

08-06-2018, 22:08	#989
hen_cerbin Reputacja: 1	Lothar lubił negocjować. Czasem negocjował daleko poza granicę, za którą rozwiązanie siłowe byłoby sensowniejsze. Był miły nawet dla aroganckich pijanic z krasnoludzkiego rodu. Ale są, kuffa, jakieś minima. Szlachcic nie zamierzał zniżać się do rozmów ze zwierzętami, nawet jeśli udawały, że mówią po ludzkiemu. Podobno ptaki z dalekich stron, papugi, też mówią, a nikt z nimi nie negocjuje, tylko trzyma w klatkach. A poza tym coś mu tu śmierdziało, i nie chodziło li tylko o brudne szaty skavenów. Żałował jedynie, że nie miał garłacza, musiał bowiem wysłużyć się innymi przy dawaniu odpowiedzi. Z dłońmi na rękojeściach miecza i lewaka zasłonił maga przed szczurami i odezwał się do niego: - Myślę, że możemy im zaproponować tę samą umowę, którą zaproponowałeś goblinom w domu Etelki - wspomniał nie wprost o "podmuchu". __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

30-05-2018, 22:21	#982
Kerm Administrator Reputacja: 1	Opowieść ducha była, zdaniem Axela, tak typowa, jak w opowieściach szarpidrutów różnej maści. Wyprawa po skarb, zdrada, morderstwo. Albo więc uczestnicy wyprawy nie oglądali teatralnych przedstawień i nie słuchali ballad, albo też ślepo wierzyli swemu pracodawcy, co świadczyło o braku rozsądku. Ale czego można było się spodziewać po kimś, kto pomagał w wydobyciu kawałka Morrslieba? Z pewnością nie rozsądku. - Powiedz, komu jeszcze opowiedziałaś tę historię - powiedział. - I podaj swe imię i nazwisko, byśmy mogli przekazać twoim krewnym informacje o twej śmierci. - Potem cię pochowamy - dodał.

31-05-2018, 20:51	#984
kymil Reputacja: 1	Bernhard przysłuchiwał się zwierzeniom ducha i kiwał głową na znak, że rozumie. Nie miał pewności czy umęczona i zakatowana na śmierć kobieta miała jakąś świadomość. "Czy wie kto ją otacza? Wie jaki mamy rok? Ale nie zaszkodzi spróbować traktować jak żywą" - uznał Zinnger. - Zatem taka jest Twoja historia, nieszczęsna - skwitował, gdy skończyła swą spowiedź. - Nie myślałem, że kiedyś to powiem, ale chodźmy i ich zakopmy. Może tam w głębi rzeczywiście są jakieś nadające się do użytku łopaty. Sprawdźmy i bierzmy się do roboty. A iiii - zająknął się. - Po wszystkim, mam nadzieję, że pozwolicie... Odmówię modlitwę w ich intencji. Ku lepszemu losowi. Druid zapewne też parę słów będzie chciał powiedzieć, prawda? Ród Wittgentstein to widać we krwi ma kanalie. Z chęcią ich odwiedzę i się wypowiem co o tym myślę.

07-06-2018, 23:07	#985
xeper Reputacja: 1	Duch kobiety zupełnie ignorował otoczenie, nie odpowiadając na pytania i obserwując to, co dzieje się z jego doczesnymi szczątkami. Corrobreth w milczeniu obserwował zjawę, aby po chwili wyjąc z worka jaki miał przy pasie jakieś wysuszone liście. Zmiął je i roztarł, w jaskini rozszedł się kojący aromat. - Niech Twoje kości połączą się z Matką Ziemią i spoczną na jej łonie... - zaintonował modlitwę. M miarę jak mówił, duch rozmywał się coraz bardziej i opadał ku ziemi, w której spoczywały kości. W końcu wtopił się zupełnie w grunt, a w pomieszczeniu można było poczuć pojedynczy, zimny podmuch wiatru. - Dziękuję... Bohaterowie stanęli naprzeciw zawału. Po drugiej stronie Wolfgang wyczuwał cztery silne skupiska magii, ale nic nie przedostawało się przez stertę kamieni blokującą przejście. Aby się tam dostać i móc pochować towarzyszy ducha, trzeba było przekopać przejście. Awanturnicy wzięli się do roboty... Praca została jednak gwałtownie przerwana. Najpierw Lothar poczuł jak włosy na karku stanęły mu dęba, a przez ciało przebiegł dreszcz. Niezawodne znaki, że niebezpieczeństwo było tuż-tuż. Potem od strony wlotu jaskini rozległy się jakieś piski i skrzeczenie, tak jakby grupa szczurów prowadziła rozmowę, a sądząc z natężenia dźwięków musiały to być spore szczury. Do wnętrza jaskini wdarł się smród futra i szczurzych odchodów, a wraz z nim pojawiło się trzech zwierzoludzi... Nie byli jednak mieszaniną ludzi i kozłów jak to zazwyczaj bywało, a bardziej wysublimowaną rasą - człekokształtnymi, obdarzonymi rozumem i złą wolą szczuroludźmi, legendarnymi skavenami! - Stopistop! - zapiszczał jeden z nich, a mówił ludzką mową tak szybko i z tak obcym akcentem, że ledwo można go było zrozumieć. - Nieporuszaćsięwy! Bezkroku. Mniebardzozły imożeugryźćjak ludzkanieposłuchać!

08-06-2018, 20:15	#988
kymil Reputacja: 1	Zinnger był równie zaskoczony pojawieniem się legendarnych skavenów jak reszta kompani. Pomioty futra i kłaków stały przy wyjściu z jaskini i blokowały ucieczkę. Kapłan zaklął bezgłośnie. Opanował się błyskawicznie. Na twarzy przywołał zawadiacki uśmiech i wyszczerzył zęby. Wiedząc, że ma u boku towarzyszy podniósł ręce do góry na znak, że on nie ma złych zamiarów. Zawsze zdąży chwycić nóż, wyciągnąć z bandoletu i upuścić trochę szczurzej juchy. - Rozumiemy! - odparł. -Stopistop. My nie chcieć burda, pójdziemy, a Wy puścita człeczyny. Stoistoi umowaumowa? - zaimprowizował gadkę szmatkę. Czekał na reakcję. Święty Ancymon zawsze mawiał, że w ryło jeszcze każdy zdąży oberwać, po co więc się spieszyć?

11-06-2018, 21:11	#990
xeper Reputacja: 1	Na porośniętej szarym futrem mordzie szczuroczłeka wykwitł paskudny uśmiech odsłaniający bogaty garnitur spiczastych zębów. Wąsiki poruszyły się szybko w górę i w dół. Końcówka długiego, pozbawionego sierści ogona, do której z pomocą pordzewiałych hufnali przymocowane było zakrzywione ostrze tam i z powrotem owijała się wokół nogi skavena. - Wypogadaćmądraludź. Mystadotutajniepojedzenie - skavena czasem wyjątkowo trudno było zrozumieć. Z wąskich otworów w nitowanym z czarnej stali, kolczastym hełmie patrzyły przebiegłe, czarne oczka. Wszyscy trzej zwierzoludzie uzbrojeni byli w powykrzywiane, wykonane z czarnoszarego stopu ostrza. Ich głowy chroniły hełmy, a na potargane, uszyte z grubego płótna tuniki naciągnięte mieli ni to kolczugi, ni uprzęże z przeplatających się skórzanych pasków. Na ich trójkątnych, zaopatrzonych na wierzchołkach w zaostrzone rogi tarczach widniał wymalowany symbol składający się z przecinających się linii. - Wyludziemówićszybkojasłuchać - kontynuował piszczącym głosem przywódca szczuroludzi. - Crutchciećinformacja. Szarywielkigrignolwiedziećokamień. Kamieńżywy. Gdzieon? - skaven cały czas delikatnie poruszał się, nie mogąc ustać w miejscu. Dreptał małymi kroczkami, podrygiwał, poruszał rękami. Co chwila spoglądał też w głąb jaskini, lustrując mrok w korytarzach.