Sarkanie, biadolenie i narzekanie. Dyskusje i przekonywania. Marudzenie. To właśnie wydarzyłoby się, gdyby sprawa rozgrywała się wśród ludzi. Ale to były krasnoludy. Co prawda zaskoczyło je niepomiernie, kiedy Detlef postawił na przebiegłość niby jakiś elf, a Runiarz, kwintesencja "bycia khazadem" zachował się jak człowiek zmieniając swoje zdanie w minutę. Nie bez przyczyny mówi się o "krasnoludzkim uporze". Patrzyły teraz na nich ze zdziwieniem, a i możliwe, że runiarz usłyszał coś w stylu "za dużo czasu spędzili wśród umgich, bez skał na głową" ale może tylko to sobie wyobraził. Niemniej - posłuchały rad. Pierwsza wersja planu przedstawiona przez Galeba podobała się wszystkim. Wszystkim poza Detlefem, który jednak dał radę przekonać Runiarza do swoich racji. I tylko jego. Ale to wystarczyło. Wojownicy nie po to poprosili o radę Runiarza i doświadczonego żołnierza by teraz ją zignorować.

Czterech zwiadowców rzut kamieniem przed głównymi siłami, marsz spokojny, by nie nadwyrężać sił i by nie dorwać maga i jego goblinów zbyt wcześnie. Nie natykali się na pułapki ani kolejnych zielonoskórych zwiadowców. Ścieżki prowadziły ich to z jednej strony szczytów, to z drugiej, czasem dając widok na szlak przez Przełęcz. Najpierw dostrzegli sznur mrówek, który po spojrzeniu przez lunetę (Karak Hirn nie oszczędzał na wyposażeniu swoich oddziałów) okazał się wojskami granicznych, ciągnącymi w górę, ku zatorowi i siłom Brocka. Później czasem wiatr zawiewał ku nim odgłosy walki, to niemal niesłyszalne z tej odległości krzyki i szczęk żelaza, to głośno odbijające się echem zwalenie lawiny po południu, kiedy byli już bliżej. Wyglądało na to, że Detlef mógł mieć rację i demon, a przez to i mag mogli się kierować w okolice bitwy. I rzeczywiście - nagle za kolejnym zakrętem w zasięgu ich wzroku pojawiły się sylwetki goblinów skradające się ku jednemu ze szczytów.

Loftus nie znał khazalidu. I pamiętał, że lepiej milczeć i wydawać się krasnoludzkim fanatykiem ignorującym świat niż odezwać się i wydawać się nie-aż-tak-sprytnym przebierańcem. Zresztą, nawet jeśli graniczni uznali go za starego, zarozumiałego chama, gbura i pryka, nie dali tego po sobie odczuć inaczej niż zdziwionymi minami i śmiechem - "Chyba nie mówisz aż tak dobrze jak myślałeś, Sep".
Gdy dotarł do zawału drogi, a potem do obozu zauważył wzmożenie prac nad obroną. A czas był najwyższy. Loftus wyprzedził pierwsze oddziały wroga o niecałe pół dnia.

Postawiony w sytuacji do jakiej był szkolony Gustaw odżył i z dawno niewidzianą werwą zabrał się do organizowania obrony. Nie poprzestał tylko na sprawieniu by okolica zawału stała się bardzo niegościnna dla wroga ale także o zabezpieczenie okolic Posterunku, gdzie niemal przegrodził przełęcz niskim murem z głazów i kamieni. Czego jak czego, ale tego w górach nie brakowało.
By nie narażać Kadetki odesłał ją do obserwowania i ewentualnej obrony ścieżek w górach, ponieważ nie sądził, że tamtędy pójdzie jakikolwiek atak.
Wernicky z pewnością wiedział, jakie wyposażenie ma Brock więc nie było sensu ukrywać balisty. A choć nie stanowiła wielkiego zagrożenia sama w sobie póki po przedpolu łazili zwiadowcy granicznych, skutecznie zniechęcała piechotę do organizowania się w większe grupy mające oczyścić zator. Wymiana strzał przez obrońców i atakujących także kończyła się gorzej dla tych drugich. Pierwsze, słabo zorganizowane ataki mające raczej rozpoznać siły obrońców niż przebić się łatwo odparto. Poważniejszą próbę rozbito nawet łatwiej, spychając przygotowane nawet kamienie i skały na zdezorganizowaną ostrzałem balisty grupę ciężkiej piechoty mającej osłaniać przymusowych robotników, w których Loftus i Gustaw rozpoznali mieszkańców mijanych miasteczek i wiosek.
Wróg zmieniał jednak taktykę. Nawet jeśli stracił setkę ludzi, a Gustaw zaledwie kilku, nadal miał wielką przewagę. I właśnie wysyłał lekką piechotę pod osłoną pozostałych łuczników. Najwyraźniej chcieli przejść przez rumowisko i zaatakować najemników. Nawet wliczając posiłki otrzymane przez Gustawa dzięki temu, że wystarczająco wcześnie wezwał ludzi z obozu po drugiej stronie Przełęczy, miał on obecnie zaledwie stu dwudziestu ludzi, a szło na niego trzy razy tyle. I z setka łuczników, choć większa część z nich uzbrojona była w krótkie łuki, dobre do strzelania z konia, ale o mniejszym skutecznym zasięgu.

Sytuacja na daną chwilę układała się dobrze. Jego zmysł taktyczny sprawdzał się i gdy Loftus powrócił do obozu kazał go wezwać.

- Witaj Loftusie. Jakieś wieści?- Zapytał nie odwracając wzroku od walki. Po chwili dodał.
- Powiedz mi, czy dałbyś radę osłonić naszych ludzi przed ostrzałem wrogich łuczników i by nie widzieli jak się przemieszczamy?-

Baron przymrużył oczy widząc nacierającą lekką piechotę i od razu wydał rozkaz.
- Strzelać na tych z boku i tych odstających od reszty. Niech się w kupę zbiorą i z balisty ich.- Liczył na ten prosty manewr opary na naturze ludzkiej, że jak z prawej strony giną kompani to trzeba w prawo i tak liczył na możliwość skutecznego wykorzystania najmocniejszej broni obrońców.

- Żołnierzu. Idźcie na posterunek obserwacyjny i przekażcie by wypatrywali także broni ciężkiej, która może zagrozić naszym liniom.- Gustaw nie chciał odwracać uwagi Kadetki jak i pozostałych obserwatorów od głównej obserwacji, ale liczył się z tym, że Wernik może w końcu coś pociągnąć do przebicia się przez zawał lub uprzykrzenia im życia na posterunku.

Krasnoludy początkowo z napięciem, a później z rozbawieniem obserwowały jak skradające się gobliny docierają do jaskini i wbiegają do niej z krzykiem, a chwilę później z niej uciekają. W każdym razie większość z nich ucieka, a za nimi wylatuje kolejny. Z tym, że w kawałkach. Pojawienie się wielkiego niedźwiedzia, który rzuca się na gobliny i zaczyna je masakrować powitały uśmiechami. Zielonoskórym nie można było odmówić zaciętości, najwyraźniej bali się ucieczki bardziej niż ryzyka śmierci, ale szło im niesporo. Prawdopodobnie udział w tym miała nadspodziewanie twarda skóra niedźwiedzia, nieproporcjonalnie długie pazury i dodatkowa paszcza. Nagle na boku potwora pojawiły się czerwone rany, jakby wbiły się w niego jakieś ostrza. Zraniony potwór rzucał się jeszcze bardziej szaleńczo niż wcześniej i choć strącił kilka goblinich głów i rozpruł kilka zielonych brzuchów, kiedy tylko walka przesunęła się w cień nagle zatrzymał się i zaczął dosłownie się palić i rozpadać. Krasnoludy kręciły głowami. Wybitnie niesportowe zachowanie. Niby czego się spodziewać po zielonych i magach, ale i tak zasługiwało na pogardę.
Galeb skupiony na wypatrywaniu iluzji nie zdołał jej przebić wzrokiem, ale dzięki podpowiedzi Detlefa zdołał wypatrzyć najbardziej paskudnego goblińskiego szamana jakiego widział. Choć ten bardzo starał się być niewidoczny i niemal wtapiał się w tło, ruchy rąk podczas czarowania dało się zauważyć. A jak się go już zobaczyło, było się w stanie go widzieć i później. Zwłaszcza, że był wyraźnie wyższy od innych goblinów.
Cóż, demon pokonany nie było już po co czekać. Pora pozbyć się plugastwa z gór!
Gdy jednak wojownicy sprawdzali broń, Detlefowi jedno nie dawało spokoju. Gobliny przez chwilę wyglądały jakby zamierzały świętować, ale chwilę później aż się skuliły, przestały się cieszyć i wyglądały na solidnie przerażone. A nie wyglądało na to by zauważyły khazadów. Innych wrogów w okolicy raczej nie było. Trup niedźwiedziego mutanta też nie wyglądał na wracającego do życia.

Gustaw zignorował łażących po górach zielonoskórych oraz brodatych osobników, którzy chwilowo nie zamierzali go zabić i skupił się na tych, którzy mieli obecnie właśnie taki plan z całą pewnością.
Ciągły ostrzał na podejściu zniechęcał napastników, ale świadomość że niedaleko za nimi znajduje się wojsko Wissenlandu, które nie będzie się z nimi patyczkować zachęcała ich jednak jakby bardziej. Tak jak przewidywał Loftus, tym razem było trudniej złamać ich morale. I tak dobrze, że mocno przerzedzili lekką piechotę granicznych pod Meissen, teraz było ich sporo mniej niż mogłoby być.
Skały były na wroga zrzucane już kilka razy, obecnie wszelkie huki i tym podobne bardziej zagrażały pozycjom sił Brocka i samym Ostatnim.
Mimo ostrzału balisty i łuczników wróg dotarł do zatoru i zaczął przez niego przechodzić. Bardzo wolno, ale jednak. A jego łucznicy powoli zyskiwali przewagę - choć mieli gorsze pozycje, nadrabiali liczbą i zmusili łuczników Gustawa do wycofania się. A za wrogiem czekali już robotnicy przystępujący do oczyszczania zatoru. Z pewnością zajmie im to sporo czasu. Nie pokazała się także żadna broń ciężka. Nawet jeśli jakąś graniczni mięli, to pewnie daleko w taborach i przed jutrem nie dotrze nawet w pobliże walki.
Loftus także nie dostrzegł żadnego wrogiego maga. Oczywiście nie znaczyło to że takiego nie ma. całkiem możliwe, że podobnie jak Ritter, wolał się niepotrzebnie nie ujawniać.