Grotołaz, "Morgden" i stara szafa

Ślady na deskach podłogi nie pozostawiały wątpliwości, że złotopolski dworek skrywał jakąś tajemnicę i to bynajmniej dawno zapomnianą. Tajne przejście, ukryte dosyć przewidywalnie za regałem, nie miało prawa być zaledwie reliktem przeszłości, fanaberią dawno zapomnianego, ekscentrycznego pana na włościach. Wyskrobany parkier sugerował, że biblioteczka była przesuwana względnie często i niedawno, toteż od razu na myśl przyszły skarby i świecidełka. Wystarczyło tylko przesunąć mebel i można było się przekonać, co kryło się w trzewiach dworka. A przynajmniej takie było pierwsze i mocno błędne założenie duetu intrygantów.

Regał ostał się sile mięśni, ale nie podcięło to skrzydeł ani Tupikowi, ani Dexterowi. Logika i doświadczenie podpowiadały, że mebel mógł być operowany jakimś sprytnie ukrytym wihajstrem, zakluczony jeszcze sprytniejszym mechanizmem. Prędko zaczęli więc ostukiwać wszystko po kolei w gabinecie i przeciągać dłońmi po powierzchniach w poszukiwaniu skrytki. Całe szczęście dworek zaczął już wtedy rozbrzmiewać dźwiękami orszaku obejmującego go we władanie i szykującego nocleg. Gabinet pozostawał jednak poza uwagą któregokolwiek z towarzyszy podróży, przylegając do pomieszczeń służby i użytkowych, których strzegli wieśniacy już wcześniej uklepani przez Tupika, a teraz jeszcze awansowani na cerberów. Tyle dobrego, że inspekcji i poszukiwań nie musieli przeprowadzać na szybkiego.

Dźwignię odnalazł w końcu Dexter-Morgden, skrytą za poluzowanym kamieniem jednej ze ścian. A właściwie to cegiełka była tutaj kluczem i operowała regałem, bo gdy wcisnął ją eksperymentalnie, parę mechanicznych dźwięków wypełniło gabinet od strony regału, który po chwili skrzypnął i przesunął się do przodu, ustępując z miejsca i odkrywając tajne przejście. Oczom duetu ukazały się nader wąskie i strome stopnie w dół, pod ziemię, ziejące zimnem, zatęchłym powietrzem i ciemnością. Tupik, zgarnąwszy świecznik z komody, ruszył pierwszy.

Kroki stawiali ostrożnie. Nie wiedzieli czego mogli się spodziewać, ale za największe zagrożenie mieli same schody - wystarczyłoby, aby któremuś z nich powinęła się noga i kark złamany. Asekurując się dłońmi o ścianę jednak, dobili na dół bez większej ekscytacji. Wątłe światło świec w rękach lekko tylko rozświetlało mrok obszernego pomieszczenia, ale na ścianach wisiały lampy które zaraz rozpalili, ruszając po okręgu.

Czarna plama w krańcu pomieszczenia, rozświetlona światłem, wprawiła zarówno Tupika, jak i Dextera w niemałą konsternację. Belki, wbite w podłogę i złączone ze sobą, przywodziły na myśl dosyć niekonwencjonalne narzędzie egzekucji, dawno już wyparte w samym Imperium i krajach ościennych, wszak barbarzyńskie praktyki - jakimi bez wątpienia było ukrzyżowanie - nie miały miejsca w cywilizowanych stronach. Duet wątpił jednak, by zamysłem architekta było uczynienie z komnaty miejsca kaźni.

- Crux decussata po tileańsku - odezwał się Dexter. - Stara praktyka egzekucyjna.

- Lub nowa praktyka seksualna - parsknął Tupik.

Fakt. Krzyż przywodził im na myśl dewianckie tendencje, jakim można było dać upust w ekskluzywnych burdelach lub na zgromadzeniach poświęconych Slaaneshowi, które nierzadko czyniły z narzędzi tortur narzędzia rozkoszy, z ars amandi jazdę bez trzymanki. Ślady po innych akcesoriach, głównie dziury w powale i ścianach gdzie zapewne umocowano inne przyrządy, przynajmniej rysowały taki obraz pierwotnego właściciela dworku.

Teraz jednak tajna komnata została przekształcona na... czytelnię. Tak tylko mogli to określić. Regały niemal uginały się pod ciężarem woluminów, traktatów i zwojów, z których spora część wyglądała dosyć staro. Tytuły na grzbietach ksiąg zjeżyły jednak włos na głowie. I Tupik, i Dexter rozpoznali chociażby "Sigmar - człowiek, którego obwołano bogiem", "Chaos Niepodzielny: mity i fakty" czy "O powstawaniu gatunków" - tytuły figurujące na jakże prestiżowej liście imperialnych ksiąg zakazanych.

Jednego byli pewni - kolekcja była równie niebezpieczna, co bezcenna.

W świetle Mannslieba

Prędkie przegrupowanie, prędkie plany i prędka decyzja o bliższym przyjrzeniu się znalezionemu obozowi - ekspedycji zwiadowczej nie można było odmówić działania niczym doskonale naoliwiona maszyna. Burza mózgów nie potrwała za długo, ptasie sygnały zostały umówione i eksperci fachu mogli się wykazać zdolnościami planowania. Pozostało tylko wprowadzić plan w życie.

Co też uczynili, niczym sępy powoli i metodycznie zataczając coraż bliższe kręgi wokół obozowiska. Noc jednocześnie pomagała, jak i przeszkadzała w tychże podchodach - w ciemności było o wiele łatwiej ukryć własne podchody, ale i wymuszała na nich o wiele większą ostrożność. Łatwo było tutaj o potknięcie czy nastąpienie na jakąś złośliwą gałązkę, której trzask zaalarmowałby potencjalne czujki, ale szczęśliwie obeszło się bez tego i zwiad po parunastu długich chwilach mógł już oddać się radosnemu wojeryzmowi z dogodnych pozycji.

Najemni zbóje zdawali się nie frasować czymkolwiek, obozowisko w ruinach świątyni przywodziło na myśl letnie ognisko wśród znajomych, aniżeli obóz zbrojnych. Znajome im figury były rozproszone tu i tam, raczyły się późną kolacją i butelki z alkoholem, najpewniej zrabowane ze Złotopola, krążyły wte i wewte. Gdzieniegdzie, w niektórych z namiotów, dostrzec mogli leżące postacie, wóz z szabrem stał na granicy światła rzucanego przez płomienie, jeszcze dalej były konie bandy, uwiązane do drzew.

Na tak względnie bliską odległość Leo był już pewien, że to ta sama banda, nieco tylko liczniejsza. Dla pewności przeliczył ich ze trzy razy, konstatując w końcu że nie wszyscy ruszyli z kapelusznikami rabować folwark - summa summarum hanza spuchła o cztery głowy. Co najmniej. Mieszaniec nie był pewien, ile zbrojnych mogło się jeszcze chować w zdezelowanym szkielecie kościółka lub w ciemnościach wok...

Jakaś złośliwa gałązka trzasnęła nieopodal i delegaci odruchowo skulili się za swoimi głazami czy konarami, służącymi im za kryjówki przy podchodach. Sylwetka zdawała się wyrosnąć znikąd, leniwym krokiem imitując podobną ich podchodom ścieżkę, która - jak ocenił Waldemar - miała przejść alarmująco blisko ich obecnych pozycji.

Cóż... Szczęście musiało się kiedyś skończyć.

Chichy Fretka, kompani jak słowa niewypowiedziane, bezdźwięczni. Się zwinął jak poczwarka udająca liść, zawisła na zboczu parowu. Cień nie cień, kształt bezkształtny. Sygnał do zastygu podobny jak inne, choć zwierz musiał być ciężki, równie ciężki jak choćby i zbrojny ludź.

Spetryfikowany w bezruchu, choć nie bezdechu mieszaniec przytulał do prawego ramienia długie chude ostrze. Oczy zbyt lśniące wbił w glebę mokrą, wilgotną rodzicielkę, kochankę chętną, otulankę satynową. Na słuch się zdał i wibracje, na czucie wiatru, zapachy obce.

29/72/36/12/72

Nocne podchody

Atmosfera stężała w jednej chwili niczym przy ostatnim akcie jarmarcznej sztuki o morderczej tajemnicy, w którym maska zostaje zdjęta z mordercy. Wszyscy jak jeden mąż stężeli jak galareta, skulili się w swoich miejscach i wstrzymali oddechy w oczekiwaniu na rozwój wydarzeń, na to czy to im przyjdzie mordować losowego wartownika, by nie mógł zaalarmować swoich kamratów. Sylwetka sunęła irytująco powolnym, niespiesznym krokiem, pełną piersią oddychając świeżym nocnym powietrzem i szarpiąc nerwami pochowanych tu i tam delegatów. Jeden mozolny krok po drugim, wartownik nieświadom czyhającego niebezpieczeństwa spacerował w najlepsze, coraz bliżej kryjówki mieszańca, a gdy przystanął, napięcie tylko się wzmocniło.

Powód postoju okazał się być nader prozaiczny, gdy podejrzane ruchy gmerające przy bryczesach zdradziły intencje sylwetki, a charakterystyczny dźwięk strugi uderzającej o ziemię potwierdził przypuszczenia. Widać biednego spacerowicza przyszpiliła natura i musiał odcedzić kartofelki, co też czynił w najlepsze, wygwizdując jakąś ludową melodię pod nosem.

Waldemar wychwycił ruch przed innymi. Łatwo rozpoznawalny nawet w rozmywającej się w cieniach plamie - tężęjącą sylwetkę, nagle napięte mięśnie i nader wszystko to pochylenie się wprzód, jakże zdradzające próbę wypatrzenia czegoś w ciemności. Emerytowany szpieg nie zastanawiał się długo, sztylet zawirował w powietrzu, kończąc lot z mlaskiem.

Leo zareagował niemalże odruchowo, gdy wartownik runął jak długi - mieszaniec wyskoczył zza swojej kryjówki i dopadł bulgoczącego jegomościa, nadal nierozumiejącego co się stało, i chwycił go za kostki, przeciągając konającego za głaz, nie frasując się niewymownymi nadal na wierzchu. Waldemar wyrósł przy nich niczym duch, jedną dłonią zakrywając usta wartownika, drugą odnajdując tkwiący w tchawicy nóż i szarpiąc za rękojeść. Ostrze zaraz ponownie zdepozytował w nieszczęśniku, tym razem z wprawą i chirurgiczną precyzją wwiercając sztych między żebra. Dopiero gdy ostatnie przedśmiertne wierzgnięcia ustały i pewien był, że junak wyzionął ducha, dał sygnał Leonidasowi do ponownego ruszenia.

Zwei Monde wstrzymał pochód ponownie zaledwie paręnaście kroków dalej, zajmując dogodną pozycję za kolejnym skupiskiem głazów i kamulców, znad których widział obozowisko już o wiele wyraźniej i strzępki rozmów nawet docierały do ich uszu. Zbóje zdawali się być w naprawdę dobrych humorach, ale to mogła być zasługa krążących wśród nich butelek z trunkami wszelakimi - bez wątpienia zrabowanymi z dworku - oraz posrebrzanych tacek nad którymi pochylali się co i rusz. Na tą odległość ciężko było ocenić co tam na nich było, ale nie wątpili że proszek miał zastosowanie mocno rekreacyjne.

Znajome twarze zbirów błyskały im co i rusz w świetle trzaskającego ogniska, wykrzywione uśmiechami i wyrazami samozadowolenia, pogłębianymi alkoholem i alchemicznymi specjałami. Prowodyr bandy, znany im dobrze ze Złotopola, gestykulował żywo, rozsiewając wokół krople trunku, wymykające się z kufla przy tychże gestach.

— ...za tydzień balujem w Pfeildorfie! — Kamraci ryknęli unisono, wznosząc toast na te słowa. — ...niej na Aver... i dalej jeszcze!...

Że nie zamierzali zagrzać miejsca na dłużej w ruinach kościółka nie było dla nikogo zaskoczeniem, ale kierunek na niegdysiejszą stolicę Sollandu nieco dziwił. Prędzej spodziewali się Wusterburga, ale widać banda nie miała politycznych motywacji. Ani planów pozostania w samym Wissenlandzie.

Tupik i Dexter/Morgden

Kolekcja była prima sort, to musieli przyznać. Księgozbiór obfitował w rzadkie dzieła naukowe, białe kruki i zapomniane traktaty, ale sam fakt że spora część tytułów figurowała na imperialnej liście ksiąg zakazanych rzucał cień na to cenne znalezisko. Pobożni i bogobojni zaraz roznieciliby ognisko, by spalić heretyckie papiery, większe nawet od tego, które zastali przy wjeździe do Złotopola i niewykluczonym było, że i zaraz zbudowaliby stosy dla nich samych, przypadkowych znalazców.

Wartość znaleziska nie zamykała się tylko i wyłącznie w zawartości podziemnej komnaty - sam fakt jej istnienia był cenny sam w sobie, zwłaszcza biorąc pod uwagę przeszłe przeznaczenie komnaty, przywodzące na myśl historie o dewianckich orgiach ku chwale Slaanesha. Co prawda pana na włościach brakowało, ale zarządca z ramienia Henrietty, gdziekolwiek by on teraz nie był, zapewne wolałby zachować istnienie pomieszczenia w tajemnicy. A jak wiadomo, dyskrecja była eksluzywnym i drogo opłacanym towarem.

Jakby nie było... Komnatę z naukowo-heretyckimi dziełami zostawili po paru chwilach za plecami, zamykając tajemne przejście by przypadkiem ktoś się nań nie natknął, podczas gdy duet ruszył rozmówić się z Lotharem. Młodego szlachcica znaleźli w jadalni, raczącego się parującym talerzem gulaszu razem z rudowłosą panną Daenzer. Na słowa o nocowaniu w gabinecie szlachecki duet tylko zmarszczył brwi i wymienił skonfundowane spojrzenia, ale komentarze zachował dla siebie.

— Jeśli taka wasza wola — Lothar wzruszył ramionami.

Fiona zaśmiała się perliście i sięgnęła po czarkę z kielichem, ale Tupikowi nie umknął błysk w jej spojrzeniu. A może była to tylko gra świateł?

— Spocznijcie na chwilę, panowie — szlachcianka wskazała im miejsca. — Helga przygotowała naprawdę smaczną potrawkę, grzechem byłoby nie skosztować. Opowiedzcie nam coś o sobie, naprawdę rzadko mamy przyjemność gościć dygnitarzy z Teoffen i Eigenhof. Jak zdrowie lorda Erycka, podobno strasznie niedomagał po Wusterburgu...?

Dexter znał ten typ. Już wcześniej obecność Daenzerówny była dla niego co najmniej dziwna, ale teraz był już pewien. Dama dworu Henrietty, dobre sobie, istny eufemizm. Szpieg. Jak nic.

Niewinny kwiat, pod którym krył się wąż.