Backertag; noc; Dzielnica Zachodnia;

Heinrich wracał do domu zadowolony z przebiegu spotkania z innymi wyznawcami Tzeentcha. To nie było tak, że całkowicie rozumiał się z nimi oboma. Ba! Czasami wręcz drażniło go ich podejście, szczególnie Tobiasa, który uparcie nie chciał zobaczyć większego obrazka całej sytuacji. Nie zmieniało to jednak faktu, iż dogadywał się w końcu z nimi, po prostu wiedząc kiedy ugryźć się w język. Doświadczenie jako łowca go nauczyło by wykorzystywać niesnaski i wśród szlachciców, i heretyków.

Musiał rano wstać by przechwycić Otto przed jego pracą i wypytać o zasianą dziewczynę. Potrzebował informacji od niej o jej doświadczeniach zobaczą ciążą, aby mieć więcej informacji do przekazania Łasicy i tym samym zwiększyć swoje szanse na przekonanie jej w kwestii zasiania. Na to przyjdzie czas gdy w nocy do niego przyjdzie.

Po południu by czeka czasu, aż Petra skończy swoje zajęcia w Akademii, aby tym "całkowitym przypadkiem" ją spotkać. Nie miał ustalonego planu rozmowy z dziewczyną, ale w takich sprawach zdawał się na improwizację.

Może przy okazji zakupi jakiś sznur na Łasicę?

Ulewa na dworze zniechęcała Joachima do wyjścia. Postanowił natomiast skorzystać z okazji by skupić się na swoim śnie, zamknął więc oczy i wytęzył wolę odtwarzając w myślach to co pamiętał. Zakładał, że nie był to zwykły sen tylko przynajmniej częściowo wizja zesłana mu dzięki jego mistycznym talentom, a kto wie, może nawet za sprawą jego władającego losami śmiertelników Patrona? Tym razem zdawało się, że sen był nawet w miarę jasny.

Pierwsza scena i bestia która przeszkodziła pogrążonym w orgii kultystom - to pewnie był ten strażnik dziedzictwa Vesty. A jego zainteresowanie przywiązaną do głazu bretońską szlachcianką mogło wiązać się z tym co słyszał wcześniej, że jednym z kluczy to przedostania się przez potwornego strażnika było użycie niewiasty brzemiennej z pomiotem Oster. I czyżby potem sen ukazał mu miejsce gdzie może znaleźć dziedzictwo, jakaś konstrukcja na bagnach a nawet dom?

Kolejna część snu to było ostrzeżenie przez Matką Sommium, która dzięki swojej mocy, trochę podobnej do jego, mogła dostrzegać przebłyski przyszłości i w związku z tym wpaść na ich trop. O tym w sumie też już wiedział. Czy mógł coś z tym zrobić? Zorganizować zamach, odciągnąć uwagę? Możliwości nieco było.

A potem słowa Tobiasa, które odzwierciedlały jak uznał pewne wybory, które były teraz przed nim. O ile astromanta nie mógł zaprzeczyć, że zbyt duża przewaga Slaaneshytek w ich Zborze nie mogła być na dłuższą metę dobra, to jednak musiał się zgodzić ze słowami drugiej głowy, o tym, że warto skorzystać z każdego narzędzia które się nadarzy. Przecież mag i mędrzec nie musiał robić wszystkiego sam prawda, nie taka była jego rola? Ostatecznie liczył się rezultat, czyli żeby on właśnie miał dostęp do dziedzictwa Vesty, a wszystko co zbliżało go do celu było właściwe, a szczególnie, że musieli zważać na prawdziwych wrogów, którzy mogli trafić na ślad coraz bardziej aktywnych członków Zboru.

Postanowił nie zmieniać istotnie swoich planów - wysłał wiernego Svena, by ten umówił mu spotkanie z Baronem Wirsbergiem, nadal miał też zamiar odwiedzić Akademię i wypytać się czy interesuje ich by wykładał tam nauki o gwiazdach. No i jakby starczyło czasu, może warto byłoby dowiedzieć się, gdzie jest i co robi Matka Sommium?

Bezahltag; przedpołudnie; Hospicjum


Mnich westchnął kiedy usłyszał o awanturze. Tak bardzo chciał się mylić kiedy tu zmierzał. Scena w stołówce przyprawiła go ból głowy, szczególnie, że George musiał otrzymać silniejszą wizję niż zwykle. Wtedy pojawił się Thorne, oczywiście rozochocony, zapewne myli go przed wypuszczeniem z hospicjum.
- Bogowie, czemu mnie testujecie… - mruknął pod nosem. Kiedy pojawiła się matka Somnium jednooki mnich musiał się powstrzymać, aby nie zakląć. Morrytka zdołała spacyfikować Thorna i Georga. Przynajmniej na razie. Otto podszedł do kulącego się heralda i położył delikatnie dłoń na jego plecach.
- George? Możesz wstać, proszę? Chodź, zaprowadzę cię do pokoju i porozmawiamy o książkach. Co ty na to?

Mężczyzna w habicie o wyglądzie kogoś o generację starszego od jednookiego mnicha gorliwie pokiwał głową. Zaś minę miał przestraszonego dziecka. Co mocno kontrastowało z jego wyglądem. Ale bez wahania był gotów pójść z Otto. Trwożliwie zerkał na młodą, bladolicą kapłankę boga snów jakby widział w niej jakiegoś straszliwego potwora. Zaś Thornem to już zajęli się braciszkowie odnosząc go gdzieś w czeluści hospicjum.

Mnich spokojnie prowadził Georga, upewniając się, że nikt nie chce ich zatrzymać.
- Cóż takiego ci się dziś przyśniło Gorge? - dotychczas wizja wprowadzały mężczyznę w dość spokojny stan. Gadał oczywiście, ale stan manii był czymś nowym.

- Książki! - odparł bez wahania i wyraz smutku i zatroskania został zastąpiony przez szczerą, bezkompromisową radość. - Książki mi się śniły. Cały regał. Tak pięknie dzwonił dzwoneczkami srebrzystymi i unosił się w powietrzu. I wołał mnie, obiecywał, że znów będziemy razem, że będę mógł przeczytać te wszystkie książki i porozmawiać z nimi i będziemy już na zawsze razem. I, że będzie nam dobrze i wspaniale. I wyruszymy w podróż aby mieć mnóstwo przygód i szukać nowych książek do naszej kolekcji. - wyrzucił z siebie jednym tchem. I można było mieć wrażenie, że uskrzydla go taka wizja i porusza do głębi.

- Jestem pewny, że tak będzie. - zapewnił mnich - Magiczna Siostra na pewno, będzie chciała powiększyć swoją bibliotekę, a ty przecież będziesz jej bibliotekarzem. - mnich poklepał Georga po plecach - Na razie jednak zostań w celi. Ja muszę zobaczyć co sprowadza tu Matkę Somnium. Nie może to być nic dobrego.

- O tak, ona jest straszna. - George pokiwał z przejęciem głową i na myśl o młodej kapłance znów wrócił mu grymas obawy. Choć jak jej już nie widział na własne oczy w swoim pobliżu to nie aż tak jak gdy to się działo na stołówce. Sam jednak nie kwapił się aby podążyć z Otto ku kobiecie jaka wzbudzała w nim tak silne emocje i wolał zostać na miejscu. Zaś na słowa pocieszenia o swojej patronce zareagował wręcz z dziecięcym uśmiechem szczęścia.

Otto zostawił go samego i wrócił do stołówki. W międzyczasie jednak sytuacja się tu uspokoiła. I jego koledzy zaczęli już sprzątanie po tej awanturze. Musiał się ich podpytać gdzie poszli przeor i kapłanka. Ci wskazali mu drogę do cel gdzie przebywali pacjenci. Chociaż niekoniecznie w dzień.

Mnich ruszył za Przeorem i Morrytką. Miał w sumie zamiar odwiedzić jeszcze jednego pacjenta, Niclasa. Jeżeli zapytają o powód jego obecności, zawsze coś wymyśli. Zastanawiał się co dokładnie widziała kapłanka, że postanowiła przybyć.

Otto nie miał zbyt wielkich trudności aby odnaleźć poszukiwany duet. Właściwie to było ich więcej bo dwaj czarni gwardziści trzymali się kilka kroków za swoją równie czarną szefową. Zaś przeorowi towarzyszyło dwóch braci. Właśnie obchodzili kolejne cele. Większość z nich o tej porze była pusta więc tylko je mijali. Chociaż nie tak prędko Matka Somnium mimo, że były puste zatrzymywała się przed drzwiami i spoglądała tam uważnie jakby czegoś szukając. Zbliżali się do tego fragmentu gdzie była cela Thorna i kawałek dalej Marissy. Przynajmniej do wczoraj gdy ją nowa pani zabrała do siebie. A czy mięśniak był teraz w celi czy bracia zawlekli go gdzie indziej to z korytarza nie było widać. Za to dwóch gwardzistów obejrzało się ku Otto sprawdzając kto się zbliża.

Mnich skłonił się.
- Wybaczcie najście. Chciałem zobaczyć jak ma się reszta pacjentów. George jest już bezpiecznie w celi.

Obaj ochroniarze kapłanki spojrzeli pytająco ku głównej parze sprawdzając czy mogą przepuścić jednookiego mnicha. Przeor coś powiedział cicho do morrytki a ta skinęła głową na swoich gwardzistów. Więc przepuścili Otto do głównej grupy. Przechodząc obok nich jednooki miał okazję z bliska rzucić okiem na ich kolczugi, hełmy i miecze w pochwach. Przez moment wydawało mu się, że wyczuwa zapach oleju używanego do konserwacji metalu. I wszystko wydawało się być solidne a obaj sprawiali wrażenie groźnych przeciwników. Teraz jednak nie ingerowali w jego przejście skoro ich szefowa wyraziła taką wolę.

- Dobrze Otto. Nie wiem co się dzieje z tym chłopakiem. Kiedyś był taki spokojny. - przeor pokręcił głową i zgodził się aby młodszy mnich dołączył do ich grupki. Stali właśnie przed otwartą celą Thorna. Jak się okazało pustą. Chociaż prycza była nie posłana i te parę detali drobiazgów jakie mieli pacjenci na własność świadczyło, że ktoś tu mieszka. Kapłanka Kruka nie odezwała się tylko spoglądała w głąb tej celi. Po czym do niej weszła. Rozglądała się wodząc po niej wzrokiem, pochyliła się aby podnieść metalowy kubek i obejrzała go sobie. Nawet powąchała zawartość. Po czym odłożyła go na miejsce.

- Więc tu mieszka ten uśpiony? - zapytała jakby już wcześniej o tym rozmawiali.

- Tak, właśnie tutaj. To nie jest jego stała cela tylko izolatka. Musieliśmy go tu karnie przenieść po tym jak rozrabiał. Siedzi tu już od paru dni az mu się kara nie skończy. - wyjaśnił przeor swojemu gościowi. Bladolica nic nie odpowiedziała tylko dalej wodziła wzrokiem a czasem dłońmi po różnych detalach izolatki Thorna.

- Ale mówiłeś ojcze, że macie go przenieść. O ile dobrze zrozumiałam. - zapytała po chwili.

- Tak, jedna z naszych dobrodziejek zlitowała się nad nim i nad nami. I zgodziła się go wziąć pod swoją opiekę. Właśnie dziś ma po niego przyjechać. Chociaż sam do końca nie jestem pewien czy to taki dobry pomysł. Po tym co dzisiaj widziałem. Jednak szlachcianka zapewniała, że sobie z nim poradzi. Nie śmiem w to wątpić ale… - przeor mówił szybko i wydawało się, że jest nadal nieco zdenerwowany całą tą poranną aferą i jeszcze wizytą kapłanki z samej stolicy. Ta jednak na razie niewiele komentowała tego wszystkiego.

- Jestem pewny, że lady von Dyke da sobie radę. Kiedy ostatnio z nią rozmawiałem, zapewniała, że ma wszystko przygotowane na jego przybycie. - mnich starał się uspokoić wątpliwości przełożonego - Co do Georga. Wydaję mi się, że jest podekscytowany. Nauczą go czytać i będzie mógł sam "rozmawiać" z książkami. Jest po prostu zagubiony w tym wszystkim.

- Lady von Dyke? - zapytała morrytka jakby zaciekawiona tym kto ma przejąć tego umięśnionego, kłopotliwego pacjenta jakiego niechcący poznała prawie, że zaraz na wejściu do tego przybytku.

- Tak, taka młoda, nadobna szlachcianka z Averlandu. Z tego co wiem niedawno do nas przyjechała z południa właśnie ale dzielnie sobie radzi i nawet okazała wspaniałomyślność aby zaopiekować się tym nicponiem. - wyjaśnił usłużnie przeor o kogo może chodzić. Kapłanka zastanawiała się nad tym chwię po czym skinęła powoli swoją bladolicą głową.

- A George no chyba tak, chyba można tak powiedzieć. Jego też wkrótce ma przejąć pewien dobrodziej. Porządny człowiek, wykształcony, nauczyciel i guwernant. Także wykłada na naszej Akademii. Ulitował się nad tym biednym chłopcem i zgodził się wziąć go pod swoją opiekę. Więc zapewne tak jak Otto mówi, także nauczy go czytać i innych przydatnych rzeczy. Zwłaszcza jeśli George sam zdradza takie zainteresowania. - przeor Bernard mówił szybko i składnie chcąc przekonać gościa ze stolicy do swoich racji oraz tego, że dbają tutaj o pacjentów jak tylko można. Matka Somnium znów to chwilę trawiła w głowie. Rozejrzała się jeszcze ostatni raz po celi Thorna po czym z niej wyszła. Więc i cała grupka wznowiła marsz wzdłuż korytarza kierując się stopniowo ku celi jaką do wczoraj zajmowała Marissa.

- Chciałabym później porozmawiać z tym Georgem. Zresztą z Thornem też. Wkrótce powinien się obudzić. - oznajmiła swoją wolę idąc korytarzem i zerkając przez drzwi do mijanych cel. Nawet jeśli braciszkowie jeszcze nie zdążyli ich otworzyć. Przeor zaś pokiwał głową na znak, że jest gotów do wszelkiej współpracy na tym polu.

Mnich podążał za grupą. Co jakiś czas spoglądał na Matkę Somnium. Otto ewidentnie chciał coś powiedzieć, ale albo obawiał się, albo nie wiedział jak zacząć.

Grupka przeszła dalej, powoli mijając kolejne cele dając okazję gościowi aby rzuciła na nie okiem. Chociaż sądząc po minie obsługi to chyba niezbyt widzieli sens oglądania pustych cel. W tym zakątku hospicjum znajdowały się izolatki w jakich zwykle zamykano tych pacjentów jacy coś przeskrobali lub podejrzewano, że mają jakąś zakaźną chorobę. Dlatego rzadko tu ktoś przebywał. Obecnie tylko Thorne a i on miał wedle planu dziś opuścić lokum. Matka Somnium jednak zainteresowała się ostatnią celą w jakiej do wczoraj przebywała Marissa. Było to pierwsze pomieszczenie do jakiego weszła po celi kłopotliwego mięśniaka. W środku zaczęła się rozglądać po tym skromnym wyposażeniu. Poza złożoną pryczą, taboretem na jakim stał gliniany kubek właściwie były tu tylko ściany. Niemniej kapłanka dłuższą chwilę rozglądała się uważnie jakby czegoś szukając.

- A tu? Kto tu mieszkał? - zapytała w końcu patrząc na przeora jaki stał w przejściu. Podobnie jak za jego plecami tych kilku braciszków jacy mu towarzyszyli.

- Marissa. Raczej nieszkodliwa dziewczyna, całkiem pomocna. Pomagała w kuchni i w herbatorium. Znała się na ziołach. Ale wczoraj trafiła do nowej dobrodziejki więc już posprzątaliśmy celę. - wyjaśnił gorliwie starszy już wiekiem mnich jaki zarządzał tą placówką. Słysząc to morrytka pokiwała głową i jeszcze rozglądała się po wnętrzu celi.

- A to jak taka pomocna to dlaczego tu wylądowała? - zapytała znów obdarzając przeora uważnym spojrzeniem.

- A bo… Miała taki kłopotliwy napad szaleństwa… Biegała i krzyczała… Zachowywała się niestosownie… To musieliśmy ją tutaj zamknąć dla ochrony jej i reszty pacjentów. Później jednak żałowała za swoje postępowanie bo pokornie znosiła służbę i była bardzo pomocna. - Bernard wyraźnie się żachnął i troszkę się zająknął opowiadając dość oględnie o całkiem śmiałym zachowaniu młodej pacjentki jakie mogło przysporzyć rumieńców zawstydzenia nie tylko mnichom.

- Rozumiem. A kto ją przejął mimo tych kłopotliwych zachowań? - zapytała kapłanka lekko przesuwając dłonią o swoją dłoń jakby je myła.

- Milady von Mannlieb. Ona jest Bretonką ale wyszła za mąż za tutejszego kapitana. Od paru lat jest u nas w mieście. Przyjechała razem z tą panienką van Dyke. I postanowiły nas wspomóc przejmując opiekę nad niektórymi pacjentami. Była jeszcze trzecia milady ale jej imię wyleciało mi z głowy. No i poza tym ona nie przygarnęła żadnego z pacjentów ale nie jest stąd, przyjechała do nas niedługo przed śmiercią naszej czcigodnej księżnej-matki. - wyjaśnił chętnie przeor odpowiadając szybko na pytania kapłanki. Ona zaś pokiwała głową, rozjerzała się jeszcze ostatni raz, zwłaszcza złożonej na ścianę pryczy po czym wróciła z celi na korytarz.

- W takim razie bardzo bym była rada jeśli bym mogła porozmawiać z Thornem i Georgem. - powiedziała dostojnym tonem zaś przeor pokiwał twierdzaco głowa.

- Thorne jest w ambulatorium. To może zaczniemy od niego. A George… Otto gdzie on jest? Albo przygotuj go i przyprowadź na rozmowę z naszą czcigodną Matką. - Bernard wiedział gdzie kazał umieścić kłopotliwego pacjenta ale nie gdzie się znajdował mężczyzna o umyśle dziecka. Skoro jednak miał Otto pod ręką to jemu wydał to polecenie.

- Oczywiście. Zostawiłem go w jego celi. Pójdę po niego niezwłocznie. - mnich skinął głową Bernardowi i Matce Somnium i ruszył po pacjenta.

Kilka chwil później zapukał do drzwi celi Georga.
- George. Tu Otto, wchodzę do środka. - mnich wszedł do celi i spojrzał na pacjenta - Matka Somnium chce z tobą pomówić.

- Ona?! Oh nie, nie, nie! Ona jest straszna! Odkryje mnie! Nie, nie pójdę, nie pójdę do niej! - mężczyzna co wiekowo wyglądał na jakiś czwarty krzyżyk zwinął się na pryczy i zakwilił jak przestraszone dziecko. Chociaż Matka Somnium nie miała kłów ani pazurów i aparycję chłodnej ale młodej, spokojnej niewiasty to jednak zdawała się przerażać George’a bardziej niż ten mięśniak Thorne.

Mnich westchnął i podszedł do Georga.
- Rozumiem, że się jej boisz. Pamiętaj jednak, to tylko śmiertelnik. Nie posiada nadnaturalnej wiedzy, tajemnej magii, aby zmusić cię do mówienia prawdy. - położył dłoń na plecach pacjenta - Najpewniej zapyta cię o twoje sny. Mogę cię poprosić, abyś opowiedział jej kłamstwo?

- Jakie? Ona jest straszna. Boję się jej. - rozmówca wciąż wydawał się być przelękniony myślą o bezpośrednim stawieniu się przed młodą, bladolicą kapłanką. I nie zdradzał ochoty opuszczania celi. Jednak na razie spojrzał z mieszaniną obawy i nadziei na jednookiego mnicha.

- Pamiętasz tą opowieść o wiedźmie, którą spalili na tych ziemiach? Tej, która oddała się Siostrom, aby ocaliły jej dziecko i pomścili śmierć? Opowiedz jej, że to ci się śniło, że byłeś jednym z goniących ją ludzi. Ja zajmę się resztą. - Otto nie podobał się ten plan, ale nie miał innego.

- Ta o wiedźmie… Co spalili… Tak, pamiętam… - na moment pacjent hospicjum się skoncentrował gdy przypominał sobie jedną ze swoich licznych wizji. Co pomogło mu też się uspokoić. Potem zamrugał szybko oczami i spojrzał na jednookiego mnicha.

- No dobrze. To chodźmy. - zgodził się ale wiodcznie z ciężkim sercem. Wyszli z celi a nastęnie ruszyli korytarzami i schodami tego przybytku miłosierdzia aby odszukać głównego gościa oraz przeora pełniącego rolę przewodnika i gospodarza. Znaleźli ich w ambulatorium gdzie zgrupowali się w pobliżu jednego ze stołów. Normalnie przeprowadzało się na nim zabiegi albo myło ciała przed uroczystościami pogrzebowymi. Teraz jednak spoczywał na nich Thorne. Ktoś go zdołał ubrać w standardowy, czarny habit więc wyglądał na mocarnego braciszka. Tylko takiego co jest z jakiegoś powodu przywiązany do tego stołu. Pacjent widocznie się obudził ale już nie był taki wyrywny jak niedawno na korytarzu. Paradoksalnie wręcz ten duży i umięśniony mężczyzna wydawał się teraz obawiać szczupłej, młodej i bladej jak sama śmierć kapłanki do jakiej ostatnio tak odważnie startował w korytarzu przy stołówce. O czym rozmawiali to Otto nie usłyszał bo przerwali odwracając ku niemu głowy sprawdzając kto przyszedł.

- A to właśnie jest George. Ten co mówiłem. - przeor nie wychodził z roli dobrego gospodarza i przedstawił nie młodego już pacjenta który przyszedł z jednookim mnichem.

- Tak, pamiętam. Podejdź tutaj bliżej George. Nie bój się. - morrytka pokiwała głową do przeora ale spojrzenie utkwiła w przyprowadzonym mężczyźnie. Ten z widoczną obawą podszedł do niej zerkając wcześniej ostatni raz na jednookiego. Ale podszedł. Skinął niezdarnie głową jak wieśniak przed jakąś wielką szlachcianką. Chociaż ta mówiła łagodnie to jednak emanowała z niej władza, stanowczość i chłodne, bladolice ostrzeżenie. A za jej plecami wciąż stało w ciszy dwóch czarnych gwardzistów w pełnym uzbrojeniu.

Kapłanka albo miała wyczucie albo zorientowała się, że pacjent jej się obawia bo mimo różnicy wieku przyjęła uspokajający, matczyny ton. Chociaż biologicznie to pewnie George mógłby być jej ojcem. Zapytała go jak się nazywa i opowiedział coś o sobie. Ten dukał odpowiedzi wciskając wzrok w podłogę lub uciekając gdzieś w bok wzrokiem jakby mimo wszystko obawiał sie spojrzeć bezpośrednio na rozmówczynię. Ta jednak na to nie nalegała ale sama często szukała czegoś w jego twarzy. George opowiedział jej, że lubi książki i przygody co w jego wykonaniu wyglądało mocno dziecinnie i mało poważnie bo miał manierę mówienia małego chłopca pomimo poważnego wieku na karku.

- A śniło ci się coś dzisiaj? Wydajesz się bardzo zaniepokojony. - zagaiła go łagodnie kapłanka. Ten milczał przez chwilę po czym prawie jednocześnie pokręcił i pokiwał głową.

- Bo miałem sen. Taki dziwny. W lesie. W lesie to było. I tam kobieta. Młoda i ładna. I ją złapali. I przywiązali. I spalili. I gonili. I ja też. Bo to wiedźma była. I dużo krzyków było. I hałasy. I się tak przestraszyłem, że się obudziłem. - wydukał w końcu nerwowo skubiąc jakiś fragment swojego habitu. Somnium zapytała go łagodnie o więcej szczegółów czy jeszcze czegoś nie pamięta ale ten uparcie już tylko milczał wpatrując się gdzieś w podłogę.

Otto przez chwilę patrzył na Georga, trawiąc jego słowa. Doskonale się spisał, teraz była jego kolej.
- Wiedźma... miałoby sens. - Otto zerknął na przeora i morrytkę - Sługi Mrocznych Sił mają tendencję plugawienia ziemi po której stąpają. Im potężniejsi są, tym bardziej, Szczególnie jeżeli posiadają talent magiczny. - mnich poklepał Georga po ramieniu, starając się go uspokoić - Jeżeli na tym terenie zabito jakąś służkę Chaosu, jej śmierć mogła naznaczyć to miejsce. Sprawiając, że niesprzyjające wiatry wieją tu mocniej, a kiedy chwyt na rzeczywistość tutejszych jest kwestionowalny... - jednooki pozwolił sugestii zawisnąć w powietrzu - Nie znam się niestety na Magii... nie ponad podstawy z ksiąg...

- Tak… Być może… - odparła Matka Somnium po chwili zamyślenia nad słowami pacjenta i mnicha. I tak sprawiała wrażenie, że oddaliła sie myślami od nich wszystkich. Zbliżyła się do Georga jeszcze bardziej przez co ten znów wyglądał na przestraszonego. Przeor i bracia popatrzyli po sobie nieco zmieszani bo tak blisko zwykle nie podchodziły do siebie osoby jakie nie były małżeństwem lub bliską rodziną. Jednak milczeli bo kapłanka intensywnie jakby słuchała pacjenta. Chociaż ten speszony niczego nie mówił. Trudno było powiedzieć o co tu chodzi ale w końcu bladolica dała im wszystkim spokój. Powiedziała, że można odprawić Georga i wyszła z ambulatorium rozmawiając o czymś z przeorem. Przeszli jeszcze przez resztę hospicjum jakby morrytka dokonywała inspekcji ale chyba nie zabawili nigdzie na dłużej. W końcu pożegnali się z szacunkiem i oczywiście przeor zapewniał o wszelkiej gotowości do współpracy i to, że kapłanka przybyła z samej stolicy jako oficjalna przedstawicielka kruczego kleru zawsze będzie tu mile widziana.

***

Bezahltag; popołudnie, Rezydencja Von Mannlieb

Mnich dotarł do rezydencji Fabienne miał już dość tego dnia. A jeszcze się nawet na dobre nie zaczął. Niestety frau Von Mannlieb nie miała dla niego dobrych wieści. Annika ponownie wybiegła z domu i do tej pory jej nie odnaleziono. Mnich obiecał, że rozpocznie niezwłocznie poszukiwania herolda Norry i sprowadzi ją do domu.

Otto spojrzał w niebo kiedy opuścił szlachecką rezydencję.
- Też mi Łowca Czarownic. - mruknął do siebie, przypominając sobie informację Fabienne o przybyciu Heinricha - Nawet oszalałej dziewczyny nie może znaleźć w zamkniętym mieście… - jeżeli nie znaleźli jej ani strażnicy, ani służba, to najpewniej nie udała się do bram tak jak następnym razem. Potrzebował jednak pomocy, aby ją odnaleźć. I wiedział gdzie zacząć.
Nie wiele myśląc ruszył w miasto. Najpierw "Stary Kocioł", może Annika posłuchała mnicha i poszła do Silnego. Jeżeli nie to poprosi Khornitę o pomoc w jej odnalezieniu. Po drodze dopytywał przechodniów o dziewczynę.

Bezahltag; przedpołudnie; rezydencja von Mannliebów


Jakby już te pogoda i błoto nie były wystarczające... Heinrich nigdy wcześniej nie spotkał tej wiedźmy od Fabienne, ale jego zmysł łowcy czarownic podpowiadał mu jakiego typu jest to kobieta. Był za stary żeby z takimi się jeszcze droczyć.

- Wybacz za to niezapowiedziane najście, droga pani. - skłonił się jak najbardziej wytwornie jak tylko teraz mógł - Śpieszyłem do Frau von Mannlieb niepomny na pogodę, która uczyniła moje przybycie nie tylko uciążliwym dla mnie samego, ale także dla ciebie, za co szczerze przepraszam.

Widział, że chyba te eleganckie słówka trafiły na podatny grunt. Bo surowa twarz starej kobiety nieco jakby złagodniała i przytaknęła jego słowom. Chociaż uśmiechu to dalej nie mógł się u niej dopatrzyć za grosz.

- A mogę poznać powód dla jakiego przedarł się pan przez tą okropną pogodę aby spotkać się z moją panią? Mam jej coś przekazać? - zapytała tak dystyngowanym tonem jakby sama była matroną szlacheckiego rodu. Jednak w głosie tym razem dało się wyczuć nieco cieplejszą nutkę.

- Przybyłem na przyjacielską prośbę, aby omówić sprawy związane z pacjentkami hospicjum. - wyjaśnił spokojnym, przyjaznym tonem.

- Rozumiem. Proszę poczekać. - starsza pani przyjęła gładko takie wyjaśnienie i z uprzejmą dyskrecją tak charakterystyczną dla fachowej służby. Cokolwiek sobie nie pomyślała to zachowała opnię dla siebie nie dając poznać gościowi swoich myśli. Odeszła gdzieś w głąb domostwa i przez chwilę były łowca czarownic został sam w halu. Ale nie na długo. Dystyngowana majordom pojawiła się ponownie.

- Milady zgodziła się pana przyjąć. Proszę za mną. - obwieściła mu te wieści po czym poprowadziła go tym samym korytarzem z jakiego właśnie wróciła. Był on bogaty w liczne portrety przodków a podłoga była wyłożona mozajką układającą się w jakieś morskie motywy. Przeszli przez dwustronne, wysokie drzwi i znaleźli się w salonie. Szefowa służby obwieściła mu, że pani zaraz przyjdzie i prosi aby poczekać ale właściwie zaraz potem drugi zestaw drzwi otworzył się i weszła sama bladolica gospodyni.

- Dziękuję ci Gertrudo. Proszę zadbaj o naszego gościa i przynieś nam coś dobrego. - odezwała się ze swoim charakterystycznym, bretońskim akcentem który czasem w towarzystwie czy artyści starali się naśladować bo uważany był, za stylowy i romantyczny. Ale akurat Fabienne jako rodowita Bretonka nie musiała go udawać czy uczyć się tylko to była językowa naleciałość do jej rodzimego języka gdy musiała nauczyć się reikspiel. Tym razem dość szybko i płynnie wyprosiła swoją opiekunkę za jaką prywatnie nie przepadała ale jakiej trudno jej się było pozbyć i po chwili zostali sami.

- Witaj Heinrichu. Coś się stało? - zapytała trochę nie dziwiąc się jego wizycie zwłaszcza, że był tu pierwszy raz no i się nie zapowiadał. A w sprawie hospicjum zwykle przychodził Otto. Jednak ledwo to zapytała a sama okazała niecierpliwość i wzburzenie tracąc na moment wyrafinowen opanowane godne błękitnokrwistych.

- Annika uciekła! Dzisiaj rano! Znów miała ten swój napad szaleństwa. Wpadła w jakiś amok i wybiegła z domu. Nawet z Pirorą nie zołałyśmy jej zatrzymać. No i nie próbowałyśmy się z nią szarpać. I wybiegła i nie wiem co się z nią stało. Wysłałam po nią Marissę ale jeszcze nie wróciła. - wyrzuciła z siebie z wielkim przejęciem widocznie bardzo przeżywając te niespodziewane i gwałtowne wydarzenie.

- Tego obawiał się Otto... - westchnął Heinrich - spodziewał się problemów. Jeżeli i my mieliśmy sny, to oni pewnie tym bardziej. - pokręcił głową - Możesz spodziewać się, iż Mnich przyjdzie dość szybko. Sam osobiście nie szczycę się już takim wigorem, aby popędzić na poszukiwanie Anniki. Miałem po prostu upewnić się czy nic się jeszcze nie stało. Niestety najwyraźniej znowu mamy oszalałą zgubę.

- Niestety, obawiam się, że to prawda. - westchnęła czarnowłosa gospodyni i na chwilę pogrążyła się w tych niezbyt wesołych rozmyślaniach. - A jakie sny? Coś ci się śniło? To dlatego przyszedłeś? - zagaiła jakby przypomniała sobie co jeszcze mówił starszy kolega ze zboru.

- Jak i mnie tak i Otto się śniły sny zesłane przez patronki. - odparł - Temu, gdy spotkałem się z mnichem, to on mnie poprosił, abym tu przyszedł, bo miał przeczucie, że inni mogą doznać takich snów i to ponownie wpłynie na Annikę.

- Nam też się coś dzisiaj śniło. Mnie i Marissie. Ale nie aż tak gwałtownie jak Annice. Ona jak wpadnie w ten amok to leci przed siebie i nie patrzy na nic. Mam nadzieję, że nic jej się nie stało. - Bretonka pokiwała głową i wciąż wydawała się być zaniepokojona o swoją zbiegłą służącą.

- Jeżeli mogę coś zrobić co jest w moim zasięgu... - spojrzał pytująco na bretonkę.

Gospodyni wodziła oczami gdzieś w bok zastanawiając się nad pytaniem. W końcu jednak uśmiechnęła się krótko do swojego gościa. - Nic mi nie przychodzi do głowy. Bardzo dziękuję wam za troskę i to, że przyszedłeś Heinrichu. To miłe z twojej strony. - skinęła mu lekko swoją utrefnioną w modny sposób czarną, głową.

***

Bezahltag; popołudnie; Akademia Morska


Prawdę mówiąc Heinrich najchętniej wróciłby do domu i wygrał stare kości, ale teraz nie mógł zawrócić.
- Cóż za niespodzianka! - do rozmawiających przy powozie dziewczyn podszedł opierający się o zdobioną laskę Heinrich. Skłonił się wszystkim dziewczynom, ale głównie zwrócił się do Petry - Nie spodziewałem się panienki uczęszczającej do Akademii.

- O, rzeczywiście niespodzianka. Dzień dobry panie Heinrichu. - młoda, blondwłosa szlachcianka chyba rzeczywiście ucieszyła się z tego spotkania. Bo uśmiechnęła się promiennie i lekko nawet dygnęła przed starszym jegomościem z laseczką chcąc mu okazać szacunek. Koleżanki były w jej wieku i też spojrzały z zaciekawieniem na początek tej sceny ale oddały pałeczkę prowadzenia rozmowy właśnie Petrze.

- Moje drogie, oto Herr Heinrich. Niegdyś był oficerem a teraz przyjechał do nas zażywać morskiego powietrza dla zdrowotności. Poznaliśmy się niedawno po ostatniej mszy w Festag. - młoda von Schneider płynnie weszła w rolę gospodyni i zaczęła przedstawiać swoje towarzystwo. Sądząc z tego jak to robiła to przy pierwszym spotkaniu były łowca czarownic musiał wywrzeć pozytywne wrażenie.

- A to moje koleżanki z Akademii i nie tylko. Adelajda Wolfstein, bardzo dobrze zapowiadajaca się pani nawigator. Zawsze mi pomaga z tej całej geometrii obliczeniowej i tabelek. A to Inga Sydow. Szkoli się na medyka pokładowego. I chce kiedyś wsiąść na statek i zwiedzić świat. - panna von Schneider uroczo się uśmiechając zgrabnie przedstawiła swoje koleżanki. One też wyglądały na tyle interesująco, że pewnie przykuły by uwagę slaaneshytek ze zboru. Atmosfera zrobiła się lekka i przyjacielska zaś główna aktorka tego spotkania robiła do Heinricha słodkie, roześmiane oczka. Zresztą koleżanki też się ładnie uśmiechały ale dało się wyczuć zaciekawienie i rezerwę typową gdy się poznaje kogoś nowego.

Heinrich uśmiechał się z podziwem.
- Kto by mógł przypuszczać, że w Akademii Morskiej na drodze do tych karier spotka się tak piękne i mądre panny. - pokiwał głową z uznaniem.

Dziewczęta przyjęły ten komplement z wprawą i gracją. Co nie przeszkodziło im roześmiać się wesoło jakby sprawił im przyjemność.

- A cóż cię Heinrichu przywiało w te okolice? - zapytała filuternie Petra zerkając wesolutko na swojego starszego od siebie rozmówcę. Koleżanki też wydawały się zaciekawione tą dyskusją.

- Na prośbę znajomego wyszedłem w tą nieboską pogodę. - Heinrich westchnął z bólem - Byłem akurat w okolicy to postanowiłem przyjrzeć się jaka młodzież teraz zaciąga się do życia na morzu. Sam go nie zaznałem, ale zaskoczyła mnie obecność panien w Akademii, a tym bardziej von Schneider. - uśmiechnął się do Petry - Choć sądzę że moja dobroduszność oraz ciekawość odbije się na moich starych kościach.

- Nie wszyscy są radzi aby panienki studiowały w tak męskiej uczelni. Ale jakoś dajemy sobie z tym radę. - powiedziała rezolutnie Petra zerkając na swoje koleżanki. One też uśmiechnęły się i pokiwały głowami.

- Wam szlachciankom to i tak łatwiej. Do żadnej von Schneider czy van Zee to nikt nie ośmieli się krzywo spojrzeć. - rzuciła żartobliwie Alejandra chociaż dało się wyczuć nutkę zazdrośc i przytyku wobec koleżanki z lepszym naziwskiem i uposażeniem.

- No nic na to nie poradzę a wymagania na zajęciach mamy takie same. - Schneider rozłożyła ramiona jakby nie pierwszy raz ten wątek pojawiał się w rozmowie. - A ja to za nic bym się nie wykpiła skoro jestem córką profesora artylerii. Zresztą Kamila i parę innych tak samo. - dodała jakby to nie tylko same plusy się miało za sławne nazwisko. Wymagania wobec kogoś takiego też były odpowiednio wyższe.

- No ale nie stójmy tu jak jakieś ladacznice pod bramą. - zażartowała wesoło na co koleżanki się roześmiały i troszkę jakby speszyły. - Wracajmy do domów. Zapraszam serdecznie, ciebie też Heinrichu, jakbyś do nas dołączył byłabym zaszczycona. - młoda von Schneider znów wróciła do roli gospodyni zapraszając do środka powozu przed jakim stali. Adelajda trochę się wzbraniała bo nie chciała robic kłopotu skoro blisko mieszkała ale blondynka z lepszym nazwiskiem nalegała, zwłaszcza, że takie potoki błota panowały po tym porannym i południowym deszczu. W końcu więc obie zgodziły się aby dać się odwieźć do domu i wsiadły do środka. Zostało poczekać na reakcję Heinricha.

- Nie godziłoby się teraz odmówić takiemu zaproszeniu. - odparł gładko Heinrich bez oporów wsiadł do powozu.

Cała czwórka po zajęciu miejsc ruszyła powozem. Petra zapytała Heinricha dokąd ma go podrzucić aby wiedzieć jakie polecenie wydać dorożkarzowi. Chociaż i tak najpierw podjechali pod jedną z okolicznych kamienic gdzie wysiadła Alejandra. Rzeczywiście nie miała zbyt daleko od Akademii i można było rzec, że mieszka po sąsiedzku. Podziękowała za podwózkę i ratunek od błotnistej katorgii i pożegnała się z towarzystwem. Inga mieszkała w Centralnej Dzielnicy zaś Petra oczywiście w Północnej. Więc najpierw gospodyni była gotowa odwieźdź koleżankę ale właśnie jeszcze trzeba było wiedzieć jak ustalić trasę aby Heinricha podrzucić gdzie sobie życzy.

Przez cały czas Heinrich zabawiał rozmową panny, a gdy przyszedł czas na określenie miejsca swojego mieszkania, przedstawił Petrze odpowiednie miejsce w dzielnicy do podwózki.

Widząc takie a nie inne rozmieszczenie pasażerów Petra zdecydowała, że najpierw odwiozą Inge bo po drodze a następnie najstarszego z pasażerów. Ze praktykantką medycyny pokładowej pożegnali się niedaleko Placu Targowego a więc i Bursztynowej gdzie mieszkała Pirora. Chociaż obie panny mieszkały z innej strony placu. Więc ostatni fragment drogi ku połududniowym rejonom miasta jechali już tylko we dwójkę.

- A nie obawiasz się Heinrichu tu mieszkać? Słyszałam, że tu nieciekawa okolica. Chyba trzeba być strasznie odważnym aby tu mieszkać. Ja bym się obawiała. - zwróciła się córka profesora artylerii do swojego jedynego obecnie pasażera gdy już wiedziała w jaką okolicę jadą. Co prawda Heinrich nie był ekspertem od opinii jakie mogły mieć poszczególnie rejony i ulice miasta ale i tak zdawał sobie sprawę, że mało które ulice cieszą się takim splendorem jak te północne gdzie mieszkała panna von Schneider.

Heinrich uśmiechnął się lekko do Petry.
- Nawet starszy sądzę, że poradziłbym sobie w razie problemów. Doświadczenie życia uczy. - odparł łagodnie - A do czego ty masz nadzieję się douczyć Petro?

- Geografii, kartografii, nawigacji no i oczywiście balistyki bo balistyka jest najważniejsza. - odparła tonem sugerującym, że sama z siebie nie jest zbytnio zainteresowana taką tematyką i robi to raczej aby sprostać wymogom rodziny i własnego nazwiska. A tymczasem dorożka turkotała się przez zabłocone ulice zmierzając do pogranicza Centralnej i Południowej dzielnicy.

- A ty Heinrichu? Byłeś oficerem? A jakim? Opowiesz coś o tym? - zapytała z o wiele większym zainteresowaniem bawiąc się przy tym kosmykiem swoich jasno blond włosów.

- Byłem. - spojrzał uważnie na dziewczynę - Początkowo w armii Imperium, ale liznąłem też specjalizację na oficera w sądzie wojskowym. Ty się fascynujesz marynarką, czy dla rodziny? - zapytał szczerze.

- A jakie to ma znaczenie? Jak jesteś panienką z nazwiskiem to i tak robisz to czego od ciebie wszyscy oczekują a nie to co chcesz. Rodzice, rodzina, ród, naziwsko, pozycja. Zawsze musisz robić coś co wypada albo trzeba. Zaczynam rozumieć Froyę. Szkoda, że nie jestem taka jak ona. Ona robi co chce. A też jej wiecznie wszyscy suszą głowę. - ton żalu i rozgoryczenia pojawił sie w głosie młodej szlachcianki. Strzepnęła niewidzialny pyłek z ramienia swojej sukni i nie wydawała się zbyt szczęśliwa ze swojej sytuacji. Chociaż zapewne niejedna chłopka, kelnerka, córka kupca czy rzemieślnika bez wahania określiłaby jej pozycję jako wspaniałą i zamieniła się bez skrupułów.

- A w ogóle skąd jesteś Heinrichu? I miałeś jakieś przygody jak byłeś tym oficerem? Jakieś bitwy albo przygody? - zapytała chyba spragniona jakichś ekscytujących opowieści. I wyraźnie się ożywiła.

Heinrich przysunął twarz do dziewczyny.
- Naprawdę chcesz poznać moje przygody? - wyszeptał - Chcesz wiedzieć z jakimi potwornościami tego świata przyszło mi się zmierzyć? - uśmiechnął się do niej i poprawił kosmyk włosów Petry - Nie starczyłoby czasu w tym roku, abym wszystko opowiedział. - odsunął się na miejsce.

- No to możemy się umówić na kiedy indziej. - odparła w końcu gdy już sytuacja się uspokoiła i oboje siedzieli jak należy komuś w ich wieku, roli i pozycji. Ale jeszcze przed chwilą, gdy mężczyzna skrócił odległość do mocno poufałej i nieprzyzwoitej dla kogoś kto nie jest w świętym związku małżeńskim to wyczuł. Wyczuł z bliska zapach młodego, rozgrzanego ciała, delikatnych, różanych perfum, pomady do włosów i ekscytacji. I widocznie młoda von Schneider potrzebowała chwilę na złapanie oddechu. Ale chociaż powinna go postawić do pionu i zapałać świętym oburzeniem za takie bezczelne najście to wręcz przeciwnie, wydawała się być zaciekawiona, chętna i podekscytowana takim przełamaniem codziennej rutyny. Czasu jednak nie zostało im zbyt wiele bo już wjechali w znacznie uboższą, Południową Dzielnicę i niedługo powinni się zatrzymać i pożegnać.

- Możemy. - zgodził się Heinrich - ,Będę cierpliwie czekał na propozycję.

***

Dzisiejszy dzień fizycznie nie był przyjazny Heinrichowi. To całe bieganie w błocie było dobre może dla Otto, ale sam za nim nie tęsknił. Kiedyś miałby od tego innych...

Ciekawiło go czy Łasica jednak pojawi się w najbliższej przyszłości. Na to musiał jednak poczekać.
Na razie musiał odnaleźć Otto, aby z nim udać się do Starszego. Przynajmniej wyśle dowódcy wiadomość. Sam Otto może być u Fabienne, którą można listownie zapytać o niego.

Joachim w pierwszej chwili chciał zbyć po prostu tych wieśniaków, którzy marnowali chyba jego czas, a i pewnie zapłacić zbyt dobrze też nie mogli. Ale kiedy wspomnieli o bagnach, stwierdził, że może warto zainteresować się tematem. Czy mogło to mieć związek z tajemnicą związaną z Dziedzictwem Vesty, czy był to zwykły przypadek?

Zrobił więc mądrą minę i odpowiedział grzecznie gościom:

-Snów nie wolno lekceważyć, często są znakami lub ostrzeżeniami od bogów i innych sił mających wpływ na nasz los. Tutaj jednak przyznam, że sprawa nie jest prosta, bo mówicie, że dziadek wasz przepadł dawno temu. Nie jestem ekspertem w kwestii bagien i czyhających na nich zagrożeń, ale logika wskazywała by, że jeśli spotkał go tam jakiś tragiczny koniec, to po tylu latach wystawienia na działanie miejscowej flory i fauny szczątki mogą być trudne do odnalezienia. A czy macie jakieś wskazówki żeby zawęzić miejsce poszukiwań? Może jakbyście przypomnieli sobie sen, to było tam coś co mogłoby pomóc natrafić na ślad? - zabębnił palcami w stół, zastanawiając się jak to rozegrać. -Czy jest jakaś okolica koło waszej wioski którą ma opinię niebezpiecznej?
-Moją specjalnością jest szukanie odpowiedzi co do splątanych ścieżek ludzkich losów poprzez obserwację ciał niebieskich. Mogę postawić wróżbę w związku ze sprawą waszego zaginionego przodka, ale najwcześniej kiedy zapadnie zmrok. Czy jesteście w stanie cokolwiek za to zapłacić? Adekwatnie do waszych środków oczywiście - czarodziej stwierdził, że nie chce mieć reputacji kogoś kto pracuje za darmo. Ale pewnie wróżbę mógłby postawić, no i dobrze byłoby się dowiedzieć czy bagna w okolicy wioski Dahlen to to sama okolica gdzie Baron Wirsberg napotkał potwora, prawdopodobnie strażnika dziedzictwa Vesty.

-Jeśli zostaniecie w mieście to może jutro przedstawię wam wynik mojej gwiezdnej obserwacji - zaproponował.


**********************


Droga przez miasta w deszczu zdecydowanie nie była przyjemna, ale przynajmniej straż miejska nie śmiała go niepokoić. W oczekiwaniu na spotkanie z rektorem przeszedł się trochę po Akademii i zagadnął Philippa jak tam sprawy się mają. Większość mieszkańców miasta żyła teraz tematem ataku na Świątynię Manana i Joachim wyraził oczywiście swoje oburzenie tym skandalicznym incydentem.

No ale Vogel przyjął go szybko, co poprawiło mu nastrój. Nie był w końcu byle kim.

- Potrzebowałem trochę czasu by urządzić się w mieście i muszę przyznać że z każdą wizytę coraz większą sympatią darzą waszą zacną Akademię. Wasz sprzęt i księgozbiór robią wrażenie. Myślę, że mógłbym podzielić się ze studentami moją wiedzą o astrologii i ciałach niebieskich. Jeśli chodzi o doświadczenie dydaktyczne, to dużego nie mam, natomiast studiowałem jak wiecie w Altdorfie, więc chętnie podzielę się tym co tam się nauczyłem, myślę, że każda uczelnia ma swoją unikalną perspektywę, a z łączenia ich może wyjść nowa jakość - stwierdził, że powołanie się na studiowanie w stolicy powinno pomóc.

****************************************

Wieści o Baronie zaskoczyły Joachima. Myśłał, że ma więcej czasu, tym bardziej, że Soria przecież wspominała, że spotka się z Wirsbergiem i ma wobec niego jakieś własne plany. Niestety, w tej sytuacji niewiele mógł zrobić, Barona ciężko będzie dogonić. Posłał Svena by ten sprawdził, w którą stronę skierował się Baron i czy te bagna które badał leżały gdzieś właśnie w okolicach wioski Dahlen. I jak daleko to było.