Udało się. Jakimś cudem udało im się załapać na autobus i to w takiej dziczy. Samantha miała ochotę wybuchnąć śmiechem czego jednak w końcu nie zrobiła, zadowalając się jękiem, który wyrwał się spomiędzy przygryzionych warg. Musiała wziąć się w garść, nie mogła tak po prostu się poddać. Tym bardziej, że wszystko zaczynało wskazywać na to, że jednak uda im się wyjść cało z tego szaleństwa.

Nie wszystkim jednak, na co dowód miała tuż obok w postaci martwego ciała Kimberly. Kolejnej, niewinnej ofiary obozu iście z horrorów. Survival na całego, tyle że w tej nieco bardziej krwawej wersji niż te, do których przywykła. Ponownie w jej myśli zawitało pytanie o to skąd tamci w ogóle się wzięli. Przecież obozowisko było miejscem, które jednak odwiedzają turyści, grupy takie jak ich i prywatne wycieczki. Gdyby te ataki miały miejsce regularnie ktoś z pewnością zwróciłby na nie uwagę. Taka ilość zaginionych osób nie mogła po prostu zniknąć wśród papierkowej roboty. Bo w to, że ich grupa była pierwszą, która została zaatakowana nie wierzyła. No i dalej - skąd oni się w ogóle wzięli?

Gdy autobus w sposób dość gwałtowny dokonał swego żywota, a przynajmniej stracił dla nich na obecną chwilę przydatność, Sam aż zaklęła. Cicho co prawda, tak że chyba tylko Ves ją usłyszała, ale jednak… Zupełnie jakby koła nie mogły poczekać jeszcze trochę i dać ciała gdy już znajdą się w bardziej cywilizowanym miejscu. Zaczęła wstawać z miejsca, gdy usłyszała pytanie Danny’ego, które sprawiło że zamarła.
- Bay… On nie żyje - poinformowała kolegę, wyręczając w tym Vesnę, którą to zaraz objęła. Musiała przecież być silna za nie obie, bez względu na to co sama czuła i co przeżywała. Musiała… Tylko skąd do cholery miała na to wszystko brać siły? Drugą dłoń zacisnęła na trzonku siekiery. Bez dalszych słów wyjaśnienia pomogła przyjaciółce wyjść z autobusu nie zapominając przy tym o swoich zapasach. Niby wyrwali się bezpośredniemu zagrożeniu ale jeszcze nie byli w domu.

Dopiero będąc na zewnątrz odpowiedziała na pozostałe pytania.
- Nic nam nie jest. I pewnie, to najlepsze wyjście żeby spróbować dotrzeć do budki. Tylko czy na pewno zastaniemy tam kogoś chętnego do pomocy czy wręcz przeciwnie, to już inna sprawa - dodała, grzebiąc w worku w poszukiwaniu butelki z wodą. - Najpierw jednak może chociaż pobieżnie opatrzymy te twoje rany? Mam jakieś plastry, gazy i… wodę - oznajmiła, wyciągając niewielką, plastikową butelkę. Jak nic najlepiej byłoby jak najszybciej ruszyć dalej ale na obozach zawsze powtarzano że ranami trzeba się zajmować w pierwszej kolejności zanim wda się w nie infekcja, a w przypadku głębokich ran - zanim poszkodowana osoba straci za dużo krwi. Co prawda Danny nie wyglądał na ciężko rannego nie znaczyło to jednak, że zaniechanie pierwszej pomocy było uzasadnione.
- To zajmie chwilę, Ves i pani Marshall mogą ruszyć przodem, a my ich dogonimy. To chyba nie będzie stanowiło problemu? - zapytała, spoglądając na nauczycielkę, następnie na swoją przyjaciółkę, a na koniec na Danny’ego. Z dogonieniem raczej problemu mieć nie powinni. Chciała też zerknąć na koła. To, że oba poszły jednocześnie wydawało się jej dziwne. To że widzenie wszędzie zagrożenia zakrawało na paranoję, postanowiła chwilowo zignorować. Tatko będzie się mógł zająć naprostowywaniem jej psychiki gdy już szczęśliwie do niego dołączy, nie wcześniej.
- No ale to jak już chcesz… chcecie - poprawiła się bo w końcu teraz była w grupie, a której każdy miał prawo do własnego zdania i własnych decyzji. Nie żeby wcześniej, będąc z Ves te zasady nie obowiązywały ale też wcześniej to ona była odpowiedzialna za ich przetrwanie, a teraz ta odpowiedzialność została nieco podzielona. Jeżeli chłopak nie będzie chciał jej pomocy to w porządku, pójdą dalej. Jeżeli będzie chciał ale pani Marshall i Ves nie będą chciały się rozdzielać to po prostu uwinie się szybko z opatrywaniem, podobnie jak w sytuacji gdy jej pomysł przejdzie w pełni.

Skok do wody w wykonaniu Dean'a mógł nawet zostać uznany za wyjątkowy i zjawiskowy, od dzikusów może nawet dostałby 8.5/10 punktów. Claire jednakże nie była żadną pływaczką, a jej umiejętności były co najwyżej praktyczne i nic ponadto. Siła, jaką posiadała, nie należała do najsłabszych, ale wciąż ciężko było uznać, że jest na tyle potężna, by prędkość płynięcia była zniewalająca. Mimo to razem dawali radę, szło im świetnie i przez krótki moment Claire była szczęśliwa, bardziej spokojna, być może nawet pewna siebie? Danny rozjechał większość napastników i pomknął w kierunku drogi. Prawdopodobnie nikt teraz nie był w stanie ich nawet dogonić i byli na dobrej drodze do, pozornej choć, wolności.

Nadzieja bywała ulotna, być może to wręcz zostało w nią wpisane? Ona zawsze uciekała, umykała, nie potrafiła zagościć na dłużej. Krzyk bólu Holendra sprawił, że zatrzymała się. Spanikowana próbowała wydobyć go spod wody choć ten samodzielnie wypłynął. Obejrzała miejsce, w które niemal wbiło się ostrze. Lockhart podejrzewała złamanie łopatki. Siedząc w szpitalu i czekając na mamę widziała różne przypadki, a personel czasami miał ochotę jej wytłumaczyć jakieś drobnostki. Możliwe, że pękł też obojczyk lub głowa kości ramiennej. Analiza Claire trwała zbyt długo i była zbędna. RedShirt miał wiele siły, a szybkość z jaką płynął zadziwiła dziewczynę. Nagle Dean poszedł na dno.

- Dean! Dean, nie! Nie...! - nerwowo w rozpaczy zaczęła przebierać rękami odganiając wodę i patrząc pod jej taflę. W oczach nastolatki pojawiły się łzy, które skrzętnie ukryły się wśród kropel rozpryskującego się za sprawą jej rąk jeziora. Miała wrażenie, że chłopak zatrzymał się w jednym poziomie pod wodą i nie szedł dalej na dno, jednak nie mogła być tego pewna. Gdy podniosła głowę, odległość między nią a wrogiem była niewielka. Przerażone serce zaczęło wybijać szybsze rytmy, zakręciło jej się w głowie. Spróbowała odpłynąć kawałek dalej w kierunku wiosła, ale nie była pewna, czy jej się to uda. Mogła spróbować, jeśli było blisko i wtedy uderzyłaby napastnika w głowę. Biłaby póki dałaby radę, starając się nie iść na dno. Jeśli nie, miała jeszcze nóż. Mogła go wyjąć, poczekać unosząc się na tafli, potem gdy ją złapie, gdy będzie chciał dusić lub podtopić, to wbiję mu go w szyję... Albo w brzuch. Gdziekolwiek! Byle go zadźgać, byle coś zrobić. To on powinien się utopić, to on na to zasłużył. Zatrzymała się patrząc jak nadpływa, musiała być odwrócona przodem do niego, czy to z wiosłem czy bez niego. Bo ono było przydatne tylko i wyłącznie wtedy, gdy odległość między nią a Koszulą była duża. W innym przypadku nie miałoby to większego znaczenia.

- Dean... Kocham Cię. - załkała szeptem przełykając głośno ślinę. Zalane łzami oczy były podobnego odcieniu co woda, która ją otaczała. Być może niedługo zamkną się w jedności swojej barwy.

Calistri nie przyjął pomocy Samanthy, stwierdzając, że takie rany to nic poważnego i że czuje się dobrze. Dziewczyna więc nie nalegała. Wymęczeni psychicznie i nieco mniej fizycznie, ruszyli poboczem w stronę budki z bramą, którą mijali na początku wycieczki. Rozglądali się przy okazji po okolicy, jakby brali pod uwagę, że za chwilę coś lub ktoś może na nich z lasu wyskoczyć.

Nic takiego jednak się nie zdarzyło. Nikt nie czyhał na ich życie, las szumiał przyjemnie i kojąco. Po około dziesięciu minutach marszu ujrzeli w końcu drewnianą budkę. Na pierwszy rzut oka wyglądało na to, że nikogo nie zastali.

Gdy podeszli bliżej, ich przeczucia potwierdziły się. Drzwi były zamknięte, w środku panował półmrok. Mężczyzny, który sprawdzał dokumenty przy wjeździe do ośrodka, nie było. Zaglądając przez okna można było dostrzec niewielkie biurko z lampką pałąkową, lodówkę turystyczną i telefon stacjonarny stojący na niewielkiej szafce pod ścianą. Czyżby stary aparat do tradycyjnej telefonii okazał się ich ostatnią deską ratunku? Nawet jeśli tak uważali, najpierw musieli dostać się do środka.

Wszystko działo się szybko, bardzo szybko. Dean w kontrolowanym odruchu poszedł pod wodę, dobywając tasak, Claire rzuciła się w stronę dryfującego nieopodal wiosła. Czerwona Koszula machał wielkimi łapskami, jakby zupełnie nie stracił sił. Był niemal przy rudowłosej, gdy ta odwinęła się i zdzieliła dzikusa drewnianym wiosłem. Tamten warknął, ale nie zatrzymał się, szybko skracając dystans. Claire uderzyła drugi raz i trzeci, czując, jak zaczyna opadać z sił. Ku jej przerażeniu, napastnik nie zwolnił i dopadł do niej, zaciskając mocne dłonie na wątłej szyi Lockhart. Dziewczyna próbowała się wyrwać. Bezskutecznie.

Wtedy zaatakował Dean, przejeżdżając dzikusowi po brzuchu ostrzem tasaka. Opór wody nie pozwolił stwierdzić, jak bardzo go zranił, ale wszystko wokół zaczęło barwić się na czerwono, zatem ostrze musiało wejść dość głęboko. Poprawił drugi raz, a dzikusem szarpnęło. Krew uciekała z jego ciała, niczym z zarzynanej świni. Van der Veen zamachnął się jeszcze raz, trafiając w biodro i otwierając kolejną ranę. Na więcej nie mógł sobie pozwolić - mięśnie paliły, bark przeszywał paskudny ból. Wynurzył się, łapiąc oddech.

Claire w tym czasie walczyła, jak mogła i nawet udało jej się poluzować nieco uścisk napastnika, przez co mogła nabrać trochę więcej powietrza do płuc. Czuła, jak Czerwona Koszula co chwilę wierzga pod wodą i warczy, a potem widziała, jak woda barwi się krwią. Czyżby Dean'owi udało się go zranić? Nie miała teraz czasu, by o tym myśleć. W końcu jednak mogła przyjrzeć się jego paskudnej, zdeformowanej gębie. Oczy mężczyzny patrzyły na nią bez krzty litości, było w nich tylko zło. Najbardziej nieludzkie, jakie tylko można sobie było wyobrazić.

Dzikus znów zacisnął mocniej palce na szyi Claire, a ta sięgnęła po omacku po nóż. Gdy dłoń powędrowała na rękojeść, rudowłosa zamachnęła się i spod wody wyskoczyło ostrze, które trafiło napastnika prosto w szyję. Zacharczał i splunął krwią, mimo to wciąż zaciskał dłonie na szyi dziewczyny. Lockhart wydobyła nóż, a z rany trysnęła ciemna ciecz. Nagle poczuła, jakby broń ważyła kilkadziesiąt kilogramów. Przecież ten cios miał go zabić, tymczasem Red Shirt wciąż nie odpuszczał. Musiała dać sobie czas na złapanie kolejnego oddechu, zwłaszcza, że z każdą chwilą dzikus jakby obluzowywał uścisk, jednak Claire nadal nie mogła się wydostać z tych kleszczy. Dean, walcząc z bólem w barku widział tę sytuację jak na dłoni, a gdy spojrzenia nastolatków spotkały się, van der Veen wiedział już, co robić.

Nie przejmował się zbytnio tym, co działo się w wodzie, ruszając w las. Szybko zniknął między drzewami, rozglądając się czujnie po okolicy, wypatrując jakiegokolwiek z dzikusów, który mógł się przecież zasadzić w lesie i czekać na swoją szansę. Z ulgą przyjął fakt, że nikt go nie zaatakował, jednak kątem oka dostrzegł spory, ciemny kształt leżący pod jednym z drzew. Gdy odwrócił głowę, aż uniósł brwi. To była Kaya!

Podbiegł szybko w miejsce, gdzie leżała, a gdy znalazł się przy dziewczynie, mógł się jedynie skrzywić. Kaya musiała wejść w jedną z pułapek zastawionych przez tych zwyrodnialców, gdyż z boku zakrwawionej i zmiażdżonej czaszki wystawało ostrze sporej siekiery. Niewidzące spojrzenie wpatrywało się gdzieś poza granice rzeczywistości i jedyne, co mógł zrobić teraz Marty, to po prostu zamknąć jej oczy i podążać dalej w swoją stronę. Gdziekolwiek zmierzał.

Ze swojego bezpiecznego miejsca obserwował ukradkiem, co działo się nieopodal. Dean poszedł pod wodę, Czerwona Koszula w końcu dopadł do Claire i zaczął ją dusić, ale rudowłosa nie zamierzała tanio sprzedać skóry. Najpierw wymierzyła mu kilka razów wiosłem, a potem uderzyła nożem. Prosto w szyję.

Gbadamosi do tej pory myślał, że taki cios jest od razu śmiertelny, jak widać mylił się, bo przyjemniaczek o zdeformowanej gębie wciąż dusił Lockhart, choć wyraźnie opadał z sił. Gdzieś obok pojawił się Dean. Czyżby to była ta szansa dla Jerry'ego, żeby odkupić swoją wcześniejszą dezercję? A może mimo wszystko miał już na to wywalone?

Danny grzecznie podziękował Samanthcie za próbę pomocy, ale już chyba lepiej wyglądał taki wymazany krwią, niż poowijany bandażami jak mumia. Poza tym czuł się naprawdę spoko, to były tylko powierzchowne rany, które nawet nie dawały mu się jakoś specjalnie w kość. Jedyne, o czym pomyślał, gdy wyruszyli, to żeby te cięcia na twarzy dobrze się wygoiły, bo już nie będzie taki przystojny. Choć z drugiej strony, dziewczyny lubiły facetów z bliznami.

W trakcie marszu próbował jakoś podtrzymać rozmowę, ale widząc, że reszta nie jest w nastroju, po prostu się zamknął. Zastanawiał się, czy Claire, Dean i Marty wciąż żyją i czy będzie kogo ratować, gdy już uda im się sprowadzić jakąś pomoc. Wciąż uważał, że pomysł z popłynięciem był mega głupi, ale nie było czasu, żeby ich przekonywać. Zresztą, widział to zacięcie w spojrzeniu Lockhart i nie sądził, by jakiekolwiek argumenty by ją przekonały. Oby
tylko udało im się przeżyć.

Budka ciecia przywitała ich pustkami. Facet pewnie przyjeżdżał tylko wtedy, kiedy trzeba było odprawić jakąś wycieczkę, a potem się stąd zawijał. Calistri rozejrzał się i otworzył szerzej oczy, gdy przez okno zobaczył telefon.
- Może ma sygnał. Trzeba się do niego dostać i sprawdzić. Inaczej czeka nas drałowanie na nogach jeszcze spory kawał do cywilizacji - rzucił do dziewczyn.
Podszedł do drzwi i szarpnął mocno za klamkę. Te zatrzęsły się, trzeszcząc w różnych miejscach, zatem na oko chłopaka zbyt wytrzymałe nie były.
- Odsuńcie się, wchodzimy do środka.

Cofnął się kilka kroków, po czym natarł na drzwi, uderzejąc je stopą z całej siły. Powtórzył czynność jeszcze trzy razy, zanim drewno się poddało, odsłaniając ciemne wnętrze budki. Danny otworzył szeroko drzwi, by nikt nie poranił się połamanymi, ostrymi kawałkami desek i dopadł do telefonu stojącego na szafce.

Z pewną obawą podniósł słuchawkę, jednak gdy tylko usłyszał sygnał, odetchnął z ulgą, pokazując dziewczynom uniesiony kciuk. Paradoksalnie, w dobie super szybkich smartfonów posiadających dostęp do internetu, kamerę i masę innych pierdół, ten relikt przeszłości okazywał się być ich wybawieniem. Życie potrafiło zaskakiwać. Na przykład tym, że niewinny, szkolny wypad nad rzeczkę przemienił się w krwawą rzeź.

Wstukał szybko numer alarmowy i czekał przez chwilę, aż się połączy. Usłyszawszy głos dyspozytorki, niemal na bezdechu opowiedział o wszystkim, co wydarzyło się w ośrodku i poprosił o pomoc, zaznaczając, że jego koledzy i koleżanki z klasy wciąż gdzieś tam są, ścigani przez morderców. Oddał słuchawkę Kate, gdy trzeba było podać dokładniejszy adres i zostawił jej całą resztę rozmowy. Podszedł do Sam i Vesny, położył im dłonie na ramionach i uśmiechnął się lekko.
- Wszystko będzie dobrze. Wracamy do domu...

Odmowę Danny’ego przyjęła ze skinięciem głową i słabym uśmiechem. Jego wola. Odkręciła butelkę i wpierw poczęstowała wodą Vesne, a dopiero po tym sama się napiła i zaoferowała napitek pozostałym. Zapewne powinna zacząć od nauczycielki, jednak pilnowanie tego co powinna, a czego nie powinna robić zeszło tego dnia na odległe tory.

Nerwy miała napięte do granic możliwości, gdy pokonywali kolejne metry, mające ich zaprowadzić do budki faceta, który wpuścił ich na teren ośrodka, lub raczej w otchłań piekielną. Czy wiedział co miało się wydarzyć? A jeżeli wiedział to pozostawało to uciążliwe pytanie, które nie pozwalało się przepłoszyć nawet usilnymi próbami wmówienia się że wszystko będzie dobrze. Czy on też należał do tamtych? Czy przywita ich z nożem w dłoni lub z siekierą?

Obawy okazały się płonne, bowiem przy budce nie zastali żywej duszy. Sam nie do końca była pewna czy był to dobry znak czy wręcz przeciwnie. Może jego też dorwali, a może był on wśród atakujących. A może zwyczajnie pojechał gdzieś na lunch lub coś równie niewinnego. Na wszelki wypadek siekierę trzymała gotową do użycia.

Stan ten utrzymał się aż do chwili, w której z budki wyszedł Danny i radośnie poinformował, że wszystko będzie dobrze i że wrócą jednak do domu. Dom… Sam aż zesztywniała na dźwięk tych słów. Czy mogło tak być? Czy naprawdę mieli wrócić cali i zdrowi… No, powiedzmy że zdrowi. Nadzieja niczym oślizgły, podstępny wąż, zaczęła sączyć się do serca. Dom, tatko, cisza i spokój własnego pokoju. Bezpieczeństwo… Tylko czy zasługiwała jeszcze na takie dobrodziejstwa? Zabiła człowieka. Narzędzie zbrodni nadal trzymała w dłoni. Nie była już nawet w połowie tą osobą, która przyjechała na obóz. Tamta Sam była dzieckiem, a ta… Tego jeszcze nie wiedziała i cała się dowiedzieć.

Zamiast się cieszyć, rzuciła Vesnie pełne niepokoju i strachu spojrzenie. Chorwatka wiedziała co się stało. Jaką cenę zapłaciła… zapłaciły obie, bo śmierć Bay’a także do tej ceny była wliczona.
- Tak, wracamy - odpowiedziała koledze, bez cienia radości w głosie. - Jeszcze tam jednak nie jesteśmy - dodała, mocniej ściskając trzonek. - Sorki, Danny ale dopóki ktoś po nas nie przyjedzie, lepiej by było zachować czujność. W tej budce ktoś powinien siedzieć, co nie? - zwróciła mu uwagę, rozglądając się wokoło. Cholera z tym, że brzmiała na paranoiczkę. Nadal nie byli bezpieczni, ona zaś zamierzała wrócić do domu cała, wraz z Vesną i nie obchodziło jej co na jej zachowanie powiedzą pozostali. Chociaż raz, co w tym całym bagnie było nader przyjemne i wyzwalające.
- Jestem jednak pewna, że masz rację i wszystko już będzie dobrze - dodała, wysilając się na uśmiech, chociaż głównie na potrzeby dodania otuchy Vesnie niż z faktycznej wesołości.

Oni wracali, a reszta? Ile trupów zostawili za sobą gdy wyjeżdżali z obozu? Ilu z nich należało do napastników, a ilu do znajomych? Śmierć zebrała tego dnia niezłe żniwo. Samantha miała jednak nadzieję, że mniejsze niż jej najgorsze przewidywania.