Ledwo weszła między drzewa, a usłyszała za sobą miarowy bieg. To był Jack, który z uśmiechem na ustach dołączył do leśnej eskapady. Annika pokazała chłopakowi znalezisko sprzed kilku godzin i zrobiła kilka zdjęć zaschniętych odchodów. Następnie ruszyli w zieloną gęstwinę, oddalając się coraz bardziej od ośrodka, jednocześnie oznaczając drogę, by łatwiej było złapać odpowiedni kierunek powrotny. Gdzieniegdzie między krzakami przebijały pozostałości starych ścieżek, które natura zagospodarowała po swojemu. Na drzewach najpierw mignęła im spiesząca się gdzieś wiewiórka, a potem uczepiona brzozy kuna, która przyglądała im się ciekawsko przez chwilę, by w końcu jednym zgrabnym ruchem czmychnąć gdzieś w listowie.

Przeszli więc dalej, a Annika chłonęła przyrodę całą sobą. Czuła przyjemny, ciepły wiatr, słyszała wesoły świergot ptaków wśród drzew. Od razu robiło jej się cieplej na sercu. Jackowi w sumie nie robiło to większej różnicy - widok, jak widok, las jak las. W międzyczasie natrafili na niemal zatarte ślady kopyt, co mogło oznaczać, że gdzieś tutaj kręciły się łosie i jelenie. Zresztą, Annice przypomniało jej się, że w lasach Minesoty można było spotkać nawet wilka, o niedźwiedziu nie wspominając, a gdy podzieliła się tą myślą z Brooksem, postanowili wracać do obozu. Dosłownie po kilku krokach usłyszeli trzask łamanej gałązki za sobą, nieco po prawej stronie.

Odwrócili się i dostrzegli poruszenie w wysokich krzakach. Coś szybko zbliżało się w ich kierunku. Jack po męsku stanął przed Anniką, gdy na wąską nitkę ścieżki wyskoczył z krzaków... niewielki borsuk! Nie mniej zaskoczony, niż dwójka nastolatków obnażył kły, syknął i błyskawicznie zniknął im z oczu w krzakach, oddalając się w pośpiechu. Williams i Brooks odetchnęli z ulgą i niemal jednocześnie parsknęli śmiechem.

Do obozu dotarli w świetnym nastroju.

Śmiało można było przyznać, że pierwsze wspólnie spędzone w ośrodku popołudnie wyjaśniło, jak również skomplikowało co nieco między niektórymi uczniami, a mnogość przeróżnych relacji mogłaby z pewnością posłużyć jako pomysł na scenariusz do serialu o nastolatkach. Widać to było zwłaszcza przy kolacji - niektórzy ze sobą nie rozmawiali, inni pojawili się tylko, żeby zgarnąć posiłek i zjeść na osobności. I choć większość nastolatków utrzymywało pozory normalności, w powietrzu czuło się wzbierającą niechęć, czy obojętność. Lub też coś więcej, co skrywali w swoich wnętrzach, nie zamierzając dzielić się tym z otoczeniem.

Potem przyszedł czas na plażową imprezę, a nastroje niektórym poprawiały się w miarę, jak donoszono kolejne butelki piwa, czy mocniejszego alkoholu. Chłopaki rozpalili ognisko w przeznaczonym do tego miejscu, a nauczyciele dali im wolną rękę, upominając raz jeszcze o zakazie picia w okolicy jeziora (który i tak uczniowie mieli zamiar zignorować) a także o zakazie oddalania się od ośrodka. Nawet Lulu McKenzie, zwykle spokojna i trzymająca się zasad dziewczyna siedziała na jakimś kawałku drzewa nieopodal ogniska i wpatrywała się w tańczące płomienie, popijając z wolna Coorsa. Najwyraźniej mocno przeżywała rozstanie z Danny'm a być może i styl, w jakim chłopak to zrobił. Samantha siedziała z nią, próbując pocieszyć, ale najwyraźniej niewiele to dawało.

Sam Calistri nie pojawił się na imprezie, a Vesna, Annika i Dean widzieli, jak z dwoma zgrzewkami piwa wchodzi do bawialni. Kim również nie miała nastroju na imprezowanie, więc z książką skierowała się do jadalni. Dość niemile się zaskoczyła, widząc w głównym pomieszczeniu sprawdzającego filmy na blu-ray Danny'ego, jednak szybko znalazła sobie kąt, w którym została sama, nie musząc spędzać z tą zdegenerowaną jednostką choćby minuty więcej. Claire dotarła na ognisko po czterdziestu minutach i tylko ona wiedziała, co ją zatrzymało, natomiast Jerry był jedynym, który zwrócił uwagę, gdzie postanowiła zaszyć się Kimberly, więc odosobnione miejsce mogło być nawet lepszą opcją na szczerą rozmowę. Jack kręcił się koło Anniki, zaś delikatnie już wstawieni Marty i Dean szukali dla siebie odpowiedniego miejsca.

Lindsay jak zwykle spędzała czas w towarzystwie swojego misiaczka, Vesna przemknęła z Byronem obok zbieraniny przy ognisku i zaszyli się gdzieś dalej, w spokojniejszym miejscu, gdzie Chorwatka mogła pograć na gitarze. Ktoś puścił z telefonu jakąś elektroniczną muzykę, która z ledwością przebijała się przez gwar rozmów i właściwie nikt nie zwracał na nią większej uwagi, zajęty ciekawymi tematami i procentami. Harold kręcił się to tu, to tam, niczym zjawa, zawsze pozostając z boku towarzystwa. Tak samo jak Kaya, która tego wieczoru wybrała spokój i samotność na molo, w towarzystwie pięknych widoków i własnych, ponurych myśli. Słońce niemal schowało się za horyzontem, wciąż jednak było jasno, ciepło i przyjemnie. Szum wody relaksował, wiatr zupełnie ustał - pogoda pozwalała im spędzić ten wieczór w najlepszy możliwy sposób.

Mieli przed sobą całą noc przeróżnych wrażeń.

Claire leżała w łóżku owinięta w ręcznik, kiedy impreza na świeżym powietrzu się rozpoczęła. Słyszała gwizdy, głośne rozmowy, a nawet muzykę. Mimo to nie ruszyła się z łóżka, leżąc na boku z podkulonymi nogami. Wyglądała jak sto nieszczęść, bez makijażu, z lekko opuchniętymi powiekami, a miną smutną jak u skarconego szczeniaka. Wzdychała ciężko co chwila, nie mając ochoty nigdzie iść. Co chwila podświetlała swój telefon licząc na smsy i wiadomości z sieci. Dobrze wiedziała, że nie złapie zasięgu, jednak miała nadzieję. Chciała by jej znajomi do niej napisali, by Dean się nią zainteresował. Uważała, że milcząc ją karze. Jej umysł był pusty, czuła się jak śmieć.

Blondi daleko było do wraka emocjonalnego jakim była obecnie Claire. Ba! Dobrze się bawiła na imprezie z resztą ekipy aż do momentu kiedy to ktoś ze znajomych nie wpadł na nią i rozlał trzymamy przez Lindsay drink wprost na nieprzyzwoicie odekoltowaną bluzeczkę koloru białego. Niepocieszona dziewczyna szybko ewakuowała się do okupowanego przez nią i resztę koleżanek domku i wślizgnęła się do środka mając nadzieję, że nikt z imprezowiczów nie dostrzegł wtopy, ale tutaj miała spotkać Claire. Zaskoczona nawet zapomniała do pokaźnej plamie na środku cycków.
- Claire! A ty co? Taka dobra impreza, a ty się marnujesz!

Dobra impreza? Pytała siebie w myślach, ale jakoś nie potrafiła podzielić entuzjazmu blondynki. Że też akurat musiała tu przyleźć zamiast pić swoje idealne drinki, trzymane w idealnie zadbanej dłoni obok idealnego mężczyzny. Ruda nie ruszała się z łóżka, tylko bardziej podkuliła nogi. Musiała ją spławić, było jej obojętne wszelakie gadanie.
- Nie mam się w co ubrać - skłamała bez jakiegokolwiek starania się o wiarygodność tych słów - Poleżę sobie, spoko. I tak nikt tam na mnie nie czeka - westchnęła przekręcając się na drugi bok niczym leniwa, tłusta kluseczka. Skrzywiła się z powodu bólu w okolicy ran brzucha. Gapiła się w pustą przestrzeń pokoju.

- O nie, nie, nie laseczka! Tak to nie będzie! Ślepa nie jestem! - tego Lindsay była pewna. Nie była może orłem w szkole, ale jak się z kimś działo coś niedobrego to ona to widziała, a tu miała przykład czegoś niedobrego właśnie. Jej to wyglądało na bardzo kobiece sprawy! Usiadła obok Claire na łóżku do szczętu zapominając tym samym o swojej bluzce i niedawnych problemach.
- Już mi tutaj opowiadaj! - zażądała z powagą wymalowaną na twarzy.

- Oj Lindy, daj spokój - Claire przewróciła oczami. Miała złe wrażenie, że blondynka będzie z niej kpić, choć nigdy tego nie robiła, więc może…
- Najpierw cię o coś spytam, dobra? To nie tyczy się mnie, ale ciekawi mnie twoja opinia. W końcu znasz się na ludziach - ruda uniosła ciało na słabych rękach i usiadła, opierając plecy o ścianę. Jej ruchy były ciężkie, bardzo toporne i pozbawione werwy.
- Przypuśćmy, teoretycznie oczywiście, że umawiasz się z jakimś chłopakiem, nie kochacie się, nie jesteście parą, się zdarzyło parę razy ze się ze sobą przespaliście i tyle. No ale się lubicie. I ten chłopak widział, jak całujesz się z innym chłopakiem. Wtedy cię wyzywa, jest zły… Czemu taki jest, skoro wasz układ był klarowny - przerwała na chwilę, aby skorygować słowo - oczywisty, się znaczy. Czemu tak bardzo się wkurzył? Traktuje cię jak prywatna zabawkę? No i co byś zrobiła wtedy. Olalła to? - zakończyła patrząc w podłogę. Oparła brodę o podkulone kolana i westchnęła. Jej głos był spokojny, opanowany, cichy

Na usta blondynki z każdym słowem wypełzał coraz to szerszy uśmiech.
- Ktoś się zakochał! zapiała niczym młoda kurka - Skoro to miał być tylko seks, a jednak się wkurza to musiał się zakochać - mruknęła zadowolona dotykając palcem wskazującym nosa koleżanki w pieszczotliwym geście i zaraz go zabrała - Albo jest po prostu głupi i myśli, że on może, a ty nie! Myślę, że musisz z nim pogadać. Tak. Tak będzie najlepiej - pokiwała głową, aby nadać swoim słowom większej mocy - A ty jak się z tym czujesz? Bo ja ci powiem, że daleko ci do tej, którą się wyzywa! Powiedz tylko który tak, a Misiu się nim zajmie! - zakrzyknęła bojowo formując z drobnych dłoni pięści i wymachując nimi wojowniczo jakby sama miała się rzucić do bitki o honory Claire.

- A…. - zająknęła się Ruda, która chciała sprostować słowa koleżanki. Przecież uprzedziła, że nie mówi o sobie! No to teraz plota pójdzie w świat, ale porażka.
- To historia koleżanki, nie moja. Pisała do mnie i chciałam jej pomóc, ale nie znam się na związkach - skłamała z obojętnością. Fakt jedynie, ze nie znała, mimo posiadania już dwunastu ex-chłopaków. Jednak nikt o tym nie wiedział i niech tak pozostanie. No, nikt poza Deanem. Cholera.
- Spokojnie, Kenny niech się nie spina, nie ma kogo bić... Chociaż może… - Claire zamyśliła się i spojrzała na Lindsay. Jej podekscytowana twarz była przerażająca, dostrzegła coś jeszcze. Idealny makijaż, zadbana buzia, brwi, niemal profesjonalnie pomalowane usta. Uśmiechnęła się mimowolnie.
- Ładnie wyglądasz - wymsknęło się niekontrolowanie, zupełnie niespecjalnie zmieniając tor rozmowy. Ona sama zaś prezentowała się koszmarnie.

- Och… To koleżanka musi wtedy pogadać! Z tymi facetami to ogólnie nic nigdy nie wiadomo, a to niby my tylko mieszamy - prychnęła jak rozzłoszczona kotka wyraźnie łykając kłamstewko o koleżance i jej problemach.
Rozpromieniła się zaraz kiedy Claire skomplementowała jej wygląd, aby zaraz znowu się nachmurzyć.
- Dzięki, ale ty wyglądasz jakby cię kot wypluł. Zajmę się tym! - mówiąc to popędziła po swoją wypchaną po brzegi kosmetyczkę i już po chwili poczęła się rozlokowywać na łóżku Rudej z całym pokaźnym arsenałem. Claire próbowała bronić się rękami i jednocześnie trzymać ręcznik, którym była owinięta.
- Lindsay daj spokój, co ty wyprawiasz - zdenerwowała się i cofnęła rakiem przyklejając się do kąta ściany. Nie zdążyła zerwać się do biegu, blondynka wyraźnie ją zaskoczyła. Zresztą, niby dokąd miała uciec?
- Padną jak cię zobaczą! - zaszczebiotała radośnie wypakowując kilka podkładów i niewyobrażalne ilości cieni oraz różów, a to był dopiero początek!
- Nikt mnie nie zobaczy bo nigdzie nie wychodzę. - próbowała odważnie postawić się koleżance, ale jej starania spełzły na niczym.
- Lindsay, mam inny typ urody niż ty, zmarnujesz sobie kosmetyki - ruda nie chciała bezpośrednio odmawiać, bo mimo iż Lindsay była jaka była, to to dobra dziewczyna.
- I czasu szkoda! - dodała naprędce nowy argument - Pewnie Kenny już cię szuka!
- Jak kocha to poczeka! I za kogo ty mnie masz? - Lindsay cmoknęła z dezaprobatą i pokręciła głową. - Wyjdziesz i powalisz wszystkich na kolana! A ja zrobię ci delikatny makijażyk jak ci pasuje. Nie każdy lubi aż tak przyćmiewać - zaśmiała się odrzucając falą utleniane włosy mając na myśli oczywiście siebie samą. Skromność raczej nie była mocną stroną dziewczyny.
- I ubierzemy cię ładnie! Jak się dobrze wygląda to i od razu się lepiej czuje uśmiechnęła się zachęcająco - No nie daj się prosić! Wyjdziesz i się nieco rozluźnisz.

Claire przycisnęła się bardziej do ściany i wybałuszyła niebieskie oczy. Wpatrzona w nią Lindsay była taka zadowolona i napalona, że aż ciężko było odmówić. W sumie, to najwyżej makijaż się zmyje i tyle, wilk syty i owca cała. Tylko czemu, do cholery, znowu to ona musiała być owcą?
- No nie wiem - odparła szczerze, nieco spuszczając z tonu. Pomału zaczynała się rozluźniać, jej ramiona nie były już tak napięte i podniesione jak zjeżona, psia sierść. Obawiała się tego, że Lindsay może malować “na jedno kopyto” i po takiej kuracji stanie się jedynie jej klonem, a tego wolała uniknąć. Dean nie lubił takiego typu dziewczyn… Och, chwila, czy ona właśnie o nim pomyślała?
- Ale w razie czego mnie obronisz? No wiesz… gdyby... - “się ze mnie śmiali”, pomyślała
- … Gdyby mnie zaczepiali zbyt natrętnie? Kiedyś chciałam by mnie ludzie lubili i zwracali uwagę, tak jak na ciebie, ale teraz… Nie jestem pewna czy to dobry pomysł. A jak mnie znowu ktoś będzie obrażał? - podzieliła się swoimi skrytymi obawami. Wbrew pozorom blondynka nie była taka zła, jak się rudej początkowo wydawało. Zawsze łączyły je bardzo luźne relacje, jak siadanie razem na lekcjach, gdy był zapowiedziany sprawdzian, bycie w parze na wfie (całkiem z przymusu), albo przynoszenie przez Claire zadań i zeszytów do domu Lindsay. W sumie to bardziej robiła za jej przydupasa, niż dobrą kumpelę, ale teraz wydawało jej się, że Lewis ją lubi. Może kiedyś będzie tak popularna i chwalona jak cheerleaderka?
Lindsay zaprezentowała Claire piękny uśmiech rodem z okładek pism modowych.
- Jasne, że cię obronię! A jak nie to Misiu się tym zajmie. Nic się nie bój - zapewniała klepiąc zapraszająco miejsce obok siebie na łóżku.
- Ja wiem, popularność to czasami straszna chała więc nie można się w nią pchać tak o! Z ulicy. Trzeba małymi kroczkami albo i nawet nie, bo nie każdy jest do tego stworzony, ale nie bój nic. Przy mnie możesz próbować powoli, a jak coś to krzycz. Raz, dwa będą znali swoje miejsce, a ty nie musisz już nigdy więcej wychodzić na wybieg. Kto nie ryzykuje ten nie pije coli… Czy jakoś tak - zaśmiała się perliście, na co Claire zareagowała półuśmiechem. Dosyć nerwowym, trzeba dodać. Niby wszystko fajnie, świat się kręci i jest zabawa, ale Lindy była jednak lekko “creepy”. Ruda westchnęła z rezygnacją, bo wiedziała, że i tak się jej nie pozbędzie, póki ta nie uskuteczni swojego dzieła i nie uzewnętrzni artystycznej potrzeby. Nieśmiało przysunęła się bliżej, odklejając od bezpiecznej, acz zimnej, ściany. Poczuła wewnątrz siebie, jak zaczyna się stresować. Impreza trwała w najlepsze, powiedziała już Kim, że będzie leżeć i odpoczywać, a nagle miała wyjść stąd… Z takim przytupem. Najwyraźniej zaczęła robić sobie nadzieję, że Lindsay naprawdę potrafi zdziałać cuda. I właśnie dziś zrobi takie jedno cudo z niej.
- Ale jak mi się nie spodoba to zmyję! - odważnie zaalarmowała, zostawiając sobie otwartą furtkę, co by się nie okazało w finalnej odsłonie, że będzie musiała wyjść z makijażem klauna. Trzeba było przyznać, że blondi była przekonująca.

- Moja droga! Będziesz błagać, abym cię nauczył żebyś sama się tak mogła odwalić! Każdy się za tobą obejrzy, a ty zrobisz z tym co chcesz. Dobiorę ci jeszcze ciuszki i będziesz boginią jeziora i imprezy! - zaćwierkała radośnie i od razu wzięła się do pracy. Wbrew obawom Claire, blondynka długo się zastanawiała nad każdym kolejnym krokiem jakby ważyła coś niezwykle ważnego czy też próbowała w warunkach domowych rozszczepić atom. Wystawiała przy tym w pełnym skupieniu i nieco komicznie koniuszek języka, ale przyznać trzeba było, że dziewczyna nie szalała z ilością “tapety” dostosowując się do urody i preferencji Claire. Nie od parady oglądała tony poradników na youtube i nawet zapisała się kiedyś i aktywnie uczęszczała na kurs makijażu ufundowany przez ojczyma. Nie trzeba było długo czekać aż gąsieniczka zmieni się w motyla.

- Taadaaa~! - zawołała uradowana blondynka ukończywszy swoje dzieło i pokazując koleżance jej odbicie w lustrze.
- I jak? I jak?- dopytywała jak przekupka na targowisku. Nie wiedziała, że Claire aż trzęsła się ze strachu, przed spojrzeniem w lustro. W głowie miała obraz siebie oblanej różem w każdym z możliwych miejsc. Różowe powieki, usta jak fuksja z html oraz “lafiryndowe” policzki. Długo zbierała się w sobie nim otworzyła oczy i spojrzała w lustro, którym Lindsay bujała natrętnie przed jej twarzą.
Niebieskie tęczówki ukazały się, a otwarciu powiek towarzyszył powolny ruch, pięknych i długich rzęs, które poruszyły się subtelnie niczym majestatyczny wachlarz. Spojrzała na swoje odbicie, a serce zawtórowało mocnymi uderzeniami, raz po raz, z każdą chwilą przyspieszając. Miękkie, podkreślone wargi rozwarły się ze zdziwienia. Claire nie poznała samej siebie, to faktycznie były jakieś cuda.
- Co… ale… jak… Ty to… Ja pieprzę, jak ty to zrobiłaś?! - uniosła się i podskoczyła na łóżku, wprowadzając materac w falowanie. Obracała twarz lewym bokiem, a potem prawym, patrząc na siebie jak na obcą osobę. Nie miała bladego pojęcia, że perfekcyjne dłonie makijażystki potrafią tworzyć takie rzeczy. Dziewczyna od razu uśmiechnęła się szeroko, a po chwili wisiała już na Lindsay, obejmując ją za szyję. Ścisnęła ją na krótko, ale mocno. Zakłopotana lekko porywem emocji, oderwała się i cofnęła na swoją poprzednią pozycję. Przegryzła bardzo lekko dolną wargę, patrząc na blondynkę.
- Niesamowite - stwierdziła kręcąc głową z niedowierzaniem. Aż zamachała rękami przed swoją twarzą, jakby się nimi chciała wachlować.

Lindsay aż puchła z dumy widząc reakcje koleżanki. Tak, tak! Wie! Też by była pod wrażeniem! Uśmiechała się przy tym szeroko i radośnie. Lindsay może i wpasowywała się w kanon pustych laleczek Barbie, ale nikt nigdy nie mógł jej odmówić, że jak już kogoś polubi to mu nieba przychyli. Z wyglądu często jednak brana była za nie dość, że głupią to od razu zdzirę i samolubną. Prawdą było, że jak ktoś ją odrzuci z samego początku, czy to charakterem czy wyglądem, to potem trudno było wkupić się w jej łaski, ale nie było to też niemożliwym, a także nigdy nie generowało ze strony Lindsay agresji. Prędzej zimną obojętność.
- Mówiłam~ I jak się teraz czujesz? Ekstra, co?- zaśmiała się radośnie jak mała dziewczynka.

- No muszę ci przyznać, że masz talent, dziewczyno! - pochwaliła ją entuzjastycznie, z absolutną szczerością. Być może ta ekscytacja wynikała bardziej z tego, że efekty pracy Lewis były przeciwieństwem obaw Claire, po prostu ruda spodziewała się dostać na ryj istny koszmar. Cieszyła się, że nie miała racji, nawet była w stanie odważnie stwierdzić, że może nie tylko w tej kwestii? Lindsay miała rację. W wielu sprawach ją miała. Ciężko było to przyznać, ale okazało się prawdą. Może i była głupiutka, ale na ludziach, relacjach i społeczności znała się jak nikt inny, kogo Lockhart poznała w tej klasie.
- Nie wiem jak ty to robisz… - zaczęła Claire nieco zmieszana, bo nie wiedziała czy aby na pewno powinna to mówić. Nie chciała by Lewis było przykro
- Ludzie… Obrażają cię za plecami, mówią, że jesteś głupia, są dla ciebie wredni i niemili. A ty, naprzeciw wszystkiemu, po prostu masz to gdzieś. Idziesz przed siebie, własną ścieżką. Potrafisz zadbać o siebie, o swojego chłopaka, przyciągasz spojrzenie, a wcale nie jesteś jakąś puszczalską. Tworzysz z Kennym udany związek, widać, że się kochacie. Nie psuje się wasza relacja. Jesteś sobą mimo tylu zazdrosnych spojrzeń, mimo tak wielu krytycznych opinii…- Claire przerwała na chwilę. Uśmiechnęła się słabo, zaciskając wargi, które otarły się o siebie nawzajem. Patrzyła na Lindsay, a potem przeniosła wzrok w nieistniejący na ścianie punkt - Jak to się dzieje, że nie przejmujesz się innymi? Że z Kenem jesteście razem i on nie ma cię dosyć? Oczywiście nie bierz tego do siebie, po prostu mnie faceci zawsze mają dosyć i to w stosunkowo niedługim czasie. - zakończyła westchnięciem i podniosła się z łóżka. Swoimi myślami psuła sobie humor. Czuła, że tak już będzie zawsze, póki szczerze nie porozmawia z Deanem. Bez wyjaśnienia wszystkiego, zawsze będzie żyła w niepewności. Co prawda nie była pewna, co do niego czuje. Wiele razy po wyczerpującym stosunku i namiętnych zabawach w jego pokoju, miała ochotę powiedzieć, że go kocha. Ale był to zwykły przypływ emocji, na co dzień rzadko kiedy miała taką potrzebę. Zdarzało się co prawda, ale to i tak nie miało sensu. A może miało? Lockhart potrząsnęła głową. Była nieobecna może parę sekund. Szybko przeniosła spojrzenie z powrotem na blondynkę. Uśmiechnęła się widząc jej promienną, pewną siebie twarz.
Lindsay roześmiała się szczerze na słowa Rudej. Nie był to jednak szyderczy śmiech.

- Ja to wszystko wiem lalunia! - powiedziała z nieudawanym rozbawieniem. - Zawsze znajdzie się po prostu ktoś kto będzie starał się zrobić ci źle koło dupy, aby urosło przy tym jego ego. W skrócie, każdy chce sobie przedłużyć kutasa czyimś kosztem. Grunt to dalej robić co chcesz i czujesz nie patrząc na innych. Dasz wiarę, że w podstawówce strasznie mnie nie lubili? W sumie dalej wielu nie lubi… - zamyśliła się marszcząc idealnie wyskubane i podkreślone brwi. Nie doszła jednak do żadnej wiekopomnej konkluzji więc zbyła to wzruszeniem ramion. Nie można było w końcu zapominać, że Lindsay to Lindsay i najbystrzejsza nigdy nie była.
- Ale z Kennym ci nie pomogę. Muszę przyznać, że trafił mi się anioł nie facet - nieopanowana się i zapiszczała entuzjastycznie na samo wspomnienie swojego chłopka. Chociaż można by odpowiedzieć sobie prościej. Oboje byli zbyt mało rozgarnięci, aby zajmować się pierdołami. W końcu wiadomym było, że głupi ludzie to szczęśliwi ludzie! A Lindsay nie mówiła niczego odkrywczego. Wręcz wydawałoby się, że cytuje jakieś porady z modnych i kolorowych gazetek dla pań. Można więc było wyciągnąć wniosek, że porzekadło z głupotą ludzką i poziomem zadowolenia z życia rzeczywiście miało przełożenie na rzeczywistość. Claire aż się zaśmiała. Właściwie to nie wiedziała czego się spodziewała po Lindsay, widocznie włożyła w nią zbyt wiele wiary. Mimo to poziom inteligencji koleżanki nie stanowił dla niej żadnej bariery. Mogła być głupią kozą, a skoro miła i pomocna, szczera i prawdziwa, to czemu miałaby być gorsza od innych dziewczyn? Często się zdarzało, że to te bardziej inteligentne obgadywały wszystkich za plecami, były okropnie złośliwe i obrzydliwie wredne, w dodatku dwulicowe. Ruda nigdy nie słyszała, by Lindy plotkowała o kimś. Owszem, zdarzało jej się, że jakaś tajemnica jej się “wymsknęła”, ale nie robiła tego celowo. Claire powinna jednak zważać na słowa i nie ufać blondynce tak bardzo. Mogła być niemal pewna, że Lewis chlapnie jęzorem o jeden raz za dużo. Lepiej trzymać broń w postaci słów, z daleka od tej dziewczyny.

- Tak, anioł. - potwierdziła aby sprawić jej przyjemność i zamknąć już ten temat. Miała teraz na głowie inny problem, a mianowicie ubranie. Póki co okutana była w gruby ręcznik, a pod spodem nie miała nic prócz swoich ulubionych, czerwonych fig, obszytych kuszącą koronką. I o ile bielizny nie było jej wstyd, to już cięć na brzuchu owszem. Miała jednak dobry pretekst co do ich pojawienia się, a skoro w głowie już ułożyła dobrą wymówkę, nie obawiała się “co Lindsay sobie pomyśli”, bo wiedziała, że nie pomyśli zbyt wiele.

- Wiesz, jeśli chodzi o ubranie… To z odkrytym brzuchem odpada. Przed wyjazdem kot mnie podrapał, że nie wygląda to zbyt ciekawie - wzruszyła ramieniem, dla podkreślenia jak bardzo te ranki nie mają dla niej znaczenia. Były płytkimi cięciami, więc na podrapanie pasowały idealnie. Nawet gdyby Lewis sugerowała, że to cięcia, to Claire szybko wybiłaby to jej z głowy. “Cięcia? Na brzuchu? Jaki to ma sens, przecież tnie się żyły, a nie skórę!”. Ruda uśmiechnęła się pod nosem. Zawsze szybko planowała. Była dobra w słowach i wymówkach. Szkoda tylko, że nie potrafiła na co dzień spontanicznie nimi żonglować, a jedynie w chwili, gdy czuła potrzebę, aby się bronić

Lindsay ochoczo przytaknęła kiedy Clair także nazwała Kennego aniołem. Nie była na tyle rozgarnięta, aby uznać to za nawet wyimaginowaną próbę odbicia jej chłopaka. Śmiechu też nie zrozumiała, ale przyjęła go za coś dobrego skoro nie towarzyszył temu żaden uszczypliwy komentarz, sama wciąż też z resztą się uśmiechała, aby po chwili zaklasnąć w dłonie.
- Koniec tego! Noc jeszcze młoda, a my w polu! Czas zajrzeć co tam skrywasz w swoich torbach, a ja zobaczę czy ewentualnie mam coś pasującego u siebie, aby dopełnić dzieła stworzenia bogini - zachichotała podniecona nadchodzącą wizją kolejnych zabiegów upiększających. Lindsay miała oczywisty zamiar wykazać się i na polu odzieżowym.
- Nie martw się! Mam nie tylko róże - powiedziała z powagą i już zaraz ruszyła na podbój swoich pokaźnych i wypchanych po brzegi toreb podróżnych. Claire uśmiechała się. Była nie tylko rozbawiona, ale i zadowolona. Beztroskie i infantylne podejście Lewis poprawiało jej humor. Czuła się lepiej i pewniej, była bardziej chętna do rozmowy choć brakowało jej rozrusznika w postaci alkoholu.
- Ulubiony kolor? Albo parę kolorów? Zaraz coś wybierzemy! - zawołała z drugiego pokoju.
- Zielony, fioletowy, beżowy, brązowy, szary… czarny? - odpowiedziała grzecznie w zamyśleniu.
- Nie jestem tak szczupła jak ty, raczej się w twoje nie wcisnę - dodała szybko. Miała europejskie 38. Podejrzewała, że blondynka jest chudsza co najmniej o rozmiar, jak nie dwa.
Ale Lindsay już nie słuchała tylko niosła naręcza ubrań w swoich zgrabnych ramionach.
- Mam tu trochę rzeczy, które mogą ci się spodobać- zaczeła, aby rzucić na podłogę zbieraninę biało-czarno-szarych ciuchów. Blondyna wyraźnie się przyłożyła i chociaż to usłyszała wybierając ze swoich rzeczy tylko kolory podane przez Claire. Innych nie było co mogło dawać do zrozumienia, że reszta była po prostu różowa.
W tym samym czasie Ruda wyciągnęła kilka swoich kreacji, aby móc zaprezentować je rozszalałej blondi.
Lindsay podeszła wpierw do rzeczy koleżanki i bardzo szybko jej wzrok padł na jeden konkretny fatałaszek. Zieloną sukienkę, która aż na chwilę odebrała Lewis mowę, a to był już nie lada wyczyn!
- Jezu Chryste! Skąd masz to dzieło?! Jest boska! Mieli różowe?! Będzie bajecznie wyglądać z twoimi włosami!- zapiszczała porywając sukienkę w ozdobione tipsami łapska. Chwilę przykładała ją po sobie zastanawiając się czy różowa wyglądałaby na niej dobrze po czym wepchnęła ją w ręce Claire.
- Ubieraj się! Szybko, szybko! Ja lecę po dodatki!
- Emm, ja… nie wiem...- wydukała oniemiała Lockhart, patrząc za wybiegającą jak strzała Lindsay, która latała w te i z powrotem, wąziutko przebierając zgrabnymi nóżkami. Claire naprawdę nie wiedziała skąd ta sukienka znalazła się w jej walizce, bo ona jej tam na pewno nie spakowała. Nie ubierała się tak, nigdy. Zawsze tylko spodnie. Mimo to uśmiechnęła się pod nosem, a zarazem poczuła ukłucie bólu. Był to zawód. Zielona sukienka była bowiem prezentem od taty, który kochał swą córkę ponad wszystko. Miała jego kolor włosów, jego uśmiech i wysublimowane poczucie humoru. Była jego oczkiem w głowie i starał się, aby była szczęśliwa. Claire było przykro, bo czuła, że go zawiodła. Musiał ogromnie cierpieć wiedząc, jakie jego córka ma problemy, a mimo to nie ukazywał nadopiekuńczości. Wiedział jak wiele czasu spędza z Deanem, być może wiedział więcej niż ruda myślała… Zawsze się uśmiechał, kiedy na pytanie “gdzie idzie” słyszał odpowiedź, że do Deana. Być może czuł ulgę, że jest w pobliżu ktoś kto potrafi sprawić, że jego córka jest szczęśliwsza niż na co dzień… Potokowi myśli towarzyszyło powolne zakładanie odzieży, Najpierw dobra do kompletu czerwony biustonosz, chcąc mieć tego wieczoru skompletowaną, kuszącą bieliznę, a nie jakiś nie do pary. Gdy to uczyniła, w sukienkę wślizgnęła się szybko, żeby być już gotową nim huragan w postaci Lindsay wróci do pokoju i zobaczy jej pocięty brzuch.

Lewis szybciutko przybiegła z obiecanymi dodatkami. Nie trzeba było czekać długo na efekt końcowy. Claire prezentowała się jak młoda bogini. Nie dość, że makijaż miała iście pokazowy to sama sukienka wraz z dobranymi przez blondynkę ozdobami przywodziła na myśl driadę. Lindsay nawet miała złote cieniutkie bransoletki na nogi, które teraz zdobiły kostki koleżanki.

Wyglądała lekko i zwiewnie, a nawet nieco dziko. Lewis aż klasnęła w dłonie z zachwytu.
- No laseczka! Wyglądasz jak złoto! Idziemy podbijać tę imprezę!
Claire zaśmiała się na bardzo krótko. Blondynka bowiem była naprawdę niemożliwa w swej ekscytacji. Lockhart jednak wciąż nie była pewna czy aby na pewno powinna się pokazywać innym na oczy, nie czuła się bowiem “chciana”. Co prawda zaproszenie miała od wielu chłopaków, ale po sytuacji z plaży wszystko co dalej potoczyło się niespodziewanie i wiele rzeczy się popsuło. Sięgnęła po iphone’a aby sprawdzić wiadomości, ale wciąż nie było zasięgu. Skrzywiła się lekko.
- W sumie… I tak nie ma zasięgu, a ty się napracowałaś - westchnęła niepewnie. Poczuła jak ciśnienie jej skacze, a serce zaczyna wygrywać coraz to szybsze rytmy. Nie chciała się przyznać, że się boi. Głównie odrzucenia i wyśmiania, ale miała też bardziej osobiste obawy. Wzięła kilka głębszych oddechów przymykając oczy i się uspokajając. Potem już tylko sięgnęła po szczotkę, aby przeczesać długie, lśniące miedzią i kasztanem włosy, po czym dała się porwać rozochoconej blondynce. “Boże, miej mnie w opiece”.
Blondyna cykała za to fotki koleżance pod każdym możliwym kątem i szczebiotała przy tym zachwycona rezultatem.
- No cholera z tymi drzewami! - mruknęła przekonując się na własnej skórze, że internetu dalej nie ma. Schowała więc telefon w kieszeń na tyłku, króciutkich jeansowych spodenek, które miała na sobie.
- To teraz ruszamy! Tylko przebiorę tę koszulkę, bo mnie jakiś fagas staranował i się ujebałem jak świnia- zakończyła zbierając resztę porozrzucanych ciuchów z podłogi i truchtając do pokoju, aby się przebrać.
- Ken powinien mu wyjechać z dyńki - oburzyła się Claire. W sumie nie spodziewała się, żeby inaczej zakończyła się ta historia, no chyba, że rzeczony “fagas” przeprosił. Królowa jest tylko jedna, przecież.
- Dobra! - próbowała dodać sobie otuchy i dawnej, utraconej energii. Musiała znowu stać się tą pewną i sugestywną dziewczyną, którą była. Tylko tym razem może jednak do wybranych jednostek… - Jestem gotowa! - zacisnęła dłonie i dała krok w kierunku drzwi. Cofnęła się szybko tylko na chwilę, aby rozpylić wokół siebie mgiełkę zapachu czekolady. Potem już tylko wsunęła buty na stopy i poczekała za Lewis, aby w jej towarzystwie opuścić domek. Sama jednak nie miała do tego odwagi
I ruszyły! Ku zabawie! Ale dla Lindsay to nie była ostatnia rozrywka tej nocy...

Czekał na tę imprezę odkąd wsiadł rano do autobusu. Wizualizował sobie nawet, że z Marty'm, Dean'em i Kenny'm chleją na umór, aż do zerwania filmu a potem leczą kaca-giganta, opowiadając sobie najbardziej żenujące historie z imprezy. Kto co nawywijał. I wszystko chuj strzelił, bo - jak to ładnie nazwała Vesna - zachciało im się bawić w rycerzy. Bo jebana w dupę Hart przez te wszystkie lata swojej marnej egzystencji nie potrafiła nauczyć się pływać. Kurwa, co za żałosny przypadek. Spieprzyła mu plany na wieczór, więc musiał znaleźć sobie zajęcie. Był w trakcie wybierania filmu, gdy przyczłapała ta życiowa pokraka. Danny nawet się do niej nie odezwał, odwracając ostenntacyjnie plecami i skupiając na tytułach. Na szczęście Hart polazła sobie gdzieś i został przed telewizorem sam. No, pomijając nowych "kolegów" w postaci ośmiu puszek Budweisera. Przy jego obecnym nastroju nawet lepsi, bo nie będą pierdolić bez ładu i składu.

Do czytnika wrzucił jakąś produkcję z Nicolasem Cage'em. "Drive Angry" czy jakoś tak. Kiedyś lubił oglądać filmy z tym aktorem, choć uważał go za gościa jednej miny i wiecznie smutnych oczu. Popijając piwo, całkiem dobrze bawił się na filmie. Pościgi, strzelaniny, skurwysyny - tak w skrócie można było go opisać. Przy paru scenach parsknął śmiechem, a i oko było na czym zawiesić, bo Cage'owi partnerowała zmysłowa Amber Heard. Do filmu pękło sześć Budków, więc w dobrym nastroju opuścił kantynę i ruszył na plażę w poszukiwaniu Anniki, w końcu mieli jeszcze wspólne plany tego wieczoru. Półmrok przechodził powoli w noc, gdy znalazł ją nieopodal ogniska. Wpatrywała się w wodę, jakby ktoś ją zahipnotyzował.
- Zgubiłaś tam coś? - Zapytał wesoło, zrównując się z nią i biorąc łyk piwa z puszki. Czuł już procenty hulające w krwioobiegu, ale nie był na tyle wstawiony, by się nie kontrolować. Jak to mówili w szkole - złapał dobry vibe.
Williams drgnęła słysząc głos Danny’ego. W zasadzie oczekiwała Jacka, z którym spędziła większość mijającego popołudnia i wieczoru.
- Zastanawiałeś się, czemu woda w nocy wydaje się niebezpieczna? - odwróciła wzrok ku koledze.
- Bo wydaje się mroczna, niczym nasze dusze, w których zawzięcie trzymamy to, czym nie chcemy się podzielić ze światem i boimy się, że pewnego dnia ten mrok się z nas wyleje i się w nim utopimy? - Zapytał w odpowiedzi. W sumie sam się zdziwił, że to powiedział, a tym bardziej się zdziwił, że to było pierwsze, co przyszło mu na myśl. Chyba za dużo dzisiaj rozmawiał z Vesną o poważnych rzeczach, albo to już alkohol zaczął budzić w nim domorosłego filozofa. - A co cię tak naszło na takie rozkminki? - Pociągnął kolejny łyk piwa i tylko odwrócił delikatnie głowę w stronę ogniska, gdy przez ujednolicony szum rozmów przebił się podniesiony głos Kena krzyczącego coś do kogoś.

Odpowiedzią było lekkie wzruszenie ramion:
- Normalnie nie mam czasu na to, więc teraz korzystam - Annika uśmiechnęła się choć Danny widział jedynie jej profil - Ale z tą ciemnością masz trochę racji. Przyroda jest majestatyczna, ale potrafi pokazać i ciemną stronę. Jak wszystko i wszyscy. Imprezka coś nie bardzo się kręci, hm? - w końcu odwróciła się ponownie ku przystojniakowi. - Dobrze się bawisz?
- Zajebiście. - Prychnął Calistri. - Ostatnie dwie godziny spędziłem na oglądaniu filmu w bawialni i chlaniu, mając za ścianą Kimberly, która przylazła z książką... Po prostu idealny początek wycieczki. A ty? Wszystko gra? - Spojrzał na nią, uśmiechając się lekko.
- Filmu? - Annika nie mogła się nie zdziwić. Siedział w zamkniętym pomieszczeniu i oglądał film zamiast … Kopnęła się w myślach. Przyroda nie jest dla każdego - Tak. Wszystko w porządku. Nie mogę się doczekać jutrzejszej wyprawy. Nosi mnie… - uśmiechnęła się, zakładając pasmo włosów za ucho.
- No filmu, nie chciałem siedzieć tutaj i patrzeć na te mordy, które jeszcze niedawno chciały spuścić mi wpierdol za niewinny żarcik - mruknął, wychylając z puszki. Na myśl o Kenie i Marty’m zaczął się agresywnie nakręcać, ale szybko stłamsił to w sobie. Były ważniejsze rzeczy. - No tak, wyprawa do lasu z Lambo… My też mieliśmy dzisiaj się wybrać, pamiętasz? - Poruszał miarowo brwiami, szczerząc się do niej.
- Mieliśmy. Myślałam, że zrezygnowałeś. - odpowiedziała tym samym uznając to za jakiś tajny znak, a Danny się zaśmiał.
- Musisz jeszcze trochę poćwiczyć poruszanie brwiami w rytm. Na razie słabo ci wychodzi - rzucił, po czym znów zaczął nimi ruszać, tym razem na przemian, jakby nad jego oczami pełzła jakaś wielka dżdżownica.
Williams nie wytrzymała i roześmiała się w głos:
- Daleko mi do mistrza, to fakt. To wpasowuje się w twój nick. - uśmiechnęła się szerzej, pokazując ponownie dołki w policzkach.
- Więc jak, wciąż zwarta i gotowa na epicki seks? - Puścił jej oczko i wyciągnął w jej stronę dłoń z puszką.
- Jasne - odmówiła gestem dłoni poczęstunku i sięgnęła po swój plecak. - Gotowy? Hmm… tak wiem… od urodzenia.
- Od przyrodzenia też. - Zaśmiał się. - Prowadź w to swoje specjalne miejsce.
Nie trzeba jej było dwa razy tego powtarzać.
Ruszyła sprężystym krokiem przed siebie, po chwili wyciągając dłoń do chłopaka:
- Chwyć mnie za rękę, żebyś się nie zgubił. No chyba, że zabrałeś chleb…
- Chleb? Sorry, ale nie zamierzam dokarmiać dzikich zwierząt - rzucił, łapiąc ją za dłoń. Była ciepła i na swój sposób delikatna.

Szybka marszruta i przedzieranie się przez las, zarośla i krzaki nie nastrajały specjalnie romantycznie, a Calistri starał się nie zwracać na to specjalnej uwagi, bo i nie czuł się zbyt dobrze w otoczeniu natury po zmroku. Cokolwiek pouszyło w zaroślach, bądź wydało dziwny odgłos, Danny oglądał się, jakby właśnie podążał za nimi jakiś seryjny morderca.
Zdecydowanym plusem jednak było to, że wkrótce zostawili za sobą cały jazgot i dramaty licealne. Danny widział dziewczynę, która zdawała się znać ten las jak własną kieszeń. Jak to robiła nie wiadomo, byli tu zaledwie pół dnia. W końcu Annika zatrzymała się przyciągając Danny’ego, który stracił orientację i przyciągnęła go bliżej, wskazując niewielką polankę teraz oblaną srebrną poświatą księżyca. Danny nie miał pojęcia co to za roślinność, ale wielkie liście niemal zaścielały cały obszar.
- I jak? - w głosie Williams brzmiała duma.
- No… w sumie… może chyba być. - Calistri podrapał się po głowie. - Chociaż wolałbym jakieś przytulniejsze miejsce, na przykład mój pokój. No ale skoro chcesz pod gołym niebem, jak pan bóg przykazał… - Po tych słowach zbliżył się do niej, objął w pasie pod plecakiem i zaczął całować.
Dziewczyna na chwilę zesztywniała po czym lekko popychając Danny’ego w stronę wyglądającej na aksamitną roślinności, zaczęła nieco nieudolnie ściągać mu koszulkę. Pomógł jej w tym, a chwilę potem zrzucił z niej plecak i dobrał się do jej zwykłej bawełnianej koszulki, pod którą o zgrozo wyczuł również bawełniany, sportowy stanik. Annika nie zdawała sobie sprawy z sypialnianych subtelności. Kierowała się jakąś zawziętą determinacją, gdy raptownie oderwała się od ust Danny’ego i ukucnęła by szybko i bez kokieterii zacząć pozbawiać go również szortów wraz z bielizną. Chwilę później jej oczom ukazała się budząca do życia męskość chłopaka. Williams poczuła gorąco uderzające na policzki.
- Widzę, że znasz się na rzeczy - powiedział, uśmiechając się do niej i gładząc po policzku.
- Mhm - kiwnęła głową całkowicie pochłonięta widokiem. Na żywo widziała TO po raz pierwszy. Pamiętała jednak opracowania naukowe z zajęć wychowania seksualnego oraz fragmenty broszurki, którą ukradkiem przed ojcem zamówiła na Amazonie.
“How to tickle his pickle”...
Liczyła, że pamięta chociaż część porad.

Nieporadnie zabrała się do dzieła pobudzając Danny’ego i starając rozgrzać go do czerwoności ustami i dłońmi. Calistri cały czas na nią patrzył i czuł, jak z każdą chwilą wzbiera w nim coraz większe podniecenie. Annika robiła to inaczej, niż reszta dziewczyn, które zdążył zaliczyć w swojej karierze. Niby była bardziej nieporadna, ale jednak wiedziała, co robi. To było naprawdę podniecające.
W duchu dziewczyna odliczała, do chwili gdy Danny zacznie odlatywać. Podobno miało dziać się to szybko. Nie trwało długo, gdy zniercierpliwiona i nieco obolała od powtarzalnego ruchu, odsunęła się i zachęciła cicho podnieconego Danny’ego:
- Połóż się? - sama podniosła się niby to majstrując przy zapięciu swoich krótkich spodenek. Miała nadzieję, że Danny łyknie haczyk.
- Za chwilę - odparł i niemal zerwał z niej biustonosz, dopadając językiem do jej piersi. Ssał sutki przez krótką chwilę, jednocześnie rozpinając jej spodnie i zsuwając wraz z majtkami.
Nim zdołał się nacieszyć jej nagim ciałem, zniechęcona do subtelności jaką wg niej było jej dotychczasowe zachowanie, Annika podłożyła mu nogę i popchnęła na roślinne poszycie lasu. Poczuł lekkie z początku uczucie parzenia na skórze i nadchodzącą szybko falę szczypania, od porozkładanych przez dziewczynę wcześniej pokrzyw. Gdy zaskoczony chłopak szamotał się na ziemi, Annika podciągnęła spodenki i bieliznę, zgarnęła plecak i zaczęła zwiewać. Danny wyskoczył z tych krzaczorów jak poparzony (nota bene!), co chwilę rzucając głośne.
- Au, au, au, kurwa! - Założył szybko gacie na tyłek, jednak zrobił to tak nieporadnie, że wywalił się z powrotem w te parzące krzaki. - Pojebało cię, Annika?! - Krzyknął za nią, zbierając się na równe nogi.

Williams odbiegła w las lecz zatrzymała się tak by być ukrytą przed oczami kolegi a jednocześnie móc obserwować poczynania. Żałowała jedynie, że nie ma ze sobą kamerki…
Chłopak zebrał się w końcu, uzupełnił odzienie i ruszył (w jego mniemaniu) w drogę powrotną do obozu.
- Naprawdę zajebiście sobie ze mną pograłaś! Cieszysz się?! - Krzyknął, a jego szorstki głos odbił się echem od drzew. - I jak ja mam. kurwa, wrócić do ośrodka teraz?! Pojebało cię? Ale muszę przyznać, że lodzik był niczego sobie. - Zaśmiał się.
Odpowiedzi nie uzyskał, a nocna zwierzyna też nie kwapiła się do rozmowy z nastolatkiem.
Annika zaś ukryta pomiędzy drzewami, ubrała się w ciuchy wyciągnięte z plecaka. Musiała odczekać aż Danny ruszy się z miejsca “schadzki” by zabrać swoje bety.
- Poza tym, hej, mam twój stanik! - Danny chwycił go w dłoń i merdał nim nad głową, niczym flagą. - Jeśli tu nie przyjdziesz, to jutro rano cały obóz będzie wiedział, że cię puknąłem. Mam swoją pamiątkę! Swoją zdobycz! - Zarechotał, całując jedną z miseczek biustonosza.

Rozważając za i przeciw, Annika dopięła plecak. Widziała, że Calistri jest nieco podminowany i niepewny. Postanowiła odczekać jeszcze chwilę, aż chłopak...zmięknie. Danny chodził w tę i wewtę po tym polu jakiegoś zielska i machał stanikiem, jakby był po srogich grzybach, ale Annika się nie pojawiła.
- No dobra, jak tam chcesz. Zabieram zdobycz ze sobą i spadam. Najwyżej coś mnie zeżre po drodze. Będziesz się cieszyć, nie?! - Krzyknął.
Pytanie ją zastanowiło.
Czy cieszyłaby się, gdy coś stało się chłopakowi?
Nie zwracał na nią kompletnie uwagi przez cały czas liceum, ale skoczył na pierwszą okazję seksu.
Był słaby - jakby słyszała słowa ojca. A potem “przeżyją najsilniejsi, najbardziej przystosowani”.
Zostawić go samego w lesie?
A jeśli się zgubi, ciamajda?
Z pewnością ktoś widział jak odchodzą razem.
Zaszeleściła krzakami by odstraszyć Danny’ego, który kierował się w zupełnie przeciwnym kierunku niż leżał obóz.
- Ok, to ja tu sobie po prostu odpocznę! - Daniel położył się na trawie i założył dłonie za głową. Nawet, jeśli Annika była już daleko, to chyba nic go nie zje, jak się do rana zdrzemnie w lesie. Kiedyś coś tam słyszał, że wilki nie podchodziły do człowieka, jak nie były głodne, ale czy w tych lasach były wilki? Nie wiedział. Trzeba się było, kurwa, uczyć, jełopie, pomyślał, patrząc w niebo. Oczywiście próbował ją sprowokować. Jeśli się nie pojawi, to w jakiś sposób będzie próbował dotrzeć do obozu. Oby Ken głośno krzyczał tej nocy, może ktoś zasłuży sobie na wpierdol. Oby!

Annika wciąż obserwowała chłopaka.
Cierpliwość była cnotą.
W końcu Danny ruszył kuperek z ziemi i ruszył niepewnie przed siebie. Annika zastanawiała się jak to jest, nie wiedzieć nic o lesie… To musiało być tak jak bycie niewidomym albo upośledzonym.
Gdy Danny oddalił się od polanki wróciła i zebrała tshirt i ruszyła śladem Danny’ego.
Dała mu chwilę by pobłądził zupełnie i zaczął doceniać miejsce, w którym był, by w końcu z tyłu spomiędzy zarośli cicho mruknąć:
- Wracasz do domu? Masz dość obozu? - lekko żartując i próbując nie brzmieć ironicznie.
- Bardzo zabawne. Pokaż się, do cholery - mruknął, zastygnąwszy w miejscu. Rozglądał się, ale nigdzie nie mógł jej wypatrzyć.
- Oddaj stanik! - mruknęła stanowczo.
- Wyjdziesz, to oddam - odparł, wciąż zerkając w stronę ciemnych drzew.
- Chcesz się dalej włóczyć po nocy? Może pozwolę ci wleźć w kolejne pokrzywy albo bagienko?
- Jak tam chcesz, nawet jeśli tutaj zostanę do rana, to ktoś się zorientuje, że mnie nie ma. Przyjdą mnie szukać - odrzekł.
- Kto? Musieliby ściągać straż leśną chyba. Oddawaj!
- Może od razu przybrzeżną, co? - Zaśmiał się. - Bez przesady. Przestań się bawić, wyjdź i się dogadamy. A jeśli nie chcesz, to mnie po prostu zostaw tutaj i tyle. Może jakieś zwierzątko będzie miało miłą kolację, albo śniadanie - rzucił, starając się uderzyć w wesoły ton, choć do śmiechu to mu nie było.
- Właśnie się dogadujemy. Oddaj stanik i cię wyprowadzę. Będziesz mógł spokojnie znaleźć inną ofiarę.
- Oddam, jak wyjdziesz. Nie będę rzucać w krzaki, nie gram w baseball, tylko w piłkę - odparł.
- To połóż na ziemi. I odejdź na północ. - Annika ugryzła się w język.
- No północ to nas zaraz zastanie, jak nie wyjdziesz - powiedział, prychając. - Nie ma mowy. Wychodzisz i stanik jest twój. Nie wychodzisz, to wracaj sobie do Brooksa…
- Kariery jako negocjator nie zrobisz. Słowo skauta, że zabiorę cię do obozu. Chociaż Ty i tak będziesz rozsiewał ploty. - uśmiechnęła się ironicznie - Niezależnie od tego, czy ci pomogę czy nie, nie, Danny?
- Aż tak bardzo się tym przejmujesz? Przecież to koniec szkoły, a ty i tak zawsze trzymałaś się gdzieś z boku. Co cię obchodzi opinia innych? - Prychnął, rozkładając ręce. Powąchał przy okazji stanik. - Świetnie pachnie ten twój ciuszek, ładny proszek… albo perfumy.
- Jesteś głąbem, wiesz o tym? - Annika wylazła spomiędzy zarośli ubrana w identyczną koszulkę jaką z niej wcześniej ściągnął i stanęła z rękoma opartymi na biodrach. - I do tego nawet nie zauważasz, jak krzywdzisz innych. - wyciągnęła rękę po stanik. - Oddawaj.
- Nie powiedziałaś nic, czego już bym wcześniej nie słyszał. Prowadź do obozu, jak już będziemy blisko, dostaniesz stanik. I nie pisnę o nas słowa - rzucił.
- Wiem. I to jest najbardziej przerażające w tym wszystkim, Danny. - odparła zagadkowo - Stanik najpierw. A potem poprowadzę Cię za rączkę. - kiwnęła palcami.
- Nie potrzebuję cię już dotykać - odparł z kamiennym wyrazem twarzy. - Stanik dostaniesz przy obozie, obiecuję. Wiem, masz za nic to, co powiedziałem, bo przecież jestem głąbem, ale dotrzymam słowa.
- Przez cztery lata liceum nie pokazałeś ani raz, że warto wierzyć w twoje słowa. - Annika podeszła kilka kroków bliżej wypatrując okazji do “przejęcia” stanika - Dlaczego miałbyś się nagle zmienić? Bo się boisz? Bo to nowa dla Ciebie sytuacja?
- I kto to mówi? Przecież ty mnie w ogóle nie znasz! - Prychnął.- I nie, nie boję się, po prostu dbam o swoje interesy. Prowadź do obozu, potem dostaniesz stanik i możemy się nie znać - powiedział to z pewnością w głosie.
- A może znam Cię lepiej niż Ci się zdaje, hm? To, że Ty nie zauważasz innych, nie znaczy, że oni Cię nie widzą - Annika ponownie skróciła dystans - Oddawaj stanik. Ten las ma szesnaście tysięcy kwadratowych powierzchni. Żyją tu różne drapieżniki:wilki, niedźwiedzie, rosomaki, dziki a nawet rysie. Zastanów się jak szybko możesz liczyć na odnalezienie…

Calistri przeanalizował szybko sytuację. Sam na pewno nie trafi do obozu, byli zbyt daleko, a on się już zdążył dobrze zakręcić i nawet nie wiedział, w którą stronę iść. Takie licytowanie się w kółko mogło w końcu sprowadzić jakieś drapieżniki, co tylko pogorszyłoby ich sytuację, a Danny chciał jeszcze pożyć, miał karierę do zrobienia.
- Masz ten stanik i już nie płacz... - rzucił go w jej stronę. - A teraz, tak jak obiecałaś, prowadź do obozu...
Miał dość. Zapowiadało się fajnie, ale oczywiście musiała wszystko spierdolić. Kolejna nauka na przyszłość - nie zadawać się ze świruskami. Czuł nieprzyjemne pieczenie na plecach, miał tylko nadzieję, że jutro mu się nie pogorszy.
- Ok - Annika, która rozważała właśnie rzucenie się na Danny’ego i próbę wyrwania ciucha, z ulgą chwyciła stanik. Obawiała się jego utraty. Kosztował sporo i był jej ulubionym. Nie zważając na wcześniejsze słowa Danny’ego chwyciła go za rękę i pociągnęła za sobą:
- Uważaj… - mruknęła jeszcze tylko - … i nie bierz gorącego prysznica jak wrócimy.
- Trzeba było mnie nie wrzucać w te krzaczory - odburknął. - Myślałem, że chcesz fajnie spędzić ten wieczór, a nie odpierdalać takie hece… - Pokręcił głową, krzywiąc się.
- Trzeba było nie traktować mnie jak głupiej gęsi - Williams pokazała mu po dorosłemu język. Nie mógł go w ciemnościach zobaczyć. Przez chwilę przedzierali się przez chaszcze w milczeniu.
- Masz jakieś koleżanki? Takie wiesz, co nie zaliczyłeś ich?
- A po co ci ta wiedza? - Danny uniół brew.
- Jestem ciekawa - wzruszyła ramionami - A to chyba nie jakaś wielka tajemnica,co?
- Nie wiem, czy mam takie, których nie pukałem, nigdy się nad tym nie zastanawiałem zbytnio - odparł, wzruszywszy ramionami.
- Aha. A takie co puknąłeś? Długo się z nimi przyjaźnisz po pukaniu? Ej! W ogóle co to za określenie?! Pukać?- oburzyła się Annika. - Puknąć to się można w glowę. Tyle określeń jest. Serio?!
- Boże, ale ty jesteś czepialska - odburknął Calistri. - Pukać to słowo jak każde inne, wolałabyś, żebym bardziej wulgarnie wyskoczył? Zresztą… nieważne. Nie przyjaźnię się z dziewczynami, które pukam.
- Czemu?
- Bo nie - odparł, prychając. - Zaliczam jakąś i biorę się za następną, a z moimi predyspozycjami to nie jest trudne. Ale czasami trafiają się takie zimne ryby, które nie chcą dać się przekonać, więc olewam i znajduję sobie nowy cel. Nic na siłę.
- Aha. - Annika dumała przez chwilę nad słowami kolegi, ściskając jego dłoń w swojej. - To musi być bardzo samotne. - dodała w końcu ze współczuciem w głosie.
- Skoro tak mówisz. Ja nie czuję się samotny, czuję się spełniony - odrzekł pewnie, choć nie była to prawda. Nie zamierzał się jednak zwierzać komuś, kto zaciągnął go do lasu i wrzucił w jakieś pokrzywy czy inne badziewie.
- Spełniony? Przecież nie… no wiesz… - Annika rzuciła z lekkim popłochem w głosie.
- Co nie?
Williams zatrzymała się w pół kroku i obróciła do Danny’ego:
- Nooooo…. - zrobiła ruch dłonią w okolicach podbrzusza chłopaka - nie doznałeś spełnienia. - wydukała ostrożnie.
- A to niby ja cię uważam za głupią gęś, tak? - Westchnął. - Nie chodziło mi o to spełnienie, chociaż akurat to też w tym lubię. - Uśmiechnął się szelmowsko. - Poza tym zawsze możesz dokończyć, co zaczęłaś.
- A ty tylko o jednym! - fuknęła rozeźlona, że dała się głupio podejść. Wyrwała dłoń z jego dłoni i rozpoczęła marsz na nowo.
- To ty zaczęłaś dobierać się do mnie pierwsza- rzucił wesoło, rozkładając ręce i ruszając za nią szybkim krokiem. - I to ja powinienem być teraz obrażony.
- To sobie bądź. Najwyraźniej nie można pogadać bez propozycji… - odburknęła i przyspieszyła jeszcze bardziej.
- O czym chcesz gadać z głąbem? - Zapytał, doganiając ją. Ta rozmowa zaczynała go bawić.
Annika ponownie wyhamowała w miejscu i z błyskiem w oku się obróciła:
- Jesteś głąbem. - potwierdziła - I w dodatku słabeuszem. Próbuję doszukać się czegoś co by temu zaprzeczyło. - machnęła rękami w powietrzu.
- To nie szukaj, bo się jeszcze zgubisz. - Danny puścił jej oczko.
- Ha! Czyli jednak to całe przedstawienie o słowie honoru i obietnicach to była czcza gadanina. - z Anniki nagle opadło napięcie. Jednak instynkty jej nie zawiodły.
- Nie, oddałbym ci ten stanik, gdybyś mnie doprowadziła… znaczy, do obozu - powiedział, drapiąc się palcem po brwi.
- Żal mi Cię, Danny. - uspokojona Annika stwierdziła na nowo ze współczuciem. - Obyś doznał spełnienia we wszystkim. - zakręciła długie włosy w samonoszący węzeł i zaczęła na nowo przedzierać się przez krzaczory.
- Tak jest, Ciociu Dobra Rada. - Zasalutował jej i już bez słowa ruszył w stronę obozu, nie odnosząc się do pierwszej części jej wypowiedzi.

Miał totalnie w dupie, co o nim myśli, zwłaszcza, że nic o nim nie wiedziała. Nic ponad to, co sam pokazywał, a co było tylko zagrywką pod publiczkę na którą wszyscy się łapali. Na jakiej podstawie tak go żałowała? Bo zaliczał panienki na lewo i prawo, po czym przestawał się nimi interesować? Wielka obrończyni moralności i znawczyni ludzkich charakterów i zachowań. Myślał, że jest inna, ale się pomylił, więc nie było sensu niczego między nimi kombinować. Niech sobie żyje w tym swoim świecie pełnym ptaszków (dobre sobie), trawki, motylków i zielonych drzewek. Z Brooksem na pewno się dogadają, w końcu on też był inteligentny inaczej.

Ledwo wrócili do obozu, a Danny bez słowa pożegnania ruszył do domku. Przebrał się w świeży t-shirt, łyknął dwa paracetamole (chociaż i tak nie liczył, że plecom się jakoś diametralnie po tym poprawi) i usiadł na chwilę na łóżku, rozmyślając nad dalszymi ruchami. Z okolic jeziora wciąż dochodziły go stłumione odgłosy bawiących się ziomków, ale nie zamierzał tam iść. Znając życie, Kenny pewnie już się mocno zaprawił i mogłoby mu się przypomnieć, że jednak miał spuścić mu łomot, a tym razem nauczyciele raczej by nie intereweniowali. Spojrzał na zegarek - dochodziła północ, więc noc była jeszcze młoda. Odpowiednio młoda, by odwiedzić Kate. Przepłukał gardło Plaxem, żeby mu nie waliło z gęby piwem, zgarnął z portfela kondoma i wyszedł z domku. Ostrożnie, ale i nie wywołując niepotrzebnego wrażenia, że gdzieś się skrada, ruszył w stronę sypialni anglistki, obserwując otoczenie. Miał nadzieję, że wyczerpał już na dzisiaj limit pojebanych sytuacji i nikt go nie przyczai.

Pani Marshall zajmowała ostatni domek patrząc od masztu, więc obejrzawszy się raz jeszcze wszedł na schody najciszej jak umiał i nacisnął na klamkę. Uśmiechnął się do siebie, gdy ustąpiła. Wślizgnął się do środka, czyniąc jak najmniej hałasu i od razu po zamknięciu drzwi na klucz, który musiała celowo zostawić w zamku, spytał szeptem.
- Kate?
Pod oknem naprzeciwko wejścia, na łóżku wychwycił jakiś ruch.
- Nie śpię, czekałam na ciebie. - Wyszeptała kobieta. - Dlaczego tak późno?
- Chciałem zachować pozory w grupie - odparł Danny, ruszając w jej stronę. Jak zwykle skłamał, ale przecież nie musiała wiedzieć o wszystkim.
- Nikt cię nie widział? - Zapytała, siadając na łóżku i opierając się o wezgłowie. W tym świetle Calistri zobaczył, że nie miała biustonosza. Dwie ciężkie, duże piersi odcinały się wyraźnie na tle reszty ciała.
- Nie sądzę - odrzekł, zrzucając z siebie koszulkę i rozwiązując sznurki szortów.
Chwilę później, zupełnie nagi, dopadł do niej, całując namiętnie, a ona nie była mu dłużna, przyciągając go do siebie, jakby był jej najcenniejszym skarbem. Jej ciało pachniało jakimiś świetnymi, jabłkowymi perfumami, które tylko wzmogły jego podniecenie. Dłonie chłopaka szybko powędrowały na wielkie piersi, a następnie niżej, do ciepłego i śliskiego krocza nauczycielki. Napędzany pożądaniem, nie myślał już o ludziach przy ognisku, o tym, co wydarzyło się wcześniej na plaży i w lesie, z Anniką. Odpłynął zupełnie, mając zamiar dać tej kobiecie tyle rozkoszy, ile z siebie wykrzesa, a potem wymknąć się do swojego domku pod osłoną nocy. Fantastyczny seks z Kate miał być przyjemnym zwieńczeniem tego chujowego dnia.

Noc już całkowicie przykryła Beaver Creek Resort, kiedy Dean przypomniał sobie o głównym powodzie, dlaczego zdecydował się na wyjazd. Uśmiechnął się po drodze do kilku osób, zamienił z każdym kilka zdań, po czym zapalił papierosa. Spojrzał w kierunku domków dla nauczycieli. Czy Hoy znajdowała się w swoim? Były to godziny, w których zwykle zapewne już spała. Jednak dzisiejsza noc nie była zwyczajna. Stara nauczycielka na pewno nie mogła zasnąć ze świadomością imprezujących niedaleko uczniów. To i tak cud, że zgodziła się na imprezę w jej obecnej formie, jednak van der Veen podejrzewał, że fizyczka nie poddała się kompletnie. Zwłaszcza po incydencie z Kimberly i Dannym. Musiała czuwać.

Dean nie żegnał się z nikim, bo nie chciał, aby jego nieobecność została odnotowana. Ruszył w bok, niby z powodu potrzeby fizjologicznej, po czym skierował się pomiędzy boisko do siatkówki plażowej, a pole namiotowe. Za tym drugim znajdowały się drzewa otulające od tyłu siedziby belfrów. Zdawały się dobrą kryjówką.

Chwycił gitarę mocno niczym oręż. W środku wciąż znajdowały się narkotyki. Gdyby ktoś go teraz nakrył, wyglądałby jak zabłąkany muzyk. Plecak mógłby go zdradzić, więc cieszył się, że zostawił go w pokoju. Natomiast instrument na pierwszy rzut oka zdawał się kompletnie niewinny.

Van der Veen przykucnął pod jednym z dębów, chowając się za szerokim, rozłożystym krzewem. Obserwował domek Hoy. Czekał na jakikolwiek znak życia z jej strony. Zapalenie świateł, odblask lornetki, ruch zasłon. Cokolwiek, co pozwoli mu zdecydować, czy stara jędza znajduje się wewnątrz.

Claire odkąd tylko pojawiła się na miejscu imprezy, zerkała na chłopaka co jakiś czas. Wielokrotnie miała zamiar podejść i zagadać, ale za każdym razem paraliżował ją strach. W głowie układała cały dialog, jaki mógłby się odbyć, ale nie miała odwagi nawet by zacząć. Bała się, że Dean publicznie ją wyśmieje lub zacznie głośno wytykać grzechy przeszłości, że pozwoli aby wszyscy słyszeli i śmiejąc się wytykali ją palcami. Nie była pewna czy on też na nią zerka, więc jej pewność siebie drastycznie zmalała. Gdy tylko zauważyła jak blondyn odchodzi, postanowiła po cichu udać się za nim.

Nawet gdyby się okazało, że Holender poszedł na potajemnie spotkanie z inną dziewczyną, nie miałaby mu tego za złe. Rozumiała, że był zły i wybaczyłaby mu wszystko. Zależało jej na nim, choć na temat miłości wypowiedzieć się nie mogła. Nie wiedziała co do niego czuje prócz tego, że go potrzebowała. Pociągał ją. Stąpała cicho, zachowując bezpieczną odległość. Nie wiedziała jak zacząć, wciąż czuła lęk. Kiedy chłopak się zatrzymał obserwując nauczycielskie domki, domyśliła się. Chciała jakoś zacząć, zagadać, ale nerwy zabrały jej mowę. Gdy była już blisko, położyła rękę na jego ramieniu.
- Dean… - szepnęła uroczo, stojąc tuż za nim.

Van der Veen drgnął i stłumił krzyk ostatkiem siły woli. Czuł krew pulsującą w skroniach oraz wyrzut adrenaliny z nadnerczy. Jego serce łomotało szybko i głośno. Do tej pory tkwił w stanie kompletnej medytacji i skupienia, ale nieoczekiwany szept wydał mu się równie głośny, co wystrzał ze strzelby. Czy był bezpieczny? Co się dzieje? Kto go nakrył? Rumieniec pokrył policzki chłopaka.
- C-claire? - zapytał w szoku. Co ona tu robiła?

Dziewczyna podskoczyła niemal niezauważalnie. Jego reakcja sprawiła, że sama się poddenerwowała. Błyskawicznie kucnęła, zniżając się do pozycji Holendra. Minęło zaledwie parę sekund, a Claire była już blisko niego, tuż obok, wpasowując się do sytuacji. Spojrzała na chłopaka i zawiesiła wzrok na jego twarzy.
- Dean, przepraszam. Przepraszam za to, jaka jestem - ściszyła głos, a słowa toczyły się same, płynąc z jej ślicznych ust. Serce waliło jak oszalałe, wystukując coraz to szybsze rytmy.
- Chcę być z tobą. Tak jak obiecałam - westchnęła z trudem - Nie jesteś sam z tym wszystkim. Masz mnie, zawsze masz mnie - Claire chciała chwycić go za rękę, ale nie potrafiła. Trzymała dłonie na sukience, ściskając jej materiał. Jasne oczy patrzyły na twarz chłopaka. Oczekiwały reakcji z niemałym przerażeniem.

Dean miał w głowie pustkę. Lockhart wyglądała tak ślicznie w zielonej sukience i makijażu podkreślającym urodę. Jej cera ładnie, delikatnie błyszczała w świetle księżyca. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz widział ją tak zjawiskową. Zdał sobie również sprawę z tego, że tęsknił za nią przez ten cały czas. Nie wiedział, co powiedzieć. Co czuć. Złościć się? Uśmiechnąć? Przysunął się i po prostu przytulił mocno Claire. Nie chciał przepraszać, ani słuchać przeprosin. W tym momencie jedynie cieszył się, że pomimo ostatnich zdarzeń i tak znaczył dla niej na tyle dużo, że zdecydowała się zaryzykować. Przyszła i stanęła po jego stronie. Choć równie dobrze mogła udać się do Hoy i zdradzić go w przypływie złości. Jednak nie zrobiła tego. To dużo znaczyło dla van der Veena.

Podobnie jak dla niej to, co zrobił on. Wszystkie obawy Claire prysły, pozostawiając po sobie jedynie uczucie ulgi. W jego objęciach czuła się bezpiecznie, jakby silne ramiona były ochronną bańką, która nie dopuści do niej złego. Uśmiechnęła się odwzajemniając uścisk, choć w tej pozycji nie mógł tego widzieć. Myśli Claire były chaotyczne, a ich ogrom mieszał nieustannie w kotle emocji. Wtuliła twarz w szyję chłopaka, łaskocząc skórę ciepłym oddechem. Gdy przymknęła oczy czuła bicie jego serca, które zdradzało iskrzące uczucia. Zawsze gdy byli na tyle blisko siebie, czuła pożądanie. To nie narastało stopniowo, a pojawiało się nagle. Zawsze było im ze sobą dobrze, przynajmniej na tyle, że nie potrafili z tego rezygnować. Był w tym ogień, siła i zachłanność, która eksponowali niemal przy każdym spotkaniu. Claire pamiętała ten dotyk, siłę z jaką potrafił ją porywać. Miękkimi wargami musnęła szyję, w którą była wtulona. Ponowiła pocałunek wędrując wyżej, składając go na jego żuchwie, policzku i brodzie. Choć zbliżała się coraz bardziej do ust, nie było w tym ani nachalności, ani pośpiechu. Zazwyczaj sposób, w jaki dochodziło do zbliżenia był bardziej porywczy i bezpośredni niż to, co dawała od siebie teraz.

Dean nie wiedział, kiedy jego dłonie ześlizgnęły się niżej. Poczuł ciepły, przyjemny dotyk ud dziewczyny. Włożył ręce pod sukienkę i mocno zacisnął je na biodrach dziewczyny. Sukienka znacząco krępowała jego ruchy, ale jednocześnie nakręcało go to.
- Powinniśmy później poważnie porozmawiać - szepnął. Jego ton zabrzmiał bardziej oschle, niż zamierzał. Zaraz po tym wpił się w jej usta. Tym razem nie brakowało uczucia.
Dla Claire nieważne było później, tylko teraz. Nie przejęła się tonem, w jakim słowa zostały wypowiedziane. Mógłby nawet ją popchnąć, ale jeśli po tym by pocałował z taką namiętnością, jak teraz, wcale by się nie zmartwiła. Kiwnęła głową na znak, że się zgadza. Wspięła się z gracją na palcach stóp, by naprzeć na Deana swoim ciałem, dotknąć piersiami jego torsu. Błąkające się po udach Claire dłonie, zachęcamy do tego, by usiąść okrakiem na biodrach Holendra. Wplotła smukłe palce w jasne włosy, masując skórę głowy. Jej usta rozwarły się, by pogłębić pocałunek, móc pieścić językiem jego wargi, pozwolić aby wszedł głębiej. Wolną ręką podciągnęła sukienkę lekko w górę, pozwalając na swobodniejsza wędrówkę jego rąk. Zrobiło jej się gorąco, poczuła ucisk między nogami. Nie zatrzymywała się, chłonąc pocałunkami jego smak. Czuła zapach spalonych ziół i wypitego alkoholu, ale wcale jej to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Chciała poczuć więcej, nie mogła tego przerwać. Wokół niej unosił się aromat czekolady, przypominający woń domowego ciepła. Dla niej ten moment był już chwilą, w której nie chciałaby się zatrzymać. Wsunela chłodne dłonie pod koszulę, delikatnie przesuwając rękami po nagim torsie i plecach.

To właśnie dlatego Dean za każdym razem wracał do Claire.

Holender naparł ciałem na dziewczynę, przez co położyła się na kanciastych, uwierających kamieniach i gałązkach. Zanim zdążyła pomyśleć, że jest niewygodnie, ujrzała wyraz oczu chłopaka. Był skupiony, a jednocześnie nieobecny. Jakby ogarnęła go gorączka. Opadł na nią, całując smukłą szyję, lecz wtedy... zdali sobie sprawę, że powierzchnia jest nierówna. Wpierw lekko stoczyli się, a potem już kompletnie przeturlali się tych kilka metrów, aż natrafili na barierę - domek Hoy.

Lockhart oparła się o jego ścianę, kiedy Dean nieco wycofał się. Mocno pochwycił kolana dziewczyny i rozwarł je. Zaczął obsypywać pocałunkami wewnętrzną powierzchnię prawego uda. Z każdym dotykiem ust i języka stawał się coraz bardziej pewny siebie, energiczny, prawie że agresywny. Lekko kąsał, ssał, delikatnie pocierał zarostem. Kiedy dotarł bardzo blisko... nie uczynił tego, czego Claire mogłaby się spodziewać. Droczył się, bawił. Tym razem zaczął się oddalać, pieszcząc lewe udo. W tym samym czasie prawe trzymał tak mocno, że prawie bolało. Dziewczyna syknęła i westchnęła natychmiast. Uwielbiała to czuć, odrobinę bólu i podniecenia. Mógł robić z nią co chciał i gdzie chciał, bo dla niej najważniejsze było to uczucie przyjemności, które uzależniło ją od Holendra. Każdy jego dotyk i posunięcie były jak narkotyk, miała wrażenie, że jest na haju, że odpływa i traci zmysły.

Dean robił to wszystko, czego przed wieloma laty nauczyła go Francesca, córka właściciela apartamentu w Neapolu. Dzięki niej Dean potrafił uwrażliwić zmysły kochanki do tego stopnia, że niespieszne muśnięcie było w stanie wywołać rozkosz tak głęboką, że prawie bolesną. Van der Veen nie potrafił kochać się szybko, czy też może raczej - nie chciał. Wolał powolne, ekstatyczne tortury, które doprowadzały do szaleństwa. Jednak nigdy wcześniej nie przeprowadzał ich tuż pod oknem znienawidzonej fizyczki. Wystarczyłoby, aby nauczycielka wychyliła się, aby wszystko ujrzała. Ta świadomość dodawała zabawie swoistego, ekscytującego niuansu. Było to lekką przesadą i dużym ryzykiem, choć Claire zdawała się tym nie przejmować jakoś nadmiernie. Wszyscy w sumie kręcili się na plaży i szczerze wątpiła, że ktokolwiek chciałby przechodzić koło lokum pieprzonej gwiazdy śmierci, która zamieniłaby te dzieciaki w kupę antymaterii, gdyby tylko Juliusz Cezar, Dyrektor ich szkoły, dał znak jakim był odwrócony w dół kciuk. Zignorowała więc ten fakt cichym zaśmianiem się, które i tak szybko zastąpione zostało jęknięciem. Z każdym następnym pocałunkiem blondyna, Claire uśmiechała się coraz szerzej, jednocześnie mocno gryząc dolną wargę. Dean doprowadzał ją do granicy wytrzymałości, a trzeba przyznać, że pod względem seksualnym ruda miała bardzo słabą wolę. Jej nogi były niespokojne, a mięśnie napinały się z każdą chwilą coraz częściej. Oddech przyspieszył na tyle, że oddychała płytko, pomiędzy jękami pełnymi ekstazy. Gdyby nie fakt, że znała go już jakiś czas i nie był to ich pierwszy raz, pomyślałaby, że ktoś dosypał jej narkotyku do piwa. Nie mogła wytrzymać dłużej tego, co robił, nawet nie chciała. Pragnęła więcej, miała nadzieję, że rozerwie ją na kawałki. Nachyliła się do niego, aby móc pociągnąć w swoją stronę. Jej usta wpiły się mocno w jego wargi, pieszcząc je z ogromną zachłannością. Ręce Claire pognały do spodni Holendra, aby rozprawić się z każdą przeszkodą, dzielącą ją od tego, czego pragnęła najbardziej. Z dziką zawziętością szarpała zapięcie, a to ustąpiło szybko, nie sprawiając jej najmniejszych problemów. Oderwała się od jego ust, aby spojrzeć na niego, przyjrzeć się twarzy, spojrzeniu. Nie trwało to długo, była cała rozpalona, patrzyła na niego spod mgiełki podekscytowania, a jej piersi unosiły się miarowo, chcąc uciec zza dekoltu sukienki.
- Pieprz mnie - wyszeptała wpół przytomnym głosem, otulając dłońmi jego ciepłe policzki, aby ponownie zanurzyć się w pocałunku. Oplotła nogi wokół pasa chłopaka, aby nie mógł ponownie uciec do swoich zabaw. Choć wciąż miała na sobie koronkową, czerwoną bieliznę nie przeszkadzało jej to aby otrzeć się o niego i poczuć granice podniecenia, do jakiej go doprowadziła.

Dean zagryzł swoją dłoń. Bardzo mocno, prawie do krwi. Wciąż był bardzo młody i tego typu zabawy wykańczały go tak samo, jak Claire. A może i bardziej. Musiał walczyć z podnieceniem, a widok pięknej dziewczyny z każdą chwilą coraz bardziej go pokonywał. Piekący ból ręki pozwalał chociaż na minimalne otrzeźwienie.
- Idę - rzekł, tłumiąc jęknięcie, gdy nogi Lockhart oplotły go wokół pasa. Tego było za dużo. - Możesz uznać to za karę - dodał, z trudem odciągając wzrok od koronkowej, czerwonej bielizny.

Być może wpierw naprawdę planował rozpalić Claire, po czym zostawić ją w akcie zemsty. Ale teraz wystarczyło na niego spojrzeć, aby mieć pewność, że nie będzie w stanie. Jego samozaparcie topniało niczym kostka lodu wrzucona w żar ognistego wulkanu.

Patrzyła na niego z trudem oddychając. I tak była pewna, że w ostateczności nie ma z nią żadnych szans. Ulegnie, jak ulegał zawsze. Tak by było, gdyby nie fakt, że ona wciąż czuła się winna a on… przypomniał jej o tym. Chwilę tak leżała, czując bliskość i ciało Deana, czując jak silnie jest wzburzony, że gdyby się uwzięła, to miałby siłę by się w nią wbić. Po kilkunastu uderzeniach serca, niechętnie zwolniła uścisk nóg, pocałowała go krótko w usta. Chciała więcej, tego mógł być pewien. Była zawsze niewyżyta.
- Okej… okej... - wysapał szeptem, potem powtórzyła jeszcze ze trzy razy, zakrywając na nowo nogi sukienką Pozwoliła na to, aby z niej zszedł, nie zatrzymywała go, choć bardzo go pragnęła. Pozwoliła jednak by choć raz była tak jak on tego chce, a nie ona. Dyszała ciężko, umierała z duchoty i gorąca. Podciągnęła się na rękach siadając prosto, opierając się plecami o ścianę. Musiała ochłonąć, pozbyć się tej chęci, która sprawiała, że miałaby wybuchnąć.

Mina Deana jasno wyrażała niedowierzanie. Błyskawicznie naparł na Claire. Przycisnął ją tym samym do ściany, nie dając jej nawet chwili na odpoczynek. Czuł na sobie rozkoszną miękkość jej piersi. Pocałował ją mocno i agresywnie. Język wsunął się w usta Lockhart, jak gdyby już nigdy więcej mieli się nie spotkać. Dziewczyna była tym na tyle zaskoczona, że nawet nie zdążyła zareagować.
- Myślałem, że nie pozwolisz mi odejść - szepnął jej do ucha. Zsunął spodnie, odsłaniając tym samym ich pulsującą krwią zawartość. - Nie jestem taki dobry, jak myślałem - szepnął do ucha z uwodzicielską żałością.
- Dean, przestań… - poprosiła niepewnie, kiedy jej rozwarte usta łapały haust powietrza, jeden za drugim. Ta zabawa robiła z nią coś, czego nie potrafiła nawet opisać, ale miała ochotę wyjść z siebie i stanąć obok, rozerwać się na pół. Jego ręce powędrowały na plecy dziewczyny. Dość sprawnie rozpiął stanik, chcąc wydobyć na światło księżyca te dwa, pachnące czekoladą cuda. - Makijaż... sukienka, w której nigdy wcześniej cię nie widziałem… nawet te bransolety na kostkach - westchnął. - Twoja tajna broń zadziałała - uśmiechnął się zanim znów obsypał jej szyję pocałunkami. - Przepadłem.
- Dean, proszę... - jęknęła bez żadnego przekonania. Sama nie wiedziała czemu chce, żeby przestał, być może po prostu to to miejsce, wspomniane wyrzuty sumienia lub myśl, jak bardzo prawdopodobne jest, że się nią bawi. Ambiwalentne uczucia przez pewien czas nie pozwalały jej się skupić. Błądziła między “tak i “nie”, czując przyjemne mrowienie na ciele, z każdym kolejnym muśnięciem jego ust. Poddała się. Jej napięte mięśnie rozluźniły się, a wycofana postawa bez odwzajemnienia pieszczot szybko odeszła w zapomnienie. Rozwarła nogi, którymi ponownie oplotła go w pasie. Przycisnęła ciało do bioder, kolejny raz wyczuwając jego podniecenie. Odchyliła głowę do tyłu, pozwalając aby pocałunki odnalazły drogę do piersi. Nie zdążyła nawet dobrze się opanować, kiedy po jej głowie znów płynęła myśl o tym, z jaką siłą w nią wchodzi. Aż w końcu ta zamieniła się w czyn.
Dean zmieniał tempo i intensywność. Raz jego ruchy były silne i szybkie, a potem nagle wolne, czułe i jakby leniwe. Przyssał się do lewego sutka Claire, po czym zostawił go i wpił się w jej usta.
- Dobrze? - zapytał czule. Trudno było uwierzyć, że jeszcze kilka godzin temu doszło między nimi do jakiegokolwiek rodzaju niezgody. I to nie była trywialna kłótnia o niepozmywane naczynia, a coś znacznie poważniejszego. Claire nie pamiętała teraz o tym. Była w błogim stanie, skupiając się na przyjemności, jaką jej dawał. Zachowywali się nieodpowiedzialnie i lekkomyślnie, ale o tym pewnie pomyślą dopiero później. To był ten moment kiedy mówi, że go kocha. Nie wyskoczyła jednak z tym pomiędzy kolejnymi posunięciami. Choć z jej gardła wydobywał się pomruk rozkoszy, Claire powstrzymywała się, aby nie być głośna. Kiedy bywali sami w domu, nie musiała się hamować, a jej jęki były jak wspomnienie dźwięków z pierwszego filmu porno obejrzanego po kryjomu. Czy było jej dobrze? Zastanawiała się przez chwilę, czemu w ogóle pyta. Myślał, że kiedykolwiek nie było?
- Zawsze - westchnęła odrywając się od pocałunku, chcąc spojrzeć na jego twarz. Jej usta wciąż były rozwarte, głodne utraconego tchu, choć o nadającej połysk pomadce można było zapomnieć. Pragnąc czuć go mocniej i głębiej wprawiała biodra w miarowy ruch, dopasowując się rytmem do pchnięć chłopaka. Osiągała szczyt przyjemności.

Strużka potu spłynęła po czole Deana. Złote pasemka w tęczówkach jego oczu zdawały się błyszczeć w półmroku, który otulał ich niczym kołdra. Ciepło jego ciała mieszało się z żarem Claire. Trzymał w dłoni zerwaną z jej ciała, czerwoną bieliznę niczym trofeum.
Wyszedł z niej, po czym natarł palcami, poruszając nimi bardzo szybko i głęboko. Wreszcie ponownie wszedł, tym razem inną częścią ciała. Trzy gwałtowne ruchy wystarczyły, aby jego umysł rozdarła implozja przyjemności. Jęknął, po czym wgryzł się w jej bark, raniąc prawie do krwi. Musiał zasłonić jej usta dłonią, aby nie krzyknęła. Ekstaza pulsowała w jego skroniach, a oczy zaszły białą mgiełką. Choć skończył, to jeszcze z niej nie wychodził. Zamiast tego zaczął pieścić językiem obwódki obu sutków dziewczyny. Uśmiechała się lekko zagryzając wargę. Była ogromnie usatysfakcjonowana, wciąż czując go w sobie oraz ból w okolicy obojczyka. Pulsował przyjemnie, przedłużając stopniowo opadającą ekscytację. Przymknęła oczy wzdychając bardzo głęboko. Piersi, którymi wciąż się bawił, uniosły się wysoko i opadły po dłuższej chwili. Położyła rękę na jego skroni i przeczesała palcami jasne włosy. Czuła się tak niesamowicie wspaniale, że w myślach miała same pozytywne słowa. Po pewnej chwili zaśmiała się słodko.
- Przestań, łaskoczesz! - rzuciła rozbawiona, wiercąc się przez krótki moment. Wciąż się uśmiechała, była naprawdę zadowolona i nie dało się tego nie zauważyć. Nie potrafiła oderwać od niego spojrzenia, pewnie chciała coś powiedzieć, ale po prostu patrzyła z uśmiechem, głaszcząc jego włosy. Wreszcie Dean przerwał pieszczoty i wstał. Podciągnął spodnie i doprowadził się do porządku. Podał rękę dziewczynie, aby pomóc jej podnieść się.
- Zaraz wracam - rzekł. Po chwili wrócił z gitarą, która została kilka metrów dalej. - Czas zemsty - uśmiechnął się do Claire. - Wywabisz ją jakoś? - szepnął, zagryzając wargę. Cieszył się i wydawał bardzo szczęśliwy… zupełnie jak po fantastycznym seksie. Chyba zapomniał, że z Claire takie zabawy były normą.

- Dean. Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? - spytała poważnie wciąż otrzepując się z piachu i kurzu. Nie odebrała swojej bielizny, zostawiając mu ją na pamiątkę. Poprawiła jedynie sukienkę, co by zakrywała co potrzeba, bo tak wypadało.
- Jeśli ona umrze lub cię złapią, to zniszczysz sobie życie. Wiem, że masz problemy z czytaniem i wątpisz w swoją przyszłość, ale ja ci pomogę. Nie tylko z fizyką, z każdym przedmiotem i problemem, abyś mógł przez to przebrnąć i wygrać. Dla mnie nie jesteś słaby ani głupi. Jesteś wartościową osobą - uśmiechnęła się subtelnie zbliżając się bardziej i objęła chłopaka za szyję.
- Ja…. - zawiesiła na chwilę głos. Poczuł mocne uderzenia serca Claire. Był to moment, w którym niemal słyszy jej słowa, mimo iż ta milczała pewien czas - ...martwię się o ciebie. Chcę tylko żebyś był szczęśliwy, a nie cierpiał - zakończyła tym samym odrywając się od niego na odległość wyciągniętych rąk i uśmiechnęła się ciepło przyglądając się jego twarzy. Może nie było to do końca to, co chciała powiedzieć, ale wciąż stanowiło prawdę.
- Czy nie wszyscy tego chcemy? - odparł van der Veen. Spiekł go rumieniec, gdy Claire tak bezceremonialnie chlusnęła mu jego wadami i kompleksami w twarz. - Claire… czy przyszłaś tu tylko dla seksu? Nie pomożesz mi?
Dziewczyna uśmiechnęła się szerzej, choć może powinna się obrazić, że w ogóle śmiał tak pomyśleć.
- Naprawdę tak o mnie myślisz? - przesunęła kciukiem po jego policzku.
- Przyszłam, bo zależy mi na tobie. Pomogę, jeśli się uprzesz. Boję się tylko ze będziesz tego żałował. - nie mogła przestać gładzić jego policzka, dotykać skroni, włosów. Wspierała go uśmiechem, chcąc by wiedział, że ma ją po swojej stronie.
- Masz wymyśloną historyjkę? - zapytał Dean. - Coś wiarygodnego?
Oddanie Claire miało dla niego duże znaczenie. Miał nadzieję, że dziewczyna nie ucieknie w ostatniej chwili sprzed domku Hoy. To, że miała odwagę kochać się z nim tuż pod oknem fizyczki nie znaczyło jeszcze, że w tej sprawie wykaże się równie silnymi nerwami.
Claire kiwnęła twierdząco głową.
- Chłopaki piją przy pomoście i skaczą do wody. Powiem, że boję się, że zrobią… lub już zrobili coś głupiego, bo nigdzie nie mogę znaleźć Kimberly. Po tym, co Danny odpierdolił, to ta flądra pewnie poleci z wywieszonym jęzorem. Chyba by chora była gdyby się w centrum uwagi nie znalazła… Co prawda zepsuję imprezę innym, ale nie wiem… Bardzo cię oni obchodzą? - zrobiła uroczą minę niewiniątka i zatrzepotała rzęsami jak Lindsay.
Dean nie był arcymistrzem zła i inni tak właściwie trochę go obchodzili, ale nie chciał wyjść na mięczaka.
- W ogóle - pokręcił głową z uśmiechem. - Oprócz tego powiedz, że ktoś cię potrącił i dlatego twoja sukienka jest w takim stanie - uśmiechnął się półgębkiem. - Dobrze, że trochę nad nią popracowaliśmy - pocałował ją w policzek. Zaśmiała się i kiwnęła głową, po czym go wyminęła. Nawet nie próbowała nabierać oddechów, aby się uspokoić. Pewnie, że nerwy ją zżerały, była wręcz ich niewolnicą. Stwierdziła jednak, że to dobrze mówić nieskładnie, plątać się w słowach i być na skraju omdlenia. Spojrzała jeszcze na swoją kieckę, która była wymemłana i nadawała się do prania. Tak, chyba było wszystko w porządku. Z niemałym lękiem uniosła w górę rękę i zapukała do drzwi. Najpierw dwa razy, z kulturą, ale potem stwierdziła, że to chyba nie jest normalne, aby zdenerwowany uczeń był kulturalny. Zaczęła więc walić natarczywie, póki pani Hoy nie otworzyła. Nawet nie planowała dać dojść jej do słowa, bo od razu zaczęła panikować. Chyba samo to, że musiała kłamać, wprawiło ją w zdenerwowanie. Na szczęście w tym przypadku było pożądane. Miała nadzieję, że uda jej się złapać Panią Hoy na haczyk.