Nie zabawił długo na imprezie urodzinowej Claire, bo miał tej nocy jeszcze jedną ważną rzecz do roboty. Pokręcił się trochę przy tipich, pogadał z Vesną, wymienił parę zdań z Marty'm i wymknął się w stronę domku Kate. Większość klasy zebrana była w jednym miejscu, więc możliwość nakrycia przez kogoś minimalizowała się, jednak Danny i tak był ostrożny jak zawsze, oglądając się na wszystkie strony. Zrobił to raz jeszcze, gdy cicho, niczym morderca z jakiegoś horroru nacisnął na klamkę drzwi domku nauczycielki i po chwili zniknął w środku. Przynajmniej zapamięta tę wycieczkę z jednego, najprzyjemniejszego powodu.

Wymknął się do siebie od razu po skończonym zbliżeniu i zasnął bardzo szybko. Rankiem obudził się sam z siebie, zrobił kilka kółek wokół ośrodka w ramach rozgrzewki i poszedł na śniadanie. Hoy znowu miała swoje odloty, ale Calistri nie zwracał już nawet na to uwagi, wymieniając z Marty'm uwagi na temat zbliżającego się draftu w NBA. Po śniadaniu pokręcił się trochę po okolicy, postał trochę przy brzegu jeziora, rozmyślając o tym, co jeszcze fantastycznego spotka go w życiu, a widząc niedaleko rozwieszoną siatkę do plażowego volleyballa, wpadł na pomysł rozegrania meczu klasowego. Zabrał ze schowka piłkę i przeszedł się po ośrodku - większość kręciła nosem na pomysł gry w taki upał, ale na szczęście Claire, Dean i Marty nie wymiękali nawet, jak na termometrze było plus trzydzieści w cieniu.

Podzielili się więc na dwie drużyny po dwie osoby. W pierwszej - jak można się było domyślić - znajdowali się Claire i Dean, którzy ostatnio stali się dość nierozłączni, w drugiej Danny i Marty. Po wylosowaniu stron (co było dość strategiczne, bo pechowcom słońce miało świecić w pyski) i pierwszeństwa serwisu, na plażę przyczłapała Annika, jednak w związku z tym, że brakowało jednej osoby do gry, składy pozostały w niezmienionej formie, a Williams obiecała pobawić się w sędzinę spotkania. Ustalili, że grają dwa sety do piętnastu i Claire rozpoczęła grę.

Pierwsze minuty były bardzo wyrównane, nikt nie chciał oddać choćby punktu, z obu stron widać było ofiarne poświęcenia w odbiorze piłki i obie drużyny szły łeb w łeb. Dopiero po kwadransie gry drużyna Marty'ego i Danny'ego odskoczyła na trzy punkty (7:10). Chłopaki utrzymywali przewagę i przy stanie 10:13 wydawało się, że są bliscy wygrania tej partii... Nic z tego. Seria błędów własnych pozwoliła Claire i Dean'owi wrócić do gry, w czym miała swój udział również Annika, która chyba dość skutecznie dekoncentrowała Calistriego różnymi uszczypliwymi uwagami i dowcipami. Jeszcze po ataku Blake'a, który dał piłkę setową (12:14), Marty i Danny mogli być pewni siebie. CD Team jednak nie rezygnował: fantastycznie wymierzone zagranie Deana oraz kolejne błędy rywali (tym razem Marty'ego) pozwoliły im doprowadzić do rywalizacji na przewagi, a następnie tę wojnę nerwów wygrać 17:15, co oboje ukoronowali wpadając sobie w ramiona.

W drugiej odsłonie początek znów był bardzo wyrównany, jednak w końcu Marty i Danny osiągnęli dwupunktową przewagę, którą spokojnie utrzymywali, choć Claire miała trzy bardzo dobre serwisy, zapewniające kolejne punty. W końcówce, dzięki skuteczności Marty'ego i dobrej grze blokiem, MD Team odskoczyli rywalom na cztery punkty i tym razem nie pozwolili sobie na powtórkę historii z pierwszej partii, nawet posiadając handicap w postaci przeszkadzającej Anniki, w którą Danny co rusz ciskał grudy ciepłego piasku i ciskał piłką, próbując ją przepędzić. Ostatecznie Calistri i Blake zdołali utrzymać przewagę i zakończyli drugiego seta zwycięstwem 15:11. Był remis, zatem zdecydowali się na rozegranie ostatniej odsłony, tym razem do dziesięciu punktów, gdyż słońce naprawdę mocno dawało się we znaki i wszyscy grający byli już zupełnie mokrzy.

Niemal od razu Dean i Claire odskoczyli na cztery punkty i nie oddali przewagi aż do końca, wygrywając w setach 2:1.
- To przez słońce, jest za gorąco - powiedział z uśmiechem na ustach Danny. - I przez tę zarazę. - Wskazał podbródkiem na Annikę chichoczącą obok linii boiska. - A tak na poważnie, fajny mecz, dobra zabawa, gratulacje. Jutro zagramy rewanż... albo jak zrobi się trochę chłodniej. Wtedy wam już tak dobrze nie pójdzie.
Wrócili na łono obozu i każdy odbił w swoją stronę. Calistri odświeżył się pod prysznicem, a potem postanowił się zdrzemnąć, ustawiając wcześniej alarm w zegarku, by obudził go przed obiadem. Po nocnych akcjach z Kate i meczu w pełnym słońcu, zasnął, niczym bobas.

Przy obiedzie musiał się zachowywać jak pierdolony kelner i donosić wszystkim żarcie wraz z pozostałymi "skazanymi" na tę haniebną czynność. Nie cierpiał być poniżany w ten sposób, bo to zwykle jemu coś donosili, a nie na odwrót. Kłócić się jednak nie zamierzał, bo to mogłoby tylko pogorszyć sytuację. Bez słowa więc, z zaciśniętymi zębami donosił talerze i w końcu dane mu było zasiąść przy swoim posiłku, za który zabrał się z prędkością komiksowego Flasha. Długo się żarciem nie nacieszył, gdy z lasu wybiegła jakaś naga dziewucha, a Lambo i Hoy ruszyli, by sprawdzić, co tu robi i to w dodatku golusieńka, jak ją pan Bóg stworzył.

Calistriemu aż się cofnęło, a w gardle poczuł gorzką, niewidzialna gulę, widząc, jak tamta najpierw przejeżdża ostrzem noża po krtani Hoy, a potem z zimną krwią morduje Lambo. A gdy z lasu wypadli jej ziomkowie z siekierami i innym sprzętem, biegnąc na nich z dzikimi wrzaskami, wiedział już, że są w dupie.
- Ja pierdolę, co tu się wyrabia! - Krzyknął, podrywając się z ławki i zaczął biec za Gaudencio.
Jadalnia mogła być sensownym rozwiązaniem, by się tam jakoś zabarykadować i pomyśleć, co dalej. Nie rozglądał się zbytnio za innymi, widział tylko, że Vesna jest z Byronem, więc teoretycznie była bezpieczna.
Jako jeden z pierwszych wpadł do kuchni i złapał za nóż i solidny, metalowy tłuczek do mięsa. Ken słusznie zauważył, że trzeba było zadzwonić po gliny, był tylko jeden problem:
- Tu nie ma zasięgu, Kenny-boy! - Wykrzyczał Danny. - Jak już wszyscy tu wpadną, przesuniemy sofy pod drzwi. Nawet, jeśli tamci będą chcieli wleźć oknami, to będzie im trudniej, a nam łatwiej się bronić. Przynajmniej teoretycznie.

Nie wiedział, czy ma rację, bo nigdy wcześniej się w takiej sytuacji nie znalazł. Pomimo, że bał się jak cholera, a widoku krwi buchającej z otwartego gardła Hoy nie zapomni do końca życia, to adrenalina pozwalała mu działać i mieć krystalicznie czysty umysł. Tyle czasu grał w różne gry survivalowe typu State of Decay, Deadlight, czy Dead Island, więc miał nadzieję, że jakieś triki stamtąd mu się przydadzą w tym, co tu się wyprawiało. Chociaż to było prawdziwe życie, a nie pieprzony wirtual i tu nie miał respawna od checkpointa. Z tłuczkiem i nożem w dłoniach stanął przy drzwiach i nawoływał pozostałych przy ławkach, by się pospieszyli.

Przed latami kataloński terapeuta Deana usilnie starał się nauczyć go różnego rodzaju tekstów. Miały pomóc w chwilach kryzysu emocjonalnego. Odegnać złe uczucia zatruwające duszę i umysł. Stanowiły swojego rodzaju modlitwy, które powtarzane w głowie powinny pomóc odzyskać spokój.

Na gniew miały nadawać się cytaty z Biblii optujące przeciwko agresji. Było ich pełno.
Na zazdrość ustępy z książek Paulo Coelho. Dean był o krok od wydrapania sobie uszu, gdy terapeuta je czytał.
Na dumę wybrano fragment przypowieści jednego z buddyjskich guru. Bardzo odrealniony.
Na tęsknotę stary psalm, który tłumaczył, że po śmierci żal ginie wraz z człowiekiem. Ta filozofia nie pomagała.
Na smutek wesoły wierszyk, którego zmyślne rymy miały pochwycić duszę i odbić ją od dna. Jednak używki radziły sobie z tym lepiej.

Van der Veen potrafił przechować w pamięci te teksty nie dłużej, niż byłaby w stanie rybka z akwarium. Między innymi dlatego nienawidził Diega Catalána.

Kiedy jednak ujrzał napastników…. Kilkanaście straszliwych postaci… Nagich, półnagich, brudnych, obdartych, nieludzkich, dzikich, drapieżnych… Dzierżących straszliwe bronie… Łańcuchy, młoty, tasaki. Siekiery, maczety, noże…

...wtedy w głowie zalśniło remedium na strach.

Nie wolno się bać, strach zabija duszę.

Dean odwrócił wzrok od rozciągniętych na trawie zwłok nauczycieli. Zablokował myśl, że on zaraz skończy dokładnie tak samo. Nie tracił czasu na rozmyślanie o Hoy, nie próbował również przywołać wspomnień o Lambo. Stanął na równe nogi. Milczał, jak gdyby przedziwne zaklęcie chwyciło go za krtań, nie pozwalając krzykowi rozbrzmieć.

Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.

Chwycił mocno dość tępy nóż, którym przed chwilą kroił warzywa. Nie łudził się, że pomógłby mu w starciu, jednak zdawał się groźniejszy od zaciśniętej pięści. Najgorsza była bezsilność. Czuł się taki słaby, nieprzystosowany, skończony. Przynajmniej nie tkwił w tym sam. Wokół znajdowało się tylu znajomych, przyjaciół, kolegów. Wnet jednak van der Veen zrozumiał, że nie powinien na nich polegać. Nie byli silniejsi od niego. Nie obronią go, choćby chcieli. Przestraszył się, że oni również umrą. Jednak nie wolno się bać. Strach zabija duszę.

Stawię mu czoło.

- Lulu! - wrzasnął agresywnie. W jego ustach to delikatne, dziewczęce imię zdołało zabrzmieć jak przekleństwo. Chciał, aby koleżanka ruszyła się. Jeszcze wczoraj pomagała mu w organizacji przyjęcia niespodzianki! Nie mogła zginąć, przecież była dobrym człowiekiem! Więc dlaczego, kurwa mać, zastygła w przerażeniu? Dean chwycił szklankę pełną kompotu, po czym zamaszystym ruchem chlusnął nią w twarz dziewczyny. Miał nadzieję, że płyn - pomimo odległości - dotrze do Lulu i wyrwie ją z szoku.

Niech przejdzie po mnie i przeze mnie.

Lockhart również osłupiała. Krzyczała, jakby obdzierano ją ze skóry, po czym przestała. Osłupiała. Jej umysł próbować przeanalizować to, co zobaczyły oczy i znaleźć tłumaczenie. To jednak okazało się nieuchwytne.
- Claire… - Dean szepnął do rudowłosej, dotykając jej policzka. - Zostań ze mną.
Pochwycił dłoń dziewczyny, po czym pociągnął ją mocno.

A kiedy przejdzie, odwrócę oko swej jaźni na jego drogę.

Chaos. Wybuchł okropny zamęt. Van der Veen znalazł się w oku cyklonu. Zawirowanie zdezorientowanych, struchlałych uczniów energicznie rozprysło się niczym fale w trakcie sztormu.
- Szybciej! Do lasu! - Annika krzyknęła do Jacka.
Dlaczego Williams chciała wrócić do puszczy, z której wychynęły potwory w ludzkich skórach? Czy to był akt bohaterstwa? Próbowała odwrócić uwagę od większej części grupy, która łaknęła schronienia w pobliskim budynku? Dean nic nie rozumiał.

Jednak nie mógł stać bezczynnie. Ciepło ręki Claire uświadamiało, że od jego działań zależy nie tylko jego życie. Musiał zatroszczyć się również o Lockhart.

Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic.

Puścił się biegiem w stronę bawialni.
Pociągnął za sobą Claire.
Powinni znaleźć się w środku jak najszybciej. W kuchni znajdował się tasak, który swą ostrością nawoływał Deana. Musiał go dobyć i starać się przeżyć.

Van der Veen nie rozumiał. Co się działo? Czy to tylko sen? Straszliwy koszmar? Zaraz się obudzi, wtulony w pachnące czekoladą ciało Lockhart?

Jednak w tej chwili nie mógł tracić czasu na kwestionowanie rzeczywistości.
Musiał zachować zimną krew.

Jestem tylko ja.

Kimberly nie zdołała odnaleźć Jerry’ego poprzedniego wieczora. Postanowiła więc spróbować swoich sił zaraz po śniadaniu.
Kompletnie nie wiedziała, co powiedzieć chłopakowi. Może po prostu powinna być szczera? Tylko dlaczego prawda była tak skomplikowana i trudna do wytlumaczenia?
Kimberly odzyskała wzrokiem Jerry'ego. Rysowal coś zawzięcie. Nie chciała mu przeszkadzać, ale też nie mogła tego odwlekać w nieskończoność.
- Cześć - przywitała się i usiadła obok. - Co rysujesz? - zagaiła rozmowę, ukradkiem próbując spojrzeć na rysunek.
- Cześć, Kim - przywitał się Jerry. Nie było po nim widać, żeby miał coś przeciw obecności dziewczyny. - Wczoraj zdawało mi się, że widziałem tę pannę. - Pokazał Kimberly szkic. - Pewnie złudzenie, chociaż wydawała się bardzo rzeczywista.
Rysunek przedstawiał popiersie chudej nastolatki o małych piersiach i przestraszonych oczach.
Kimberly przyjrzała się rysunkowi. Wlasciwie nie spodziewała sie, ze Jerry miał taki talent. Chyba jeszcze wielu rzeczy i nim nie wiedziała.
- Ładnie, naprawdę - stwierdziła, uśmiechając się lekko. - Masz talent. Widziałeś ja wczoraj? Gdzie? - spytała zaciekawiona, na chwilę zapominając zupełnie o prawdziwym celu tej rozmowy.
- Dzięki - odparł bez przekonania. - Wczoraj błąkałem się jeszcze trochę po lesie i mignęła mi przed oczami. Potem coś odwróciło moją uwagę i już jej nie było. Na pewno jakieś złudzenie, pewnie przez stres.
Kimberly naprawdę przyszła pogadać z nim o rysunkach, czy podziwiać jego zdolności rysownicze? Jakoś w to wątpił. Ciekawiło go, czego od niego chce, rozmowa sprawiała mu niewątpliwie przyjemność, ale bał się, że jakoś nawiąże do pocałunku z Martym i zabije nadzieję Jerry’ego jednym, celnym ciosem.
- Dziwne… - wyszeptała Kim, zastanawiając się nad historia Jerry'ego. Przeczytała stanowczo za dużo horrorów, bo do głowy przychodziły jej bardzo nieciekawe scenariusze.
Odwróciła się przodem do swojego rozmówcy.
- No ale nie o tym chciałem z tobą porozmawiać - oznajmiła, zakładając kilka kosmyków włosów za ucho. - Powinniśmy porozmawiać o tym, co wydarzyło się w bawialni…
Jerry westchnął cicho. Czyli jeden dzień wstecz. Potarł nieświadomie wciąż opuchnięty nos.
- Niestety Marty przerwał nam rozmowę w dość niecodzienny sposób. Uważasz, że jest jeszcze o czym rozmawiać? W sensie… Zdaje mi się, że wolisz Marty’ego, po co miałabyś się mną przejmować?
- To wcale nie jest takie proste… - odparła Kimberly. Miała wrażenie, że właśnie komplikuje wszystko jeszcze bardziej. Nie było jednak odwrotu. - Nie chcę, by to zabrzmiało glupio, ale… Lubię cię, Jerry. I nie wydaje mi się, by było to zwykłe, koleżeńskie lubienie. Czuję coś, sama nie wiem…
Spojrzała na swoje dłonie. Czuła się głupio.
- Nie wiem co mam robić, Jerry. Czy to możliwe, że zakochałam się w was obu?
Poczuła się jeszcze głupiej zadając to pytanie właśnie Jerry’emu. Musiała jednak to z siebie wyrzucić.
Serce Jerry’ego podskoczyło z radości i ścisnęło się z… zazdrości? Chyba tak. Jakaś jego część była uszczęśliwiona każdym małym kawałeczkiem miłości, który Kim mogła mu zaoferować. Jednocześnie chciał jej tylko dla siebie. Ostatecznie jednak okazał się tchórzem i przyznał jedynie:
- Dziękuję, że mi o tym mówisz. Dziękuję. - Był wściekły na swoją mieszankę emocji i na siebie, który jej podziękował, zamiast walczyć. Przypomniała mu się książka, Koło Czasu, gdzie jeden z bohaterów tkwił w podobnej sytuacji - trzy zakochane kobiety, przyjaciółki zresztą, dochodziły między sobą jak rozwiązać konflikt emocji. Tam było łatwiej - była to fikcja literacka, więc wszystkie trzy jako tako się pogodziły i rozdysponowały biedaka między siebie. - Nie wiem, czy można zakochać się w kilku osobach na raz. Ja kocham tylko ciebie. - Miał nadzieję, że nie zabrzmiało to jak wyrzut, chociaż może… Może powinno?
Kimberly poczuła się jeszcze gorzej.
- Czyli to ze mną jest coś nie tak - powiedziała cicho, odwracając wzrok w inną stronę. - Przepraszam cię, Jerry.
Hart zaczęła się powoli zbierać do odejścia.
- Poczekaj! - wyrwało mu się bezwiednie. - Poczekaj. Może zabrzmi to głupio - nie wierzył, że to mówi - ale wystarczy mi każdy okruch twojego uczucia. Nawet jeżeli miałbym dzielić się z Martym. W sumie… z kimkolwiek. - Kurwa, ale było mu wstyd. Czuł się jak żebrak, ale czuł, że to i tak lepsze, niż stracić Kim.
Jerry ukrył twarz w dłoniach, nie mogąc znieść jej wzroku.
Kimberly nic nie odpowiedziała. Nie wiedziała co, a poza tym była w lekkim szoku. Zaskoczyła ją odpowiedź Jerry’ego, ale i jej własne zachowanie. Kochała dwóch chłopaków? Przecież to nie było normalne. Jak miało to wyglądać? Pół dnia miała spędzać z jednym, drugie pół z drugim? Może mieli chodzić wszędzie w trójkę? Kimberly nie miała pojęcia. Co by powiedział jej ojciec? Najpierw pewnie zabilby Marty’ego i Jerry’ego, a później dostał zawału.
Kimberly podeszła do Jerry'ego i odsunela jego dlonie, po czym przytulila się do chłopaka. Nie wiedziała co innego ma zrobić. Znowu dala zadziałać impulsowi.
Dziewczyna zupełnie go zaskoczyła. Też za bardzo nie wiedział co ze sobą począć, więc odwzajemnił uścisk i wtulił twarz w jej włosy. Cudownie pachniała. Pieprzyć Marty’ego, pieprzyć wszystko. W tym konkretnym momencie był szczęśliwy.

Później, tego samego dnia, sprawy przybrały nieoczekiwanego obrotu. W jednej chwili wszystko wywróciło się do góry nogami, a problemy sercowe Kimberly Hart przestały mieć jakiekolwiek znaczenie.
Nikt się tego nie spodziewał. Najpierw w obozie pojawiła się całkowicie naga, zaniedbana dziewczyna. Niektórzy gwizdali, inni śmiali się z dzikuski. Kimberly natomiast lekko się zaniepokoiła. Czyli jednak Jerry nie miał przewidzeń. Dziewczyna wyglądała identycznie jak ta z jego rysunku.
Ogarnęło ją nieprzyjemne uczucie. Poczuła niepokój rosnący w jej sercu. W ogóle nie spodziewała się tego, co się później wydarzyło, ale intuicja jej podpowiadała, że powinna zachować ostrożność w stosunku do nieznajomej.
Kimberly szybko przekonała się, że intuicja dobrze jej podpowiadała. Krew trysnęła z gardła pani Hoy, a ta upadła na ziemię, charcząc nieprzyjemnie.
Hart nie pisnęła. Nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Była przerażona, to prawda, ale potrafiła panować nad swoimi emocjami. Widziała chaos, jaki zapanował wśród jej rówieśników. Widziała okropny uśmiech na twarzy nagiej dziewczyny. Widziała też wyłaniających się z lasu innych ludzi, równie zaniedbanych, dzierżących w dłoniach przeróżnej maści przedmioty - noże, maczety, zauważyła nawet piłę.

Dalej, Kimberly, rusz się!

Wstała. Straciła poczucie czasu. Miała wrażenie, że zajęło jej to strasznie długo, choć zauważyła, że była jedną z pierwszych, którzy poderwali się ze swoich miejsc.
Widziała jak nauczyciele wraz z grupą uczniów wbiegają do jadalni. Zauważyła wśród nich Claire. Też chciała tam pobiec, ale wtedy spostrzegła Lulu siedzącą dalej w miejscu, zapewne sparaliżowaną strachem.
Kimberly, nie czekając, rzuciła się w jej kierunku. Kątem oka widziała, jak ktoś chlusnął w Lulu jakimś napojem. Musiała się do niej dostać. Nie mogła jej zostawić na pewną śmierć. Nie byłaby sobą. I gdyby udało jej się przeżyć, to pewnie nigdy by sobie nie wybaczyła.
Zamierzała pociągnąć ją za rękę, mając nadzieję, że ta podda się i po prostu da sobą kierować. Co potem? Jadalnia? Las? Kimberly nie miała pojęcia. Wiedziała, że zacznie uciekać tam, gdzie po prostu będzie miała okazję.

Dzień pierwszy, popołudnie

Głośna zabawa w ostrym słońcu znajdowała się wyjątkowo nisko na liście rzeczy, na które Samantha miałaby ochotę. Ledwo udało się jej tknąć obiad, a i to tylko dlatego żeby nie ściągać na siebie uwagi nauczycieli. Już i tak było źle, że zobaczyli ją w tak marnym stanie, świadczącym dobitnie o nocnym szaleństwie. Źle też było że Ves musiała się nią zajmować jakby Sam była małym dzieckiem. Nie była, chociaż odstawiony w domu bunt, bez wątpienia można było uznać za dziecinny. Teraz płaciła za swoje szaleństwa cenę. Gdy więc oficjalna część wycieczki się niejako skończyła i zostawiono ich samych sobie, ulotniła się szybko, kierując się z powrotem do domku. Nie widziała sensu w męczeniu się na siłę, skoro na poznanie ośrodka i terenów mieli tydzień. Do tego, skoro następnego ranka mieli chodzić po lesie to pasowało żeby była w pełni sił, a nie na wpół zdechnięta. Lubiła takie atrakcje. Ciszę przerywaną jedynie odgłosami przyrody a nie dźwiękiem klaksonów. Zapach liści i nasiąkniętej słońcem ściółki, zamiast smrodu spalin i rozgrzanego asfaltu. Dzikie zwierzęta zamiast… Cóż, zamiast dzikich zwierząt z miejskich dżungli. Myślenie o mieście przywiodło jej myśli ku planom, które miała związane z tą wycieczką. W obecnym stanie nie bardzo nadawałą się do trudnych rozmów, a i Ves gdzieś jej z oczu zniknęła, to jednak w końcu będzie musiała do niej zagadać. W głowie mnożyło się jej bowiem od domysłów, a to nie był dobry stan. Szczególnie teraz, gdy miała wrażenie, że traci panowanie nad swoim życiem i nie miało to nic wspólnego z tym, że dręczył ją kac. No i czy to słońce nie mogłoby świecić nieco słabiej? Jak nic, Sam była w szampańskim humorze gdy tak, z opuszczoną głową, drałowała w stronę schronienia, które wabiło pustką i łóżkiem.
- Parker - usłyszała przed sobą, a plama cienia pogłębiła się, jakby prócz drzew coś dodatkowo zasłoniło słońce. Padło jedno, proste i znane słowo, w obecnej sytuacji zwiastujące nic innego, prócz następnej porcji kłopotów. Wypowiadzano je suchym, męskim i lekko schrypniętym głosem, świszczącym przez nos przy wypowiadaniu miękkich spółgłosek. Jakby tego było mało, chwycono za ramię celem osadzenia w miejscu. Zakłócenia spokoju, opóźnienia momentu dotarcia do upragnionego azylu, znajdującego się prawie na wyciągnięcie ręki - majaczył gdzieś po lewo, przyciągając wzrok na podobieństwo zbawiennego magesu. Intruz również zwracał uwagę, choćby tym, że stał tak blisko. Wyższy, masywniejszy, z pewnością silniejszy. Ubrany nietypowo - w bluzę z długimi rękawami i spodnie moro o imponującej ilości kieszeni. Powyżej kołnierza z kapturem, znajdowała się twarz, przypatrująca się dziewczynie uważnie i w oczekiwaniu.
- Widziałaś Ves? - mając potwierdzenie zdobytej uwagi, Silva zadał pytanie.
Akurat gdy nie miała ochoty na żadne pytania czy rozmowy, musiał się nawinąć ktoś, kto taką ochotę miał. Nic zatem dziwnego, że zamiast zwyczajowo ułożyć usta w uśmiech i odpowiedzieć uprzejmie, całym zdaniem i w ogóle, jak dobrej koleżance przystało, wyczerpująco, zdobyła się tylko na ledwie widoczne skinięcie głową.
- Chyba poszła nad wodę - dodała do niego mruknięcie, spuszczając z powrotem głowę bo patrzenie w górę wiązało się ze zbyt bliskim kontaktem promieni słonecznych z przekrwionymi oczami. Że też musiał ją wypatrzeć teraz, a nie gdy miała szansę zamknąć drzwi za sobą i udawać że nie słyszy pukania. No bo drzwi do domków musiały mieć jakieś zamki… Nie sprawdziła, a powinna przecież, tylko że nie myślała zbyt jasno i takie tego były skutki.
Gdzieś nad jej głową rozległ się niechętny pomruk, uwagę oponenta przykuł brzeg jeziora, obsadzony kolorową hałastrą. Widok ten sprawił, że zazgrzytał zębami, przeskakując spojrzeniem po dalekich sylwetkach. Nie znalazł jednak tej, której szukał, bo prychnął i opuścił wzrok na trzymaną za ramię brunetkę. Otaksował ją spojrzeniem od góry do dołu, po czym znów prychnął, sięgając do kieszeni bluzy.
- Masz - wcisnął jej w dłonie parę okularów przeciwsłonecznych, o okrągłych idealnie czarnych szybkach.
Odruchowo zagięła palce utrzymując podarunek, zamiast go upuścić. Okulary? Jej był potrzebny sen, najlepiej długi, niczym nie przerywany sen. Względnie wymiana głowy, w zależności od tego co dałoby się szybciej i skuteczniej przeprowadzić. Nie miała przecież zamiaru tkwić w tym słońcu tylko czym prędzej z niego zejść.
- Po co mi one? - zapytała, chociaż było to raczej jęknięcie niż pytanie. - Idę spać, nie potrzebuję okularów, tylko chwili z dala od reszty. Czy oni muszą być tak głośno? - dorzuciła kolejne, jęczące pytanie zanim zdążyła się ugryźć w język. Narzekanie nie należało do jej zwyczajów, ostro się pilnowała żeby nie narzekać innym tylko być tą, której się narzeka. Kolejny dowód na to, że alkohol to jednak nie było dobre wyjście żeby sobie poradzić z problemami.
- Sorki… Dzięki… No to… pa? - wymuszała z siebie kolejne słowa, licząc na to że chłopak zdecyduje się iść i poszukać swojej przyjaciółki zamiast znęcać się nad nią. *
- Masz dwie opcje: spać w nich, albo z głową pod kołdrą. Drugiego nie polecam. Ugotujesz się albo porzygasz - usta Byrona skrzywiły się połowicznie, gdy przyglądał się jej męczarniom, choć nie był to uśmiech cyniczny. Bardziej zmęczony i autoironiczny. Poziomy ruch głowy kwitował co sądzi o widoku jaki miał przed oczami, reszty dopełnił nacisk na ramię, nakierowujący Sam idealnie w stronę wymarzonego schronienia… niestety z nadzorcą u boku.
- Woda to beznadziejny pomysł, potrzebujesz potasu. Sok pomidorowy. Leżenie w wyrze też głupota. Lepszy ruch. Spacer po świeżym powietrzu, z dala od chałasu. Bydło na plaży, po drugiej stronie masz zadaszone pole hokejowe. Kawa z cytryną też pomoże - mamrotał zamyślony, dzieląc uwagę między drogę przed sobą, a holowaną dziewczynę - Nigdy nie miałaś kaca, co?
Miała ochotę poprosić go żeby przestał gadać, ale nie bardzo miała na to siłę. W zamian próbowała wyciszyć jego słowa w swojej głowie, jednak jej umysł był już na tyle przyzwyczajony do wysłuchiwania ludzi i reagowania na ich potrzeby, że zwyczajnie odmawiał jej posłuszeństwa.
- Tobie się wydaje że ja mam na to siłę? - zapytała z całą ironią na jaką ją było obecnie stać. Nie komentowała tego wleczenia, w ogóle nie zwracała uwagę na bycie prowadzoną. Nałożyła jednak okulary witając przyciemniony świat z westchnieniem ulgi. I tak, nie obchodziło jej że to usłyszał.
- Co się ze mną ostatnio dzieje? - jęknęła, nie do końca zdając sobie sprawę, że wypowiada swoje myśli na głos. Wszystko wydawało się takie skomplikowane. Nagle, bez ostrzeżenia to co do tej pory było porządnie ułożone, zamieniło się w chaos pytań bez odpowiedzi, wątpliwości, podejrzeń i scenariuszy.
- Nie, nigdy - przyznała licząc na to, że jednak idą do domku, a nie na ten spacer o którym truł.
Odpowiedziało jej ciężkie westchnienie, po którym nastąpiła minuta ciszy. Szli w milczeniu, mijając kolejne kępy trawy i niskie trzaki, z symbolicznie rozsianymi, rachitycznymi drzewkami. Chłopak wyraźnie zwolnił, dostosowując tempo marszu do stanu niedyspozycji towarzyszki. Starał się być o krok przed nią, choć częściowo zasłaniając sobą wiszące nad drzewami słońce.
- Za drugim razem jest lepiej. Zazwyczaj - zamyślił się, wypatrując czegoś między chropowatymi pniami i prostokątnymi bryłami domków - Zależy ile wypijesz. Jak na pierwszy raz nieźle się trzymasz. Ja rzygałem jak kot w piwnicy przez pół dnia - parsknął i zaraz wzruszył ramionami, zbywając wątek. Zaczął za to kompletnie inny - Masz kłopoty? Chodzi o twoich starych? Upijasz się, chodzisz skacowana i unikasz ludzi… nie pasuje do ciebie ten schemat.
- Nie planuję drugiego razu - zapewniła, może nawet nieco zbyt gwałtownie. Tak, nie planowała ale życie ostatnio zdawało się uparcie spychać ją na takie właśnie nieplanowane ścieżki.
- Widać moje socjalizowanie się osiągnęło dno - dodała, niechcący wchodząc w warkliwy ton. Kolejna rzecz która do niej nijak nie pasowała. Powinna być miła, uprzejma, wyrozumiała i gotowa by wysłuchać. Zamiast tego warczała na Bay’a jak jakaś rozeźlona kotka. Przecież on chciał jej tylko pomóc a nie dogryźć. Przynajmniej tak się jej wydawało, bo jej obecne możliwości z zakresu oceny cudzych intencji pozostawiały wiele do życzenia.
- Sorki, nie chciałam, tylko… - Wysiliła się na wzruszenie ramion. - Nie wiem, wszystko się ostatnio komplikuje. Matce odwala, tatko… - zamiast dalszych słów z jej ust wyszło tylko długie, ciężkie westchnienie. - Może przeżywam spóźniony okres buntu albo coś w tym stylu. Wiem tylko, że wszystko zaczęło się wymykać spod kontroli w tempie szybszym niż jestem w stanie ogarnąć i… No i się sypie… Ja się sypię - dowód miał przy sobie, nie musiała chyba się tłumaczyć. W ogóle to… No właśnie, tłumaczyła się, zwierzała… Do czego to doszło? Nawet za dobrze nie znała tego chłopaka, a tu…
- Starszy ci nie mówił, że nie musisz być zawsze idealna? - Silva przeniósł uwagę na kroczacą obok dziewczynę, przyglądając się jej spod przymrużonych powiek. Oceniał bladą, pokrytą potem skórę, zaczerwienione i podkrążone oczy. Trawił zasłyszane słowa, szukając w nich czegoś więcej niż wydawało się na pierwszy rzut oka.
- Gorsze dni się zdarzają - w końcu odezwał się, choć wzroku nie odwrócił - Albo tygodnie. Miesiące. Różnie bywa. Matka coś ci zrobiła? A twój staruszek? Wydaje się spoko gościem, chyba wszyscy go lubią… dobra, przynajmniej tolerują.
Sam doskonale wiedziała, że idealna być nie musiała, co nie zmieniało tego, że zawsze starała się ideał osiągnąć. Na dokładkę szło jej to całkiem nieźle, przynajmniej do niedawna.
- Stale oczekuje że się stoczę - wyznała, opuszczając głowę tak nisko, że brodą prawie dotknęła klatki piersiowej. - Że zacznę pić, szlajać się i… No robić to wszystko co niby robią nastolatkowie. I wiesz… Nie wiem, nic do niej nie dociera, nie ważne jak się staram ona tego nie widzi. Jedyne co widzi to obraz mojego brata nałożony na mnie. Mam tego dość… Ciągłych oskarżeń, pouczeń i tego nadzoru jak w więzieniu. Sorki - uniosła nieco głowę by na niego zerknąć. - Pewnie wydaje ci się że robię widły z igły i w ogóle.
Nie dało się ukryć, że było jej głupio z tym, że się tak spowiada ale też pomagało takie gadanie z kimś, kto nie znajduje się w najbliższym kręgu znajomych rodziny, czy jej własnych.
- Boi się - coś w głosie Byrona zabrzmiało podejrzanie podobnie do szydery, ale szybko się ogarnął. Sapnął przez nos, wbijając ręce w kieszenie zielonych szturmówek. Zgarbił też plecy, jakby ktoś położył mu nagle na kark spory ciężar. Poruszał szczęką chcąc coś powiedzieć, lecz nim to się stało prawie zdążyli dojść do domku. Zostały ostatnie metry prostej, schodki i drzwi, a za nimi pusta przestrzeń drewnianych ścian, przedzielonych na parę sypialni.
- Boi się - powtórzył, puszczając Parker przodem - Ale to jej nie usprawiedliwia. Nie jesteś swoim bratem, żyjesz na własny rachunek. Jesteś od niego mądrzejsza, inna. Odpowiadasz za swoje błędy, nie jego. Nie ma odpowiedzialności zbiorowej i niech ci nie wmówią że jest inaczej. Twoja stara pieprzy bzdury, bo robi się jej lepiej i potem może walnąć “a nie mówiłam”. Pierdolenie. Każ jej się pierdolić - prychnął.
Oczami wyobraźni ujrzała twarz matki, tuż po tym jakby jej powiedziała, żeby się pierdoliła. Wizja była zarazem przerażająca i komiczna. Sam wybrała tą drugą wersję i parsknęła śmiechem. Śmiech był zdrowy, pomagał uporać się z problemami i rozładowywał napięcie, a tego teraz potrzebowała.
- Może kiedyś, jak mnie wystarczająco rozzłości - obiecała, wiedząc po doświadczeniach wieczoru, że moment ten zbliżał się wielkimi krokami. - Jeszcze nigdy jej nie odpyskowałam więc może to zadziała. Wiesz, takie mocne walnięcie. Na pewno będzie lepsze niż upicie się - stwierdziła, prowadząc ich do części domku, którą zajęły razem z Ves. Gdy tylko dotarła do swojego łóżka, opadła na nie z westchnięciem ulgi. Nie miała ochoty ruszać się z właśnie zajętego miejsca przez resztę dnia. Przez chwilę zastanawiała się jak pokierować dalszą rozmową. Nie znała Byrona za dobrze, głównie śledząc jego losy przez opowieści Vesny.
- A co z tobą? - zapytała w końcu, będąc pewna że pytanie to wiąże się z tematami poważnymi, na które nie do końca miała siłę, ale przecież nie mogła być samolubna i zrzucać na chłopaka swoich problemów, jednocześnie nie próbując pomóc mu w jego własnych.
- Na początku zawsze jest zaskok, gdy pierwszy raz się postawisz - uśmiechnął się półgębkiem. Bez najmniejszego zażeniowania przeszedł przez pokój, klękając przy stercie walizek należących do Chorwatki. Sięgnął ku tej ciemnobordowej i po chwili powietrze przeszył syk otwieranego suwaka. Grzebał w niej zawzięcie, marszcząc przy tym czoło i pierwszy raz unikając kontaktu wzrokowego. Wydawał się być całkowicie pochłonięty przeszukiwaniem bagażu, nie przeszkadzało mu to jednak robić użytku ze strun głosowych - Ze mną porządku. Bywało gorzej. Dzięki za te lody i że pomyślałyście… nie musiałyście. Ty nie musiałaś. Ves mówiła - zaciął się na mgnienie oka przy imieniu - że to był twój pomysł. Trzymaj - wyprostował się, ściskając w ręku niewielką szklaną butelkę, pełną mętnego, czerwonego płynu. Zamknął walizkę i przeszedł te dwa kroki, by wręczyć szkło dziewczynie.
- Wypij, zrobi ci się lepiej - zakończył z czymś, co przy dużej dozie dobrej woli mogło zostać uznane za uśmiech.
Sam odruchowo wyciągnęła rękę by przyjąć trunek. Mówiła mu przecież, że nie zamierza więcej pić, czy on jej w ogóle nie słuchał? Wbrew jednak własnemu postanowieniu i zdrowemu rozsądkowi, odkręciła butelkę i unosząc się nieco z łóżka, upiła solidny łyk. Reszta korzystała przy ognisku, to niby dlaczego ona nie mogła korzystać. No i to co Ves ze sobą przywiozła na pewno smakowało lepiej niż to co pili pozostali. Chyba…
- To był jej pomysł - wyparłą się szybko udziału, składając całą zaśługę na barki Chorwatki. - No i każdy chyba potrzebuje jakiejś odskoczni czy poczucia, że ktoś dba i się przejmuje. Troszczy… - Umilkła, rozkoszując się ciepłem alkoholu, które wypalało jej gardło. Było o wiele lepsze niż troski i zgryzoty, które ściskały żołądek, chociaż wciąż paskudne. Paliło je, niszczyło niczym ogień niszczył drewno w ognisku. - Jej na tobie zależy - dodała, posuwając się nieco dalej, poza obręb trzymania języka za zębami. Nie sądziła by była to dla niego nowość, więc też nie miała wyrzutów sumienia. Usiadła i poklepała dłonią miejsce obok siebie, sama zrzucając buty i siadając w czymś, co od biedy można by uznać za prostą pozycję lotosu. Bardzo prostą, taką dla kompletnych laików, od której jak nic ścierpną jej nogi i po której będzie wyć z bólu, ale to miało się dopiero wydarzyć więc się nie przejmowała. Nieprzejmowanie się zaczynało się jej nawet podobać. Dziwne było to, że jakoś wcześniej tego nie odkryła.
Przyjął zaproszenie po paru sekundach zwłoki, obracając twarz do okna i kręcąc głową. Usiadł w nogach mebla, wsuwając się aby móc oprzeć plecy o ścianę. Skrzywił się przy tym, szybko maskując bolesny grymas kaszlnięciem.
- Na tobie też - mruknął przymykając oczy i wzdychając nieznacznie. Wyglądał jakby nie chciał dodawać czegokolwiek, lecz się przełamał - Jej zależy na każdym. Jesteście podobne.
Sam wcale tak nie uważała. Ves w jej odczuciu wypadała lepiej niż ona sama, ale przecież nie będzie teraz prowadzić tej głupiej wymiany zdań i licytacji. Zamiast tego wzruszyła ramionami i upiwszy kolejny łyk, podała butelkę chłopakowi.
- To chyba zależy z której strony się patrzy.
- Bardzo boli? - zapytała po chwili milczenia, ignorując natrętny głos, że nie było to najdelikatniejsze pytanie i że powinna podejść do tematu ostrożniej, najpierw go… No właśnie co? Upić? Był to jakiś sposób na rozwiązanie języka, ale był też długotrwały i poniżej pasa, chociaż krótszy niż powolne budowanie zaufania. Z trzech opcji wybrała tą najszybszą, bezpośrednią i tak, nieco brutalną ale… Najwyżej każe jej nie wtykać nosa w nie jej sprawy, jakoś to przeżyje.
Chłopak stężał, zamierając na swoim miejscu, w pół ruchu mającego zakończyć się podniesieniem jabłka ze stolika przy łóżku. Zacisnął szczęki i nie patrząc na Sam, dokończył proces, chwytając czerwony, obły owoc wielkości pięści. Wgryzł się w niego, zując uparcie bardziej dla wymówki niż z głodu. Dzięki temu mógł zebrać myśli bez konieczności udzielania natychmiastowej odpowiedzi.
- Powiedziała ci coś, tak? - Przełknął w końcu i burknął, spoglądając prosto na nią - Gadałyście o mnie. Co ci powiedziała?
No i miała za swoje… Jej do tej pory niezbyt szczęśliwa mina, nabrała owego nieszczęśliwego wyrazu kilka kolejnych garści. Jako ze trunkiem wzgardził to sama napiła się znowu, porządnie, podobnie jak on jedzeniem jabłka, tak ona tym piciem tuszując zbieranie myśli. Chooolera…
- Że się martwi - wydukała w końcu, które to dukanie miała też co nieco wspólnego z ilością alkoholu którą właśnie przełknęła. Kolejna lekcja - pić małymi łykami. - I że masz problemy - wyjąkała kolejną, prawdziwą ale oskubaną ze szczegółów informację. Takie były najlepsze. Technicznie bowiem nie były kłamstwami, a jednocześnie nie zdradzały więcej niż było wskazane. idealny sposób wybrnięcia z bagna, w które sama wlazła.
- Nie gniewaj się na nią i… i nie mów jej że się wysypałam - poprosiła, czując już te zawroty głowy, które poprzedniego wieczoru się jej nawet spodobały. Podobały się i teraz, tylko nieco przeszkadzały w skupieniu.
- Ja pierdolę… - prychnął, obracając nadgryzioną kulkę w dłoni. Nagle stracił całą ochotę na jedzenie, ukryte pod skórą mięśnie szczęk pulsowały, zaciskane i rozkurczane w szybkim tempie. Jeśli przed momentem wyglądał na niezadowolonego, teraz sprawiałwrażenie, że ma ochotę coś rozwalić. Albo kogoś… ale został na miejscu, tkwiąc w z plecami przyklejonymi do drewnianych desek. Myślał, błądząc chaotycznie wzrokiem po wnętrzu pokoju i na niczym nie skupiając się dłużej, niż mgnienie oka.
- Nic mi nie jest, dobra? Jest ok, nie musisz się martwić… tak samo jak… poradzę sobie - skrzywił się, gryząc ze złością owoc. Przeżuł kęs i dopiero podjął wątek - Byłaś wczoraj u niej, zostawiłem syf w łazience. Pij - wskazał brodą na butelkę - Z nas dwojga ty wyglądasz gorzej… i nie rozpowiadaj dalej. To niczyja sprawa, jasne? Nikogo z nich - machnął ręką mniej więcej w kierunku plaży.
Przez sekundę czułą do niego urazę, za insynuację której się dopuścił. Przecież ona nigdy nie rozpowiadała o sprawach innych. Nigdy. Chyba że była w tak marnym stanie jak obecnie i udało się jej coś chlapnąć. To jednak był wyjątek, za który pewnie przyjdzie jej zapłacić.
Zgodnie z jego zaleceniem upiła kolejny łyk, po czym jednak uparcie wyciągnęła butelkę w jego kierunku.
- Jak dalej będę tak piła to znowu się upiję i jutro nie będę zdatna do niczego - poinformowała go nader poważnie, z lekkim tylko przeciąganiem słówek, którego jednak nie mogła całkiem opanować, mimo iż się starała. Nie chciała też jednak by jej mowa była niezrozumiała, czego by sobie chyba nigdy nie wybaczyła, takiego stoczenia, takiego… Takiego… Słowo umknęło jej złośliwie, sprawiając że panowanie objął gniew.
- I nie mam zwyczaju chlastać ozorem - warknęła z wyrzutem, mimo iż nie miała zamiaru pokazywać że ją jego słowa ubodły. - Jeżeli jednak potrzebujesz pomocy to… To nie wiem, może we trójkę coś byśmy wymyślili. Po to są przyjaciele, co nie? - uśmiechnęła się nieco niepewnie bo do przyjaciół to im chyba było daleko i to bardzo. Może ją i Ves dałoby się nazwać od biedy przyjaciółkami, ale ona i Bay? Nie, nie bardzo, chociaż zawsze można było popracować nad zacieśnieniem wspólnych relacji.
- Moglibyśmy robić za trzech muszkieterów - wyszczerzyła się, nie bardzo panując nad zmiennymi nastrojami. Dopiero była wściekła, a teraz chciało się jej śmiać. Chaos, kompletny chaos…
- Mam się chować za laskami? Świetnie - przyjął szkło, parskając pod nosem. Zamieszał nim napił się oszczędnie, szybko oddając je Sam - Poradzę sobie, ale dzięki. Ogarnę, nie masz się czym przejmować. Teraz to i tak lajtowo. Bywało gorzej. - uśmiechnął się połowicznie, nie komentując części o przyjaźniach, muszkieterach i trójcy wspaniałych. Przyglądał się za to jakby uważniej, skanując dziewczynę od czubka głowy, po wystające spod zgiętych kolan stopy. - Nie chlastasz ozorem? Szkoda - bezczelny wyszczerz nabrał pełnoprawnej mocy oraz barwy - Wtedy dopiero robi się ciekawie.
- Wtedy dopiero robi się wrogów - odburknęła. - Tatko zawsze powtarzał, że utrzymanie powierzonych tajemnic jest niezwykle ważne w relacjach z pacjentami. W ten sposób buduje się zaufanie, a zaufanie to podstawa - oświadczyła, unosząc dumnie głowę i prostując plecy, po czym pociągnęła z gwinta i wybuchnęła śmiechem. - Zawsze kieruję się jego zasadami i mi to wychodzi na dobre więc nie mogą być złe, co nie? A że nie jest ciekawie to… No nie zawsze musi być ciekawie, grunt że jest… że jest solinie. O opinię trzeba dbać, trzeba się starać i budować podwaliny. Gdy zostanę psychologiem, jak tatko to może mi się przydać. Wiesz, taka praktyka - tłumaczyła dalej, próbując jednocześnie rozplątać nogi, które przestała czuć. Zaraz też ów stan uległ zmianie, bynajmniej nie na lepsze. - Szlag by to… - jęknęła, próbując rozetrzeć mięśnie i przy okazji nie kopnąć siedzącego w nogach łóżka chłopaka. - Sorki za wyrażenie, ale cholernie zesztywniały - przeprosiła, na wpół krzywiąc się i śmiejąc. - Dlaczego chlapanie ozorem miałoby być ciekawe? Przecież przy takim chlapaniu można powiedzieć sto jeden rzeczy, których się później żałuje. Nic w tym ciekawego, a bardziej przerażającego. Czy ja właśnie chlapię ozorem? - zapytała, zanim ponownie przyłożyła szyjkę butelki do ust.
- Luzuj, nie masz się czym przejmować - mruknął odrobinę bardziej optymistycznie, niż do tej pory, jakby odłożył na bok trumienne wieko, pozwalając na dopływ świeżego powietrza do mózgu. Przyglądał się jej akrobacjom, aż do momentu, gdy uniósł pytająco lewą brew i pochylił się do przodu.
- Daj, pomogę ci - nie patrząc na sprzeciw wyciągnął ręce, łapiąc ją za kostkę i przyciągając do siebie. Zaczął rozcierać mięśnie od kostki po łydkę szybkimi, mocnymi ruchami - Relacje z pacjentami… tym dla ciebie jestem, pacjentem? - prychnął, a jego palce zataczały kręgi na spodzie nogi, pomagając przywrócić utracone czucie - Gierki, pantomimy, udawanie. Nie bawi mnie to. Lepiej walnąć prosto z mostu, zamiast bawić się w uprzejmości. Nie każdy jest twoim pajcentem, nie musisz go analizować, ani pomagać na siłę… ale co jak się tam kurwa znam - wzruszył lekko ramionami, spięcie i jemu zaczynało przechodzić. Śledził spojrzeniem pracę rąk, poświęcając temu zajęciu pozornie całą uwagę - Nie chlapiesz, coś ci leży na wątrobie. Wywal to, nie musisz trzymać w sobie całego syfu. Dobrze się najebać, dobrze się wygadać. Twój stary też ma kogoś, komu się żali i zwierza. Każdy tego potrzebuje, więc spoko. Gadaj. Pij. Klnij. Co ci potrzeba.
- Ja tak nie potrafię - zwierzyła się na bezdechu i wyraźnie czerwieńsza na twarzy niż była jeszcze chwilę temu i nie była to tylko i wyłącznie zaleta alkoholu. Nagle poczuła się niezręcznie w towarzystwie Byrona, które to uczucie zaraz przegoniła potrząsając głową i chichocząc pod nosem bo nie dość że się jej fajnie zakręciło w głowie to jeszcze dotarło do niej jak absurdalne były myśli, które na krótką chwilę zawitały jej pod czupryną.
- Wiem, zabrzmiało źle, nie wszyscy są pacjentami, ja tylko… Takie nastawienie jest chyba łatwiejsze, rodzi dystans, a dystans jest bezpieczny. Nadal można pomagać ale… No nie ma ryzyka. Widać jestem tchórzem bo tak mi akurat pasuje. Bliższe relacje rzutują na człowieka, mogą zranić i wpakować w kłopoty, a tak… Tak jest dobrze dla każdego. Dla mnie, dla ciebie, dla Ves, dla wszystkich - machnęła trzymaną w dłoni butelką prowizorycznie zataczając coś na kształt półkola, które miało oznaczać całą resztę nastolatków z ich klasy i nie tylko. - A ze tatko ma kogoś to wiem… - urwała, bo temat był grząski i przywołał na jej twarz zadumę i coś na kształt smutku. Zawsze to ona była tą osobą, a przynajmniej lubiła tak myśleć, a teraz… Teraz wcale nie była pewna tego, że nadal zajmuje to zaszczytne miejsce w jego życiu. - Chyba powinnam sama siebie zdiagnozować bo jak nic takie postępowanie prowadzi do problemów w zawieraniu bliskich znajomości, które z pewnością będą rzutować na moje dalsze życie. Teraz jednak… Sama nie wiem bo teraz wszystko jest wywrócone do góry nogami i kompletnie nad tym nie panuję. Masz przyjemne dłonie, wiesz? - walnęła bez ostrzeżenia, na sam koniec wywodu. No ale chciał prosto z mostu to miał, ona tylko dostosowała się do narzuconych przez niego zasad, prawda?
- Wiem - odparował bezczelnie, z samczym zadowoleniem układającym mięśnie twarzy w zębaty uśmiech. Doszedł z zabiegami do kolana, ugniatając stanowczo znajdujące się wokół stawu ciało. Ledwo skończył i wydawało się, że przejdzie wyżej, lecz miast tego naraz wzmocnił chwyt, szarpnięcie przyciągając kończynę do siebie, co zaowocowało ruchem całej brunetki, zmuszającym do przemieszczenia się bliżej niego.
- Sama robisz sobie pod górkę, za dużo myślisz - jak gdyby nie działo się nic niezwykłego, zarzucił jej nogę na swoje ramię, zabierając się do masowania uda - Wszystkiego nie przewidzisz, a życie jest jedno i to nie partia szachów. Daj na luz, idź na żywioł. Przestań się zamartwiać, bo ci odpierdoli. Szczypiesz się i nie chcesz nikogo ranić, ale czasem nie ma lepszej metody niż przypierdolić aby idiota poczuł. Zapamiętał lekcję - do dłoni dołączyły usta, znacząc skórę łydki w rejonie dostępnym dla głowy.
Była pewna, że gdyby jej myśli nie wirowały jak na jakiejś zwariowanej karuzeli to by znalazła logiczną, sensowną, a przede wszystkim rozsądną odpowiedź. Problem w tym, że to wszystko jej się teraz wyjątkowo zwinnie wymykało z ram rozsądku. Powinna kazać mu przestać, tego jednego była pewna. Powinna wyszarpać nogę, wycofać się i posłać go w diabły. Powinna… Osz cholera z tym co powinna…
- Na żywioł, tak? - jęknęła bardziej, niż powiedziała, bo z artykułowaniem słów także miała problemy. Nikt jej nigdy nie dotykał w ten sposób. Zawsze zawczasu ustawiała barierę, wyznaczała granice. Do tego… To był Byron, przyjaciel Ves, która… Niepewnie wyciągnęła rękę by dotknąć jego włosów. Delikatnie, ostrożnie, jakby był kobrą, a ona jej hipnotyzerem. Bała się tego co budziły jego dłonie i usta. Cholernie przerażała ją utrata kontroli, która wiązała się z pójściem za pragnieniami ciała, które do tej pory trzymała w ciasnej klatce, nie pozwalając sobie nawet na chwilę swobody.
- Gorąco tu - wyszeptała bo i było jej gorąco. Miała wrażenie że znajduje się na rozgrzanej do białości plaży, a jego dotyk i pocałunki są pieszczotami słońca, próbującego spalić ją na popiół. Powinna szukać schronienia w wodzie, a zamiast tego dolewała oliwy do tego ognia. Tak, za dużo myślała, to jedno było pewne.
Jej noga wróciła grzecznie na pościel, staczając się z barku chłopaka poprzez ramię i niżej, aż zręczna dłoń chwyciła ją i odłożyła ostrożnie na miejsce.
- Nic na siłę, pamiętaj - uspokajające słowa zawisły w powietrzu, dając furtkę na wypadek gdyby Parker zamierzała zmienić zdanie. Nie zamierzał jej zmuszać, nie o to w tym chodziło. Wyszczerz na niedogolonej gębie zmienił tonację, przechodząc w drapieżny grymas. Przymknął jedno oko gdy go dotknęła i przekręciwszy kark, wystawił łeb na dotyk, czerpiąc z niego radość przed dobrą minutę. Spokój i cisza, odcięcie od reszty i pozór bezpieczeństwa, oferowanego przez zamkniętą, osłoniętą przestrzeń. Znajdowali się pośrodku leśnej głuszy, w okolicy kompletnie innej od ich szarej, miejskiej codzienności. Magia chwili, w której zegar na parę uderzeń serca staje w miejscu.
- Nic na siłę - powtórzył, wyciągając rękę. Przyłożył ją do policzka, wodząc czubkami palców po miękkiej skórze od kącika ust poprzez żuchwę aż do ucha. W międzyczasie kciuk badał fakturę warg, głacząc je zwodniczo delikatnym ruchem.
- Śliczna z ciebie dziewczyna, wiesz? - spytał, strzelając oczami po poszczególnych detalach twarzy naprzeciwko, choć uwaga uciekała mu do okolic brody.
- Przeciętna - zaprzeczyła na bezdechu, bo tak jakoś nagle zaczęła mieć problem z równomiernym nabieraniem i wydalaniem powietrza. Serce waliło jej w piersi jakby dopiero co skończyła biegać. Czuła jak twarz i szyja płoną jej żywym ogniem. Nie żeby nigdy nie słyszała wypowiadanych przez chłopaków komplementów ale teraz było inaczej. Wcześniej miała swoje bariery, teraz stała odsłonięta. No, siedziała bardziej, jakby czepiać się szczegółów.
Pod wpływem dotyku jego dłoni przymknęła powieki rozkoszując się tymi nowymi doznaniami. Czy to sprawka alkoholu że każde muśnięcie czuła tak dokładnie? Przechyliła nieco głowę chcąc znaleźć się bliżej skóry jego dłoni, czuć każde zgrubienie, szorstkie i miękkie jej fragmenty. Dziwne ochoty ją nachodziły, nie ma co.
- Pocałuj mnie - rzuciła nagle, otwierając oczy. Prośba wypełzła sama, niekontrolowana. Zaskoczyła ją ale też… przyniosła ulgę. Kąciki ust uniosły się nieco nie zważając na obecność kciuka, a w oczach pojawiły wesołe błyski.
On za to nie wydawał się zaskoczony, ba!, w szybkim zmrużeniu powiek wyczytała radość. Więcej nie dała rady zaobserwować, bo chwycił ją za ramiona i pociągnął, jednocześnie przybliżając się samemu. Pchnął w jedna stronę, z drugiej pociagnął, a świat dziewczyny zawirował, gdy obrócił ją, kładąc na łóżku głową do siebie. Pozbawione uwagi nogi wylądowały na poduszce, kołdra zleciała na podłogę.
- Śliczna - Silva wyszczerzył się tryumfalnie, opadając na nią, choć zamiast przygnieść - zawisł na zgiętych rękach nad jej ciałem jakby zamierzał robić pompki. Na temat poprawki językowej miał własne zdanie. Wyraził je więc i przeszedł do działania, nie dając pojawić się kolejnej negacji. Znalazł miękkie wargi smakujące sokiem pomidorowym wymieszanym z wódką. Wpierw postawił na delikatność, badając językiem przód jej zębów i czekając na zaproszenie do głębszej zabawy.
Samantha czuła się kompletnie skołowana ale i szczęśliwa. Zmiana pozycji przebiegła tak nagle i gwałtownie i obfitowała w tyle zawirowań w jej głowie, że nie mogła powstrzymać śmiechu. Śmiech ten szybko został urwany, gdy twarz Byrona znalazła się blisko jej twarzy. Oddech znowu zamarł jej w piersi, a serce powróciło do prób wyrwania się na wolność poprzez rozerwanie jej klatki piersiowej. Nie potrafiła się całować, nie miała pojęcia jak powinna się więc zachować. Myśli znowu zaatakowały wyrzucając jej głupią odwagę i propozycję, na która nie była wcale przygotowana. Skoro jednak powiedziało się A… Rozchyliła nieznacznie usta jednocześnie podejmując próbę muśnięcia wargami jego warg. Nieśmiałą próbę wyraźnie ukazująca jej brak doświadczenia, który jednak nie mógł jej powstrzymać. Jakaś część jej samej chciała tego szaleństwa, domagała się go i była gotowa walczyć by osiągnąć swój cel. Ręce znalazły drogę do jego barków, a następnie do szyi i wyżej, błądząc palcami przy linii włosów i w pobliżu uszu. Podobało się jej to co czuła. Delikatna skóra, napięte mięśnie wyraźnie wyczuwalne pod tą wątłą barierą. Włosy miał przyjemne w dotyku, miękkie, zapraszające do tego by się nimi pobawić. Zabawa z kolei sprawiła że w gardle zaczął się jej rodzić pomruk. Jeszcze niezbyt głośny, ot dające o sobie znać mruczenie kota, jednak z każdą chwilą silniejszy. Karmił się setkami nowych bodźców, które docierały do Sam i zalewały jej umysł wizjami, na które normalnie nigdy by sobie nie pozwoliła. To było szaleństwo i z jakiegoś powodu cieszyła się z tego, że potrafi być szalona, potrafi uwolnić się z klatki i ożyć, bo to właśnie teraz robiła, wychodząc chłopakowi na przeciw i ruszając własnym językiem na odkrywczą wyprawę.