W kawiarni przywitał ją przyjemny zgiełk ludzkich rozmów, krzątających się pracowników i brzdęku naczyń czy skrzypnięć przesuwanych po podłodze krzeseł. Pierwszym, co nasunęło się Wendy na myśl, było skojarzenie z wieloma lotniskowymi kawiarniami na większych i mniejszych terminalach. To właśnie tam spędzała większość czasu, kiedy przerwy między kolejnymi lotami były kilkugodzinne. Było to miłe skojarzenie, przywracające odrobinę normalności do jej życia. Adams przyłapała się nawet na tym, że tak właściwie tęskni za swoją pracą i za godzinami spędzonymi na przeróżnych lotniskach, popijając kawę i przyglądając się podróżującym. Nie, tak naprawdę to nie za tym tęskniła. Brakowało jej codziennej rutyny i poczucia bezpieczeństwa i stabilizacji, z których została obrabowana jak tylko otrzymała ten przeklęty list.

Wendy ścisnęła mimowolnie mocniej torebkę, w której wciąż spoczywała koperta z tajemniczą wiadomością. “No dobrze, jestem tu. Na jakimś cholernym zadupiu zapomnianym przez świat. I co teraz?” Uśmiechnęła się gorzko, bo nie znała odpowiedzi na zadane sobie w myślach pytanie. Rozejrzała się po urokliwym pomieszczeniu kawiarni “U Matta”, ale nigdzie nie zauważyła kogoś, kto mógłby wyglądać na właściciela lokalu. Szkoda, pomyślała, po czym niewidzialnie wzruszyła ramionami i usiadła przy jednym ze stolików. Pozostało jej czekać na Islę. Wendy była dobra w czekaniu i obserwowaniu, przecież tak właśnie spędzała wiele godzin pomiędzy kolejnymi lotami, kiedy nie było wystarczająco czasu na zwiedzanie, ale też było go za dużo, by od razu ruszać na pokład. Tęskniła za tym, ale wcale tego nie lubiła. Nie lubiła marnować czasu, najchętniej byłaby w ciągłym biegu, cały czas coś robiąc, cały czas coś odkrywając, zupełnie jak niegdyś jej brat bliźniak…

Na jej szczęście z zatracenia się w smutnych wspomnieniach z przeszłości i nie tak odległej źle przespanej nocy wybudził ją głos kelnerki, która stanęła przy jej stoliku pytając o zamówienie. Wendy uniosła wzrok i spojrzała brązowymi oczami na młodą dziewczynę. Uśmiechnęła się do niej życzliwie, choć był to raczej uśmiech wyuczony - ten sam, którym obdarowywała pasażerów.
- Poproszę latte - powiedziała uprzejmym tonem, odgarniając włosy za prawe ucho. - Jeśli to możliwe, to na mleku bez laktozy. Bez dodatkowego cukru. Dziękuję.

Wkrótce później pojawiła się Isla Mitchell, nowa znajoma Wendy. Adams nie należała do osób, które szczególnie pielęgnowały znajomości - głównie ze względu na wykonywany zawód i wieczne przebywanie w trasie - ale zdecydowanie potrafiła sobie zjednywać ludzi. Poza tym, choć sama jeszcze się do tego nie przyznała, cieszyła się, że znalazła sobie towarzystwo w tym dziwnym mieście. Właściwie to cieszyła się na każdą nową znajomość i choć nie zamierzała tego przyznać, to była bardzo samotna i brakowało w jej życiu ludzi.

Uwadze Wendy nie umknęło otarcie na przegubie ręki Isli. Ślad był czerwony i wyglądał na świeży. Ciekawość namawiała, by zapytać, dowiedzieć się więcej, ale zdrowy rozsądek i powściągliwość w kontaktach ludzkich wygrał i Adams nie ruszyła tego tematu. Postanowiła zostawić go na jakiś czas, może Mitchell sama do tego nawiąże, a może nadarzy się ku temu sposobność.

- Chętnie przejdę się po mieście. Miałam okropną noc i z jakiegoś powodu przespałam pół dnia, gdzie nigdy mi się to nie zdarza - odparła szczerze Wendy, znajdując w kobiecie osobę, której mogła się wygadać, choć nie wdając się w szczegóły. - Przyda mi się więc trochę ruchu na świeżym powietrzu. Muszę jednak przyznać, że jestem zawiedziona kawiarnią. Po twoich rekomendacjach liczyłam na niezobowiązujący flirt z przystojnym właścicielem, a tu ani grama takiego - dodała już weselej.

Kuriozalność tego, co działo się po wyjechaniu z Londynu była powyżej poprzeczki możliwej do ogarnięcia przez ratowniczkę. Co prawda nie złapała się na przemyśleniu, czy miało to związek z kolejnym ciosem, którym oberwała jej psychika, a który sprawił, że potrzebowała wyrwać się stamtąd do Sionn. Nie złapała się też na przemyśleniu, czy może to z tą okolicą jest coś mocno nie tak. Ostatnie wnioski, które wyciągnęła świadczyły bardziej, że niezbyt klei to, co faktycznie się dzieje. Surrealizm sprawił, że podobnie jak na drodze wśród dziwnych policjantów i wraku samochodu, biernie obserwowała.

Gdyby była w dobrej kondycji, z pewnością otworzyłaby okno i awanturowała się z kobietą, by nie łaziła po ciemku po dachu, który cholera wie jakiej jest kondycji. Pieprznęło by wszystko, nieszczęście gotowe.

Gdyby była w złej kondycji, z pewnością wygarnęłaby by sobie, że nie jest to jej problem, że nie będzie się użerać ze wszystkimi ludźmi, że nie ma siły ani ochoty, że do cholery powinni wszyscy dać jej święty spokój. Awantura z własną nadgorliwością, nieszczęście gotowe.

Byłaby z pewnością to któraś z opcji, gdyby nie słowa policjanta z wyśnionego w lesie koszmaru. Skoro przyznała po tym, że nie jest w stanie sobie zaufać, nuta niepewności drgnęła, gdy świadomość przetrawiła obecność kobiety na dachu. Maddison nie była w stanie pozbyć się wrażenia narastającego strachu przed tym, że widzi kogoś, kogo nie zdołała uratować. Wrażenie było na tyle nieprzyjemne, że chciała uciec, lecz jednocześnie nie mogła się ruszyć bez rozstrzygnięcia tego.

Stała tak jeszcze przez jakiś czas, podobnie jak druga kobieta. Kto wie, może bardziej pokrzepiający byłby scenariusz, w którym tamta zniknęłaby jak senna mara? Nic takiego jednak się nie stało. Dopiero po kwadransie nieznajoma wreszcie obróciła się przez ramię i zeszła z dachu na piętro. Maddison obserwowała jeszcze przez trochę okolicę domu, lecz nie ujrzała tam żadnego ruchu. Tylko o czym to świadczyło? Opuszczenie budynku po kryjomu wcale nie było trudne, zważywszy że dzielnica była raczej kiepsko oświetlona.

Myśli, które latały jej po głowie były poza kontrolą jej typowego praktycznego podejścia. Widząc wcześniej pickupa, obiektywnie nie było w nim nic osobliwego, jednak ugrzązł jej w głowie. Widząc jakąś losową kobietę na dachu, z odległości i po zmroku, gdzie zasadnym było założyć brak możliwości dostrzeżenia większości szczegółów, też nie był niczym aż tak wielkim. W jej stanie jednak nie była w stanie nie podchodzić do tego obojętnie. Chciała się uspokoić - nie mogła. Chciała po prostu zasnąć - nie mogła. Utrata kontroli, którą uświadomiła sobie po przebudzeniu w lesie okazała się być cały czas obecna.

Był to efekt opadania nerwów z wydarzeń ostatniego dnia? Czy z wydarzeń ostatniej nieszczęśliwej interwencji? Czy może coś, co nagromadzało się przez lata i pękło akurat teraz?

Kiedy myślała, że było wszystko w porządku, wystarczyła myśl, by zwolnić blokadę kolejnych emocji. Usiadła pod oknem opierając się o drewniane deski chroniące zapewne niewielki grzejnik. Jej oddech drżał podobnie jak jej mimika. Danie sobie chwili na uspokojenie nie szło w dobrym kierunku. Po dłuższej chwili podniosła się na nogi i z torby medycznej wygrzebała prochy na uspokojenie. Mając łazienkę w pokoju popiła by kranówą, tak jedynie przełknęła kierując się do łóżka. Następne minuty oczekiwania na rozprowadzenie specyfiku po organizmie zostały spędzone w przytłoczeniu wspomnieniami. Zwinęła się do pozycji embrionalnej, schowała głowę w ramionach a łzy zaczęły lecieć same. Murphy wreszcie poczuła senność. Na korytarzu ucichło, a z zewnątrz dochodziło ją tylko hulanie wiatru. Wyglądało na to, że limit wariactw na ten dzień już się wyczerpał, choć z niej cały czas schodziło. W końcu wyczerpana usnęła gdzieś pomiędzy mokrą całą twarzą, a kałużą na prześcieradle.

Latte smakowało jak trzeba i świetnie dopełniało klimat luźnej pogawędki z Islą. „Vampirella” wcale nie była taka straszna, jak mógł sugerować jej wygląd. Pozwoliła, aby jej nowa znajoma czuła się swobodnie, a sama opowiedziała więcej o samym mieście. Według niej w Sionn warto było odwiedzić historyczny ratusz oraz park. Polecała również zobaczyć niedzielny targ, gdzie trafiały się zaskakujące rozmaitości. Jeśli chodziło o zakupy, nie zabrakło nawet niewielkiej galerii handlowej (o tej porze jednak zamkniętej). W bezpośredniej okolicy Sionn leżało z kolei jezioro. Zbiornik znajdował się na obniżonym terenie, ponadto był otoczony przez gęste rzędy jodeł. Sprawiało to, że miejsce wcale nie było łatwe do odnalezienia. W pobliżu samego jeziora stała z kolei opuszczona kapliczka, lecz Isla nie znała dokładnie jej historii. Co ciekawe, ktoś nadal tam przychodził i zostawiał kwiaty lub znicze.
Potem zapytała delikatnie o samą pracę Wendy oraz jej wrażenia z pobytu w okolicy, choć nie mogło być ich specjalnie wiele. Pominęła natomiast temat świeżej rany, więc i Adams milczała na ten temat. Wkrótce zamówiły jeszcze po tarcie, a konwersacja rozciągnęła się dłużej, niż pierwotnie planowały.
W międzyczasie Maddison próbowała złapać wzrokiem słynnego Matta. Na chwilę rzeczywiście ujrzała przystojnego bruneta z potarganymi włosami, który krążył za kontuarem. Mężczyzna poruszał się bardzo żywo i właśnie strofował swoje pracownice, choć te robiły, co mogły. Jego sława nie była pozbawiona pokrycia. Jak tylko jego wzrok złowił nową twarz, odsłonił w kierunku Wendy garnitur śnieżnobiałych zębów. Facet był jak z okładki, odstawał wręcz na tle przeciętnie ubranych mieszczuchów. Wkrótce właściciel wrócił do pouczania personelu. Wyglądało na to, że mimo późnej pory restauracja miała gorący dzień na kuchni.
Za oknami było już ciemno, kiedy zbierały się do wyjścia. Zgodnie z planem, miały odbyć jeszcze spacer. To również mogło być dobrą sposobnością, aby porozmawiać z Islą na bardziej intymne tematy. Obydwie opłaciły swoje rachunki, a następnie wyszły na chłód ulicy.

---

Wizyta u starej nie przyniosła może oczekiwanych odpowiedzi, ale nadała Robin pewien kierunek. Sparks wierzyła w „przepływ energii”, co dla zwykłego zjadacza chleba znaczyło tyle, że nie zrobi nic bezinteresownie. Furtka do jej usług miała otworzyć się dopiero po szpiegowaniu jej siostry.
Carmichell szła kierunku kawiarni „U Matta”, gdzie Isla poszła spotkać się z przyjezdną kobietą. Wieczór już na dobre zamienił się w noc - przechodziła od jednego snopu ulicznego światła do drugiego, jakby poza nimi egzystowała tylko skoncentrowana ciemność.
Spacerowała tak już dobry kwadrans, gdy w pewnym momencie coś osobliwego zwróciło jej uwagę. Na jednym pobliskich, niskich domków stała… ludzka sylwetka. Robin minęła kolejną rogatkę, skąd miała lepszy widok na osiedle, jednak postać zniknęła. Z tego co zdążyła zauważyć, mogła to być kobieta w rozwianej sukience. Wszystko trwało dość krótko i możliwe że tamta robiła coś podobnie trywialnego jak drobna naprawa. Dziwiła jednak późna pora oraz fakt, że w domu nie paliły się żadne światła.

Carmichell dotarła wreszcie do pawilonu, przy którym mieściła się restauracja. Miejsce to okalało wiele wąskich uliczek, z których jedna okazała się wyjątkowo paskudna, gdyż pracownicy kilku lokali wyrzucali tu odpadki. Przechodząc obok tego miejsca, czuła skłodko-zgniły zapach rozkładających się śmieci.
Nim weszła do środka, okazało się, że Isla w pewien sposób ją ubiegła. Kobieta wyszła właśnie z budynku wraz z elegancko ubraną towarzyszką. Robin była niemal pewna z kim ma do czynienia: rysopis podany przez Sparks był raczej trudny do podrobienia.
Choć kobiety nie rozmawiały specjalnie głośno, usłyszała jak dyrektorka szkoły pyta tę drugą:
- Zdecydowałaś już gdzie chcesz pójść?

---

Incydent z uszkodzonym kolanem mógł budzić pewne wątpliwości wśród personelu szpitala. Na miejscu Connor wyjaśnił jednak, że miał miejsce „nieszczęśliwy wypadek”. Jego barwna przeszłość sprawiła, że medycy łatwo kupili tę wersję. Sam mężczyzna nadal nie dowierzał całej sytuacji i jeszcze kilka razy przepraszał Lwyda. Koniec końców dał się poznać jako dość twardy człowiek, więc Huw zostawił go ze świadomością, że tamten faktycznie jakoś sobie poradzi.
Na kwaterę wrócił tylko po to, aby ustawić aparat oraz samowyzwalacz. Ten trik był stary jak świat i bardzo prosty, ale na ogół skuteczny. Gdy tylko się tym zajął, wziął manatki do swojego samochodu i od razu ruszył w kierunku Ynseval. Było już późno, czuł się zmęczony, ale do miasteczka miał niespełna półtorej godziny drogi. Kiedy wjeżdżał między wysokie sosny, które przecinały wschodnią granicę miasta, niebo miało barwę mrocznego całunu.

Ciemność wokół niego była gęsta jak smoła, a mimo to miał wrażenie, że wśród krzewów ktoś stale go obserwuje. Światła samochodu wyłaniały kolejne drzewa oraz znaki drogowe, a dziwne przeczucie tylko się wzmagało. Huw potrafił utrzymać nerwy na wodzy, ale każdy posiadał jakąś wytrzymałość. Zdawał sobie sprawę, że to wydarzenia mijającego dnia tak na niego wpływają. Rozluźnił się dopiero kiedy wyjechał na otwarty teren. Tam skręcił w polną dróżkę i wyszedł za potrzebą. Stąd rozciągał się też spektakularny widok: ogromne masywy na horyzoncie zamykały prawie cały widnokrąg, zaś niewielkie skupisko świateł u ich stóp zdradzało położenie Ynseval.
Podróż do celu przebiegła bez żadnych niespodzianek, jeśli pominąć fakt, że dwa razy czmychnęło mu przed maską małe, leśne stworzenie. Jak tylko wjechał do drugiego miasteczka, zwrócił uwagę, że posiadało znacznie lepsze drogi. Także budynki, wszystkie bielone i ustawione równo jak klocki autystycznego dziecka, świadczyły o tym, że budżet Ynseval nie był najgorszy. Jadąc pod dom Owena, detektyw zwrócił uwagę na szyldy promujące zawody agility, które miały odbyć się już następnego dnia. Nie znał się na tym, ale widział kiedyś w telewizji turnieje, w których psy pokonywały kolejne przeszkody. Wyglądało na to, że miasto dość mocno żyło tym wydarzeniem. I nic dziwnego, w podobnym miejscu nie było raczej wielu atrakcji.
Owen Griffith mieszkał w drewnianym, dwukondygnacyjnym budynku z szeroką werandą i jeszcze większą oranżerią. Porozrzucane po ogrodzie zabawki świadczyły o tym, że był ojcem przynajmniej dwójki dzieci. Huw spojrzał na dom, a potem na pociągnięte gwiazdami niebo. Do poranka zostało mu wiele czasu, zaś on czuł się naprawdę zmęczony. Zgasił silnik, poprawił zagłówek i niemal natychmiast zasnął.

---

Widok kobiety na dachu aż wołał o podjęcie jakiejś reakcji, lecz przez większość czasu Murphy po prostu stała w miejscu. Nie było to profesjonalne zachowanie, ale ostatnie wydarzenia odcisnęły na ratowniczce swoje piętno. Nie wiedziała co się wokół działo, zaczęła wątpić w swoją sprawczość i chyba tak po prostu miała wszystkiego dosyć.
Usiadła obok okna, próbując się wyciszyć, lecz nic to nie dało. W przeszłości, podczas akcji ratunkowych, musiała wielokrotnie uspokajać zszokowane po wypadkach osoby. Zazwyczaj było to równie bezcelowe, co jej własna próba właśnie teraz. Ostatecznie poskutkowały dopiero tabletki, które tak naprawdę otumaniały, ale było to lepsze niż dygotanie na podłodze. Nie powstrzymały one natomiast łez, które cicho wylewała już w łóżku.
Spała zdecydowanie lepiej, ale nie było to specjalne osiągnięcie, zważywszy że poprzednią noc spędziła w lesie. Tylko raz przebudziła się, jednak nie atakowała ją żadna mara, ani wymyślne widziadła, więc po chwili znów zasnęła. Sen jak zwykle przyszedł znikąd. Nie było tym razem fantasmagorycznego lasu, choć przestrzeń, w której się znalazła była w jakiś sposób znajoma.

Pozornie wyglądało to na typową rupieciarnię. Z sufitu wystawały naderwane kable, na ziemi zalegały bliżej niezidentyfikowane odpadki. Jedną ze ścian wypełniało szerokie okno z mlecznego szkła. Murphy podeszła bliżej, ale nie potrafiła dojrzeć co znajdowało się za jasną taflą.
Wokół było chłodno i cicho, a ona czuła się zaskakująco spokojna. Spojrzała na wyjście na drugim końcu pokoju. Z pewnym zdumieniem dostrzegła, że wychodzi ono na coś, co przypominało wąskie przejście. Czy zatem wylądowała w jednym ze swoich cyklicznych snów, tyle tylko, że po raz pierwszy poza ściśle wyznaczoną linią korytarza? Wiele na to wskazywało - sam materiał otaczających ją ścian bardzo przypominał chropowatą powierzchnię tunelu, który tak dobrze znała.
Choć była pewna, że jest w pomieszczeniu sama, zza pleców doszedł ją szmer. Kiedy się odwróciła, ujrzała jak powietrze za nią faluje, na kolejne sposoby zmieniając kształty i stale wibrując. Eteryczne nici ułożyły się w postać siedzącego na fotelu (prawdopodobnie samochodowym) mężczyzny. Był dość stary, ale słusznej sylwetki i właśnie spał. Fale jeszcze raz zadrżały, po czym fotel zniknął, ale nieznajomy stanął przed nią jak żywy i otworzył oczy.
Huw oraz Maddison spojrzeli na siebie. Wokół panowała nieprzebrana cisza.

Mężczyzna rozglądnął się wokół siebie gwałtownie, lustrując otoczenie szybkim, uważnym spojrzeniem. Jego wzrok następnie padł na stojącą przed nim dziewczynę. Niezbyt wysoka brunetka o pocentkowanej twarzy z szerokimi i wydatnymi ustami oraz niewielkim znamieniem na nosie. Barwny zestaw niebieskiego płaszcza, apaszki khaki, bluzki z drobnym roślinnym wzorem i ciemnych skórzanych spodni. Zrobił krok w tył. Drobny gruz zachrzęścił pod butami, jednocześnie wzbijając drobny, kręcący w nosie pył.

- Kim jesteś? - spytał przeciskając słowa przez suche gardło.

Dziewczyna ze spokojem przyglądała się mężczyźnie. Nie zbierała się na szybką odpowiedź. Na chwilę obróciła głowę w kierunku wyjścia i wróciła wzrokiem do pytającego.

- Ciebie nie kojarzę... - odpowiedziała przecierając oko. Spojrzała na dłoń, jakby obserwacja jej powierzchni była czymś zajmującym. - Ani nie morderczyni, ani nie potwór - odpowiedziała bardziej do siebie w nieco oderwany sposób, nawiązując do określeń, które padły w jej kierunku podczas ostatniego snu.

Nieznajomy uniósł brwi pytająco, ale nie drążył tematu

- Huw Lwyd, detektyw - ściągnął czapkę z głowy, prezentując krótko ostrzyżone, siwe włosy i wcisnął ją w kieszeń płaszcza. Wszystkie jego ruchy były odruchowe, machinalne.

- Byłaś tu już? - Zatoczył nieokreślony ruch ręką. - Śniłaś to miejsce?

Zaczął poklepywać się po bokach ubrania, jakby szukał paczki papierosów. Wynik musiał być satysfakcjonujący o czym świadczyło pewne rozluźnienie mięśni twarzy.

Dziewczyna przekrzywiła nieco głowę wpatrując się w detektywa. Jego słowa wprawiły ją w małe zadumanie.

- Nie jesteś jak poprzedni... - odpowiedziała ściągając nieco brwii. - Ale ciebie wcześniej nie spotkałam... - Przeszła spokojnym krokiem do mlecznego przeszklenia i oparła się o nie plecami. - Często śni mi się to miejsce... no... może nie to dokładnie, ale tamto - wskazała na wyjście. - Tu... jest lepiej niż tam...

Spojrzał we wskazanym kierunku.

- Śnisz o tunelu? I strażniku? - Bardziej stwierdził niż spytał. - Ty też…

Sięgnął do kieszeni i wyciągnął kartonik.

- Musimy porozmawiać. Spotkać się w realnym… rzeczywistości. - Wyciągnął do niej rękę z karteczką. - Moja wizytówka. Postaraj się zapamiętać numer. Nie wiem czy… Czy on też ściągnął cię do Sionn?

- ...co...? - wymamrotała nie oponując w żadnym stopniu nad przyjęciem wizytówki. Niezbyt spodziewała się takiej reakcji, a jednocześnie z początku niespecjalnie się tym przejmowała przez panujący w jej głowie farmalogologiczny spokój. - Więc w tym kierunku teraz to idzie, tak...? Słuchaj... Lwyd - odparła nieco olewawczo. - Mam to gdzieś. To jest mój sen. Korzystam, póki nie muszę brnąć za Strażnikiem w korytarzu naładowanym martwymi. Stąd się nie ruszam. Rano pójdę do najbliższej kawiarni i jak nigdy nic będę sączyć kawę. Wyspana i czysta. Odbije sobie poprzednią noc spędzoną w lesie. Nie wracam tam. Wybieram spokój i brak własnej łazienki w tej jemiole. Przyjechałam do Sionn poskładać się do kupy. W cywilu. Nie będę ani nikogo ratować, ani się nikim przejmować. Nie tutaj. Potrzebuję parę dni dla siebie. Świat może poczekać, okej?

- O-key - przeciągnął wyrazy przedrzeźniając ją. Najwidoczniej zrozumiał, że przekonywanie jej, że to nie jest zwykły sen nic nie da. - Jemiole? - złapał się słowa. - To nazwa pensjonatu?

Podszedł w kierunku mlecznej szyby, jednocześnie podnosząc z gruzowiska metalowy pręt.

- Ta... - odparła krótko będąc przekonana, że właściwie gada sama ze sobą. - Nie miałam sił, by poszukać czegoś sensowniejszego. Trudno, jakoś ujdzie.

Huw przytaknął, tak jej się zdawało, bo chwilę później podniósł pręt i robiąc nim szeroki zamach uderzył w szklaną ścianę. Metal odskoczył od powierzchni, nie zostawiając na niej nawet pęknięcia. Wydawało się, że dźwięk uderzenia powinien być głośniejszy, tymczasem przypominał on lekki szczęk.

Mężczyzna odrzucił pręt. Ten potoczył się z łoskotem po betonowej posadzce. Wyciągnął spod płaszcza broń. Wycelował prosto w głowę dziewczyny.

- Jeśli to sen - mówił spokojnym, rzeczowym tonem - to gdy pociągnę spust, obudzisz się w Sionn, w Jemiole.

- Pewnie na to by wyszło... - odpowiedziała lekko kiwając głową powoli osuwając po ścianie na grunt. Nie przejęła się giwerą w żaden sposób. Była naprawdę pewna, co do świadomego snu, a Huwa najwidoczniej musiała odbierać jako inkarnacja swojej podświadomości, co całkiem pasowało do chęci pojmowania ostatnich wydarzeń. - Rewelacyjnie nie jest... - dodała po chwili - ale tak, żebym chciała się zabić? - ważyła myśli ze sceptycznym podejściem do wspomnianego tematu.

Lwyd przesunął dłoń w bok i wycelował w szklaną taflę, w ten sposób, żeby ewentualny rykoszet nie zranił ich i pociągnął za spust.

Nastąpił rezonujący huk, pocisk uderzył w cel i natychmiast odbił się, ostatecznie grzęznąc w ścianie obok. Huw podszedł bliżej, aby sprawdzić efekt, lecz i tym razem nic się nie stało - równie dobrze mógłby użyć plastikowej kulki.

- Kurwa! - podniosła głos, gdzie nagłość wystrzału przewróciła ją na bok. Skulona i zakrywająca uszy nie wyglądała na niezadowoloną. - Co robisz?! Na cholerę chcesz mnie obudzić?

- Nie o to chodzi - odpowiedział chowając broń do kabury i rozglądając się wokół siebie. - Próbowałaś kiedyś latać? We śnie… Jak właściwie mam się do ciebie zwracać, panno bez imienia i nazwiska?

- Maddison? - rzuciła oczywistością po czym usiadła wyprostowana. - To Przecież wszystkiego próbowałam... Nie wiem, czy potrafię. To mój jedyny świadomy i tu nie jestem w stanie nic zrobić. Poza tym po co? Pierwszy raz tu jestem i zdecydowanie wolę tą ruinę od korytarza.

- Maddison… - powtórzył siadając obok niej i podnosząc coś z podłogi, coś co trzymał w zamkniętej dłoni, tak że tego nie widziała. - Ja w swoich snach często unoszę się w powietrzu, płynę nad swoim miastem. Nie tutaj - ogarnął ręką przestrzeń. - Bo to nie sen. Nie taki prawdziwy. To jakiegoś typu trans. Pytałaś co robię - złapał ją za rękę i zadrapał wierzch dłoni. Teraz zdała sobie sprawę, że to co trzymał w ręku to odłamek szkła jakich wiele leżało na zagraconej podłodze. - Sprawdzam granice.

- No do kurwy nędzy... - rzuciła pod nosem z poirytowaniem, lecz mimo wszystko nie szarpała się z detektywem.

Po chwili przeciął też skórę na swojej ręce. Z dłoni popłynęła mu strużka krwi, ale nie czuł bólu, raczej coś na rodzaj mrowienia. Przez chwilę on i Murphy po prostu spoglądali na ranę, jednak nic więcej się nie wydarzyło.

- To tak nie działa - usłyszeli nagle męski głos.

Obydwoje spojrzeli w kierunku wejścia. Detektyw schował odłamek szkła do kieszeni płaszcza. Nawet nie zauważyli kiedy pojawił się tam ktoś jeszcze. Stojący w progu mężczyzna był w średnim wieku. Miał dłuższe, zaczesane do tyłu włosy o żółtawym kolorze. Jego twarz była poważna i surowa, a rysy ostre jakby wykute dłutem. Nosił brudno-kremową szatę, trochę podobną do stroju, który zarówno Huw, jak i Murphy kojarzyli ze „strażnikami”.

- Nie macie władzy nad tym miejscem - rozłożył ręce, podchodząc bliżej. - Witajcie. Obawiam się, że nie mogę zdradzić swojego imienia. Wam też radziłbym mówić o sobie jak najmniej.

Huw wstał, otrzepał odruchowo płaszcz i przyjrzał się dokładnie nieznajomemu.

- Dlaczego? I gdzie jesteśmy?

- Możemy zostać usłyszani - blondyn wszedł między dwójkę. - Korytarz prowadzi do wielu miejsc. O tym wiem tylko tyle, że wygląda na dość zapomniane. Dlatego zaryzykowałem ściągnięcie was tutaj.

Przystanął w pół kroku, spojrzał w kierunku, z którego przyszedł i zaczął nasłuchiwać.

- Nie mamy wiele czasu, dlatego powiem wprost. To jeden z moich przyjaciół przesłał wam wiadomość, ale zrobił to na moje polecenie. Staramy się z wami skontaktować, przy czym musimy być bardzo ostrożni. Obawiam się, że każdy nasz ruch jest śledzony. A już szczególnie tutaj.

Huw skrzywił się jakby ugryzł kwaśną cytrynę.

- Mów! - warknął pocierając skronie.

- Zatem zadaj pytanie, na które mogę odpowiedzieć - odrzekł zagadkowo jasnowłosy.

- To TY nas tutaj ściągnąłeś - wysyczał przez zaciśnięte zęby dźgając go palcem w pierś, - więc mów po co, bo chyba nie po to, żeby zagrać w sto pytań do?

Tamten wzruszył ramionami, niczym w trakcie luźnej pogawędki. Nie dało się zignorować faktu, że jego zachowanie nosiło w sobie specyficzną lekkość, nawet jak na postać ze snu.

- Nie wolno wam dojść na koniec korytarza. Widziałem ludzi, którzy to zrobili i nie był to łatwy widok. Kiedy się obudzicie, prędzej czy później powinniście trafić na nasz symbol. Kierujcie się nim, bo być może jesteśmy w stanie wam pomóc. W mieście są także inni ludzie, których tu sprowadziliśmy. Na waszym miejscu porozmawiałbym z nimi. Oczywiście, nie chcę przekonywać was na siłę i pewnie to wszystko jest dla was dość szalone - spojrzał na milczącą dotychczas Murphy. - Obawiam się jednak, że najgorsze dopiero przed nami.

- Ale jak to, do cholery, przed nami? - odpowiedziała jakby wywołana wzrokiem. - Jakimi nami? Jaki symbol? To ty znasz Davida? Ale zaraz... - przystanęła na chwilę, by zrewidować myśli i sytuację, następnie potrząsnęła głową i wydała z siebie krótkie ogólne - ...co...?

Mężczyzna tylko się uśmiechnął. W niemalże ojcowskim geście położył dłoń na ramieniu Maddison.
- Spokojnie. Zdaję sobie sprawę, że to było wiele trudnych informacji naraz. Jestem tutaj już jakiś czas i mój sposób rozumowania może być dla was dziwny. Dlatego tak ważne jest, żeby spotkać się na żywo. Nie znam żadnego Davida, natomiast powiedziałem „nas”, bo także staliście się zwierzyną, bez względu na to czy w to uwierzycie lub nie.

- Dlaczego po prostu nie możesz powiedzieć gdzie się spotkamy, tylko bawisz się w jakieś podchody? - Z ust Huwa sączyła się słabo ukrywana irytacja.

Jego rozmówca z kolei cały czas zachowywał stoicki wręcz spokój.

- Wyobraź sobie to miejsce jako dobrze strzeżone terytorium wroga - omiótł dłonią pomieszczenie, choć zapewne nie chodziło o jeden konkretny pokój. - Nawet gdybyś założył obcy mundur i wszedł w nim na taki teren, nie zdradzałbyś swoich sekretów, prawda?

- Dobrze - Huw wyciągnął z kieszeni fajkę i przytrzymał ustnik w ustach. Uspokoił się. - Czy możemy świadomie wychodzić i wchodzić do tego… snu?

- Teraz? Na pewno nie. Można nauczyć się pewnych ingerencji, ale to długa droga.

Maddison była zdecydowanie zdystansowana do rozmowy. Nic dla niej nie trzymało się kupy, a nawet w niezmiennym śnie o korytarzu działy dziwne rzeczy. Była coraz bardziej zmieszana sytuacją i zamiast zwracać uwagę na na rozmawiających skupiała się na wszystkim innym. Do racjonalnego człowieka przychodzi z wyraźniejszym trudem fakt, że poważnie zaczęło mu odbijać.

- Kim są ONI i jaki mają cel? - detektyw nie wychodził ze swojej roli.

- Tego nie wiem.

- I…? - mężczyzna wyciągnął ustnik spomiędzy zębów i zakręcił nim spiralę, zachęcając rozmówcę, do dalszej wypowiedzi. - Nie wiecie kim są, jaki mają cel, tylko wiecie, że na nas polują… zdążyłem się zorientować… ale chcecie się spotkać w rzeczywistym świecie, bawiąc się w podchody, bo nas tutaj podsłuchują… - zniżył konspiracyjnie głos do szeptu - … żeby co? Czegoś nie zrozumiałem?

Usta mężczyzny ponownie się lekko rozciągnęły. Był to uśmiech człowieka, który wiele widział.
- Mam wrażenie, że możemy sobie pomóc. Nikt tutaj nie trafia przez przypadek, a my chcemy się dowiedzieć dlaczego. Jeśli to ci nie wystarcza, możesz radzić sobie na własną rękę.

- Wrażenie… - powtórzył niewyraźnie wkładając ustnik między zęby i najwidoczniej tracąc już zainteresowanie interlokutorem.

Detektyw obszedł stojącą dwójkę i zaczął uważnie się rozglądać po pomieszczeniu. Podszedł do kupki gruzu i przegrzebał go. Następnie podszedł do ściany w tym miejscu, gdzie wyglądała jak zamurowane przejście. Przejechał palcami po cegłach, po zaprawie między nimi. Wyglądało na solidnie ustawione. Zastanawiał się chwilę nad czymś lecz najwidoczniej zrezygnował. Wrócił na środek pomieszczenia i spojrzał w górę, na zwisające z sufitu kable.

- Mam was dość - nieco niepewnie oznajmiła podłamana Maddison. - Możecie zostawić mnie w spokoju i wyjść z mojego snu? - nieznajomy chciał odpowiedzieć, ale kobieta kontynuowała. - Nie potrzebuję w tej chwili was widzieć, ani słyszeć. Ani was, ani żadnych szmerów. Niczego. Niczego nie potrzebuję... Tylko chwili spokoju... - dodała robiąc się nerwowa.

Mężczyzna spojrzał na Maddison, to znów ku wejściu do pomieszczenia. Pierwszy raz wyglądał na wytrąconego z równowagi.

- Szmery? - zapytał. - Co dokładnie słyszałaś?

Detektyw przysłuchując się ciągle ich rozmowie sięgnął ręką i złapał zwisające kable. Zmrużył oczy i pociągnął z całej siły. Tynk sypnął mu na głowę w asyście dużej ilości pyłu. Huw odsłonił dalszą część przewodów, które biegły bez żadnego wzorca i w przypadkowych kierunkach.

- Nic dokładnie nie słyszałam - odpyskowała spoglądając spode łba na złotowłosego - Może sam mi powiesz, skoro taki wtajemniczony jesteś, co? Mam dość, do cholery...

- Rozumiem - odpowiedział tylko tamten i spojrzał na detektywa.

Huw otrzepał głowę i płaszcz z tynku. Splunął parę razy i ponownie podszedł do dyskutującej dwójki.

- I co teraz? - zwrócił się do mężczyzny. - Twierdzisz, że nas tutaj ściągnąłeś, więc CO TERAZ?

Blondyn jakby go nie słuchał. Przekręcił parę razy głowę i wreszcie spojrzał w kierunku, z którego przybył.

- Musimy stąd iść - podniósł do góry palec w geście skupienia.

Maddison nie musiała niczego nasłuchiwać. Już od jakiegoś czasu dochodziły ją osobliwe dźwięki, a teraz słyszał je również Huw. Zdawały się dochodzić z różnych kierunków.
Mężczyzna wyszedł na korytarz i spojrzał w jego głąb. Przez chwilę podejmował jakąś decyzję, wreszcie założył kaptur i spojrzał na pozostałych.

- Słuchajcie mnie uważnie. Pójdę w tym kierunku - wskazał przed siebie. - Wy idźcie w drugą stronę. Cokolwiek będzie się działo, nie patrzcie do tyłu - ruszył przed siebie, nie czekając na reakcję.

Opuszczenie miejsca, albo i nawet opuszczenie miejsca z efektem obudzenia się, było dla Maddison czymś, co mocno zgrywało się z jej obecnym stanem nerwów. Nie trzeba było mówić jej dwa razy. Energicznie powstała z gruzu i ruszyła prosto do korytarza. Jej kroki wzbudziły nieco sadzy, a płaszcz od niej pomazany jasnymi śladami. W drodze przejęła się tylko otrzepaniem dłoni o spodnie. Zasadę nie oglądania się za siebie wzięła całkiem na poważnie, nie tylko z uwagi na sugestię złotowłosego. Sytuacja robiła się na tyle zabawna, że ze świata realnego uciekła do snu, od którego również chciała uciec. Detektyw również oberwał podobnym olaniem jak blondyn. Cóż, gdy robiło się źle, Maddison ratowała siebie i również do swojej osoby ograniczała uwagę.

Detektyw zawahał się przez chwilę. Nieznajomy irytował go. Rozważał kilka opcji, w końcu jednak ruszył za dziewczyną.

- O rany, ale się zasiedziałyśmy. Dobrze, że wzięłam płaszcz - powiedziała Wendy do swojej towarzyszki, zapinając elegancki płaszcz. - Swoją drogą, ten Matt to całkiem niezłe ciacho. Zdecydowanie znalazłam swoją ulubioną kawiarnię - dodała wesoło, kiedy była już gotowa do dalszej wycieczki.

Wendy zastanowiła się chwilę, gdzie powinny skierować swoje kroki. Wspomniała wszystkie miejsca, o których mówiła Isla. Galeria handlowa niestety odpadała, tak samo niedzielny targ. Jezioro ukryte w lesie nie jawiło się jako odpowiednie miejsce do zwiedzania w szpilkach. Ostatecznie Wendy zaproponowała, by Isla pokazała jej ratusz i okolice. Nie była może jakoś szczególnie zaciekawiona historycznym budynkiem, ale potrzebowała spaceru i chciała poznać trochę okolicę. Poza tym wciąż intrygowała ją ta rana na ręce Vampirelli.

- Wybacz, ale nie umknęło to mojej uwadze. Co ci się stało w rękę? Nie wygląda poważnie, ale zdecydowanie powinien to zobaczyć specjalista. - Ton głosu Wendy nie wskazywał na niegrzeczną wścibskość, a bardziej na zatroskanie.

Przez chwilę Isla wyglądała na zaskoczoną, ale szybko odzyskała właściwy sobie rezon.
- Oh, to drobnostka. Sprzątałam strych i przewróciła się na mnie drabina. Doceniam troskę, ale naprawdę nic mi nie będzie.

Wendy skinęła głową. Postanowiła nie drążyć dalej tego tematu, bo uznała, że w zasadzie jest on już skończony. Nie miała powodów, by nie wierzyć w historię Isli, więc po prostu przyjęła ją do wiadomości. Kobiety ruszyły więc w drogę. W pewnym momencie Wendy wyciągnęła coś ze swojej torebki. Był to ten tajemniczy list, przez który wzięła kilka dni urlopu i przyleciała aż do Sionn. Adams nie była do końca pewna czy powinna podzielić się z Islą tą opowieścią. Nie dlatego, że jej nie ufała. Po prostu mogła uznać ją za wariatkę. Czy miała jednak jakieś inne wyjście? W tym mieście była to jedyna osoba, którą znała. Wydawała się wiedzieć to i owo. Może nie był to taki najgorszy pomysł?

- Pewnie uznasz mnie za szaloną, ale… - Wendy pokazała Vampirelli treść listu oraz pokrótce opowiedziała o dziwnych snach, które ją nękają. Nie była pewna na co liczyła, ale musiała w końcu komuś się wygadać.
Isla wysłuchała kobiety ze skupieniem na twarzy. Jak zwykle trudno było odgadnąć co tak naprawdę myśli. Tym bardziej, że sytuacji nie sposób było opisać tak, aby brzmiała racjonalnie. Jeszcze chwilę po całej relacji Mitchell nadal milczała, jakby mierzyła w myślach poczytalność Wendy.

- Mówiłaś, że jesteś stewardessą. A co jeśli ten korytarz to wnętrze samolotu? Według mnie twoja głowa daje ci znak, że potrzebujesz odpoczynku.
Mitchell wyjęła paczkę z cygaretkami i poczęstowała koleżankę. Potem sama zapaliła wąski papieros, który wydzielał mocny zapach wanilii.

- Na pewno nikomu o tym nie mówiłaś? Wybacz, ale to po prostu niemożliwe, żeby ktoś odgadł twoje myśli i wysłał ci tę wiadomość. Na moje to możesz mieć cichego wielbiciela. Wiesz, leciało z tobą wielu facetów i to naturalne, że komuś wpadłaś w oko. Może to nawet Matt? - pozwoliła sobie na zdawkowany śmiech. - Nie mam pojęcia skąd miałby o tym wszystkim wiedzieć, ale wiesz co… jak nie wierzę w los, przeznaczenie i tak dalej, to może jednak jest jakiś znak. Bez względu na to, w jaki sposób tu trafiłaś, pora odpocząć kilka dni. Jeśli ktoś zacznie cię nagabywać, wal do mnie, a gdyby sprawa zrobiła się poważna, idź na policję. Prawdopodobnie jednak nic nie zdarzy, a ty będziesz miała małe wakacje - zaciągnęła się i spojrzała na Adams.

Wendy skinęła głową, przyznając Isli rację, ale nie odpowiedziała nic. Właściwie nie wiedziała, co mogła odpowiedzieć. Na pewno dobrze się czuła z tym, że w końcu komuś się z tego zwierzyła. Całkowicie ciężaru się nie pozbyła, ale było jej odrobinę lżej.