Jane Price

- Ech … - Bary westchnął ciężko i zakrył twarz dłońmi. Trochę minęło zanim znowu się odezwać. - Boje się że źle skończysz jak ci wskaże kierunek…. właściwie to boje się że jak ci pomogę to ja źle skończę - Znowu długa cisza. Bary pociągnął łyk whiskey nie miał on w sobie nic z sposobu “delektowania się” alkocholem. Raczej było to dodanie sobie odwagi. Zwłaszcza że dokończył swój kubek i zaraz dolał sobie kolejnego.
- Kiedyś byłaś ciekawa skąd tyle wiem o Gattisie... Znaliśmy się, można powiedzieć że należeliśmy do tego samego kościoła. - To drugie miało być chyba zabawne ale Bary powiedział to tak ponuro i z miną pełną obrzydzenia. - Malcolm Arbeu. Jest kustoszem w muzeum Misji, ale oprócz tego jest głową “Kościoła niepowodzeń”. Ja, Gattis i parę innych osób też do niego należą….niech cię nie zmyli nazwa ‘kościół’ w nazwie. Nie mają oni nic wspólnego z wiara w boga...a przynajmniej nie chrześcijańskiego boga.

Znowu długa przerwa na dokończenie kubka z whiskey. Tym razem mężczyzna nie nalał sobie kolejnego kubka, po prostu wziął całą butelkę i trzymał w dłoniach jakby w każdej chwili była by mu potrzebna.

Opowieść była kontynuowana dalej. Przerywana opróżnianiem butelki alkoholu. Price wyrysował się z niej obraz organizacji okultystycznej. Która szukała artefaktów zaginionej cywilizacji. Towarzystwo wspomagało się wzajemnie finansowo co mogłoby tłumaczyć dojście Gattisa do fortuny. A przynajmniej tak sugerował jej informator. CZłowiek imieniem Arbue kierował wszystkim. Bary nie mógł stwierdzić na pewno czy to właśnie kustosz wysłał milionera na poszukiwania, ale jest to wielce prawdopodobne. Nie był też pewny co dokładnie mogła mieć na celu ta cała wyprawa. Ale jedno dla dziennikarki było pewne, kimkolwiek byli ci ludzie Bary się ich bał i to bardzo.

- Mają wejście do swojego kościoła przez zamkniętą bibliotekę muzeum. - Powiedział a zaraz po tym popatrzył się na Jane ze strachem. - Mała tylko na wszystko co święte nie mieszaj się w to, jak oni cię złapią to znikniesz. I nie mów skąd to wiesz...najlepiej o tym wszystkim zapomnij!

Mężczyzna był już mocno podpity i przerażony. Jane miała przeczucie że on sam ‘zniknie’ i ona przez długi czas albo już w ogóle go nie zobaczy.

***

Dziennikarka wróciła do miasta. I mimo ostrzeżeń swojego informatora stała właśnie na schodach muzeum Misji. Spoglądała na budynek z ciekawością, choć po opowieściach Barego przeszedł ją dreszcz. Postąpiła pierwszy krok w stronę budynku. Wydawało jej się że widziała znajomą twarz ocalałego marynarza. Który wszedł do środka kiedy dojeżdżała miejsce.

Muzeum misji 16:08

Samuel i Jaquelin

Pożegnanie z kustoszem było chłodne. Najwyraźniej Gattisowie nadużyli jego cierpliwości. Trudno im było powiedzieć dlaczego, w końcu nie musieli czekać do 16.00 na spotkanie. Wrócili razem do biblioteki by przedyskutować dziwną kartkę z rytuałem i ich aktualne położenie śledztwa.
Panna Walker przekazała Samuelowi że prawnik jego brata próbował się z nim skontaktować...a dokładniej z Jaquelin. Podobno chodziło o coś ze statkiem.

Jaquelin mogła skorzystać z prywatnego telefonu biblioteki. Oddzwaniając okazało się że chodziło tylko o przekazanie, że statek został odholowany do portu i podanie dokładnie gdzie został zacumowany. Rzeczoznawca nie stwierdził żadnych uszkodzeń które by wymagały nagłych napraw lub zatrzymania na stałe w porcie.

O godzinie 16:50 oboje zorientowali się że minęła już oryginalna godzina na spotkanie się z kustoszem. I wtedy nadeszła realizacja. Daniel! Umówili się żeby iść tam razem i Gattisowie go po prostu ‘wystawili’. Cóż po dostaniu przetłumaczonego rytuału nie mieli powodu wracać i po prostu zapomnieli.

Daniel

Przyjechałeś o umówionej godzinie na miejsce. Nigdzie nie było pary Gattisów.

Daniel nie spieszył się zbytnio w drodze na spotkanie z Gattisami. Z domu wyszedł rano i miał całe pół dnia na spokojne załatwienie swoich spraw. Nawet kupił popołudniową gazetę i przejrzał ją na spokojnie na ławce w parku. Niestety z prasy nie dowiedział się nic nowego. Co zbytnio go nie zdziwiło. Nawet dla niego cała historia wyglądała jak zbieranina ślepych zaułków.

Zegar zamontowany na szczycie latarnianego słupa upewnił się, że marynarz nie przegapi terminu spotkania. Do muzeum dotarł parę minut przed umówioną godziną i uważając, żeby nie trzasnąć drzwiami, powoli wszedł do środka.

Ku jego zdziwieniu Jacqueline i jej wuja nie było w środku. Może są gdzież na ekspozycji? Albo przyszli wcześniej i spotkanie już trwa?

Niezrażony Coleman zaczął oglądać eksponaty, przy okazji rozglądając się za przyjaciółką i jej wujem, jednak nie kręcili się oni pomiędzy gablotami. Dziwna sprawa. Jednak nie chcąc marnować więcej czasu, podszedł do starszego człowieka w garniturze, sprawiającego wrażenie może nawet i samego kustosza.

- Dzień dobry. Może pracuje pan tutaj? Nazywam się Daniel Coleman i razem z Jacqueline Gattis i jej szanownym wujem byłem umówiony na godziną szesnastą, jeśli się nie mylę. - Przedstawił się i wyciągnął dłoń na powitanie. Gdy potwierdził, że to właśnie osoba z którą miał się spotkać, wyjaśnił szybko.

- Jestem członkiem załogi Eona, a Richard Gattis to mój kapitan. Zaginiony... Ja sam nic z rejsu nie pamiętam poza niewypłynięciem, wiec staram się ustalić dokąd pożeglowaliśmy. Może przynajmniej cześć załogi tam została? - Podniósł się nieco na duchu, wspominając pozostałych dziewiętnastu marynarzy.

- W dzienniku pokładowym Eona nie było dokładnie napisane gdzie i po co płyniemy. Jedynie znam ilość dni, ile zajęło nam dotarcie tam. Troche mało, żeby ustalić kurs. A jak z Jacquelie szukaliśmy czegokolwiek w biurze jej ojca, znaleźliśmy kwity wspominające właśnie o panu. Jakby pomagał Pan w ekspedycjach. Szukam czegokolwiek, co pomorze rozwikłać mi zagadkę tej lepkiej, czarnej pustki która ogarnęła moją pamięć. - Wyraz twarzy Daniela wydawał się zafrasowany, ale jednocześnie można było dostrzec determinacje w jego oczach, jakby łatwo nie miał zamiaru się poddać.

Jane Price była zdeterminowana, ambitna i do tego uparta. Wiedziała, że Bary nie bez powodu przestrzegał ją przed tym miejscem, ale jednocześnie chciała doprowadzić swoje śledztwo do końca. Musiała to zrobić. Przede wszystkim chciała poznać prawdę. To ją napędzało. Drugą rzeczą była oczywiście chęć awansu w dziennikarskim świecie, choć to odbierała bardziej jako pozytywny efekt uboczny. Polubiła Bary’ego, mimo jego nieco ekscentrycznego i niecodziennego stylu bycia, dlatego też mocno żywiła nadzieję, że mimo wszystko nic mu się nie stanie. Skąd on wiedział wszystkie te rzeczy? Bardzo chciałaby wiedzieć. Nie zamierzała natomiast go wydać - za żadne skarby.

Ruszyła w stronę schodów, zastanawiając się, co dalej zrobić i czy rzeczywiście powinna brnąć w to samotnie, kiedy ujrzała jakby kogoś znajomego.
- Daniel? - spytała samą siebie pod nosem, po czym ruszyła szybciej po schodach i nie zastanawiając się zbyt długo pchnęła drzwi i rozpoczęła pościg za marynarzem.

Zauważyła go. To rzeczywiście był Daniel. Uśmiechnęła się. Jego obecność w jakiś sposób dodała mu otuchy. Jeszcze gdyby tylko udało jej się namówić go do szalonego planu wkradnięcia się do zamkniętej biblioteki, skąd następnie mieli dostać się do kościoła tajemniczego kultu.
Podeszła więc do marynarza, który zagadnął starszego mężczyznę. Jane wywnioskowała, że musiał to być kustosz tego muzeum. Czyżby ten sam mężczyzna, o którym wspominał Bary?

- Jane Price - przedstawiła się, wyciągając dłoń do kustosza. - Pomagam panu Colemanowi w rozwikłaniu tej tajemnicy - dodała, licząc na to, że Daniel nie zaprzeczy. Bardzo chciała mu opowiedzieć o tym, czego dowiedziała się od Bary’ego, ale nie mogła. Dlatego też postanowiła przysłuchiwać się uważnie rozmowie mężczyzn i bacznie przyglądać się kustoszowi. Nie ufała mu. A gdy tylko zostanie sam na sam z Danielem, zamierzała podzielić się zdobytymi informacjami i zaproponować szybką wizytę w bibliotece.

Coleman z uśmiechem przywitał zaproszenie kustosza. - Marynarz musi być punktualny. Za wcześnie bez sensu, za późno jeszcze gorzej. - Odezwał się żartobliwie do gospodarza, gdy ten prowadził ich korytarzem.

W gabinecie usiadł na jednym z foteli zaproponowanym przez kustosza i ciekawie rozejrzał się po pokoju. Jednak szybko ponownie skupił się na rozmówcy.

- Mam ciągle nadzieje, że przynajmniej cześć załogi przeżyła tam gdzie dopłynęliśmy. Bo z pewnością dotarliśmy do jakiegoś celu. Sam kapitan zanotował to w dzienniku. Może rozpętał się sztorm, ja byłem jednym z nielicznych na pokładzie. Zerwało cumę, a mnie bom zdzielił przez łeb? Ogłuszony jakoś zszedłem na dół, a reszte fala zmyła z pokładu? Dziewiętnastu ludzi nie znika od tak. - Jasnym było, że żeglarz sam chce wierzyć w swoją teorie. Jakby dla potwierdzenia swoich słów nieznacznie pokręcił zaprzeczająco głową.

- Rytuał? - Zaciekawił się Daniel. - Dziennik wspominał o przygotowaniu do czegoś jednej z kajut na jachcie. Z malowaniem ścian i wynoszeniem mebli. Ciekawe. - Odruchowo sięgnął w miejsce gdzie normalnie znajdowała by się fajka i pudełeczko z tytoniem. Jednak nie miał dzisiaj ani marynarki, ani tym bardziej fajki. Skrzywił się nieco na to odkrycie i uśmiechnął przepraszająco do kustosza. [i]- Wygląda na to, że zapomniałem fajki. No trudno... Ale ale. Skoro muzeum pomogło kapitanowi, znaczy się, Richardowi w zorganizowaniu wyprawy, to czego dokładnie tam szukaliśmy? Cała ta historia brzmi jak z jakiejś podróżniczej noweli. Wyprawy, niebezpieczeństwa, stare artefakty. Można coś podobnego zobaczyć tu w muzeum?