Podziemia pod Londynem.

Chwilę zajęły poszukiwania. Mimo starań Rei szybko dało się znaleźć grunt, w którym ktoś ostatnio kopał. Padli na kolana i zaczęli rozgarniać rękami dziurę w ziemi. Zawiniątko było pół metra pod gruntem. Pakunek z czarnego płótna, poowijany sznurem w kilku miejscach.

Wewnątrz spoczywał sztylet z brązu. Ten sztylet z brązu. Broń, którą Mitra używał w rytuałach. Przez milienia odbierał nim życie. Nosił go z namaszczeniem. Sztylet miał kilka tysięcy lat, a teraz wykopali go z błotnistej ziemi w dawnym tunelu technicznym metra w Londynie.



Mieli to. Trzeci z artefaktów, które mieli zdobyć. Okupiony zabiciem jednego z najstarszych londyńskich wampirów. Po to, by pamięć o kulcie Mitry nie zaginęła. O kulcie potwora, który nie liczył się z nikim. Wszyscy widzieli jak poderżnął gardło niewinnemu dziecku. Wspomnienie widziane oczami Richarda było przecież tak żywe…

Mitra, który przez lata był tyranem. Tyranem takim, że jego najbliżsi i zaufani towarzysze zaplanowali i wyegzekwowali zamach na niego. Yusuf, w którym płynęła krew Richarda czuł to najmocniej. Mieszanka poczucia lojalności wobec Mitry wirowała w jego umyśle na przemian z żywą nienawiścią do Mitry wyssaną z krwią de Worde.

Tak czy inaczej smak zwycięstwa był gorzki. Pozostawało im wierzyć, że Cath i Spoon będą mieć dużo łatwiej. W końcu w przeciwieństwie do de Worde Arwyn była wzorem lojalności wobec Mitry.

Muzeum brytyjskie w Londynie.

Cath czytała ludzi jak otwarte książki. I choć Arwyn nie była człowiekiem, to miała problem z ukrywaniem prawdziwych uczuć. Patrzyła na czapkę za zbrojonym szkłem z mieszanka podziwu i nienawiści.

Jaki był dla niej Mitra? Z pewnością był autorytetem i przywódcą. Bogiem. Taką budował wokół siebie historię. Bogiem okrutnym, czy miłosiernym? Czy była przy nim ze strachu o jego potęgę? Trudno było to zrozumieć z samego tylko spojrzenia.

Z drugiej strony były też słowa. Mój Bóg, mój Pan Mitra.

I wtedy wrócił do rozmowy z nimi.

- Czapka jest bezpieczna jedynie przy mnie, albo przy kimś kto jest lojalny wobec mojego Pana Mitry za cenę własnej egzystencji.

Galijka spojrzała w górę na Spoona i Cath.

- Służyłam memu Bogu długo i z zaangażowaniem. Widziałam go jak wynosił swe sług do światła i jak zmieniał swych wrogów w popiół. Prerogatywą Słońca jest wykorzystywać innych i niszczyć, jeżeli uzna to za słuszne. I właśnie to wam zrobił. Mój Pan Mitra poddał was ceremonii nazwanej Krwawnicą, gdzie jego boska krew i krew innych jego sług - w tym moja - mieszały się dla uzyskania idealnego Naczynia. Mój Pan wypełnił te naczynia poczuciem obowiązku, lojalnością i niekwestionowanym popędem do służenia Mu. Jeżeli Krwawnica wymazała to czymkolwiek mogła być dusza Naczynia… - Gwen zawahała się patrząc na Spoona i Cath, do których powoli docierał sens jej słów - Cóż, nie jesteśmy w pozycji, by kwestionować postanowienia Boga. To powód dlaczego wasze wspomnienia są jak potłuczone fragmenty. Wy nie istniejecie jako jednostki. Jesteście ledwie zbiorem odłamków wydestylowanych przez Boga. Spójrzcie na siebie, jak bardzo jesteście poddani boskiej woli naszego Pana. Moi ludzie obserwowali was jak biegacie po całym Londynie odzyskując te przedmioty. Wiecie co one robią? Mój Pan nie raczył mi powiedzieć, ale myślę, że wiem. To więcej Naczyń. Ale tym razem są wypełnione duszą zamiast jej pozbawione. To - uniosła dłoń i wskazała na czapkę spoczywającą za szybą - jest droga, którą Mitra powróci. Chwała Mitrze!

Po ostatnim okrzyku ludzie zaczęli zerkać w jej stronę.

Na twarzy Arwyn pojawiło się przerażenie, a Cath rozumiała wszystko aż za dobrze. Silna niezależna kobieta zawsze stojąca w cieniu Mitry. Odzyskała wolność i zaczęła walczyć o swoją pozycję. A teraz okazało się, że jej Bóg i władca miał wrócić. Wampirzyca zdawała się być przerażona tym, z jaką łatwością znów prezentowała swoją niezachwianą lojalność. To była okazja dla Cath. Arwyn potrzebowała bodźca. Wystarczyło ją pchnąć. Tylko czy Cath wiedziała już jaką chce podjąć decyzję?

Rozumiała ją. Spoon też ją rozumiał. Mitra był ich światem. Kochali go. Spoon kochał go na równi z Bru. Cath nie pamiętła żadnej innej miłości, jak to do swego Boga.

Z drugiej strony oni go kochali, a on nie miał żadnych oporów przed pozbawieniem ich duszy i wspomnień. Jakich jeszcze zbrodni się dopuścił? Czy mogli na to pozwolić? Tak naprawdę nie musieli decydować o tym do czego chcą pchnąć Gwen. Musieli zdecydować czego chcą sami dla siebie.

Muzeum Brytyjskie.

Arwyn stała bez ruchu. Jednak Cath czuła, że słowa do niej trafiły. Cath czuła się dziwnie poddając w wątpliwość powrót swego władcy. Wcześniej zignorowałaby to uczucie. Teraz było to potwierdzenie słów galijki.

- Dobrze więc. Zniszczmy czapkę i zyskajmy pewność, że nie wróci. Ale najpierw jedna rzecz.

Rudowłosa spojrzała na Cath, bo to ona wydała się bardziej odpowiedzialna z dwójki wampirów, które tu przyszły jej z pomocą.

- Wyjdziemy stąd. Zabiorę czapkę, wy mnie wyprowadzicie. Potem sięgnę po władzę nad tym miastem. Mitra… - głos kobiety jakby się załamał - Mitra zostanie wspomnieniem.

Spoon i Cath poczuli przeszywający ból w sercu.

- Ale najpierw musimy ściągnąć moje imię z Czerwonej Listy. Nie boję się Alastorów. Większość bez problemu zabiję. Jednak jeżeli mamy w tym samym czasie odzyskać miasto, to będę musiała się skupić. A to oznacza, że nie będę mieć czasu zabijać kolejnych Alastorów. Zrobicie to dla mnie? Przekonacie Annę?

Cath skinęła głową.

- Ucieczka Anny przed Antygenem świadczy o tym, że jej instynkt samozachowawczy jest silniejszy niż wszystko inne i trzeba nacisnąć w odpowiednim miejscu. Zresztą rozmawiałam z Archontem. Hafsa jest zainteresowana dowodami obciążającymi Annę. Tak się składa, że jeden z moich towarzyszy ma dowody, że próbowała, w trakcie ostatnich nocy, w sposob niegodny, pozbyć się swego ojca Valeriusa i spróbuje je od niego wyciągnąć. Myslę, że w tej sytuacji łatwo będzie sprawić by zabraklo ksiecia w Londynie. To nie są własciwe czasy na bezkrólewie. A kto bylby bardziej odpowiednią osobą niż ty Starożytna. Camarilla musi to widzieć.


Cath czuła, ze Arwyn jest już przekonana i wewnętrznie cieszyla sie z tego. Sama nie pamiętala zbyt dobrze Boga Słońce Mitry ale te wszystkie wspomnienia, wizje, słowa, opowieści które słyszała, spojrzenia mówily jej jedno, że Mitra byl potworem i ból ktory teraz czuła sprzeciwiajac się jego woli nie był wygórowaną ceną za uniemozliwienie mu powrotu. A jeżeli się nie uda to jedynie prawdziwa śmierć będzie dla niej wybawieniem.

Cath uśmiechnęła się uroczo do Spoona i powiedziała;
- Wszystko to co robimy robimy dla dobra i bezpieczeństwa naszego oraz Brusilli, kto zapewni jej większe bezpieczeństwo niż Arwyn, kto się o nią bardziej zatroszczy niż wy we dwoje - Ventrue sączyla jad do uszu swojego towarzysza. Wiedziała, że podobnie jak ona był świadkiem okrucieństw Mitry, wiedziała że i on wiedział jak trudne jest życie w cieniu okrutnego Boga, który nikogo nie oszczędzał.