Gdy Sędzia się obudził czuł dziwny spokój. Wszystko miało się rozwiązać tej nocy. Zwyciężą, lub nie było to bez znaczenia. Czuł że czynił słusznie i oddawał honor wszystkim Hakimitom którzy byli przed nim i będą po nim. Nie miał tendencji suicydalnych, raczej czuł że jest na miejscu.

Wsłuchał się w pieśń Krwi swojej i prowadzącego samochód Spoona. Dwa polarne przeciwieństwa, ale razem, razem mogli być czymś więcej. Zaczął żałować tego jak potraktował Brujah w magazynie, tuż po przebudzeniu. Wciąż uważał że zabijanie przypadkowych ludzi dla zaspokojenia głodu nie było słuszne, ale próba edukacji przez przemoc, bo tym było wzbudzanie głodu Spoona było prostą linią do porażki. Do wzbudzenia większego gniewu, a nie zrozumienia.

Gdy zatrzymali się na poboczu wysłuchał z uwagą Spoona.

- Coś mi nie dawało spokoju. Camden jest z klanu władającego cieniami i zmarłymi. Jest wstanie dosłownie rozpłynąć się w mroku w ułamku sekundy i pojawić kilometry dalej. Jeśli wyczuje że cokolwiek jest nie tak, zabierze artefakty i zniknie. Mamy jedną szansę. Proponuję żebyś zaatakował jak jego kultyści będą zajęci obroną. Ja spróbuję wyrwać tyle artefaktów ile zdołam. Oboje jesteśmy od niego szybsi, ale ty w szczególności. Jedna szansa. - Yusuf powiedział zastanawiając się nad czymś. Skoro wszystko miało się rozwiązać dzisiaj nie miał czasu na oszczędzanie Vitae.

- Podaj mi kołek. - poprosił Spoona i zamknął oczy. Sięgnął swoją Krwią do zasymilowanych resztek Vitae De Worde. Pozwolił by obca krew oddzieliła się, stworzyła oddzielny byt i zaczął analizować jej strukturę. Monumentalnym wysiłkiem woli sprawił że to co było jego zagęściło się, raz, drugi, trzeci, dziesiąty, biorąc wzór z krwi zmarłego. Przez ułamek sekundy Spoonowi mogło się wydawać jakby Yusuf się powiększył, zmienił w tytana, jakby jego krew i jego dyktaty stanowiły esencję prawa, ale wrażenie to szybko minęło.

Z własną krwią gęstszą niż kiedykolwiek wcześniej Yusuf przyjął kołek, nagryzł swój nadgarstek i skropił broń własną krwią, podejmując przy tym dziwny zaśpiew w tureckim.

- Chrzczę cię krwią moją, krwią prawa, krwią woli. Nieś śmierć, nieś zgubę, spraw by niegodni zostali osądzeni. - Yusuf westchnął i oddał broń Spoonowi.

- Nie zadraśnij się nim. Kropla mojej krwi sprawi że śmiertelnik umrze w cierpieniu w ułamku sekundy. Najpotężniejsze wampiry mogą od niej wpaść w torpor. Te słabsze wypalą się od wnętrza. Celuj w serce. Jeśli ci się nie uda go trafić, wtedy draśnięcie drewnem wystarczy by moja krew zadziałała. Wtedy zostanie nam odnalezienie leża Camdena i wyciągnięcie od niego artefaktów gdy będzie spał. Powodzenia. - powiedział, patrząc na Brujaha, który wyglądał apetycznie jak nigdy wcześniej...

Czekali w wyznaczonym miejscu przez około pół godziny. On i Hok'ee. Indianin zadecydował, że na spotkanie z Antigenem uda się sam. Ciężko było oczekiwać od grupy wojskowych, by przejmowali się losem jakiegoś psa podczas zatrzymania. Nie było też wiadomo, jak wiele wiedzą o wampirzych dyscyplinach - czy wytłumaczenia, że Hok'ee to coś więcej niż zwierzę dzięki takim właśnie mocom wezmą jako alternatywę do powieści o Harrym Potterze, czy też potraktują je śmiertelnie poważnie.

Popatrzyli po sobie nawzajem. Wilczur zdawał się wiedzieć, co się szykuje.
- Jeśli nie wrócę... Nie czekaj na mnie. Znajdź nowe miejsce dla siebie. Jakąś rodzinę, która Cię przygarnie. Ja kroczę samotnię, bo mogę, bo potrafię, ale ty nie musisz.
Pies tylko przekrzywił łeb i patrzył się intensywnie. Czy próbował w ten sposób zakomunikować "żegnaj", czy też "nie pierdol, wrócisz", pozostawało do zinterpretowania później, bo właśnie zatrzymał się van.

Navaho nie stawiał oporu i współpracował z komandosami. Polecenia wykonywał bez oporu, bez guzdrania się. Wojskowi na poziomie osobistym prawdopodobnie mieli to gdzieś, ale ułatwienie im roboty być może pozwoli ugrać parę punktów w najbliższych godzinach. Co było zaskakujące, ani go nie skuli, ani nie zasłonili oczu. Mógł zobaczyć całą trasę do miejsca, gdzie go zabierają. Byli aż tak pewni siebie?

- Więc idziesz na współpracę. Dobrze. Imię. Nazwisko. Wiek.
- Utamukeeus z klanu Navaho. W wolnym tłumaczeniu "Klejnot Wielkiej Rzeki". Co do wieku...
Traper zastanawiał się jak odpowiedzieć. Wbrew pozorom to lakoniczne pytanie dawało wiele do myślenia. Jeśli ta kobieta rzeczywiście jest taką profesjonalistką, na jaką wygląda, to doskonale wie, że rzadko który wampir będzie w stanie udzielić jej konkretnej odpowiedzi na nie. Zakładając rzecz jasna, że to nie jest jej pierwszy raz z kimś, kto idzie na współpracę. A jeśli to tylko bardzo dobry blef?
- Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Moje wspomnienia sięgają czasów sprzed Wielkiej Wojny. Tej pierwszej, bo jak się niedawno dowiedziałem, była i druga. Rząd stanów zjednoczonych wpadł w poprzednim stuleciu na pomysł, by utworzyć oddział "codetalkerów", szyfrantów operujących językami natywnych amerykanów. Pomagałem inicjatorowi tego pomysłu, Philipowi Johnstonowi, w selekcji pierwszych kandydatów do, nazwanego już później, plutonu 382. W dokumentach widniałem pod pseudonimem "Wilk".

Utamukeeus zapauzował na chwilę swoją szybką lekcję historii. Dał sobie chwilę na przemyślenie następnych słów. To w nich pokładała taką wiarę reszta heroldów.

- Jeśli plotki, o... formacji do której należysz, są prawdziwe, to albo już o tym wszystkim wiesz, albo będzie to kwestia godzin, zanim potwierdzisz, że mówię prawdę. Chcę, żebyś znała prawdę. Światy naszych gatunków, zawsze się ze sobą przeplatały. Nie zawsze na korzyść, czy to jednej, czy drugiej strony. Ale też nie zawsze były to interakcje złe. Nasza obecna sytuacja, w Londynie... Myślę, że wynika z wzajemnego niezrozumienia. Londyńskie wampiry uważają was za niezwykle skutecznych eskterminatorów, z którymi negocjacje są niemożliwe. A jednak rozmawiamy. Tak samo wy uważacie nas wszystkich za zwykłych potworów i morderców, tymczasem część z nas w żaden sposób nie krzywdzi ludzi dla krwi. Dlatego wyjaśnię wam wszystko, co potrafię, a czego nie rozumiecie. Opowiem o Mitrze, chociaż nie będzie to zadanie łatwe.

Oboje rozumiemy, że nie jestem w sytuacji, kiedy mogę stawiać warunki. Ale jedyne, co chcę w zamian... Nie chcę iść z wami na zwykłą współpracę. Chcę więcej. Chcę do was dołączyć. Ze wszystkimi konsekwencjami, jakie się mogą z tym wiązać. I coś mi podpowiada, że nie będę pierwszym, który złożył taką ofertę.

Spoon i Yusuf weszli do sklepiku. Na zewnątrz padał deszcz. Przy ladzie była ta sama dziewczyna co ostatnio.

Roger de Camden pojawił się bezszelestnie, jakby wyłonił się z cienia na ścianie.
- Dobrze, że jesteście. Czuję, że macie przy sobie ostatni z artefaktów. Czy zatem możemy ruszać?

Odczekał chwilę, aż obaj mężczyźni przeanalizują sens jego słów. Stał młody, uśmiechnięty. W Jeansach i skórzanej kurtce. Wygląda jak Brat Pitt w jednym ze swoich pierwszych filmów, a nie jak wiekowy nekromanta mający wskrzesić najgroźniejszego wampira w historii. Jednak Plan sędziego i egzekutora komplikował się. Pozostałych artefaktów nie było na miejscu. Co innego ustalali z Navaho.

Kołek z zatrutą krwią ciążył Spoonowi w kieszeni kurtki, gdy zaciskał na nim dłoń.

***

Nie dostał wszczepu w klatkę piersiową. Zamiast tego zaczepiono mu wokół stopy lokalizator. Czy to przez chęć dołączenia do Antigenu? Były żołnierz wiedział już jedną bardzo istotną rzecz. Mieli na to procedury. A to znaczyło, że nie był pierwszy.

W czasie zadawania kolejnych pytań poobierano mu krew i kawałek skóry. Wyrwano mu też kilka włosów i pobrano wymaz z gardła. Nikt nie był przy tym delikatny, ale z drugiej strony nie było też w tych gestach pastwienia się. Czy można było zadać mu więcej bólu? Owszem. Mniej? Również.

W końcu po drugiej stronie biurka usiadła Diaz.
- Mitra - sięgnęła do teczki, która była schowana w biurku i otworzyła ją. Wewnątrz była dziwna mieszanka dokumentów. Z jednej strony zdjęcia wampirów niczym w policyjnej kartotece. Z drugiej strony rysunki mężczyzny walczącego z bykiem i rysunki Forum Romanum.
- Czy mówiąc Mitra masz na myśli dowódcę wojskowego, który urodził się około cztery tysiące lat temu na terenie współczesnego Iraku? Zarażonego waszym stanem cztery milenia temu. Około trzech milenium temu stworzył wokół siebie kult krwi i rozwinął swoje wpływy na obszar współczesnych Włoch, a około dwóch tysięcy lat temu przeprowadził ekspansję na teren współczesnej Wielkiej Brytanii? Gdzie go znajdziemy?

Indianinowi nie umknęły dwie rzeczy.
Diaz przed przesłuchaniem go wysłała do kogoś wiadomość. A teraz nagrywała każde jego słowo telefonem położonym na biurku.

Yusuf zmrużył oczy, słysząc słowa Camdena. Nie taki był plan. I co najważniejsze nie było tutaj wszystkich artefaktów.
- Możemy, ale powiedz gdzie ruszamy. Reszta Heroldów miała do nas dołączyć, jak tylko uporają się ze swoimi zadaniami. Chcieliśmy być wszyscy obecni na powrót Mitry. W szczególności Utamukeeus. - zaczął kłamać Yusuf, wplatając w kłamstwa okruchy prawdy. - I przedstaw proszę plan rytuału. Jak działa? W jaki sposób chcesz wydostać jego duszę z limbo? Nawet z artefaktami i… unikalnymi mocami twojego klanu nie powinno być to proste.

- To będzie proste. Nie martw się. Duszę już mamy. Podajcie proszę czapkę - Camden wyciągnął dłoń przed siebie.
- Potrzeba jeszcze ciała napełnionego jego krwią. Przyodziejemy je w czapkę i pierścień. Założymy pas ze sztyletem, a w dłonie włożymy regalia: pieczęć i kielich. Wtedy Pan nasz powróci w pełni sił. Niestety, poza świątynią to się nie uda. - Nekromanta tłumaczył wszystko spokojnie czekając z wyciągniętą po czapkę dłonią.

- Ciało? Masz ciało naszego pana? To niemożliwe. Znam wspomnienia de Worde, wiem że spłonął. A nawet jeśli nie to ciało dowolnego wampira… nawet boga, natychmiast się rozłoży po śmierci. - odpowiedział Yusuf, analizując słowa. To było proste. O wiele zbyt proste. - Użyjesz ciała kogoś innego? Kogoś… bliskiego? Z tego samego klanu? Valerius nie żyje. Żadne pomniejsze ciało nie wytrzyma jego naporu… Spoon? Oddaj proszę czapkę. - stawiał wszystko na jedną kartę. Tą że Camden nie ulotni się jak tylko dostanie czapkę. Że wiedziony własną pychą będzie chciał by Heroldzi byli świadkami jego sukcesu - Podaj adres pod który mam wysłać resztę heroldów. Dołączą jak tylko uporają się z psami rozrywającymi Londyn. Jakiego ciała użyjesz? Czy znaczenie ma tutaj rezonans, klanowe pokrewieństwo, czy jest to całkowicie obojętne?

- Ani klan, ani rezonans nie mają znaczenia. Krew naszego Pana jest tak silna, że poradzimy sobie z tymi drobnymi niedogodnościami. A gdy przyjdzie czas, to On ich wezwie. Ty Yusufie, chciałbym, żebyś towarzyszył mi w trakcie ceremonii przekazania artefaktów. W końcu byłeś jego Głosem. Sędzią. Tymczasem chodźmy, nie ma czasu do stracenia.

Spoon pozwolił mówić Yusufowi. W prawej dłoni ściskał kołek. Był gotów zadać cios. Najlepiej teraz kiedy Camden się niczego nie spodziewa. Jedno szybkie uderzenie prosto w serce i pal licho te cholerne artefakty. Yusuf już dawno zaczynał odklejać się od rzeczywistości marząc jakieś mrzonki. Jednak… zrobił to o co poprosił go sędzia i oddał Camdenowi czapkę. Nie mając pojęcia czy dobrze robi. Bo czy naprawdę mógł ryzykować życie Brusilli tak że jego karta przetargowa wyślizgnie mu się z rąk tylko po to żeby zebrali stos rupieci? A co jak przez to jego zawahanie Mitra wróci? Kurwa! Ale Mitra przecież też mógł mu pomóc odzyskać Bru! I będą znowu rodziną. Patologiczną i zepsutą ale przecież był cholernym wampirem nie mógł mieć nic innego! A może… mógł… Oddał czapkę.

Camden zabrał czapkę i schował ją do wewnętrznej kieszeni kurtki. Teraz, gdyby ktoś postanowił przebić mu serce kołkiem najpewniej przebiłby również czapkę mająca kilka tysięcy lat.

Zaprosił Heroldów do białego vana. Wraz z nimi zasiadł z tyłu. Prowadził jeden z mężczyzn, których wcześniej widzieli w sklepie. Drugi usiadł na miejscu kierowcy.

Spoon usłyszał jak jeden z nich sięgał po telefon i powiedział “Ruszamy. Mamy wszystko. Dwóch”

Od tego momentu minęło mniej niż minutę i obaj Heroldzi to poczuli. Ich Pan ich wzywał. Żaden z nich nie wiedział jak to możliwe, ale obydwaj poczuli to wyraźnie. Ich spojrzenia trafiły na siebie i bez słów zrozumieli, że wezwanie poczuli obydwaj. Poczuli też, że nie muszą nic robić, bo właśnie do niego jadą.

Utamukeeus skinął głową i już samo to mogłoby wystarczyć za odpowiedź, bowiem Komandor Diaz zdawała się wiedzieć więcej na temat przeszłości Boga Słońce niż on sam.
- Opowiadając o Mitrze, ale też w ogóle o naszym gatunku, trzeba zrozumieć i otworzyć się na fakt, że jakieś elementy będą niewytłumaczalne. "Moce", "Rytuały" czy "Artefakty" będą brzmieć niewiarygodnie, ale dzieją się naprawdę. Odpowiadając jednak na Twoje pytanie: tak, mam na myśli tego samego, aczkolwiek przyznam, nie znam tak szczegółowo przeszłości Boga Słońce. Wiem, że urodził się milennia temu w Persji, a od ostatnich dwóch tysięcy lat panował w Londynie, czyniąc z tego właśnie miasta swoją główną siedzibę. Osobiście poznałem go przybywając do Wielkiej Brytanii po zakończeniu Pierwszej Wielkiej Wojny. Obecnie, znalezienie go jest niemożliwe. Bóg Słońce zginął podczas bombardowania miasta w trakcie Drugiej Wielkiej Wojny. Jego najbliżsi sojusznicy uknuli spisek przeciwko niemu, zwabiając go do magazynu amunicji w trakcie bombardowania. Według relacji które zebrałem osobiście, od kilku osób, w tym jednego ze spiskowców, Mitra nie przeżył tego zamachu. Niektórzy jednak wierzą, że po wybuchu, Mitra zebrał resztki swojej potęgi i osłabiony pokonał pieszo kilka kilometrów. W lesie na południu miasta, wspomniane kilka kilometrów od miejsca, gdzie wcześniej stał magazyn amunicji, podobno znajduje się leże Boga Słońca, które ostatkami sił wykopał swoimi własnymi rękoma, by następnie zapaść w letarg. Nie zweryfikowałem tej teorii i nie sprawdziłem tego miejsca, ale myślę, że mógłbym je odnaleźć. Resztki kultu Mitry, które działały po odejściu Pana, obecnie prowadzą działania by sprowadzić go z powrotem, być może są nawet w trakcie tego procesu właśnie teraz...