Komandor Diaz, jako kolejna osoba w przeciągu ostatnich kilku nocy, wspomniała o aktywności Mitry w minionych tygodniach. Poprzednie takie relacje Navaho w domyśle odrzucał, jako pomyłkę. Akcje kogoś z kultu, lub też ich własne, były omyłkowo brane za osobiste działania Mitry. Teraz nie był już tego taki pewien.
- Jestem w Londynie dopiero od kilku nocy, nie mogę tego potwierdzić. Jeżeli Bóg Słońce naprawdę w jakiś sposób jest już w stanie bezpośrednio ingerować w mieście, to nie miałem... - Navaho urwał. Jak na zawołanie, właśnie w tym momencie, usłyszał wezwanie Wodza.

Niektóre wampiry posiadają szczególny, nadprzyrodzony dar dominacji nad innymi. Siła ich krwi pozwala im naginać wolę innych do swoich własnych zachcianek. Wielu o słabszym umyśle łatwo ulega takiej mocy, ale nie Klejnot Wielkiej Rzeki. Długoletni trening, silna wola, ale przede wszystkim pozostawanie szczerym ze samym sobą i ludzkim ze wszystkimi dookoła - te czynnika pozwalają zachować kontrolę nad swoim umysłem, nawet w obliczu takiej mocy. I chociaż był to głos samego Mitry, silny jaki żaden inny, to nawet on nie odbierze Utamukeeusowi jego wolności podejmowania własnych wyborów.

- Mitra powrócił. Jest w Londynie, wiem gdzie można go znaleźć. Nie mogę tego racjonalnie wytłumaczyć, ale właśnie poczułem jego wezwanie. - traper patrzył wyczekująco po Komandor Diaz. Szukał, sprawdzał, czy ma w niej sojusznika. To była jej decyzja, co chce z tym zrobić.
- Mogę was tam zaprowadzić, ale nie wiem czy jest to dobra decyzja. Mówimy o istocie pół-boskiej, która przetrwała tysiąclecia, która zapewne będzie miała na miejscu sojuszników. Wielu ludzi może stamtąd nie wrócić, a ich śmierć pójść nadaremno. Z drugiej strony, jeśli Bóg Słońce przetrwa... Jaki jest Twój rozkaz?

- Nasi są rozproszeni po mieście. Potrzebują czasu. Zaraz ich ściągamy. Ściągniemy też Arwyn. - Mówiła Justycariusz. Była skupiona. Wszyscy wiedzieli, że dzieje się historia. Cath też o tym wiedziała. Kusiło ją, żeby pozostać z Justycariuszem. Jednak dobrze wiedziała, że historię piszą zwycięzcy.

- Uważajcie na siebie - powiedziała chłodno Juliet. - Teraz obydwoje występujecie w moim imieniu. Macie w swych rękach władzę Archontów.

W tym wszystkim była jeszcze jedna istotna rzecz. Mitra Mitrą, ale Anna właśnie pozostawała bez obrony.

Po drodze Tony rozmawiał z Arwyn, ale chyba rozmowa nie poszła tak jak zakładał.
Po chwili w lustrze zauważyli dwa czarne SUVy jadące za nimi. Wsparcie ludzi Justycariusz. Trzeba było podjąć decyzję czy pakują się tam od razu, czy też nie.

***

Jak się okazało ludzie Camdena nie planowali zaatakować Spoona i Yusufa. Rozstawiali się na pozycjach obronnych. Cokolwiek miało się dziać, to kultyści zabezpieczali tyłem. Ani Yusuf ani Spoon nie mieli wątpliwości. Kultyści nie zatrzymają Antigenu. A już na pewno nie zatrzymają ludzi Justycariusz. Ale może strzały z ich karabinów będą znakiem, że się zaczęło?

Ruszyli w głąb placu budowy. Deszcz powodował, że wszędzie było pełno błota. Po kilkunastu krokach ich spodnie były już ufajdane do połowy łydki. Camden szedł mocno owinąć płaszczem czapkę, tak żeby chronić artefakt przed deszczem.

W oddali ktoś mrugnął latarką. Mieli jeszcze dobre kilkadziesiąt metrów, żeby spotkać swego pana. To najpewniej u niego czekały pozostałe cztery artefakty. Tymczasem byli w cichym miejscu, w ciemności. We trzech, bo jedni strażnicy byli daleko za ich plecami, a kolejni daleko przed nimi.

***

- Nie znam pół-boga, który wytrzymał trafienie z granatnika M72 - odpowiedziała Diaz.
- Przygotować grupę uderzeniową, jedziemy na przejażdżkę - powiedziała do słuchawki odwracając się od Navaho i wychodząc.

Navaho został pozostawiony sam sobie. Trwało to kilka minut. Po chwili wszedł jeden z niżej postawionych strażników. Podał Navaho hełm i kamizelkę. Indianin zastanawiał się przez moment, czy podziękować. W końcu te gadżety nie dawały mu żadnej większej ochrony. Jednak strażnik rozwiał jego wątpliwości.

- Procedury.

Nawaho kiwnął głową.

Po chwili stał już w deszczu słuchając dudnienia deszczu o hełm. Duża ciężarówka wyjeżdżała, tymczasem czarny humvee podjechał do Utamkeeusa. Otworzyły się tylne drzwi. Diaz siedziała w środku.

- Wsiadaj. I pokaż dokąd jedziemy.

Indianina ucieszyła papierowa mapa miasta jaka na niego czekała. Miła odmiana po wszechogarniający tabletach i telefonach. Gdyby nie fakt, że znów założono mu kajdanki, to mógłby pomyśleć, że rusza na polowanie.

Czy ta kobieta w ogóle słuchała jego opowieści?! Mitra przeżył bombardowanie, dosłownie przyjął bombę na twarz, a ona mówi mu o jakimś śmiesznym strzale z granatnika?! Dotychczasowe sukcesu Antigenu usprawiedliwiał na wiele sposobów: wywiad, wyszkolenie, rozsądne planowanie, mądre dowództwo, zaplecze finansowe. Nawet nie przyszło mu do głowy, że równie istotnym elementem mógł być po prostu fart.

Przyglądał się przez chwilę mapie, którą znał już wystarczająco dobrze ze swoich przygotowań do opuszczenia Londynu. Po chwili szukania wskazał konkretne miejsce, które było nazwane "Bloomberg London". Nic mu ta nazwa nie mówiła.
- Tutaj. Stąd przybyło wezwanie które poczułem. Mitra mógł się jednak zdążyć przemieścić, póki nie wezwie mnie jeszcze raz, nie będę wiedział dokąd. Nie rozumiem tylko jednej rzeczy: po co mnie zabrano? Nie potrzebujecie mnie, żeby tam dojechać, a jednocześnie skuliście mnie, rozbroiliście i nie mogę wam pomóc. - Navaho wymownie wystawił przed siebie ręce w kajdankach.

Całość trwała ułamki sekundy. Atak Spoona przerósł najśmielsze oczekiwania Sędziego. Było to niemal komiczne, jak podatny na takie działania był Camden. Tysiąc lat egzystencji, albo więcej, ale w walce z Brujah który osiągnął mistrzostwo swojej dziedziny był niczym. W każdym razie w prędkości działania.

Kiwnął z uznaniem Spoonowi.

- Dobra robota. Jesteś mistrzem dziedziny prędkości. Na całym globie jest niewiele wampirów równie zdolnych jak ty. Gratuluję.

Yusuf trzymał bezwładne ciało Camdena i czuł antyczną krew wydostającą się z rany zadanej kołkiem. Od jej mocy zakręciło się mu w głowie. Z cichym trzaskiem kły wysunęły się ze swoich loży. Potrzebował całej siły woli by nie wgryźć się w ciało nekromanty. Zamiast tego obrócił twarz Camdena, tak by spojrzeć mu prosto w oczy. Wiedział że ten go widzi i słyszy. Rozumie.

- Widzisz... Mitra nie jest bogiem. Jest zwyczajnie bardzo starym wampirem, który stracił kontakt z rzeczywistością. Wiem też że jest twoją miłością. Mam wspomnienia De Worde. Widział jak cię pieprzył, zlizując krew z twoich biczowanych pleców. Wiem dlaczego Mitra upadł. Upadł przez ciebie. Bo uczyniłeś go słabym. Uczyniłeś go podatnym. Ale twoja miłość w żaden sposób nie sprawiła że stał się bardziej... ludzki. Lepszy. Odebrała mu tylko resztki boskości. - głos Yusufa nabierał wewnętrznej siły.

Wygłaszał osąd. Był jedynym Sędzią w domenie bez Pana. Camarilla jeszcze tutaj nie rządziła. Anna? Straciła prawo do decydowania gdy pozostawiła swoich subiektów. Mitra? Przegrał swoją koronę. Camden? Służył Mitrze, a sam był gotowy do niezwykłych okrucieństw. A to oznaczało że Yusuf był Prawem.

- Rogerze de Camden, na mocy Prawa ustanowionego w Drugim Mieście, Prawa poprzedzającego Mitrę o tysiące lat ogłaszam cię winnym bierności, w chwili gdy Spokrewnieni walczą o przetrwanie. Ogłaszam cię winnym ingerowania w dusze Heroldów i ich wspomnienia. Karą za te przewiny będzie... Wygnanie z Londynu, Milenium torporu, oraz oddanie twojej krwi, by dalej służyła Kultowi Mitry. Odejdziesz pod majestatem prawa. William Spoon będzie twoim strażnikiem. Spoczywaj w cieniach. - gdy Yusuf skończył swój monolog oklapł, jakby stracił całą siłę. Ponownie odezwał się po kilkunastu sekundach.

- Dobrze. Ale cokolwiek będziesz robił, nie wyjmuj mu kołka. Może próbować wpłynąć na twój umysł. Jest w pełni przytomny i niektóre dyscypliny nie są poza jego zasięgiem. Wielkim wysiłkiem woli może się trochę ruszyć. Włóż mu knebel w usta, a oczy zakryj przepaską, albo jeszcze lepiej zalej woskiem. Zwiąż wszystkie kończyny. Powstrzymaj się proszę z wymianą go za Brusillę, przynajmniej kilka dni. Postaram się ją wyciągnąć. - powiedział, bardziej dając instrukcje niż o cokolwiek prosząc. Mówiąc to przetrząsnął kieszenie Camdena, opróżniając je z zawartości, którą szybko przeniósł do własnych spodni i wojskowej kurtki.

Na sam koniec wyjął z pokrowca dwuręczny miecz i powolnym, wykalkulowanym ruchem naciął nadgarstek Camdena. Podstawił pod niego wojskową manierkę, tą samą w której wcześniej była krew Valeriusa. Z pietyzmem wycisnął do wnętrza dużą ilość krwi. Nie patyczkował się.

- Potrzebuję jego krwi do badań. Jeśli chcemy żeby nasze wspomnienia nam wróciły muszę zgłębić jego dyscypliny. - wyjaśnił Spoonowi. - Tak jak mówiłeś wcześniej zdzwonimy się na umówioną budkę. Jeśli nie... Zwyczajnie cię znajdę po naszej krwi. Powodzenia. - powiedział i skinął głową Brujahowi, samemu patrząc w kierunku z którego nadchodziło Wezwanie.

Yusuf pokonał kroki dzielące go do tronu, spokojnie, z dwuręcznym mieczem w dłoni. Oparł go przed sobą, jak rycerz stojący na straży i zatrzymał się, wpatrując w twarz swojego boga. Twarz która była obca. Nie ukląkł przed "Mitrą", ani nie pocałował pierścienia.

- Zabiłem de Worde panie za grzech zdrady. Mam jego wspomnienia. - stwierdził Yusuf, taksując kogoś starszego od siebie o milenia wzrokiem. Był Prawem. - Przeżyłeś jego ruch... ale jesteś odarty z swojej boskości. Jak? I kim są... oni? - spytał wskazując podbródkiem nieznanych mu zgromadzonych.

Mitra nie drgnął. Patrzył uważnie swymi boskimi oczyma.
- A więc uważasz, że obdarto mnie z boskości. A jednak udało mi się zebrać lojalnych towarzyszy. Zresztą, nie tylko ich.

Z cienia wyszła para elegancko ubranych ludzi. Obydwoje byli w marynarkach i obydwoje trzymali w dłoniach eleganckie strzelby półautomatyczne. Wielkość lufy sugerowała, że były one zabójcze na krótkim dystansie. Wzrok Yusufa spotkał się ze wzrokiem kobiety, a gdy ta się skłoniła Sędzia zrozumiał kim są.

- Dziękuję za załatwienie kwestii szpiega i porywacza. Jednak memu Seneszelowi darowałeś życie.

Ostatni raz tę parę ghuli widział kilka nocy temu. Gdy zabierali Valeriusa z Londynu. To, że stali teraz przed tronem Mitry znaczyło ni mniej ni więcej, jak to, że Valeriusa nie było już wśród żywych. Co słowa Mitry zdawały się potwierdzać.

- Wyraził głęboką skruchę i gotowość poddania się mojemu osądowi. De Worde okazał tylko pychę. Pozwoliłem mu odejść, naznaczonym przez moją krew. Gdybyś wyraził panie nowy wyrok, wyrok wymagający jego śmierci nie byłoby odległości i miejsca na ziemi w którym mógłby się ukryć. Nie musiałbym go nawet widzieć by zmienić Vitae w jego żyłach w płynny ogień. - odparł Yusuf oceniając sytuację. Nie miał żadnych szans w walce. - Ale to mamy jak widzę za sobą.

Wampir na tronie skinął na głową na znak akceptacji takiej odpowiedzi.

- Czy masz jeszcze jakieś pytania?

Yusuf zastanowił się przez chwilę. Miał ich milion, ale czuł że czas im się kończy i nie wiedział czy uzyska prawdziwe odpowiedzi.

- Czemu? Dlaczego stworzyłeś nas, Heroldów? I czemu mamy cudze wspomnienia? Kim byłem zanim... stałem się tym czym jestem teraz? Ile z tego co wiem to prawda, a ile to cienie cudzej świadomości?

- Mieliście być między mną a resztą. Ty miałeś być mym Głosem. Przekazywać mą wolę śmiertelnym i nieśmiertelnym. Wszystko co wiesz jest prawdą.

Yusuf zamilkł. Był rozbity. Słowa które wypowiedział Mitra brzmiały prawdziwie. Głos Boga powinien być zbyt potężny, zbyt przytłaczający dla ludzi, jak i dla wampirów. Ale nie był. Był to zwyczajnie kolejny element mistyfikacji. Kolejny krok oddzielający Mitrę od swoich wyznawców, od ich problemów. Kolejna desperacka próba starego wampira by pogłębić swoją władzę.

Nagły huk i wystrzał spowodował, że wszyscy zamarli w świątyni. Tylko jeden Mitra-nie-Mitra wyciągał dłoń i mówił:

- Podaj mi proszę czapkę - wtedy Yusuf zauważył, że miał na sobie pierścień, a na oparciu stał kielich.

Sędzia skinął głową swojemu "bogowi". Wyjął czapkę z kieszeni wojskowej kurtki i trzymając ją przejechał dłonią po ostrzu swojego miecza, "błogosławiąc" je, jak i czapkę. Krwawy trybut dla Mitry. Spokojnie ruszył w kierunku tronu, z mieczem opartym o bark, jak u żołnierza prezentującego broń na defiladzie, a czapką wyciągniętą przed siebie w drugiej dłoni.

Podchodząc bliżej zebrał całą energię, energię zawartą w swojej krwi i przemówił z całym ciężarem Prawa nadanego jego przodkom, a przez to i jemu.

- Nie jesteś bogiem. - te trzy słowa zabrzmiały w Mitreum, w centrum władzy Boga niepowstrzymane w żaden sposób. Herezja. Zabrzmiały prawdziwie. I teraz każdy wampir w jego wnętrzu wiedział że to prawda. Czy musieli coś z tym zrobić? Nie. Ale wiedzieli. I to wystarczyło. Zasiał ziarna zwątpienia.

Wezwał całą siłę swojej Vitae i ruchem wymykającym się oczom przeciętnych śmiertelnych uniósł oburącz miecz, z czapką zawiniętą wokół rękojeści i ciął wyciągniętą dłoń Mitry.

- Kogo można spotkać w okolicy? Gwendolin Arwyn? Anna Bowsley? Inni z waszego rodzaju? Ilu? - padła seria pytań od dowódczyni. Odpowiedzi musiały być zwięzłe, każda sekunda się liczyła.
- Prawdopodobnie czterech pozostałych Heroldów, których widzieliście wcześniej, poczuła to samo wezwanie, co ja. Ja potrafiłem się mu oprzeć dzięki mojemu treningowi, ale nie mogę ręczyć za ich silną wolę. Mogą tu być, ale nie muszą. Mogą też być potencjalnie agresywni. Po akcji w Shard i trwającej godzinie policyjnej niewielu postronnych nas tu będzie. Gwendolin Arwyn jest niewiadomą, na obecność Anny bym nie liczył.

Navaho spojrzał na swoją kamizelkę odblaskową. Świecił się jak księżyc w pełni. Nie umiał odgadnąć jej przeznaczenia w tym momencie, oprócz tego jednego, najbardziej oczywistego: był właśnie wystawiany jako przynęta.