Rozmowa z mamą Marty przebiegła całkiem pozytywnie. Reakcja była adekwatna do sytuacji i wcześniej zaobserwowanego zachowania tej osoby. Oczywiście Wiesław nie do końca wierzył, że w ogóle rozmawia z mamą Marty. To mogło być po prostu efekt wcześniejszych obserwacji jej rodziców. Właściwie to już stawało się śmieszne. Typki z Rowów mogli wchodzić do snów, tworzyć konstrukcje pułapek w świecie snów i jeszcze powodować jakieś ataki podobne do padaczki. Tak, rzeczywiście zapowiadała się porządna walka. Wiesław „mamie Marty” odpowiedział z zatroskaniem „Proszę przyjeżdżać.” i pożegnał się.

Chwilę później kończyła się scenka zaczarowanej Marty, która pobiegła do jakiejś podejrzanej baby i prowadziła z nią dialog jakby przekręciło jej się w głowie. Podwójnie dziwne, bo przecież jeszcze przed chwilą całkiem racjonalnie pocieszała Aaliyę. To pewnie był jakiś atak łamiący wolną wolę. Biedna Marta. Wiesław chciał jej pomóc, ale był jeszcze na etapie rozpoznawania przeciwnika. Kto wie ilu z nich czaiło się w tych krzaczorach. Oczywiście Adrian natychmiast rzucił się na „ratunek” nie mając pojęcia z czym ma do czynienia. Nie chcąc podarowywać tamtym rabatu „2 w cenie 1” Wiesław natychmiast spróbował przywołać Adriana do porządku. Niestety nieprzemyślane działania skośnego odrobinę zaskoczyły Wiesława. Ogólnie głupota niektórych ludzi go nie dziwiła, ale w tym przypadku było sporo innych tematów. Wiesław nie zamierzał męczyć się na jakieś bieganie po polu, czy włażenie do lasu. Dlatego po prostu krzyknął za uciekającym licząc, że to wystarczy - a jak nie wystarczy to będzie problem, ale coś Wiesław przeczuwał, że Adrian i tak znajdzie się. Może nie cały i zdrowy, ale pewnie żywy. A może nie? No, w każdym razie i tak było już za późno na bieganie i taki pościg skończyłby się u Baby Jagi w lesie. Krzyk brzmiał:
- En'Driahoma każe ci zatrzymać się Adrian! Wracaj tu! Marcie nic nie będzie! - ściema na ściemie, ale może zadziała. W tym samym czasie Wiesław rzucił ziemniakiem celując w Adriana. Jak nie od słów to może od bólu otrzeźwieje.

Działania Wiesława okazały się bardzo skuteczne. Niezwykle. Kiedy tylko wspomniał o obcym wymiarze, noga Adriana powinęła się i zaryła w róg. W rezultacie cały Fujinawa potknął się i przewrócił. Na sam koniec dostał ziemniakiem w potylicę, jakby tego było mało. Bez wątpienia jego pościg już zakończył się. Marta natomiast zniknęła między drzewami ze staruszką. Nauczyciele w ogóle nie zauważyli jej braku. Wuefistka jednak podeszła do Wiesława.
- Lubimy się rzucać ziemniakami?! - krzyknęła do Czartoryskiego. - Dwadzieścia pompek. Raz dwa!

Wiesław odskoczył od niej mając na ramieniu swoją torbę, w której teraz był telefon Marty. Ogólnie niedawno pozbył się swojego, a tu już mu wpadło w ręce nowe z tych przeklętych urządzeń tych czasów. Szczerze mówiąc to nienawidził telefonów komórkowych. Reklamowano ich plusy, ale minusy napiętrzały się - najbardziej zdradziecki był nieustający dostęp do internetu i treści zaprojektowanych, żeby uzależnić i wykorzystać. Nieważne, czy była to reklama kremów, farmaceutyków, czy pornografia - wszystko to były śmiecie tych czasów wymyślone przez korporacje jakże podobne do tego ultrakapitalistycznego gówna, które swego czasu wykreowało socjalizm i komunizm. Ale wracając jednak do szmaciarskiej wuefistki to miał ochotę do niej odpowiedzieć „A weź, kurwa, spierdalaj jebany małpiszonie.” - odpowiedział jednak grzeczniej:
- Lubimy olewać uczniów powierzonych pod opiekę?! Marta Perenc właśnie weszła w tamte zarośla z jakąś podejrzaną osobą. I mi się widzi, że pani będzie odpowiedzialna jak coś stanie się Marcie Perenc. WueF skończył się, a kryminał może zacząć się. - powiedział do niej mierząc ją wzrokiem. Był gotów odskoczyć i uciekać od tej szalonej osoby - w stronę drogi.

Szmata zmarszczyła brwi.
- Nawet nie próbuj odwracać mojej uwagi od... - zaczęła, ale nagle zamilkła. Rozejrzała się i rzeczywiście nie dostrzegła Marty Perenc. W pierwszej chwili nie wiedziała nawet o kim właściwie Wiesław mówił. Dziewczyna była zwolniona z lekcji W-F, więc dla tego małpiszona napompowanego testosteronem prawie nie istniała. Prawie, bo jednak to wynikało z ideologii wuefistki, a nie z percepcji rzeczywistości.
- Do jasnej anielki... - przeklęła. - Nie ma Marty Perenc! - rzuciła do pozostałych nauczycieli.

Nauczycielka Anna Królik (o ile to jeszcze była ona) rozejrzała się po uczniach, a także zajrzała do autobusu. Rzeczywiście nigdzie nie widziała Marty Perenc. Momentalnie zbladła, kiedy to sobie uświadomiła. Wiesław uznał, że albo jest doskonałym aktorem albo rzeczywiście zmartwiła się... nie na tyle jednak, żeby widzieć jakąś popieprzoną kartoflaną babcię i nagły zryw energii ulubienicy klasowej (jak wynikało z jej karteczki z kim mogła poznać Wiesława... w sumie to nie było głupie i szkoda, że tego nie zrobi... z drugiej strony Wiesław poradzi sobie bez tego, bo zawsze sobie jakoś radził i tym razem nic się nie zmieni).
- Bernatko, mogłabyś ją poszukać? - zapytała, a Wiesław zastanowił się o kim mówi. Po chwili uświadomił sobie, że kanalia miała tak na imię. W podejrzany sposób przez jedno „t”. Anna Królik dodała po chwili:
- My tutaj zajmiemy się resztą uczniów.

Wuefowy małpiszon szpetnie przeklęła pod nosem, po czym spojrzała na Czartoryskiego.
- Gdzie widziałeś ją ostatnim razem? - zapytała. - [/i]Pójdziesz ze mną, nicponiu. Jak masz mnie kryminałem straszyć, to posłucham, co jeszcze masz mi do powiedzenia.[/i] - dodała. Wiesław omal nie roześmiał się. Nigdzie z nią nie pójdzie.
- Poszła za starszą kobietą, która przedstawiła się jako babcia pana Ceyna. W tamte zarośla. - pokazał jej gdzie palcem - A gdzieżbym śmiał straszyć kryminałem? Stwierdziłem tylko fakty. Podobnie jak to, że głównym opiekunem jest pani Ania, a ona wyraźnie powiedziała, że zajmie się resztą uczniów w czasie pani poszukań Marty. Z pewnością Marta nie odeszła daleko, bo ta babcia pana Ceyna to raczej z tych wiekowych. Dziękuję za obdarzenie mnie tak wielkim zaufaniem, że aż spotkał mnie zaszczyt propozycji uczestnictwa w akcji ratunkowej, ale mój tata - prokurator z Prokuratury Generalnej - zawsze powtarza, że dorośli nigdy nie powinni narażać nieletnich. Mam tylko 17 lat, więc jeszcze jestem nieletni - zresztą jakby tutaj moi znajomi z klasy nie byli w świetle prawa dziećmi to nie zabrałaby im pani alkoholu. Reasumując: pozostanę tutaj, a pani z pewnością w pojedynkę poradzi sobie z babcią pana Ceyna. - wciąż był gotów uciekać przed nią, zresztą teraz już był w bezpiecznej odległości. Tracił czas na wuefistkę - doskonale zdawał sobie sprawę, że gdyby z nią tam poszedł to tylko jedna osoba wróciłaby. Miał nadzieję, że przemowa będzie wystarczająca, żeby wuefistka w końcu odpieprzyła się, a on miałby czas zająć się pilniejszymi sprawami jak na przykład uzyskać od Aaliyi informacje albo sprawdzić, czy w okolicach znaku "Rowy" nie istnieje jakieś pole siłowe, które coś zrobi Mateuszowi i Agacie, gdy przekroczą granicę. Był też motyw z pozyskaniem dodatkowych sojuszników - tych nigdy za mało.

Małpiszon poirytował się tylko. Nic nie dotarło do jej pustego łba i z niewiadomych przyczyn zwlekała z poszukiwaniem Marty - innymi słowy odwlekała spełnienie swojego zasranego obowiązku.
- Oj znam ja takich jak ty. Młodzi inteligenci, którzy myślą, że rozumy pozjadali. Chcesz być prawnikiem jak twój tatuś, to może najpierw trzeba te studia prawnicze skończyć. - powiedziała kobieta (?) - Słusznie zauważyłeś, że jesteś niepełnoletni i pod moją opieką. W takim razie to moje rozeznanie, co jest bezpieczne, a co nie, jest obowiązujące. - rzekła - [/i]Pójście do lasu pod opieką nauczycielki, aby poszukać koleżanki z klasy i babcię nauczyciela?[/i] - zapytała - Gdzie tu narażanie nieletnich? Narażanie nieletnich to było, ale przed chwilą... - wskazała dłonią rozklekotany autobus. - Ale teraz?
Zdawało się, że testosteronowa małpa chciała wygrać każdą walkę, ale nie tylko na ringu. Również potyczki słowne liczyły się dla niej. Oraz dominacja. Nie chciał robić pompek? Nie chciał z nią iść do lasu? To było dla małpiszona wyzwanie. A ona patrzyła w oczy każdemu wyzwaniu. Co prawda porywała się z motyką na Słońce, ale jeszcze nie zdawała sobie z tego sprawy.

Ali natomiast rozmawiała przez chwilę z Feliksem. Wyglądała na bardzo zmęczoną, ale znajdowała się w stabilnym stanie. Nie miała co zrobić ze swoimi dłońmi raz składając ręce, innym razem dotykając twarzy. Głównie spoglądała na swoje buty. Trzebiński chyba ją pocieszał, bo delikatnie gładził po ramieniu. Potem jednak zwrócił uwagę na biblijny performens Olgi i ruszył w jej stronę czym prędzej. W ocenie Wiesława wystąpienie Olgi miało sens. Ale aktualnie nie mógł z tym nic zrobić. Natomiast mógł włączyć do rozmowy kogoś kto prawdopodobnie wie sporo i jest twardym zawodnikiem.

- Panie Ceyn! - Wiesław podniósł głos, żeby zwrócić na siebie uwagę Ceyna (i może wszystkich innych) - Pana babcia zabrała Martę Perenc w tamte zarośla, a pani wuefistka pomimo prośby pani Królik boi się iść tam sama szukać Marty.

Pan Sebastian akurat wychodził z busa.
- Moja... babcia? - zapytała.
- Przedstawiła się jako Ceyn i mówiła coś, że jest pana babcią. To ta staruszka kłamała?! - odparł Wiesław. Z mordy Sebastian wyglądał na podejrzaną osobę, więc nie było problemu rzucić na niego dodatkowe podejrzenia. Do tego tak niewinne i pasujące do jego pochodzenia z Rowów.
Sebastian zmarszczył brwi, przytrzymując się drzwi. Zerknął w dal.
- Ale dlaczego akurat Martę Perenc? - zapytał, choć chyba bardziej siebie niż Wiesława. Ten ostatni jednak postanowił odpowiedzieć, bo czemu nie? Być może Sebastian Ceyn będzie jednak sojusznikiem. Albo skończy jako kompost. To się jeszcze okaże. Wiesław sporo oglądał Survivor i wiedział, że w przypadku zderzenia dwóch plemion najlepiej uderzyć w osobę, która łączyła największą ilość osób. Nie zawsze to był lider sojuszu, czasem był to ktoś inny. Powiedział do niego:
- Dziel i rządź. Marta spajała najwięcej osób. - po czym przekazał mu karteczkę, na której Marta zaproponowała Wiesławowi, że zapozna go z innymi. Następnie skinął porozumiewawczo Sebastianowi i oddalił.

Czartoryski nie miał zamiaru już rozmawiać z wuefistką. Postanowił przemieścić się w stronę drogi. Jakby wuefistka stała mu na drodze to ominie ją wokół autobusu, a jeżeli nie stała na drodze to po prostu oddali się od niej przechodząc przy okazji obok Aaliyi i mówiąc jej, że wszystko będzie dobrze i "zaraz wracam". Oczywiście, gdyby chciała go ścigać (tj. wuefistka rzecz jasna) to zacznie uciekać i krzyczeć, że wuefistka jest opętana i próbuje go zabić. No i przemieści się do drogi.
Tak planował.

Małpiszon nie ruszył się z miejsca. Spoglądała z przymrużonymi oczami na Wiesława. Jakby widział to to pewnie powiedziałby jej, żeby sobie kupiła okulary. Wszystko wskazywało na to, że od teraz będą mieć ze sobą na pieńku. Nic nie powiedziała. Chyba zaczęła planować zemstę. Wiesław miał to gdzieś. Miał nadzieję, że babcia od kartofli zrobi wuefistce z dupy jesień średniowiecza.

Tymczasem Ali złapała Wiesława za ramię.
- Gdzie idziesz? - zapytała. - Może... nie oddalaj się, dobrze?
Chyba martwiła się o niego. Nie chciała tracić go z oczu.
- Iść z tobą? Masz jakiś problem? Znaczy jakiś dodatkowy... oprócz tych, które wszyscy mamy? - najwyraźniej nic nie słyszała z „dyskusji” między Wieśkiem, a małpiszonem. Tamta już oddaliła się w stronę lasu.

Wiesław zatrzymał się i spojrzał na dziewczynę. Uśmiechnął się do niej:
- Dziękuję. Ja... nie jestem do końca pewien co stało się, ale mam swoje podejrzenia. Porozmawiajmy, ale przejdźmy kawałek od autobusu w stronę drogi. - po przejściu kilkunastu metrów, gdy znaleźli się poza zasięgiem słuchu reszty zapytał ją: - Pamiętasz może swój sen? - i dodał zanim odpowiedziała - Zasnąłem jako ostatni i obudziłem się jako drugi (po Sebastianie Ceynie). Pamiętam, że zasnąłem, gdy minęliśmy znak "Rowy", a obudziłem się zanim autobus zjechał z drogi na to pole. Innymi słowy spałem najwyżej kilka, może dziesięć sekund - nie ma możliwości, żeby w takich okolicznościach pojawiał się sen, a jednak był. I nie tylko ja go miałem... twoje oczy zmieniły barwę i z trudnością przyciągnąłem cię... nie chciałbym, żebyś pomyślała, że zwariowałem, dlatego na tym przerwę. Ale gdybyś widziała coś czego nie widzę to proszę daj mi znać i... dyskretnie zwróć uwagę, czy wzrok Ceyna reaguje na to co widzisz... ech... - na moment przerwał i dodał: - Cieszę się, że jesteś.

Ali uśmiechnęła się lekko.
- Ja też cieszę się, że ty jesteś. Uratowałeś mi życie. Cieszę się, że pani Bernadeta poszła szukać Marty, bo ona też mi bardzo pomogła. - mruknęła - Nie jestem tylko pewna, czy na serio powinieneś cieszyć się z mojej obecności. Otóż… myślę, że to się stało przeze mnie.
Zamilkła na moment, kiedy odeszli nieco na bok.
- Czy uznasz mnie za szaloną, głupią dziewczynę, jeśli powiem, że wierzę w rzeczy paranormalne? - zapytała - Nawet nie chodzi tu już o wiarę. Tylko o to, że one po prostu… istnieją.
Spuściła wzrok. Wiesław wydawał jej się raczej twardo stąpającym po ziemi facetem. Wolała nie wypaść przed nim na fankę Ezo TV, numerologii i tarota. Chyba bała się, że zostanie wyśmiana.
- Nie, oczywiście, że nie uznam cię za taką. Wiem, że trudno mówić o tych sprawach w dzisiejszych czasach. Sam mam z tym problem. Mój ojciec dużo zajmował się tym i... no, ja też wiem, że one istnieją. Doświadczyłem ich w dzieciństwie. Chciałbym, żebyś mi zaufała. Powiedz czemu uważasz, że to stało się przez ciebie? - uśmiechnął się do niej - Obiecuję, że nadal będę cieszył się z twojej obecności.

Ali przez chwilę milczała.
- Otóż... - rozejrzała się dookoła, czy nikt ich nie podsłuchiwał. Zdawało się, że nie. - [/i]Musisz mi obiecać, że nikomu o tym nie powiesz. To jest związane z moją rodziną. Pewnie słyszałeś plotki o tym, że moja mama i tata zginęli w wypadku? Otóż... to prawda. Ale zanim powiem ci cokolwiek więcej, musisz obiecać, że zachowasz to dla siebie. Nie sądzę, że powinnam ufać tym ludziom. Szczerze mówiąc wciąż się waham, czy powinnam ufać tobie. Ale... ciężko jest iść przez życie tak całkowicie samej...[/i] - zawiesiła głos - Może to głupota, ale chcę ci powiedzieć o wszystkim. Nawet Marta o tym nie wie...
- Obiecuję. Cokolwiek powiesz, cokolwiek stałoby się - nikomu nie powiem. - Wiesław mówił szczerze. Wiedział o wielu tajemnicach.

Aaliyah przez chwilę milczała.
- To był naprawdę paskudny dzień. Oszczędzę zbędnych szczegółów, ale obudziłam się ze złymi przeczuciami. Wszystko po kolei szło nie tak. Pewnie nie poszłabym na tę imprezę, gdyby nie wyciągnęła mnie Marta Wiśniak. Byłam wtedy tak niedorzecznie zauroczona Alanem. Chciałam go zobaczyć. Chociażby zobaczyć. Tak bardzo spieszyłam się, że zostawiłam włączony gaz na kuchence. Mamy na dodatek bardzo szczelne mieszkanie, było dodatkowo ocieplone po zimie. Moi rodzice zginęli. A kiedy przyszłam... ujrzałam ich zwłoki.
Musiało minąć trochę czasu, ale nawet teraz al-Hosam była pod wrażeniem tamtego momentu. Jej głos lekko drżał. Zdawało się, że jeszcze chwila i się rozpłacze.
- Nie wiedziałam, co robić. Już miałam dzwonić na policję. Ale wtedy... ujrzałam ich. Stali obok mnie. Cali w świetle, półprzezroczyści. Pomyślałam na początku, że może mi się tylko wydawało. Że może wcale nie umarli. Ale jednak... to był ich koniec... choć nie taki ostateczny. Mama i tata nawiedzają mnie od tamtego czasu. Ja... ja chyba widzę duchy... - szepnęła - Ostatni raz mówili do mnie na pokładzie autobusu. Tata głównie dyktuje mi, co mam pisać do jego partnerów biznesowych, to on nie chciał, abym wyjawiła ich śmierć publice. Mówi, że będzie sterował swoim imperium za grobu. I to robi. Mama troszczy się bardziej o mnie. Ale i tak to wszystko jest dla mnie bardzo... męczące. Słyszałam, że w naszej rodzinie mieliśmy osoby uzdolnione duchowo... moja babka na przykład. Myślałam jednak, że to tylko bajki. Wszystko zmieniło się jednak i teraz jestem bardzo wierząca. Duchy istnieją, Wiesławie. I są wokół nas. Nie potrafimy ich tylko dostrzec. To znaczy wy nie potraficie. Ja niestety mam tę umiejętność.

Wiesław po tych słowach na moment zamyślił się. To nie było takie głupie widzieć duchy, choć mogłoby być i irytujące. Zależy kogo - jak i w życiu, tak i po śmierci najwyraźniej ludzie potrafili być namolniakami.
- Przykro mi ze względu na twoich rodziców... moja mama umarła dawno temu i... nie bardzo pamiętam jak wyglądała. I choć chciałbym ją jeszcze zobaczyć (i nie tylko ją) to rozumiem, że takie nieustanne towarzystwo mogłoby być męczące. - uśmiechnął się do niej smutno i dotknął jej dłoni - Dziękuję ci za zaufanie. Nasze życie nie jest tak różne. Chciałbym ci powiedzieć prawdę o sobie, ale boję się, że nie uwierzysz. Nawet z tym co już widziałaś. Dlatego to co powiem będzie pozbawione szczegółów. Przepraszam. W moim domu był innego rodzaju wypadek. Ojciec zajmował się sprawami, które nazwałaś paranormalnymi. To jego obsesja, której nigdy do końca nie rozumiałem. Jednak asystowałem mu, no i sporo czytałem na ten temat. Pewnego dnia... pewnego dnia zostałem sam, choć mój ojciec żyje, a przynajmniej tak mi się wydaje. Zaginął. Ostatnio uzyskałem informację, że będę mógł spotkać go w Rowach w czasie tej wycieczki. Nie wiem czy to prawda... ale za nim będę kontynuował i oczywiście o ile chcesz teraz proszę, żebyś mi obiecała, że nikomu nie powiesz tego nigdy. I... że mimo wszystko do końca tej wycieczki będziemy dla siebie oparciem nawzajem.

- Najgorsze jest to, że odnosisz wrażenie, że nie jesteś w pełni sobą. - mruknęła Aaliyah - Każdy ma swoje jedno, własne życie. Każdy podejmuje swoje własne wybory i liczy na to, że okażą się najlepsze. Natomiast ja… gdziekolwiek nie pójdę, mam na karku moich rodziców, którzy mówią mi, co jest dla mnie najlepsze. Co powinnam zrobić. Mam mieszane uczucia, bo po części jestem im wdzięczna za zaangażowanie… a po części uważam, że wysłuchiwanie ich to minimum z mojej strony, biorąc pod uwagę, że ich zabiłam… a po części chciałabym, aby zniknęli. Czy jestem złą osobą? Czy jestem złą córką?
Aaliyah załkała. Chyba zbliżała się niebezpiecznie na skraj ataku paniki. Mimo to znalazła w sobie siłę. Chwyciła się Wiesława.

- Bardzo cię szanuję, że mi to powiedziałeś. Chcę, żebyś odnalazł swojego ojca. Chciałabym, żebyś powiedział mi więcej. Żebyś powiedział mi wszystko. Nawet nie wiesz, co teraz czuję… Przez całe życie myślałam, że będę kompletnie sama z moimi paranormalnymi kłopotami. Natomiast ty nie tylko je rozumiesz… ale masz swoje własne. To nas łączy. To coś, czego nie idzie podrobić. Chcę ci pomóc. Moi rodzice na pewno są martwi. Ale jeżeli twój ojciec nie jest, to pragnę pomóc wam odnaleźć się. - trzymała dłonie Wiesława bardzo mocno. Jakby były jej kołem ratunkowym. A on odwzajemnił uścisk. Zdawało mu się, że była jego kołem ratunkowym, ale w tym brudnym świecie jeżeli coś było zbyt piękne, żeby było prawdziwe to zazwyczaj było fałszem. Kolejnym kłamstwem drapieżnego kosmosu - jak to mawiał Wiesław. Postanowił jednak zaryzykować. Niemal wszystko przemawiało za tym, a był tylko jeden minus. Oczywiście to łatwo mogło obrócić się przeciwko niemu, ale czemu nie? Najwyżej uzna go za świra... samej przyznając, że widzi duchy i jakby to komuś powiedziała to uznaliby ją za świra. No cóż. Może rzeczywiście są świrami, a Marta Perenc po prostu poszła w krzaki jeść ziemniaki.

- Nie jesteś złą córką. I nie zabiłaś ich. To był nieszczęśliwy wypadek. Ludzie odchodzą, a przynajmniej taki jest naturalny ciąg zdarzeń. Przedwczesna śmierć twoich rodziców, mojej mamy i zniknięcie mojego taty - tak stało się, bo prawie nikt nie żyje wiecznie... - trochę przeciągał chwilę opowiedzenia jej prawdy, obawiał się tego momentu - Chciałbym, żebyś już nigdy nie była sama z tymi paranormalnymi kłopotami. Od dziś - cokolwiek wydarzy się - wiedz, że masz we mnie oparcie.

Przez moment zdawało mu się, że są sami. Razem. Upewnił się, że nikt ich nie podsłuchuje, choć ci od pułapek w świecie snów mogli słyszeć wszystko. Ale niech sobie słuchają.
- Ja... - przez te wszystkie lata wiele osób poznało jego tajemnicę. Czas tłumaczył wszystko. W tym przypadku potrzebował jej to powiedzieć, ale nadal obawiał się jak zareaguje. W końcu przemógł się - To co robił mój ojciec... on chciał... - Aaliyah słuchała go dość długo, a on jej powiedział prawdę o sobie.

Jakiś czas później, ale przed odejście w stronę obozu Wiesław widząc, że Alan nie wybiera się do szpitala pomimo złamania nogi (czy tam poważnego urazu) zagaduje do niego:
- Niemcy byliby z ciebie dumni - przedkładasz podróż do obozu nad swoje własne zdrowie. Czemu nie chcesz z tym urazem jechać do szpitala?

Wiaderny zastanawiał się co odpowiedzieć koledze. Nie zamierzał przy nauczycielach zdradzać się ze swoją wiedzą. Ich idiotyczne tłumaczenia, tylko podsyciły w nim podejrzenia, że mogą być zamieszani w coś czego do końca jeszcze nie rozumiał.
- Myślisz, że dam się poprowadzić do szpitala, komuś kto wierzy, że żarcie z McDonalda powoduje masową śpiączkę? - odpowiedział, na tyle głośno by pozostali nauczyciele mogli usłyszeć. Wuefistka była idiotą, ale to, że reszta nie sprostowała jej pierdół świadczyło o nich bardzo źle. wuefistka mogła go usłyszeć.
- Ale to nie czekasz na karetkę?
- Nie - odpowiedział Alan, nerwowo zerkając na zegarek.
- Do wesela zagoi się. - dopowiedział jeszcze Wiesław czując, że Alan coś ukrywał. Czyżby i on wiedział więcej? Ale skąd? Od Sebastiana? W każdym razie Alan bał się jechać do szpitala, a przynajmniej tak Wiesław wywnioskował z jego stanowczej odmowy pomocy medycznej. Nie przyjedzie karetka, bo to niezupełnie są Rowy...

Wiesław z Aaliyą też poszli do obozu, choć plan Olgi wydawał się sensowny. Warto było trzymać się razem. Przynajmniej teraz. Oczywiście zabiorą - w sensie grupa - ze sobą Adriana, a Wiesław o nim przypomni jeśli będzie trzeba.

Zdawało się, że jest już po wszystkim, jednak był to dopiero początek wieczoru. Po wyjściu z autobusu Maja wraz z Feliksem oddalili się od pojazdu o przynajmniej dziesięć metrów. Ze względów bezpieczeństwa. Wszyscy jakoś z tego wyszli i można było już wyluzować.
Maja i Feliks pogadali trochę. Wyszło na to, że na osobności.
- A ty wziąłeś na tę wycieczkę jakiś towar? - dziewczyna spytała w pewnym momencie.
- No pewnie - odparł chłopak, z lekko wymuszonym uśmiechem... Był to zapewne najbardziej treściwy fragment ich pogaduszek.

Maja zastanowiła się nad kwestią helu. To było możliwe i mogło wyjaśniać całe nieszczęśliwe zajście, ale Maja miała wątpliwości. Czy hel działa tak usypiająco? Czy zamiast drzemki, nie powinni byli mówić po wenusjańsku?... Postanowiła zagadać później o to Nowickiego. Zdecydowanie później, bo póki co naskoczyła na niego najpierw pani Ania, a później Agata. I co się czepiały człowieka?! Nawet jeśli to przez ten hel, a było to duże jeśli, to nie zrobił tych butli sam - były kupione.
Większość osób zdawała się nie przyjmować spokojnie tego co się stało - wszystko w nerwach, dużo marudzenia, a nawet krzyków. Część chciała nawet zrezygnować z tego powodu z całego wyjazdu... Oczywiście mówienie Agacie czegokolwiek mijało się z celem. To ona wszystkimi dyrygowała, lub chciała dyrygować, więc każda próba wpłynięcia na jej zdanie była w jej oczach atakiem na jej osobę. Maja nie była typem kamikaze i spokojnie stała z boku, trzymając się z Feliksem za rękę. Oczywiście oboje pisali się do grupy reflektującej na wizytę w szpitalu. Maję nadal jeszcze bolało kolano, a po tym co jej się przyśniło zdecydowanie wolała dmuchać na zimne.

Jakby mało było zamieszania Olga wyskoczyła z nie lada sceną. Mimo iż okoliczności nie sprzyjały okazywaniu radości, Maja słysząc jej słowa, nie mogła się powstrzymać, aby nie zacząć chichotać pod nosem.
Radosną chwilę przerwało jednak zniknięcie Marty. Oddaliła się, podobno z jakąś obcą osobą. W innych okolicznościach Maja gotowa była pobiec za nią. Obecnie jednak nadal pobolewało ją kolano i nie chciała go nadwyrężać. Zdziwił ją fakt, że Pani DąbSłonicka nie podążyła za zagubioną uczennicą, tylko wdawała się w jakieś nieistotne dyskusje... A Marta w międzyczasie zniknęła z pola widzenia.
Kręcąc głową, Maja ruszyła ustawić się na zbiórkę. Wraz z Feliksem, bez pośpiechu i pomagając sobie nawzajem, dołączyli do grupy, która miała udać się do szpitala.

Nie chciał wierzyć w to co powiedział Ceyn, chciał uwierzyć, że najebał się i naćpał dlatego wpadł w paranoję i zachowuje się irracjonalnie. Ale gdy do wypadku autokaru przyjechała jedna, żałosna karetka, a potem jedna suka policyjna dotarło do niego, że to dzieje się naprawdę. Choć wychylił kilka głębszych i wciągnął krechę nigdy nie czuł się bardziej trzeźwy, nigdy też tak się nie bał. A to był dopiero początek. Gdy zastanawiał się dlaczego gliniarze nie zainteresowali ich kierowcą, dlaczego nie kazali połamanemu nastolatkowi spierdalać w podskokach do ambulansu, Turlecki wyskoczył z tym swoim śmiesznym programem wycieczki. Skalę absurdu wypierdoliło w kosmos, Wiaderny czuł się jak w śnie wariata, do głowy mu przyszło, że wcale się nie obudził, że dalej śni jakiś chory koszmar. Tyle, że ból jakiego doświadczył w czasie kraksy był prawdziwy, dzięki używkom trochę zelżał, ale nie zniknął, noga była złamana. Gdy kulejąc, wytoczył się z furgonetki od razu rozejrzał się po obozie w poszukiwaniu kamer. Takiej pojebanej akcji nie mógł zorganizować żaden gang, ani Pruszków ani Wołomin. Tylko wojsko albo tajna rządowa agencja odważyła by się porwać syna Janusza Wiadernego nie bojąc się, że jego stary zrobi w programie Jaworowicz gównoburzę, wynajmie Rutkowskiego i wymusi na Ziobro zdecydowane działania. Oglądał „Cube”, kto wie, czy ktoś nie wpadł na podobny pomysł, by kosztem siedemnastoletnich dzieciaków nie przeprowadzić jakiegoś chorego eksperymentu. Alan rozpaczliwie szukał logicznego wytłumaczenia, ale w tym co się działo, nie było żadnej logiki. W końcu uznał, że nie może tracić sił, żeby to zrozumieć. Musi zrobić wszystko, żeby przetrwać. Skupić się na tym co ważne. Ostrzec pozostałych i razem znaleźć jakieś wyjście z tej chorej sytuacji.

Ledwo wszedł do domku, rzucił plecak na łóżko po czym zwrócił się do Jacka. Czuł ulgę, gdy okazało się, że trójboista zostanie jego lokatorem.
- Musimy zebrać wszystkich i coś ustalić. Wszystko wyjaśnię w swoim czasie, ale teraz muszę coś sprawdzić. Pomożesz mi?

Jacek kiwnął jedynie głową, na znak potwierdzenia, po czym ruszył za kulejącym kolegą z klasy. Nie odzywał się przy tym. Wraz z otwarciem ryja tracił większość szczątkowej charyzmy, więc nie był zbyt rozmowny. Z nabożną powagą pomagał Alanowi pokonywać trasę.

Udali się do wyjścia. Niezdarne, przepełnione bólem zranionej nogi kroki Alan w towarzystwie Gołąbka skierował w kierunku kafejki internetowej, którą wypatrzył na mapie ośrodka. Podszedł do drzwi budynku sprawdzając czy są otwarte.

Były. Wnet ujrzał wnętrze budynku. Znajdowały się tutaj trzy podłużne stoły, przy których łącznie naliczył dwanaście stanowisk. Komputery wydawały się dość średniej jakości. Przynajmniej monitory sprawiały wrażenie nowoczesnych, cienkich. Z pomieszczenia obok wyszła kobieta. Miała na około siedemdziesiąt lat. Poruszała się powoli, być może z powodu dużej nadwagi.
- Dzień dobry, kochaneczku. Przyszedłeś pewnie napisać maila do rodziców? - uśmiechnęła się lekko. - To już przyjechaliście z Warszawy, tak? To z tej wycieczki? Jestem pani Hania - przedstawiła się. - Jestem tutaj dozorcą. Sprawuję pieczę nad komputerami, żeby żaden łobuz nie przyszedł i nie zrobił im krzywdy - uśmiechnęła się lekko.

- Mam na imię Alan a to jest Jacek. Tak, przyjechaliśmy w Warszawy. Tak jak pani mówi, chcieliśmy wysłać maile do rodziców – wyciągnął z kieszeni portfel – Ile kosztuje godzina?

- Wszystko wliczone w cenę obozu - powiedziała pani Hania. - Wasze konta powinny zostać już utworzone. Login to pierwsza litera imienia oraz nazwisko. Hasło takie samo. Po zalogowaniu wyskoczy komunikat z prośbą o zmianę hasła. Na każdym koncie jest ustawiony zegar. Każdy dziennie może spędzić maksymalnie pół godziny przy komputerze. Jesteście na obozie, żeby odpocząć na świeżym powietrzu, a nie żeby grać w gry przeglądarkowe - dodała i zaśmiała się lekko.- Choć to może was z początku irytować.

Alan skinął w podziękowaniu a gdy kobieta odeszła zasiadł przed komputerem, wklepał login “mwisniak”, potem zgodnie z instrukcją wpisał to samo hasło by następnie je zmienić na “zajebie_cie_ceyn”. Był niemal pewny, że ludzie z ośrodka kontrolują przepływ informacji, dlatego wolał pozostać anonimowy i zalogował na konto swojego kumpla. Albo jego siostry, bo nosili takie same nazwiska i pierwszą literę imienia. Trudniej będzie ustalić potencjalnego sprawcę. Pierwszym nazwiskiem jakie wklepał w internetową wyszukiwarkę była Elżbieta Halmann.
- Zalogowałem się na konto Wiśniaków, ty zrób to samo, zaloguj się na cudze konto – polecił koledze szeptem - Sprawdzę najpierw tą Halmann, ty możesz ogarnąć jakieś informacje o tym obozie. Może gdzieś są jakieś wzmianki o dziwnych wypadkach… sam nie wiem. Jak znajdziesz coś podejrzanego, powiedz.

Jacek zrobił dziwaczną minę. Nie potrzeba było osoby wyjątkowo empatycznej, aby rozczytać, że Gołąbek nie ma pojęcia co się dzieje. Jąkała sam nie był pewny czemu właściwie trzyma się przy Alanie i bierze udział w tych dziwnych podchodach. Wydawał się nieprzekonany, ale po raz kolejny po prostu skinął głową i zaczął działać. Po kilku sekundach grube paluchy trójboisty zaczęły się logować na konto Feliksa. Nie lubił dealerów narkotykowych… “Ośrodek wypoczynkowy Rowy wypadek” - wklepał do przeglądarki. Nie miał zacięcia detektywistycznego.

Alan zauważył w końcu zawahanie na twarzy kolegi.
- Jacek, zaufaj mi. Ktoś chce nam zrobić krzywdę. Prawdziwą krzywdę. Zobacz. Siedzę tu z tobą ze złamaną nogą, nikt się mną nie zainteresował. Mi też w to ciężko uwierzyć, ale to co się dzieje wokół nas, już dawno wypierdoliło poza wszelką skalę normalności.

Wiaderny zerknął na informacje, które wyskoczyły mu na ekranie komputera. Elżbieta Halmann figurowała tylko i wyłącznie w kontekście Ośrodka Słowianie. Okazało się, że ten został wybudowany i oddany do użytku w maju tego samego roku. Wszystko było nowe i świeże. Kobieta na pierwszy rzut oka miała około pięćdziesiąt lat. Zdawała się elegancka i dostojna. Wszędzie zostało użyte tylko jedno jej zdjęcie w niebieskiej sukni, która przywodziła na myśl filmy fantasy.

Ciężko było znaleźć jakiekolwiek informacje na jej temat. Nie miała profilu na serwisach społecznościowych. Nie było z nią prowadzonych również żadnych wywiadów. Zdawało się, że nigdy wcześniej nie prowadziła podobnego ośrodka. A nawet jeśli, to nie było o tym najmniejszej wzmianki w internecie.
Jacek o dziwo znalazł pojedynczy artykuł, który odpowiadał wyszukanemu przez niego haśle. Informacja była jednak zdawkowa. Otóż wyglądało na to, że w trakcie budowy Ośrodka Słowianie dochodziło do wielu różnych wypadków. Wszystkie zdawały się przypadkowe i niezbyt z sobą powiązane. Jeden kierownik budowy zmarł na zawał w miejscu pracy. Jego następca utopił się w okolicznej rzece. Dwóch robotników przygniotły belki w trakcie stawiania domków, ale nie odnieśli żadnych trwałych szkód. Miały miejsce dwa pożary, ale zostały szybko ugaszone dzięki sprawnej reakcji nadzorujących. Poza tym zdarzały się częste kradzieże z magazynów surowców. Znikało drewno, cement, deski, dachówki, a nawet narzędzia. Wszystko zostało opisane na stronie rowy.pl pod zakładką “Co słychać w Rowach”. Pojedynczy artykuł zatytuowany “Ciąg niefortunnych zdarzeń podczas budowy nowego ośrodka wczasowego”.
Pani Hania zerknęła na Jacka i Alana.
- Uważajcie tylko, żeby nie spóźnić się na spotkanie z panią Halmann - powiedziała. - Piszcie szybko maile i zmykajcie, jeśli nie chcecie zostać zbesztani - uśmiechnęła się lekko.
- Jeszcze moment proszę pani! – Wiaderny odpowiedział z wymuszonym uśmiechem.
- No dobra, łapserdaki - mruknęła pani Hania, kręcąc głową.
Alan powiększył zdjęcie kierowniczki ośrodka, jednak uwagę skupił na szczegółach tła, charakterystycznych elementach otoczenia, symbolach, które mogły znajdować się na fotografii. Kiedy skończył wpisał kolejną frazy łącząc je w różnej konfiguracji „Ośrodek wczasowy” „Rowy” „Sny” „Koszmary”, Zaginięcie” „Porwanie” „Wypadek” „Uczniowie”. Na końcu zawahał się, ale w końcu wyklepał na klawiaturze niepewnie „Zjawiska Paranormalne” łącząc z wpisywanymi wcześniej frazami.

Tu już miał dużo mniej sukcesów. Nie znalazł wzmianki o ośrodku w kontekście żadnej innej wycieczki. Na stronie ośrodka również nie było zdjęć z poprzednich turnusów. To zastanawiało Alana. Wnet doszedł do wniosku… że być może ich wycieczka była pierwszą w historii Słowian. Zdawało się całkiem możliwe, że żadna szkoła nigdy wcześniej nie posłała tutaj swoich uczniów. Liceum św. Jana Chrzciciela zdawało się pod tym względem pionierskie. W internecie nie zostały opisane żadne lokalne zjawiska paranormalne. W zdjęciu pani Halmann również nie dostrzegł niczego interesującego. Nawet nie wiedział, czy zostało wykonane na terenie ośrodka. Jeszcze nie zdołał zrobić rekonesansu po okolicy i znał tutejszych terenów.

Chłopak stwierdził, że nic już więcej nie wymyśli. Nie chciał wzbudzać niepotrzebnej uwagi staruchy zarządzającej tym przybytkiem, więc po chwili wylogował się, poczekał aż Jacek skończy po czym grzecznie podziękował kobiecie i kuśtykając wyszedł wraz z kolegą z kawiarenki.

***

Po chwili wrócili z Jackiem do domku. Nim Wiaderny przeszedł do rozmowy z lokatorami, podszedł do stojącego na środku pomieszczenia stołu, po czym zaczął siłować się jedną z nóg. Gdy ją już wyłamał zostawił przekrzywiony stół w spokoju, nie tłumacząc na razie zdziwionym kolegom, dlaczego niszczy mienie ośrodka „Słowianie”. Zwrócił się najpierw do Matiego, który był coraz bardziej irytujący. Alan nie wiedział, dlaczego żywi wobec swojego przyjaciela tak mieszane uczucia. Jeszcze rano skoczyłby za nim w ogień, teraz jednak pojawiła się jakaś rysa. Czuł, że Wiśniak zachowuje się inaczej. Nigdy nie był tytanem intelektu, ale teraz wyglądało jakby sprzężył swoje szare komórki z Agatą. Miał nadzieję, że to chwilowy spadek formy i uda się go naprostować.
- Mam pewien plan – zaczął enigmatycznie Alan szukając w głowie odpowiedniej motywacji dla przyjaciela – Chcę dojebać w końcu pedałkowi jak tu wróci ze szpitala, ale musisz mi najpierw załatwić parę rzeczy, ok? Koło budynku administracji stoi składzik na narzędzia. Kiedy my z Jackiem pójdziemy na spotkanie z kierowniczką tego zjebanego ośrodka, włamiesz się tam i zabierzesz narzędzia. Młotki, śrubokręty, siekiery, noże, wszystko co ci wpadnie w ręce i zmieścisz w plecaku. Sprawdź też czy nie ma tam może kanistrów z benzyną albo ropą, ale na razie zostaw je w spokoju. Jak jakiś cieć złapie cię i spyta co robisz, zaprowadzisz go do naszego domku i…
Alan pokazał na uszkodzony mebel, który przed chwilą zdewastował.
- …powiesz, że zniszczyliśmy stół i chcieliśmy go naprawić, zanim ktoś się zorientuje i nas ukara.. Dasz radę to zrobić? – spytał Alan szukając w oczach przyjaciela śladów zrozumienia i inteligencji.

- Tak, jasne - odpowiedział Mateusz.
Uśmiechnął się lekko do Alana. Zdawało się, że bardzo mu przypasowało to, że przyjaciel od razu brał się do działania. Nawet pomimo złamanej nogi, Wiaderny nie koncentrował się na biadoleniu, tylko myślał o tym, jak wyżyć się na słabszych. To jak najbardziej pasowało Mateuszowi.
- Mówisz z sensem - dodał Wiśniak. - Trzeba mu przypierdolić raz, a porządnie. Ale myślałem, że chcesz mu po prostu przyjebać tą nogą od stołu. Po co nam dodatkowe narzędzia? - zapytał, nie rozumiejąc. - Nie chcemy przecież pociąć go siekierą… - zawiesił głos. - Albo pochlastać nożem.
Następnie zamilkł i nieco oklapł. Zazwyczaj nie lubił być głosem rozsądku. To jego hamowano, a nie on hamował innych. Wolał jednak nie zabijać Wakfielda, nawet jeśli był zjebaną, spedaloną ciotą.

- Nie. Ale tak go kurwa w nocy wystraszymy, że się gnojek posra ze strachu. Wszystko nagramy a potem puścimy po szkole – zmyślał Alan starając się być jak najbardziej przekonujący – Pójdziesz do składziku a ja później przygotuje kominiarki.

Mateusz zaśmiał się.
- O kurwa, wchodzę w to! - krzyknął. - Gorzej, jeśli zacznie się rozbierać i będzie proponował, że da nam dupy, byśmy go tylko nie zabijali. Wtedy to chyba na serio mu tą siekierą przeoram odbyt - mruknął.

Jacek podrapał się po głowie zaniepokojony. Kiedy zgodził się być w jednym pokoju z Alanem i Mateuszem, nie spodziewał się aż takich numerów. Nie był pewny co ma zrobić i czy powinien reagować. Obawiał się, że Mateusz może go zwyzywać, więc na razie siedział cicho...

- Dobra. To idź teraz do Agaty i spytaj czy pożyczy nam boomboxa. Zaproś ją przy okazji na wieczorną bibę – polecił Wiaderny.

- Spoks - mruknął Mateusz. - A jak z tą nogą? - zerknął na złamaną kończynę Wiadernego. - Bardzo ci napierdala?

- Julka mi dała ścieżkę koksu. Jest git. Wytrzymam - odpowiedział Alan siląc się na uśmiech.

- Wytrzymasz jakiś czas, a potem koks rozpłynie się i powróci ból - powiedział Mateusz. - A masz tu być cały tydzień - przypomniał. - W ogóle sądzę, że powinieneś był jednak pojechać do szpitala. Wiem, że jesteś twardziel, no ale bez przesady. Jak zaczniesz kuśtykać do końca życia, to ludzie jeszcze pomyślą, żeś jakaś łamaga czy coś - dodał.

- Jutro stąd spieprzam, ale najpierw musimy rozprawić się z Wakfieldem. Czekałem na to dwa lata, noga mnie nie powstrzyma - odparł z udawanym przekonaniem Wiaderny. Gdy Wiśniak wyszedł, nastolatek od razu zwrócił się do pozostałych lokatorów.
- Żeby nie było. Nic nie zrobię Amerykańcowi. Musiałem znaleźć Mateuszowi odpowiednią motywację.

- Aaa…. - Jacek pokiwał głową ze zrozumieniem. Wyglądał tak, jakby kamień spadł mu z serca. - Ale… Ale… Ale… o co cho… cho… cho… chodzi z tymi na… na… narzędziami?

- Mówiłem ci. Musimy założyć, że ludzie w tym obozie są niebezpieczni. Właściwie mam pewność, że tak jest. Potrzebujemy czegoś do obrony.
Gdy Alan pozbył się na dobre Mateusza, zwrócił się do Adriana. Azjata torturujący robaki nie mógł być normalny, lecz nastolatek w duchu musiał przyznać, że nad większością kolegów japoniec góruje intelektualnie. W życiu by nie pomyślał, że przyjdzie mu mieszkać z jednym domku z typem, któremu najchętniej by spuścił łeb w kiblu, jednak Wiaderny wszystkie animozje zostawił za sobą w chwili gdy opuścił autobus. Choć większością uczniów wcześniej gardził, nie chciałby, żeby komukolwiek z nich stała się krzywda.
- Wiem, że masz łeb na karku. To co tu się dzieje nie jest normalne i musimy się przygotować, że ktoś może próbować zrobić nam coś... złego – powiedział Wiaderny – Widziałem, że ta twoja kumpela…Marta?... poszła za jakąś staruszką i już nie wróciła. Chcę ją znaleźć tak samo jak ty, ale musisz mi pomóc dowiedzieć się co tu się dzieje. Za chwilę spotkamy się na zbiórce z kierowniczką tego ośrodka. Chcę, żebyś w tym czasie poszedł do budynku administracji i znalazł jej biuro. Powinna tam trzymać teczki z naszymi personaliami, musisz je stamtąd wynieść i przynieść tutaj. Może przy okazji uda ci się wybadać jej komputer? Ja w tym czasie postaram cię kryć i zagadam raszplę, żeby dać ci więcej czasu. Zrobisz to dla nas? Dla Marty?

Adrian pokiwał głową. Zdawało się, że nie chciał powiedzieć nic więcej. Alan tak właściwie zaczął się zastanawiać, czy jego słowa do niego dotarły. Fujinawa w tej chwili wydawał się naprawdę upośledzony. A może przestraszył go plan napuszczenia strachu Wakfieldowi? Lub też bał się o Martę? Ciężko było stwierdzić, o czym myślał Adrian. O ile w ogóle myślał.
- Sam mam pójść? - nagle odezwał się. - Byłoby dobrze, gdyby ktoś mi pomógł. Ty i Mateusz nie możecie, macie swoje zadania… Może jednak zaangażujemy kogoś spoza domku? Ufasz komuś na tyle? - mruknął.

Alan zastanawiał się, kto mógłby towarzyszysz okularnikowi, ale nikt rozsądny nie przychodził mu do głowy.
- Jak za dużo dzieciaków nie zjawi się na spotkaniu z kierowniczką, mogą zacząć coś podejrzewać. Dwie osoby można przeoczyć, trzy? Za duże ryzyko. Musisz pójść sam.

Adrian westchnął i pokiwał głową.
- Sam. W porządku - mruknął Fujinawa. - Zresztą i tak nie mogę liczyć na nikogo. Tylko na siebie samego.
Spojrzał nagle gdzieś w bok. Alan nawet nie zauważył muchy, która leciała niedaleko. Azjata wnet wystrzelił ręką i chwycił ją między palcami wskazującym a kciukiem. Błyskawicznie. Zgniótł owada i z zainteresowaniem spojrzał na czarną maź, która pozostała na jego skórze.

***

Później, gdy Alan wrócił z domku dziewczyn przygotowując się do zebrania z Halmann, zaczepił muchobijcę.
- Dobre wiadomości. Pójdzie z tobą Berenika Szumna. Dziewczyna wydaje się ogarnięta, więc masz się jej słuchać, ok? - Wiaderny czuł się dziwnie zwracając się do Azjaty jak do imbecyla, ale po sytuacji z muchą zaczął odnosić dziwne wrażenie, że skośnooki naprawdę kretynieje i może narobić sobie i reszcie ekipy poważnych problemów.

Zieliński zniknął we wnętrzu autobusu. Jego plecak leżał na środku korytarza, ktoś go chyba dodatkowo nadepnął. Otrzepał dłonią, zarzucił na ramię - nie miał tam nic, co mogłoby nie przetrwać czegoś takiego. Tam był cały jego bagaż. Ponownie wyminął całą gadającą i kłócącą się grupę (nauczyciele kompletnie go olali, czy już w ogóle nie kontaktowali). Uklęknął kolejny raz przy Marcie, jej stan był bez zmian. Coś innego go wzywało, już od dawna znał to uczucie, ten wewnętrzny żar. Odszedł od autobusu na kilkanaście metrów, bardziej na środek pola. Postawił plecak i siedząc na nim zaczął rysować. Szybkie kontury autobusu, zaznaczona linia okien, dwie linie na drzewa, między nimi postawił podłużną plamkę która miała być Słonicką znikającą w lesie. Kolejne ruchy ołówka, kolejne osoby zgromadzone przy autobusie, proste kontury plus coś charakterystycznego, po czym można by rozpoznać daną osobę. W przypadku Agaty był to pierdolony boombox. Agata była tą osobą, którą chciał dosłownie zagryźć, rzucić jej się do gardła.

W karetce plany poszły się walić, jechali do Ustki, Łukasz liczył na Słupsk, ale zawsze mogło być gorzej. W sumie to było, kiedy pani Królik zaczęła odstawiąć szopkę ze śpiewaniem. Chłopak schował twarz w dłoniach.

Ja pierdolę.

Wychylił się z prowizorycznego siedziska, przez przednią szybę widział w oddali zielony, przekreślony czerwoną linią znak. Wrócił do poprzedniej pozycji uspokojony, że opuszczają Rowy. Aż stwierdził, że nie może oddychać. Tak po prostu, nigdy nie powiedział, że wiadomo kiedy się oddycha tlenem. Teraz wiedział, że tego tlenu nie ma. Popatrzył po innych, to samo, wszyscy się dusili, serce zaczęło mu szybciej bić, już chciał walić pięścią w gródź do kabiny kierowcy, kiedy w dłoniach zaczęły pojawiać się koperty, stające nagle w płomieniach. Dodał dwa do dwóch:
-Pożar! - wrzasnął i sięgnął do plecaka. Kopertę miał wsadzoną szkicownik, kompletnie o niej zapomniał. Zaraz to wszystko mu się zacznie fajczyć. Jest! Wyszarpując spomiędzy kartek kopertę ta stanęła w ogniu... Flashback.

W jego dłoni pojawiła się zapalniczka, tania reklamówka zostawiona przez któregoś z gości. Podpalił róg koperty. Patrzył jak powoli ogarniają ją płomienie. Obrócił, żeby się nie poparzyć, potem rzucił Marcie pod nogi.

Znowu, nie miał czasu żeby to roztrząsać, po kopercie nie było już ani śladu, spaliła się, w ogóle go nie parząc. Trzymał w dłoni kartę, wyglądającą na starą, czując jeszcze, jak lodowata macka przez rękę sięga do jego wnętrza, do jego... duszy?
-Zawracaj!- wrzeszczy. - Do Rowów!
Przed oczami zaczynały mu latać mroczki, robi kolejny głęboki oddech, ale to nic nie daje, sięga jeszcze do kieszeni Marty, ta koperta tak samo, spala kiedy tylko ją dotknął, też karta, on miał księdza, a ona jakieś słońce. Czuł że chyba się nie uda. Odpływał.

Krzyczę przez okno czoło w szybę wgniatam
Haustem powietrza robię w żarze wyłom
Ten co mnie słyszy ma mnie za wariata
Woła - co jeszcze świrze ci się śniło

Muzyka