Alan z sercem ściśniętym pod gardłem szedł obok Amandy w stronę składziku. Noga była sztywna i spuchnięta, bolało, ale próbował skupić myśli.
- Amanda, musimy wziąć pod uwagę, że te pojeby mają wspólników i Ceyn nie jest jedynym z naszej grupy, który jest w to zamieszany. Dziadek twierdził, że mu się rozszczelniły butle z helem, ale nikt nie sprawdził, co w tych butlach faktycznie było. Jest jeszcze ten obślizły typ, Czartoryski. Skurwiel skądś wiedział, że gadałem z Ceynem. Jak Turlecki przydzielał domki, od razu wyskoczył, że chce mieszkać z Łukaszem i Piotrkiem. A ich tu przecież nie ma, chuj wie co on w tym domku chce sam robić.. Nie wiem co w tym typie jest, ale mam ciarki jak tylko pojawia się obok. Kiedyś prawie mu przyjebałem, jak mi zaglądał przez ramię w telefon. Jak się teraz zastanawiam, to mógł wystawić im Mateusza, słyszał naszą całą rozmowę w domku.

Blondynka trawiło informacje na bieżąco, więc nie musiała się długo zastanawiać.
- Totalny z niego kripol - odpowiedziała w swoim stylu i objęła się rękami, jakby sama siebie pragnęła pocieszyć i uspokoić - Nie mogę go słuchać, jak pierdoli swoje brednie, a jeszcze sam fakt jak się przykleił do biednej Ali… Kurwa, gdyby Marta tu była! Posłuchałaby jej na pewno, mnie nie posłucha, nawet nie jesteśmy dobrymi koleżankami… Przecież gdzie ona się nie odwróci to ma ryj Wieśka przed oczami, otoczył ją jak jakiś zjeb, ona nawet nie może swobodnie oddechu wziąć, bo ten już jest obok jak jakaś jebana ściana. - Amanda wyraźnie się zdenerwowała - Sorki, zboczyłam z tematu. Ciebie martwi to, że może jak kret działać ze sprawcami, a mnie to, w jaki sposób osaczył Ali. Jezu, nigdy w szkole nie zwracałam na niego uwagi, był po prostu klasowym dziwakiem, z którym się nie gadało, a teraz tak naprawdę nic o nim nie wiemy, a on jest wszędzie, wie wszystko, słyszy wszystko, gdzie się nie obrócisz to widzisz jego mordę, która się gapi na ciebie w milczeniu i zbiera informacje. On jest tak pojebany! - nastolatka nie wytrzymała z potokiem słów. Wystarczyło, że Alan wspomniał o Czartoryskim, a Amanda nie potrafiła powstrzymać swojego potoku. Już wcześniej, gdy rozmawiali w domkach, zwróciła uwagę na to, jak bardzo creepy jest Wiesiek.

- No właśnie to jest zastanawiające. Ledwo typa kojarzę, ale pamiętam, że zawsze siedział sam jak pizda na korytarzu i gapił się na ludzi. Teraz mu się morda nie zamyka, jakby się normalnie z tego wszystkiego cieszył. Jeśli dowiem się, że nas sprzedał, to przysięgam, że go kurwa zajebię. A ta Aliyah…jeśli mówisz, że on osaczył Muzułmankę, to też moja wina…nawrzeszczałem na nią, byłem wkurzony, bo pieprzyła bez sensu. Jeśli ten kutas to wykorzystuje i próbuje od nas izolować, to ja pierdolę, przecież dziewczynie trzeba pomóc. Później ją znajdziemy, teraz sprawdzimy co z Matim.
Alan przypomniał sobie jak próbował się pastwić nad Wakfieldem i resztą uczniów, która z różnych powodów wydawała mu się gorsza od niego. Był idiotą, pieprzonym kretynem, bo wyglądało na to, że w czasie gdy ścigał kolorowe ptaki, pod nosem miał prawdziwego drapieżnika. Predator w tym zajebistym filmie ze Schwarzeneggerem też był niewidzialny a jak już pokazał swój przebrzydły ryj wszystko się zesrało. Przypomniała mu się strzelanina z Columbine, czytał o pojebach, którzy to zrobili i gdyby miał stawiać kto w Janie Chrzcicielu otworzy ogień do uczniów, byłby to Wiesiek Czartoryski.

- Masz rację - przytaknęła mu blondynka, bowiem zgadzała się. Rany, chyba pierwszy raz się zgadzała z Wiadernym, a może po prostu pierwszy raz w pełni go słuchała? No i w końcu nie wydurniał się z Matim, nabrał sporo powagi. Amandzie to się bardziej podobało od bycia infantylnym pozerem, za którego większość czasu uchodził. Ale też nie ma co się oszukiwać, w szkole na co dzień warunki były inne, był luz, prawie zero obowiązków, nikt nie umierał i nie działa się ludziom krzywda. A teraz? Było inaczej. I chyba każdy stawał na wysokości zadania.
- Martwię się o niego coraz bardziej - dodała na koniec. Może i nie była zakochana w Mateuszu, a ich związek był bardziej na podstawie “bo może się uda”, ale wciąż go lubiła. Był głupi i niepoważny, ale… W jej mniemaniu był dobrą osobą. Potrafił się zmienić pod jej wpływem, więc na pewno był. Im bliżej składzika byli, tym bardziej się bała. I szczerze cieszyła się, że nie jest sama.

Julia, Berenika, Jacek, pan Sylwester, pan Piotr

W budynku administracyjnym panował chaos. Ludzie uciekali. Wpierw Wiesław i Aaliyah opuścili salę. Potem Alan i Amanda. Robiło się pusto, zwłaszcza że i tak od początku zebrania na sali było mało ludzi.

Pan Piotr spoglądał na dyrektor Halmann. Na przemian robił krok do przodu i do tyłu. Z jednej strony chciał jej pomóc. Uspokoić i wyciszyć, wziąć na bok, gdzie przestałaby terroryzować uczniów. Jej zachowanie zdawało się naprawdę mało profesjonalne i bardzo dramatyczne, nawet jeśli było uzasadnione. Z drugiej strony kobieta przerażała go i bał się do niej podejść. Nie wiedział do końca dlaczego, bo co takiego mogła mu zrobić? Raczej niewiele. Ale instynkt przetrwania wibrował, każąc czym prędzej uciekać.
- Piotrusiu, wyjdźmy na zewnątrz - powiedział do niego pan Sylwester.
Położył mu dłoń na ramieniu.
- Pozwólmy biedaczce przeżywać rozpacz tak, jak tego pragnie. Zasługuje chociaż na tyle. Uważa, że Berenika zabiła jej bratanka i myślę, że może coś być na rzeczy. Ta dziewczyna już raz zabiła w przeszłości profesora - mruknął. - Zresztą... czytałeś jej akta.
- Jeśli tak, to będziemy musieli zadzwonić do dyrektora. I może prawników. A przede wszystkim do Ani! Słodki Boże, z każdą sekundą jest coraz gorzej - pan Piotr pokręcił głową.

Podbiegł do Sebastiana.
- Tak dalej! - pogratulował skromnej ekipie resuscytującej. - My udamy się po pomoc do punktu medycznego - rzekł.
- Nie pomogę wam w uciskach, bo mam dławicę... - pan Sylwester mruknął. - Może ty Piotrusiu zostaniesz i...
Ale pana Turleckiego nie było.
- Przepraszam - westchnął Nowicki i również opuścił salę.

Elżbieta Halmann zaczęła wrzeszczeć niekontrolowane słowa. To nawet nie były przekleństwa, wtedy może byłoby nieco normalniej. Julia, Berenika i Jacek słyszeli jej dziwną mowę w obcym dialekcie, który nie przypominał żadnego języka, którego do tej pory słyszeli.
- Nie - wreszcie szepnęła po polsku. - Jestem od ciebie silniejsza... powstrzymam cię...
Czy mówiła to do Niki? Możliwe, ale w każdym razie na nią nie patrzyła. Gniew dyrektorki zmienił się w wyczerpanie, strach i smutek. Ale czego się obawiała?

Tymczasem Jacek przykleił elektrody. Julia wycofała się, aby nie dostać prądem. AED określiło rytm jako zakwalifikowany do defibrylacji. Wnet wiązka prądu przeszyła ciało mężczyzny. Uczniowie kontynuowali resuscytację aż do następnego wyładowania. Wtedy... stało się coś przedziwnego. Sebastian otworzył oczy, ale były całe białe. Jakby zasnute mgłą.
- ...nie powinienem był się godzić... - rzekł.
Zgiął się w pół.
- ...źle się stało, że zniszczyliśmy barierę Pomorza...
Następnie chwycił przedramię Julii.
- ...masz moje Karty... weź je do Katii... albo Nadii... nauczą cię... powiedz, że nosisz moje dziecko... użyj mojej energii... żeby je bronić... tylko tyle po mnie zostanie...
Drugą dłonią złapał Jacka.
- ...budka przy Łupawie... przekłuj pęcherz czerwia... zjedz go... wtedy zdobędziesz nieprawdopodobną siłę... chroń Julię... inaczej cię znajdę... po śmierci...
Następnie Sebastian opadł bezwładnie i ekran AED ukazał asystolię. Na jego twarzy pojawiła się czerwona siateczka żył. Odszedł. Umarł. Nie było najmniejszych wątpliwości.

Pani Elżbieta ryknęła.
- JAK MOGŁAŚ! - wrzasnęła na Berenikę. Potem spojrzała w bok. - Proszę, nie wychodź. Jeszcze nie teraz, Piastunko. Praprababko prababki. Ty Pokrzywdzona, ty Zabita, ty Samosądzona, ty Niepomszczona... - jęknęła płaczliwie. Wnet niespodziewanie szarpnęła się znów na Szumną. - CO NAROBIŁAŚ, PIZDO!
Halmann przekręciła się na plecy i wygięła jak opętana.
- Jestem od ciebie silniejsza, Piastunko. Nie pozwolę ci...
Ale w tym momencie Berenika chwyciła telefon i popisowo rzuciła nią w kobietę. Wrzaski Helmann okropnie wkurwiały. Trafiła prosto w jej głowę. Dyrektorka rozproszyła się. Straciła kontrolę.

Zapadła cisza. Wnet rozległo się bardzo ciche nucenie.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=sDdJSAR4guA[/media]

Elżbieta Halmann straciła przytomność. Jej suknia zaczęła dziwnie błyszczeć. Jej kolory wypaczały się i zmieniały, jak gdyby rzeczywistość w tym akurat punkcie po prostu popsuła się. Wnet podniosła się z niej druga, niematerialna wersja odzienia. Ta na ciele dyrektorki zszarzała i zmarniała, jak gdyby cała magia z niej uleciała. Sama Halmann nie sprawiała już wrażenia dostojnej, przystojnej i eleganckiej. Teraz wyglądała po prostu jak pokonana, żałosna kobieta w średnim wieku.

Wszystkie żarówki w pomieszczeniu rozprysły się. Zapadł mrok. Jedynie światło księżyca próbowało go rozproszyć. Suknia przez chwilę zmieniała się. Wcześniej granatowa, teraz kompletnie nie przypominała swojej oryginalnej wersji. Zieleń i błękit w górnej części. Wkradały się w nie żółte zygzaki niczym błyskawice. Materiał rozciągał się, przyjmując fakturę perełek, muszelek, łezek. Zdawał się nie kończyć. Rozciągał się płachtami na wszystkie strony. Wypełniał całą salę na szerokość. Falował na niewidzialnym wietrze. Nad nim po chwili zmaterializowała się piękna, kobieca twarz. Jej czarne, falujące włosów opadały spokojnie w dół. Najróżniejsze gwiazdy błyszczały, wplecione w nie. Wokół błyszczała szkarłatna aura skrzepłej krwi. Zjawa uśmiechała się, ale nie zdawała się wcale przyjacielska.

Witajcie, przyjaciele

W głowach Julii, Jacka i Bereniki rozległ się czysty, jasny głos. Promieniujący niczym strzała.

Maja, Marta, pani Ania

Dwóch ratowników zaczęło pomagać Mai. Wnet stan pani Ani poprawił się. Szybko jej rany zostały zatamowane. Najpewniej powinna znaleźć się pod opieką chirurga, ale przynajmniej chwilowo jej stan ustabilizował się.
- Dziękuję ci, kochana dziewczyno - powiedziała, głaszcząc Maję po ramieniu. - Wszyscy uciekli, ty jedna przy mnie zostałaś.
Usiadła i zerknęła na nieprzytomną Martę Wiśniak. Westchnęła i pokręciła głową.
- Tyle bólu, tyle cierpienia. Moje własne łzy mogę znieść. Nie mogę jednak patrzeć na agonię podopiecznych - westchnęła. - Miałam się wami opiekować. Jestem prawdziwie beznadziejna. Sama o siebie nie mogę się zatroszczyć. To wy musicie ratować mnie.
Następnie zamilkła, bo rany zaczęły ją mocniej boleć. Była zmęczona i w bardzo złym nastroju.

Pani Ania zerknęła na telefon, chciała zadzwonić do swojego narzeczonego. Chyba jednak w międzyczasie otrzymała jakiegoś SMSa, bo cała zbladła.
- Musimy czym prędzej zmierzać do obozu! - krzyknęła. - Pan Sebastian jest ciężko ranny! Potrzebuje pomocy ratowników! Może uda nam się z nim pojechać do szpitala. Tylko najpierw trzeba wywalić stąd te nieszczelne butle z tlenem - zerknęła w bok na ustawione metalowe pojemniki. - Są nieszczelne i przez nie było nam tak duszno. Niby tlen, ale wiadomo, że co za dużo, to niezdrowo - mruknęła. - Dobrze, że otworzyliście te drzwi - powiedziała.
Chyba nawet nie zauważyła, że nie ma Łukasza i Feliksa. Choć z drugiej strony wcześniej wspomniała, że wszyscy od niej uciekli.
- Do obozu Słowianie! Czym prędzej! - w każdym razie wrzasnęła.
Straciła przytomność. Stanowczo zbyt dużo emocji.

Ratownicy zaczęli wyrzucać na zewnątrz wadliwe (w mniemaniu pani Królik) butle z tlenem. To było dwóch młodych chłopaków, na pewno dużo przed trzydziestką. Obydwoje cali czerwoni na twarzy. Sytuacja ich mocno przerastała. Nie zdawali się osobami doświadczonymi, a na pewno nie takimi, którzy byliby w stanie podejmować jakieś decyzje w tych warunkach.

Tymczasem Maja ujrzała przez okno powrót podejrzanego chłopaka. Wcześniej uciekał, a teraz z jakiegoś powodu wrócił. Płakał.
- Babciu kochana, nie! - mamrotał. - Nie, nie, nie! Wszyscy, tylko nie ty! Babciu Niedomiro! Czemu cię już nie czuję...?!
Mała dziewczynka u jego boku była cała zapłakana. Nieco uspokoiła się, kiedy chłopak opadł na kolana. Podała mu coś, co wyglądało na rytualny nóż z czarnego, oszlifowanego kamienia. Chłopak spojrzał w oczy towarzyszki i skinął jej głową. Zdawało się, że uzgodnili coś między sobą bez słów. Wnet przesunął ostrzem po przedramieniu. Trysnęła z niego krew. Zaczął rysować wokół siebie symbole, obracając się powoli wokół własnej osi. Dziewczynka natomiast coś nuciła i tańczyła wokół niego.

Bez wątpienia odprawiali jakiś rytuał. Maja mogła wyjść i spróbować im przeszkodzić. Ale musiałaby porzucić zaciśniętą rękę pani Ani.
- Do obozu - nauczycielka wymamrotała przez głęboki sen.

Łukasz, Adam, Olga, Piotr, Feliks

Szła dziewczyna w odzieży siermiężnej
Napotkał ją Swarożyc potężny

[media]http://www.youtube.com/watch?v=wxVXhU-awTs[/media]

Uczniowie Liceum św. Jana Chrzcicieli przystąpili do akcji niczym jednostka wojskowa. Osaczyli wroga, który przetrzymywał ich przyjaciela. Olga atakowała z pierwszego piętra, Łukasz i Feliks z przeciwległej strony. Na dodatek ruszyli prawie w tej samej chwili.
Gdyby przed tym wszystkim próbowali to zaplanować, to na pewno by im nie wyszło. Ale że działali spontanicznie i bez dłuższego zastanawiania się, to musiało wypaść dobrze.
Musiało?
Czy aby na pewno?

Olga biegła z podskakującymi piersiami, na których znajdowały się wytatuowane symbole. Proboszcz złapał się za serce i cały poczerwieniał. Zdawało się, że Trzy Czarownice nie były dla niego straszne, ale widok nagiej, młodej dziewczyny już tak. Został kompletnie sparaliżowany. Olga rzuciła solą w staruchy. Nie wybuchły, nie krzyknęły, ich skóra nie zaczerwieniła się, nawet się nie zgięły. Z jednym wątkiem. Tak się złożyło, że Dziadumiła stała najbliżej. Dostała w oczy. Zapiekło.
- Łolaboga laboga! - zakrzyknęła.
To był moment, w którym Olga skoczyła z nożem. I pewnie zaryłaby nim w zgiętą staruszkę. Ale wnet uderzyła ją Marta Perenc. To było potężne uderzenie. Dziewczyna była silna niczym bawolica. Żuła, plując żółtymi drobinkami przemielonych ziemniaków.
- Zostaw babunię Zdunkową w spokoju! - krzyknęła. - To dobra babunia! To moja babunia!

Olga na szczęście nie zginęła na miejscu, choć impakt zmiótłby olbrzyma. Zatoczyła się i wpadła na Dzadumiłę. Opadły ciężko na ziemię i przeturlały się kilka razy. W końcu Kowalska wylądowała na górze z nożem przy gardle staruszki. Mogła podcinać. Tyle że wtedy zerknęła na to, co działo się po drugiej stronie pomieszczenia.

Ciężko powiedzieć, jak to się stało. Czy to Łukasz wpadł na Niedomirę, czy może Niedomira na niego. W każdym razie skroń staruszki nadziała się wprost na wyciągnięty przez niego kamień. Polała się krew ze zgniecionych powierzchownych naczyń. Dostała potężnie. Tak okropnie, że rozległ się cichy trzask łamanej kości. Zawrzeszczała. Feliks uznał, że Łukasz celowo zaatakował babcię i wbił jej nożyczki w szyję. Jakby tego było mało, rzucił się na nią jeszcze Adam. Popchnął ją. Niedomira zatoczyła się i uderzyła mocno głową o gzyms kominka. Następnie nadziała się na stoisko z pogrzebaczami. Krzyknęła ostatni raz, po czym umarła.

Piotr zerknął na nią bokiem. Był cały mokry. Jego koszulka wyglądała na wilgotną od potu, a spodnie śmierdziały moczem. Szarpał się, ale nie mógł się uwolnić. Czuł gorąco z pobliskiego ognia. Krew Niedomiry wsiąkała w jego buty.

Wyszeniega płakała. Jej serce zostało złamane. Spoglądała na śmierć siostry. Już miała poddać się żałobie, ale wtem silniejsza emocja przejęła nad nią kontrolę. Gniew. Wyciągnęła z kieszeni trzy laleczki uwiązane z patyczków, po czym zaczęła zaśpiew. Podniosła je na wysokość Adama, Łukasza i Feliksa.

- Puść jom! - Wyszeniega krzyknęła do Olgi. - Puść, Kurwo Babilońska! - wrzasnęła, spoglądając na odsłonięte piersi dziewczyny. - Bo zabiję twoich przyjaciół, kurwich synów! Ceynowskie psy! Ty kurwo kurw! Jam jest Wyszeniega Zdunk z dumnej linii Zdunków pomorskich. Żadne Ceyny nam Zdunkom niestraszne! Przypieczętowałaś swój los, ty myrcho, zjebana pizdolino, suko zasraczała!

Kreatywne wulgaryzmy nie były jej jedyną mocną stroną. Łukasz, Adam i Feliks poczuli, że są sparaliżowani. Dosłownie. Przez prawdziwe zaklęcie. Mogli próbować przełamać je siłą woli i rzucić się na Wyszeniegę, ale kto wie, jaka byłaby jej reakcja. Czuli również, że mają władzę nad językiem. Mogli do niej mówić. Próbować z nią pertraktować lub po prostu błagać o litość.

W salonie miał miejsce impas. Wyszeniega trzymała trzech zakładników, Olga jednego. Zapanowałaby tu kompletna cisza, gdyby nie trzask ognia w kominku, ostatnie jęki Niedomiry w agonii, a także cichy, słowiański zaśpiew pomorskiej wiedźmy...

Alan, Amanda

[media]http://www.youtube.com/watch?v=04jK5uuKZII[/media]

Alan i Amanda bezpiecznie szli w stronę Mateusza. Było tak spokojnie tutaj na zewnątrz. Drzewa poruszały się powoli, targane wiatrem. Księżyc jasno świecił na niebie, otulając cały ośrodek srebrzystą poświatą. W powietrzu unosił się słodki zapach macierzanki wymieszany ze spalenizną. Im bliżej zbliżali się kantorka na narzędzia, tym zdawał się mocniejszy. W oddali zauważyli sprzątaczkę, która opróżniała śmieci z jednego z koszy. W innym miejscu pani Hania szybko zgasiła papierosa i pomachała Alanowi oraz Amandzie, chociaż tylko tego pierwszego znała. Potem ruszyła z powrotem w stronę miejsca jej pracy, czyli kafejki internetowej.

Wszystko pozornie było w porządku.
Dlaczego więc mieli absolutną pewność, że nic nie jest?
Każda pojedyncza rzecz zdawała się promieniować złowieszczością. To, jak czarny kruk przeleciał nad ich głową. To, jak strona wydarta z gazety przetoczyła się pod wpływem wiatru. To, jak latarnia zgasła, kiedy obok niej przechodzili. To, jak drzwi do kantorka były otwarte, To jak wydobywał się spomiędzy nich czarny cień... To jak okazał się czerwoną, ciepłą krwią, kiedy na nim stanęli...

Ciągnął się prosto do chłopaka leżącego na deskach. Był częściowo oparty o ścianę. W prawej ręce trzymał piłkę, którą pewnie udało mu się wypiłować kłódkę szafki stojącej obok. To była jedyna taka w pomieszczeniu i Mateusz musiał pokusić się o jej zawartość. Wcześniej zebrał wszystkie inne przedmioty, o których mówił mu Alan, ale to było za mało. Zawartość zamkniętej szafki nęciła. I rzeczywiście dobrał się do niej, ale uczniowie nie potrafili stwierdzić, co znajdowało się w środku, gdyż była lekko przymknięta.

Mateusz Wiśniak miał wypalone gałki oczne. Mieszanka zwęglonej tkanki oraz zastygłej krwi ciągnęła się pasem wokół jego głowy. Jego usta tkwiły otwarte w szoku. Już na zawsze będą w nim uwiecznione. Chłopak bez wątpienia nie żył. Stała nad nim dziewczyna. Jej prawa dłoń opierała się na jego czerepie. Chwytała go mocno, jakby jeszcze nie miała dosyć. Natomiast w lewej znajdowało się kilka kart Tarota. Promieniowały czerwoną poświatą. Wnet dziewczyna wyprostowała się i spojrzała na Alana oraz Amandę.

Była młoda, wyglądała na ich rówieśniczkę. Miała na sobie żółtą sukienkę z dzianiny, przewiązaną paskiem. Na to włożyła zielony, zamszowy żakiet. Biały kołnierzyk oraz mankiety wystawały spod tego. Miała ciemne włosy i zaróżowione policzki. Była absolutnie piękna i jej uroda od razu kojarzyła się z Sebastianem Ceynem. Patrzyła na nowoprzybyłych mieszanką pewności siebie, irytacji, zmęczenia oraz gniewu. Jej spojrzenie było niezwykle intensywne.

- Jestem Katia Ceyn - powiedziała ze złością. - A przedstawiam się tylko dlatego, abyście uzmysłowili sobie, że zabiliście mi brata.

Oderwała się od Mateusza i ruszyła w ich stronę. Poruszyła głową, odgarniając w ten sposób pojedyncze kosmyki z twarzy.
- Powinnam była tutaj przybyć wcześniej. Może wraz z ciocią. Gdybym tu była, to może by nie umarł. Może Bastian wciąż pozostałby z nami. Może nie odebralibyście mi go.
Jej palce były lepkie od krwi Mateusza. Wytarła je o zielony żakiet. Następnie włożyła do niego dłoń. Alan nie mógł zareagować z powodu złamanej nogi. Amanda wciąż była słaba po omdleniu na widok zmarłego brata Katii, a teraz widziała swojego byłego... Który umarł, nawet nie wiedząc, że z sobą zerwali.

Ceyn przetasowała talię, po czym wyciągnęła dwie karty. Powściągliwość oraz Siłę. Zasłoniła nimi prawe oko.

- Biedny Bastian nie musiał umierać. Bohatersko przełamał wami barierę Pomorza, żeby reszta Ceynów mogła przedostać się na te tereny. Jak wielką cenę musiał zapłacić... I to nawet nie ze strony Trzech Kurew! - wrzasnęła. - Tylko pojebanych nastolatków! Zabije was jednego po drugim i nie obchodzi mnie już plan ciotki!

Jej lewe oko zapłonęło odcieniami różu, fioletu i czerwieni. Wnet ta sama aura pokryła Powściągliwość oraz Siłę. Amanda i Alan po chwili również zaczęli świecić tymi kolorami. Czuli się kompletnie sparaliżowani. Ich ciała oderwały się od podłoża i zawisły w powietrzu kantorka, lewitując.

- Ave Satanas, kurwy - warknęła Katia.

Jej oko hipnotyzowało. Kiedy Amanda i Alan spoglądali w nie, byli w stanie dostrzec cały inny wymiar. Barwy zmieniały się niczym w kalejdoskopie, ale wszystkie z nich były piekielne. W podświadomości dwójki uczniów zaczęła kiełkować wizja wysokich, białych gór ze skrystalizowanej soli, pośród których zasiadał Szatan na swoim kościanym tronie.

Wiesław, Aaliyah

But nothin' is better sometimes
Once we've both said our goodbyes
Let's just let it go
Let me let you go

[media]http://www.youtube.com/watch?v=pbMwTqkKSps[/media]

Aaliyah nie mogła sobie znaleźć miejsca. W pierwszej chwili zdawała się zadowolona... a nawet szczęśliwa. Jednak mijały kolejne minuty i sprawiała wrażenie coraz bardziej nerwowej. Może szok minął i zaczęło do niej docierać, co działo się w obozie. Wstała i ruszyła w stronę okna. Zerkała w stronę centrum obozu. Spodziewała się nadciągających wrogów. O mało co dzisiaj nie straciła życia, ale uratował je Wiesław. Tyle czy dobrze zrobił? Czy jej istnienie było cokolwiek warte? Czy nie zmarnował swoich sił na próżno? Nie czuła się warta starań kogokolwiek. Dlaczego? Bo była po prostu... sobą. Gdziekolwiek by nie poszła, jak daleko by nie znalazła się... koniec końców i tak będzie tam sama.
Będzie jedynie Aaliją.

Wciąż sama.

Ciągle sama z sobą.

Samotność była osobliwą siłą. Z jednej strony dookoła Aaliji znajdowali się inni ludzie. Mogli rozmawiać, krzyczeć, przedrzeźniać się. Ona jednak i tak czuła się okropnie sama pośród tego wszystkiego. Aż do tej chwili. Przez moment poczuła, że Wiesław był przy niej. On jedyny przebił się przez barierę, którą stworzyła wokół siebie. Ale wnet zrozumiała, jak niebezpieczne to było.

- Nie... - szepnęła. - Nie pozwolę nam na to - westchnęła głęboko.
 Pokręciła głową i nagle obróciła się w stronę Czartoryskiego.
 - Nigdy nie będę miała pewności, czy jesteś ze mną dlatego, bo o mnie dbasz... Czy może zależy ci tylko na tym, jak mogłabym ci pomóc - szepnęła. - Zawsze byłam przez kogoś wykorzystywana. Nawet przez moich rodziców, którzy po śmierci do ucha szeptali mi ciągle, co mam robić. Tutaj ich nie czuję. Nie słyszę. Ale za to jesteś ty. I kocham cię, przynajmniej w tej chwili. Naprawdę w to wierzę. Ale z drugiej strony myślę, że po prostu chcesz mnie kontrolować. Tak jak oni chcieli i po śmierci nadal chcą. A nawet jeśli nie... to nie jesteś przy mnie bezpieczny. Zabiłam moich rodziców przez własne niedopatrzenie. Mogę mieć same najlepsze oceny, ale kiedy trzeba było mieć choć trochę zdrowego rozsądku, okazałam się okropnie głupia. Nie można na mnie polegać.

Ali zaciągnęła rolety w dół i jej głowa również powędrowała w tym samym kierunku.

- W ogóle czemu chciałbyś polegać na mnie? - zapytała. - Czułam twój wzrok na sobie od początku wycieczki. Było mi z nim źle. Ale potem... uratowałeś mnie. I zacząłeś ze mną rozmawiać. Wiele się zmieniło. Ale czy naprawdę o mnie dbasz? Czy jesteś ze mną tylko dlatego, bo widzisz we mnie cennego sprzymierzeńca? Powiedz mi... po prostu powiedz. Chcę tylko wiedzieć, czy na serio czujesz coś względem mnie... czy może moich zdolności. Czy widzisz we mnie bilet do przetrwania? A może dziewczynę? Albo kobietę? Albo... mnie.

Aaliyah przeszła dalej. Niby zaciągała kolejne rolety, a tak naprawdę zmagała się ze swoimi nerwami. Wreszcie usiadła na skraju łóżka.

- Wszyscy moi przyjaciele... powiedzieliby mi, że to złe, co mi robisz. Osaczasz mnie. Gdziekolwiek nie pójdę, tam jesteś. Tak nie było przed tą wycieczką. Prawie mnie nie znałeś. A teraz nagle widzisz we mnie najlepszą przyjaciółkę? Powiedz lepiej, że jesteś sprzymierzeńcem Halmann, jej wewnętrznym agentem i ty również prowadzisz mnie na ubój. Nie jestem głupia. Wiem tylko, że moje uczucia są głupie. I nie powinieneś być wokół mnie, bo nie ufam sobie, gdy jesteś blisko. Umysł mówi mi, że jesteś moim wrogiem. Cholernym, paskudnym... nagabywaczem... a jednak...

Wstała i kompletnym przypadkiem wpadła prosto na Wiesława. Poczuła jego ciało na swoim. Wyczuła zapach jego skóry. Mężczyzna nie miał w zwyczaju nadmiernie się perfumować, a i tak owiała ją piżmową woń. I dziwnie... wszystkie siły z niej opadły. Straciła wszelką energię, osunęła się i wylądowała miękko na Czartoryskim. Jej wargi znajdowały się przy jego szyi. Nienawidziła swojego życia, bo to chyba była najszczęśliwsza chwila w nim. Nawet jeśli żałosna.

- A jednak jesteś moim cholernym, jebanym narkotykiem - dokończyła. - Jesteś jedynym chłopakiem, który naprawdę się wyróżnia. I ja to czuję. Nie przypominasz nikogo innego. Możesz być psychopatą i pewnie prowadzisz mnie tu, aby złożyć w ofierze swoim bożkom. No i dobrze. Bo ja nie mam i tak nic do stracenia. Nikt nawet nie zauważy, jak zginę. Nikt nie poszedł za nami z obozu, nikt nie spostrzegł, że zniknęłam. Nawet jeśli jesteś tym złym, to nikt nie chciał mnie ratować przed tobą. Jestem niewidzialna. Tylko ty mnie widzisz. I możesz być Szatanem, ale ja i tak chcę się ogrzać w ogniu twoich piekieł. Bo czuję tylko chłód. Przez całe życie jedynie mróz. Jestem sama odkąd zabiłam moich rodziców. A potem oni zaczęli mnie nawiedzać i lód tylko rozszerzał się. Nie mogę uwierzyć, że wreszcie będę w stanie czuć cokolwiek. Może natrafiłaś na moment w moim życiu, kiedy jestem słaba i wbiłeś się w niego. Ale ja jestem przez całe moje życie słaba. Nikt mi nigdy nie pomógł. I mogę być desperatką, spoglądając w twoją stronę. Nikt nie zrozumie moich uczuć. Nic dziwnego, bo sama ich nie rozumiem. A jednak... ty jesteś tu. A ja stoję obok ciebie... - szepnęła.

Światło migotało pomiędzy nimi. Oczywiście trafił im się domek z najgorszymi jarzeniówkami. Nawet okna były zimne. Wiatr przeciskał się przez najdrobniejsze szpary, wypełniając pomieszczenie chłodem. Na ich ciele pojawiła się gęsia skórka. Dreszcze przeszyły ich w tej samej chwili. Wnet zapadła absolutna cisza. Nie mogli wsłuchać się w nic oprócz bicia swoich serc.

- Nie jesteś dobrym człowiekiem - powiedziała Ali. - Ale ja jestem zepsutą dziewczyną. Może byłbyś w stanie mnie naprawić. Wreszcie poczułabym, że tworzę z kimś... cokolwiek. Albo mnie do reszty zniszczysz, co jest bardziej prawdopodobne. Będę płakała, i jedynie Marta Perenc mnie pocieszy... na którą nie mogę liczyć, bo kto wie, gdzie jest. Adrian był przy nas, ale jego depresja nasiliła się. Jest w pełnym stuporze i nie potrafiłabym do niego trafić... uratować go... Nikt go nie rozumie, nikt nie próbuje do niego przemówić. Nawet ja. Szkoda mi go. Jest sam. Tak przeraźliwie sam. Kompletnie porzucony. A ja wyrzucam sobie, że nie mogę nic zrobić. Pokonać swoje demony, aby uporać się z jego własnymi. Adrian ma prawdziwe problemy. Ale to jak wszyscy. Dosłownie każdy uczestnik wycieczki krwawi na swój własny sposób. I dlatego każdego lubię na swój sposób, nawet tych, z którymi nie mam dobrych relacji. To nie jest szczęśliwa wycieczka klasowa pełna ludzi, którzy wygrali życie. Choć mogłoby się tak wydawać. W rzeczywistości każdy niesie zadrę, każdy czuje ból. I chciałabym porozmawiać na ten temat z nimi, ale czuję przepaść. Ogromną. Nie do pokonania. Ale akurat ty jesteś przy mnie. I nie wydajesz się wcale tak daleko.

Ali ruszyła pokracznym chodem do kuchni. Nastawiła czajnik i wyjęła dwie szklanki. Wrzuciła saszetki herbaty. Ale jej mina wskazywała na to, że nie będzie tu na tyle długo, aby móc ten napar wypić.

- Nikt mnie nigdy nie kochał. Nawet moi rodzice widzieli we mnie jedynie ziszczenie ich planów. Ich marionetkę. Dlatego nie uwierzę, że ty możesz kochać mnie. Ale na pewno nie będę niczyją pacynką. Jeśli mnie kochasz... to zgiń dla mnie. Cierp. Ja umrę również. Może gdy będziemy duchami, to wreszcie się połączymy. Razem w innym, lepszym wymiarze, w którym dobre rzeczy tak właściwie mogą mieć miejsce. Ale w tym świecie nigdy nie uwierzę, że zależy ci na mnie jako na mnie. Bo mnie nawet nie znasz.

Ali żachnęła się.

- Dobrze. Będę zjebaną damą z telenoweli, ale wciąż... mój ulubiony kolor? Mój ulubiony owoc? Ulubiony film? Najlepsze serie telewizyjne? Najbardziej ubóstwiane obrazy? Nie wiesz nic, Wiesławie. Nic o mnie. A więc nie możesz mówić, że mnie kochasz. A w takim razie nie... - jej głos zadrżał. - Nie powinieneś mnie całować. Krzywdę czynisz jedynie mi. W mojej religii taki pocałunek ma duże znaczenie. Powinniśmy być trzeźwi i rozgarnięci. Sam widzisz, jakie czasy nastały. Możemy zginąć... tak jak Sebastian zginął. Na serio w to wierzę. To nie była ostatnia śmierć tutaj. A ty sprawiasz, że myślę tylko o tobie. O zapachu twojego ciała. O szeleście twoich ubrań. O miękkości twoich włosów względem opuszków moich palców. Nie mogę myśleć tylko o tobie i przetrwać. Nie dajemy sobie siły. Jedynie rozpraszamy się.

Al-Hosam płakała. Jej twarz była pokryta wilgocią. Przyczepiła się do drzwi.

- Proszę nie idź za mną. Ale wiedz, że... jeśli zginiesz, to nigdy ci tego nie wybaczę. Masz żyć. Być szczęśliwy. Znaleźć dziewczynę, która nie byłaby tak zjebana jak ja. Urodzi ci dzieci i stworzysz rodzinę. Kiedy tylko wyrwiesz się z tego piekła. I to będzie bardzo dziwna rodzina. Bo sam jesteś dziwny. Ale pokocham ją. Nawet z zaświatów. Tak jak kocham ciebie i nawet śmierć... tego nie zmieni.


Aaliyah pokręciła głową.

- Okropnie upokarzam się, mówiąc takie rzeczy do ciebie. Ale i tak pewnie umrzemy, jak Sebastian to zrobił. Myślę, że to był dużo silniejszy zawodnik niż ja czy ty. Wciąż zginął. Dlatego pytam się ciebie. Czy pocałujesz mnie raz... ostatni raz... zanim wyjdę stąd. Mam misję do spełnienia. Poza tym nie chcę bać się, że jesteś agentem wroga lub chcesz mnie wykorzystać. Chcę z powrotem być po prostu sobą. Przy tobie czuję się jak inna osoba.

Ali przytuliła się do drzwi i zapłakała.

- Być z tobą to strach, a bez ciebie to trwoga. Ale że znam jedynie samotność, to do niej chce uciec. Pozwól mi odejść. Bo to moja decyzja. Może jestem głupia, rozdzielając się. Ale jestem też zbyt zjebana, aby być przy tobie. Niektórych osób nie uratujesz. Będę ciągle martwiła się i trwożyła. Zatruwała ci życie takimi monologami jak ten. Może jesteś dobrym człowiekiem pod tym wszystkim, ale nie mogę tego dowieść. W każdym razie musimy się rozdzielić. Poczuj się tak samotny, jak ja się czułam przez całe moje życie. To ogromne cierpienie, na które nie powinnam cię skazywać. Ale dla mnie może je zniesiesz.

Ali otworzyła drzwi i prawie przeszła przez nie.
- Pocałuj mnie ostatni raz. Na do widzenia. I wtedy zniknę. Tak jak tego pragnę. Pozwól mi na to.

Ali nie potrafiła zaufać Wiesławowi wtedy, gdy było wokół tak wiele inteligentnych, zmyślnych wrogów. Mógł być jednym z nich. Jej serce kazało pozostać, ale umysł ostrzegał, że w tej relacji jest coś naprawdę nie w porządku. Normalnie Al-Hosam nie miałaby nic przeciwko, bo w jej życiu zawsze wszystko było nie w porządku. Ale po wydarzeniach w obozie czuła narastającą panikę.

- Jeśli będzie ci łatwiej, to mnie znienawidź - szepnęła. - Ale i tak muszę odejść.

- Nie. - stwierdził Wiesław. Przez moment ponownie był wilkiem, który władczym tonem wypowiedział w autobusie rozkazy do Marty, Adriana i Łukasza. Aaliyah tego wtedy nie słyszała, choć dzięki ich poprzedniej rozmowie mogła spodziewać się tego. Ten ułamek sekundy upłynął i na twarzy Wiesława wymalował się smutek. Dziewczyna drgnęła. Nie spodziewała się takiego tonu po Czartoryskim i nie była pewna, czy go lubiła. Zastygła w bezruchu. Uspokoiła się wtedy, kiedy i on szybko zmienił nastawienie. Wciąż jednak wydawała się spięta.
- Zostań jeszcze... proszę zamknij drzwi i usiądź. Zadałaś wiele pytań, na które chciałbym odpowiedzieć. - Wiesław poczekał, aż dziewczyna zamknęła drzwi na klucz i usiadła. Następnie kontynuował:
- Interesowałaś mnie wcześniej, ale jako ciekawa osoba. Przykro mi było słyszeć o twojej tragedii rodzinnej, ale nawet wtedy nie zbliżyłem się. Tym bardziej w takiej chwili nie chciałem cię okłamywać, a przecież musiałbym... oprócz ciebie w klasie interesowały mnie jeszcze dwie osoby: Adrian i Feliks i o waszej trójce plus Marcie Perenc myślałem, gdy planowałem swoje ruchy w tym miejscu. - spojrzał na nią bez cienia skruchy, bo i nie miał za co przepraszać i mówił dalej:
- Taki stan rzeczy był rano. Jak zobaczyłem co pisałaś na swoim komputerze to postanowiłem zagadać. Zaczepić ciebie i Feliksa. Nie wiem, czy Feliks coś ci mówił, ale on od dawna boi się mnie, choć nic mu nigdy nie zrobiłem - może widzi więcej podobnie, jak i ty? - Wiesław pokiwał głową jakby coś sobie przypomniał. Aaliyah splotła dłonie na udach. Spoglądała w bok. Rozmowa była intensywna oraz wymagająca, przy czym ona sama ją zaczęła. Wiedziała, że skoro sama wypowiedziała tyle słów, to chłopak również miał do tego prawo. Nie chciała okazać mu braku szacunku ucieczką. Na razie milczała, słuchając. Zamierzała odezwać się dopiero wtedy, kiedy Czartoryski wypowie wszystkie słowa do końca.
- Przed chwilą powiedziałaś, że w tej wycieczce każdy niesie zadrę, każdy krwawi. Pewnie masz rację, choć z mojego punktu widzenia Marta Perenc nie zrobiła nikomu nic złego. Jest niewinna i lubię ją, choć jest dziwakiem z tymi swoimi karteczkami. Wmawiałem sobie, że to nic złego wykorzystać waszą czwórkę, bo przecież przy okazji zwiększycie swoje szanse przeżycia tego wszystkiego. Jak jednak nadszedł czas próby to nie tylko nie zaryzykowałem swojego życia dla Marty, ale i nie pozwoliłem zaryzykować życia Adriana. - Wiesław westchnął - Teraz Marta jest w rękach tych, których nazwaliśmy w czasie naszej rozmowy Strażnikami, a Adrian pewnie w rękach ludzi Halmann. No, do tego ostatniego to mam taką nadzieję, bo Adrian... - Wiesław zamilkł. Spojrzał na Aaliyę. Nie chciał jej stracić.
- Przy autobusie powiedziałaś mi, że chcesz wiedzieć wszystko i że mnie nie opuścisz do końca pobytu w Rowach. Powiem ci kim jest Adrian, ale tylko gdy zdecydujesz, że mimo wszystko pozostaniesz ze mną. Wówczas będziesz wiedzieć wszystko co ja wiem. Mogę dotrzeć do Adriana, mogę mu pomóc, choć popełniłem błąd ufając Alanowi i Berenice, że nie chcą zguby Adriana. Ale jeszcze nie decyduj, bo jeszcze nie skończyłem. - Wiesław zwiesił wzrok i mówił dalej, był gadułą, zresztą miał taką osobowość "Dyskutant".
- Mój plan zmienił się w czasie naszej rozmowy w autobusie. Nasze przypadkowe zbliżenie sprawiło, że serce zabiło mi mocniej. Błędnie uznałem, że wiesz dokąd tak naprawdę jedziemy. Żałuję, bardzo żałuję, że wtedy nie usunąłem cię jakoś z wycieczki, żebyś tu nie dotarła… w każdym razie nie wiem, czy wtedy byłem tego świadomym, ale mój plan rozpadł się. Wtedy naprawdę chciałem iść z tobą i Martą do cukierni i miło pospędzać czas... wtedy miałem nadzieję, że atak nie nastąpi tak szybko jak to miało miejsce i będziemy mieli choć kilka dni normalności. Irracjonalną nadzieję, bo powinienem wiedzieć lepiej. - Wiesław spojrzał dziewczynie w oczy - Wszystko zmieniło się, gdy miałaś swój atak. Twoje oczy zmieniły się na czarne, a ja myślałem tylko o tym, że nie chcę cię stracić. Próbowałem użyć wiedzy z książek, żeby cię wyciągnąć z... gdziekolwiek byłaś, ale przede wszystkim błagałem los, żebyś wróciła. - westchnął
- Aaliyah. Nie chcę cię w tym niebezpiecznym miejscu. Ale jesteś. Częściowo z mojej winy, bo za późno zrozumiałem jak bardzo mi zależy na tobie. W autobusie powiedziałem ci, że jeżeli mi pozwolisz to cię obronię i potem pokazałem, że nie rzuciłem słów na wiatr. Być może ciężko ci w to uwierzyć, ale nie jesteś już sama. - zastanowił się przez chwilę - Powiedziałaś, że mnie kochasz, a przecież też nie znasz odpowiedzi na pytania o mnie jakie zadałaś, żeby wykazać, że cię nie znam. Znamy się wystarczająco, żeby odbyć tą szczerą rozmowę. Znamy się wystarczająco, żeby zaufać sobie nawzajem. I taka jest różnica między nami, a Sebastianem. Nie wiem, czy był twardszym zawodnikiem niż my, ale był jeden i znalazł się pomiędzy miłością Julii, a nienawiścią Bereniki - no, przynajmniej tak sobie to wyobrażam z tymi informacjami jakie posiadamy.

Aaliyah zastanowiła się. Po szkole krążyły niepotwierdzone plotki, że Berenika już raz kogoś zabiła i rzeczywiście wyglądała na winną. Romans historyka z Julią również nie był tajemnicą, widziała, jak się do siebie kleili w autobusie. Może było tak, że we dwójkę flirtowali ze sobą, a wtedy Szumna zrobiła mu krzywdę. Al-Hosam nie zdziwiłoby, gdyby motywem była zazdrość. Dżuma zawsze sprawiała wrażenie raczej lesbijki. To wszystko było jednak niepotwierdzonymi przypuszczeniami.
- Chciałabym móc je jeszcze raz zobaczyć, aby na spokojnie zapytać, jak do tego doszło. - mruknęła pod nosem. - Choć nie sądzę, czy "na spokojnie" będzie w ogóle jeszcze możliwe. Ewentualnie jak znajdziemy zwłoki Sebastiana, to mogę również zapytać go, co tak właściwie się stało.
- Albo: co on wie o tym wszystkim.
- Ale Adrian jest wyżej na liście priorytetów, bo być może wciąż żyje. Tak właściwie jeszcze nie mamy faktycznych dowodów na to, że w obozie dzieje się coś złego. Choć całe moje ciało wibruje z niepokoju. Na razie jedynie potencjalnie Nika zabiła Sebastiana, Halmann odwaliło… co prawda otrzymaliśmy te dziwne SMSy, ale chcę wierzyć, że to głupi żart chłopaków. Zauważ, że wszyscy są w jednym domku: Alan, Mateusz i Adrian. Być może wymyślili taki chory żart, aby nas bardziej wystraszyć po tamtym autobusie. Ale nie wierzę w to. Mam na myśli tylko tyle, że jest wiele rzeczy, które musimy odkryć lub potwierdzić. Na razie żyjemy jedynie w niepotwierdzonych założeniach, a nie możemy opierać się tylko na nich.
- Jak już mówiłem Adrian jest dla mnie ważny. No i nie sądzę, żeby uczestniczył w zmowie z Alanem i Mateuszem dla konstrukcji żartu. Po prostu liczę na to, że nic mu nie zrobią i wiedzą jak jest cenny… pozwól mi jednak dokończyć.

Aaliyah skinęła głową. Wolała chociaż na chwilę uciec w stronę analizy wydarzeń lub planowania. Męczyła się przy tym dużo mniej niż przy poprzednim temacie. Słuchała dalej.
- W każdym razie patrząc na ciebie nie widzę słabej, czy desperatki, ale widzę nad wyraz dojrzałą i może nawet bardziej inteligentną kobietę. Nie wiem, czy to przeżyję. Nie wiem, czy nie popełnię jakiegoś błędu będąc otoczonym przez wrogów, bo wbrew podejrzeniom jakie wyjawiłaś ja nie jestem tutaj z nikim w zmowie. I nawet nie jestem pewien, czy to nie pułapka - ta misja, o której ci mówiłem. Kolejne kłamstwo drapieżnego kosmosu podobne do tego, w które uwierzył mój ojciec i które doprowadziło do jego zguby. - spojrzał na nią sprawdzając, czy jeszcze go słucha. Zdawał sobie sprawę jak długo mówił, właściwie tak długo jak ona wcześniej, a może jeszcze nie? Miał jej jednak więcej do powiedzenia tak jak ona miała sporo do powiedzenia wcześniej:
- Jak widzisz lubię monologi. W szczególności jak składają się na wymianę zdań. Nie zatruwają mi życia i mam nadzieję, że moja odpowiedź nie zatruwa twojego. Mówiłaś jeszcze o tym, że nie wiesz czy jestem dobrym czy złym człowiekiem. Staram się być dobrym człowiekiem, ale życie składa się z dobrych i złych uczynków. Ważne to wyznaczyć sobie granicę. Złe uczynki może popełnić każdy, ale prawdziwe zło nie zna żadnych granic. - Wiesław lekko uniósł koszulkę pokazując cztery blizny, okrągłe i w równej linii w dolnej części brzucha - Poprosiłem o kawałek chleba osobę, którą znałem wcześniej i nie miałem z nią konfliktu. Kazał mi czekać na ganku po czym wrócił i dźgnął mnie widłami.
Aaliyah nieoczekiwanie parsknęła śmiechem. Szybko jednak spoważniała.
- Przepraszam, zabrzmiało to po prostu abstrakcyjnie. Przykro mi, że to cię spotkało. Ludzie to zwierzęta.
Wiesław uśmiechnął się i powiedział tylko "W porządku." Na szczęście nie zapytała co było w tamtej scenie dalej. Kontynuował:
- Wiem dużo o samotności. I o nieufności wobec ludzi. Wiem jak to jest widzieć jak znajomi, przyjaciele są porywani na śmierć albo zabijani na miejscu. Wiem jak to jest spędzać całe dnie samotnie w ciasnych i ciemnych pomieszczeniach, żeby wychodzić na dwór tylko w nocy, gdzie może nikt cię nie zobaczy. Jak każdy nietypowy dźwięk może oznaczać zbliżającego się człowieka, a każdy człowiek może być śmiertelnym zagrożeniem. Wiem jak to jest izolować się od wszystkich przez całe lata ze strachu, że ktoś z dawnych znajomych to zdrajca. - nastrój Wiesława bardzo opadł, gdy zamyślił się nad tymi wydarzeniami - Wiem jak to jest stracić rodzinę. Zarówno przodków jak i ukochaną, jak i... dziecko. Stracić wszystkich. Ból i cierpienie… - powiedział i wbił wzrok w podłogę
- Do czasu wypadku ojca moje życie było normalne jak na tamte okoliczności. Nic szczególnego. Chodziłem do szkoły, interesowałem się polityką, angażowałem się w realizację marzeń o Polsce. Niemal nic z tego nie interesowało mojego ojca. Później… jak później o tym myślałem to wydaje mi się, że po jego zniknięciu żyłem w nieustającym horrorze z przerwami na zmiany scenerii i potworów. W tych przerwach miałem szczęśliwe chwile, a czasem i dłuższe okresy czasu, ale… to ile zła widziałem… to jest niewyobrażalne. Czasem zdawało mi się, że to nie mój ojciec zniknął, a ja zostałem złożony w ofierze i żyję w Piekle, a przynajmniej w Czyśćcu. Oczywiście świat jaki jest każdy widzi. Dziś bardziej niż kiedykolwiek. I mam silne podejrzenia, że będzie gorzej. A mimo tego chce się żyć. Chciało się żyć, gdy potwory w ludzkich skórach pokazały swoją prawdziwą twarz i masowo mordowały sąsiadów i chce się żyć i teraz... ale mam nadzieję, że nie zanudziłem cię tym monologiem. - wtedy wstał i podszedł do niej. Wziął ją za dłonie, aby ona wstała. Spojrzał jej w oczy:
- Nadal mnie kochasz po tym co ode mnie usłyszałaś?

Aaliyah przez chwilę zastanawiała się. Wcześniej wypowiedziała te słowa, ale wcisnęła je między wiele innych zdań, dlatego nie miały tak wielkiego impaktu. Jednak w tym momencie brzmiały jak deklaracja.
- Myślę, że to duże, poważne słowo. - powiedziała - Które może ranić, użyte w złym czasie i miejscu. Nie chcę, żebyś rozpamiętywał je, jeśli zaraz zginę. Wolałabym sama tego nie robić, jeśli nie daj Boże coś stanie się tobie. Jednak lubię cię i chciałabym się z tobą spotykać. Wydostańmy się stąd i zacznijmy chodzić na… randki. - wypowiedziała to słowo i nieco się zmieszała - Po pewnym czasie będę miała pewność, że wiem, co czuję. Staram się nie rzucać słów na wiatr. - dodała - A w tym momencie nie wiem, czy to chwilowa fascynacja, czy coś prawdziwego. Ale jestem zafascynowana. - mruknęła - I wciąż chcę, żebyś mnie pocałował.

Bez wątpienia czuła zarówno psychiczny, jak i fizyczny pociąg do Czartoryskiego. Walczyły z tymi siłami samokontrola, wrodzona niepewność, niepokój oraz ostrożność.
Wiesław uśmiechnął się do niej i wyszeptał do niej:
- Tylko jeżeli to nie będzie pocałunek na pożegnanie.
- A jeśli? - zapytała. - Wtedy mnie już nie pocałujesz? - uśmiechnęła się zaczepnie, lekko mrużąc oczy. - Nie chciałabym cię zmuszać… - zawiesiła głos. Zdawała się nieco odważniejsza.
Zbliżył swoje usta do jej, ale jeszcze nie pocałował jej. Zamiast tego powiedział:
- To przecież dopiero nasza pierwsza randka. Powinne być kolejne.
- Musimy zawalczyć o to, aby były nam dane.

Czuł ciepło jej ciała. Widział lepiej jej wielkie, niebieskie oczy. Nadawały dziewczynie bardzo łagodnego, niewinnego charakteru. A zarazem zdawało się, że gdzieś w tle tęczówek miały miejsce odblaski wybuchów napalmu i erupcji wulkanów. Jej usta znajdowały się tak blisko, że wyczuwał swoimi wargami ich ciepło, choć jeszcze się nie styknęły. Aaliyah podniosła dłoń i odciągnęła kosmyk włosów za ucho. Było lekko zaczerwienione niczym dowód kłębiących się w niej emocji.
- Razem. - wyszeptał i pocałował ją. Ponownie był to namiętny pocałunek jak gdyby byli stworzeni dla siebie. Po tym pocałunku jeszcze przytulał ją, aż w końcu zaczął rozmowę:
- Chcesz, żebym powiedział ci wszystko co wiem o Adrianie? Ale wówczas… wówczas nie będziemy mogli się rozdzielać dopóki tu będziemy.

Aaliyah przez chwilę jeszcze tkwiła w słodkim szoku po pocałunku, ale wnet wytrzeźwiała.
- Nie chcę. - powiedziała - Jeśli ta informacja ma mnie kontrolować, to wolę jej nie słyszeć. Chciałabym jeszcze jedno powiedzieć. Wiem, że jesteś ode mnie starszy… ale nie myśl o mnie jak o dziecku, albo kruchej perełce, którą trzeba zamknąć w szkatułce i włożyć do kieszeni. Rozumiem, że przeżyłeś wiele złego… mówiłeś o stracie dziewczyny… dziecka… to zmienia nastawienie. Nie chcesz, abym podzieliła ich los. Ale dla mnie i tak najważniejsza jest wolność. Żyłam w dość tradycyjnej, arabskiej rodzinie, gdzie mama była mocno uciskana przez tatę, a ja cały czas czułam, że odbiera jej tym godność. Widziałam dookoła, że można inaczej. Przynajmniej w teorii. Nie chcę podzielić jej losu. - rzekła - Nie sądzisz, że to trochę szantaż? Nie powiem ci ważnej informacji, jeśli mnie nie opuścisz? - skrzywiła się nieco.
- Trochę jakby jest. Nieładnie. - uśmiechnął się do niej - Rzeczywiście źle to zabrzmiało, trochę inaczej niż o tym myślałem… po pierwsze lubię niezależne kobiety, no przynajmniej na tyle na ile można być niezależnym w zdrowym związku. Perełka… - uśmiechnął się raz jeszcze - Nie chcę zamknąć cię w szkatułce. Podobasz mi się taka jaka jesteś, no i na wolności. Po drugie… wracając do kwestii z Adrianem... - przez moment milczał. Targały nim sprzeczne uczucia i myśli. Dziewczyna sporo mówiła o samotności i wolności, a on z kolei próbował przebić to emocjonalne "pole siłowe", które roztoczyła wokół siebie, ale nie ona jedna otaczała się czymś takim. Wiesław roześmiał się. Bardziej sam do siebie niż do dziewczyny.

Aaliyah uśmiechnęła się lekko. Wiesław czasami rzucał jakimś niepotrzebnym tekstem, ale po zwróceniu uwagi potrafił wypowiedzieć wszystkie właściwe słowa. To brzmiało obiecująco. Znała wielu ludzi, którzy nie posiadali żadnej samoświadomości i szliby w zaparte, a po jej słowach śmiertelnie obrazili. Dobrze, że Czartoryski taki nie był. Jak to przeczuwała. Czuła kiełkującą w niej nadzieję.
- Uwielbiam cię. - powiedział i ponownie ją przytulił.
Al-Hosam uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Nadzieja zaczęła kiełkować mocniej. Czuła się dobrze. Zamierzała jednak potem i tak bacznie obserwować działania Wiesława, aby określić, czy jego słowa były wypowiedziane szczerze. Zależało jej zarówno na wolności, jak i na chłopaku. Nie chciała utracić ani jednego, ani drugiego.

Gdy Wiesław ją puścił to dodał:
- No dobrze, dość tajemnic. Dość warunków. Przeżyjmy to. Trochę egoistycznie, ale jednak mam nadzieję na drugą randkę. - zażartował - Po wydarzeniach w Rowach przyjmę nową tożsamość i chciałbym, żebyś mi towarzyszyła. Jeśli nie to trudno, a w dowód mojego zaufania podaruję ci to. - sięgnął do swojej torby i wyciągnął polski paszport - Mam takie dwa, ale jakbyśmy się przypadkowo rozstali to znajdziesz mnie. Oczywiście jakby coś źle poszło to mogę mieć duże problemy przez to. Myślałem również nad przejściem na drugą stronę - tak jak mój ojciec, ale… no, wolę mieć jednak nadzieję na tą drugą randkę. Co do Adriana to jest on bardzo ważny dla En'Driahoma istot przyjaznych dla mojego ojca - a przynajmniej tak mnie poinformowano - i Adrian ma z nimi kontakt i stąd to jego “szaleństwo”. Teraz jesteś drugą żywą osobą, która może powiedzieć Adrianowi, że nie oszalał. Z tego co wiem on jest kluczem do Bramy - tej samej Bramy, którą chcą kontrolować ludzie Halmann i stąd moje przypuszczenie, że przynajmniej na razie nic mu nie zrobią… ale pod twoim wpływem uznałem jednak, że powinniśmy iść go poszukać. Ogólnie masz na mnie spory wpływ.

Aaliyah przejrzała paszport i schowała go w bezpieczne miejsce. Czuła się trochę, jakby otrzymała właśnie od Wiesława pierścionek zaręczynowy, a perspektywa przyjęcia nowej tożsamości brzmiała jak miesiąc miodowy. To było zarazem ekscytujące, jak i nieco przytłaczające. Na razie nie chciała dzielić skóry na niedźwiedziu. Cieszyła się jednak, że Wiesław chciał podarować jej jakiś testament zaufania względem niej. Czuła, że powinna podzielić się tym samym. Potem jednak przypomniała sobie o Adrianie. Westchnęła.
- Oni potencjalnie mogą nie wiedzieć o tym, że Adrian ma jakieś znaczenie. - powiedziała. Wiesław nie dał tego po sobie poznać, ale właściwie to miała rację. Niestety miał to do siebie, że zdarzało mu się przeceniać ludzi. Przeceniać ich zdolności intelektualne i wiedzę. Skoro on to widział to i inni powinni, a przynajmniej powinni chociaż spróbować. Adrian rzeczywiście mógł być w dużym niebezpieczeństwie, bo on przyjął za pewnik wiedzę przeciwników, której ci przecież mogli nie posiadać. - Na razie nie wiemy tak naprawdę nic. Nie powinniśmy rozdzielać się z Fujinawą. Najprawdopodobniej jak będziemy przy nim, to prędzej czy później informacje będę napływać do nas. Skoro różnych ludzi będzie go poszukiwać. Musimy jednak myśleć nie tylko o zbieraniu informacji, ale również o swoim bezpieczeństwie. - rzekła - Swoją drogą… pewnie uznasz mnie za psychopatkę, ale w pewien sposób mnie to wszystko ekscytuje. Chcę dowiedzieć się tak wielu rzeczy! Jak mam umrzeć, to lepiej tutaj niż ze starości. I lepiej z tobą niż w samotności - uśmiechnęła się do chłopaka, a ten odwzajemnił uśmiech. Przez chwilę wahała się, po czym pocałowała go krótko w policzek. - Myślisz, że możemy tak po prostu wrócić tam i udać się po schodach do sekretariatu? Z tego co kojarzę, to ostatnie miejsce, gdzie widziano Adriana. Choć “widziano” to niekoniecznie odpowiednie słowo. Musimy ustalić plan.
- Tak, możemy spróbować w sekretariacie. Od czegoś trzeba zacząć, a nie bardzo są inne punkty zaczepienia. Podejrzewam, że ten “niedźwiedź” w lesie to miejsce rytuału, więc jakbyśmy nic nie znaleźli w sekretariacie to możemy sprawdzić, czy furtka jest zamknięta (i od której strony jest kłódka)... - Wiesław przyjrzał się Aaliyi. Miała na sobie buty sportowe, dżinsy i ładną, fioletową, zwiewną koszulkę, a także kilka bransolet. Właściwie to wyglądała całkiem sexy, ale wyglądanie sexy na misji zwiadowczo-śledczej nie było zbyt dobre (no, choć były wyjątki) - Pięknie wyglądasz, ale nie chciałbym, żebyś zmarzła, a poza tym czerń jest mniej widoczna w nocy niż fiolet. - wyciągnął ze swojej torby kurtkę i koszulę z długim rękawem. Obie czarne. - Wolisz kurtkę, czy koszulę?
- Koszulę, może być za ciepło na kurtkę. Choć ten wiatr… masz może sweter? - zapytała. Potem zamilkła, zastanawiając się przez moment. - Dobrze też, gdybyśmy zaopatrzyli się w jakiś oręż.

Poszła do części kuchennej domka. Były wypasione, miały zarówno łazienkę, jak i takie skromne miejsca do sporządzania posiłków. Wyciągnęła z szuflady tępy nóż. Spojrzała na niego z niezadowoleniem, ale zaakceptowała go.
- Pewnie masz jakieś scyzoryki? - zapytała. - Nie jesteśmy komandosami, przynajmniej ja nie jestem. Ale jeśli Berenika nas zaatakuje, to przynajmniej będziemy jakoś zaopatrzeni. - zażartowała, a potem pomyślała, że to wcale nie tak surrealistyczna wizja - Mam nadzieję, że nie wykrakałam tej walki.
- Nie… no, też mam taką nadzieję. - powiedział z uśmiechem po czym pogrzebał trochę w swojej torbie. Wyciągnął na łóżko porządny nóż i wysłużony śrubokręt z lat 80. Z kieszeni wyjął scyzoryk. - Wezmę nóż. Też nie jestem komandosem, ale byłem w wojsku. Weź mój scyzoryk i jeśli chcesz śrubokręt, trochę inny rodzaj broni niż tępy nóż. Ogólnie mam nadzieję, że nie będziemy musieli tego użyć przeciwko komukolwiek.

Wiesław następnie przyjrzał się wcześniej wyciągniętym: kurtce i koszuli. Obie powinny chronić przed zimnym wiatrem, choć kurtka wyglądała na cieplejszą.
- Niestety nie mam swetra, ale myślę, że koszula z długim rękawem będzie wystarczyła. Jakby było ci zimno to możemy zamienić się. Ważniejsze, że może choć trochę mniej będziemy rzucać się w oczy. - następnie wziął kartę bankową i włożył sobie do kieszeni spodni, a kompas do kieszeni kurtki - Jestem ciekaw jak zareaguje kompas przy Bramie i czy w ogóle.

Aaliyah pokiwała głową.
- Tak, mamy wiele do sprawdzenia. I wiesz co ci powiem? Cieszę się, że nie będę sama - powiedziała i uśmiechnęli się do siebie. Wyglądali jak para szczęśliwych ze sobą nastolatków - Może jestem naiwna, ale naprawdę wierzę, że może nam się udać. Choć pewnie nie powinnam była tego mówić - zaśmiała się pod nosem. - Nie chcę kusić losu.

Ubrała się w czarną koszulę Wiesława. Włożyła je do jeansów. Wyglądała w niej jeszcze lepiej niż Czartoryski. Zbyt duże ubranie dodało jej nieco stylu. Choć rzecz jasna chodziło bardziej o kamuflaż. Wyjęła z kieszeni gumkę do włosów i spięła je tak, żeby nie pchały jej się do oczu. Do lewej kieszeni włożyła scyzoryk i nóż. W prawej miała komórkę.
- Próbowałeś do niego dzwonić? - zapytała go. - Mam na myśli po tym wszystkim. Może siedzi sobie gdzieś bezpieczny i nie ma sensu szukać go w tamtym budynku.
- Nie dzwoniłem. Z jednej strony upadł mu telefon i było słychać kogoś w tle, a potem on nie oddzwonił… z drugiej strony może rzeczywiście zabrał go ze sobą. Mała szansa… hmm… - wyjął telefon Marty Perenc i wystukał numer do Adriana. Przez moment wahał się, czy nacisnąć zieloną słuchawkę, czy nie. Ostatecznie wcisnął i przełączył na głośnomówiący.
Aaliyah zastygła w bezruchu, czekając na nawiązanie połączenia. Spojrzała wyczekująco na Wiesława, choć rzecz jasna nie mógł skrócić tego czasu niepewności. Wnet jednak telefon został odebrany. O dziwo. Usłyszeli głos Adriana.
- Marta? Kim jest Marta? - pytał Fujinawa. - Jesteś moją przyjaciółką? Możesz mi powiedzieć coś na mój temat…?

Brwi Al-Hosam powędrowały błyskawicznie do góry. Jeżeli po drugiej stronie odpowiadał im demon, to jego umiejętności zdawały się cholernie beznadziejne.
- Marta pożyczyła mi telefon. Marta jest twoją przyjaciółką. A ja przyjacielem. Nazywam się Wiesław. Twoi rodzice to Japończyk i Polka, a wcześniej chciałeś ze mną porozmawiać. Gdzie jesteś? - powiedział Wiesław jakby w ogóle go nie zdziwiły pytania Adriana. Dzień jak co dzień w pieprzonej Strefie Mroku.
Fujinawa przez chwilę się zastanawiał.
- Nie wiem, na jakiejś trawie, a przede mną jest budynek. - odpowiedział. - I część pierwszego piętra wygląda, jakby coś w niej wybuchło. Bolą mnie plecy. Naprawdę jesteście moimi przyjaciółmi? Mam wrażenie, że coś… ktoś… chce mnie skrzywdzić, Wiesławie…
Nastąpiła chwila ciszy.
- A twoi rodzice są z jakiego kraju? - zapytał po chwili. - Daleko jest Japonia i Polska?

Aaliyah zaczęła obchodzić pomieszczenie dookoła. Spoglądała przez zasłonięte żaluzje niczym rasowy szpieg. Chyba chciała upewnić się, że nikt nie zbliżał się w ich kierunku.
- Moi rodzice są z Polski. Japonia jest daleko od Polski, ale twój tata zdołał do niej dotrzeć. Może kiedyś razem odwiedzimy Japonię i Polskę. A może na tym budynku są jakieś napisy? W pobliżu jest oświetlenie? Widzisz więcej budynków? - zapytał próbując uzyskać jakieś dodatkowe szczegóły zanim pójdą szukać go na obozie.
- Widzę ogrodzenie i w pobliżu jest furtka. Wygląda na otwartą - powiedział Adrian. - A z drugiej strony jest ten budynek, o którym mówiłem. Po lewej stronie widzę taki szeroki, parterowy budynek, kojarzy mi się z lodowiskiem… albo może halą sportową… Nie wiem. Po prawej stronie widzę taką budkę z dużym, zielonym plusem. Nie wiem co to jest. Ale boję się - powiedział. - Śnił mi się naprawdę okropny sen. Obce palce wsuwały się prosto w moją duszę i rozszerzały ją. Próbowały przebić się przez nią i wyjść. Elektryczny prąd kąsał mnie co chwilę i wydawało mi się, że spadam. W powietrzu unosił się zapach spalonych tostów oraz moczu. Wydaje mi się, że to nie wydarzyło się naprawdę. Ale pamiętam… dźwięk. Taki, który chyba wybrzmiał naprawdę w tym świecie. Przypominał kobiecy krzyk. Ja… ja boję się, że coś jej zrobiłem… - zawiesił głos. Czuć było wstyd. Bał się, że Wiesław oceni go negatywnie za zranienie przedstawicielki płci pięknej.
- Nie bój się. Jestem twoim przyjacielem. Zaraz po ciebie przyjdę, ale nie rozłączaj się. Jakby ktoś szedł w twoim kierunku to powiedz mi. - następnie pokazał na ulotce zawierającej plan obozu, gdzie mniej więcej jest Adrian (o ile to był on). Zapytał ją niemo “Idziemy?” i czekał na odpowiedź, a tymczasem sprawdził, czy przed drzwiami do jego domku nie czyhało niebezpieczeństwo. Aaliyah skinieniem dała pozytywny sygnał. Następnie wyciągnęła scyzoryk i chwyciła go w prawą rękę. Nawiązała kontakt wzrokowy z Wiesławem, kładąc lewą rękę na klamce. Chyba bardzo brała do siebie całą sytuację. Chciała być profesjonalna i nie dopuścić do błędu, jaki popełniła niegdyś w domu swoich rodziców, skazując ich na śmierć.
- Na trzy - powiedziała.

Wnet okazało się, że na zewnątrz wcale nie było wrogów. Nikt na nich nie czyhał.
- Czyli mówisz, żebym został na miejscu? - zapytał Adrian. - Bardzo bolą mnie plecy. Chyba sobie niczego nie złamałem, ale każdy ruch sprawia, że igły wbijają mi się w mięśnie. Takie niewidzialne.
- Zostań. Zaraz do ciebie przyjdę i pomogę ci. - powiedział Wiesław, zamknął drzwi domku na klucz i razem z Aaliyą skierowali się ku furtce prowadzącej do miasta. Ewidentnie Adrian znajdował się jakoś pomiędzy halą sportową i punktem medycznym, choć opis budynku administracyjnego brzmiał dziwnie. Poza tym nie słyszeli żadnego wybuchu. W każdym razie ostrożnie, acz pewnym krokiem poruszali się tam poszukując wzrokiem Adriana i kogokolwiek innego.
- Dobra, zostanę tutaj - powiedział Adrian. - Mam nadzieję, że naprawdę jesteś moim przyjacielem - mruknął. - Z drugiej strony nie mam wielu innych kandydatów - westchnął. - Jestem na ciebie zdany. - Ali uśmiechnęła się do Czartoryskiego.
- Przynajmniej żyje - powiedziała. - A przynajmniej wszystko na to wskazuje. Może wyłącz teraz głośnomówiący... - zrobił to dokładnie w tym samym momencie jak dziewczyna wypowiadała te słowa. Lubił takie momenty "umysłu roju", bo w tej samej chwili o tym samym pomyśleli - ... i chodźmy do niego. Boję się jednak, co się z nim stało. Zdaje się, że niewiele pamięta. A jak niewiele pamięta, to niewiele nam powie. Ale i tak może dostarczyć nam wielu informacji.