- Pomóż gasić ogień. - Rzucił jedynie odlatując z nową porcją wody. Nie było czasu na dyskusje, ani tym bardziej na dokładne tłumaczenie.

Jeżeli babsko było na tyle głupie by nie widzieć co się wokół zaczynało dziać i mimo to nie reagować, to ani tłumaczenia ani prośby i tak by nie pomogły. Nevarowi nie spodobała się odzywka ciemnej elfki, jednak nie miał czasu na to by roztrząsać wewnętrzne oburzenie.

" Niespokojne wody topią wędrowców" - przemyślenia starszego mnicha często były zagadkowe dla Nevara, ale czasami rozumiał ich treść intuicyjnie. Tak było i tym razem, nie zamierzał się denerwować żeby nie utonąć... Cokolwiek by to nie oznaczało.

Odrębnym pytaniem było czy po powrocie będzie miał napełnione bukłaki , jeśli nie przez Jusron to może Liadona. Jeśli nie, zawsze pozostawało duszenie ognia kocem.

Zamierzał się śpieszyć by jak najszybciej dołączyć do pościgu za bandytami. Jego towarzysze mogli potrzebować pomocy.

Mokry, zziębnięty i dygoczący Bezimienny wynurzył się z wody. Hassan i Orr jedyni, którzy zostali z nim w jaskini, zaczęli mówić z niepokojem o jakimś zamieszaniu na zewnątrz. Barbarzyńca zrzucił szybko łachy i prawie nagi ruszył w kierunku wyjścia. Niezbędnych ilości ciepła dostarczały mu szybki marsz i pochodnia kumpli, zresztą czymże była taka rześka dla takiego górala jak on. U wylotu jaskini zastali elfa Liadona, półżywą lady Lucildę, pożar i zmasakrowanego trupa Maraketha.
- Taka impreza bez nas? - zapytał z wyrzutem Bezimienny, a potem dodał już z ironią - Chcecie załatwić nekromantę paląc cały las?

Znów trzeba było się ubierać, raz że mokre ubranie ochroni trochę przed żarem, a dwa nie trzeba będzie go suszyć przy ognisku. Tak więc Bezimienny wziął się do roboty i kocem próbował zdusić ogień na krzakach. Szkoda że sprzedał topór, mógłby spróbować zrobić przecinkę oddzielającą ogień od reszty drzew.

Jusron popatrzyła by na Nevara z politowaniem, gdyby jej napuchnięta twarz mogła wyrażać coś więcej niż napuchnięcie samo w sobie… Dlatego zamiast popatrzeć na Nevara z politowaniem, po prostu popatrzyła na Nevara.
- Pomyśl o kurze i strzel se pamięciówe, synu zgniłego jaja! - rzuciła za odlatującym.
Kobieta rozejrzała się po okolicy. Wyglądało, że zaraz znajdą się w środku ogniska, można było spłonąć żywcem albo się udusić. Albo jedno i drugie.
- Skurwysyny chcą nas spalić! - wrzasnęła wściekła na bandytów, po raz pierwszy od pogryzienia, złość zaczęła dominować nad bólem.
- Tą tu dupę wydymała chmara os! kutasy! to ja będę was fajczyć, nie wy mnie!
Jusron popatrzyła na zabiegi pozostałych, potem przeniosła wzrok na puste bukłaki. Chlusnęła jeden z nich wściekle żelazem, podniosła i wsadziła na lewą, wolną teraz od tarczy dłoń, niczym ochronną skórzaną rękawicę. Jej nogi ciągle były zdrętwiałe, ale im więcej ruchów wykonywała tym bardziej adaptowała się do używania ich. Chwiejnym z początku ruchem ruszyła w stronę podpalonych krzaków, Trzaskała je mieczem i odrzucała na bok “rękawicą” Starała się robić co może ale tylko w granicach swoich obecnych możliwości. Była świadoma tego że każde nowe obrażenie może być języczkiem u wagi dla jej wytrzymałości.

Zadyszany Lino zatrzymał się i nałożył strzałę na cięciwę w tym samym momencie, w którym spłoszony ogniem olbrzymi dzik rozpruł kłami jednego z bezimiennych bandytów od pachwiny aż po pierś. Pozostałym, w tym i rannemu hersztowi, udało się wyminąć oszalałe zwierzę. Lino, opętany myślą, by dopaść przywódcę patrolu zbójów, zwęził oczy i spojrzał wzdłuż gładkiego drzewca. Strzała świsnęła, rozrywając nogę watażki. Ten upadł głową na kamień, tracąc przytomność. Żaden z rozbójników nie zamierzał mu pomóc - uciekali jeszcze szybciej, uskrzydleni strachem przed śmiercią.

Nevar był zadowolony z wysiłku włożonego w gaszenie pożaru. Ci którzy wyszli z jaskini a nawet ciemnoskóra jędza włączyli się w gaszenie pożaru dzięki czemu ten dość szybko zaczął być opanowywany. Aarakocra odczuł prawdziwą ulgę , pożar lasu to było coś czego długo by żałował, nawet jeśli pocieszeniem miało być uratowanie w ten sposób drużyny do której dołączył.

Kontynuował swa pracę w gaszeniu wierzchołka drzewa, pomimo że zapobiegł rozprzestrzenianiu się tam ognia trzeba było jeszcze dogasić to co płonęło inaczej mogło przekroczyć barierę mokrych gałęzi. Na szczęście na zewnątrz wyszli kolejni "jaskiniowcy" zapewne z własnymi zapasami wody - to powinno wystarczyć by ugasić zupełnie koronę drzewa. A jeśli nie, to zawsze pozostawało gaszenie kocem.

Mimo że rwało go do pościgu to wiedział że musi dokończyć sprawę konarów - nikt inny nie był go w stanie zastąpić na tej wysokości.

Liadon nie od razu zabrał się za pomoc przy gaszeniu lasu.
Przeniesienie Lu do jaskini zajęło nieco czasu, podobnie jak i dopilnowanie, by rana dziewczyny nie zaczęła ponownie krwawić.
Być może po obudzeniu dziewczyna będzie nieco zdziwiona, że ktoś się nią zajmował, ale lepiej się obudzić i zdziwić, niż nie obudzić się wcale...

Gdy dziewczyna była już bezpieczna, Liadon chwycił jeden ze swych toporków i ruszył wspomóc Jusrom w zbożnym dziele ratowania lasu.

Genasi wyszarpnął kolejną strzałę z kołczanu. Kiedy wystrzelony pocisk otarł się o bok uciekiniera, ten znikł z linii wzroku awanturników - zapadł się pod ziemię, a przynajmniej tak to wyglądało. Pozostali ścigani w ostatniej chwili przystanęli w miejscu, które okazało się krawędzią urwistego zbocza. Raniony nieszczęśnik stracił równowagę i spadł w dno wąwozu, skręcając sobie kark albo nadziewając się na swój miecz.

- Luidhard już zdechł, teraz Tunbehrt... - powiedział gniewnie uszaty banita, gdy dotarł do niego okrzyk Kargara. - Do diabła! Walczę i jeżdżę konno lepiej niż którykolwiek z was - odpowiedział zaczepnie - i albo pomożecie mi wyrwać temu śmiałemu sukinsynowi język, albo zrobię to sam, a następnie wrócę po wasze głowy - czuć było rozpierającą go wściekłość. Gotów był zniszczyć wszystko dookoła.

Bandyta chciał upokorzyć kompanów i udało mu się. Kargar mógł tego nie widzieć, ale rozbójnicy zacisnęli dłonie na broniach - dwóch na rękojeściach mieczy, dwóch na drzewcach łuków - tak mocno, że ich kłykcie pobielały jak zsiadłe mleko. Wyglądało to tak, jakby po śmierci kolejnego z nich w ich duszach pękł jakiś łańcuch, zalewając umysły czerwoną falą pragnienia rzezi.

Kargar wyszczerzył się drapieżnie, widząc, że bandyci przestali uciekać. Nareszcie sprawa się rozstrzygnie. Strzał jego kompana znów okazał się celny.

"Chcecie zginąć jak mężczyźni? I tak was zarżnę jak prosięta!" - odpowiedział, po czym zaszarżował na bandytów z mieczami. Wzniósł swój wielki miecz do potężnego cięcia, tak żeby z impetem porazić obu przeciwników.