Zamieć, Wilczy Las
14 Tarsakh, Rok Orczej Wiosny
Świt

Zoja zaczęła dzień od kąpieli w zimnym strumieniu. Woda była zimna i rwąca, słońce z trudem przebijało się przez poranne mgły, a uzdrowicielka co kilka plusków niespokojnie rozglądała się na boki, czy czasem zza drzew nie wychyną jakieś żarłoczne koboldy czy inne dzikie stwory. Do zimnej wody była przyzwyczajona; Ethel uważała, że chlupanie się w lodowatej cieczy “hartuje ciało i ducha”, a dziewczyna nie wyobrażała sobie, że mogłaby zacząć dzień bez zmycia z siebie trudu i brudu poprzedniej doby. Wszak do pełnienia posługi Ilmatera trzeba było być czystym zarówno na duszy, jak i na ciele.

Po skończonych ablucjach, przelotnie zastanawiając się, co - i czy - w ogóle będą dziś jedli, wciąż podrygująca z zimna i szczękająca zębami Zoja zdjęła z szyi medalion z symbolem boga, powiesiła go na drzewie i dłuższą chwilę spędziła na modlitwie i medytacji w tej zaimprowizowanej kapliczce. Skoro pierwsze podejście koboldów - zwycięskie dla ludzi, bo gady wycofały się, napotkawszy bardziej zorganizowany opór - przyniosło aż tylu rannych, to co mogłoby się stać, kiedy stwory uderzyłyby z pełną siłą? Ta myśl przerażała Zoję i tym bardziej dodawała żaru jej modlitwie o boską pomoc i opiekę.

Dopiero po spełnieniu tych niezbędnych do dobrego rozpoczęcia dnia czynności wróciła do spichlerza i odpoczywających w nim rannych. Dwóch rzutkich chłopaków - Marv i Evan - którzy najwidoczniej nie chcieli tracić czasu na właściwy wypoczynek i wprost rwali się do wstawania i działania, uzdrowicielka postanowiła nie zatrzymywać siłą w łóżkach. Zdjęła im bandaże, delikatnie “przemyła” rany leczniczą mocą i zwolniła z dalszego leżenia, obdarzając tylko każdego na koniec lekkim buziakiem w czoło i słowami powierzającymi ich pod opiekę Cierpiącego Boga.

Z najciężej rannym towarzyszem, Shavrim, sprawa miała się - niestety - zupełnie inaczej. Zoja nie wnikała w szczegóły *jak* to się stało, że młodzieniec trafił do stodoły z *całą* pułapką na lisy na nodze i bladością sugerującą poważny upływ krwi. Początkowo sądziła, że to wnyki koboldów tak go załatwiły - do momentu, kiedy jeden z myśliwych z Zamieci nie zabrał sprzętu, by ponownie rozstawić go w ostępach. Najwidoczniej czarnowłosy musiał zwrócić na siebie uwagę jakiegoś złośliwego bóstwa pecha i nieszczęścia. Potwierdzałoby się to też tym, że w zamęcie, jaki panował w spichrzu, do którego dotarli wszyscy rannych, to właśnie krytycznie rannego łowcę niefortunnie pominięto i nie otrzymał on ukojenia z rąk kapłanki, która swoją leczniczą moc zużyła na innych potrzebujących. Jedyne, co mogła w nocy zrobić Zoja, to podać Shavriemu ziołowy napar, mający zbić gorączkę i poradzić sobie z ewentualnym zakażeniem, i oczyścić oraz zabandażować paskudną, poszarpaną ranę. Dopiero nad ranem, mając nowy zapas sił, mogła dokończyć dzieła.

Dziewczyna podeszła do “stołu” na którym wciąż spoczywał ranny i delikatnie ściągnęła z niego koc. Opatrunek nasiąknął krwią i zakrzepł; nie wyglądało to najlepiej. Uzdrowicielka skarciła się w myślach, by następnym razem lepiej pilnować, kto ma pierwszy otrzymać pomoc.

- Zoju, mogę spróbować w czymś Ci pomóc? - zapytał czarodziej podchodząc blisko uzdrowicielki.
- Oczywiście! - opowiedziała zapytana - Zawsze przyda się jakaś dodatkowa para rąk... Bardzo ci dziękuję... - przygryzła wargę, spoglądając na krwawy bajzel, jaki na nodze łowcy zrobiły zęby sideł.
- Shavri? - potrząsnęła lekko ramieniem chłopaka - Obudź się; już ranek. Musimy zmienić bandaże.
Przywitał ją różowy nosek szczura, bacznie niuchający, kim jest i czy może ma coś do jedzenia.
- Dzień dobry - wyszeptał Shavri, próbując unieść dłoń, żeby pogłaskać swojego czarnego szczurka. Udało mu się dopiero za drugim podejściem - Miałem taki śmieszny sen…

Śniła mu się miła twarz kapłanki, latarenka Gergo, która emanowała ciepłym światłem i o dziwo - podzwaniała miękko, gdy kobold nią poruszał. A także Kain, którego życzliwego, pełnego empatii głosu uchwycił się tam w lesie, żeby nie zemdleć po raz kolejny. Czarodziej w śnie mówił coś do niego w języku, którego ni w ząb nie rozumiał. A rytm jego słów wybijała Sinara na swoich narzędziach. Ale nad tym wszystkim górowała Bijak. Szczurka ze szklanego portretu stanęła na dwóch łapach na jego piersi i patrząc w kulę światła należącą do Kaina, przepowiedziała przyszłość wszystkim pozostałym uczestnikom snu, w tym jemu samemu… Wszystko to jednak uciekało od niego, jak woda ze stulonych dłoni.

Mag nachylił się nad tropicielem i zbliżył twarz do czarnego szczurka przyglądając się zwierzątku uważnie.
- Witaj kompanie, a raczej witajcie kompani! - powiedział Kain z uśmiechem. - To co ci się takiego śniło Shavri? - zapytał, mając nadzieję, że skupiony na rozmowie łowca lepiej zniesie leczniczy zabieg którego cześć mogła być bolesna.
Bijak przetarła sobie zaspany pyszczek łapkami i wyciągnęła łepek do maga, aż stając słupka, żeby go lepiej widzieć. Shavri spróbował skupić wzrok na Kainie.
- Nie pamiętam. Ale to był dobry sen i widziałem Cię w nim i Twoją kulę ze światłem… Słuchajcie… Co się stało po tym, jak wczoraj straciłem przytomność. Sądząc po tym, że dookoła nie słychać złorzeczenia, to chyba reszcie nie poszło najgorzej, co?
- Było kilku rannych, ale obroniliśmy wioskę. Nikt nie zginął, prócz koboldów. - odpowiedziała Zoja, z uwagą obmacując nogę tropiciela - Bogowie czuwali nad wszystkimi... prawie. Kogo wyznajesz? - spytała niespodziewanie poważnie, przerywając badanie i spoglądając na chłopaka.

Shavri drgnął i uzdrowicielka musiała to wyczuć. To było najbardziej osobiste pytanie, jakie mogła mu zadać. Bardziej osobiste od tego, czy dłubał w nosie, jak była mały i co lubi robić w łożnicy. Na dodatek ile się znali? Trzeci dzień? Ale z drugiej strony Zoja, z całą jej rzucającą się w oczy wrażliwością i empatią, pochylała się nad jego poharataną nogą i od początku wydawała mu się osobą bardzo wrażliwą, ciepłą i nastawioną frontem do ludzi i ich słabości. A przynajmniej tak ją odbierał. Poza tym, zganił siebie, inni ludzie nie odbierają tego tak głęboko, jak Ty, kretynie. Czuł się zażenowany, ale do końca nie wiedział, czy jej pytaniem, czy swoją reakcją na nie. W uderzenie serca później opamiętał się i doszedł do wniosku, że chce jej powiedzieć, nawet, a zwłaszcza jeśli przysłuchuje się temu Kain, który wczoraj próbował uratować mu życie.
- Sune. Najżarliwiej wierzę Sune i wierzę w Nią. Poza Nią jeszcze Helm i Gond. Dlaczego pytasz?
- Sune to kapryśna pani. - Zoja uśmiechnęła się przelotnie, ale minę wciąż miała zatroskaną - Spotkało cię tej nocy wiele pecha, przynajmniej z tego co mówili inni. Trochę to niepokojące. Może powinieneś zastanowić się, czy jakimiś swoimi czynami nie sprowadziłeś na siebie nieprzychylnego spojrzenia wyższych sił? Oczywiście nie znaczy to, że zrobiłeś coś złego! - dodała szybko - Szczera rozmowa z bogiem może jednak wiele pomóc.
Shavri zgrzytnął zębami i pożałował, że w ogóle się odezwał. Zmusił się jednak do spokojnej odpowiedzi.
- Zoju. Na jakiej podstawie wnosisz, że moje nieszczęście nie jest spowodowane jedynie moją głupotą i nieposłuszeństwem wobec rozkazu?
- Zoju nie przesadzaj, ten nieszczęśliwy wypadek to wynik po prostu pechowego zbiegu okoliczności a nie wola bogów. - dodał czarodziej, sceptycznie nastawiony do tego by absoluty interweniowały w tak drobnej sprawie.
- Wola bogów objawia się we wszystkich sprawach. Czasem właśnie subtelne sugestie i nieoczywiste znaki są ich sposobem na komunikację z ludźmi. Widzisz...- Ilmaterytka zwróciła się do Shavriego - Może Helm dał ci w ten sposób do zrozumienia, żebyś bardziej słuchał się przełożonych? To zgodne z jego doktryną. - pokiwała głową, przypominając sobie nauki Opiekuna. Wzięła zwitek czystego bandaża i namoczyła go w wodzie.
- Muszę odmoczyć ranę. - powiedziała do łowcy - Będzie trochę szczypało. Potrzymasz jego nogę o... w ten sposób, Kainie?
- Spróbuję - dodał Kain z uśmiechem. - Sądzisz Zoju że dobre bóstwo ryzykując śmierć wyznawcy mogło chcieć go czegoś nauczyć? - zapytał, uświadamiając sobie, że taka dyskusja z zagorzałą wyznawczynią Cierpiącego Boga będzie w najlepszym wypadku bardzo trudna.
- Być może tak, nie zastanawiałem się, czego Helm ode mnie chce. Posłuszeństwo, do którego się zobowiązałem, względem ludzi, z którymi podjąłem się unieść miecz, zobowiązuje mnie równie mocno. - zielono-brązowe oczy tropiciela były spokojne, ale wyrażały zdecydowanie i upór. - Nie chciałbym bowiem, żeby ktoś przeze mnie umarł. Moja wiara - i mówię to z całą życzliwością do Ciebie Zoju - nie jest to Twoją sprawą. Nie znasz mnie, ani moich motywów, a wydajesz osąd za osądem. - Shavri westchnął, czując, jak powoli rozmaka na jego nodze skorupa z bandaża i krwi. Tam, gdzie płyn dotarł do żywej rany, pojawił się zgodnie z zapowiedzią szczypiący ból. - Szanuję Cię i zależy mi na Tobie, ale skąd wiesz, że w każdej minucie życia nie zwracam się do bogów? Jaką masz pewność, że lepiej rozpoznajesz ich kroki w moim sercu i życiu ode mnie? A w końcu jakim prawem przypuszczasz, że Sune albo jakakolwiek inna instancja ściągnęła to na mnie... - tu wskazał mokrą nogę - ...jako karę za cokolwiek?
- Nic nie dzieje się bez przyczyny. To, co się stało, miało jakieś znaczenie, którego temu odmawiasz. - uzdrowicielka wysłuchała całej tej tyrady spokojnie i odpowiedziała łagodnym, stonowanym głosem - A cierpienie jest dla nas nauką, by wciąż się doskonalić i utwierdzać w drodze do doskonałości. - uniosła oczy na łowcę i odwinęła zdecydowanym ruchem bandaż - Zostanie ci blizna. Będzie jak mądre zdanie w księdze; ilekroć na nią spojrzysz, pomyślisz o tej chwili i wszystkim, co z niej wyniosłeś. Musisz tylko otworzyć umysł i serce na tą możliwość, a staniesz się dzięki temu lepszy. - oddała bandaże Kainowi i złożyła razem dłonie.
- Spójrz. - rozwarła powoli ręce, pomiędzy którymi pojawił się mały promyk światła, rosnący w miarę, jak Zoja otwierała dłonie. W końcu świetlna kula stała się tak jasna, że nie można było na nią patrzeć bez zmrużenia oczu. Uzdrowicielka przyłożyła zdecydowanym ruchem ręce do rany łowcy, ale zamiast fali bólu od dotknięcia rozeszło się przyjemne ciepło i uczucie mrowienia. Kiedy Zoja odjęła palce od stopy chłopaka, po ranie zostały tylko zakrzepłe resztki krwi.
- Jestem tylko skromną służką Ilmatera. Pewnie łamię strasznie dużo jego nakazów i nie spełniam swojej posługi tak dobrze, jak powinnam. Ale szukam go i staram się rozumieć co mówi. Dlatego potrafię tak leczyć... Ufaj bardziej swoim duchowym przewodnikom, a oni rozprostują twoje ścieżki. - zakończyła i zaczęła obmywać czystą wodą nogę łowcy.

Kain w zamyśleniu pokiwał głową po przemowie uzdrowicieli. Po chwili jednak powiedział:
- Może z tej rozmowy i ja wyciągnę jakąś lekcję… Najważniejsze jednak że wracasz do gry Sharvi! Cały i zdrowy. Wszystko zmierza w dobrym kierunku.
- Bogom niech będą dzięki - wyrzucił z siebie Shavri, a ten sarkazm we własnym głosie bolał go bardzo. Miał już nic nie mówić, ale siadając, podjął na nowo:
- Zoju, mówisz, że zostanie mi blizna. Nie pierwsza i nie ostatnia. A każda jedna z tych, które już nosze na ciele jest dla mnie jakąś mądrą pamiątką. Ta będzie nią także. Nie musisz mnie do tego zachęcać. – Shavri poruszył zranioną nogą. Rozchodziło się do niej ciepło, a mrowienie było wręcz fizycznie odczuwalną przyjemnością, od której miał dreszcze na całym ciele.
– Dziękuję Ci za pomoc za pomoc z nogą – rzekł szczerze. Jej słowa odczytał jako patrzenie na niego z góry i sprawiły, że jego uczucia religijne zostały mocno zranione. Ale nie chciał się do tego przyznać, bo dziewczyna naprawdę bardzo chciała mu ulżyć. Wstał i nie czekając na odpowiedź, odszedł od blatu, na którym go opatrywała, kuśtykając bardziej ze strachu, niż z potrzeby, bo rana nie bolała go już wcale.

- Ejjjj....! Biegaczu! - krzyknęła za nim Zoja - Nie zapomnij tego! - uniosła w górę parę butów, którą łowca w pośpiechu zostawił przy punkcie opatrunkowym. Ten poszarpany zębami pułapki był, o dziwo, w idealnym stanie, jakby nic mu się nie stało.
- I postaraj się nie nadwyrężać nogi! - dodała, z troską patrząc na kulejącego chłopaka - Moc potrafi wiele, ale nigdy nie zastąpi porządnego odpoczynku...

Ranek był ciężki dla Evana, ale mimo kilku wpadek udało się wiele osiągnąć. Nie licha była tu zasługa koboldziego czarownika; tak przynajmniej twierdził Shavri. Blondwłosy wojownik podszedł do gadziego towarzysza i wyraził swą wdzięczność.
- Gergo, świetnie się spisałeś, dziękuję. Wybacz że wcześniej cię nie doceniałem, ale sam rozumiesz, jesteś koboldem i ciężko było mi zrozumieć twoje motywy. Zresztą tak naprawdę do tej pory nie wiem czemu się z nami zadajesz, ale dzisiaj wiem, że jesteś po naszej stronie.

Gergo przyglądał się podejrzliwie Evanowi, zastanawiając się czy nie jest to wstęp do jakiegoś przykrego żartu. Wysoki wydawał się jednak szczery w tym co mówił.
- Nie wydaje mi się, żebym zrobił coś szczególnego... - odpowiedział kobold cicho, ale uśmiechnął się z wdzięcznością, prezentując szereg trójkątnych ostrych kłów.
- Czemu się z wami zadaje? Chyba chcę być kimś więcej niż koboldem... - odpowiedział, odbierając słowa Evana jako pytanie wymagające odpowiedzi.

Deithwen stał blisko i usłyszał rozmowę.
- Evan ma racje, dobrze się spisałeś. Twoja pomoc na pewno okaże się niezbędna już niebawem. Ktoś musi przesłuchać pojmane koboldy. - powiedział głośno druid.
- Dziękuję wam wszystkim. Nie wszystko poszło tak jak byśmy chcieli, ale udało się ochronić wioskę. - Evan starał się podnieść morale grupy, gdyby takowe spadło po tym jak ktoś spojrzał na ledwo żywego Sharviego.
- Mamy też jeńców, a to może okazać się kluczem do wykonania naszego zadania. Gergo, chodź. Trzeba ich przesłuchać.
- Udało się, bo uciekły... - mruknął Marv, trzymając się za zranioną nogę - Następnym razem będą wiedzieć. Lepiej, żebyśmy się czegoś dowiedzieli. - westchnął - Ktoś pamięta, czy mieszkańcy Zamieci mówili jak często następują po sobie ataki? Przydałby się czas na przygotowania. - sądząc ze spojrzenia jakim obdarzył swoje rany raczej chodziło mu w o odzyskanie sił. Nagle obdarzył dziwnym spojrzeniem Gergo. - Jaszczurki są dobre w smaku, koboldy to nie są przypadkiem takie duże?
- Jadałem smaczniej... - wzruszył ramionami kobold.


Potrzebne było jakieś krzesło, stołek, kawałek pieńka, na którym można by posadzić przesłuchiwanego jeńca. Gergo przytaskał z zewnątrz stołek i ustawił go w pewnym oddaleniu od prowizorycznego szpitala. Następnie złapał zdrowszego z koboldów za pysk i przyciągnął go do pieńka. Popracował trochę nad więzami, by ułatwić sobie przysłuchanie. Nogi kobolda przytwierdził do stołka, a ręce związał za plecami. Zza pasa wyjął sierp i zaczął się nim bawić, chcąc skupić uwagę jeńca.
- Ostrożnie z tym wszystkim. - Zoja spojrzała na Gergo krzywym spojrzeniem, odrywając się od sprzątania pokrwawionego stołu - To, że jest naszym jeńcem, nie znaczy jeszcze, że można go źle traktować. Będę się przypatrywała, czy czasem was zbytnio nie poniesie. - dodała i przeszła tak, żeby znaleźć się za skrępowanym jaszczurem.
- Dobra. Gergo , postrasz go trochę i zapytaj dlaczego atakują te wioski. - powiedział Evan.
- I niech lepiej nie ściemnia, bo będzie z nim źle! - wojownik miał jeszcze wiele innych pytań, ale od czegoś należało zacząć.
- Ja proponuje, aby oprócz kija dać także marchewkę. Powiedz mu, że dobrze traktujemy koboldy, które nam pomagają, czego jesteś żywym przykładem. Dajemy jedzenie i złoto. Bardzo jednak nie lubimy, kiedy ktoś nie chce z nami współpracować. Co do pytań, to warto by się dowiedzieć ile ich jest i gdzie się skrywają... - powiedział Deithwen.
- Pod warunkiem, że jest to prawda i rzeczywiście z nim tak postąpimy. - dorzuciła uzdrowicielka - Nie będziemy kłamać i mieszać w głowie tej biednej istoty. I tak wystarczająco wiele przecierpiała. Dajcie mu przynajmniej wody, nim zacznie odpowiadać.
- Powiedz to tutejszym mieszkańcom! - prychnął Marv z niedowierzaniem i pokręcił głową. - Nie damy mu ani jedzenia ani złota, co najwyżej wypuścimy wolno. - te słowa już skierował do druida - Ciekawe czy będzie mu zależało na życiu i wolności...
- Cokolwiek z nim zrobimy, powinno to służyć dobrej sprawie. Nie przeszkadza mi oszukiwanie go. Jeśli mamy zamiar go wypuścić to tylko po to by śledzić i dostać się do ich kryjówki. Ostatecznie pamiętajmy że to złoczyńca! - dodał Kain podchodząc bliżej.

Sinara po usłyszeniu tych słów po prostu wyszła, bo inaczej powiedziała by coś nieprzyjemnego dziewczynie. Jeśli Evan nie ma nic przeciwko takiemu podejściu do jeńców, to Sinara nie miała zamiaru się wtrącać.

Milczący dotąd Gaspar wyszedł z cienia. Był w podłym nastroju, świeżo zaleczone rany piekły, a te enteliganckie dyrdymały o traktowaniu koboldów jak ludzi zaczynały mu działać na nerwy.
- Dajta go mnie! – powiedział, z paskudnym uśmiechem wyłamując palce, aż strzeliły stawy - Wnet będzie śpiewał jak skowronek na wiesne. Te, łuskowaty! - zwrócił się do Gergo - Czego ty się najbardziej boisz? Światła? Ognia? Słońca? Zara obaczym, czy ten tu... - pogardliwie wskazał na związanego kobolda - ...takoż się lęka.

Gergo zastanawiał się przez chwilę.
- Najbardziej boję się, że to kim się urodziliśmy ma większe znaczenie, niż to kim chcielibyśmy być i nic nie da się z tym zrobić. - odpowiedział cicho.Gaspar przewrócił oczami.
- A tera mnie przetłumacz, jak mogę użyć tego do przesłuchania tego tam! - wskazał na jeńca - Myślałem, żeby go na słońce wywlec i sponiewierać letko. Jakby to nie pomogło, to możem mu pięty w ognisko wrazić, albo żelazem popieścić. Gadaj, słońca, alibo ognia się bojacie...

Wypytując Gergo, łowca cały czas obserwował jeńca. Wypatrywał oznak przerażenia, starał się znaleźć jakąś słabość, którą mógłby wykorzystać. Kobold zmieszał się, jego wyznania były nie na miejscu i niepotrzebne. Zebrał się w sobie i odpowiedział:
- Kobold słabnie w słońcu, ale nie widziałem, żeby któryś się tego słońca bał. Ogień? Słyszałem opowieści, że niektóre plemiona zamieszkują smocze jamy. Pozwólcie mi przekazać mu pytania, potrafię być przekonujący.
- Jakaś metoda podziała, Gasparze. W każdym razie Gergo spytaj o podstawy. Czemu atakują, gdzie mają kryjówkę,, kto nimi dowodzi...- zaproponował Kain, przyglądając się jeńcowi.
- Dość tego grożenia i przechwalania się! - ucięła Zoja, marszcząc groźnie brwi - Pytajcie go o co chcecie, ale ktokolwiek będzie chciał mu zrobić krzywdę, najpierw będzie musiał zranić mnie. Czy to jest jasne?! - spojrzała po wszystkich zebranych, a jej pierś falowała od głębokich oddechów, wyraźnego znaku wzburzenia - Daj mu wody, Kainie. - wskazała palcem maga, żeby nie było wątpliwości, kogo ma na myśli - I nie przeciągajmy tego dłużej, niż to jest absolutnie konieczne.

Kain przekręcił oczami.
- Przecież to złoczyńca, pewnie morderca i grabieżca. Traktowanie go ulgowo może przynieś więcej strat niż pożytku patrząc na to z szerszej perspektywy. - powiedział, po czym sięgnął po bukłak, kubek i podszedł do jeńca; ostatecznie czarodziej nie chciał się wykłócać. - Mam nadzieję że mnie nie ugryzie… Gergo, rzeknij może do niego że dajemy mu pić... - dodał mag.

Gergo warknął chrapliwie, informując jeńca, że w kubku jest zwykła woda. Gdy ten zwilżył już gardło, Gergo podszedł bliżej, układając sobie w głowie pytania. Jakby od niechcenia zaszedł go z boku i złapał niespodziewanie za ogon. W koboldzim obyczaju dotknięcie tej części ciała - a szczególnie nadepnięcie lub zahaczenie bronią - było świadomą groźbą. Gergo wzmocnił uścisk, gdy tamten próbował wyszarpać swój szczurzy ogon.

- Teraz mnie słuchasz, skorrax? Mamy kilka pytań, a od tego, co odpowiesz zależy twój dalszy los. Proponowałem wysokim zacząć od ogona... - ...odrąbiemy go przy samym neesh i upieczemy. Myślę, że chętnie spróbują koboldziego ogona, może i tobie damy skosztować. - Gergo utrzymywał kontakt wzrokowy z jeńcem, cedząc słowa w prymitywnym smoczym - Później wybijemy ci wszystkie zęby - wysoki łowca potrzebuje grotów do strzał. Jak ci się to podoba? Nakarmimy cię twoim własnym ogonem, a ty nawet nie będziesz mógł go ugryźć. Pomysłów wysokim nie brakuje i chętnie zabiorę się do powolnego krojenia cię na kawałki. Lepiej uważnie dobieraj słowa, skorrax. Jeśli będziesz grzecznym koboldem, zabije cię bezboleśnie. Może nawet wypuścimy cię, jeśli powiesz nam dużo ciekawych rzeczy? - Gergo zawsze umiał przekonać innych, przynajmniej dopóki nie przerastali go o metr - Odpowiadaj po kolei, każda chwila zawahania może cię bardzo zaboleć. Czemu atakujecie wioski? Takie tchórzliwe izhaas jak wy nigdy nie ryzykują ataków na duże wioski. Ile jest wojowników w twoim plemieniu? Gdzie jest wasze śmierdzące gniazdo? Widzisz ten sierp? Gdy wysokim skończą się już pomysły na tortury, zawsze jeszcze będę mógł ci urżnąć twoje arrautzak i nigdy więcej nie zrobisz żadnych szczeniaków.

Kain pokiwał z szacunkiem głową po przemowie Gergo. Choć mowa koboldów była dość specyficzna, by nie powiedzieć szczekliwa, to jednak mówili w smoczym. Większość czarodziejów zna ten język a Oussndar nie był tu wyjątkiem. Nie spodziewał się jednak że istnieję tak wulgarny dialekt.

Jeniec rozskrzeczał się tak jazgotliwie, że Kain miał problemy z nadążeniem za jego słowami. Gergo rozumiał go oczywiście w pełni, aczkolwiek związanemu gadowi daleko było do konkretów. Plemię było “duże”, z tego co zrozumiał zaklinacz podzielone na pół - osobno obóz rodzinny i straże, i osobno wojownicy; gniazdo było “w ciemnym lesie”, a atakowali sioła na rozkaz “Wielkiego Kaaza”. Gergo mógł domyślać się, że to przywódca plemienia; tytuł był dość popularny wśród koboldziej braci.

Gergo zadumał się przez chwilę i odezwał się do towarzyszy
- Nie wie za dużo. Są dwa obozy, w jednym są młode i kobiety, drugi jest wojenny. Nie zna przyczyn ataków, wie tylko, że tak kazał im wódz. Obozy są w ciemnym lesie, gdziekolwiek to jest. Pewnie mógłby nas tam zaprowadzić. Jest przerażony i wije się jak robak, raczej mówi prawdę. O co go jeszcze pytać? - zapytał.
- Czy ich wódz to kobold? - dodał szybko Kain.
- Dobre pytanie, Kainie. - Shavri usiadł ciężko obok maga - A tak poza tym… - zwrócił się do pozostałych towarzyszy - Nie wydaje się wam, że “w ciemnym lesie” to strasznie niekonkretna informacja? No przecież koboldy chyba wiedzą gdzie i ile idą do swojego gniazda i jak do niego trafić? Gdzie są te gniazda? - sapnął - Dzień, pół dnia drogi kobolda na północ, na południe? - tropiciel urwał gwałtownie pytaniem i zasapał się. Słaby był cholernie. Doczłapanie z jednego końca spichrza do drugiego kosztowało go plecy zlane potem.

Gergo zaczął niemal pieszczotliwie gładzić ogon kobolda sierpem. Zoja obdarzyła go nieżyczliwym spojrzeniem i pogroziła palcem.
- Pytałem gdzie jest wasze śmierdzące gniazdo. Jak daleko jest jedno i drugie, w którą stronę trzeba się skierować. Co jest w okolicy? Jak daleko jest jeden obóz od drugiego? - Gergo warknął - Powiedz więcej o waszym wodzu. To szaman, wojownik? Długo już przewodzi stadu? Jest w nim coś szczególnego? Odpowiadaj szybko, albo pogłaskam cię nieco mocniej.
- Patrole tutaj, całkiem blisko, w dużych norach! - szybko wyszczekał w smoczym jeniec. - Do dużego przechodzimy… no, wchodzimy w norze i wychodzimy w lesie. Puf i już! Wielki Kazaa krótko wodzem, ale jest wielki! A szaman jest szamanem od zawsze, odkąd byłem małą jaszczurką!

Gaspar patrzył na Gergo z uznaniem. Teraz podszedł bliżej i zaczął wpatrywać się w jeńca z brzydkim uśmiechem.
- Panie łuskowaty, widzę, że na robocie się pan znasz i się w tańcu nie chędożysz.- rzucił do zaklinacza - Wpieprzać się między gorzałkę i zakąskę nie zamiaruję, ale w razie potrzeby chętnie pomogę. - dodał, świdrując drugiego kobolda wzrokiem, ale tamten leżał nieruchomo jak kłoda.
- Zapytaj go jeszcze, co robią z porwanymi ludźmi i gdzie ich przetrzymują. - Shavri musiał to wiedzieć. Gergo pokiwał głową.
- Po co porywacie tych wszystkich ludzi? Co z nimi dalej robicie? Przecież nie zjecie takiej ilości wysokich... - zaklinacz kontynuował wypytywanie kobolda.
- Tak, tak, tyś mądry; my zjadamy tylko dzieci i tych, co sami już iść nie mogą! - skwapliwie przytaknął jeniec. Po jego stroju i marnym uzbrojeniu Gergo mógł przypuszczać, że w szeregu dziobania zajmował raczej poślednie miejsce - Kroimy i pakujemy dla rodzin, przysmaki, mniam! - oblizał się odruchowo - Reszta wędruje do dużego obozu w ciemnym lesie, ale ja nie wiem gdzie, to inny oddział tam idzie, wybrany przez Wielkiego Kaaza!
- Wygląda na to, że mniejsze oddziały wojowników gnieżdżą się w jamach w ziemi niedaleko stąd, natomiast główny obóz jest głębiej w lesie. Jeśli dobrze rozumiem, jest jakieś podziemne połączenie między nimi. Koboldy zjadają tylko niedołężnych, resztę kierują do głównego obozu. Ten tutaj nie wie co się z nimi dalej dzieje. - podzielił się zresztą swoimi spostrzeżeniami koblodzi zaklinacz.
- Duży obóz? - zapytał Shavri, starając się zapanować nad gniewem i obrzydzeniem - Czyli co? Więcej plemion zajmuje się porwaniami? - nagle zwrócił się do Kaina - Używają jakichś czarów do tak sprawnego przemieszczania się, czy chodzi o jakiś skrót podziemny? Jak myślisz?

Czarodziej zamyślił się.
- Teleportacja? Im większa odległość, im więcej przeniesionych obiektów tym bardziej zaawansowana magia za tym stoi. Nie mogę tego mówić z pewnością, ale nie pasuje do sposobu działania, jaki na razie prezentuje ta grupa koboldów. Raczej jakiś skrót... - powiedział Kain z wahaniem.
- Brzmi jakby wchodzili do wykopanych jam i nimi przedostawali się do obozu. Mógłby nam wskazać te miejsca, gdzie koboldy schodzą w dół. - wtrącił trochę niepewnie Marv - Spytaj czy potrafiłby dotrzeć do obozu bez wchodzenia do nory?
- A co z pozostałymi osadami? Jeśli nie powiodło im się tu, na pewno uderzą gdzie indziej, gdzie obrona jest słabsza. - zauważyła uzdrowicielka - Najpierw trzeba zadbać o bezpieczeństwo ludzi, a potem wyprawiać się w serce zła.
- Zgadzam się z Zoją, ale powinniśmy zrobić tak, jak mówi Marv. Bo nie mamy takich sił, żeby obsadzić obronę wszystkich okolicznych wiosek. A mam wrażenie, że problem ataków czy tu, czy gdziekolwiek indziej w okolicy zniknie, jeśli utniemy mu łeb. - skonkludował Shavri.
- Byłbym za agresywnym rozwiązaniem problemu. Mawiają że najlepszą obroną jest atak. Szczególnie że nie możemy bronić wiosek w nieskończoność. Jest nas za mało. Zniszczmy gniazdo, wypełnijmy zadanie! - dodał czarodziej.

Gergo przysłuchiwał się ich dyskusji przez moment, po czym wrócił do przesłuchania.
- Wasz wódz, to kobold, taki jak ty czy ja? - zapytał, mając wątpliwości, czy o jakimkolwiek koboldzie można powiedzieć “wielki”.
- Jest wielki. - skinął głową jeniec.
- Potrafiłbyś nas zaprowadzić do głównego obozu, przez las? - tym razem związany kobold pokręcił głową; zawsze chodzili tunelami. Gergo wykorzystując to, że Zoja jest zajęta rozmową z innymi wysokimi skaleczył ogon kobolda. Jeniec wrzasnął z bólu.
- Pytałem się czy jest *koboldem*.
- Tak, tak tak!
- GERGO!!! - Zoja być może była zajęta rozmową, ale głucha też nie była. A pisk bólu w każdym języku brzmi dokładnie tak samo - Zostaw go. Będziesz tłumaczył, ale oddasz mi broń. Natychmiast! Nie będzie żadnych tortur, póki tu stoję! - wyciągnęła rękę po sierp, a jej czarne oczy ciskały gromy.
- Gergo działa w imię wyższego dobra, jakim jest ochrona tych biednych atakowanych przez złe stworzenia ludzi. Uspokój się Zoju i pozwól nam prowadzić przesłuchanie. Jeżeli dowiemy się prawdy możemy ocalić życie nie tylko miejscowych, ale też nasze. - powiedział stanowczo Deithwen.
- Nie zabraniam przesłuchania. Zabraniam dręczenia tej biednej istoty. Żadne dobro, większe czy mniejsze, nie usprawiedliwia zadawania bólu i cierpienia. - powiedziała twardo Zoja, gotowa do upadłego bronić prawd swojej wiary.
- Mamy wybranego dowódce, ciekawi mnie co on o tym sądzi. Jestem też ciekaw zdania pozostałych członków drużyny. Rozstrzygnijmy ten spór wspólnie. Kto uważa, że nie należy nie męczyć tego “biednego” stworzenia w imię WYŻSZEGO DOBRA? - zapytał druid.
- Chwila, naprawdę? Jak teraz zabierzemy Gergo sierp, to całkiem straci w oczach jeńca. - Shavri otarł zimny pot z czoła i zwrócił się do kobolda - Po prostu już go na razie nie siecz.
- Rozumiem podejście Zoji, ale mamy do wykonania misję. Okazując zbytnią pobłażliwość wobec tej istoty ryzykujemy życie ludzi których mamy chronić. - powiedział Kain.
- Zoju, nikomu z nas nie podoba się dręczenie kobolda. - włączył się Evan który do tej pory siedział spokojnie i analizował informacje przekazane za pośrednictwem Gergo - Jednak ta istota jest zła i przewrotna, a tylko strach może ją przekonać do współpracy z nami. Pamiętaj że ten kobold zjadał bez problemu małe dzieci, więc trochę dręczenia i strachu i tak jest nieadekwatną karą do swych czynów. Gergo! Wypytuj go dalej!
- Myślę, że jesteśmy lepsi od tego. A przede wszystkim nie jesteśmy sędziami, żeby ferować wyroki na miejscu. Mimo wszystko jesteś naszym wodzem; podjąłeś decyzję, z którą nie mogę dyskutować. Pozostaje mi się tylko modlić o to, żeby wasze serca zmiękły. - Zoja pokręciła ze smutkiem głową i spuściła wzrok, nie chcąc patrzeć, jak bezbronnemu stworzeniu dzieje się krzywda.
- Nasze serca nie są twarde, wierz mi Zoju, to po prostu konieczność. Przecież jesteśmy tu po to by ratować ludzi i każdy z nas chyba chce też wyjść cało z tej zawieruchy. - zakończył Evan.
- Nie mieszkałaś nigdy w przygranicznej osadzie jak sądzę... - wtrącił Marv przysłuchując się temu z niedowierzaniem. - Nikt u nas nie dręczy koboldów, ale nikt też nie zawaha się przed uśmierceniem stworzenia. One atakują, my zabijamy je, aby nie robiły tego dalej. - wzruszył ramionami - U nas każdy się tego uczy.
- Ano. - poparł Marva Gaspar - Jak se pomyślę co te paskudztwa wyprawiały z maleńkimi dzieciaczkami, to aż mnie rence świeźbią. Ale dręczyć go nie będziem. Jak się go wypyta, to weźmie w łeb i wrzuci się go w jaki wykrot. Zresztą, mamy jeszcze jednego, może tamten wie co wiecej? - podszedł do leżącego w kącie jeńca i kopnął go lekko czubkiem buta - Słyszałeś dziadu? Bedziem cie na spytki brać! - mimo wysiłków chłopaka, jeniec pozostał dziwnie bezwładny - Ki czort? - mruknął tropiciel do siebie.

Gergo wahał się. Nie chciał oddawać swojej broni, a kiedy wstawił się za nim inny wysoki, zdecydował się tego nie robić, przynajmniej na razie. Nie mógł jednak kompromitować przesłuchania i odezwał się do kobolda

- Widzisz jak wyciąga rękę po sierp? Twierdzi, że czas ci urżnąć głowę, więc jeśli masz coś przydatnego do powiedzenia, zacznij gadać. Zacznij od tego, ile jest wojowników w każdej jamie i mów dalej wszystko co przyjdzie ci do głowy, a co może nam się przydać w rozgromieniu waszego plemienia.

Widok wykłócających się wysokich i wymachującego sierpem Gergo podziałał na jeńca jak strzał biczem. Zaczął terkotać, że plemię jest duże; ale oddziały wypadowe to tyle co dziś atakowało; że rodzinny obóz daleko i żeby Gergo ich nie ruszał, ale wojowników to niezbyt daleko jamy, w lesie, że w tunelach są tylko porywacze, że w obozie jeńcy - jak ich jeszcze nie zjedli; że jama to tylko przejście i nie ma tam żadnych innych wyjść, tylko komory noclegowe… Aż się zasapał z wysiłku, nerwowo zerkając na leżacego na klepisku drugiego kobolda, trącanego nogą przez Gaspara. Gergo w skrócie wyłożył towrzyszom słowa nieco bełkoczącego kobolda. Wreszcie pojawiły się jakieś konkrety.
Gdy Gergo przetłumaczył słowa jeńca, to Evan zastanawiał się przez moment i zapytał:
- Znaczy ich rodzinna wioska daleko stąd jest, dobrze zrozumiałem? Jeśli tak to po co tu przyleźli, zapytaj go Gergo?
Zaklinacz sprawnie wydobył kolejną informację - po ludzi. Człowieka, zwłaszcza szczenię, łatwiej złapać niż jelenia - entuzjastycznie wyjaśnił schwytany gad. Gergo wzruszył ramionami.
- Mówił już wcześniej, że wykonują tylko rozkazy wodza, nic konkretnego na temat ich celów się chyba nie dowiemy. O coś jeszcze go pytać?
- Chwileczkę. To znaczy, że w okolicy jest jedno wejście do jam noclegowych wojowników-porywaczy, którzy przychodzą nocą? - Shavri popatrzył po towarzyszach, bo wolał się upewnić, że dobrze rozumuje pomimo osłabienia.
Gergo zastanawiał się przed chwilę. Co sprytniejsze koboldy potrafiły liczyć na palcach nawet do dziesięciu.
- Ile jest tych wejść dla wojowników? Tyle - pokazał jeden palec - tyle - dwa palce - a może tyle - wyciągnął trzy pazury - czy jeszcze więcej?
- Wojów jest twoje łapy i moje łapy… i jeszcze szamana łapy i wodza łapy… chyba - odparł jeniec po głębokim namyśle i głośnym pierdnięciu. - A wyjście jedno tu i jedno tam.
Gergo odwrócił się zmartwiony do drużyny.
- Tych wyjść jest mnóstwo.
- Niedobrze - powiedział Evan - Szybki atak chyba nie wchodzi w grę w tej sytuacji, zbyt dużo ich i lepiej znają teren. Proponuję namówić wieśniaków z innych wiosek by tymczasowo przenieśli się tutaj do Zamieci i tu stworzyć główny punkt oporu z palisadą i ogniskami. Trzeba też zdobyć żywność, bo długo nie pociągniemy na tych resztkach. To są wszystkie moje oszczędności.
Evan wyciągnął sakiewkę i rzucił ją na klepisko.
- Proponuję zebrać wszystkie pieniądze i kupić za nie żywność. Może kilku z miejscowych uda się przekonać, by wyruszyli do miasta po zapasy, zarówno dla nas jak i dla nich.
- Niestety, nie mam żadnych monet - powiedziała smutno Zoja - Jedyne, co mogę zrobić, to zapewnić tyle opieki rannym i potrzebującym, ile potrafię. Mam też koc, śpiwór... chętnie je oddam. Może chociaż tyle zrobi jakąś różnicę...
- Brzmi rozsądnie. Pod warunkiem że ich namówimy do opuszczenia domostw i przeniesienia tutaj. To może być trudne… Co planujesz jednak dalej? - zapytał Kain.
- To je myśl, ściągnąć wszytkich ludków w jedno miejsce - przyklasnął Gaspar. - Ale z fundowaniem im spyży raczej bym uważał, wodzu - wyszczerzył się. - Toćmy już ugadali, że ni ma sensu iść do miasta… Chociam sam był “za” - wzruszył ramionami.
- Myślałem o zasadzce w jednej z wiosek - odpowiedział Evan. - Oczywiście gdy już opuszczą ją mieszkańcy. Wybicie znacznej części ich grupy uderzeniowej z pewnością osłabi ich morale, a nam ułatwi później dalszą wojnę podjazdową.
- A jak już dobierzem się tym skurkowańcom do rzyci w zasadzce - wywarczał zza zaciśniętych nagle zębów Gaspar - to może by tak z wizytą do nich wpaść? Nie spodziewają się tego kurwie syny, łacno ich wybierzem, jako ryby z saka. Nadto - kontynuował - możem ich herszta capnąć i utłuc, pewnikiem się z tego nie ucieszą. Jeno bida, bo przez jamy leźć trzeba...
- Jeśli jaszczurki nas nie przejrzą to takie rozbicie ich głównych sił było by skuteczne… Gergo zapytaj jeńca czy obserwują wioski za dnia - poprosił czarodziej.
Gergo warknął na kobolda, przekazując mu pytanie maga. Ten wzruszył ramionami. Zależało od rozkazów, ilości jeńców, pogody… Zwykle jednak tak.

Marv nie podchwycił rzucania sakiewkami. Jego spojrzenie przesunęło się po monetach Evana, następnie skierowało na samego wojownika, a na końcu zatrzymało na przesłuchiwanym koboldzie.
- Gdyby udało się przekonać mieszkańców, wątpię by łatwo, to moglibyśmy zająć się tymi wejściami w okolicy. Nie stawimy czoła takiemu atakowi jak dzisiaj, pokonaliby nas, gdyby nie to, że najpierw zdecydowały się uciekać. Gergo, spytaj go jeszcze, czy tacy duzi ludzie jak my mogliby przejść tunelami i czy one łączą się w kilku miejscach pod ziemią.
- Jak wysokie są tunele, skorrax? Wysoki się tam zmieści? Czy te jamy są połączone ze sobą, czy tylko każda z głównym obozem? W sensie - żachnął się Gergo na widok tępej miny kobolda - czy można przejść z jednej jamy wojowników do drugiej tunelami? Są tam pułapki?
Związany gad rzekł, że podziemia są naturalne, raz wyższe, raz niższe; nie sprawdzali wszystkiego, bo są tam pająki, ale do obozu jest dość prosta droga. Pułapek w tunelach nie ma. Może służyć za przewodnika… jeśli duzi obiecają, że zostawią obóz rodzinny w spokoju.
- Ciekaw jestem, czy koboldy przestaną atakować, gdy zabraknie ich wodza. - Marv zastanowił się na głos. - Szkoda, że nie wie jak dotrzeć do obozu, górą podczas dnia dałoby się wyminąć wszystkie śpiące koboldy. Ile z nich pełni wartę i gdzie, gdy reszta śpi? - przekazał pytanie do Gergo. - I spytaj, czy jakbyś się tam pojawił w ubraniu jednego z zabitych, to zostałbyś rozpoznany jako obcy.
- Ze dwa, trzy przy wejściu i kilka w okolicy - przetumaczył Gergo dodając, że pewnie rozpoznałyby go po zapachu albo nieco innej barwie łusek.
- Ma ktoś jeszcze jakieś pytania albo propozycje na plan? - zapytał Shavri, muskając palcem zarost pod nosem. - Ja od razu powiem, że zdaje się na to, co postanowi kapitan jeśli idzie o obronę mieszkańców, bo to jest dla nas najważniejsze. Nie jestem za dobrym taktykiem, a mój ostatni pomysł wszyscy wiemy, jak się skończył - dodał na końcu i mimowolnie uśmiechnął się do własnej popędliwości.
- Tak to kupim se dwa, góra trzy dni - Gaspar splunął w kąt. - Zasrańce ruszą wpierw na inne sioła, a jak tam chopów nie znajdą… to przyjdą tuta. Bez dwa dni można by wiochę ładnie oszańcować, ale trzymać tu setkę z górą ludzi, bez zapasów za to z inwentarzem …nie wydolim więcej niż tydzień, a to tylko jak szczęście mieć będziem, i jak chopy żywine zjedzą. A potem co? Korę a korzunki żreć będziem? - podrapał się w pierś, jakby sprawdzał, czy rany ciąglę bola. Nie bolały.
- Mnie się widzi - kontynuował - uderzać. Póki jeszcze łuskowate pomietła nie ogarnęły z kim im w paradę przyszło. Iść i natłuc ile się da i w lasy zapaść, i znowu uderzyć... alibo... w bogach ufność złożywszy, iść na bój ostatni żeby ich herszta usiec. Jak fortuna nam zaświeci - może głowy uniesiem. W tym nadzieja… jej mać - złożył ręce na piersi zmąwszy w ustach przekleństwo.
- Choć atak bezpośredni, frontalny jest bardzo ryzykowny dla nas, to dla wioskowych byłby najlepszy. Oczywiście jeśli priorytetem jest dla nas ograniczenie liczby ofiar wśród chłopów. Kobody związane walką z nami nie zaatakują osad - wtrącił Kain.
- Tego tutaj trzeba dobrze związać, może się przydać jako przewodnik - Marv pokazał palcem na jeńca, również nie mając do niego dalszych pytań.
- Wydaje się, że niemożliwe będzie przedostanie się górą do tego obozu z porwanymi - młody wojownik wyglądał na zamyślonego, patrząc prosto w ścianę. - Nie możemy też wydać otwartej walki koboldom. Wydaje się rozsądne, by uderzać rankiem, zaraz po tym jak udadzą się spać. Gdybyśmy zajęli wejście do tuneli, a one zaczęły z nich wyłazić… - Głowa Hunda pracowała, próbując obmyślić jakiś plan.
- To najlepsza sytuacja dla nas. Teraz wygrywają i są silne, ale jak zaczną tracić swoich, wkradnie się strach. Nie ryzykowałbym od razu ataku, raczej podskubywanie ich jak one robią z wioskami. Zmuszać do wstania, hałasować, nękać i uciekać gdy zbiorą się w większej kupie. Gdy nie prześpią dnia, nie będą miały siły w nocy. Tak jak mówił Gaspar, uderzać i uciec, ale tylko przy wylocie tunelu.
Drugą opcją byłby atak w nocy przez tunele, gdy nie będzie tam wojowników, ale Marv nieszczególnie chciał ryzykować czegoś takiego, więc nawet o tym nie wspomniał, zerkając na Evana, ciekaw jego spojrzenia na to wszystko.

Deithwen wstąpił do Gildii by zarabiać pieniądze, a nie je wydawać. Pomysł dowódcy wydał mu się szczególnie mało atrakcyjny. Nie zamierzał pozostać w tej wiosce dłużej niż to było absolutnie konieczne.
- Jestem także za opcją ataku. Wynajęto nas, aby pokonać koboldy, zaatakujmy odważnie i rozwiążmy sprawę raz na zawsze - rzekł krótko Druid.
- Uważasz, że pokonamy je jednym atakiem? - Marv wybałuszył oczy w niedowierzaniu.
- Po jednej, dwóch, trzech bitwach, to bez znaczenia. Chciałem jedynie podkreślić, że biernie czekając na rozwój wydarzeń nic nie zdziałamy - odpowiedział Deithwen. Rudowłosy pokiwał głową na znak, że zrozumiał.

Zamieć
14 Tarsakh, Roku Orczej Wiosny

---

Wilczy Las
noc, 14 Tarsakh, Roku Orczej Wiosny

Zoja kichnęła. Przysypiała już, ale swędzenie w nosie było zbyt uporczywe, żeby dać jej spokój; kichnęła niemal odruchowo i w tej samej chwili zamarła w niemej zgrozie: przecież taki hałas mógł odkryć ich schronienie i wystawić na szwank plan ominięcia oddziału koboldów! W przerażeniu uniosła głowę, wpatrując się w otaczający ją mrok; na szczęście to, co było dla jej naciągniętych jak postronki nerwów wielkim hałasem, nie zwróciło niczyjej uwagi w pełnym dźwięków lesie.

Tak, nocny las "gadał" niemożliwie, a nieprzyzwyczajone do rozróżniania poszczególnych dźwięków i ich znaczeń ucho uzdrowicielki w każdym jednym odgłosie upatrywało możliwego zagrożenia... albo wołania o pomoc. Albo tysiąca innych, nieprzyjemnych interpretacji, a nie tym, czym w rzeczywistości były. Parów był mokry, ciemny i chłodny; wiatr zrzucał na głowę skulonym wzdłuż jego ścian ludziom zeschłe, przegniłe liście, a na tych siedzących długo bez ruchu wchodziły tłuste, rdzawe ślimaki, ciągnąc za sobą obrzydliwe nitki śluzu. A przecież miniony dzień, choć upłynął pod znakiem czekającego ich w nocy zadania, był całkiem przyjemny...

...oczywiście za wyjątkiem pogrzebu. Z początku nic nie zapowiadało bolesnego ciosu dla Zoji; jej poranny rytuał był taki sam jak ostatnio: kąpiel - przy okazji której stwierdziła, że może czas najwyższy wyprać swoje rzeczy, jak tylko znajdzie coś na przebranie się, modlitwa, obchód po chorych (którzy szczęśliwie odzyskali siły) i skromny posiłek z podarowanych jej przez wdzięczne rodziny dóbr. Nie było tego wiele; Zoja uszczknęła tylko tyle, by zaspokoić pierwszy, dojmujący głód, a resztkę zabrała ze sobą, żeby nakarmić schwytane przez najemników koboldy. Owszem, stwory swoimi okrutnymi postępkami zasłużyły na sprawiedliwą karę, ale zagłodzenie ich na śmierć na pewno nie było słuszne. Upewniwszy się, że nikogo z towarzyszy ani wieśniaków nie ma w pobliżu - bo uzdrowicielka miała świadomość, że nikt nie żywił większego sentymentu do jeńców niż do zwykłych szkodników i jej czyn nie spotkałby się z żadnym zrozumieniem - podsunęła ostrożnie związanej gadzinie kawałek chleba i warzyw, a potem przytrzymała dla niego bukłak z wodą. Patrząc w wyłupiaste ślepia, w których strach mieszał się z niezrozumieniem, Zoja przelotnie zastanawiała się, co kierowało tą istotą, kiedy ruszała na swoją misję. Posłuszeństwo wobec wodza? Przyjemność z siania zła i śmierci? Jakiś pokręcone poczucie obowiązku? Głód? A może nic; może po prostu to wszystko leżało w samej istocie kobolda i nadaremno było doszukiwać się w jego zachowaniu jakiś głębszych powodów. Przykład Gergo jednak dawał dziewczynie nadzieję, że - choć z pewnymi trudnościami - to jednak każde stworzenie było w stanie przełamać swoją naturę i stać się lepsze dla siebie i innych. To było właśnie coś, o co Zoja postanowiła się modlić do Ilmatera - by wśród tych, których spotkała na swojej drodze wzrosła świadomość wyrządzanego innym zła i chęć jego naprawy.

Niestety, ku wielkiemu smutkowi Zoji, okazało się, że drugi z jeńców odszedł podczas przesłuchiwania pierwszego. W skrępowanym ciałku nie było wcale życia, a kobold był zimny i sztywny - znak, że musiał zemrzeć dawno, a nikt tego nie zauważył. Serce uzdrowicielki mało nie pękło; przez resztę dnia chodziła jak struta, czyniąc sobie wyrzuty, że przez jej nieuwagę zgasło jakieś życie. Owszem, trudno było orzec, kto zawinił: czy faktyczne gapiostwo Zoi, czy chaos jaki wkradł się w zachowanie się najemników zeszłej nocy, czy po prostu pojmany kobold i tak był w nienajlepszym stanie, a ostre traktowanie tylko dopełniło dzieła? Tak czy inaczej, całą winę dziewczyna wzięła na siebie, co sprawiło, że do końca dnia unikała ludzi, a oczy miala dziwnie wilgotne. I choć miejscowi patrzyli się dziwnie, a nawet szemrali z niezadowoleniem, na jedno się uparła i dopięła swego: zanim ciała zabitych w nocy koboldów i jeńca trafiły do niechlujnie wykopanej zbiorowej mogiły, uzdrowicielka odmówiła nad poległymi jaszczurkami szczerą modlitwę - by przynajmniej ich dusze po śmierci zaznały spokoju i wędrowały w stronę dobra...

...a teraz znów czekała ich walka, śmierć, przemoc, ból. Kolejni ranni, kolejni zabici. Nie, nie miała wątpliwości, że czynią słusznie i że ich misja ochrony wiosek jest jak najbardziej sprawiedliwa i dobra. Ale gdzieś z tyłu głowy Zoi kołatało się, niczym uprzykrzony i nie dający się odgonić komar, uporczywe pytanie: a może jest inny sposób, tylko go nie dostrzegliśmy...?