[MEDIA]http://images.fineartamerica.com/images-medium-large/1-healing-hands-two-danielle-del-prado.jpg[/MEDIA]

- Franko, bardzo dziękuję ci, że zechciałaś mi towarzyszyć; twoja pomoc jest nieoceniona - zagadnęła Zoja, kiedy szły do pierwszego potrzebującego; niesiona przez uzdrowicielkę lampa rzucała niespokojne cienie na chaty - Ale, jeśli chcesz znać moje zdanie, uważam, że powinniśmy podzielić się pracą. Nie wiem, jak będzie wyglądała dzisiejsza noc; modlę się, by dziś koboldy nie zaatakowały. Ale jeśli tak się stanie, twoje leczące ręce przydadzą się najbardziej po walce... - spojrzała na kapłankę, a raczej na jej buławę i tarczę - ...i w trakcie bitwy, oczywiście. Myślę, że poradzę sobie tutaj sama; ty powinnaś wesprzeć resztę naszych towarzyszy i zanieść im nieco światła i mądrości Lathandera.
- Nie widziałaś jeszcze nawet rannych. - sucho skomentowała Łucja i zapukała do drzwi, przed którymi stały.
- Mhm... - podsumowała Franka, krótko kiwając głową bez większego skupienia - Światło i mądrość Lathandera to i mi by się teraz przydały... - kapłanka była czymś poirytowana. Coś ją męczyło i zajmowało jej całą głowę.
- Aha. Rozumiem. - Zoja z chęcią porozmawiałaby o tym, co trapi przyjaciółkę, ale teraz musiała się skupić na czekającej ją pracy, szczególnie że czuła już wkradające się w członki zmęczenie - Może powinnaś się zdrzemnąć? Sen często przynosi odpowiedzi i znaki od bogów... Trafisz do spichlerza bez Łucji? - spytała w zadumie.
- Hm? - kapłanka wybiła się z własnych myśli, do których bardzo szybko wróciła - A tak, znaki... Oj znaków z pewnością bym potrzebowała. Najlepiej wielkich... I płonących. - pokiwała lekko głową. Następnie stając przy drzwiach spojrzała na uzdrowicielkę - Trafić... Trafię... Um... Ah... - odchrząknęła i uśmiechnęła się lekko nerwowo - Wybacz... Już uciekam... Ale koniecznie daj znać, jeśli czegoś będziesz potrzebowała, dobrze?
- Oczywiście! - uzdrowicielka ujęła dłonie kapłanki i serdecznie uściskała - Na pewno będę potrzebowała pobudki... - zaśmiała się, a po chwili spoważniała - I tego, byś zajęła się naszymi towarzyszami i mieszkańcami, jeśli cokolwiek się stanie. - dokończyła, wpatrując się w oczy dziewczyny i niespodziewanie tuląc ją na koniec.

Kiedy Franka ruszyła z powrotem do spichlerza, zanim przestąpiły próg chaty Zoja chwyciła jeszcze Łucję lekko za rękaw i powiedziała cicho:
- Wiem, że jedne leczące ręce to mało jak na wszystkich potrzebujących. Musimy jednak myśleć o tym, co może stać się jeszcze w nocy, a nie tylko tym co teraz... - westchnęła - Ale przyrzekam, że nie opuszczę tego miejsca, póki wszyscy ranni nie staną o własnych siłach. Choćby miało zająć mi to dłużej, niż nasze zadanie z koboldami! - zapewniła z mocą. Odwróciła się i pchnęła drzwi, przekraczając próg z niegłośną modlitwą "Ilmaterze, dodaj mi sił, bym mogla nieść ulgę..." na ustach.


Prosty, drewniany medalion rozjarzył się delikatnym, złotym światłem, rozjaśniając panujący w izbie półmrok; nie otwierając oczu, ani nie przerywając szeptanej modlitwy, Zoja ujęła znak Ilmatera w obwiązane czerwonym sznurem dłonie i zamknęła światło w muszli stykających się palcami dłoni. Kiedy odjęła ręce od świętego symbolu, jej dłonie wypełnione były światłem, pełgającym po ich powierzchni niczym niewielki, spokojny ogieniek. Ostrożnie, jakby przenosiła w miseczce dłoni wodę, uzdrowicielka przyłożyła ręce do rozharatanego boku mężczyzny, przelewając na ranę płynne złoto mocy. Brzegi cięcia, zaognione już i poszarpane, krwawiące czarną, zepsutą cieczą zaczęły się zwijać i kurczyć, niczym wrzucone do ognia wióry; dłonie Zoi gasły, kiedy światło wnikało w ranę, oczyszczając ją i wspomagając naturalny proces gojenia. Kiedy ostatnia kropla życiodajnej energii przepłynęła od uzdrowicielki do rannego, pokój rozświetlił nagły, jasny błysk. Zagojona magią rana żarzyła się jeszcze chwilę złotą poświatą, okalającą płaską, świeżą bliznę, a po chwili zgasła, pogrążając chatę na powrót w mroku. Leżący na drewnianej ławie mężczyzna odprężył się i sapnął; z niedowierzaniem przejechał palcami po zagojonym miejscu, jakby nie do końca wierzył, że oto stał się cud.

Zoja westchnęła i opuściła ręce; zakręciło jej się w głowie tak mocno, że gdyby nie pewny chwyt Łucji, dziewczyna zwaliłaby się na podłogę. Mroczki jeszcze dobra chwilę latały jej przed oczami, kiedy, posadzona na stołku i okryta kocem, popijała małymi łyczkami chłodną wodę z glinianego kubka.

Rannych było dużo; choć dla Zoi cały dzień pracy z chorymi nie był niczym nowym czy wyczerpującym, konieczność sięgania do mocy tak często w tak krótkim czasie - szczególnie na głodnego i po dwóch dniach forsownej wędrówki - była zadaniem dość wyczerpującym. Starała się tego oczywiście nie okazywać; aż za dobrze widziała ile nadziei pokładają w niej ci ludzie, których zapewne nie stać by było na usługi kapłana czy medyka - a zwyczajne sposoby leczenie były wysoce niewystarczające, by najciężej doświadczeni przez koboldy wieśniacy mieli szansę wylizać się ran.

- Nic mi nie jest. Ruszajmy dalej. - powiedziała Zoja, wstając z zydelka i zdecydowanym gestem odstawiając kubek. Czuła, że jest na granicy swoich sił; moc opuszczała ją niczym woda dziurawe wiadro. Na szczęście najciężej rannych obejrzała na samym początku; dodatkowo na jej prośbę ktoś podzielił się z uzdrowicielką schowanymi na zapas jagodami; pobłogosławione owoce lasu, nasączone dobrą energią, miały pomóc w rekonwalescencji pacjentów, odciążając samą medyczkę.

Jeśli jednak nie starczy jej łaski boga, zawsze pozostawała jej własna wiedza i zestaw leczniczych ziół, które z takim pietyzmem kolekcjonowała w Futenbergu... i gorąca modlitwa, żeby to wystarczyło.


Rozłożony na klepisku koc był najmiększą i najbardziej cudowną rzeczą, jaka przytrafiła się Zoji tego dnia. A przynajmniej tak się czuła, kiedy po dwóch "dużych świecach" wróciła do służącego za "fort" spichlerza i tak jak stała, padła na swoje liche posłanie. Ośmiu rannych miało szanse przeżyć po ataku koboldów; wyglądało na to, że wszystkie zabiegi uzdrowicielki przyniosły pozytywny efekt, choć utraconych palców jednego z chłopów nie dało się już uratować. Mała jednak była to cena za to, że mężczyźnie dane było ujrzeć światło następnego poranka. Na trzy osoby mocy już zabrakło; dziewczyna zrobiła co mogła swoimi ziołami i starannością, ale obiecała sobie, że zajrzy do każdego pacjenta jeszcze raz, kiedy tylko odzyska siły. Jej oczom nie umknął również fakt, że prócz ran, w ubogiej wiosce szerzą się bardziej pospolite, ale nie mniej śmiertelne choroby: kilkoro z kręcących się z ciekawością wokół uzdrowicielki dzieci miało objawy grypy, zapalenia płuc czy innych, podobnych chorób. Dla pewności Zoja z pomocą starszyzny połapała szczeniaków i zrobiła krótki przegląd stanu zdrowia najmłodszych, choć wtedy juz ledwo trzymała się na nogach. Na tą chwilę nie mogła zrobić wiele więcej niż doradzić rodzinom odpowiednie traktowanie chorych; zaciskała piąstki w bezsilnej frustracji, ale jak każdy człowiek miała swoje ludzkie ograniczenia; choć bardzo by chciała, nie mogła czynić cudów w nieskończoność czy znaleźć lekarstwa dla każdego chorego na świecie.

Uzdrowicielka leżała chwilę na kocu, wpatrując się w sufit i prosząc Ilmatera o opiekę nad chorymi... i drużyną, która tej nocy może miała stawić czoła atakowi paskudnych gadów. Na szczęście Evan wykazał zrozumienie dla jej stanu i wyznaczył jej litościwe ostatnią, ranną wartę; dzięki temu wymęczona Zoja miała szanse porządnie się wyspać. W miarę jak treść modlitwy zmierzała ku nieuchronnemu końcowi, usta Zoji poruszały się coraz wolniej; kiedy pierwsza zmiana drużyny ruszyła w noc, by objąć swoje stanowiska przy rozpalonych ogniach, Zoja spała już głębokim, spokojnym snem.

Zamieć, Wilczy Las
13 Tarsakh, Rok Orczej Wiosny
Zmierzch

Evan wrócił do spichlerza i zdał relację z rozmowy z Dziewanną.
- Starsza wioskowa zgodziła się namówić mieszkańców by pomogli nam w przygotowaniu ognisk. Oczywiście większość roboty będziemy musieli zrobić sami, ale myślę że uwiniemy się w godzinkę. Aha jest jeszcze jedna kwestia, zapas opału będziemy musieli im uzupełnić w ciągu dnia. No to co bierzemy się do roboty?
Marv wzruszył ramionami. Pomysł go nie przekonywał, ogniska zawsze przyciągały najwięcej owadów i wszelkich insektów, na dodatek widać je było z daleka. Raz jeszcze popatrzył na Gergo.
- Mam nadzieję, że tobie podobni są strachliwi - burknął i wstał. - Im szybciej tym lepiej. Śpiący jestem. I po nocy jeszcze bardziej ślepy niż w dzień. Słuch mam lepszy, ogniska jednak trzaskają.
- Myślisz że będziesz bardziej skuteczny, gdy koboldy zaatakują, a większość z nas nie będzie w stanie ich zobaczyć? - odpierał argumenty Evan. - Nawet z zapalonymi pochodniami to wiele w mroku nie zobaczymy, a za to będziemy doskonałym celem. Może właśnie dlatego dali się tak mocno we znaki miejscowym.
- Ja tylko mówię, że marny ze mnie wartownik jak będę musiał się w ciemność wgapiać i lepiej żebym nie przy ognisku stał - burknął Marv, tonem odrobinę urażonym.
- Cztery godziny warty to chyba niezbyt trudno wytrzymać, co nie? - Evan zaczynał się wkurzać, ale opanował się. - I oczywiście nie będziemy wartować tuż przy ogniskach, bylibyśmy wtedy łatwym celem dla koboldów. Dobra, proponuję następujący porządek wart. Pierwsze cztery godziny: Sinara, Gaspar i Kain. Druga warta: Sharvi, Gergo, Deithwein i Marv. Ostatnia zmiana: Franka, Zoja i ja. Chodźmy teraz trzeba się uwinąć z robotą.
- Mi pasuje. - powiedział czarodziej, wstając. - Może wioskowi jak zobaczą że podejmujemy jakieś kroki poczują się pewniej.
Deithwen, któremu pomysł dotyczący ognisk się spodobał, ze zrozumieniem pokiwał głową. Kobold również pokiwał głową, ani myśląc sprzeczać się z Evanem. Nie był przekonany do pomysłu rozpalania ognisk, ale uznał, że wysocy wiedzą co robią.

Gdy wychodzili na zewnątrz, Evan zagadnął jeszcze łowcę - Gaspar, znasz się na lesie i obozowym życiu. Wiesz może, jak zabezpieczyć ognisko przed deszczem, by ogień nie wygasł? Słyszałem w oddali grzmot i wolałbym by nasza praca nie poszła na marne.
- Słaby deszczyk ogniu niestraszny, ale ulewa łacno żar zadusi. Możnaby wiaty z płaszczy ustawić, ale bez płaszcza noce zimne... Można tez rozpalić pod rozłożystym drzewem. Dąb nawet od mocnego deszczu przez chwilę zasłoni.
- Nie dobrze, a jakby żar przykryć gałęziami z choiny, może by żar się przetrzymał, co? Chociaż wtedy już efektu nie uzyskamy, no chyba że dolejemy oliwy do ognia.
- Jak mocno lunie to i chojna nie pomoże. Oliwy szkoda; lepiej naszykować wiązek suchygo chrustu, sośniaków i kory brzozowej. Jeśli tylko żar został, to taki snopek akuratnie ogień podnieci, ino trza pomachać płaszczem alibo kapeluszem. I radziłbym ogniska rozpalić na łobwodzie wioszczyny: moglibym się chować w cieniu chałup, a blask by zrazu oślepiał koboldów.
- Evan, sami mamy podzielić się obszarem wart czy chcesz nam jakieś wyznaczyć? - spytała Sinara nowego przywódcę.
- Dobrze, wioska nie jest duża, ale proponowałbym te miejsca wśród zieleni - Evan wskazał gdzie widziałby wartowników.
- W takim razie ustawię się tam za spichlerzem - spojrzała na Evana w celu uzyskania aprobaty, a może po prostu, żeby sobie na niego popatrzeć. Opatuliła się ciaśniej płaszczem i ruszyła pomóc przy ogniskach.
- Będę od strony strumienia. Uprzedź miejscowych - rzucił Gaspar, naciągając kaptur - Jakby co sie działo, bede gwizdał.
- No to jak już przygotujemy ogniska, udam się pilnować trzeciej lokacji. - powiedział czarodziej nim jeszcze grupa się rozeszła.
Shavri, który wpadł na pomysł zajęcia dla siebie w postaci szykowania opału na ogniska, podchodząc do nich, żeby zameldować o tym Evanowi, minął się z Sinarą. Wymienili się uśmiechami, a potem chłopak zwrócił do Evana:
- Pomogę przy zbieraniu drewna. Czy chcesz mnie wysłać do jakichś innych zadań przed moją wartą? Nie jestem zmęczony.
- Nie mam innych zadań. Skończmy tę robotę i odpocznijmy trochę.
Shavri kiwnął głową i ruszył pożyczyć sobie od któregoś z miejscowych siekierę.




Znalezienie chętnego do pożyczenia mu siekiery okazało się zaskakująco trudne do momentu, kiedy Shavri nie zapytał drugiej odmawiającej mu osoby, czy ma bronić Zamieci, czy też nie. Uzbrojony w to przydatne narzędzie, wszedł w las otaczający wioskę, by tam szukać powalonych lub uschniętych drzew i połamanych gałęzi, które nadadzą się na opal. Obie pochwy miał przypięte do pasa.
Bardzo cieszył się z tej pracy fizycznej. Wysiłek, zwłaszcza celowy wysiłek zawsze poprawiał mu nastrój i pozwalał uporządkować myśli. Oplucie przez obcą mu wieśniaczkę, która niewiele o nim wiedziała, spłynęło po nim dosłownie i w przenośni. Bardziej wyprowadzała go z równowagi perspektywa tego, co przyjdzie wraz z nadchodzącą nocą.
Kiedy już wrócił w obręb wiejskich zabudowań, ciągnąc za sobą na wpół zmurszały pień wiązu, uskładaną miał już pokaźną stertę. Zabrał się więc do roboty. Skoncentrowany, spięty i rozgrzany pracą, rąbał siekierą wprawdzie bez koszuli, ale za to z obiema pochwami wciąż przytroczonymi do pasa. Tak na wszelki wypadek. Bijak spała zakopana w jego kaftanie, leżącym nieopodal pod drzewem. Stało też tam wiadro wody, które przyniósł tutaj bez słowa któryś z wiejskich podrostków, widząc jak pracuje najemnik. A Shavri, skoncentrowany na własnych myślach, rozszczepiał suche pnie i gałęzie przewłóczone przez siebie z lasu na mniejsze szczapy, nadające się na opał i łatwiejsze do przenoszenia. Pracował tak wprawnie, jak może to robić tylko osoba, która trzy czwarte swojego życia spędziła w kuźni. Monotonny odgłos pracującej siekiery wplótł się w mozaikę dźwięków towarzyszących ludzkiej krzątaninie. Co jakiś czas ktoś podchodził do niego z prośbą o ociosanie jakiegoś pala albo wybierał sobie ze sterty opału jakąś gałąź, która nadawała się na część stelaża kukły, bardzo często gapiąc się przy okazji na jego blizny. Shavri przerywał wtedy na chwilę, aby zamienić kilka uprzejmych słów i tęgo pociągnąć kilka łyków wody z bukłaka, który napełniał w wiadrze.
W końcu musiał jednak przerwać na dłużej, bo skończyło mu się drewno, które przyniósł z lasu. Stał więc przez chwilę, pijąc wodę małymi łykami i zagryzając suszone mięso i w końcu rozglądając się dookoła. Po tak długiej pracy woda wydawała się niemal słodka, a ciągliwy pasek mięsa smaczniejszy niż zazwyczaj. Zajęty siekierą, nie zwracał uwagi na to, co dzieje się w wiosce. A było warto, bo przygotowania szły sprawnie. To go bardzo cieszyło, bo kolejną zaletą ciężkiej pracy było to, że zbliżała ludzi, którzy ją wykonywali. A żaden najemnik się nie ociągał. Zadowolony, wrócił do lasu po nową porcję drewna. Tym razem musiał jednak obejść wioskę szerszym pierścieniem, głębiej wchodząc pomiędzy szumiące drzewa. Ptaki, które żegnały gasnący dzień przerwały swój śpiew, kiedy echo znów poniosło po lesie uderzenia jego siekiery. Shavri postanowił, że po tym wszystkim, odkupi ją od gospodarza, bo zły był na siebie bardzo, że zapomniał przy ekwipowaniu się o tak przydatnym narzędziu.
Pracował, wsłuchując się z błogością w ciszę lasu, która paradoksalnie pełna była szeptów i odległych nawoływań mieszkańców puszczy. Tego mu brakowało w mieście. Dlatego jeszcze gdy terminował u kowala, zdarzało mu się, że dni odpoczynku i święta w całości spędzał na włóczęgach za miastem, które pozwalały mu się wyciszyć i odnaleźć równowagę. Las zawsze tak na niego działał. Czasami w tych wyprawach towarzyszyło mu któreś z rodzeństwa. Jeśli był to Cori, wędrówki siłą rzeczy nie wiodły ich zbyt daleko od miasta. Chłopczyk był bowiem jeszcze za mały na wspinaczkę, czy przedzieranie się przez dzikie ostępy, niezależnie od tego, co butnie deklarował. Poza tym bez względu na to, jak bezpieczne wydawały się okolice Futenbergu, zapuszczanie się w nie z dzieckiem w czasie wojny nie było zbyt mądre. Kiedyś z siostrą, szczęśliwie bez malucha, natknęli się na ludzkie zwłoki, rozwłóczone po nocy przez wilki – coś, co ich najmłodszy brat nie koniecznie powinien widzieć. Cori był zawsze najwrażliwszy z nich wszystkich. Shavri westchnął, przełamując na kolanie kolejną gałąź. Zastanawowił się, jak jego rodzeństwo spędza ten wieczór i kiedy znów ich zobaczy i nagle las otaczający go ciemniejącą kolumnadą drzew zrobił się klaustrofobiczny. Chłopak odegnał od siebie złe myśli i wrócił do pracy, ale wtedy usłyszał trzask łamanej gałęzi i już wtedy wiedział, że to uczucie niepokoju nie wzięło się z tęsknoty.
Shavri wyprostował się wolno, nasłuchując i udając, że się przeciąga. Potem rozluźnił mięśnie i mocniej ujął w dłoń siekierę, niby pod pretekstem odłupywaniem twardej jak kość akacjowej gałęzi od jej pnia. Dźwięk nie powtórzył się już jednak i po chwili chłopak uspokoił się już zupełnie. Kilka razy chodził w te i nazad, żeby przenieść zebrane drewno pod drewutnie, przy której pracował, a potem wrócił do rąbania.

Zamieć, Wilczy Las
noc 13/14 Tarsakh, Roku Orczej Wiosny

Marv wpatrywał się w ciemność przed sobą, próbując nie wyobrażać sobie, że te wszystkie cienie to atakujące koboldy. Rudowłosy miał świetny wzrok, ale na bardzo krótki dystans. Obejrzał się za siebie, słysząc i widząc całe to zamieszanie. Zdając sobie sprawę z faktu, że jest jedyną osobą pilnującą tej części wioski i wcale nie mając ochoty biec na złamanie karku, zaczął się powoli cofać. Chwycił mocniej tarczę i włócznię, przesuwając się w stronę środka wioski, ale bardziej zwracając uwagę na południową i wschodnią jej część. Gdyby napastnicy pojawili się w zasięgu światła z ogniska, to nawet on musiałby ich zobaczyć. Póki co nie wyglądało na to, żeby jakiś chciał się przemknąć; najwyraźniej akcja koncentrowała się na południowym i zachodnim krańcu wioski. Słysząc nawoływania towarzyszy powoli ruszył w tamtym kierunku; widząc wyłaniającego się ze spichrza Evana przyśpieszył. Kilku leśników również ruszyło za wydającym rozkazy blond wojownikiem, który sprawiał wrażenie, jakby wiedział co robi.

Deithwen widział lepiej niż Marv. Wiedząc o tym, że potrzebują jeńca, postanowił unieruchomić grupę koboldów, która znalazła się w zasięgu jego wzroku. "Oplątanie roślinami sprawi, że nigdzie się nie ruszą”. Szybka modlitwa sprawiła, że natura poderwała się do walki. W plątaninie poruszających się cieni zdołał zauważyć kilka krępych sylwetek walczących z plątaniną korzeni i pędów; kilka stało w miejscu, reszta mozolnie przedzierała się dalej. Tych kilka szkodników, które zostały oplecione przez roślinność wywołało wielką radość na twarzy druida.
- Mam ich! Chodźcie pomóc!!! - wydarł się Deithwen z cały sił.
- Potrzebujemy któregoś wziąć żywcem! - niemal rówocześnie krzyknął Shavri; głosy jego i druida zlały się w jedno.

Deithwen miał nadzieje, że został usłyszany, przez kogoś z drużyny; płonną jak się okazało. Tylko oni, znając jego wcześniejszą propozycje, wiedzieli co mają robić. Postanowił zbliżyć się czym prędzej do uwięzionych, a potem rozświetlić ich za pomocą czaru, aby reszta wiedziała gdzie jest wróg. Kiedy już znalazł się mniej niż dziesieć metrów od uwięzionych koboldów, skoncentrował się i po paru chwilach wypowiedział zaklęcie. Jasny blask rozświetlił noc, oślepiając najbliższego kobolda i dając znać ludziom o pozycji jeńców.
W tym czasie dobiegając do Gergo Shavri sięgnął po łuk. Guzik widział, ale starał się w miarę szybko myśleć. Zacisnął szczęki. Wejście w las, żeby gonić liczniejszego, lepiej widzącego przeciwnika było raczej kiepskim pomysłem. Mógł ich tropić, sam jeden - nie potrzebowałby wtedy nawet światła, gwar i syczenie tak wielkiej grupy słyszałby nawet z daleka. Tylko co potem…?
Nie, inaczej…, postanowił. Naciągnął cięciwę, wytężając wzrok, szukając najbardziej ruchliwej kępy krzaków w polu widzenia. Mżawka rozpraszała go łaskotaniem w twarz, a dookoła gwar przekrzykujących się osób zlał się w jeden wielogłosowy, zupełnie niezrozumiały głos. Shavri wyrzucił go z uszu i z głowy i strzelił. Strzałowi odpowiedziała cisza, chłopak zaklął w duchu i sięgnął do kołczanu po kolejną strzałę, którą wysłał natychmiast w drugą stronę, bo wydawało mu się, że pomiędzy drzewami śmignęło coś, co odbiło światło z ognisk niby kawałek zbroi. Musiał to być jednak liść błyszczący od deszczu, bo i tym razem nie usłyszał nic, co wskazywałoby na to, że trafił cokolwiek, choćby drzewo. Napięcie i gniew były tak silne, że krew uderzyła mu do głowy, zachwiał się, stanął na równych nogach, jeszcze raz nałożył strzałę na cięciwę i zamknął oczy, usiłując uspokoić oddech. "O wielka Sune, miłosierna i szalona, błagam dopomóż! Daj mi szczęście głupiego", poprosił w myślach, zaciągając się głęboko zimnym, mokrym powietrzem, pachnącym dymem z ognisk, żywicą i wilgotnym mchem. Był tak skoncentrowany, że zatracił się w rzeczywistości i nie słyszał już wrzawy dookoła siebie. Zamarł jak posąg. A potem wystarczyły trzy oddechy. Otworzył oczy, bo Bijak poruszyła się na jego piersi w lewą stronę i on również spojrzał w las w tym samym kierunku. I wtedy zobaczył… chyba nawet bardziej poczuł, niż zobaczył... Niską sylwetkę, która poruszała się poza granicą widzialności. Pazurki Bijak zakuły go nawet pomimo koszuli. Wyprostował zimne palce trzymające lotkę, strzała cicho odleciała od niego w ciemność. I ta ciemność odpowiedziała głośnym skrzekiem pełnym bólu i zdziwienia. Zbierajacy się wokół Shavriego i Gergo leśnicy wydali z siebie triumfalny okrzyk i rozpiechrzli się po granicy wioski, pilnując by żaden z gadów nie przeslizgnął się pomiędzy domy.

Evan wybiegł przed spichlerz z mieczem w ręku, gdy tylko obudziły go krzyki i nawoływania strażników. Był zaspany i starał się ogarnąć co się dzieje. Mieszkańcy wioski w szczególności mężczyźni wybiegali na zewnątrz swych chat z bronią w ręku. Sharvi krzyczał a potem zaczął strzelać. Evan poszukał wzrokiem wrogów, ale żadnego kobolda nie wypatrzył; widocznie bestie bały się podejść bliżej światła.
- Nie wybiegać poza okrąg domostw! - zawołał, a rozkaz ten skierował nie tylko do kompanii, ale i do mieszkańców wioski - Czekać aż zaatakują!


Młody fechmistrz szybko ogarnął sytuację. Po lewej, tam gdzie był posterunek Gergo, widział Shavriego i gromadzących się wieśniaków, jednak wyglądało na to, że miejsce Deithwena jest puste. Szybko ruszył w tamtym kierunku, z Marvem i kilkoma leśnikami następującymi mu na pięty. Nagły błysk światła sprawił, że mężczyźni zobaczyli kolejne sylwetki małych gadów przemykające między drzewami na prawo od nich oraz Deithwena stojacego nad plątaniną pędów i koboldów. Wyglądało jakby pnącza samowolnie schwytały napastników! Potem las na powrót spowiły ciemności.

- Uaa..! - jęknęła cicho kapłanka, czując jak ktoś przebiega po jej nogach. Wyrwania ze snu była podobnie zdezorientowana jak wszyscy, zwłaszcza że w spichlerzu było ciemno choć oko wkol. Gwar na zewnątrz jasno stawiał zadanie. Nie potrzebowała wiedzieć dokładnie, co się dzieje; wiedziała, co sama musi zrobić. Wypełzła ze swojego posłania naciągając buty i chwytając elementy swojego pancerza. Musiała przygotować się na najgorszy możliwy scenariusz. Marne byłyby losy rannych, gdyby jej samej coś się stało. Jednocześnie marne były szanse kogokolwiek, jeśli nie naciągnie na grzbiet ochrony na czas.
- Zoju... Zoju... - odezwała się, tarmosząc leżącą obok uzdrowicielkę - Musisz mi pomóc, obudź się, proszę. Zoju...
- Ale ja nie śpię! Robicie taki tumult, że umarli by wstali... - uzdrowicielka otworzyła oczy, udowadniając, że wcześniej po prostu leżała bez ruchu, najwidoczniej nie chcąc pchać się w walkę. Usiadła na posłaniu i rozejrzała się wokoło, a że było ciemno i nic nie widziała, trochę nieprzytomnie wyciągnęła rękę naprzód, szepcząc coś pod nosem. Traf chciał, że palcami dotknęła buzdyganu stojącej nad nią kapłanki; broń rozjarzyła się przyjemnym, złotym blaskiem, oświetlając spichlerz.
- Kto jest ranny? - spytała zaniepokojona, wstając z koca i ziewając przeciągle.
- Dziewczyno! - odezwała się zaskoczona kapłanka - I co ja teraz... - westchnęła urywając wątek. Pociągnęła do siebie elementy pancerza i zaczęła nakładać go na siebie - Zoju, pomóż mi z tym, proszę. Rannych będzie więcej jak wybiegnę w samym habicie.
- Szybko czy dobrze? - spytała uzdrowiecielka, momentalnie trzeźwiejąc. Na szczęście wiedziała, jak to się robi, bo niejeden raz pomagała Odbarowi z tymi wszystkimi śmiesznymi troczkami.
- Porządnie, trzeba porządnie... - odpowiedziała kapłanka sama nie będąc pewna - Gdzie człowiek się śpieszy to Beshaba się cieszy.

Zoja tylko kiwnęła głową, zrobiła znak odpędzający od złego i zaczęła z wyciągniętym lekko dla większego skupienia językiem pomagać kapłance w nielekkiej sztuce zakładaniu pancernego wdzianka. Sama nie miała zamiaru wyściubiać nawet nosa poza drzwi spichlerza; nie umiała i nie lubiła walczyć, a sądząc po niosących się po nocy krzykach i wybiegających towarzyszach, koboldy właśnie zaatakowały. Wychodzenie w noc było tylko proszeniem się o guza, albo coś - Ilmaterze uchowaj - gorszego. Uzdrowicielka uznała, że najbardziej przyda się na miejscu - w końcu, jeśli będą jacyś ranni (choć miała nadzieję, że nie), to tu właśnie najpewniej będą ich znosić. Jeśli udałoby się jej skończyć z niesforną zbroją kapłanki przed tym, jak napad się skończy, Zoja miała w planach ogarnąć nieco spichlerz na okoliczność ewentualnych zabiegów medycznych - przygotować choćby prowizoryczny “stół operacyjny” czy znaleźć w bagażach dodatkowe źródła światła, by rozgonić panujące w środku ciemności.

Jednak zanim te ambitne plany mogły zostać wprowadzone w życie, drzwi od spichlerza trzasnęły, ukazując w nich stojącą gadzią sylwetkę z szeroko rozwartym pyskiem..