Praca była dla niego wyjątkowo męcząca, ale nie miał zamiaru biegać za Volfem i prosić o pomoc. Natłok bodźców spowodowany miksturą sprawiał, że Zoren wolał skoncentrować się na jednym zadaniu. Wyjaśnienie sprawy ślepego przywiązania Sary do burmistrza także powinno poczekać. ~Lojalność wobec pracodawcy czy dobroczyńcy jest zrozumiała, ale negowanie rzeczywistości? Co przydarzyło się tym ludziom?~
Nagle usłyszał trzaśnięcie, jakby metalu uderzającego o metal. Pod pozorem chwili odpoczynku rozejrzał się uważnie, szukając źródła dźwięku, gdy usłyszał kolejny.

***

- Wracaj do Oakhurst, nie ma sensu Cię narażać. Mam zamiar poszukać tego pechowca. - krzyknął do Sary alchemik. Może i nie było to najrozsądniejsze, biorąc pod uwagę jego brak znajomości dziczy, ale ten łowca mógł potrzebować pomocy. - Amberlie, mogę liczyć na twoje wsparcie? Volf, może w końcu się do czegoś przydasz? - dodał, wciąż czując obolałe po kopaniu ramiona.

Anathem zastanawiał się przez chwilę nad tym, co powinni zrobić. Nie uśmiechało mu się zostawić łowcy na pastwę losu, ale brał też pod uwage, że być może ten człowiek wiedział co robi. Faktem było też to, że grupa powinna poradzić sobie z burzą, zwłaszcza, że większość była odporna na niesprzyjające warunki pogodowe.
- Myślę, że powinniśmy udać się za tym czlowiekiem. Dajmy sobie godzinę i jeśli trop donikad nas nie zaprowadzi to możemy poszukać miejsca, żeby przeczekać.

Sara pokręciła głową. Przekrzykując wiatr dodała.
- Jesteśmy pół dzwonu jazdy saniami od miasta! Na rakietach śnieżnych drogę pokonacie w ponad dwa dzwony! Z Krithą będzie to trwało dłużej. Ślady są świeże bo dopiero je śnieg zasypuje! Wasz wybór mogę jechać z krithą do miasta! Możemy pojechać też za śladami!

~ Cholera! Co na Kossutha mamy z nią zrobić?!~ Mnich uważał, że żadne z rozwiązań, jakie się przed nimi rysowały, nie było dobre. Z jednej strony mogli wysłać Sarę samą saniami do miasta, ale istniało ryzyko, wprawdzie niewielkie, że coś mogłoby jej się po drodze przydarzyć. Zabranie jej ze sobą też nie bardzo wchodziły w grę. Pogoda, pogodą ale nie mieli zielonego pojęcia co czeka ich jeśli ruszą za łowcą i rothem. Najlepszym rozwiązaniem byłoby się rozdzielić i wysłać przynajmniej jedną osobę z kobietą do miasta, a reszt mogłaby, bez konieczności martwienia się o "żółtodzioba", podjąć trop i postarać się pomóc temu nieszczęśnikowi.
~ Kto powinien pójść a kto zostać? ~ Zastanawiał się Anathem ~ Ja i zoren mamy największe szanse na przetrwanie w tych warunkach pogodowych, no może jeszcze Amberlie. Volf wydawałby się oczywistym wyborem, a tu okazuje się, że na tej "gadzinie" zimno nie robi wrażenia. Nijak nie można podjąć decyzji. Proszę Cię Płomienisty natchnij mnie odpowiedzią![/i] ~ Diablę szczerze liczyło na wsparcie ze strony swojego Boga, niestety taka nie nadchodziła. Pozostało podjąć jakąś decyzję, każda wydawała się lepsza niż stanie tu na mrozie.

- Wybacz mi Saro, ale to zbyt niebezpieczne. Powinnaś wrócić do miasta. Jestem pewien, że kocica o Ciebie zadba. - taka odpowiedź wydawała się najwłaściwsza - Volfie, Zorenie? Może któryś z Was chciałby im towarzyszyć?[/i] - zdecydował się zapytać towarzyszy.

Alchemik niecierpliwie kiwnął głową
- Z tutaj obecnych mam najmniejsze doświadczenie w poruszaniu się w dziczy i najmniej się przydam, ale chyba jako jedyny jestem też zainteresowany pomocą temu człowiekowi. Jeśli w ten sposób ruszycie od razu i nie będziemy tracić czasu na dysputy, to mogę wrócić z Sarą. No chyba że Volf ponownie zrezygnuje z współpracy. - zakończył zirytowany. To było nietypowe - dotąd diablę nie zachowywało się tak nerwowo. Anathem wyraźnie przejął się zachowaniem towarzysza, ale rozmowa na ten temat musiała jeszcze poczekać.
- Rozsądna decyzja przyjacielu. Pytanie co z wami? - zwrócił się w stronę pozostałych.

- Ignorancja jest cnotą - mruknęła Amberlie pod nosem, nieco złośliwie komentując zachowanie rozzłoszczonej Sary.
- Wygląda to raczej na jakieś zamglenie umysłu lub nienaturalny wpływ z zewnątrz. W ogóle nie trafiają do niej żadne argumenty - odparł jej stojący nieopodal Zoren. Nie spodziewała się, że ktokolwiek ją usłyszy.
- Niech wierzy w ten świat wypełniony dobrocią, póki może. Kiedyś zderzy się z brutalną prawdą - zadrwiła - Jeśli to jednak magia, to sprawa się nieco komplikuje. ...To miasto jest szalone, wraz z po trzykroć przeklętym Lengiem na jego czele.
- Zgadzam się - kiwnął głową - Możliwe, że te ruiny mogą mieć z tym jakiś związek.
Ale tropicielka już nie odpowiedziała, tylko wpatrywała się z uniesioną brwią na to, co robi jej towarzyszka - kocica. Nigdy tak nie podeszła do obcej osoby, zaczynając się łasić bez przynajmniej kilku dni przebywania w obecności kogoś. Przecież to był kot bojowy. Zeskoczyła z wozu i czym prędzej podeszła do alchemika, by ich “woźnica” ich nie usłyszała. Na jej twarzy widniał wymuszony uśmiech. Wzięła go pod rękę i się przysunęła.
- Hej, Zorenie, patrz! Nagle wszyscy się stali tacy dobrzy, że zwierzęta się schodzą, by się otrzeć o jej nogi! A na Pograniczu kapłanki są szkolone przez jednorożce! - zakpiła, wskazując głową na Krithę i Sarę.
Westchnęła ciężko i porzuciła całą “radosną” mimikę twarzy. Od kiedy weszli do Oakhurst, stała się ona znacznie bardziej ponura i zgryźliwa, a jej dowcipy odeszły gdzieś w zapomnienie.
- Mam już dość tych absurdów - zmęczonym głosem skwitowała to krótko, puszczając go i udając się w drogę powrotną na pojazd.

I tak sobie obserwowała pracę, myśląc i rozważając naturę istnienia, aż naszła ją myśl. Wyciągnęła więc ponownie notatnik i zaczęła pisać.

Jak można zniszczyć zło? Nie da się, ponieważ w każdym sercu jest ono zakorzenione. Wyplenisz je w jednym miejscu, a wykiełkuje gdzie indziej. Żelazne, sprawiedliwe i odpowiednio spisane prawo oraz strzegące go osoby są jedyną receptą, by organizm społeczeństwa działał jak należy, a chorobę w postaci przestępczości należało znaleźć i wyplenić, by się nie rozprzestrzeniała i upewnić się, iż nikt nie zejdzie na drogę mającą zagrozić społeczności. W takich sytuacjach nie ma znaczenia, czy ktoś jest “zły” czy “dobry”. Musi się podporządkować, bo inaczej stanie przed konsekwencjami swoich czynów. To jedyne słuszne rozwiązanie.

Uniosła na chwilę głowę dumna z zapisanego tekstu, by ujrzeć, jak alchemik gdzieś się oddala.
Postanowiła za nim bynajmniej nie dyskretnie podążyć. W końcu coś musiało przykuć jego uwagę, a ona chciała wiedzieć co.

*

Ech, a nieco to.
Choć się to jej nie podobało, to musiała odesłać Krithę do miasta. Ona nie była przyzwyczajona do chłodu, a już na pewno nie do burz śnieżnych.
- Niech Kritha pojedzie do miasta - powiedziała krótko i bez słowa ruszyła za śladami, dobywając swój łuk kompozytowy. Jeszcze tylko spojrzała kątem oka na alchemika, co mogło równie dobrze znaczyć “chodź z nami”.

Lady Diana z kwaśną miną zapłaciła rajcy za szkody dokonane przez jej ludzi.
- Wracajcie do obozu, potem porozmawiamy. Teraz macie wykopać dwie dziury. Każda trzy jardy na cztery i trzy głębokości. Niech was nie interesuje po co one.
Rozkazała lodowatym głosem.

***

Tanis postanowił podpytać właściciela gospody „Pod Starym Dzikiem”. Garon Piwosz rozglądał się po gospodzie, do której powoli napływali klienci. Rajca przetarł spocone czoło i łysą czaszkę jedwabną czerwoną chustką. Usłyszawszy pytanie brwi podniosły się mu ze zdziwienia.
- Łowców niewolników? A cóż z tą burdą mają mieć wspólnego łowcy niewolników? Toż byli zwykli barowi chuligani. Tacy zawsze się zdarzają, a to była jedna z większych takich grup. Myślę, że na jakiś czas mamy z nimi spokój. Henno ich przywódca w rozróbach, na ciężkich robotach za obrazę szlachcianek. Być może teraz dwa razy pomyślą zanim rozpoczną bójkę w mojej karczmie. Pewnie z dekadzień minie, nim wyłoni się w tej grupie nowy lider, prowadzący ich do burd w mojej karczmie.
Po tych słowach uśmiechnął się.
- Może nawet na dłużej będzie spokój. Rację miał burmistrz mówiąc, że takim trza baby i dzieciaka by się ustatkowali. Mam nadzieje, iż szybko łowcom niewolników uda się tu sprowadzić chętne do osiedlenia w Oakhurst wolne kobiety. Żaden z kupców, z którymi wcześniej rozmawialiśmy nie miał takich możliwości. Brakowało im ochrony dla tylu ludzi.
Potem ściszonym głosem dodał.
- Chyba nie myślicie, że my tu nie mamy serca. Ten proceder jest tylko chwilowy. Serce mi się krajało jak widziałem te dzieci z obrożami, gdy tyle naszych umarło. - zamyślił się przez chwilę - Morowe powietrze. Sam dzisiaj kupiłem dwie dziewczynki. Nie mogłem postąpić inaczej. Jak tylko zobaczyłem ją na podeście, serce przeszył ból. Wyglądała zupełnie jak Tara, niedługo przed tym jak przyszło do nas morowe powietrze i ją mi zabrało, wraz z Tanią, moją ukochaną żoną. - szybko otarł załzawione oczy chustką. - Widok tej drugiej drugiej rudej kruszynka kurczowo ściskająca rękę Tary, takie nadam jej imię o ile się zgodzi, spowodowało, że serce niemal mi pękło na pół. Dobrze im będzie u mnie. Wychowam jak rodzone.
Otarł oczy. Popatrzył Tanisowi prosto w oczy.
- Myślałem, iż postaracie się o nagrodę za odkrycie i wyeliminowanie stwora zabijającego trzodę i ludzi. Burmistrz wspomniał o Was, jako o tych, którzy będą w stanie podjąć się tego zadania. Wprawdzie wspomniał też, że nie ma zaufania do paladynów i kapłanów Tyra, takich co to wtrącają się do działających praw, nie udowodniwszy wpierw swoje wartości. To o Was mówił lady Diano. Wycofać się ze zniszczenia kwiatu zła, sprowadzającego choroby nie przynosi Ci chwały Pani. Tym bardziej, iż dzięki twym mocom mogłaś wydanie pomóc w poszukiwaniach tego kwiatu. Hańba ci Pani i sromota. Wystawiłaś się na pośmiewisko całego miasta. Paladyn co to się boi śniegu i przez ten śnieg nie walczy ze złem.
Rajca uśmiechnął się się krzywo. Potem podszedł bliżej do Tanisa.
- Powiem Wam w zaufaniu, gdybyście się podjęli sprowadzenia kobiet. To jeszcze dzisiaj przekonał bym większość rady i Samego Vurnona, by natychmiast zdelegalizował niewolnictwo i z waszą pomocą uderzył na łowców niewolników. Owszem może nie jest to zbyt dochodowy interes dla poszukiwaczy przygód, więc nawet większą cenę za przewiezienie dla Was można by było przeznaczyć.

***

Sara pokiwała głową. Podała rakiety śnieżne. Kritha usłyszawszy rozkaz usiadła na koźle przy dziewczynie, jednak w jej ruchach widać było niepewność. Amberlie łatwo poznała, iż kocica wolałaby pójść z nią.
Służka lejcami dała znak brantowi. Po chwili zniknęła już w zadymce śnieżnej.
Chodzenie w rakietach śnieżnych było dla nie przyzwyczajonych do tego sprzętu bohaterów było mordęgą. Po klepsydrze byli już zlani potem, co przy tej pogodzie nie było bezpieczne. Po kolejnej klepsydrze dostrzegli przez zasłonę padającego śniegu, powalonego rotha, a przy nim uwijającą się postać. Zajęta wykrawaniem mięsa kobieta, dostrzegła bohaterów dopiero gdy podeszli niemal na wyciągnięcie ręki.
- Kim jesteście? Jestem Fera Szybka. Chcecie kawałek wątroby? Najlepsza jest jeszcze ciepła, z świeżo ubitego rotha. Dobra zwłaszcza w czasie takiej pogody.
Kobieta wyciągnęła w kierunku bohaterów parujący jeszcze kawałek wątroby.

Wtedy rozległo się z wszystkich stron wycie.
Po chwili z zamieci zaczęły się wyłaniać sylwetki ośmiu wilków nadbiegających ze wszystkich stron. Jeden z wilków był białym olbrzymem, przerastającym dwu a może nawet trzykrotnie inne wilki. Dzieliło je od drużyny tylko kilkanaście jardów.

***

Tymczasem w mieście reszta drużyny ruszyła do ratusza. Strażnicy widząc bohaterów, którzy uratowali Leę i nie tylko, wpuścili ich bez zatrzymywania.
- Do burmistrza i konstabla to prosto, kazali Was wpuścić gdybyście przyszli.
Potem odsunęli drzewcami halabard, łagodnie, lecz stanowczo, napierający tłum ludzi, torując drogę bohaterom do wejścia.
- Ludziska oni nie do skryby. Tylko w sprawie potwora. Spokojnie szanowny skryba przyjmie wszystkich.

Za zdobnymi drzwiami, znajdował się urządzony ze smakiem, acz wygodnie gabinet.
Środek pomieszczenia zajmował o olbrzymie biurko, z blatem intarsjowanym innym rodzajem drewna, w herb miasta. Za nim siedział lord Vurnon obok biurka na zdobnym krześle siedziała piękna kobieta. Tak piękna, iż musiał mieć sobie domieszkę krwi elfów, zdradzały ją zresztą szpiczaste uszy. Chroniła się pełnym pancerzem płytowym, widocznym nawet spod kasaka z herbem miasta. Za nimi w kominku wesoło trzaskał ogień. Nad kominkiem wisiał mapa okolic miasteczka. Na dwóch ścianach wybudowane były półki zapełnione księgami.
Burmistrz widząc wśród wchodzących paladyna Tyra Lady Dianę skrzywił się.
- Przybyliście, tak jak przypuszczałem, dowiedzieć się szczegół w sprawie potwora nękającego od jakiegoś czasu nasze stada oraz zabijającego pastuchów. Czekam zatem na pytania.