Torin nieufnie podążał z koboldami cały czas z dłonią na toporze. Topór ten łączył go z wiarą i tradycją krasnoludzką dodając pewności i siły kapłanowi. Był oburzony traktowaniem czarodzieja i ich wysłanników wioski.
W końcu dotarli do siedziby plemienia. Poprowadzono ich do wodza. Spotkanie niemal upewniło Torina, iż napaści były dziełem niewielkiej grupki odszczepieńców od plemienia walczących z wodzem. Nie wyzbył się jednak wszystkich obaw i cały czas był czujny.

Odprowadzony na kwaterę postanowił dalej zbijać z pantałyku przewodnika.
Thorin uśmiechnął się promiennie.
- Niewiele, potrzeba mi tylko dostępu do kuźni. Jeśli jednak takiej nie posiadacie to wystarczy mi i to ognisko. Sądząc zaś po jakości broni bandytów, którzy nas napadli, kuźni nie posiadacie, a przynajmniej zbrojmistrza potrafiącego wykonywać lepszy oręż.
Kobold spojrzał na niego zaskoczony.
– Kuźnia? A na co wam kuźnia? I to jeszcze teraz, nie lepiej się wyspać?
- Praca w kuźni zawsze poprawia humor, godzinka kuciem młotem przed snem dobrze robi na kondycję. Godzina z rana i mogę się mierzyć z całym światem. - odparł ze swadą.
Xoro dalej patrzył się na krasnoluda dziwnie. Wreszcie pokręcił głową.
– Tak, czy inaczej nie dzisiaj. Nasi współplemieńcy i tak mają pazury pełne roboty przy przygotowaniach jutrzejszej wyprawy. Wy również macie być gotowi o świcie – rzekł, po czym udał się do wyjścia, odsłonił zasłonę i już miał wyjść, lecz zatrzymał się i przez chwilę wpatrywał się w jakiś punkt na zewnątrz. W końcu westchnął i obrócił pysk w kierunku krasnoluda.
– Przyjdę po ciebie nim będziecie wyruszać. Zobaczysz naszą kuźnię, skoro tak ci na tym zależy. Oby Kirkrim się wobec was nie mylił – ostatnie słowa kobolda oraz chłodny ton w jakim je wypowiedział zdradzały jawne uprzedzenia. Czym, by to nie miało skutkować Torin został sam.

Torin wzruszył ramionami z plecak wyjął potrzebne narzędzia. Wiedział, iż może spokojnie poświęcić godzinę na pracę miał całą noc na sen.
Wiedział już jaką kolejna broń będzie poświęcona Moradinowi. Postanowił wykonać korbacza o pięciu bijakach w kształcie kowadła i młota symbolu Moradina. Pięciu bo ta liczba była ulubiona przez Moradina. Po chwili ku już rozgrzane metal, skręcał i ponownie kuł. Wiedział, iż będzie musiał powtarzać tą operację wielokrotnie, nim jakość będzie mistrzowska, jedyna godna by poświecić ją Moradinowi. Tak zapełniał czas w oczekiwaniu na towarzyszy.

oda z bukłaka zmyła część krwi, lecz z ran wypływało jej coraz więcej. W poszarpanych mięśniach, ścięgnach i skórze było jednak coś dziwnego. Nie chodziło tyle o samą ich formę, głębokość, czy wygląd, a raczej o umiejscowienie. Ślady po zębach bowiem rozkładały się symetrycznie wzdłuż ramienia, nie w poprzek, jak to ma miejsce, gdy instynktownie wyciąga się rękę zasłaniając przed zębami. Jakby tego było mało dłoń dziewczyny była ubrudzona czymś zielonym. Czymkolwiek to było Helena nie miała czasu, by marnować go na zastanawianie się. Astine bowiem już zaczynała lekko blednąć. Kapłanka przyzwała imię swego boga, który odpowiedział na wezwanie oddanej służebnicy i przelał w nią cząstkę swojej potęgi. Moc popłynęła przez dłonie Heleny, by zaraz przeskoczyć na ramię tropicielki i zacząć składać jej ramię. Ścięgna zrastały się, a mięśnie wracały na miejsce. Po chwili miejsca ran zastąpiły blizny otoczone zasychającymi strużkami krwi. Kapłanka raz jeszcze sprawdziła, czy dziewczyna nie ma jakichś innych ran, po czym zbliżyła się do Elely, która zaczęła wiązać wilka.

– Z Astine wszystko dobrze? – zapytała niziołka zerkając na leżącą dziewczynę nie przerywając wiązania. Zgrabnym ruchem skończyła węzeł i tym samym spętała zwierzęciu przednie łapy.
– Musisz coś zobaczyć – Elely poprosiła gestem, by Helena zbliżyła się. Następnie łowczyni ostrożnie podniosła tylną łapę wilka, która była nienaturalnie wygięta, być może nawet złamana. – Nie wiem jak się tego nabawił, ale wataha musiała go porzucić. Spójrz na jego sierść. Brudna, nierówna, miejscami łysieje. Mięśnie słabe, widać, że długo głodował, wystają mu żebra. I tak musiał mieć sporo szczęścia, że…
Nie dokończyła, bowiem jej wzrok przyciągnęła zielona plama na podbrzuszu. Dotknęła jej i ostrożnie przejechała palcami. Odrobina papki przywarła do jej palców, którymi w zastanowieniu roztarła ową substancję.
– Znalazłam coś podobnego w okolicach pyska, ale było zmieszane z krwią – rzekła, po czym zbliżyła palce i powąchała. Niepewnie dotknęła językiem, po czym nagle zaczęła pluć i wycierać rękę o trawę.
– *Tfu* Sheelo broń *Tfu* Belladonna! – niziołka widząc minę skołowaną Helenę dodała prędko. – Wilcza Jagoda! *Tfu*

irkrim skinął im głową, podszedł do stolika z kryształami, przy którym grzebał chwilę. Wreszcie powrócił, a w swych dłoniach, czy może raczej nad nimi, miał czerwony, przycięty kryształ od dołu zaopatrzony w coś pokroju stojaka, tylko, że miast posiadać nogi lewitował. Ów element był czarnej barwy, z kształtu zaś przypominał trochę skamieniałe skrzydła. Niemniej najbardziej zajmującym elementem był znak, symbol, czy też runa wyryta w krysztale w kształcie okręgu z ośmioma promieniami. Czyżby gwiazda? Czarownik umieścił ów przedmiot w centrum kręgu przywoływania, po czym zwrócił się do przybyszów:
– Stańcie proszę w tych pomniejszych okręgach. Jeżeli będziecie stali kawałek od siebie wówczas określenie natury splotu powinno być łatwiejsze. Do tego zaklęcia wplecione w krąg powinny w razie czego go stabilizować – mówił wskazując im miejsca, które mieli zająć. Gdy wszyscy byli gotowi Kirkrim rozpoczął poznanie.

oboldzi czarownik Stanął nad kryształem i kilkoma gestami sprawił, że tamten uniósł się wyżej ponad posadzkę. Zawisł nad głowami awanturników. Atmosfera w komnacie poczęła gęstnieć od narastającego napięcia oraz magicznej energii. Przybysze przełknęli ślinę, gdy gospodarz począł skandować inwokację. Nie różniła się ona wielce od tej, której sami używali podczas podobnych czarów, lecz tutaj było coś więcej. Ujrzeli jak z uniesionych rąk kobolda unosi się energia i wpływa do kryształu. Runa na jego powierzchni zaczęła jaśnieć, a sam klejnot emanować delikatnym wewnętrznym blaskiem niby ogniem. Wtem rozeszła się od niego fala mocy, której przejście wywołało nieprzyjemne ciarki, a powietrze napełniło elektrycznością. Gdy otworzyli oczy ujrzeli delikatne smugi wydobywające się z kryształów na ich dłoniach. Nie mieli czasu się im przyglądać, gdyż Krikrim dalej skandował. Przez pomieszczenie przetoczyła się kolejna fala, i kolejna, i jeszcze jedna. Z każdą kolejną łączące ich magiczne więzy poczęły się urzeczywistniać, nabierać kształtów, kolorów oraz intensywności, aż wreszcie zdawało się, że można ich dotknąć. Byli tak skupieni na swoich własnych rękach, że dopiero po chwili zdali sobie sprawę, że owych snów jest tak wiele, iż wypełniają większość pomieszczenia. Czarownik wreszcie skończył zaklęcie i z wielkimi oczami wpatrywał się w kłębowisko wokół siebie.

– Mysatiio… – Krikrim był pod wielkim wrażeniem tego, co miał przed oczyma. Do rzeczywistości pomogły mu wrócić zaniepokojone głosy awanturników. Ten szybko skupił się i począł analizować smugi. Ostrożnie manewrował pomiędzy nimi, przyglądał się strukturom, zapamiętywał barwy i szczegóły.
– Niezwykłe, widzicie te wyblakłe wiązania? – kobold wskazał na kilka najbliższych smug o szarawych odcieniach. – Wydaje mi się, że te składowe nie są jeszcze aktywne. Być może potrzebują czasu by się przebudzić, bądź aktywatora. Np. słowa klucza. Czegoś tego rodzaju.
Badał je jeszcze dłuższą chwilę, po czym wrócił do koncentratora, który zdawał się tracić moc, być może zaklęcie zaczynało się kończyć.
– Jest to bez wątpienia dzieło magii kapłańskiej, albo druidycznej, ale znalazłem poszlak, które wskazują na to, że przy tworzeniu tych kryształów została wykorzystana Sztuka – kolejno wskazywał na szerokie pasma, by na koniec pokazać smugi bliższe splecionym linom.

– Niestety nie potrafię rozpoznać konkretnych zaklęć, które wykorzystano. Jest ich zbyt wiele, są zbyt stare, albo połączone w sposób w nieznany. Mimo to udało mi się ustalić, z dość dużą dozą pewności, jakie dziedziny magii są obecną. Kolejno: Odczucanie, transmutacja oraz wywołanie. To je reprezentują główne pasma, ale kilka pomniejszych odpowiada nekromancji, poznaniu oraz przywołaniu. Niemniej, najciekawsze jest to, że dostrzegam ślady wykorzystania procesów metamagicznych, co bez wątpienia dowodzi wykorzystania bardzo potężnej magii. Więcej nie jestem w stanie powiedzieć… Z wyjątkiem czegoś, co wam się chyba nie spodoba – Kirkrim przerwał na chwilę, by mogli przetrawić to co, im właśnie oznajmił. Wreszcie kontynuował. – Sposób ułożenia konkretnych rodzajów splotu wskazuje na to, że rzeczywiście jesteście ze sobą związani. Nie jestem w stanie powiedzieć do końca w jakim charakterze. Znaczne oddalenie się może poskutkować zerwaniem tej więzi i zniszczeniem kryształów, lecz istnieje szansa, że pociągnie to również za sobą jakieś konsekwencje. Być może nawet śmierć. Widzicie tę srebrną nić oplatającą wasze dłonie z kryształami?

iedy o tym wspomniał rzeczywiście coś takiego dostrzegli. Cieniutką nić utkaną niby z księżycowego światła, która lśniła srebrnym blaskiem. Oplatała nadgarstek, aż wreszcie wchodziła w kryształ, a niego wychodził sznur spleciony z trzech nici, który biegł do pozostałych klejnotów.
– Z tego co mi wiadomo kiedy podróżuje się na plan astralny ciągnie się za sobą podobną nić. Więź swojej duchowej istoty z cielesną formą. Najpewniej dlatego czułeś, że twoja istota jest ciągnięta w stronę pozostałej dwójki – rzekł, do Xhapiona, po czym zwrócił się do Shee’ry. – Jednocześnie najpewniej właśnie dlatego wasze zaklęcia stały się potężniejsze. Skumulowana moc. Trzy były połączone w jeden.
W chwili, gdy wypowiedział te słowa rzucone przez niego zaklęcie straciło swą moc, a łączące ich sploty zniknęły zniknęła. Przynajmniej dla oczu.

łot rytmicznie uderzał o rozgrzany metal, a ten desperacko starał się stawiać opór, daremnie. Siła krasnoludzkich razów była wystarczająca, by kształtować niechętny materiał. Charakterystyczny, wibrujący dźwięk rozchodził się raz po raz. Dźwięczał w krasnoludzkich uszach niby pieśń, bądź kołysanka. Wtem zakradł się do niej fałsz, zła nuta. Wprawne Torińskie oko dostrzegło w czym rzecz. Zanieczyszczenie. Niestety koboldzie ognisko nie było porządnym piecem kowalskim, a do prawdziwej huty nie było co porównywać. Obcęgi poszły w ruch, a kawał żelaza zaczął nabierać z wolna kolorów lizany ognistymi językami. Trwało to trochę, aż wreszcie można było uznać, że wystarczy. Wyciągając rozżarzony metal wychwycił ruch po przeciwnej stronie pomieszczenia. Niechętnie odłożył swe narzędzia i sięgnął po topór. Ujmując pewnie rękojeść w dłoń stanął nad poruszającym się chaotycznie kawałkiem materiału, który przy okazji popiskiwał żałośnie.

Torin z toporem w dłoni przemówił w smoczym.
- Wyłaź po dobroci to nic ci nie zrobię
Cokolwiek wierciło się pod materiałem najwyraźniej spanikowało, gdyż zaczęło szamotać się jeszcze bardziej, a popiskiwanie przybrało jeszcze żałośniejszą postać.
Torin gotowy na wszystko ostrożnie odrzucił materiał.
W chwili, gdy tylko za niego chwycił, skryta pod nim istota zamarła w bezruchu. Brodacz ostrożnie unosił w górę kawałek pomiętego płótna. Zobaczył wówczas, że wczepiona i zaplątana w jego nicie jest mała istotka o gadziej łusce koloru rdzy. Koboldziątko wbiło w krasnoluda swe czarne ślepia, w których królował strach. Młody gad szarpnął się raz i drugi, zapewne z chęcią ucieczki, lecz zakończyło się to fiaskiem.

Torin nigdy by nie skrzywdzi dziecka. Zawsze udawało mu się powstrzymać towarzyszy przed zamordowaniem nie walczących kobiety i dzieci. Nie uśmiechał się, bo kiedyś od pewnego druida słyszał, iż psy na uśmiech reagują ucieczką lub walką. Nie wiedział jak to jest u koboldów. Odłożył broń i spokojnym głosem przemawiał w smoczym.
- Spokojnie, zaraz cię z tego uwolnię. Nieładnie jest podsłuchiwać. Chciałeś popatrzeć mogłeś poprosić.
Torin delikatnie odplątywał koboldziątko. Torin jak chciał potrafi być delikatny i precyzyjny.

Widząc zbliżającą się rękę koboldziątko zapiszczało i zwinęło się w kłębek. Tymczasem grube krasnoludzkie palce usiłowały oswobodzić zaplątane członki. Szło mu to dość opornie, a ręka trzymająca płótno zaczynała z wolna tracić siły. Wreszcie jednak udało się i istotyka była wolna. Z pełnymi strachu oczyma przyglądała się ona poczynaniom brodacza, czasami zasłaniając się wolną ręką. Niemniej nic się jej nie stało, to też poczęła się uspokajać, a przynajmniej nie przeszkadzała swemu wybawcy. W chwili, kiedy została oswobodzona szybciutko opadła na wyłożone skórami klepisko i czmychnęła za zasłonę skrywającą wejście. Jednak już po chwili zza tamtej wyłonił się powoli jej łepek, jakoby sprawdzając, czy wielkolud jej nie goni. Czarne ślepia zawiesiła na Torinie, zupełnie jakby czegoś wyczekując, bądź nie wiedząc co uczynić.

Torin uśmiechnął się łagodnie, lecz uśmiech skrywała broda.
- Odwagi ci nie brak. Chciałeś zobaczyć co robią obcy. Brawo. Jestem Torin kowal i kapłan. Wejdź będzie ci łatwiej obserwować moją pracę. A tobie jak na imię? Jesteś chłopcem czy dziewczynką? - kapłan spokojnie przemawiał w smoczym do wystraszonego dziecka.
Dziecko w pierwszej chwili się cofnęło, lecz słysząc słowa rozwarło lekko pyszczek i z wielkimi oczami popatrzyło na krasnoluda.
– To-ri? – piskliwym głosikiem spróbowało powtórzyć imię krasnoluda. – To-ri! To-ri!
Koboldziątko postąpiło parę kroków na przód, tak, że stało teraz w samym przejściu z zasłoną zaraz za plecami. Pazurkiem od lewej ręki wskazało na na siebie.
– Xia! – rzekło, a następnie zaraz dodało z teatralną dumą unosząc przy tym rączki. – Xia *Góra*
- Jesteś dziewczynką, Xia *Góro*? Chcesz popatrzeć jak pracuję. Może też coś dla ciebie na pamiątkę wykuję. Chciałabyś? - Torin przemawiał dalej spokojnie w smoczym i powoli podszedł do paleniska i swoich narzędzi.
Koboldziątko z entuzjazmem twierdząco pokiwało głową, lecz trudno było rzec, na które pytania odpowiada, czy może też na wszystkie na raz. Z zainteresowaniem przyglądało się ruchom krasnoluda, wodziła za nim wzrokiem, przy jednoczesnym ostrożnym zbliżaniu się.
Torin uśmiechnął się.
- Usiądź sobie wygodnie, to trochę potrwa. Xio, co taka odważna dziewczynka chciała bym jej wykuł.
Torin starannie wybrał kawałek metalu wiedział, iż wiele czasu nie może poświęcić. więc miał zamiar wykonać tylko zwyczajny przedmiot.
Dziewczynka popatrzyła na trzymany przez krasnoluda kawałek metalu, a następnie na jego samego. Przeskakiwała wzrokiem od jego do drugiego zapewne nie mogąc się zdecydować. Wreszcie podskoczyła w miejscu i zasyczała coś niezrozumiale. Dostrzegając minę Torina powtórzyła, tylko, że głośniej:
– Denna Msatatai!
Torin pokręciło głową.
- Przykro mi maleńka nie wiem co to jest. Zrobię ci ładny nóż. - kapłan wiedział, że smoczy nieco różni się od smoczego i tych słów nie znał.
Xia posmutniała, ale zaraz się ożywiła. Podbiegła do brodacza, ale zatrzymała się tuż obok jego nogi. Gdy ten na nią spojrzał z góry dziewczynka zlękła się, lecz gestem pokazała, by poszedł za nią. Nawet pociągnęła za nogawkę. Puściła jednak szybko i czmychnęła do zasłony, po czym znów pokazała, by iść za nią.
Torin powoli podniósł topór i wsadził w specjalny pierścień przy pasie.
- Chcesz mi pokazać co to jest Denna Msatatai? Prowadź Xio.

Koboldziątko wyprowadziło Torina przed chatę. Noc już zapadła i jedynie gwiazdy, księżyc oraz czerwonawe ognie koboldzich, magicznych lamp oświetlały okolicę. Wokoło dało się słyszeć resztki zgiełku, który panowal podczas ich przybycia. Owe odgłosy dochodziły zaś z północnej części osady, okolic jaskini, więc zapewne były nimi przygotowania do wyprawy. Tak, czy inaczej dziewczynka machając łapkami przyciągnęła uwagę wielkoluda, po czym wskazała na gwiazdy
– Nenne Msatatai! – rzekła pokazując, po czym dodała przy jednoczesnym geście, który prawdopodobnie oznaczał “duże”. – Denne Msatatai duz Nenne Msatatai!

Torin podrapał się w brodę.
- Z pewnością stawiasz przede mną trudne zadanie Xio. Domyślam się, że chcesz dużą gwiazdkę na podobieństwo gwiazd na niebie. Spróbuję dać ci ją.
Potem uśmiechnął się. Wiedział co zrobi, wykuje dużą broszkę do płaszcza, która będzie pochewką dla małego nożyka. Wiedział jak to zrobić, podobne brosze z nożami, lecz w kształcie symbolu Moradina wykonywał już.
- Wracajmy Xio.
W namiocie rozgrzał żelazo i zaczął kuć broszę. Wkładał w to serce bo chciał sprawić dziecku radość. Ozdobił gwieździstą broszę stylizowaną górą. Z tyłu ukształtował pochewkę i zapięcie. Potem wykuł niewielki nożyk. Para buchnęła gdy hartował użyteczną ozdobę.
- Gwiazda i góra dla Xii “Góry”.

Dziewczynka zakryła uszy, kiedy tylko Torin zaczął kuć. Najwidoczniej nie był to dla niej za przyjemny dźwięk, to też szybko czmychnęła pod jakieś posłanie, ale nadal przyglądała się pracy krasnoluda, która niemal dosłownie paliła mu się w rękach. Dzielnie wytrzymała głośny proces, by wreszcie wyjść ze swej kryjówki i stanąć w oczekiwaniu przed brodaczem. Kiedy tylko zobaczyła broszę oczęta jej stały się wielkie niby monety, a jakby tego było mało zaczęła podskakiwać w miejscu i popiskiwać radośnie. Wtem nadstawiła ucha, jak gdyby coś usłyszała. Spojrzała raz jeszcze na brodacza.
– Xia iść msi.
Torin się uśmiechnął.
- Masz rację najwyższa pora byś poszła do domu spać, wracaj do mamy Xio. Krasnolud też musi wypocząć przed jutrzejszym dniem.
Torin powoli zaczął porządkować swoje przybory i przygotowywać się do snu.
Jednak przypatrywał się małej, bo zachowanie Xii było nieco dziwne, co robiła sama w nocy, chociaż akceptowalne dla ras potrafiących widzieć w nocy.

apłanka czym prędzej wróciła do rannej Astine. Dziewczyna leżała spokojnie, tak jak ją zostawiła. Miała nadzieję, że nie zatruła się zielem, lecz nie mogła tego pozostawić ślepemu losowi. Czym prędzej wymówiła słowa czaru, wykonała odpowiednie gesty, a w odpowiedzi zstąpiła na nią boska. Korzystając z łaski Torma poczęła badać ciałko nieprzytomnej. Trzymała dłonie nad zabandażowaną ręką, następnie przeniosła je nad pierś, by kolejno jeszcze nad głowę oraz nogi. Obserwująca ją Elely oczekiwała pełna niepokoju, czy Helena coś znajdzie. Działanie mocy wreszcie się zakończyło, czemu towarzyszyło otworzenie przez kapłankę oczu, w których to wyłapać można było złotą iskrę Boskiej potęgi. Odetchnęła z ulgą. Astine nie trawiła trucizna. Elely również się uspokoiła.

iziołka zastanowiła się nad pytaniem Heleny. Raz jeszcze dokładniej obejrzała przyniesione zwierzę, spróbowała sprawdzić bicie serca oraz podniosła skórę na pysku, by zerknąć na zębiska. Następnie zbliżyła się do kapłanki, która kończyła odprawiać kolejne czary. Przykucnęła i objęła wzrokiem zabandażowane ramię Astine. Skupiła się zwłaszcza na dłoni, która poznaczona była zielonkawymi plamami.
– Słyszałam kiedyś, że Belladonną można leczyć – rzekła niziołka, kiedy tylko Helena skończyła swe inkantacje. – Nie wiem, czy to prawda, ale poznałam kiedyś druida i zielarza jednocześnie. Pomógł mnie oraz naszym towarzyszem dojść do siebie po potyczce z ogrem.
Kobieta wzdrygnęła się na owo wspomnienie.
– Tak, czy inaczej opatrywała nas głównie za pomocą ziół. Powiedział wówczas, że każda roślina może leczyć, ale i zabijać. Kwestia ilości. Może miał rację, nie wiem. Co się tyczy wilka…
Elely dłuższą chwilę wpatrywała się w leżące zwierzę, po czym przemówiła, lecz słowa wymawiała powoli, jak czyni się wówczas, gdy przez głowę przelatuje wiele myśli, bądź jest się głęboko pogrążonym we własnych wspomnieniach.
– Wyczułaś więź Shee'ry i Nazira? To, że rozumieją się niemal bez słów? Instynktem? Słyszałam, że nie tylko druidom się to udaje. Niektórzy łowcy, myśliwi, czy ci, którzy żyją na pustkowiach również coś takiego potrafią. Tworzą więź ze zwierzęciem. Powiadają, że jest magiczna, tego nie wiem. Może właśnie coś takiego przytrafiło się Astine z tym wilkiem? Sama nie wiem. Na jej miejscu chyba dobiłabym go. Skróciła cierpienia.
Po tych słowach pochyliła się nad zwierzęciem i dokończyła wiązanie. Popatrzyła niepewnie, po czym odwróciła się do Heleny.
– Mogłabyś sprawdzić, czy Astine go przypadkiem nie otruła?

obold idący na czele odwrócił głowę w ich stronę, zapewne zwabiony faktem wystąpienia rozmowy, bądź by po prostu upewnić się, że goście nadal za nim idą. Chociaż nie można było wykluczyć podejrzeń Ivora. Kirkrim pomimo bycia uprzejmym w żadnym razie nie wyglądał na głupca, czy kogoś, kto pozwala sobie na niedbalstwo, zwłaszcza w swym domu. Tak, czy inaczej prowadzeni byli samymi samymi korytarzami, którymi dotarli do komnaty z kręgiem. Podnoszący się strop dodawał otuchy, a wiatru odświeżał umysł. Dopiero po opuszczeniu tamtego miejsca zdali sobie sprawę jakie ciężkie oraz pełne swądu świec było tamtejsze powietrze, lecz to nie było tylko to. Częściowo odpowiedzialna za to była magia, czy też aury oraz ślady po intensywnym rzucaniu zaklęć.

reszcie powrócili do sali tronowej, gdzie na samym środku oczekiwał Xoro. Dolną krawędź swej szaty oraz kostur miał lekko ubłocone. Z jego postawy można było bez problemu wyczytać, iż jest on zarówno znudzony, jak i zniecierpliwiony. Gdy tylko was ujrzał zbliżył się, a prowadzący strażnik rzekł do niego kilka słów w koboldziej mowie, po czym spojrzał na swego towarzysza, który skinął mu głową. Gdy już to uczynił postąpił krok w tył, a pierwszy z nich skinął głową awanturnikom, by następnie również niejako uwolnić spod nadzoru czyniąc krok do tyłu.
– Chodźcie za mną, zaprowadzę Was do waszego towarzysza – rzekł Xoro niezbyt uradowany faktem, że po raz kolejny przypadła mu rola posłańca i oprowadzacza zarazem.
Podążyli za nim, a Ivor kątem oka wyłapał jeszcze, jak strażnicy wymieniają z cicha ze sobą kilka słów, po czym znikają w tunelu.

yjście na zewnątrz zaowocowało zimnawą, ale rześką aurą, w której można było bez problemu wyczuć dum, czy wędzone mięso. Nad koboldzią wioską zapanowały ciemności. Gnieżdżący się wszędzie mrok słabo rozpraszało światło gwiazd oraz księżyca w kształcie sierpa. U wylotu jaskini oraz w kilku innych miejscach żarzyły się szkarłatne ognie oraz lampy. Bez wątpienia dzieło magii. Czekał już tutaj na nich Nazir, którego pilnowała szóstka wojowników. Xoro w krótkich słowach nakazał im zapewne, że mogą go zostawić, a Shee’ra z radością powitała swego towarzysza. Czarownik ponaglił ich, więc ruszyli naprzód krążąc pomiędzy zbitkami drewna i skór. Co i rusz natykali się na jaśniejący delikatną czerwienią symbol gwiazdy wymalowany na słupach, bądź ścianach niby złowróżbne oczyska śledzące każdy ich ruch. Gdzieniegdzie słychać było niewyraźne skrawki koboldziej mowy, bądź przeróżnego rodzaju inne hałasy.
– Nie musicie się tym przejmować – Xoro zapewniał ich, kiedy to wystraszył ich głośny brzdęk, czy wręcz huk, metalu. – Trwają przygotowania przed jutrzejszą wyprawą.
Wchodzili coraz głębiej między zabudowania, aż w pewnej chwili usłyszeli jak, coś małego odbiega, jak gdyby spłoszone. Koboldzi czarownik popatrzył za tym czymś zaintrygowany, ale szybko dał sobie spokój. Podszedł natomiast do jednej z chat, chyba największej w okolicy, i odsłonił zakryte kotarą wejście.
– Tutaj możecie się przespać.

ia ledwo co wyskoczyła z chaty, a na zewnątrz już posłyszał kroki. Były inne niż koboldzie, cięższe i bardziej mlaszczące. Nim dane mu było się chociażby pobieżnie nad tym zastanowić wejście zostało odsłonięte, a on rozpoznał ozdobiony onyksem kostur, którym podciągnięto materiał. W świetle ogniska najpierw dojrzał buty, a następnie swych towarzyszy garnących się do środka. Kiedy już wszyscy znaleźli się w środku kobold stanął w wejściu i wygłosił krótki monolog:
– Macie tutaj mięso, w tym trochę surowego dla wilka, oraz napitek. W dwóch dzbanach jest czysta woda, a jednym wino z podziemnych grzybów. Wasza ekspedycja ma wyruszyć niedługo po świcie, a Wódz Krikrim będzie chciał się z wami zobaczyć jeszcze chwilę przed wymarszem. Macie być gotowi do podróży. Niech Mysatii ześle wam dobry sen – dodał na koniec, ale owo życzenie nie zabrzmiało zbyt szczerze. Xoro jednak najwidoczniej się tym nie przejmował, gdyż zaraz postąpił krok w tył i zasłonił wejście pozostawiając awanturników we własnym gronie i z własnymi przemyśleniami.

Torin uśmiechnął się do wchodzących.
- I jak spędziliście czas. Po waszych nietęgich minach widzę, iż przygnębiająco. Ja za to spędziłem miło czas. Czego chciał ten smutas wódz.
Po tych słowach zamyślił się. „Czy to nie dziwne, iż najodważniejsze i ciekawe świata są dzieci dziewczęta. Gdy bardziej dbać i myśleć o swoim potomstwie było by mniej konfliktów. Ciekawe czy Xia polubiła by Elie. Czego te dwie małe mogły by razem dokonać w przyszłości, gdyby dane im było poznać się.” Torin wspomniał inną dziewczynkę-nizołkę, którą poznała jako pierwszą w Ostoi.