Dwójka bohaterów dotarła do drzwi sklepu, środek jak zapewne już wszystkie budynki w miejsce było zdewastowane a w środku panoszył się jeden hobgoblin. Rathan postanowił spróbować ‘zdjąć’ przeciwnika strzałem ale mimo iż trafił było to za mało. Zaza minęła łucznika i wpada do pomieszczenia w pełnym biegu, wyjątkowo zręcznie unikając poślizgnięcia się na resztkach mikstur i dobiega do drewniany regału za którym stał przeciwnik wiedząc że nie zdoła zaatakować przez mebel uniosła nogę by jednym silnym kopniakiem przewrócić go na potworka.
Wymierzyła potężne kopnięcie ale straciła równowagę śliskiej podłodze i runęła plecami na podłogę wydają jęk kiedy powietrze zostało wypchnięte z jej ciała wskutek upadku.
Z podłogi widziała jak łucznik wchodzi do pomieszczenia i usłyszała jak hobgoblin śmieje się najprawdopodobniej z niej i krzyczy coś w goblińskiem i wyciągnąwszy z bandoliera glinianą flaszkę, rzuca w stronę Rathana. Flaszka rozbryzgując się podpaliła spodnie mężczyzny a spore krople płonącej cieczy trafiały też Zazę która jęknęła na kontakt z kroplami płonącej cieczy, dziewczyna przeturlała się na brzuch by powstać znowu na nogi.

Ta potyczka totalnie im nie szła nie umieli się skoordynować a ich wybory strategii przynosiły im a przynajmniej półorczycy więcej szkód niż korzyści. Hobgoblin cofał się w róg pomieszczenia, za biurko Orelda, i rzucił kolejną flaszką ognia alchemicznego, zanim Zaza mogła się odsunąć została trafiona fiolką jej ciało pokrył płynny ogień.
- Chwyć go i przyciągnij do siebie! - zawołał Rathan a Zaza ruszyła słysząc ten rozkaz na hobgoblina z wrzaskiem, trudno określić czy wściekłości czy bólu, może z obu tych przyczyn i próbuje go przygnieść ciężarem swojego płonącego ciała. Złapała przeciwnika gasząc pełzające na jej torsie płomienie, o potwora. Sama jednak czuje coś ostrego wchodzi jej między żebra i chcąc nie chcąc robi krok w tył puszczając przeciwnika z grymasem bólu.

W tym czasie Rathan próbuje zaatakować ale mu to nie do końca wychodzi. Zaza ostatkiem sił chwyciła znowu swój oburęczny topór i wymierzyła potężny cios w przeciwnika. Nawet jeśli dziewczyna go nie zabije to może da to szansę Rathanowi by go dobić, niestety nie zobaczyła czy cios nawet trafił gdyż w czasie jego wykonywania dziewczynie zrobiło się ciemno przed oczyma i padła nieprzytomna na podłogę.

***

Zaza poczuła jak wraca jej przytomność, leżała na podłodzę w kałuży chemikaliów alchemicznych, czuła się fatalnie, miejsce między żebrami gdzie wszedł nóż promieniowało bólem a miejsca gdzie dosięgła płonąca substancja piekły. Jęknęła co było wystarczającym potwierdzeniem dla Rathana że nic jej już nie grozi i zostawił ją rzucając się po sklepie w chaotycznym pośpiechu, jak się po chwili zorientowałą by znaleźć miksturę leczniczą dla Oreldema.

Słyszała ich wymianę zdań, ale postanowiła się nie wtrącać nie chcąc przeszkadzać łucznikowi w ratowaniu sklepikarza. Sama powoli się podniosła na równe nogi krzywiąc się z bólu, kiedy Rathan poszedł po resztę ona zaczęła zbierać wszystko co uznał za przydatne jak mikstury, racje, czy komponenty medyczny albo co wydawało jej się być komponentem medycznym i chować je w plecaki czy worki znalezione w pomieszczeniu. Co jakiś czas patrząc na sklepikarza czy ten nie zaczyna znowu umierać ale też zerkając na drzwi czy nie pojawia się w nich kolejny przeciwnik.

Kobieta płacząca nad ciałem swojego martwego mężczyzny była elementem pasującym do tego co się działo w wiosce. A jednak Kharrick patrzył się na nią tak, jakby pierwszy raz widział coś podobnego. Zastanawiał się czy nad nim ktokolwiek kiedyś będzie tak płakał. Nie potrafił sobie tego wyobrazić. Nawet nie był pewien czy chciał aby tak się kiedyś stało. Oczywiście wolał najzwyczajniej w świecie nie umierać z tak błahego powodu jak atak na wioskę.

Otrząsnął się z zamyślenia i zaczął się spieszyć. Złapał broń jaka została po hobgolinach i poszedł ją wręczyć reszcie uciekinierów. Niektórzy patrzyli na niego niepewnie gdy szedł obwieszony łukami i z kilkoma mieczami w ręku.
- Przyda się wam. Będziecie mieli czym się bronić.
- A-ale nie wiemy jak...
- Naprawdę wolicie dać się zakuć w kajdany, albo zabić? Brać mi to do rąk i nie narzekać. Jeszcze nie wyszliśmy z wioski.
Osadnicy patrzyli po sobie przestraszonymi spojrzeniami, ale ci co mogli usłuchali. Przyjaciółka Yastry miała zacięty wyraz na twarzy. Kharrick uśmiechnął się widząc to spojrzenie.
- O to, to. Takie spojrzenia chce widzieć u wszystkich. Determinacja do życia. Tylko to was dzisiaj uratuje. No i ja... my - poprawił się widząc nadchodzącego Tezzereta. Plan Jace'a nie był zły, ale Kharrick zawsze wolał sam mieć wszystko na oku. Nie lubił polegać na innych, wbrew temu jak to pokazywał. Kiwnął głową do młodszego szeryfa, czy kim on tam był i ruszył do Yastry aby ją poprowadzić… Nawet jeśli to ona mu mówiła którędy trzeba iść i gdzie mają się zatrzymać. Może mała mieścina, ale jej sekretów Lepperov nie znał. Dlatego był podwójnie ostrożny, szczególnie, że Psotnik cały czas za nim łaził.

Dotarli do kolejnego - planowanego - przystanku. Była nim kuźnia. Coś się zdecydowanie przy niej działo. Hobgobliny sprawiały wrażenie przestraszonych. Po krótkiej rozmowie na migi, trójka prześlizgnęła się jeszcze bliżej. Kharrick zaczął podejrzewać, że ten cały "nawiedzony" Jace musi być jednym z tych co używają swojego umysłu jak magii. Inaczej nie umiał wytłumaczyć czemu niemal za każdym razem przeciwnicy padali uśpieni na ziemię. Yastra z kolei potrafiła inne rzeczy, ale potrzebowała do tego słów. Przynajmniej tyle zaobserwował do tej pory. Hobgobliny zostały bezlitośnie zamordowane we śnie. Dach płonął i jak się okazało ktoś był w środku. Przez zabarykadowane okna i drzwi nie dało się zobaczyć kto to, ale krzyczał we wspólnym. Yastra szybko zareagowała podnosząc i rzucając Kharrickowi hobgobliński miecz. Oboje zabrali się za rąbanie drzwi. Psotnik wspomógł ich starania. W ostatniej chwili wyciągnęli (jak się okazało) dwójkę osób z zadymionego pomieszczenia. Yastra i Jace poznali półorka Irvana, brata Rufusa i Poryna, gnomiego asystenta i zastępcę Kining. Byli nieprzytomni, ale zdawało się, że żyją. Elfka poszła po wodę z koryta z zagrody przy kuźni. Nagle zatrzymała się jak wryta i Kharrick spojrzał na nią zaciekawiony. Dostrzegł, że patrzy się jak zauroczona w kopiec kamieni, który dopiero przy dokładniejszym przyjrzeniu się, okazał się czymś “żywym”.

Żywiołak, chrzęścił do nich kamieniami, jeżąc się, ale nie atakując.
- Nie chcemy zrobić ci krzywdy - Lepperov zagadnął do niego po krasnoludzku przypominając sobie, że ktoś wspominał o jakiejś przedstawicielce tej rasy w mieście. Elfka zaś na migi próbowała się z nim porozumieć. Albo ich starania pomogły, albo sam fakt, że nie zaatakowali sprawiło, że istota się uspokoiła. Yastra jeszcze chciała się porozumieć z żywiołakiem, ale Kharrick stracił zainteresowanie. Dostrzegł za to, że w błocie zagrody leży ludzkie ciało obok tych zwierzęcych. Podszedł do niego i z niedowierzaniem zebrał z ziemi sztylet. Był wspaniały w wykonaniu i nawet taki laik jak Lepperov umiał to zauważyć. Bardzo szybko powędrował do kabury zamiast starego. Poprzedni właściciel za wiele już z nim nie zrobi. Tylko kim on był? Kharrick przykucnął przy ciele i podniósł głowę z błota chcąc dojrzeć twarz mężczyzny. Zmówił w myślach krótką modlitwę, o podróż duszy po zaświatach. W tym czasie elfka ocuciła nieprzytomnych. Można było zająć się tym, co było w kuźni.

W domu Belerenów, widząc zrozpaczoną po stracie swego męża Marię, Yastra nie wiedziała jak zareagować. Mogła przykucnąć przy niej i ją objąć bądź przynajmniej położyć rękę na ramieniu na znak wsparcia, co by mogło choć trochę poprawić jej samopoczucie. Ale czy by to na pewno przyniosło jakikolwiek efekt? Cały świat w oczach tej kobiety był teraz zły i prawdopodobnie byłaby gotowa go odrzucić, obwiniając nawet swoich przyjaciół o wszystko, co najgorsze. Czy śmierć ukochanego była naprawdę tak bolesna? Yastra nigdy nie przeżyła prawdziwej romantycznej miłości, a co dopiero śmierci “tego jedynego”, jak to młode dziewczęta w osadzie raczyły określać chłopców, w których się zakochały. Nie potrafiła odpowiedzieć na zadane sobie w myślach pytanie.
Czy śmierć ukochanego potrafi być bardziej bolesna niż kogoś, kto przez swą szczerą rodzicielską miłość przetarł ścieżki twego życia, nauczając wszystkiego, czego sam potrafił?
Znowu brak odpowiedzi.
Kryjąc ciche łzy wspomnień spływające po policzkach, ze spuszczoną głową milczała więc w tej okropnej chwili goryczy, smakując gorzkie powietrze wypełnione cichym szeptem płonącego życia.

Gdy musiała iść do Faktorii, by załatwić coś u Kining, zawsze się ociągała. Nie dlatego, że jej się nie chciało. Pomijając typową, wręcz stereotypową relację elf-krasnolud, polegającą na obrzucaniu się coraz to bardziej wymyślnymi wyzwiskami, Jasnobroda po prostu była wredna, opryskliwa i niesamowicie chciwa. Nie dość, że czekała u niej na naprawę wakizashi ponad miesiąc, to jeszcze zażądała od niej niemałej fortuny za taką pracę! Była również jedyną osobą, z którą nie dogadywała się od samego początku.
Jej kunszt kowalski można było porównać z kamieniem. Był to jednak bardzo solidny kamień. Jej styl był ostry, ale użyteczny, jeśli ktoś miał wystarczająco dużo pieniędzy, by za niego zapłacić. W dodatku wywiązywała się ze swoich umów co do słowa. To wszystko były rzeczy, których nie dało się jej odmówić.
W wielkim skrócie: płacisz - dostajesz towar wysokiej jakości, nie licząc kilku obelg na temat twojego użytkowania sprzętu.
Tym razem jednak nie chciała nic naprawiać, tylko pędziła tam z nadzieją, że krasnoludzica ma coś, co pomoże im zniszczyć most. W końcu ostatnio zajmowała się jego konserwacją.

Budynek jednak już był trawiony przez ogień - nowego króla Phaendar… a czający się przy solidnych drewnianych drzwiach poobijani legioniści całkowicie ignorowali wydobywające się z wnętrza faktorii rozpaczliwe nawoływania o pomoc. Kim byli uwięzieni phaendarczycy - nie przejmowała się tym, nawet jeśli miałaby tam być sama Kining, która od wielu lat działała jej na nerwy. Musieli działać szybko, jeśli chcieli ich uratować, inaczej udusi ich czarny jak sama śmierć dym.

Opracowali krótki plan działania i już hobgobliny leżały u ich stóp, odchodząc w objęcia nicości wraz z wypływającą z ich gardeł krwią. Już przestała się przejmować ilością żyć, jaką odebrała tego dnia. Zaczęła dobijać wrogów machinalnie i bez jakiegokolwiek wahania, cały czas mając przed oczami obraz urządzonej przez Legion rzezi jako motywator. “Wahanie kosztować cię może życie” - ojciec powtarzał w trakcie treningów.
Bez litości.
I to dopiero wtedy odkryła kto tak naprawdę stał za dziwnym zachowaniem goblinów, co zaakcentowała krótkim spojrzeniem przez ramię na “nawiedzonego”. Wyglądało na to, że Jace potrafił jednak coś więcej niż tylko “czytać w myślach”, jeśli w ogóle miał taką zdolność.

Nie mieli jednak ani chwili do stracenia! Budynek płonął! Przez szpary w drzwiach ulatywał się już duszący dym wypełniający wnętrze. Okrzyki były coraz cichsze. Czym się przebić przez drzwi?! Spróbowała je wyważyć nogą, ale jej drobne elfie ciało, choć siły mu nie brakowało, nie potrafiło sforsować tej przeszkody. Co dalej? Co dalej? Porąbać drzwi na kawałki! Czym?! Katana na pewno by się przez to nie przebiła. Po prostu nie była przeznaczona do takich zadań. Gdyby jednak wziąć masywne długie miecze hobgoblinów…
Jeden trzask. Drugi, dzięki staraniom Kharricka. Do tego szarża tego cholernego niedźwiedzia, który z impetem wpakował się w osłabione już drewno…
… i faktoria stanęła przed nimi otworem, ukazując dwie leżące na podłodze sylwetki.

Zostali oni wyniesieni ze środka, nim objął ich mroczny całun śmierci.

Jednak niesienie ich do samego lasu byłoby zadaniem co najmniej karkołomnym, jeśli nie dosłownie. Jak gnom nie był problemem, tak już półork - owszem. Potrzebowali wody, by ich ocucić, a najbliższa była… w korycie na zwierząt.
Nieszczególnie przepadała za zwierzętami hodowlanymi, a konieczność brudzenia sobie rąk z rzeczami z nimi związanymi przyprawiała ją o mdłości. Kochała koty, psy, wiewiórki i tak dalej, ale gdy widziała otoczoną własnym łajnem świnię pławiącą się we własnym smrodzie, najwyczajniej w świecie pragnęła uciekać na drugi koniec Phaendar. Ktoś mógłby pomyśleć, że była to najskuteczniejsza broń na jej psikusy… i wcale by się nie zdziwiła, gdyby Kining miała je pod nosem tylko po to, by ją odstraszać.
Zwalczając obrzydzenie przemknęła więc niczym cień do drewnianego wiadra znajdującego się zaraz koło koryta pełnego wody tylko nieco wymieszanej z krwią i, zamykając oczy i wstrzymując oddech, by nie wchłaniać tego okropnego zapachu, napełniła je.

I wtedy… pojawił się on. Z rumorem jakby mała lawina zsypywała się po zboczu niewielki kopczyk ziemi wytoczył się z kuźni, formując coś na wzór niewysokiego humanoida w pozycji gotowej do ewentualnej szarży na kogokolwiek w zasięgu.
Toż to cholerny żywiołak!

Czy to w przypływie jakiegoś rodzaju szaleństwa, czy może z chęci poznawania nowych rzeczy, co było znacznie bardziej prawdopodobne, Yastra, która na chwilę zamarła lub być może stała jak zaczarowana obserwując tą istotę, postanowiła się z nią dogadać! Przeniosła więc baaaardzo powoli wypełnione wodą wiadro w stronę nieprzytomnych, trzymając się poza zasięgiem “niecodziennego gościa kuźni”, po czym wyskoczyła na sam środek placyku tak, by ją widział i zaczęła machać rękami w bliżej nieokreślony sposób, zastanawiając się jak przemówić temu cholerstwu do tego kamiennego łba.
I chyba jakiś efekt tego był, ponieważ starania jej oraz Kharricka sprawiły, że zmienił nieco swoją postawę i chyba się w nich wpatrywał… z zainteresowaniem?
Tak! Musiała kontynuować! Więcej migów! Więęęęcej! Chodź z nami! Chodź! Chodź!
Nie wiem… bądź moim kolegą? Dogadamy się!
Wyglądało na to, że tylko ona się starała, bowiem i mężczyzna, i sam żywiołak stracili zainteresowanie w tym samym momencie, oddalając się do swoich “spraw”.
~ Niech ci będzie. Ale jak rzuci się na ciebie cały legion hobgoblinów, to jeszcze sobie o mnie przypomnisz! ~ fuknęła w myślach na kupę ziemi, odwracając się do niej plecami. Nie miała zamiaru się prosić o nic. Ba, to była propozycja nie do odrzucenia!
Ale ten ją odrzucił, gdy się postanowił przewalić pod ścianę kuźni.

Ze złością na twarzy wróciła do nieprzytomnych, wzięła wiadro w ręce i, nie szczędząc wody, chlusnęła im w twarze.
I gdzie była ta cholerna Kining? Miała nadzieję, że ta dwójka im powie, gdy się wreszcie ockną.

Jace, Kharrick i Yastra

Kharrick przyjrzał się lepiej zwłokom leżącym przy zagrodzie. Należały do człowieka, mężczyzny o twarzy kompletnie dla Lepperowa nieznajomej. Po znoszonym stroju podróżnym wywnioskował, że na pewno nie był on z tych okolic. Wydawał się być zwykłym kupcem czy wędrowcem, który znalazł się w zdecydowanie złym miejscu o stanowczo złym czasem, i tego pecha przypłacił życiem. Coś jednak nie do końca się zgadzało. Opuszczając bezwładną głowę z powrotem na ziemię, Kharrick zauważył nietypowo wyglądające wybrzuszenie na płaszczu, w miejscu, w którym powinno być płasko. Szybko domyślił się, że jest to ukryta w poszewce kieszeń - rzecz powszechna u przemytników i szpiegów. W środku znajdowało się pięć fiolek - cztery z gęstą cieczą w środku, zakryte korkiem z czaszką, i jedną wypełnioną przezroczystym płynem ze strużkami brązowego koloru.

W tym samym czasie Yastra z pomocą Jace’a ocuciła wyciągniętą z zadymionego sklepu dwójkę. Zarówno Irvan, jak i Poryn byli wciąż oszołomieni od dymu, ale ich zdrowiu nie zagrażało już niebezpieczeństwo. Półork dość szybko zebrał się na nogi, łapiąc jeden z hobgoblińskich pałaszy - chciał pokazać, że taka drobnostka jak uduszenie się nie jest w stanie mu zaszkodzić. Kiedy elfka zapytała o losy Kining, gnom pokręcił tylko głową.
- Nie mam pojęcia. Wyśmiała nas, kiedy zaczęliśmy barykadować się wewnątrz. Chyba próbowała dogadać się z nimi. Widziałem, jak zakuwają ją w kajdany i siłą ciągną w stronę placu targowego. - opowiedział chrapliwie, po czym rozkaszlał się, plując wodą wymieszaną z sadzą. Nie wydawało się, żeby przesadnie mocno przejmował się losem swojej szefowej, ale ciężko było mu się dziwić - krasnoludzica nie należała do najprzyjemniejszych osób. Pomieszczenie, z którego ich wyciągnięto, przewietrzyło się trochę, ale ze względu na płomienie wciąż powoli rozprzestrzeniające się po strzechowym dachu, nie zostało wiele czasu, zanim znowu zapełni się dymem.

Żywiołak, uspokojony przez Kharricka, pokręcił się chwilę po kuźni, po czym wniknął w klepisko tuż przy starej ścianie - chyba stracił zainteresowanie, ale kto mógł wiedzieć, co dzieje się w umysłach takich istot? Chwilę później dał się z niej słyszeć rumor i w drzwiach pojawiła się dwójka młodych ludzi, odzianych w lekkie pancerze i z łukami w rękach. Mężczyzna i kobieta byli do siebie uderzająco podobni, dało się dostrzec także podobieństwo do Jace’a. Klara i Yan, zobaczywszy starszego brata, uśmiechnęli się szeroko i ruszyli w jego stronę.
- Jace! Jesteś cały, jak dobrze! Witaj, Yastra! To wy przegoniliście to kamienne coś? Żałuj, że nie widziałeś, co zrobił z tym pieprzonym hobgoblinem! Gdzie jest reszta? Tez, Karl, mama? - mówili szybko, jedno przez drugie, co chwila wchodząc sobie w słowo.


Sulim

Nie chcąc ryzykować walki, z której nie spodziewał się wyjść cało, krasnolud postanowił poczekać na pozostałych, bezpiecznie ukryty w krzakach. Cały czas uważnie obserwował, jak hobgobliny rozglądają się po okolicy, jakby badały ślady, a szczególnie plamy i rozbryzgi krwi, znaczące wejście do budynku przy moście. Po paru chwilach jeden z najeźdźców odbiegł w kierunku placu targowego, podczas gdy drugi stanął w połowie mostu, rozglądając się uważnie z łukiem w dłoni. Nie było szans na przeprawienie się przez rzekę niezauważonym.


Rathan i Zaza

- Rathan, nicponiu! Dobrze cię słyszeć! Już wychodzimy! - Olga odpowiedziała od razu, wyraźnie ucieszona. Po chwili przykryta byle jak dywanem klapa w podłodze sklepowego zaplecza podniosła się i z piwnicy wyszło dwoje półelfów, pomagając następnie wygramolić się starszej kobiecie. Zielarka podeszła do łucznika i ścisnęła go za ramię.
- Dziękuję, bez was lada moment by nas dorwali… - powiedziała z nietypową dla siebie powagą.

Na pytanie wojownika Oreld zamyślił się.
- Chcecie wysadzić most? Domyślam się, dlaczego, ale cholera, to wcale nie będzie łatwe. Zabierzmy stąd tyle rzeczy, ile się da - nie chcę zostawić niczego tym skurwysynom, a nuż coś się przyda. Hmm, Torve prosił mnie ostatnio o opracowanie sposobu na pozbywanie się pni starych drzew - ten środek może mieć odpowiednią moc - po tych słowach mężczyzna ruszył wolnym krokiem do swojego warsztatu na tyłach sklepu. Sporą część pomieszczenia zajmowało masywne biurko, na którym rozstawione były dziesiątki fiolek, flakonów i naczyń, składających się na porządne laboratorium alchemiczne. Oreld wyciągnął zawieszony na szyi żelazny klucz i podał go Rathanowi, wskazując stojącą obok szafę.
- Podaj mi z środka flakon z olejem do lamp i worek z ususzonym nawozem, a resztę zacznij pakować.
Kiedy wojownik podał mu lekko śmierdzące ingrediencje, medyk od razu zabrał się do pracy przy biurku, pozwalając pozostałej piątce na dokładne spakowanie całego jego dobytku.

A było go całkiem sporo - poza kilkoma gotowym dekoktami, Oreld dysponował też ogromnym zbiorem alchemicznych składników i półproduktów, które według niego nie powinny dostać się w łapy hobgoblinów. Zaza nie omieszkała także przeszukać ciała hobgoblina, który był wręcz obwieszony chemikaliami - ciężko było stwierdzić, ile zagrabił, a ile sam wytworzył. Vane skończył swoje dzieło kilka minut po tym, jak wszyscy byli gotowi do drogi - wręczył Rathanowi sporą, ważącą przynajmniej kilogram kolbę z grubego szkła, wypełnioną przedziwną, częściowo płynną substancją.
- Materiałów starczyło mi tylko na jedną porcję, ale jeśli umieścicie to w jakimś słabszym punkcie mostu, powinno zadziałać. Po podpaleniu radzę uciekać, i to szybko. Daj mi jeszcze chwilę i będę gotów do drogi - nie czekając na odpowiedź, zaczął pośpiesznie pakować swoje narzędzia alchemiczne do sporej skrzyni, którą wyciągnął spod biurka. - Pomożecie mi to nieść? Może być przydatne jeśli będziemy potrzebowali lekarstw. A, i jeszcze coś - podszedł do biurka i docisnął jeden róg sprawiając, że z boku wysunęła się niewielka szufladka. Wyciągnął z niej dwie płócienne koperty przewiązane mocno rzemykiem. Podał je swoim wybawcom - Proszek z mniejszej tworzy ułudę, która zmienia wygląd obsypanej nim osoby, a ten z większej pozwala na zatarcie śladów. Przyda się w Fangwood. Ruszamy?

Bandolier
Fiolka z przezroczystą cieczą i napisem po goblińsku „Znikanie”
Alchemist’s fire x1
Antitoxin
Smokestick x2
Oil x5
Tanglefoot bag x2
Thunderstone x2
Healer’s kit
Leather armor
Dagger x3
Heavy mace
Hooded lantern
Sakiewka – 16 sztuk złota
Racje podróżne na trzy dni (równa się 3 punktom Zapasów)

Antiplague x3
Bloodblock x5
Fire ward gel
Defoliant x2
Portable alchemist’s lab
Materiały alchemiczne warte 200sz
Dust of illusion
Dust of tracelessness
Różne suszone zioła, warzywa i mięsa - 7 punktów Zapasów
Oreld zabiera też swoje rzeczy osobiste

Dla Sulima była to pierwsza, od bardzo dawna, walka. Zapomniał już jak porządnie chwycić topór, jak wymierzyć uderzenie. Bynajmniej nie był w tym dobry wcześniej, ale teraz tym bardziej niczym się nie popisał. Strach przed śmiercią, jaki dopadł go po pojawieniu się wielkiego wilka, również nie pomagał. Jedyną rzeczą, z której mógł być dumny, to przyzwanie orła, który skutecznie odwrócił uwagę kusznika na tak długo, by można było spokojnie pokonać pozostałych przeciwników.

Teraz, gdy Hobgobliny zostały pokonane, a wszyscy zostali wyleczeni magiczną miksturą, mogli wreszcie uciec z miasta. Zamiast tego Rathan z Zazą zaczęli naradzać się, którędy wrócić do zabudowań i co więcej zrobić. Sulim wzrokiem odprowadzał pozostałych uciekinierów, którzy zniknęli gdzieś w mroku po drugiej stronie rzeki. Z początku próbował protestować przed ponowną wyprawą do miasteczka, jednak nie istniał żaden argument, który mógłby przekonać tę dwójkę wojowników. Druid z trudem powstrzymywał chęć samodzielnej ucieczki. Wreszcie przypomniał mu się Psotniczek. Posłał swojego wiernego towarzysza z Kharrickiem, bo sam bał się wracać ratować innych. Nie mógł go tam teraz zostawić. Ruszył za Rathanem i Zazą, którzy postanowili przedostać się do sklepu "Wspaniałości Orelda".

Niestety tutaj również czekała ich walka, co było raczej oczywistością. Tym razem chociaż poszła im sprawniej, a Sulim cieszył się, że nie musiał niczego robić. Zaza bez żadnych problemów rozprawiła się z kolejnym, tym razem mniejszym wilkiem. Przy okazji też uratowali kolejną dwójkę mieszkańców. I tutaj pojawił się kolejny problem. Nie mogli z nimi kontynuować wyprawy wgłąb miasta, ale też nie powinni byli posyłać ich samych na most.

Sulim od razu zdecydował, że to on odeskortuje ich za most. Nie czuł się na siłach by walczyć, poza tym ciągle jego umysł trawił strach. Zawładnęło nim przekonanie, że jest kompletnie bezużyteczny i tylko więcej przeszkadza, niźli pomaga. Ku jego wielkiemu zdziwieniu ani Rathan, ani Zaza nie protestowali. Mimo wszystko ucieszył się, że wreszcie wyniesie się z tego miejsca rzeźni. Jego radość jednak prysła tak prędko, jak tylko zauważył kolejne hobgobliny, które pojawiły się dokładnie przed mostem, tam gdzie ostatnio stoczyli zażarty bój. Może gdyby był przy nim Psotniczek... To odważyłby się na walkę. Sam jednak nie miał absolutnie żadnych szans. Po prostu schował się więc za krzakami nieopodal, w oczekiwaniu, że pozostali nie zginą w mieście i wrócą tu wkrótce, by razem przebić się za rzekę.

Kharrick był naprawdę poirytowany. Przebyli na darmo całą tę wiochę! Chwilowy gniew zalał jego jaźń i miał wielką ochotę być kimś innym. Nie mógł sobie na to jednak pozwolić. Za dużo ludzi, za dużo wszystkiego Agresywnie rzucał uciekinierom broń. Wciąż byl zachlapany krwią od pasa w dół i gdyby nie ciemność na pewno by uchodźcy byli bardziej przestraszeni.

- Miejmy nadzieję, że tak, bo to wszystko pójdzie na marne - odwarknął Jace'owi.
Czemu winni byli uciekinierzy? Ich życie na pewno było coś warte, ale jak zostawią za sobą most, to i tak ich złapią i wyrżną. Na pewno hobgobliny były bardziej przystosowane do poruszania się po tych terenach niż oni. Chciał tylko żyć. Czy to tak wiele? Nie musieć oglądać się za siebie? Widać było.

Za wcześnie na użalanie się i wyżywanie się na innych. Jeszcze była nadzieja. Chowając twarz w dłoniach pozbierał myśli. Podnosząc głowę spojrzał na Yastrę i Jace'a.
- Nie traćmy czasu.

A więc Kining została więźniem hobgoblinów.

To nie tak, że Yastrze nie było jej szkoda. Po prostu miała wrażenie, jakby Phaendar było dla niej bandą wsiurów, dla których musiała pracować, by jakoś przeżyć, przy okazji wzbogacając się na zawyżonych cenach. Jej zachowanie dobitnie wskazywało na to, że nawet nie pragnęła być częścią ich phaendarskiej wspólnoty.
Jednak niechęć zielonoskórych do krasnoludów była legendarna. Tylko sobie mogła wyobrażać co oni mogą jej zrobić w czasie niewoli, jaka ją czekała.

Była stracona. I dobrze jej tak.
Zdrajczyni. Niech cierpi.
Współczucie wobec Jasnobrodej wyparowało tak samo szybko, jak się pojawiło.

Rozmawiała jeszcze chwilę z półorkiem oraz gnomem, pytając się nieco o ich siły i czy są w stanie iść. Tego pierwszego znała już bardzo długo. Choćby cała armia centaurów go stratowała, to i tak by się podniósł znowu na nogi, nie marudząc nawet słowem. Brał życie takim, jakie jest. Skupiał się na detalach. Był cichym, ale pilnym obserwatorem. Idealny strażnik dróg, można rzec. Tyle o nim wiedziała. Do tego to on uczył ją drobnych gier karcianych, tłumacząc, że “tacy jak on muszą czasami sobie uatrakcyjniać czas na szlaku”. To były ciekawe dni dla niej! Nie miała wtedy pojęcia, że mogą one służyć do czegoś więcej niż układania pasjansa. Spędzili w ten sposób sporo godzin, czasami goniąc za uciekającymi na wietrze kartami.
Od wiecznie gotowej do plotkowania Jet w trakcie jednego z bardziej ruchliwych wieczorów dowiedziała się, że podobno się w niej zauroczył! Obie zbyły to głośnym śmiechem, ale to była jedna z rzeczy siedzących jej w głowie od wielu lat. Czy wciąż pamiętał? Nigdy jej nie mówił o swoich uczuciach. Czy może teraz, gdy wstawał tak szybko, akurat o tym pomyślał?
Miała cichą nadzieję, że nie. Nie chciała go rozczarowywać. Był dobrym kolegą, ale się jej nie podobał i fizycznie, i z charakteru. Był zbyt spokojny, by okiełznać tornado, jakie w niej drzemało. Ale mimo wszystko myślenie o tym sprawiało, że czuła się nieco… niekomfortowo.
Gnoma zaś widziała tylko kilka razy i niewiele była w stanie rzec. Kining skutecznie skupiała na sobie uwagę, nie pozwalając mu odrywać się od pracy. Trochę przykro. Alienować innych z powodu swojej gburowatości? Nie pozwalała mu cieszyć się życiem, skazując wręcz na niewolnictwo. Okrucieństwo wręcz.
Miała nadzieję, że choć dobrze mu płaciła.

Yastra jeszcze chwilę pokręciła się po okolicy, szukając czegoś ciekawego w budynku. Jakiejś książki, może jakiegoś lepszego sztyletu, jakichś zapasów… czegokolwiek, co mogłoby się przydać na “wygnaniu”. Znaleźli trochę jedzenia, niepotrzebne księgi rachunkowe, nieco przystępnej broni… i srebrny rapier. Oczarował on ją swoją formą, kunsztem wykonania oraz blaskiem, z jakim odbijał blask ognia obejmującego dach kuźni. Skupiła się więc na chwilę na nim, przenosząc świadomość w głąb ostrza.
I poczuła… chłód... pustkę.
Była to kolejna broń, która odpowiadała jej w ten sam nijaki sposób. Można było to porównać z wejściem do pustego, zapuszczonego domu bez jakichkolwiek mebli, gdzie ściany odpowiadały echem na każde wypowiedziane słowo. Zupełne przeciwieństwo jej czarnej katany. Z zewnątrz wyglądała na niegościnną, jednak zawsze, gdy ją wzmacniała, wypełniając magią magią kruchą strukturę cienkiego miecza, wypełniało ją ciepło domowego ogniska oraz poczucie bezpieczeństwa identyczne do tego, jakie czuła, gdy wraz z ojcem mieszkała na granicy lasu Fangwood bądź służyła w phaendarskiej świątyni, gdy już się poczuła zaakceptowana jako nowa mieszkanka osady.

Wycofała swoje myśli, gdy ktoś ją szturchnął w ramię. Był to Irvan. Skinieniem głowy wskazał gotowych do wymarszu ludzi.
Trzeba było iść dalej.

Jako ostatni pstryczek w nos Kining zabrała wieczną pochodnię ze swego miejsca. Krasnoludzicy się na pewno już nie przyda, a tego aktu "złodziejstwa" na pewno już nie odkryje. Cóż... Gdyby wydzielała ona zwykły ogień, to nawet by się nie przejmowała jej przydatnością, tylko by ją rzuciła na dach kuźni, pomagając goblinom w ich wszechobecnym dziele zniszczenia.
Przynajmniej tylko w przypadku tego budynku.

Niechaj płonie.

-Wszystko zabrane? - Rathan spojrzał na Zazę i Orelda - W takim razie proponowałbym zostawić wiadomość dla pozostałych i jak najszybciej wracać na most, zanim hobgobliny się zorientują, że wartownicy zniknęli.
- Zgadzam się reszta powinna być już na miejscu. - Dodała zaza zarzucając sobie tobołek na ramię i podając inne tym co ukrywali się w sklepie. Żyła ale była już bardzo zmęczona i obolała czuła że będzie jej ciężko w kolejnej potyczce i wolałaby jej uniknąć.
- Chodźmy więc - powiedział Rathan, zabierając na plecy worek ze wszystkimi rzeczami, które warto było zabrać ze sklepu.
Wyjrzał na zewnątrz by sprawdzić, czy ktoś nie interesuje się "Wspaniałościami", a potem dał znać pozostałym, by ruszyli za nim.
Gdy znaleźli się na tyłach sklepu Rathan wziął do ręki kawał kamienia i wydrapał nieco koślawy napis BYLIŚMY TY R. Potem rzucił kamień na ziemię..
- Idziemy do rzeki, a potem brzegiem, do mostu - zaproponował.
- Prowadź, zamknę pochód - powiedziała Zaza, puszczając ich małych ocalonych przodem za Rathanem sama ustawiając się na końcu bacząc na to co może ich zajść od tyłu, jak i pilnując żeby ich kompania nie ociągała się.
Rathan skinął głową, po czym ruszył w stronę rzeki, starając się iść tak, by nikt z tych, co byli w centrum miasteczka, nie mógł go zobaczyć.