Serce Seafoama waliło jak oszalałe. Nie mówił tego wcześniej, ale był zupełnie przekonany, że szalony plan Oosy zawiedzie i skończą marnie. Teraz czuł się zupełnie jak we śnie. Cały się trząsł i adrenalina buzowała w jego żyłach. Od czasu do czasu uspokajał swoich poddanych, zapewniając, że wszystko będzie dobrze, ale tak naprawdę mówił to, aby zapewnić samego siebie. Wyciągnął swój rapier, aby móc się obronić, cokolwiek by się stało. Jeśli gobliny go zaatakują, albo kuo-toa zwrócą się przeciwko niemu, a może spod wody wyłoni się jakieś kolejne niebezpieczeństwo.
Trzymał się na tyłach, a jego poddani jeszcze dalej, w zupełnie bezpiecznej odległości.
Kiedy zobaczył, że ryboludzie rozdzielają się, zdecydował się popłynąć za grupką wpływającą do jaskini z łodzią.
Przy sieciach na ryby płynął bardzo powoli i ostrożnie, nakazując to samo swoim podwładnym. Miał zamiar zaatakować razem z kuo-toa, aby pokazać, że stoi po ich stronie. Lecz nie planował z własnej woli wchodzić w bezpośrednie starcie. Jego planem było użyciu magicznej “złośliwej kpiny ” na pierwszym lepszym goblinie, a następnie pospiesznie skrycie się w łodzi wraz z poddanymi i atakowanie stamtąd tą samą sztuczką.


- Biesszmy ssstatek. Ja ssbadam co jesst za wyssściem z jasskini. Ale upewnijmy ssię że wygrają. - Po czym skierował się pod wodą w kierunku jaskini z łodzią. Miał nadzieję że ryboludzie dobrze wykorzystają przekazane im informacje. O broniach opartych o burtę łodzi, która zasłaniała widok na wodę goblinom przy ognisku. O przejściu łączącym obie jaskinie i wyjątkowo niebezpiecznym nurcie zaraz przy wodospadzie. o strażnikach nad pomostem, o nie zbadanym tunelu idącym w głąb. Płynął gotów sprawdzić co się znajduje przy wyjściu z tej jaskini przez który można by przecisnąć się łódką. Ale najpierw wolał nieco wspomóc ryboludzi, ciskając w gobliny ognistymi pociskami i kryjąc się w wodzie.
-Niech twoi ssłudzy wessmą ryby na sstatek.- Powiedział do Barda. - Kryjmy sssie w wodzie i zssa łódką jak tylko długo mosszemy.
Seafoam skinął głową.
- Dobry pomysł! Nieco ograbimy te parszywe gobliny. Słyszeliście? Zabierzcie proszę tyle ryb, aby wam było wygodnie je nieść i ostrożnie płyńcie za mną - poprosił Seafoam.

Oosa Aqua Alfa, Seafoam, i Tetoteco dołączyli do błyskawicznie przeprowadzonego ataku jednak przez pierwsze chwile jego trwania, nawet nie musieli dobywać broni. Na strażników pilnujących łodzi spadło, skacząc spod wody sześciu wojowników Kuo-Toa. Z zabójczą precyzją powalili oni gobliny na ziemię. W ruch poszły tylce włóczni, ogłuszając cztery potwory. Kuo-Toa związali ich sieciami i weszli głębiej w jaskinię, zagłębiają się w pęknięcie skalne, niewidoczne od strony krat, ale w pełni już dostępne dla reszty. Czterech Kuo-Toa nie marnowało czasu na dyskusje z awanturnikami, i po prostu zawlekło związane siecią gobliny prosto do wody, być może aby pożywić się ich plugawymi ciałami, lub nakarmić nimi swoje, wymyślone przez siebie głębinowe bóstwo.
Rycerz patrzył na oddalających się kuo-toa oczyma rozszerzonymi z żądnego krwi zachwytu... i przerażenia jednocześnie.
- Statek z dwoma sterami będzie zmierzać w kierunku skał... - Oosa wymamrotał pod nosem słowa, które wcześniej wypowiedział do lądowców, jeszcze zanim zdecydowali się podzielić na dwie niezależne grupy. Obawiał się, że tamci mogą w obecnej sytuacji podzielić los pojmanych goblinów. Wojna w końcu bywała równie kapryśna jak wody oceanu, jak natura Manwary. W chmurnych, błoniastych oczach trytona rozwaga ostatni raz zawalczyła z bohaterstwem. I wygrała. Przyznał z goryczą, że powinno być ich tutaj więcej; na łodzi starczyłoby miejsca dla wszystkich. Pozostało mu wznieść modły do Nieśmiertelnych o pomyślność tamtych nieszczęśników. Niech Tallivai obdarzy ich szczęściem, którego będą potrzebować.
- Pomóżcie - Oosa burknął tylko, mocując się z łodzią. Nigdy wcześniej nie pływał na podobnej konstrukcji. Statki nie były potrzebne jego ludowi. Jedynie po zachowaniu Ierendczyków mógł wnioskować, że posiadanie a nie posiadanie łodzi w tych rejonach mogło być jak wybór między życiem a śmiercią. Tetoteco wydawał się myśleć podobnie, choć trytona dziwiło, że tak prymitywne plemiona miały pojęcie o okrętach. A może tylko ten czarodziej, jako wybitny przedstawiciel swego ludu, taką wiedzą dysponował? Nieważne, kulturoznawstwo prosty rycerz wolał pozostawić prawdziwym mędrcom takim jak świętej pamięci Oosa-Aqua-Epsilon. Po zepchnięciu łodzi zamierzał zebrać gobliński rynsztunek na pokład i napełnić znalezioną beczkę słodką wodą.
Przez wielkie wyjście z jaskini, kiedy tylko czwórka goblinów została wciągnięta pod wodę, wyleciał mały pierzasty wąż. Tetoteco obserwował jego oczami co znajduje się przed jaskinią i jak niebezpieczne jest to wyjście z niej.
Za wyjściem z jaskini znajdowało się jezioro, które przechodziło w dosyć szeroką, leniwie płynącą rzekę. Jej wysokie brzegi porastał gęsty, sosnowy las.Rzeka zakręcała gdzieś dalej za zalesionym gęsto wzgórzem.Jaskinia, z której chowaniec wyleciał znajdowała się u podnóża całkiem dużej góry, której wierzchołek niknął gdzieś w górze, w oparach mgły lub postrzępionych obłoków. Błękitne niebo pokrywały leniwie płynące chmury. Słonecznie i ciepło, choć da się wyczuć chłodniejszą bryzę. Woda zimna. Sądząc z zieleni trawy, i wyglądu drzew i krzewów, jest wczesna wiosna. Przez wzrok chowańca, czarodziej nie zauważył żadnych śladów obecności, poza śpiewem ptaków gdzieś z oddali.* Po chwili jednak Teto zawrócił chowańca do siebie i pozwolił mu zniknąć,a sam poczłapał na tyłach Kuo Toa, by wesprzeć swoich tymczasowych sojuszników. Nie musiał się wychylać, kilka posłanych ognistych pocisków tu i tam, lub też uśpienie przeciwników mogło znacznie pomóc przy forsowaniu jakiegoś przejścia. No i mogło być tu coś przydatnego. Poza tym miał nadzieję że jakiegoś goblina będzie mógł zjeść. A przynajmniej ususzyć, bo choć nie smakowały najlepiej ich mięso można było przechowywać dość długo.
- Sarass wracssam! Tam jessst w miare ssspokojnie.- Rzucił towarzyszom zanim zniknął człapiąc za ryboludami.
- No nie. Gdzie on się wybiera?- Seafoam zapytał jakby samego siebie - mamy łódź i jesteśmy żywi. To najlepsze warunki na ucieczkę z tej przeklętej góry, jakie mogliśmy sobie wyobrazić, a ten idzie na spacer za ryboludźmi - Seafoam przetarł twarz swoimi gładkimi dłońmi i usiadł sobie wygodnie w łodzi, obserwując ze spokojem i zadowoleniem jak tryton, oraz trzej poddani genasiego pakują rzeczy zostawione przez gobliny.
- Dobrze, dobrze. Przyda się. A co się nie przyda, to zawsze można sprzedać, jako że straciliśmy wszystkie pieniądze...

Jaszczurolud podążył za dwójką Kuo-Toa. Ci zdążyli już dołączyć do wyskakujących z wody na drewniany pomost wojowników, przywódcy jak i dwóch umięśnionych, nieco większych Kuo-Toa, nie noszących broni. Wojownicy kończyli właśnie ogłuszanie dwójki “młynarzy” którzy zostali potraktowani dokładnie tak samo, jak strażnicy przy łodzi. Po chwili dwóch wojowników zniknęło pod wodą, niosąc w głębiny kolejne dwa pakunki. Czarodziej zaobserwował, że to nie jest zwykły atak, nastawiony na jakieś zwycięstwo czy pomstę. Ryboludy po prostu urządziły sobie najwyraźniej polowanie, lub może łupieżczy rajd, w którym łupem były same gobliny. Zostawiali oni nietknięte rzeczy goblinów, jak też ich broń, jakby w ogóle nie byli nimi zainteresowani. Przywódca ryboludzi wskazał korytarz na przeciwko, rzucając jakiś rozkaz brzmiący jak rechot żaby. Wojownicy rzucili się, aby go wykonać, człapiąc po deskach pomostu swoimi łapskami wyposażonymi w pazury i błonę pławną. Skrzela chodziły im ciężko, jakby sprawiało im to ból lub niewygodę. Czarodziej zobaczył, że łuna rzucana przez pochodnie czy latarnie ze strażnicy, w której wcześniej widział dwóch goblinów przygasła, jakby światło się oddalało. Przywódca ryboludzi też to dostrzegł, ostrzegawczo skrzecząc do wojowników, którzy po kolei wchodzili już w mrok korytarza. Ścigali się z czasem.
Teto pośpiesznie przeszukał strażnicę goblinów przetrząsając wszystko co tam jest w lekkim nieładzie. Przywłaszczył sobie jedną z broni, wyglądającą na bycie w najlepszym stanie, którą umiał się posługiwać w miejsce swojego zepsutego sztyletu. Szukał złota lub innych nietypowych rzeczy, które mogłyby się mu przydać na tej dziwnej przygodzie z dala od domu. Nie miał zamiaru wdawać się w większe boje, ale za jego plecami droga była czysta, więc wsparcie ryboludzi nie było złym rozwiązaniem. Choćby po to żeby dłużej powstrzymywali ewentualnych przeciwników. Poczłapał za nimi, poświęcając sobie tańczącymi światłami.

W tym czasie Oosa wspólnymi siłami z Ierendczykami zwodował łódź nazwaną przez kogoś “Czarnooka”, uporządkował graty, napełnił beczkę wodą. Miał nadzieję, że właściciel, kimkolwiek był, prędko się o statek nie upomni. Przysiadł na dużym kamieniu i sapnął ciężko, po czym spojrzał na genasiego.
- Wyprowadziłem cię stąd żywego - stwierdził beznamiętnie. - Dotrzymasz swojej obietnicy - wyraził nadzieję “po trytońsku”, powołując się na słowa Dalianthola. Ciekawiło go, jak daleko byli od jego królestwa. Spojrzał w stronę tunelu. - Ruszamy sprawdzić, co porabia nasz jaszczurzy przyjaciel, czy pilnujemy łódki?
- Bardzo dobrze. Będziesz mile widziany w moim domu na Irendii. Jak tylko się zorientujemy gdzie jesteśmy, to możemy od razu tam ruszyć. Może zechciałbyś zostać w przyszłości moim osobistym strażnikiem? - zapytał Seafoam i przeciągnął się leniwie - a co do Tetoteco, to nie wiem co on planuje, ale ja nie mam zamiaru ryzykować. Chcę pozostać przy łodzi i przygotować ją do odpłynięcia. Mamy na to idealną okazję, kiedy ryboludzie są tak zajęci gromieniem goblinów. Nigdy nic nie wiadomo co im do tych łuskowatych łbów strzeli kiedy skończą!
- Gdybyś miał pojęcie o wojnach toczących się w głębiach wód omywających twe królestwo, rozumiałbyś, że ja i mój lud są już waszymi “osobistymi” strażnikami od wieków - odpowiedział Oosa-Aqua-Alfa beznamiętnym tonem.
Seafoam jedynie popatrzył na Oosę ze zdziwieniem i podrapał się po podbródku.

Aurora rzuciła się do ucieczki korytarzem i zawołała wściekle za elfem w ich wspólnym języku:
- Przez twój kretyński plan mogliśmy wszyscy zginąć! Mówiłam, że jest ich zbyt wiele w porównaniu do nas żebyśmy mogli z nimi walczyć!
- Wytłukliśmy wszystkie, które były w jaskini - Daivyn rzuca za plecy, w tym samym języku. Niemal nie mija się z prawdą.
- Tylko dzięki temu, że te pieprzone schody były takie wąskie. A i tak dostały się na górę! Nawet jeśli atak był jedynym wyjściem, to mogliśmy obmyślić go jakoś lepiej. Te kurduplem nas nie widziały, mieliśmy na to czas. To musiałeś się wyrychlić z tą strzałą, tak ci się spieszyło? - spytała zmęczonym po walce, ale pełnym złości głosem.
Alladien patrzyła nieco zdezorientowana na parę, która chyba się kłóciła, ale nie rozumiejąc ani jednego słowa z tego co mówili wolała się nie wtrącać.
- Wszyscy dobrze się czują? Sprzęt macie cały? - spytała nieco speszona po Thyatiańsku.
- Trzeba było sobie iść, ledwo ich zobaczyłaś. - Daivyn nie zamierzał brać całej winy na siebie. - Może drugi tunel przyniósłby ci więcej szczęścia.
- Nie i tak - odpowiedział na pytanie Alladien. - Ale na razie musimy znaleźć miejsce na tyle wąskie, że zdołamy powstrzymać te niedźwieżuki.
- Ten tunel może się nada, jeśli odzyskamy szybko siły i wrócimy na górę - odparła aasimarka. - Krzyki nam na pewno nie pomogą. Chodź tu, pomogę ci jeszcze trochę na te rany, ale na cuda to ty już lepiej nie licz.
- Mogłabym wybrać inny korytarz, ale tylko skończony idiota zdecydowałby się podróżować samemu po tej jaskini, tak samo jak tylko skończony idiota postanawia atakować grupę wroga trzy razy większą od własnej. - Aurora syknęła do Daivyna po elficku, tym razem trochę ciszej, po czym przeszła na Thyatiański.
- Bywałam w lepszym stanie niż teraz, ale jakoś trzymam się na nogach. - odparła Aasimarce.
- Alladien, ty też nie wyglądasz najlepiej - stwierdził Daivyn. - Wytłukliśmy większość z nich - zwrócił się do Aurory. Skoro tamta chciała, to mogli sobie kontynuować "rodzinną" wymianę poglądów. - Nie wiem czemu, tego szamana nie mogłem utłuc... - dodał tonem, w którym rozczarowanie mieszało się z zaskoczeniem i niezadowoleniem.
- Bo cię zaczarował, temu. - druidka odparła bez większych emocji. Widząc, że jedynym już drugi raz użytym przez elfa argumentem było to, że wytłukli prawie wszystkich i że nie ma zamiaru przyznać się, że jego plan był błędem, uznała, że nie ma sensu kontynuować. “Do pustego łba nie dotrzesz” pomyślała, czekając na reakcję elfa w związku z informacją o zaklęciu szamana.
- Dobrze, że nie zacząłem szaleć jak Keek. Albo nie rzuciłem mu się w ramiona.
- Dam sobie radę. Trzeba mi tylko nieco odpoczynku - powiedziała Alladien spoglądając mimowolnie na ranną rękę. - Najważniejsze, że żyję, czyż nie?
- Żyjemy. - Daivyn skinął głową. - A odpoczynek się przyda. Byle nie w tym miejscu, bo nas raz dwa dopadną.

Kargar sapiąc oglądał się za siebie gdy uciekali tunelem, z trudem nie potykając się w mroku.
- Nie ma czasu na kłótnie, trzeba schować się i odzyskać siły, bo w tym stanie nas te niedźwieżuki rozerwą na strzępy a elf może ma gorącą krew, ale mało takich strzelców widziałem - musimy się jakoś przebić jak odzyskamy siły, dużo już tego ścierwa zabiliśmy tylko łupów szkoda… tyle goblinów pewnie jakieś skarby ma - skwitował najemnik.
Kargar szedł przez chwilę tunelem, jednak robiło się w nim coraz ciemniej i ciemniej w miarę jak oddalali się od oświetlonej ogniskami jaskini, i wkrótce potknął się w ciemności, uderzając boleśnie o kamień.
- Okradanie zwłok się nie godzi, powinniśmy pozostawić goblinom ich własność - odparła Alladien, pomagając wojownikowi wstać i czarując kolejny z wielu kamieni tak, aby rozświetlał drogę awanturnikom. - Proszę, teraz się nie wywalisz - dodała.
- Okradanie zwłok… - Aurora powtórzyła za aasimarką. - Ja podchodzę do tego inaczej… W naturze niczego nie można marnować, martwym ich rzeczy się nie przydadzą, a mogą pomóc żywym.
- To niech wykorzystają je żywe gobliny, do których one należą. Ja już dość mam przeróżnych łupów i trofeów z wojny - rzekła kapłanka.
- Zatrzymajcie się na chwilę - poprosił Daivyn. - Posłucham, czy nas nie gonią. Jeśli nie, to moglibyśmy zrobić sobie odpoczynek.
Jak się okazało, za ich plecami panowała cisza.
- Nawet jeżeli nas nie gonią, mogą za nami podążać - wtrącił się zasapany profesor - Na pewno nie możemy tam wrócić, bo będą już przygotowani.
- Co więc proponujesz? - spytała aasimarka.
- Iść przed siebie? - rzuciła Aurora. - Skoro nie możemy wracać tamtędy, a zostać tu też nie zamierzamy, to chyba innej opcji nie ma.
- A jeśli zejdziemy głębiej? Wolę jednak zebrać siły i uderzyć kolejny raz, Daivyn ma rację, udało nam się ich solidnie przetrzepić - powiedziała Alladien.
- Walczyliśmy z samymi goblinami… Teraz mają jeszcze niedźwieżuki, a po tych werblach można się domyślić, że jest ich więcej niż tylko piętnaście. - odparła druidka. - Uważam, że to gra nie warta świeczki. Za dużo ryzykujemy.
- Rozumiem. Nikt nie chce umrzeć. - Skinęła mimowolnie głową. - Ale mnie się spieszy, naprawdę. Nie mogę zawieść mojego boga. Nie wymagam od was pójścia za mną, ale ja muszę udać się najkrótszą drogą, naprawdę.
- Ciężko stwierdzić, która jest najkrótsza jak nie zna się miejsca, w którym się znajduje. Zresztą to nie twoja wina jeśli dziś nie ujrzysz wschodu słońca, zresztą bogowie też nas zawodzą. - stwierdziła przypominając sobie zgliszcza swojej wioski i martwe ciało swego towarzysza.
- Sami siebie zawodzimy. Ale bogowie nas? Nie wydaje mi się, jeśli nie zadajesz się ze złymi bóstwami - odpowiedziała Alladien. - I chcę po prostu być na górze, aby słuchać rad mojego pana. Nieważne czy muszę się o to starać z własnej winy czy nie.
- Nie uważam, żeby bóstwo, które wyznawano w mojej wiosce było złe, niemniej jednak pomimo wznoszonych modłów i składaniu ofiar, nie pomogło, gdy orkowie mordowali moich braci. - powiedziała zgaszonym głosem. - Bogowie bywają zbyt pasywni wobec śmiertelnych. Nie winię ich do końca za to, nie wiem czy przejmowałabym się losem śmiertelników, będąc na ich miejscu, mając tak potężne moce i możliwości.
- Widocznie twoje bóstwo potrafiło ocalić tylko jedną osobę. Reszta może nie była chętna być ocalonymi, a może po prostu było to niemożliwe i ktokolwiek się tobą wtedy opiekował uznał, że to ty powinnaś ocalać? - odpowiedziała nieco zmieszana Alladien. Co prawda nie była wychowywana wśród duchownych od dziecka, ale jeszcze nie zdarzyło jej się aby ktoś tak wyrażał się o bogach. mimo to starała się zachować fason. - Albo po prostu nastał czas na zmianę. I teraz czekają na sąd boski, po którym udadzą się w lepsze miejsce. Bez panoszącego się tu zła. Wiem, że cię to boli. Pewnie jak mało kto tu zgromadzony. I chociaż bardzo bym chciała ci na to pomóc, szczerze mówiąc nie potrafię. Rzuciłabym tylko kilka banałów takich jak to, że Ixion cię kocha, albo że bogowie chcą twojego szczęścia. Pewnie byście mnie wtedy za wariatkę uznali. Ale, proszę cię, nie zadręczaj się tym niepotrzebnie. Możesz się z tego nauczyć czegoś na przyszłość, czasem nad tym popłakać, ale nie rozmyślaj nad tym i popatrz czasem na to, co przyniesie jutro. Bo ono zawsze przynosi więcej dobra niż zła, to mogę ci obiecać.
- Nigdy nie wnikałem w boskie plany - wtrącił się Daivyn. - Raczej zawsze się starałem nie rzucać się im w oczy - dodał. - Ale kto wie... Może tobie ocalili życie.
- Życie ocaliliście mi wy, a nie bogowie. - druidka odparła na wypowiedź elfa.
- Wtedy, w twojej wiosce - odpowiedział łucznik. - Ale nie sądzę, by warto było kontynuować tę dyskusję. Jedni uważają, że losy ludzkie są w rękach bogów, inni, że są z góry przeznaczone, a inni każdy sukces czy porażkę zwalają na przypadek.
- Wtedy w mojej wiosce mnie nie było… Wybrałam się na kilka dni zbierać zioła. - powiedziała - Kiedy wróciłam, po wiosce zostały zgliszcza, ciała moich braci i sióstr leżały zakrwawione, a w moim domu… - nie dokończyła, za bardzo ją to bolało, zresztą już wcześniej wspominała im o tym i uznała, że nie ma sensu wspominać po raz drugi.
- Ale ty żyjesz. Przez przypadek czy z woli bogów, tego ci nikt nie powie. - Rzucił okiem na Alladien, która pewnie miałaby na ten temat swoje zdanie. - Ważne jest, co ze swoim życiem zrobisz. Wykorzystasz jakoś, czy zmarnujesz.
- Każdy z nas ma wolną wolę. Więc wątpię, aby bogowie ją do tego zmusili. No, chyba że poszła tam za sprawą jakiejś wizji - odpowiedziała łucznikowi aasimarka.
- Wizję mógł mieć szaman tamtych orków - odparł elf.
- Może - Kapłanka wzruszyła ramionami. - Jakkolwiek chciałabym to zmienić, wielu bogów życzy nam źle. Pozostaje nam tylko pokazać, że nie mają na nas wpływu.
Daivyn uniósł brwi.
- Wszyscy, czy tylko ci, co nam źle życzą?
- W pewnym sensie wszyscy, a w pewnym sensie tylko ci co nam źle życzą. Dobrzy bogowie cię wesprą i pomogą w ten czy inny sposób twojej sprawie, ale jeśli nie będziesz tego chciał, uszanują twoje zdanie i zostawią cię w spokoju.
- W mojej wiosce wszyscy byli wierni swemu bogu, łącznie ze mną. I gdzie te wsparcie? - spytała druidka. - Jak na elfa jestem wyjątkowo młoda, ale żyję zdecydowanie dłużej od ciebie i zdążyłam się już przekonać o pasywnej postawie uwielbianych przez nas bogów. - dodała, po czym zwróciła się do Daivyna chcąc nawiązać do jego wcześniejszej wypowiedzi. - Ja żyję, ale co to za życie gdy tracisz jedyną osobę, którą kochasz… - odpowiedziała głosem pozbawionym emocji. - Co to za życie, kiedy tracisz to dla czego tak naprawdę żyłeś?
- Ja… - Alladien zawiesiła na chwilę głos. Zdawało się, że walczyła sama ze sobą o to, żeby nie wybuchnąć. - Mogę mieć ledwie dwadzieścia cztery lata, ale wiem co to znaczy stracić cały klan. Wiem, że po całym tym zajściu obsesyjnie myślisz o tym, że gdybyś tam została byłoby lepiej. Że oni by przeżyli. Jakoś. Nie wiadomo jak, ale jakoś. Ale ja, mając te marce dwadzieścia cztery lata, zdołałam nauczyć się, że na niektóre rzeczy nie mam wpływu. I bogowie też nie mają wpływu i że to nie znaczy, że bogowie mają nas gdzieś! - krzyknęła, a do oczu nadpłynęły jej łzy. - Jak w ogóle śmiesz mówić, że nigdy nic złego mi się nie stało, bom młoda dziewka w porównaniu do ciebie? Ty miałaś przynajmniej to szczęście, że nie musiałaś PATRZEĆ na tę rzeź. I że miała większe znaczenie niż durny kawałek płótna!
- Że nie musiałam patrzeć na tę rzeź?! Uważasz, że to szczęście? A może błogosławieństwo od bogów?! - rzuciła oschle w stronę zapłakanej kapłanki. - Myślisz, że zastanie spalonej do szczątek wioski to jest większym szczęściem, niż widok kiedy płonie? Myślisz, że powrót do domu, którego już nie ma, jest większym szczęściem niż widok kiedy był niszczony? A może znalezienie martwego ciała najważniejszej osoby w twoim życiu, kiedy liczyłaś, że wracając do domu zastaniesz go żywego i wpadniesz w jego ramiona, jest większym szczęściem niż patrzenie na jego śmierć?! - ciągnęła dalej, nie zwracając uwagi na łzy dziewczyny. - Czy byłaś kiedykolwiek zakochana? Miałaś kiedyś kogoś po za kimś świata nie widziałaś, kogoś z kim miałaś spędzić resztę swych dni? Jeśli nie, to nie masz prawa rozumieć tego co teraz czuję. Nie mówię, że nic nie przeżyłaś i nie przeszkadza mi twoja gorliwa wiara w bogów i nie mam zamiaru cię z niej sprowadzać, ale ty zrozum mój żal do nich i nie każ mi wierzyć, że są troskliwi i że na nas śmiertelnych im zależy. Bo i tak mnie nie przekonasz.
- Ależ oczywiście, że byłam zakochana. Nawet nie jeden raz! Matkę i ojca też kochałam, nawet jeśli nie oni mnie spłodzili. Ich wszystkich kochałam, może poza tym kto kazał nam atakować wtedy. I uwierz mi, oddałabym wszystko, aby wtedy mnie tam nie było. Abym nie musiała słyszeć ich krzyków za każdym razem, kiedy jest zbyt cicho. Abym nie musiała robić pod siebie kiedy tylko nie mam przy sobie mojej maczugi. Albo żebym chociaż raz mogła się spokojnie wyspać, nie musząc targać jej ze sobą z myślą, że te orki jakoś wrócą dokończyć sprawę. Rozumiem, że to cię boli. I rozumiem, że czujesz się zła na samą siebie o to. Ale nie musisz mi wybaczyć, nie rozumiem czemu odmawiasz sobie jakiejkolwiek większej wartości!
- Nic nie rozumiesz. Wyższą wartością w moim życiu była miłość. I nie chodzi mi o szczeniackie, chwilowe miłostki. Tylko o prawdziwą miłość. Za parę lat planowaliśmy się pobrać z Malonem. Ale niestety, los mi go zabrał… Bogowie opuścili mnie kiedy byli potrzebni najbardziej… I z tego co słyszę nie tylko mnie. Spójrz prawdzie w oczy, oni zawiedli i ciebie. - Spojrzała na aasimarkę z politowaniem, po części podziwiając ją za jej wytrwałość w swych przekonaniach, a po części współczując jej z powodu jej naiwności.
- Tylko z pomocą Ixiona i mego drugiego ojca udało mi się po tamtym podnieść. Gdyby nie oni, pewnie bym się zabiła albo zaczęła napadać na każdego kogo spotkam. Przyznam szczerze, to możliwe że bogowie ci wtedy nie pomogli. Ani nikomu w wiosce. Chciałabym to zmienić, ale ich też ograniczają prawa - powiedziała kapłanka, uspokajając się nieco. - Naprawdę mi przykro. I głupio, nie powinnam na ciebie krzyczeć. Naprawdę zachowałam się jak bachor… - Przytuliła druidkę w ramach przeprosin. - Tamto wspomnienie… To po prostu boli. Jakby ktoś ci wyrwał wielką dziurę w sercu i wlał tam żelazo. Zawsze ogarnia mnie gniew i smutek gdy o tym myślę, jeszcze raz przepraszam - dodała, wypuściwszy elfkę z ramion.
- Nic się nie stało, też nie byłam zbyt delikatna w słowach, ale taka już chyba moja natura. - Aurora uśmiechnęła się. - Również przepraszam, jednak twoje ostatnie słowa, o tym, że bogowie nie mogli pomóc mojej wiosce i Malonowi utwierdziły mnie w moich przekonaniach. Jeśli nie byli w stanie im pomóc wtedy ograniczeni swymi prawami, to ja nie mam zamiaru powierzać bogom swego życia, bo gdy będę w trudnej sytuacji też mogą ograniczać ich prawa. Ja gdybym mogła złamałabym wszelkie prawa ludzkie i boskie, aby ich uratować. - Spojrzała kapłance w oczy. - Tak więc nie zrozum mnie źle, podziwiam cię za twą wiarę, ale we mnie jej już nie odrodzisz, tak jak nie odrodzi się już moja wioska, moi bliscy i Malon. Moja wiara w dobrę chęci i łaskę bogów umarła wraz z nimi. - Uśmiechnęła się ponuro, wycierając dłonią łzy z zapłakanej twarzy kapłanki. - Zostawmy to tak jak jest. Tobie w walce z przeszłością pomaga wiara, ja muszę swoją stratę wewnętrznie przecierpieć.
- Smuci mnie to, ale rozumiem. Tylko nie duś tego w sobie zbyt długo Już pomijając wiarę, to niezdrowe.
- Cieszę się - odparła. - Potrzebuję po prostu trochę czasu. Utrata kogoś kogo się kochało, to jak utrata części siebie.
- I tak powinnaś się cieszyć, że miałaś taką osobę - stwierdził Daivyn.
- Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. - Aurora mruknęła pod nosem. - Ciężko godzić się ze stratą, zwłaszcza kiedy jest ona tak świeża.
- Zapewniam cię, że czas leczy rany. A lepiej kochać i tracić tych, których kochamy, niż mieć serce z kamienia.
- To strata i ból zamyka serce i zmienia je w kamień. - odparła. - Zmieńmy temat, ciągnięcie go nie ma sensu. Ja w każdym razem nie wracam w stronę, skąd przed chwilą uciekliśmy. Choćby i gniew wszelkich bogów miał na mnie spaść, to tam nie pójdę.
- [i]Zmieniają je w kamień tylko tym, którzy na to pozwolą, Auroro. - powiedziała Alladien.
- Być może, ale w takim razie dla mojego jest już za późno. Jednak jest tego jeden plus… Kamienia nic już nie zrani - odparła chcąc wreszcie skończyć ten rozdzierający jej duszę temat. - Jak już mówiłam, nie wrócę tam gdzie były te gobliny.
- Dopóki mamy inną możliwość, to cóż nam szkodzi spróbować. - Daivyn nie zamierzał się spierać. Szczególnie że nie miał tylu strzał, by wybić wszystkie gobliny i niedźwieżuki, nawet gdyby ustawiły się rządkiem i nic nie robiły.

Cała ta rozmowa i ponure filozoficzne dyskusje wprawiły Kargara w melancholijny nastrój. Potrzebowali działania, a nie dyskusji.
- Ja urodziłem się nie mając nic, nawet ojca, młodość w Thystiańskich slumsach uczy, że bogowie sprzyjają silnym i śmiałym, widziałem bogobojnych i słabych, zazwyczaj marnie szczeźli w rynsztokach. Potem dołączyłem do Krwawych Kruków, gdzie znalazłem braci, ale bogowie lub nasza słabość mi ich odebrali.
- I co do cholery mam o tym myśleć? Zostawmy takie gadanie zramołalym starcom na forum, a gadajmy jak stąd wyjść i przeżyć. Jesteśmy wszyscy magami, kapłanami albo wyszkolonymi wojakami. Możemy poszukać innego przejścia, ale może damy radę przebić się przez te gobliny, byle by w zasadzkę nie wpaść, kilku niedżwieżukom na raz możemy nie sprostać, mają siłę większą od rosłego męża. Czy ktoś tu jest dobry w skradaniu albo ma jakąś magię pomagającą w zwiadzie?
- A co do łupów, są moim prawem jako wojownika - odparł hardo Alladien.

- Prawo wojownika… Bardziej grabieżcy. Wojownik musi cenić życie, nie własne kieszenie. nie mówię, że łupy same w sobie są złe, ale zabiliśmy im ponad tuzin braci, naprawdę musimy im jeszcze wydzierać siłą dobra?
- Wolisz łupy od własnego życia? - Druidka spojrzała na wojownika zdziwiona.
- Dziwny masz system wartości. Ja tam nie mam nic przeciwko w “pożyczaniu” sobie rzeczy pokonanych wrogów, ale chyba nie chcesz wracać tam po swoje łupy. - Wskazała kierunek skąd uciekali.

- Zawsze możemy skorzystać z pomocy Keeka i sprawdzić, jakie łupy kryją się w legowisku pająka - na wpół poważnym tonem powiedział Daivyn.
- Oczywiście że wolę życie od łupów, ale jak już pokonam wroga, szczególnie takich goblinów, którzy wiodą życie bandytów, to mam prawo do ich dobytku. Leże pająka możemy sprawdzić, choć może tam być ich więcej, możemy też poszukać innych tuneli, gobliny mogą być przygotowane jak wrócimy tam tą samą drogą.
- A tobie dziękuję za pomoc, gdyby nie twoja lecznicza moc, pewnie bym nie opuścił żyw tej jaskini, lub co gorsza dostali by mnie żywego. - Najemnik spojrzał poważnie na kapłankę o dziwacznych poglądach, czyszcząc swój miecz z krwi goblinów, po tym jak zajął się swoimi ranami. Dopiero kiedy opuściła go adrenalina, naprawdę poczuł ból odniesionych obrażeń.
- Nie musisz dziękować - Alladien uśmiechnęła się z lekka. - Robiłam co do mnie należy i tyle.

Keek właśnie wrócił z szybkiego zwiadu, słysząc cały ten harmider.
- Głośniej kompania, głośniej! Jeszcze gobliny nas nie znalazły, ale jak jeszcze trochę pokrzyczymy sobie razem to na pewno im pomożemy - powiedział kobold z widoczną irytacją - Musimy znaleźć miejsce na odpoczynek.
- Już odpoczywamy - odparł elf. - A skoro ty pilnujesz, to nas z pewnością nie zaskoczą. Poza tym tu się żaden niedźwieżuk nie dostanie. Same gobliny mogą nam najwyżej... - spojrzał na Aurorę i Alladien - ...pomachać rękami - dokończył.

- Przepraszam. Emocje mnie poniosły. Wiem, że nie powinny, ale naprawdę tak było. - powiedziała Alladien, spoglądając koboldowi w oczy.
Godzina minęła awanturnikom niby wieczność, ale oprócz wody, cieknącej gdzieś kroplami między skałami, i podmuchów wiatru, od czasu do czasu przechodzącego przez korytarz, nie działo się nic, co mogłoby zagrozić bohaterom w ich odpoczynku.
- Wracamy do leża pająka? - upewnił się Daivyn. - Czy może najpierw mały zwiad by sprawdzić, co porabiają gobliny?
- Poszłabym na zwiad, ale poruszam się z gracją byka w składzie porcelany. ktoś z was umie się skradać? - spytała Alladien, rozglądając się po towarzyszach. - Będę mogła mu nawet pobłogosławić, co by łatwiej się szło.
- Keek? - Elf spojrzał na kobolda. - Może pójdziemy razem?
- Na pewno nie teraz - odpowiedział profesor - Narobiliśmy tyle hałasu, że nie zdziwiłbym się, jeśli na tej półce skalnej będzie przez najbliższy tydzień przesiadywał cały garnizon. Jak się sytuacja trochę uspokoi, to możemy się tam wybrać.
- Od razu mówię, że wam obu na raz nie będę potrafiła pomóc. - wtrąciła się kapłanka.
Następnie spojrzała na Kargara.

- Po jaką cholerę się narażać, jeszcze naszego potencjalnego zwiadowcę złapią. Jeśli nie mamy zamiaru do nich wracać, a rozumiem, że NIE MAMY, to po co to? - rzuciła Aurora. - Podobno śpieszyło ci się na wschód słońca. Nie szkoda ci czasu? - spojrzała na kapłankę.
- Znasz inne, pewne przejście na górę? Wolę już wybrać drogę przez gobliny. Ale jak mówiłam, nie mam serca prosić nikogo z was aby też wybrał taką drogę. - odpowiedziała spokojnie kapłanka.
- Zwiad to niezły pomysł, ja nie umiem się przekradać. Pozostali niech poczekają na zwiadowców, nie rozdzielajmy się bardziej, a jest w ogóle jakaś inna droga na górę niż przez te gobliny? - wtrącił wciąż poobijany lecz już lepiej wyglądający Kargar.
- W leżu pająka był inny korytarz, pamiętacie? Osobiście wolę szukać innego przejścia niż dać się zabić, widzieliście ile ich było? - druidka spytała zirytowana podejściem towarzyszy. “Jak można podchodzić do tego tak lekkomyślnie?” spytała sama siebie w myślach.

- Nie wiemy czy na tamtej drodze nie będzie innych zagrożeń, chociażby więcej pająków, ale możemy spróbować - stwierdził łysy wojownik.
- [i]Możemy też zejść w ten sposób przypadkiem głębiej - wtrąciła aasimarka. - Idąc do goblinów mamy przynajmniej pewność pójścia w górę. Mogę ci jednak rozświetlić przynajmniej drogę, jeśli zechcesz pójść drugą odnogą.
- Nie wiem, rób co chcesz. Ja za twój wschód słońca i twego boga nie mam zamiaru ginąć. - odparła. - A to pewnie nas czeka jeśli pójdziemy do goblinów.
- To chyba najkrótsza droga na powierzchnię - powiedział cicho Daivyn. - A w innych tunelach mogą siedzieć gorsze stwory, niż pająki czy gobliny.
- I co pójdziemy do goblinów z tekstem “wybaczcie za zabicie kolegów, my tylko na górę”? No bo jak chcesz w piątkę walczyć z taką ilością przeciwników? Bo na podwodnych towarzyszy raczej nie mamy co liczyć, zresztą pewnie już nie żyją. - Druidka rzuciła ściszonym głosem.

- Niekiedy znane niebezpieczeństwo jest lepsze niż nieznane - odparł łucznik, nie zastanawiając się nad losami zaginionych towarzyszy. - Ale jeśli ci tak bardzo zależy, to możesz zostać naszą przewodniczką na drodze ku świetlanej przyszłości. - Wskazał kierunek przeciwny do tego, w jakim znajdowały się koboldy.
Druidka uniosła brew, krzyżując ręce na piersiach.
- To nie jest odpowiedź na moje pytanie. - odparła. - Pytałam JAK chcesz sobie poradzić z tyloma goblinami i niedźwieżukami, nie dając się zabić? - przekrzywiła głowę - A nuż twoja odpowiedź mnie przekona.
- Powoli. Po kolei. Najpierw jednego, potem paru następnych - odpowiedział Daivyn. - Keek ma łuk, to mi pomoże.
- Oni też je mają, zdecydowanie więcej. - rzuciła sceptycznie. - Ty chyba nie ogarniasz różnicy w liczebności między nami, a nimi… - pokręciła głową.
- Dlatego mówię, że jedyna szansa zrobienia to małymi kroczkami. Wiem, że to nie jest łatwe.
- Małymi kroczkami? Chcesz wybijać po kilku i się chować po jaskiniach? Taki niedźwieżuk mógłby pokonać każdego z nas w walce jeden na 1, a mają ich 3 lub więcej. Jedyna szansa to przekraść się lub przebić, nie widzę walki z całym plemieniem na ich terenie. - Kargar spjrzał zimno na elfa.
- Przekradnięcie się brzmi już trochę mądrzej, jednak to i tak nie będzie łatwe… - Aurora spojrzała na wojownika.
- Przekradniesz się między nimi, czy może po suficie? przebierzesz się za goblina? - Daivyn przeniósł wzrok z Aurory na Kargara. - Chciałbym też zobaczyć, jak się przebijasz przez sporą, jak to zauważono, grupę goblinów i te niedźwieżuki. Ciekaw jestem, czy zdążysz zejść po schodach. A skoro mój pomysł wam nie odpowiada, to od razu możemy iść do pajęczyny.

- Mnie tam odpowiada. Jeśli nie gonili nas przez całą godzinę, może poszły do innych jaskiń grzebać zmarłych czy rozpowiadać plotki o ich zwycięstwie? Wtedy będzie ich mniej - wtrąciła się Alladien.
- Jesteś naiwna jeśli myślisz, że będzie ich mniej. Uciekliśmy i one zdają sobie z tego sprawę. Już wtedy przy schodach stało dwóch strażników, teraz pewnie będzie ich więcej - rzuciła w stronę aasimarki. - Jak tamtędy pójdziemy, to zobaczysz własną śmierć, a nie wschód słońca.
- Pewnie masz rację z tym, że nie będzie ich mniej, ale lubię być optymistką. Mówiłaś przecież, że był ich przeważający ogrom, który winien nas zmiażdżyć, ale żyjemy. I nawet odnieśliśmy relatywnie duży sukces, z którego wyciągniemy wnioski. A dzięki nim wygramy. Taka jest kolej rzeczy - powiedziała Alladien, wstając i spoglądając w stronę obozowiska goblinów. - Zresztą, nie powinniśmy się o to kłócić, moja droga. Żadna z nas nie przekona drugiej, jeśli nie chcemy się rozdzielić lepiej by już było chyba rzucić monetą - dodała.

- “Relatywnie duży sukces”? “Taka kolej rzeczy”? - Kobold niemalże parsknął śmiechem - Postawienie na nogi całego plemienia goblinoidów nie nazwałbym sukcesem. Komuś przydałyby się chyba też korepetycje z lekcji historii. Wybacz też bezpośredniość, ale inaczej nie potrafię: daj sobie spokój z tym wschodem. Nawet nie wiemy jaka jest pora dnia. Przed wschodem, środek nocy, południe? Dla nas to żadna różnica teraz. - Keek mówił niemalże ze smutkiem w głosie, sam także bardzo chciał ujrzeć powierzchnię. - Niestety naszą jedyną szansą jest albo A, znalezienie innej ścieżki lub B, czyli partyzancka taktyka zaproponowana przez Daivyna. Niestety ta druga opcja będzie niezwykle ryzykowna. Nie znamy ani terenu, ani wroga.
- Zgadzam się z Keekiem.- zaczęła Aurora. - Wolę opcję znalezienia innej ścieżki i tego się będę trzymać, a jeśli wy dalej upieracie się za bitką z całym plemieniem goblinów, to cóż… Jak wcześniej powiedziała Alladien, chyba czas się rozejść. - spojrzała po towarzyszach, czekając na ich reakcję.
- Masz na myśli kierunek tam - Daivyn wskazał w stronę obozowiska goblinów - czy tam? - Skinął głową w przeciwnym kierunku.
- Masz na myśli kierunek, w którym mamy szukać innego przejścia? Oczywiście, że nie przez obóz goblinów. Przecież od dłuższego czasu tłumaczę wam, że nie mam zamiaru tam wracać. - druidka spojrzała na elfa, nie rozumiejąc jak tak prosta informacja może do niego nie docierać. - Ale jak już mówiłam, jak naprawdę macie ochotę dostać po pysku to droga wolna, na siłę was nie trzymam.
- Żyjemy, uniknęliśmy pościgu, ułatwiliśmy sprawę wszystkim, którzy w przyszłości będą przez nich napadnięci… Tak, jak dla mnie to relatywnie duży sukces - powiedziała kapłanka, smutniejąc nieco. - Nie mogę sobie dać spokoju ze wschodem. Dogmat to nie jest coś z czym się dysktutuje, co jak co, ale profesor powinien o tym wiedzieć.
- Złotko, nie wiemy nawet kiedy będzie ten wschód - Keek spojrzał na Alladien - Ale jeśli jakoś cię to pocieszy i zmotywuje, to obiecuję, że wywęszę dla ciebie drugie wyjście.
- I właśnie przez to, że nie wiemy kiedy on będzie chcę iść szybszą drogą. A raczej pewniejszą. Jeśli faktycznie zgromadzili tam przeogromną, niepokonaną armię, zawrócę. A jeśli nie, spróbuję przejść. I… Dziękuję wam wszystkim za pomoc, naprawdę.
- Szybszą drogą do śmierci… Czy ty nie rozumiesz, że nie mamy pewności czy ta droga jest szybsza i czy w ogóle jest tam wyjście? Tak przypuszczaliśmy z profesorem bo poczuliśmy tam przepływ powietrza, co wcale nie musi nic znaczyć - rzuciła Aurora, coraz bardziej poirytowana głupotą nowych towarzyszy.

- Widzisz… - zwróciła się do kobolda. - Nic nie zmieni jej zdania. Jak już mówiłam, najwyraźniej czas się pożegnać.
- Może zdasz się na mój osąd? - Daivyn spojrzał na kapłankę. - Sprawdzę, ilu ich tam jest. Jeśli będzie za dużo, to zawrócisz, zgoda?
Alladien spojrzała łucznikowi głęboko w oczy i skinęła jedynie bezgłośnie głową. W głębi ducha też liczyła na inną, bezpieczniejszą drogę, ale strach przed spóźnieniem się na powierzchnię brał nad nią górę.
- Dobrze. Mogę ci pobłogosławić, co by prościej ci się szło. Jeśli chcesz, oczywiście.
- Każda pomoc się przyda - odpowiedział.
Alladien położyła mu dłonie na ramionach i zmówiła po cichu krótką modlitwę.
- Poprowadź go w jego zadaniu, Ixionie.

Daivyn skinął głową, po czym ruszył w stronę obozowiska goblinów.
- Dlaczego mam wrażenie, że będę tego żałował? - westchnął kobold, pytając bardziej samego siebie, niż resztę drużyny - Idę z tobą, ale jak tylko zobaczymy, że coś jest nie tak, to spieprzamy, jasne?
- Jasne. - Elf miał dokładnie takie samo zdanie, jak profesor. Nie warto było narażać życia po to, by udowodnić swą odwagę (lub głupotę, jak kto woli).

Aurora, spoglądając na odchodzących na zwiad Keeka i Daivyna szepnęła do kapłanki.
- Właśnie w tym momencie, prawdopodobnie swym uporem i brakiem rozsądku posłałaś dwie niewinne dusze na śmierć. - po czym usiadła pod ścianą i zaczęła obracać w rękach swoją cisową różdżkę.
- Ja… - Głos się jej załamał. - Ja muszę, Auroro. Zrobiłabym co w mojej mocy aby tego uniknąć, gdyby to nie było konieczne.
Elfka spojrzała na kapłankę.
- Jeśli dla twojego boga ważniejsze jest to abyś zdążyła zobaczyć wschód słońca od życia twoich towarzyszy… to współczuję ci takiego boga…
- W życiu bym ich tam nie posłała, gdyby sami tego nie zaoferowali. Nawet gdybym miała stracić godność po wsze czasy. Jeśli będzie ich tam zbyt wiele, trudno. Będę się musiała pogodzić z myślą, że żadna ze mnie kapłanka. Pójdę wtedy z wami ku leżu pająka i pomogę jak mogę.
- Poszli na zwiad, normalna rzecz, zostawcie oskarżenia na później. Może Alladien widzi znaki, których my nie widzimy, Ixion jest potężnym bóstwem, czczonym w moich stronach, choć ja noszę symbol Vanyi, bogini zwycięstwa, która patronuje odważnym wojownikom.- Skomentował Kargar z nutą irytacji, jak zdecydowali co robić to ta kłótnia nic już nie wnosila.
- Wierzę w to, że Ixion nam pomoże. Wrócą cali, przecież nie są głupi. Przepraszam, że was w to pakuję, na powierzchni wszystko to wam wynagrodzę, obiecuję.

Keek i Daivyn ruszyli ponownie w stronę wielkiej jaskini goblinów, w której poprzednio walczyli. Tym razem jednak nie zobaczyli już łuny ognisk, i jedynie wyczuwalny zapach dymu podpowiadał koboldowi, że ogniska zostały już wygaszone. Przystanęli na skraju korytarza. Nie było w jaskini żywej duszy, a przynajmniej tak wam się zdawało, słychać było jedynie szum wodospadu w oddali i odgłos kapiącej ze ścian wody. Oczy wasze próbowały wypatrzeć wroga, który mógłby czaić się w ciemnościach, ale nie dostrzegły nikogo. Kobold zauważył ślady poprzedniej walki, ciał goblinów jednak nie było. Dookoła walały się jedynie szczątki połamanych strzał, choć nigdzie nie widział włóczni, i grotów do nich, które pękały na kamieniach kiedy gobliny tak niewprawnie nimi walczyły.
- Widzisz to, co ja? - Daivyn, nie do końca wierząc swoim oczom, spojrzał na Keeka. - Poszły sobie. Bo nie wygląda na to, że śpią.
Przez moment usiłował cokolwiek wypatrzeć.
- Rozejrzę się - powiedział, po czym powoli i ostrożnie zaczął schodzić po schodach.
- Ostrożnie - szepnął kobold, ściskając nerwowo łuk - Coś tu zdecydowanie śmierdzi.
Keek stąpał ostrożnie w pewnej odległości za Daivynem, aby nie stracić go w mroku.
Elf widział plamy krwii pokrywające całe przejście. Najpewniej wywleczono tędy wszystkich zabitych na półce skalnej, nie mówiąc o wojowniku, który wypuścił na tym przejściu całe wiadra goblińskiej posoki. Efl dostrzegł, że drewniana krata przegradzała duże przejście, które wcześniej było otwarte i przez które do jaskini wlewały się wcześniej goblińskie posiłki.
- Nie ma nikogo - powiedział szeptem Daivyn. - Co ich mogło wypłoszyć?

Ponownie się rozejrzał dokoła, wypatrując ewentualnego niebezpieczeństwa.
Elf wszedł na kamienne przejście, próbując wypatrzeć coś w mroku. Kontury zlewały się we wszystkie odcienie szarości, a cieknąca woda gdzieś ze ściany, połączona z szumem powodowała, że nawet bystre zmysły elfa nie były w stanie dostrzec niebezpieczeństwa.
Kobolda coś w ostatniej chwili tknęło, na tyle szybko, by rozpłaszczyć się w pobliżu wyjścia do jaskini, kiedy wielki, kudłaty i niesamowicie cichy kształt, podobny do małpy opadł w dół, rozdzielając kobolda od elfa. Kobold widział szerokie plecy niedźwieżuka, który najpewniej zaczaił się nad wejściem, korzystając z osłony jakiejś skałki.
- Nie sądziłem, że czarownik będzie miał rację. Myślałem, że elfy nie są głupie. - zagrzmiał w Thyatiańskim niedźwieżuk, mrożąc elfa w miejscu.
Kolejny kształt przechodził przez skały, które wcześniej osłaniały awanturników przed morderczymi salwami goblinów, a trzeci powoli czaił się nieopodal dogasającego ogniska. Wszyscy zaciskali w ręku oszczepy, a na plecach zawieszone na rzemiennych paskach spoczywały ogromne, nabijane metalem maczugi.
- Odłóż łuk. Wtedy nie będzie bolało - zarechotał ten przy ognisku.
Elf rzucił się w stronę wyjścia z jaskini.
- Liczyłem na to… - mruknął jeden z niedźwieżuków i runęli razem na elfa.

Daivyn próbował prześlizgnąć się pomiędzy jednym niedźwieżukiem, który próbował odciąć mu drogę od strony skałek, i drugim, który zasłaniał mu wejście do jaskini. Ten drugi okazał się jednak nie do obejścia i elf zmuszony był zanurkować między jego włochatymi nogami, próbując desperacko się wycofać. Niedźwieżuk zdjął z pleców swoją okutą żelazem pałkę i zamachnął się oburącz. Ciało elfa poleciało na skały, gdzie zastygło nieruchomo. Pozostali zbliżyli się do elfa, zabierając mu broń. Wchodzący po kamiennym przejściu wyciągał ze skórzanej torby jakieś rzemienie, zamierzając spętać elfa.

Keek, przywierając płasko do skał, ściskał nerwowo swój łuk. Widział, jak niedźwieżuki zabierają elfa i przeklinał w myślach jego głupotę oraz swoją bezradność. Zamknął w końcu oczy, odwrócił się i pognał ile sił w małych, gadzich nogach w stronę reszty drużyny. Wątpił, że zdąży przyprowadzić wsparcie, ale wolał mieć nadzieję.
Niedźwieżuki nie spostrzegły kobolda, wymykającego się z jaskini. Po kilkunastu minutach, był już z powrotem z resztą awanturników, którym cały ten czas dłużył się niemiłosiernie.

- Porwali go! - wykrzyczał profesor w przerwie między kaszlem i dyszeniem ze zmęczenia. - Niedźwieżuki zastawiły tam pułapkę, tak jak przewidziałem, a ten - kobold wstrzymał się od skonkretyzowania jaki “ten” był z Daivyna - zszedł po schodach. Otoczyli go, stłukli i związali!
- Mówiłam, że to kretyński pomysł! - Aurora rzuciła nerowo.
- Nie może być! - Alladien blada poderwała się na równe nogi. - Musimy go uratowac, szybko! Wiesz dokąd mogli go zabrać?
- Brama, z której wcześniej przybyły ich posiłki, była teraz zamknięta, ale nie widziałem żadnego mechanizmu - wyjaśnił Keek. - Mnie nie widzieli i wolałem nie czekać aż mnie wywęszą.
- Mamy więc szanse go ocalić. Spieszmy się! - rzuciła kapłanka, pospiesznie nakładając tarczę a rękę i szykując swoją maczugę. - Była tam cała trójka tych potworów?
- Widziałem tylko trzy, nie wiem czy gdzieś nie kryło się ich więcej - powiedział profesor. - Mówili też coś o jakimś czarowniku. Nie wiem czy chodziło im o goblina-błazna czy jeszcze kogoś innego.
- A możesz nie być tak narwana?! - druidka syknęła w stronę aasimarki. - Też chcę mu pomóc, ale działając pochopnie skończymy jak on.
- Nie możemy teraz spokojnie stać i obmyślać zawiłe strategie, każda sekunda jest teraz na wagę złota. Plan trzeba wymyśleć w biegu - odparła kapłanka.
Elfka westchnęła.
- Czemu czuję, że za jego głupotę zapłacimy wszyscy? Chodźmy, ale jeśli go uratujemy to sobie z nim tak porozmawiam, że będzie chciał do tych goblinów wracać.
Kargar westchnął ponuro, przypominając sobie jak stracił swoich braci z kompanii.
- Jak wszyscy chcecie to możemy ruszać mu z pomocy ale rozumiecie że rzucając się na oślep wszyscy zginiemy? Nie damy rady całemu plemieniu.
- To próbuje właśnie wyjaśnić Alladien, ale nasza pani altruistka myśli chyba, że da radę zbawić cały świat - rzuciła nerwowo Aurora.
- I dlatego po drodze opracujemy plan - odparła Alladien. - Nie wiem, przehandlujemy go w zamian za coś, przekradniemy się cichcem do obozu, może odwrócę ich uwagę i ściągnę na siebie ich wojów a wy w tym czasie uwolnicie więźniów… Nigdy nie byłam na tyle bystra, aby zajmować się wymyślaniem strategii, nie oczekujcie tego ode mnie.
- Na pewno po tym jak wybiliśmy ich piętnastu braci będą chcieli go na cokolwiek przehandlować… - Druidka parsknęła z irytacją. - Może jeszcze omówimy wymianę przy herbatce? A o tym, że nie potrafisz sklecić planu, trzeba było pomyśleć zanim upierałaś się o pójściu tamtą drogą z powodu pieprzonego wschodu słońca. Bo to, że oni poszli na ten zwiad i to, że Daivyn prawdopodobnie zginie to wina nie tylko jego głupoty, ale i twojego uporu.
- Sam wyszedł z propozycją zwiadu… Nawet mu pobłogosławiłam przecież. - odpowiedziała kapłanka, czując że ogarnia ją powoli panika.
- No to może w takim razie podziękować za swój los twojemu bogu. Widać ile warte było jego błogosławieństwo, zresztą nie musiałby wychodzić z propozycją zwiadu, jakbyś się nie upierała jak osioł, tylko odpuściła sobie pomysły z wracaniem drogą na której o mało nas nie pozabijali! - W druidce narastała wściekłość i bezradność. Z jednej strony chciała pomóc elfowi, w końcu należał do jej rasy, a z drugiej uważała próbę ratowania go za szczyt głupoty i pchanie się na śmierć.
Kargar rozdarty, podrapał się po łysinie przeskakując spojrzeniem między towarzyszami. Z jednej strony nie miał ochoty oddawać życia za elfa którego nie znał, z drugiej czy bogowie postawili jego i Alladien na ich drodze z jakieś przyczyny?
- Jeżeli Alladien nie jest pewna że prowadzi nas Ixion, możemy spróbować tej drugiej odnogi, co o tym myślisz Keek?
- Nie chcę tam wracać - Profesor miał przed oczami obraz brutalnych niedźwieżuków - Ale nie chcę też zostawiać tam Daivyna.
Aurora zakryła twarz dłonią. “Zginiemy, kurwa zginiemy” pomyślała.
- Czyli rozumiem, że solidarnie idziemy ratować tego idiotę? - spytała wyglądając zza dłoni na towarzyszy.
- Keek, ty tam byłeś. Myślisz, że chcą go zabić? I jeśli tak, to czy chcą zrobić to szybko? Bo może uda nam się zebrać siły. I mam na myśli porządne zebranie sił, a nie siedzenie na zimnej podłodze przez godzinę. Nawet jeśli nie wyruszymy po niego, to sądząc po tym co się w tych podziemiach dzieje i tak nam to pomoże. - odparła Alladien.
- Gdyby chcieli go zabić to już by nie żył - westchnął Keek. - Nie wiem jakie mają plany wobec niego. Ale skoro Kargar i Aurora nie chcą tam iść to i ja zostaję.

Alladien ruszyła naprzód, podążając w kierunku jaskini goblinów. Awanturnicy się przez chwilę wahali, jednak nikt nie miał chyba ochoty ryzykować skóry dla mało znanego elfa, który zignorował wszelkie głosy rozsądku. Alladien po kilkunastu minutach dotarła w pobliże wyjścia z jaskini. Było ciemno, a ogniska, które rozświetlały całą jaskinię jakiś czas temu, w czasie walki w tej chwili musiały być wygaszone, bo nic nie mogło rozświetlić ciemności.
Wzrok aasimarki łowił jedynie cienie, się czarnobiałe, a w mroku czaiło się wiele cieni, które mogły być jakimś ukrytym przeciwnikiem. Po chwili dojrzała lekko ruszający się obiekt w jaskini, na granicy jej nadnaturalnego wzroku. Wisiał, niczym worki w jaskini pająka, jednak był mniejszy. Oczy aasimarki dostrzegły omotaną grubą liną sylwetkę elfa. Długie włosy majtały się bezwładnie. Był nieprzytomny, wisząc w pobliżu półki skalnej na której walczyli.
Alladien czuła rosnący coraz bardziej niepokój, nie mając teraz nikogo, kto osłaniałby ją w walce. Mimo wszystko nie zrezygnowała z postawionego sobie celu i postanowiła odratować jakoś biednego elfa.
Rozejrzała się po sklepieniu jaskini, zastanawiając się jakim sposobem gobliny zaniosły tam elfa.
Tymczasem nieco dalej w korytarzu Keek wiercił się bez przerwy w miejscu. Po chwili, nie potrafiąc dłużej wytrzymać z gryzącym go sumieniem, wybuchnął:
- Uh, dlaczego pozwoliliśmy tej kretynce tam pójść samej?! Chodźmy za nią, pójdę z przodu po cichu na wszelki wypadek, ale nie zostawiajmy ich samych.
- Aaah… - warknęła Aurora. - Dobra, idziemy po tych skończonych idiotów. Jeżeli uda nam się ich stamtąd wyciągnąć i wrócimy wszyscy cali, to niech lepiej ta kapłanka prosi tego swojego pieprzonego boga o błogosławieństwo, bo nie ręczę za siebie - dodała.

Alladien próbowała wypatrzyć wroga w jaskini, ale bez szans. Było tak ciemno, że nic nie dało się zobaczyć, poza wiszącym na suficie elfem, którego widziała i tak w odcieniu szarości, i bardziej jako kształt. Z kolei słuch... szum wodospadu w oddali i odgłos kapiącej ze ścian wody tłumił wszelkie odgłosy skradania.
Aasimarka przypomniała sobie słowa kobolda. Gdyby chciały zabić elfa, ten już byłby martwy… Z pewnością miał rację. Widząc, że ma jeszcze trochę czasu oraz dręczona złymi przeczuciami, postanowiła wycofać się na chwilę w głąb korytarza aby przygotować się do swojego zadania. Postanowiła po cichu zdjąć z siebie ukochaną zbroję, jakże nieprzydatną, a wręcz ciążącą jej przy nadchodzącym zadaniu. Poprosiła również cicho Ixioma o pomoc.
Zanim zdążyła zdjąć zbroję, usłyszała człapanie z korytarza, ciche. To nadchodziła reszta awanturników.
- Wiedziałam, że można na was liczyć - wyszeptała Alladien. - Naszego przyjaciela jedynie związano i zawieszono na sklepieniu jaskini. Miałam się właśnie tam zakraść, uleczyć go nieco i uciec stamtąd po cichu. - dodała, ciągle szepcąc.

Przeprawa przez ścianę poszła sprawnie. Silne niedźwieżuki, używając lin szybko zabezpieczyły przeprawę, która mogłaby okazać się kłopotliwa dla odzianych w zbroję awanturników. Silny niedźwieżuk, z zapaloną pochodnią ruszył w głąb, prowadząc awanturników, być może ku wolności, a być może w pułapkę, z której nikt włącznie z nimi nie powinien wyjść żywy. Korytarz skalny, w którym przyszło im iść na przód był wąską szczeliną pomiędzy dwoma ogromnymi skałami, które przytłaczały swoim ogromem, stwarzając wrażenie, że zaraz się zamkną i zmiażdżą wszystkich, którzy ośmielili się naruszyć ten podziemny spokój. Po pewnym czasie, który zdawał się wiecznością prowadzący niedźwieżuk przystanął.

- To tu… - mruknął i podniósł wyżej pochodnię.
Korytarz skalny rozszerzał się, wychodząc na dużą kryptę, pociętą murkami i niszami, do których nie docierało światło latarni. W centrum tego podziemnego cmentarza znajdował się pomnik jakiegoś kobiecego bóstwa, lub może bohaterki, otoczony świecznikami i kadzielnicami. Za pomnikiem, po przeciwległej stronie dużego pomieszczenia można było dostrzec schody, i delikatnie świecący światłem dnia prostokąt, wyznaczający drzwi, wypaczone najpewniej przez trzęsienie ziemi, i wpuszczające wąskie promienie światła z zewnątrz.W jego świetle widać było kilka ciał, leżących dookoła pomnika nieznanej kobiety. Wydawały się nietknięte, a ich broń leżała obok nich, rozrzucona na posadzce.

Kargar zatrzymał się przed wejściem do krypty, czujnie rozglądając się dookoła.
- Rozpoznajesz komu jest poświęcone to miejsce? Może lepiej tam podejść bez niedźwieżuków? - odezwał się cicho do Alladien.
- Za ciemno tu, abym poznała to stąd. Musielibyśmy się zbliżyć, ale co do tego mam złe przeczucia… - odpowiedziała aasimarka, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu wspomnianych nieumarłych.
Komnata o dziwnym kształcie była jak to można by poetycko opisać, grobowo pusta. Nigdzie nie było ani śladu po jakichkolwiek duchach czy trupach pożerających cokolwiek. Nawet ciała, które leżały obok pomnika wydawały się nietknięte.
- Coś zbyt cicho tu… Gdzie się oni mogli schować? - spytała samą siebie kapłanka, rozglądając się bezradnie po okolicy.
- Nie wiem, może bronią krypt i ołtarza, może tamci chcieli je splądrować? Podejdziemy tam ostrożnie we dwójkę? - spytał się kapłanki zaciskając pięść z determinacją.
- A czy widzisz jakiekolwiek ślady szabrowania? - spytał Daivyn, który do tej pory starał się nie zwracać na siebie uwagi. - Wszystko nietknięte.
- Czy ten, który wrócił - zwrócił się do niedźwieżuków - mówił, jak wyglądali ci nieumarli?
- Jak trupy. Chude w łachmanach - niedźwieżuk, który prowadził mruknął, jakby zniecierpliwiony.
- Wolałabym, aby te bestie nie napadły na nas gdy będziemy sami… Chociaż podejść tam kiedyś będziemy musieli. Naszemu przyjacielowi na pewno przydałaby się jego broń, moglibyście mu ją oddać? - spytała kapłanka, spoglądając na niedźwieżuka noszącego broń Daivyna.
Niedźwieżuk trzymający na plecach zawiniętą w tobołek broń Daivyna zdjął ją i oddał elfowi, rzucając nim o ścianę.
- Tylko nie rób nic głupiego… - mruknął i wyciągnął długi nóż, którym zaczął rozcinać więzy elfowi. - Wychodzimy razem...albo osobiście wypruję Ci flaki - wionął alkoholem w twarz elfa
- Wychodzimy wszyscy - zapewnił Daivyn. Niedźwieżuk uśmiechnął się paskudnie i cofnął się sprzed twarzy elfa, który zabrał swoją broń. Co prawda strzał było mniej, niż powinno, ale Daivyn nie zamierzał narzekać.
- Widzę dwie opcje, albo biegniemy do wyjścia albo pojedźmy do ołtarza i oddajmy hołd tej bogini.
- Nie wydaje mi się to zbyt bezpiecznym pomysłem. Kto wie co to za bóstwo? O ile to w ogóle bóstwo… - rzekła Alladien, wzdychając ciężko. - Możemy to sprawdzić, jeśli chcesz, ale lepiej nie tylko w dwójkę.
- To może niech niedźwieżuki trzymają się z tyłu, a my ostrożnie podejdziemy. - Kargar zwrócił się do elfów i kobolda.
- Kargarze, może zapalisz pochodnię i rzucisz w pobliże ołtarza? - zaproponował Daivyn. - A nuż te duchy, czy co to pozabijało wszystkich gości, jakoś zareaguje? A w ogóle to bym proponował ominąć ten posąg i przejść pod ścianami. Jak najszybciej. Dla tamtych składanie hołdu, czy co tam robili w pobliżu pomnika, nie skończyło się dobrze. Zobaczcie sami - tylko tam są trupy. Gdzie indziej nie ma żadnych zwłok.
- Też byłabym za ominięciem tego… ołtarza czy co to jest - odparła Alladien.
- Nie podoba mi się przemykanie jak złodziej przed obliczem tego posągu, ale jesteś kapłanką, więc ufam, że wiesz co mówisz. Auroro? - Kargar stwierdził że druidka też mogła mieć jakieś pojęcie o tych rzeczach?
- Niestety nie znam się na tym - odparła druidka wzruszając ramionami. - ale mnie również nie podoba się ten dziwny ołtarz.
Kobold zamyślił się:
- Coś mi to mówi… - cicho mamrotał pod nosem.
Kargar rzucił zapaloną pochodnią w stronę pomnika. Pochodnia upadła w pobliże posągu oświetlając rysy młodej kobiety, o długich włosach. Kobieta trzymała łuk, widoczny pod misternie wyrzeźbionymi fałdami długiej szaty. Pochodnia oświetliła też ciała dwóch niedźwieżuków, wyglądających na znacznie świeższe niż pozostałe pięć trupów, które właściwie przypominały już w połowie gnijące szkielety obciągnięte skórą i jakimiś zardzewiałymi resztkami pancerza. Broń walała się dokoła nich ale na pierwszy rzut oka, jedynie ogromne maczugi niedźwieżuków i dwa pojemniki na oszczepy nadawały się do czegokolwiek poważnego.
- Och, tak! To definitywnie mi coś mówi! - powiedział Keek, jakby ucieszony. - To bohaterka Świątyni Ludu, religii powszechnej w Karameikos. Królowa… Pe… Petra, o! - odwrócił się do swoich towarzyszy. - Daleko jej do złego bóstwa. Ale jeżeli ten grobowiec jest jej poświęcony, to na wszelki wypadek rozejrzał bym się za pułapkami.
- Dobrze wiedzieć… - odparła wyraźnie ucieszona Alladien. - Myślisz że pułapki w takich miejscach zrobią coś kom
uś, kto nie jest rabusiem, a po prostu przechodzi do drzwi nie zabierając ze sobą niczego? - dodała, jednak postanowiła pomóc koboldowi w poszukiwaniach.
- To może by warto po prostu ruszyć w stronę tamtych drzwi? - powiedział Daivyn, który w pułapki działające wybiórczo nie wierzył. - Tak jak proponowałem, bokiem?
- Auroro... - Spojrzał na elfkę. - Widzisz jakieś pułapki?
- Hmmm… - Aurora zaczęła rozglądać się dookoła, podobnie jak to robił Daivyn.
Z miejsca w którym tłoczyli się awanturnicy i niedźwieżuki nie było jednak widać żadnych podejrzanych urządzeń, miejsc lub czegokolwiek, co mogłoby świadczyć o jakichś pułapkach. Keek wydedukował, że pośrodku korytarzy w kryptach zbiorowych raczej wybitnie rzadko ustawiano jakiekolwiek pułapki, choć nie było to niezwykłe przy konkretnych grobowcach, o ile właściciela grobu było na to stać. Podzielił się swoimi przemyśleniami z resztą towarzyszy.

- Skoro pułapek nie widać - powiedział Daivyn - a według Keeka - skinął głową koboldowi - środek korytarza powinien być bezpieczny, to idziemy całą grupą, czy najpierw dwie osoby? Z dala od pomnika Petry i w miarę możności o parę kroków od trumien?
- Może całą grupą, ale w szyku, co by nas nie zaskoczyli. Niedźwieżuki niech idą przodem, żeby nie miały podejrzeń, że chcemy je oszukać. Za nimi ja i Kergar, a potem reszta z was, co wy na to? - spytała Alladien. - Skoro Keek mówi, że to nie jest żadne złe bóstwo, w co mu wierzę, wydaje mi się że nie musimy go koniecznie omijać szerokim łukiem.
- A tamci? Nie zginęli przypadkiem? I są tylko w pobliżu posągu. - Elf nie bardzo wierzył w to, że obok posągu można sobie bezpiecznie spacerować.
- Bóstwo bohater ludzkiego królestwa może być wrogie takim istotom przecież... Karakeikos, słyszałem o tym państwie, Imperium chyba chciało je anektować...w każdym razie lepiej żeby niedźwieżuki nie szły przodem…
- Hmmm… Mogę spróbować wybłagać u niej pozwolenie na przejście tej grupy. Jeśli nie będą próbować zniszczyć tej krypty ani nic takiego, może mi się uda? - zasugerowała aasimarka.
- No właśnie, jakbym ja bym bogiem, gardził bym tchórzami, ja podejdę z tobą pozostali niech jeszcze poczekają.
Kargar powoli wyszedł z korytarza z zamiarem podejścia do posągu.
- Nie rób głupot, Kargarze - powiedział Daivyn. - Nie masz na czole napisane "nie jestem hieną cmentarną". Poza tym... nie jesteś czasem z Imperium?
- Przynajmniej jestem tu jako jedyny oprócz Alladien człowiekiem - odparł z irytacją Kargar, a to ludzka bogini. Ta gromadka nie cechowała się żadną decyzyjnością, a kiedy próbował przejąć inicjatywę, podważali jego pomysły.
- Alladien, działasz?
Kapłanka spojrzała ukradkiem na Kargara, potem na niedźwieżuki i jeszcze raz na człowieka. Zastanawiała się czy wyprowadzić go z błędu. Ostatecznie uznała, że woli z tym poczekać, nie chcąc prowokować jakiś niechcianych reakcji ze strony ich nowych… kompanów.
- Idę. Nie ma o co się pieklić, może ostrożność mnie ostatnio nie cechowała, ale teraz nie ma co się spieszyć. Do wschodu jest pewnie jeszcze dużo czasu, a pakować się w środek nieumarłej armii nie mam ochoty.*
"I to ma być 'nie ma co się spieszyć'?", pomyślał Daivyn, gdy Alladien ruszyła w stronę pomnika.
Ledwie jednak zdążyli wejść do środka, przeciągłe wycie rozdarło grobową ciszę panującą w pomieszczeniu. Krzyk był przenikający niczym ostrze sztyletu, drażniło uszy i powodowało dreszcze na plecach. Sierść niedźwieżuków podniosła się, niczym na wściekłych psach, jednak czuły na zapachy nos kobolda wyczuł od potworów piżmo strachu.

Istoty, które przeszły przez ściany krypty miały po kilka kończyn. Oczy gorzały w miejscu, gdzie powinna być głowa. Były jakby stworzone z cienia. Kiedy przechodziły przez wąskie promienie światła rzucane przez wypaczone drzwi, ich ciała skręcały się, jakby ze wstrętem. Jednocześnie zaś wyginały i wypaczały duże połacie mroku, który rzucały ściany i kolumny krypty.
Przerażeni, mogliście jedynie patrzeć, jak wielki cień, rzucany przez stojącą w centrum komnaty rzeźbę odrywa się od podstawy kolumny i rusza w waszą stronę. Upiorny śmiech, powodujący konwulsje strachu, zimny i paraliżujący, jakby oznajmiający śmiertelnikom, że będzie ostatnim dźwiękiem jakim usłyszą przed ostateczną śmiercią. Z kamiennych trumien można było usłyszeć szuranie od wewnątrz a widmowe szpony duchów wyciągnęły się po dusze awanturników…

Aurora poczęstowała zaklęciem kolejnego szkieleta, ledwie dostrzegając go zza kamiennego przejścia. Mróz przyprószył szronem jego zmurszałe kości, z których kilka pękło w niemal teatralny sposób.
Kobold podbiegł do przodu i świsnął biczem, posyłając kości nieumarłego na posadzkę grobowca. Upiorny klekot kości stanowił epitafium dla jeszcze jednego tworu plugawej magii.
Kargar rozglądał się dookoła, zastanawiając się, gdzie podział się największy z upiorów. Trzymał się nieco z tyłu żeby mieć oko na kapłankę.

Ogromny cień przesłonił przez moment migoczące światło pochodni leżącej na podłodze przed pomnikiem. Spadł niczym całun na truchło jednego z nieszczęśników, którzy wcześniej przybyli do tej krypty. Blada twarz, otoczona mrocznym, podartym płaszczem ukazała się awanturnikom w całej swojej potwornej okazałości. Keek niemal dostrzegał kosmyki eteru otaczające istotę, wijące się niczym macki. Alladien mogła jedynie patrzeć z przerażeniem na straszliwego upiora, którego jakaś mroczna magia sprowadziła na ten świat, głodnego krwii śmiertelnych i ich dusz.
- Zabiorę… je… wszystkie… - Szept będący krzykiem przedarł się nawet przez łomot włochatych stóp na posadzce. Upiór sięgnął w dół, w stronę jednego z niedźwieżuków. Ten, wybałuszywszy oczy w przerażeniu, próbował się cofnąć, ale istota, jakby zirytowana jego oporem uniosła szponiastą rękę, w której zalśnił kiścień, zrobiony jakby z samego cienia. Broń opadła w dół, przedzierając się przez ciało jakby go nie było, a kiedy upiór szarpnął ręką, łańcuchy oplotły duszę niedźwieżuka, wydzierając ją z ciała. Włochaty brutal upadł na posadzkę niczym kukiełka której odcięto sznurki (trafienie, kill)
Alladien krzyknęła w stronę ostatniego z widm, starając się ukryć swój lęk nawet przed samą sobą:
- Pókim żywa, nie pozwolę ci na to! - Wyrzekłszy te słowa, w zdenerwowaniu wyciągnęła w jego stronę rękę, po czym wykrzyczała w niebiańskim, usiłując spalić widmo świętym płomieniem. - Nakazuję ci nas przepuścić!
Szyderczy śmiech istoty był jedyną odpowiedzią na atak i apel kapłanki. Płomienie nie imały się potwora, a ten demonstracyjnie wsadził jeszcze cienistą łapę pod jeden z jęzorów niebiańskiego ognia, rozpalonego przez Alladien, której serce truchlało słysząc jego rechot.
Niedźwieżuk, który wcześniej rozmawiał z, Alladien zawył z przestrachu.
- Do wyjścia! - wrzasnął i ruszył biegiem w stronę widocznych w oddali drzwi. Reszta jego włochatej bandy podążyła za nim, desperacko próbując uciec z grobowca
Ostatni szkielet nie gonił niedźwieżuków, za to stanął w przejściu, wykonując do końca jakiś mentalny rozkaz swojego upiornego pana. Wyczuł swoimi zmysłami niewielkiego kobolda i dźgnął włócznią, chybiając jednak zwinnego łotrzyka.

Aurora użyła swej mocy by dodać sił Daivynowi, a potem stanęła za Keekiem i kolejnym zaklęciem poczęstowała ostatni szkielet. Zaklęcie Aurory oszroniło kolejnego szkieleta. Czar nie mógł jednak równać się z wytrzymałością ożywieńca, który uparcie stał na kołyszących się nogach, klekocząc żuchwą i potrząsając groźnie włócznią.
Keek zmienił ponownie broń na rapier. Kobold uderzył rapierem, jednym, czystym cięciem ścinając ożywieńcowi nogi w kolanach. Szkielet upadł na podłogę, rozsypując się po kamiennych kaflach, a Keek podążył za niedźwieżukami.
Kargar przesunął się do przodu i stanął obok Aurory, gotowy zareagować, gdyby ostatni duch ruszył w jego stronę. W tej samej niemal chwili Daivyn, który odzyskał część sił, podniósł się, chwycił za broń i ruszył w ślad za Aurorą.
Wielki cień poruszył się szybko, wyczuwając drobną istotę próbującą przebiec obok niego. Ledwie zdołał go trącić upiornym kiścieniem. Łańcuchy zagrzechotały, kiedy dusza kobolda próbowała wyrwać się z ciała, ale profesor krzyknął z bólu, i szarpnął się do tyłu, upadając na ziemię. Wściekły duch rozejrzał się za kolejną ofiarą. Wyczuwając cztery duże dusze, biegnące przez komnatę podążył za nimi.

Alladien zrobiła kilka kroków.
- Keek żyje! - zawołała do pozostałych członków drużyny, po czym po raz kolejny wysłała w stronę widma kulę świętego ognia..Płomienie Ixiona ponownie objęły upiora, który, zajęty ściganiem niedźwieżuków, wydawał się nie zwracać na nie uwagi. Kapłanka nie zauważyła, by jej zaklęcia odnosiły jakikolwiek efekt na tej mrocznej istocie, która wydawała się po prostu zbyt potężna.
Niedźwieżuki uderzyły w kamienne drzwi grobowca. Pierwszy odbił się bezsilnie i upadł na podłogę, zamroczony. Drugi jednak lepiej wykorzystał impet, a może drzwi już były wzruszone wcześniejszym uderzeniem, w każdym razie niedźwieżuk wyleciał z nimi na zewnątrz w ogłuszającym trzasku kruszonego kamienia. Kolejny wyskoczył za nim. Ostatni żyjący, zręcznie unikając cienistych sponów upiora przeturlał się po podłodze i rzucił w kierunku wyjścia, w czasie gdy jego zamroczony kompan zbierał się z podłogi. Grobowiec zalała fala jasnego światła, które oślepiłoby wszystkich, gdyby nie fakt, że pomnik stojący na samym środku komnaty rzucał długi cień, prosto na czających się koło kamiennych murków awanturników. Upiór obrócił się w stronę cienia a jego lodowaty wzrok wbił się wasze dusze.

Aurora, widząc że niedźwieżuki przebiły się przez drzwi, postanowiła postawić wszystko na jedną kartę.
- Pieprzyć to… - rzuciła pod nosem i rzuciła się biegiem w kierunku drzwi.
Kargar rzucił się również do wyjścia, widząc że ataki kapłanki nie mają efektu na upiorze, a niedźwieżuki dotarły do przejścia. Widząc leżącego kobolda przerzucił go sobie przez ramię. Daivyn doszedł do wniosku, że cokolwiek zrobi, to i tak źle to się dla niego skończy. Dlatego też postanowił iść w ślady kompanów... acz nie posunął się tak daleko, jak oni.
Upiór, zawył aż tynk posypał się z sufitu. Ofiary uciekały mu, a bezczelny wojownik jeszcze zabierał jego łup.
- Wezmę….twoją….duszę - wychrypiał i uderzył na wojownika. Cienisty kiścień oplótł Kargara i chwilę później, było już po wszystkim. Martwe ciało wojownika uderzyło z brzękiem zbroi o podłogę, kiedy krzycząca w niebogłosy dusza wojownika zaplątała się w łańcuchy. Upiór chwycił ją swoimi pazurami, i rozerwał na strzępy, rechocząc.
- Spróbuj dopaść mnie, grzeszna duszo, zamiast pastwić się nad mymi owieczkami! - krzyknęła Alladien, czując że znajduje się na granicy załamanie. Głos się jej łamał, a do oczu napływały łzy. Śmierć niedźwieżuków potrafiła jeszcze jakoś znieść, ale nie śmierć jej kompana. Nawet takiego zdobytego może ze trzy godziny temu.
- A może twe nieumarłe serce zna jednak strach? Upiór sięgnął swoimi cienistymi szponami do przebiegającej kapłanki ale zdołał jedynie złapać jej przelatujące obok włosy. Zawył z wściekłości i spojrzał gorejącym wzrokiem na elfa... który uprzejmie się ukłonił.
Po niedźwieżukach został jedynie kurz, kiedy ich włochate stopy niosły ich daleko poza grobowiec.
Aurora krzyknęła z przerażenia widząc upadające ciało wojownika i potwora rozrywającego jego duszę. Bez namysłu podbiegła do nieprzytomnego kobolda, podniosła go i uciekła w kierunku wyjścia. Biegnąc raz spojrzała w tył spoglądając w kierunku, gdzie znajdowali się jeszcze pozostali towarzysze. “Przepraszam... musicie sobie jakoś poradzić” pomyślała wybiegając przez “otwarte” przez niedźwieżuki drzwi.
Elf nie zamierzał czekać, aż duch przyjdzie do niego i wyładuje na nim swoją wściekłość. Ruszył biegiem w stronę lśniącego światłem słonecznym wyjścia, po drodze zabierając plecak kobolda.
Upiór wył. Przykuty do miejsca swojej pokuty nie był w stanie ścigać swoich przeciwników. Elf widział, jak upiór podchodzi do ciał niedźwieżuków i Kargara, i szepcze w mrok jakieś sylaby, wypełnione mocą. Z ciał niedźwieżuków podniosły się kolejne, cieniste widma, a z ciała Kargara powstała podobna istota z cienia, przyobleczona w mroczny pancerz.

Aurora i Alladien przypadły do ciała rannego kobolda. Chwilę nad nim spędziły, próbując rozgrzać jego niewielkie członki, zmarznięte niczym sople. Po chwili obie spostrzegły, że kobold oddycha i krążenie mu wróciło.

Awanturnicy znaleźli się na zboczu stromej góry, stanowiącej doskonały widok na całą dolinę. Pod nimi rozciągał się zielony dywan sosen i świerków, słońce świeciło wysoko na niebie, niebieskie niebo przecinały co jakiś czas białe chmury. Elfy czuły powiew wczesnej wiosny. W oddali widać było jednak dymy, wiele dymów jakby ktoś na horyzoncie rozpalał ogniska. Duże ogniska. Alladien, będąc często na wojnie w swoim ojczystym Ethengarze widziała już podobne, znaczące tylko jedno - hordę pustoszącą okoliczne ziemie. Odgłosy bębnów w oddali, niosących się spod pobliskiej góry nie pozostawiał wątpliwości, któż to bawi się w podpalacza. Goblinów było znacznie więcej. W oddali widać było trakt, odcinający się brunatną linią od zieleniejącej już trawy. Wyglądając zza góry i patrząc na wschód można było dostrzec lśniącą niczym lustro taflę płynącej nieopodal rzeki. Bystre oczy elfa mogłyby nawet zauważyć niewielką łódkę z białym żaglem, sunącą na południe. Ktokolwiek spojrzałby do góry, widziałby jednak jedynie mgłę, powoli opadającą w dół. Zza jej jeszcze rzadkich pasemek, przebijał się ciemny dym. Góra płonęła z jednej strony, choć ogień był bardzo daleko, to nozdrza elfów łowiły jego zapach gnany wiatrem.


Aurora odetchnęła czując puls kobolda, po czym przeniosła wzrok na elfa.
- Ty! - rzuciła donośnie, podnosząc się znad kobolda.
- Ile jeszcze dusz musi ucierpieć z powodu twojej głupoty i lekkomyślności, zanim w końcu zmądrzejesz?! - popchnęła łucznika. - Jakbyś tak jak Keek stał na w ukryciu, a nie lekkomyślnie złaził po tych schodach, to może nie wpadłbyś w pułapkę i Kargar nie straciłby życia ratując twoją lekkomyślną dupę! Keek też o mało nie zginął. Sam ten zwiad był najbardziej poronionym pomysłem na jaki można było wpaść! To było logiczne, że po tamtej akcji nie będą bezczynnie czekać i pić herbatki!
Zdaniem Daivyna Aurora chyba nie pomyślała o tym, że gdyby nie on poszedł, to wybrałaby się tam Alladien, ale nie miał siły ani ochoty na ten temat dyskutować.
- Ja… - westchnęła Alladien, łamiącym się głosem. Dłonie jej jeszcze drżały, a łzy nie chciały przestać spływać po policzkach. - Nie chciałam poprowadzić tych niedźwieżuków i Kargara na śmierć. Chciałam pójść przodem, zobaczyć z czym mamy do czynienia, wrócić i przygotować się. Ale to wszystko działo się zbyt szybko. Zanim się zorientowałam, wybuchła batalia. No i te gobliny za naszymi plecami. - Przerwała na chwile, walcząc z żalem o każdy oddech. Sięgnęła do plecaka po urywek sztandaru i zaczęła nerwowo mielić go w dłoniach, aby odzyskać jakoś nad sobą panowanie. - Szkoliłam się przez cały ten czas w sztukach magicznych i wojskowych, aby nie pójść w ślady mego wodza, a w godzinie próby i tak was wszystkich zawiodłam.
- Trzeba było mnie słuchać, gdy mówiłam, że nie możemy iść tam bez planu. Ba! Trzeba było mnie posłuchać i iść innym korytarzem, a nie pchać się tam z powodu głupiego wschodu słońca! Może, gdybyś odpuściła, to Daivyn i Keek nie poszli by na ten zwiad, nie doszłoby do pojmania elfa, a w związku z tym do walki! Możliwe, że gdybyś wtedy dała sobie przemówić do łba, to Kargar byłby teraz żywy wśród nas! - Aurora nie panowała nad swoją złością. Rzucała słowami, niczym nożami, nie zwracając uwagi na to, jaki ból i przykrość sprawiają one kapłance.
- Wschód słońca, boska wola czy bitewny sztandar nie powinny przysłaniać ryzyka. Ale… Ja nie chciałam. Gotowa byłam nawet pójść sama i zginąć, byleby was nie narażać… - znowu nie mogła złapać oddechu. - Ja wiem, że dla nich znajdzie się lepsze miejsce, kiedy tylko uwolnię ich jakoś z okowów tego stworzenia. Że z tej sytuacji nauczę się ostrożności. Że to i tak cud że po spotkaniu z widmem jeszcze ktokolwiek z nas żyje. Ba! Że nie potrafiło mnie złapać, gdy wtedy obok niego przebiegłam. Ale… Ale moje serce dalej krwawi. Nie umiem tego zmienić…
- Nie musiałabyś koło niego przebiegać, jakbyśmy tam w ogóle nie poszli! Ostrożności się nauczysz? Szkoda, że o niej nie myślałaś, kiedy z twojego powodu poszli na ten zwiad! A twoje “nie chciałam” nie wróci Kargarowi życia! “Nie chciałam”, to można powiedzieć, jak spytasz kobietę, który to miesiąc, a ona nie jest brzemienna tylko otyła, ale w przypadku, kiedy ktoś stracił życie “nie chciałam” nie działa! - druidka rzuciła oschle. - I jakbyś pomyślała wcześniej, to teraz nie musiałabyś płakać, że nie możesz tego zmienić.
- Ja nie płaczę przez to, że nie mogłam tego zmienić! - rzuciła histerycznie Alladien, łapiąc się za włosy. - Ani o to, że mogłam. Przecież poszli na zwiad, abyśmy mogli ocenić czy kontrnatarcie może się powieść. Skąd miałam wiedzieć, że Daivyn praktycznie sam się im zwiąże? Albo że tam na górze jest widmo łakome krwi? Przepraszam… - Kolana się pod nią ugięły, ale jeszcze stała jakoś na nogach.[/i]
- Ty teraz żartujesz?! - elfka spojrzała na młodą kapłankę jak na wariatkę. - Kontratak? Widziałaś ile było tych goblinów, gdy uciekaliśmy? - przyłożyła palce do skroni i zaczęła je masować. “Trafiłam tu z bandą kompletnych idiotów i samobójców” pomyślała.
- Jak ty chciałaś organizować jakikolwiek kontratak, biorąc pod uwagę ich przewagę liczebną? Albo wiesz, nie odpowiadaj. Od twojej dziwnej logiki boli mnie już głowa. - Odwróciła się na pięcie i odeszła kilka kroków dalej, po czym usiadła na trawie i wzięła kilka głębokich wdechów, żeby się uspokoić.
- Po tamtej masakrze do dzisiaj przed snem często nachodzą mnie myśli, że nie zasługuję na żaden oddech, jaki biorę… - Alladien ściszyła głos i zaczęła chodzić w kółko. - I słyszę te wojenne bębny… Czuję ciepło krwi, zapach walki, rozległe pola zaścielone trupami. Zawiodłam wtedy ich wszystkich i byłam zbyt słaba. W zakonie miałam być silniejsza… Ale znowu… Jestem jedynie słabym dziewczę w blaszanej parodii zbroi.
- Przestań już jazgotać - rzuciła elfka spokojniejszym już głosem. - Bo tego użalania nie da się już słuchać. Jak będziesz całe życie sobie wmawiać, że jesteś słaba, to będziesz słaba. Jesteś kapłanką… w dodatku bardzo młodą i dźwigasz na sobie duże brzemię. Musisz sobie jednak uświadomić, że świat jest podły i że nie dasz rady wszystkich uratować. A także musisz także nauczyć się rozgraniczać kiedy masz iść ślepo za wolą swego boga, a kiedy musisz odpuścić dla dobra innych. - położyła się na trawie i spojrzała w niebo. - Wiara ma być głęboka, a nie ślepa. Na ślepo łatwo się potknąć…
- Wiem to o słabości. Mój pan, drugi ojciec… Właściwie to wszyscy mnie tego uczyli. Zwyczajnie czasem… nachodzą mnie takie myśli. Mam wrażenie, że jestem chora… - Alladien zaczęła się powoli uspokajać. Usiadła, opierając się plecami o górę za nimi. - Poza tymi bębnami… Te są prawdziwe, prawda? Gobliny są blisko i coś knują. A ja… Ja chcę tylko porozmawiać z drugim ojcem. Napisać pieśń… Albo wiersz. Nawet losowe słowa. Zapomnieć o tej porażce… Przekuć ją w zwycięstwo. Zwyczajnie kiedy tylko dochodzi do takich sytuacji, jakaś część mnie bierze mnie za potwora… Takiego jak mój wódz. Ale oczywiście masz rację. Chciałam tego czy nie, powinnam była pójść naokoło. W najgorszym wypadku odprawiłabym pokutę. Po prostu to wszystko… Światło, jaskinie, obcy mi awanturnicy, gobliny i pająki… Za dużo tego. W głowie mi aż szumi… Dzięki Ixionowi, że jesteś tu ze mną.
- To już nic nie mów i się uspokój, wycisz się… - Druidka zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech. Powietrze z zewnątrz było zdecydowanie przyjemniejsze niż w jaskini, nawet jeśli czuć było unoszący się z oddali dym. Po chwili spojrzała na kapłankę, przez chwilę zastanawiając się jak po takiej reprymendzie może ona dziękować za jej towarzystwo.
- ...Nie ma za co. Jak znów będziesz wariować, to znowu cię opieprzę. - Zaśmiała się lekko pod nosem i dalej obserwowała leniwie płynące po niebie chmury...
- Mój drugi ojciec… Dla niego plany to ledwie mizerna górka do obejścia w kilka kroków. Jeśli chcesz, mogę się go spytać, jak się czują twoi bliscy. Nie wiem czy to zrobi. Raczej nie mogę mu rozkazywać… Ale to dla niego przecież nic. Jeśli chcesz, oczywiście… - wyszeptała cicho.
- Już ci mówiłam, że nie interesuję się boskimi sprawami. Moi bliscy nie żyją i nic tego nie zmieni… Zostawmy już ten temat. - odparła nie odrywając wzroku od nieba.
Aasimarka skinęła jedynie głową, spoglądając wysoko na niebo.
- Obiecuję wam, którzy polegli w tamtym grobowcu. To może mi zająć kilka dni, muszę odzyskać siły, naszykować się, przestudiować strategie nieumarłych, ale wrócę tu i was uwolnię. Nawet jeśli nie dam rady widmu, pozwolę waszym duszom odejść. Przyrzekam wam to na ten sztandar - powiedziała cicho, starając się aby elfka nie mogła jej usłyszeć, w niebiańskim języku. - A wam obiecuję poprawę… Choćby miały mnie diabły rozszarpać, nie przełożę już boskich praw ponad wasze życie… - dodała w ten sam sposób, spoglądając na resztę ocalałych.
Następnie wstała i odłożyła sztandar do plecaka, szykując się do dalszej drogi. Zaczęła od prób wypatrzenia jakiegoś ustronnego miejsca, gdzie mogliby nieniepokojeni rozbić obozowisko.