Jaszczur zawinął się w kłębek na małym sienniku i przykrył się otrzymanym kocem. Jednym okiem zerkał przez otwarte klapy namiotu na gwiazdy które powoli pojawiały się na niebie. Udało im się dostać nieco pieniędzy i jedzenia, oraz schronienie. Zasłyszeli też kilka plotek które mogły im teraz pomóc. Zwłaszcza jemu, kiedy był tak daleko od domu.
- To csso jutro ssrobimy? Armia jessst chyba nie dla nasss, ss kapłanami tessz bym uwasszał, ale w ssumie dobssze było by mieć z ssnimi dobre relacje. Najchętniej ssprawdził bym ten miecz, no i te dokumenty które ssagineły w ruinach. - Patrzył przez chwilę w dal, przyglądając się ludziom w tym obozowisku. Potem kontynuował.
- Widze dobre ssnaki na niebie, które ssprzyjają sssprawie ssaginietego dziecsska i tego mordersstwa. No i porwane ssieci. Mało kto ssprawdzi to lepiej nissz my.
- Kapłani, dziewczynka, miecz, sieci. - enumerował zamyślony Oosa. Trudno było mu się skupić. Był świeżo po występie. Związane z nim emocje jeszcze z niego nie uszły. Nie spodziewał się, że jego gra, na niespotykanym tutaj instrumencie i pełna nieznanych lądowcom rytmów i harmonii, zostanie tak dobrze odebrana przez miejscowych.
- Nawet w tej kolejności, w której wyliczyłem - rycerz podsumował po chwili i zaczął tłumaczyć swoje wybory. - Mikhailowi dobrze się z oczu patrzy, a i traladańskiej wierze nie mogę niczego zarzucić. Halav, Petra, Zvirchev... Nas też jest trzech - zażartował, chowając pantam do skórzanego pokrowca - choć przydałby nam się jakiś ludzki pośrednik do kompanii.
- Prędzej uważałbym na rywala Mikhaila, Atticusa - Oosa wrócił do rozważań, zwężając błoniaste oczy. Wziął głęboki oddech. - Ogólnie nie pchajmy się w coś, czego nie rozumiemy. Nie chcemy stać się ślepymi narzędziami w czyiś rękach, prawda? Mamy większy potencjał. A że jesteśmy obcymi, nie możemy pozwolić sobie na złą reputację, bo pogonią nas trójzębami... To znaczy: widłami - poprawił się tryton. Zamilkł na dłużej. -
Rozumiem, że naszym długookresowym celem pozostaje wybranie się do Ierendi? Tutaj w końcu nic nas nie trzyma, poza brakiem statku i - dodał ciszej - mglistą obietnicą audiencji u “marionetkowego” barona - tryton podkreślił przymiotnik, gdyż nie wiedział, ile prawdy było w plotkach. - Na pewno jesteś tam mile widziany i chcesz tam wrócić? - spytał się Dalianthola Oosa, bardziej ze względu na brak głębszej i dłuższej znajomości z genasim niż jakieś podejrzenia.
- Tak - skinął głową genasi. - oczywiście. Wyspy Irendii to wspaniałe miejsce, gdzie każda uczciwa osoba się odnajdzie. Moja rodzina jest wspaniała! Może rodzice nie mają zbyt wiele czasu, ale moje rodzeństwo zawsze się o mnie troszczyło i to się nigdy nie zmieni.
Gregora, który szukał właśnie śmiałków skłonnych do dołączenia do niego w poszukiwaniu chwały i bogactwa (póki co nie udało mu się znaleźć w tych trudnych warunkach nikogo sensownego), zaciekawiła muzyka którą usłyszał podczas wizyty w garkuchni, nigdy nie słyszał tak egzotycznych tonów, nie brzmiało to również jak to coś co Thyastianie nazywali muzyką. Jego zdziwienie było tym większe gdy dojrzał kto gra, było to jakieś morskie stworzenie którego nigdy nie widział (tryton?), któremu towarzyszył jasczuroczłek i jeszcze jedna morska istota, nosząca się dumnie i bogato ubrana. Kierowany częściowo ciekawością, a częściowo nadzieją, że dziwni obcy mogą mu jakoś pomóc w osiągnięciu jego celów, zdecydował się za nimi podążyć. Weszli do namiotu gdzie rozmawiali. Kiedy zbliżył się by zapukać, usłyszał jak rozmawiają o bogach-herosach Traldaru, co wydawało się być dobrym znakiem.
Oosa-Aqua-Alfa siedział i patrzył na Dalianthola, oczekując jego odpowiedzi, kiedy do namiotu wszedł olbrzymi nieznajomy. Nie wyglądał po prostu na kolejnego miłośnika ich egzotycznej muzyki. Raczej na kłopoty.
- Przedstaw się - powiedział w swoim trytońskim stylu, formułując rozkaz tam, gdzie powinna znaleźć się prośba lub pytanie.
Rycerz wykonał lekki ukłon, lustrując dziwnych przybyszów czujnym spojrzeniem. Z jego ruchów biła duma, chociaż pokrywająca kolczugę tunika w czerwono-czarnych kolorach z niewielką domieszką złota, z godłem przedstawiąjącym czarnego smoka z sercem przebitym mieczem, była wyblakła, nieco dziurawa i najwyrażniej świetność miała za sobą.
-Witajcie, jestem rycerz Gregor Dragonescu, zaciekawiło mnie co przybysze z tak odleglych krain robią w Celvinium w tych przykrych okolicznościach które tu mamy. Zastanawiam się, czy nie potrzebujecie pomocy kogoś kto bardziej orientuje się w lokalnych stosunkach. Pochodzę z rodu darzonego w Traldarze szacunkiem, choć ostatnio przyszły dla nas gorsze czasy.
Genasi wstał powoli i lekko skinął głową.
- Seafoam z rodu Danlianthol. Owi przybysze z odległych krain pragną się rozeznać w panującej tu sytuacji i jedynie wspomóc mieszkańców, aby i ich domy nie zostały zrównane z ziemią za sprawą goblinów. A naszym celem pobocznym jest zarobienie kilku złotych monet, ponieważ… po drodze nieco straciliśmy. Ale dlaczego ktoś nieznajomy byłby tak skłonny nam pomagać? - genasi obrzucił rycerza podejrzliwym spojrzeniem.
-Dla nas Traldarczyków, gościnność jest świętym obowiązkiem, a wy jesteście przecież gośćmi, którzy jak rozumiem, chcą pomóc w walce z goblińską plagą.. - jak zwykle to rodowici mieszkańcy tych ziem wezmą na siebie ciężar walki, a Thyastiańczycy przyjmą chwałę na siebie…- westchnął Gregor, zastanawiając na ile to co słyszy jest prawdą.
-Wygląda więc na to, że mamy wspólne cele, ja również oprócz pomocy rodakom potrzebuje zarobić nieco złota, niestety aktualnie posiadam go za mało bym mógł nosić się w sposób godny mojego stanu i dziedzictwa. Możemy rozważyć połączenie sił, oprócz walki z goblinami interesuje mnie też poszukiwanie miecza Dragosa Śmiałego, który zaginął w okolicach rzeki Szuturgi, mam podejrzenie, że może to być ostrze które było niegdyś w posiadaniu jednego z mych przodków. -Rycerz spojrzał na pozostałych dwóch z dziwnych przybyszów.
Teototeco wynurzył się spod koca, pod którym wcześniej był schowany całkowicie i można było tylko zobaczyć jakieś lekkie poruszenia i usłyszeć jakieś posykiwania. Szponami trzymał dwie kule, jedną ze złotego metalu, drugą kryształową w której widać było coś na kształt gwiazd.
- I chcessz nass do pomocssy. A csso my będziemy ss tego mieli? - Zapytał w pierwotnym.
- Słyszeliśmy o kilka przedsięwzięciach, przy których moglibyśmy współpracować i podzielić się zyskami... Zaś miecz byłby jeden. Nas byłoby czterech, więc ciężko będzie się podzielić - zauważył Oosa - chyba że masz czym zapłacić, tak jak ten, który poszukuje jakichś dokumentów w ruinach. - Nie wyglądasz jednak na majętniejszego niż my, nawet zbroi nie masz porządnej... - powiedział obiektywnie, bez żadnej złośliwości, bo i sam nie miał się czym pochwalić. - Wracając do miecza, mówię, że miecz byłby jeden, bo może wcale nie istnieć, a nawet jeśli, ryzyko może być ponad nasze siły, czy połączone, czy nie. Do tej pory przeżyliśmy dzięki ostrożnym posunięciom, nie zabawie w błędnych rycerzy. Poza tym... czemu nie szukasz pomocy pośród swoich? - tryton zmrużył błoniaste oczy.
Seafoam uśmiechnął się, bo podobało mu się tak pragmatyczne podejście Oosy, ale ukrył uśmiech pod dłonią, aby nie wzbudzić negatywnych emocji u rycerza.
Gregor szerokimi oczami wpatrywał się w jaszczura, wyglądającego na jakiegoś szamana i jego dziwne kule, zanim przeniósł na powrót skupione spojrzenie na trytona.
- Wasz przyjaciel zajmuje się magią? Jeżeli już macie jakieś plany, to jestem skłonny nieco w sprawie miecza poczekac, jeżeli jest mi przeznaczony to i tak trafi w me ręce, prawda? - uśmiechnął się nieco cynicznie.
- Nie magią, gwiazdami - Oosa przypomniał sobie o karze za czarostwo i wybrał ostrożną odpowiedź. Swoją drogą nie rozumiał kary “stosu”. Wydawała mu się okrutnym, prymitywnym barbarzyństwem. W jego podmorskim świecie prawie wszystkie zbrodnie i występki przestępca musiał zadośćuczynić poprzez czarodziejski geas lub świętą misję zlecaną przez duchowych władców Smaar. - Jeśli wiara w przeznaczony tobie miecz, który w odpowiedniej chwili sam ci wpadnie w ręce, pozwoli nam się skupić na realizowaniu bardziej pragmatycznych celów, chętnie podzielimy z tobą tą wiarę.
- A pośród miejscowych chwilowo ciężko kogoś znaleźć kto by się nadawał, wy zakładam już niejedno przeżyliście? Tak jak powiedziałem, chwilowo brakuje mi środków, ale mój ojciec władał bogatymi ziemiami zanim zginął za wolność Traldaru, a ja nie mam zamiaru długo cierpieć biedy.
- Przecież jest was cały naród. Jeśli choćby w tym mieście trudno o znalezienie kilku mieczy, to niedobrze o was świadczy - odrzekł Oosa.
-Kilka mieczy się znajdzie, ale uznałem, że z jakieś przyczyny bogowie postawili was na mojej drodze, przypadkiem usłyszałem jak porównywaliście się do naszej trójcy herosów-założycieli, co uznałem za dobrą wróżbę. - Odparł rycerz z lekką nutą irytacji, choć nadal starał się zwracać do trytona i pozostałych z szacunkiem. Jakie to pragmatyczne cele masz więc na oku?
- Więcss chcsee ssarobić. A do czego mossze sssię pszydać. - Syknął jaszczur w stronę trytona.
Oosa popatrzył na swoich dotychczasowych kompanów. Westchnął ciężko. Wszyscy byli przecież wyrzutkami. Gregor wydawał się stracić równie wiele przez lądową wojnę, której tryton nie rozumiał, co on przez podmorską. Ich czwórka była dziwną zbieraniną stworzoną przez przypadek (czy gwiazdy jak chciał Tetoteco), wojny i inne nieszczęścia, które połączyły ich i wyrzuciły na jeden brzeg, tak jak wezbrana rzeka wyrzuca i osadza na plażach dryfujące, czarne, wygładzone o kamienie kawałki drewna. Nie mógł być bardziej podejrzliwy wobec Gregora niż był wobec Dalianthola czy Tetoteco. Rycerz w końcu wstał.
- Niech będzie, choć wydajesz się pokładać więcej wiary w przeznaczenie i los niż paladyni i kapłani. Przejdźmy do rzeczy. Oosa-Aqua-Alfa ze Smaar zwany Mąciwodą - podał błoniastą dłoń Gregorowi, w głowie z dziwnym rozbawieniem zastanawiając się, czy zapamięta coś więcej niż “Oosa” i czy dłoń nie będzie mu się wydawała zbyt śliska, wręcz czekał na ten grymas niezadowolenia. - Jeśli zaś chodzi o cele... - pokrótce wspomniał o tych, które w skrócie w swoich dyskusjach nazywali: kapłan, dziewczynka i sieci.
- Mam nadzieję, że umiesz dobrze pływać i jesteś gotowy na ewentualną wyprawę do Ierendi - podsumował tryton. - Co tak w ogóle potrafisz? - zapytał się zgodnie z sugestią czarodzieja.
Gregor odzwajemnił uścisk dłoni Gregora i wymienił z nim uprzejmości, zauważając, pomimo egzotycznej rasy, pewną rycerskość w jego postawie.
-Pływać umiem, a zobaczyć podwodny świat….- zaśmiał się z lekkim niedowierzaniem. - Czemu nie, choć wątpię czy bym chciał tam zostać.
Jeżeli chodzi o to co potrafię, to przede wszystkim od dziecięcia ćwiczyłem się w sztuce rycerskiej, jestem wprawiony w szermierce i noszeniu zbroi, jestem w tym znacznie lepszy niż przeciętny żołdak. Znam się też na dowodzeniu. A wy?
Jeżeli chodzi o wasze plany.. - Michaił Valero to dobry i mądry człek, chroni naszą starą wiarę, uratowanie dziewczynki to szlachetny czyn, choć wiele na tym nie zarobimy, możemy przy okazji poszukać brata rycerza Stefana, za niego szlachcic oferuje sporą nagrodę. Zaś co do walki z potworem niszczącym rybakowi sieci, pewnie woda to dla was naturalny żywioł, mam nadzieję, że też się przydam.
- Jeszcze pozostają ruiny, o których wspomniałem wcześniej - dopowiedział Oosa. - Dokumenty dokumentami, ale taka ekspedycja może okazać się owocna w wiele innych znalezisk. - W Smaar takich jak ja nazywano, tłumacząc bezpośrednio - Oosa chwilę się zastanowił, marszcząc czoło - bastionami czy przedmurzami. W waszym języku najbliżej będzie mi do... galanta? Paladyna? Jestem jeszcze niezaprzysiężony, stąd wolę się nie posługiwać tym tytułem.
- Sssbadajmy sssieci, ssnajdźmy dziewczynkę, a potem wybiesszemy ssię do ruin, kiedy będzssiemy mieli trochę grossza. Będziemy mogli ssię psszygotować.- Jaszczur znów zawinął się w kłębek pod swoim kocem, tak że znów wystawała mu tylko głowa.
- Ruiny jeszcze przemyślę - wtrącił się w pierwotnym Seafoam, unosząc nieco palec wskazujący prawej ręki - to brzmi niebezpiecznie. Reszta brzmi wyśmienicie. No i jak mówił rycerz, możemy zająć się też zaginięciem tego szlachcica. Nie wiem czemu, ale czuję dziwną przyjemność w żołądku na myśl o utarciu nosa bandzie skorumpowanych ważniaków i jeszcze dostać za to wysoką zapłatę.
Oosa przytaknął.
-Paladyn? Interesujące, są u nas zakony rycerskie, choć nie widziałem nigdy by przyjmowali kogoś z tak egzotycznej rasy. Z waszych pomysłów wyprawa do ruin podoba mi się najbardziej, tam zawsze można znaleźć i skarby, i niebezpieczeństwo, moglibyśmy przed wyruszeniem tam jeszcze jakiś śmiałków do pomocy poszukać, zaś poszukiwanie tej dziewczynki może być jak szukanie igły w stogu siana… ale dobrze, zacznijmy od sprawy sieci- Skwitował. Stwierdził, że rozpoczęcie od czegoś w miarę prostego miało sens, żeby sprawdzić jak się będzie układać współpraca.
"Zakony?", Oosa pomyślał, że nie zaszkodziłoby o nie więcej wypytać, ale nie chciał zdradzać zainteresowania ani zapeszać dzieleniem się informacją o wyczekiwanej audiencji u barona. - To mamy plan - podsumował tylko. - Zaczniemy jutro z rana - powiedział stanowczo, mając nadzieję, że rzucenie się w wir aktywności zagłuszy ból i konfuzję, jaką odczuwał na lądzie. “Egzotyczna rasa, też mi coś”, pomyślał później, leżąc na kocu.
Mag wychlapał spod barłogu. Wyciągnął obie kule, przymknął klapy namiotu i zaczął wykonywać powoli rytuał. Lekki, połyskujący pył unosił się z kuli i potem znikał niesiony wiatrem, osiadał na namiocie i nieco przed nim. Obejście namiotu zajeło mu trochę czasu, w którym dało się słyszeć zrozumiałe tylko dla niego posykiwania. Po chwili, kiedy obszedł cały namiot, z miejsc gdzie osiadł delikatny pył wystrzeliły małe nitki, niby komety na nocnym niebie i pognały do głowy maga. Po całym przedsięwzięciu napił się trochę wody i poszedł spać.

Słońce już dawno zaszło, kiedy ruszyliście w dół zbocza, próbując znaleźć jakiś trakt prowadzący do Calvinum, miasta o którym opowiadały znalezione dzieci. Dziewczynka zdołała się obudzić, a po zaspokojeniu głodu udało się z niej wydobyć, że nazywa się Marika i jest młodsza od chłopaka o jakieś dwa lata. Brudne i zabiedzone wydarzeniami dzieci nie były na tyle rozmowne, ani na tyle obeznane z okolicznym terenem, by mogły posłużyć jako przewodnicy. Kolumny dymu, widoczne na horyzoncie w dzień, w nocy przemieniły się w łuny płomienia, widoczne ze stoku. Widok był przepiękny, i przygnębiający zarazem, bo każda łuna oznaczała dziesiątki, jeśli nie setki ludzkich tragedii. Weszliście w dziki las, szukając najszybszej drogi... było ciemno i cicho. Do czasu.

Po kilku milach przedzierania się przez leśne chaszcze wyczulone na hałas uszy elfów usłyszały dźwięk alarmowego dzwonu. Po chwili zaś krzaki ustąpiły widoku, odkrywając przed awanturnikami ogromną polanę, pokrytą połaciami pól, przetykaną niewielkimi, drewnianymi płotkami. Stali nieopodal bitego traktu, prowadzącego do ufortyfikowanej wsi, z której dobiegał dźwięk dzwonu. Trakt wchodził do wioski dużą bramą, nad którą czuwały dwie drewniane wieże. Most zwodzony, który zazwyczaj powinien być zamknięty o tej porze był otwarty na oścież. Duży nasyp ziemny i kolejny most drewniany prowadził do dużego nasypu ziemnego, na którym stała kamienna wieża. W świetle księżyca widać było, że jedna część wieży jest zawalona. Z osady zaś, gdzieniegdzie unosiły się kłęby dymu.
- Nasz dom... - powiedziała cicho Marika.

Daivyn spojrzał na Aurorę. Nie bardzo rozumiał, jakim cudem idąc na południe trafili do wioski, o której mówił Dumitru, i która leżała na zachodzie.
- Piata Negra? - upewnił się.
- Tak, to nasza wieś... Co tu się stało? - chłopak patrzył przerażony na ruinę wieży na wzgórzu i dymy unoszące się nad wioską.
Aurora spojrzała na elfa z tak samo zdziwioną miną jak on. Nie rozumiała jak to możliwe, że pobłądzili, przecież nigdy w życiu jeszcze nie zgubiła się w lesie! Przeniosła wzrok na wioskę.
- Nic dobrego… - odparła cicho. Ten widok przypominał jej widok jej wioski, gdy wróciła z kilkudniowej wyprawy po zioła.
- Musieliśmy pomylić kierunki. Zaglądamy do tej wioski czy próbujemy wrócić do obozu i odbić w dobrą stronę? - spytała aasimarka.
- Ani jedno, ani drugie - odpowiedział Daivyn. - Obracamy się na pięcie i idziemy w tamtą stronę. - Pokazał kierunek, w którym powinno się znajdować Calvinum. - W wiosce, a raczej w tym, co z niej zostało, mogą być gobliny. Nie powinniśmy ryzykować życia dzieci.
- Wybacz mi zwątpienie, ale czy tym razem jesteś pewien drogi? Wolałabym nie błądzić jeszcze bardziej - stwierdziła kapłanka.
- Bardziej zabłądzić nie można - odparł z kwaśną nieco miną. - Widzisz trakt? Jeśli ruszymy równolegle do niego, to raczej nie zabłądzimy. Chyba że chcesz poczekać do świtu i potem dopiero ruszyć w dalszą drogę.
- Gdybym chciała czekać, nie mówiłabym wam o tym po kilku milach marszu. Myślicie że to jacyś sprytni zbóje czy gobliny biły w dzwon? A może naprawdę ktoś potrzebuje pomocy?
Daivyn nie odpowiedział, tylko spojrzał na Aurorę i Keeka, ciekaw, co ta dwójka powie na temat przeprowadzenia zwiadu. Był pewien, że mają w pamięci ostatnią tego typu akcję.
- Nawet jeśli ktoś potrzebuje pomocy, to biorąc pod uwagę, że wioski nie zaatakowała pewnie grupka licząca pięć-dziesięć osób, raczej im nie pomożemy - odparła Aurora. - Nie damy raczej rady odeprzeć najazdu w czwórkę. Już i tak jedną osobę straciliśmy - dodała nawiązując do śmierci Kargara.
- Ja bym sądził, że to raczej pułapka - powiedział Daivyn, usiłując wypatrzyć ciała napastników lub obrońców. - Takie dzwonienie to zapraszanie napastników, by wrócili i dokończyli robotę.
Elf nie widział ani obrońców, ani też napastników. W pobliżu traktu i wejścia do wioski nie było żadnych śladów walki, ani leżących ciał.
- Też tak sądzę, myślę, że dla bezpieczeństwa dzieci, powinniśmy je zabrać daleko od tego miejsca… Patrząc na ten dym, nie sądzę by ktoś się uchował - stwierdziła Aurora, ściszając głos na ostatnim zdaniu, tak by dzieci jej nie usłyszały.
- Pozostaje mieć nadzieję, że cokolwiek ich opadło, nie wie o naszej obecności. Nadnaturalnym bytom raczej nie uciekniemy… Skąd pomysł o ataku, Auroro? Widzisz coś, czego ja nie widzę? - spytała kapłanka.
- No nie wiem, choćby stąd, że wieża jest zawalona? No i kłęby dymu… - odparła elfka. - Sądząc po reakcji dzieci, to jak ostatnio tu były, to wieża jeszcze stała.
- Nie ma ciał, krwi, bruzd w ziemi, zapachu prochu… Niczego. Mowy nie ma aby to był najazd… - westchnęła ciężko kapłanka. - Możesz mi zaufać w tej kwestii. Trzęsienie ziemi? Może. Sprawka tego światła? Też możliwe. Podobnie jak pożar i te sprawy. Ale nie napaść.
“Przy twoim narwaniu i fanatycznej potrzebie spełniania woli swego boga, nie do końca byłabym pewna w kwestii zaufania”, pomyślała druidka, powstrzymując się jednak od komentarza.
- Trzęsienie ziemi? Wieża runęła i to wszystko? - Daivyn pokręcił głową. - Cokolwiek się stało, to powinni zamknąć bramy i podnieść most. Głupi nie są, wiedzą, że w okolicy grasują gobliny. Jeśli tego nie zrobili to znaczy, że nie ma kto.
- Cokolwiek się tam wydarzyło, pewnie nie było niczym dobrym. A nie po to ratowaliśmy te dzieci, żeby pakować je w kolejne niebezpieczeństwa - powiedziała Aurora. - Już ci kilka razy mówiłam, że całego świata nie uratujesz, a jeżeli już postanowiliśmy pomóc tym dzieciom, to naszym priorytetem powinno być ich bezpieczeństwo, Alladien.
- Wiem. Mówię tylko, że to nie napaść jak dla mnie i pytałam, czy widzisz coś więcej niż ja. Gobliny czy orki na ten przykład. Na razie ustalmy, że Diabeł ich wszystkich porwał, bo mu wieża za wysoka była i że wynosić się trzeba. To bez znaczenia, jeśli i tak tam nie chcemy wejść.
- Możemy zostać tutaj. Moglibyście sprawdzić, czy ktoś z sąsiadów jeszcze jest w środku - cicho zaproponował chłopak. - Ukryjemy się w tych krzakach - wskazał gęste chaszcze nieopodal.
- Dobrze, ale macie się stąd nie ruszać, dopóki po was nie wrócimy - powiedziała Aurora dość stanowczym głosem. Po czym spojrzała po reszcie towarzyszy.
- Czyli skoro nie musimy ich tam brać ze sobą, to rozumiem, że idziemy? - spytała.
- Niech Ixion będzie was pilnował od wszelkiej krzywdy, jaka może was spotkać - rzekła kapłanka. “Tak jak nas w jaskini? To może od razu je zabij”, pomyślała druidka.- Może powinnam tu zostać? Mnie w tej zbroi będzie słychać po drugiej stronie kontynentu - dodała.
- Najwyżej poczekasz na nas w pobliżu traktu - powiedział Daivyn. - Ten dzwon robi tyle hałasu, że zdołasz podejść niepostrzeżenie. A może się okazać, że będziesz nam potrzebna. Wtedy lepiej by było, gdybyś była niedaleko.
- Myślisz, że to zadziała? - blondynka spojrzała na elfa pytająco.
- Wolałbym, żeby żadna pomoc nie była potrzebna. Ale tak, w razie konieczności z pewnością zadziała.
Gadzie oczy Keeka uważnie przyglądały się okolicy, ale oprócz opuszczonego mostu i zamieszania w środku grodu nic nie odstawało od normy. Kobold rzekł po chwili:
- Przy tym zamieszaniu dzieci będą tu bezpieczne. O ile nie ruszą się z tych krzaków na krok. Trzymaj się po prostu jakieś trzydzieści stóp za nami.
- Dobrze więc. I ja z wami pójdę. Zostawię tu chociaż plecak… Oby mój pan pomógł mi nie brzęczeć przez całą drogę - odparła Alladien, mimowolnie obejmując się przez chwilę.

Rybobranie

Noc minęła spokojnie, i pomimo gwaru rozmów i hałasu powodowanego przez liczne w obozowisku zwierzęta juczne i nowych uchodźców, wpływających aż do później nocy pod ochronny cień palisady daliście radę w końcu zasnąć. Rankiem, pokrzepieni prostym posiłkiem z garkuchni udaliście się w poszukiwaniu przedsiębiorcy nad brzeg rzeki. Szybko znaleźliście człowieka, którego szukaliście.


Jego przystojna twarz nie pasowała do większości ogorzałych od słońca i wiatru ludzi, których twarze i ręce nosiły liczne zmarszczki od ciężkiej pracy i soli, którą konserwowano wyławiane z rzeki ryby. Dimitrij Godunov wyglądał staro, i dostojnie, niczym jakiś lord bardziej niż zwykły chłop.


https://i.pinimg.com/564x/d3/bc/a0/d...b2456deb4a.jpg

Jego ciemne, zwyczajowe dla Traladaran włosy przyprószone były siwizną, i choć ubrany był nie tak dostojnie jak większość baronów, widać było, że to mężczyzna o dużej charyźmie, szanowany i poważany przez władze. Jego dom, do którego was zaprosił nie był też chatą chłopa, raczej bliżej było do kupca, i to dosyć majętnego. Po zwyczajowych grzecznościach, zakropionych szklanicą wina, Dimitrij przeszedł w końcu do konkretów.
- Coś od jakiegoś czasu niszczy mi sieci, tu w Calvinum. Mam inne łowiska, w górze rzeki i bliżej Krakatos i jak widzicie nie bieduję. Ostatnio jednak ataki na sieci nasiliły się, średnio jeden co dwa, trzy dni. Moi ludzie nie nadążają reperować, a nie jestem w stanie nastarczyć ze sprowadzaniem ich z poza Calvinum, zwłaszcza w tych czasach, kiedy gobliny wygoniły większość wiosek tutaj. Inaczej mówiąc panowie, to co mogłem ignorować wetując straty gdzie indziej, stało się na tyle naglące, że potrzebuję pomocy. Kiedy moi ludzie zauważyli takich wodniaków jak wy, pomyślałem o was w pierwszej kolejności - kupiec ciągnął dalej - wasze zadanie jest proste. Dostaniecie łódź wiosłową, bo jest mi wiadome, że wasza jest uszkodzona. Zbadacie, co powoduje ataki i spróbujemy opracować jakiś plan, jak temu przeciwdziałać. Jeśli będzie się z tym wiązała konieczność walki, mam kilku sług, ale liczę przede wszystkim na wasze miecze - przedsiębiorca spojrzał znacząco na waszą broń - mogę też pomóc z szybszą i tańszą naprawą waszej łodzi, jako dodatkową zapłatę, jeśli uda wam się załatwić ten problem w ciągu trzech dni - kupiec czekał spokojnie na waszą decyzję i ewentualne pytania.

Tetoteco przysłuchiwał się słowom przyszłego pracodawcy. Zadanie wydawało się proste, dowiedzieć się co to i to ubić. Mieli urządzić polowanie, i choć Teto nigdy sam nie polował, to był urodzonym łowcą jak cały jego lud. Najpierw trzeba było znaleźć ślady.
- Chce ssobaczyć ssieci. Mogę ssprawdzić csso je sssnissszczyło. Sssbadam tessz miejsssce gdzie sssieci sssą ssanussszane. - Złapał trytona za pasek i pociągnął go lekko żeby zwrócić na siebie uwagę.
- Jaka ssapłata? Sssapytaj. I o to czy ma jakichssś wrogów.

Gregor przysłuchiwał się słowom kupca z uwagą.
-Rozwiążemy twój problem- stwierdził. -Rozumiem że zapłata będzie nas godna.
- Sto Royali na początek za rozwiązanie problemu wystarczy za chwilę waszego czasu? - zaproponował kupiec.
-Nie rozmawiasz z byle kim, jestem Dragonescu, a konia sobie nawet za to nie kupię. Może 100 na początku, a 100 jak rozwiążemy sprawę? - Gregor dumnie skrzyżował ramiona na piersi.
-Stoi - kupiec najwyraźniej był gotowy zgodzić się na więcej, a przynajmniej takie wrażenie można było odnieść widząc jego szybką zgodę.

Gregor z satysfakcją skinął głową po czym przeszedł do zadawania pytań:
- Czy masz konkurentów którzy byliby zdolni w twojej opinii do takiego sabotażu. I czy oprócz zniszczenia sieci ginęły też ryby?
- Zniszczone sieci nie łowią ryb - kupiec stwierdził coś oczywistego dla niego, a być może nieoczywistego dla nieshańbionego pracą rybaka szlachcica - konkurencja. Problem dotyczy również ich sieci, więc wątpię, że to któryś z nich. Niszczą się wszystkie sieci na tym konkretnym łowisku.

- Musimy zobaczyć przykład zniszczeń - Oosa miał na myśli porwaną sieć. - Ktoś z twoich ludzi widział szkodnika w akcji? Jakieś ślady na lądzie, na brzegach rzeki? Jak daleko od murów miasta miało to miejsce? Co w ogóle zwykle psuje krew flisakom i rybakom w tych okolicach? A zapłata... Rozumiesz, że nie znajdziesz drugich takich co czują się w wodzie jak ryby i nie boją się pracować w ciemnościach?
- Sieci możecie obejrzeć od razu, jak tylko zakończymy rozmowę. Niektórych nie zdążono jeszcze naprawić. Nikt nie widział szkodnika, bo mam środki by pozbyć się wielu paskudnych stworzeń, gbybym wiedział o które konkretnie chodzi. Łowisko widać stąd, jakieś pół mili od miasta. Nie będziecie daleko chodzić. Albo płynąć jak wolicie, bo właśnie z tego względu o was pomyślałem. Ludzie raczej nie popłyną w głąb rzeki. Nurt jest zdradliwy, po za tym głęboko i ciemno. Z chęcią sprawdziłbym dno, gdyby się dało - kupiec wydawał się zadowolony waszymi pytaniami, bo niejako utwierdzały go w przekonaniu, że trafił na skrupulatnych awanturników, chcących istotnie rozwiązać problem - jeśli wam się uda, jak wspominałem w ramach premii naprawimy łódź. Jeśli się nie da jej szybko naprawić, zamienię ją na jedną ze swoich, podobną, więc nie będziecie stratni.
- Zgoda - odpowiedział Oosa. Zadanie nie wyglądało na skomplikowane. Pilnował czasu, aby nie spóźnić się na audiencję u barona.

Rycerz...bez białego konia

Stefan, rycerz traladański również oczekiwał na audiencję u barona, więc nie trzeba było daleko go szukać. Wyglądał na zatroskanego, co w sumie nie dziwiło, bo zgodnie z plotką stracił gdzieś brata. Chwila jednak rozmowy wyjaśniła, że brata nie stracił, tylko wrócił on do rodzinnej miejscowości, ale nie dał jeszcze znaku życia, co w obliczu nadciągającego zagrożenia trapiło szlachcica.


https://i.pinimg.com/564x/a4/83/09/a...ae0f0f9cd9.jpg

Jednakże, oferował on całkiem sporą sumę, za pewną robotę. Jego rodzina trudniła się handlem koni specyficznej maści, która ceniona była przez miejscowe elfy z sąsiedniego władztwa elfów, Riflian. Elfy uwielbiały konie białe, te zaś rodzina Stefana łowiła z pól i pastwisk w okolicy swojego warownego domiszcza.
- Płacę po sto royali od głowy za eskortę całego stada, z Sukiskyn, aż do Calvinum - zaoferował rycerz - mogę też wspomnieć o waszym uczynku baronowi, jeśli potrzebujecie dobrego słowa - dołożył widząc, że przyszli zdobywcy świata również czekają na swoją kolej u barona - odpływamy łodzią, na północ najpóźniej jutro rano, jak tylko zbiorę odpowiednią ilość najemników i zbrojnych. Jeśli całe stado dotrze bez przeszkód do Calvinum, zaoferuję premię. Będziecie mogli wybrać sobie po jednym wierzchowcu, o ile nie będzie siwej maści. Ułożone pod siodło, nie do walki. Jest w Traladarze takie powiedzenie, że aby mieć bojowego rumaka, należy takiego zdobyć, nie dostać - uśmiechnął się, kończąc ofertę.
- Złoto, dobre słowo i koń, czego chcieć więcej? - podsumował tryton. Jedynym wierzchowcem, jakiego do tej pory poznał, były wielkie pławikoniki Smaar, choć lubił sobie dopisywać ujeżdżanie morskich smoków, kiedy miał pewność, że nie zostanie przyłapany na pleceniu trzy po trzy. - Na łódce zresztą czuję się pewniej niż na lądzie. Brzmi dobrze, prawda panowie? - Oosa czekał na opinię kompanów, celowo odgrywając tego najchętniejszego do współpracy, gdyż zauważył, że Gregor miał talent do targowania się w ich imieniu. Z małą pomocą złotoustego genasiego pewnie uda mu się podwyższyć stawkę lub wynegocjować dodatkowe świadczenia.

-Zacna to oferta, zawsze dobra rzecz aby rycerz pomógł innemu w potrzebie, choć koń bojowy by mi się przydał, mój ród stracił prawie wszystkie wraz z naszymi ziemiami, może miałbyś przynajmniej jakiegoś rosłego ogiera nadającego się do szkolenia na konia bojowego? -Gregor był chętny do pomocy rodakowi i zdobycia konia, choć wiedział że wyszkolenie konia bojowego zajmie mu sporo czasu.Ten jednak pokręcił głową - hoduję wierzchowce, ale kto wie. Może jak ta draka z goblinami się zakończy, znajdę dla ciebie odpowiednie zwierzę - szlachcic nie widział problemu, choć nie dysponował najwyraźniej zwierzęciem spełniającym kryteria Gregora
-Wypłyniemy chętnie jutro z tobą, tylko musimy jedną rzecz załatwić bo słowo daliśmy, poczekaj więc na nas z wypłynięciem.

- Tak - potwierdził Oosa. - Zaofiarowaliśmy pomoc w zbadaniu dna rzecznego łowiska, gdzie jakiś paskudny potwór rwie co noc sieci - wyjaśnił tryton. - Bez naszych zdolności takie nurkowanie graniczyłoby z niemożliwością - wyprostował się dumnie. - Wiesz, Stefanie... Z nami na pokładzie możesz być pewien, że nikt się nie utopi, łódka ominie zdradliwe odcinki rzeki, a żadna paskuda nie podziurawi twojej łajby - uśmiechnął się rycerz, pukając w rękojeść miecza jak twardy najemnik. - Za tamto zlecenie bierzemy dwieście, nie licząc ewentualnych premii, i to nie z ręki sira czy damy. Za jeden dzień roboty. Tutaj zejdzie nam więcej czasu. Zgódź się na sto pięćdziesiąt, sto sześćdziesiąt... Może też dwieście?

- Powiedz nam też, ile koni zwykle tracicie przy podobnych ekspedycjach i z jakich powodów? - zapytał Oosa, usiłując oszacować ryzyko.
-Mógłbym. Ale musicie się wtedy zdecydować, czy premią mają być konie, czy złoto- Szlachcic twardo postawił sprawę - doceniam, że trafiłem na zawodowców, ale swoję też muszę zarobić. Inaczej nie szukałbym ludzi, gdyby cały mój zarobek szedł w ręce najmitów. Czyli albo od razu ustalimy stawkę, powiedzmy na sto pięćdziesiąt royali od głowy i nie będziemy bawić się w jakiekolwiek wierzchowce, albo mogę zaoferować sto royali, wierzchowce i ewentualnie piętnaście procent jego części dla każdego, czyli w sumie po sto piętnaście royali.

- Wezmę złoto. Sto pięćdziesiąt royali - wybrał Oosa. Szlachcic migał się od odpowiedzi o szacowanych stratach i ryzyku, więc rycerz wolał zostać wynagrodzony w twardej walucie, jaką było złoto, niż w niepewnych obietnicach. - Ile monet dostaniemy jako zaliczkę? - zapytał Oosa, jakby zaliczkę traktował jako pewnik w swojej nowej profesji.

-Sto pięćdziesiąt royali na głowę dla moich kompanów którzy najwyraźniej nie doceniają Traladarskich rumaków, mi wystarczy 100 oraz koń wierzchowy z twojego stada którego wybiorę. - Gregor spróbował zamknąć negocjacje.
- Też mamy łódź - Oosa rozpoczął nowy wątek, kiedy negocjacje zostały już zamknięte - tylko musielibyśmy doprowadzić ją do użytku. Może wolisz, żebyśmy płynęli na swojej łajbie? Moglibyśmy zabrać kilku ludzi i eskortować twoją od przodu lub od tyłu -Albo wziąć część ładunku - zaproponował.

-Nie daję zaliczek - Stefan popatrzył na Oosę - nie jest to kwestia, że wam nie ufam. To kwestia, że nigdy tego nie robię i robić nie będę. Taki mój zwyczaj - odparł szlachcic. -Nie jest to konieczne. Mam swoją łódź, czerwoną barkę, którą wynająłem aby przetransportowała nas w górę rzeki.Nie będziecie też sami, a łódź musi być specjalnie skonstruowana, aby móc przewozić konie. Raczej...nie macie takiej łodzi - ocenił szlachcic - To co, mamy chyba układ? - wyciągnął rękę do awanturników dobijając targu.


Zanim Oosa podał rękę, spytał się jeszcze:
- Powiedz jeszcze, czego możemy się spodziewać na tej trasie.
- W obecnej chwili? Wszystkiego. Widzicie co się dzieje. Gobliny i wszelkie inne plugastwo wyłazi z gór i lasów i ciągnie w dolinę. Słyszałem, że z okolicznych wiosek już wcześniej ginęli ludzie. Pojedynczo, czasem nawet po kilku. Chyba szykowało się to od jakiegoś czasu, widać, że baron całkiem zlekceważył swoje obowiązki - dodał już ciszej - jeśli jakaś większa horda zechce oblegać Calvinum, to nawet niespecjalnie będą się wysilać. Zagłodzą ten tłum bez problemu - wskazał głową na zbierających się za ostrokołem uchodźców - dlatego pomimo tej zawieruchy, zdecydowany jestem opuścić to miejsce i bronić się w swojej warowni jak zajdzie potrzeba. Sukiskyn ma mocną palisadę i jest na uboczu. Może nas całkiem ominą. W każdym razie konie staną się towarem cenniejszym niż złoto.

-Dobrze prawisz, nasze konie są cenniejsze niż złoto, a Baron kiepsko przygotował miasto do obrony, nie zna naszych ziem jak to Thyatiańczycy -Gregor skinął głową zadowolony że Stefan ma takie poglądy na sprawy jak on, po czym podał mu rękę.
-No to wygląda na to, że mamy umowę.

- Przynajmniej wiemy już czyje są te trebusze. Ale boję się teraz o dzieci… Zostawić je w rękach ludzi to jedno, ale gobliny to inna sprawa. Biegnijmy do dzwonnika, załatwmy tę sprawę i wracajmy. Albo się rozdzielmy - rzekła kapłanka, mimowolnie czyszcząc maczugę z krwi. - Dobrze się czujesz, Auroro? Gratuluję ci przemiany! Nie znam się może na tym, ale pierwszorzędna jak dla mnie - dodała, uśmiechając się kojąco.
Aurora spojrzała na truchło worga, któremu jako pająk odgryzła kawałek łba. Na samą myśl o tym druidce zrobiło się niedobrze.
- Dzię… dzięk. - odparła, starając nie osunąć się przy tym na nogach pod wpływem targających nią emocji.
- Dasz radę sama chodzić czy powinnam ci pomóc przez jakiś czas? - spytała aasimarka.
- Dam, dam… Co prawda znowu mam tylko dwie nogi, ale powinnam sobie dać z nimi radę - druidka odparła, uspokajając się nieco.
- Uff, było blisko - westchnął kobold - Znowu przerośnięte pająki? Nie nabrałaś niechęci po ostatnim razie? - zachichotał, lecz ponownie spoważniał, dodając - Choćmy czym prędzej do tej wieży i zwijajmy się stąd.
- Do walki z takim? Owszem, ale w sumie dzięki tamtemu doświadczeniu, wiem do czego taki pająk jest zdolny i jak te zdolności wykorzystać. - Aurora odpowiedziała na pytanie kobolda. - I racja, ogarnijmy tą wieżę jak najszybciej, bo nie chciałabym znowu natknąć się na te “pieski”.
- To było świetne. - Daivyn z uznaniem pokiwał głową. - Jeszcze trochę i polubię pająki. - Wytarł ostrze miecza w sierść worga. - Świątynia i dzwonnik, czy wieża? - usiłował wyjaśnić rozbieżności między propozycją Alladien a pozostałej dwójki.
- Pewnie parę goblinów pilnuje, by biedak dzwonił i dzwonił - dodał. - A może to nie trebusze, tylko gobliny wynajęły jakiegoś olbrzyma? - spytał, jako że używające machin oblężniczych gobliny jakoś nie mieściły mu się w głowie.
- Dzwonnik. Zwyczajnie dzwonnik. Po to tu przyszliśmy, z całym szacunkiem - westchnęła aasimarka. - I jak dla mnie to trebusze. Te kamienie raczej wyglądają na takie, co musiały lecieć po łuku, a kto miota kamienie po takim łuku? No i dzieci razem z niedźwieżukami pewnie coś by o gigantach wspominały.
W końcu zobaczyliście fronton świątyni. Dwie rzeźby przedstawiające bogów zwróciły waszą owuwagę. Pierwsza, przedstawiała znajomą już z grobowca kobietę trzymającą łuk w jednym ręku, a w drugim sękaty, pokrzywiony w kilku miejscach kij. Jednak kaptur jej szaty był tym razem opuszczony, a czapa lub hełm z rogami jelenia zdobiły jej głowę, podkreślając surowość zasępionej twarzy, którą artysta jakby dodatkowo chciał podkreślić.
Drugie bóstwo było męskie. Odziany w szaty mężczyzna, trzymający znak wschodzącego słońca wyglądał Alladien na znanego jej Ixiona, ale zauważała w rytach pewne różnice. Być może był to Halav, lub Zvirchev... ale czy owe bóstwa Traladan mogły mieć cokolwiek wspólnego z waszymi bóstwami, to był raczej problem dla teologów, nie awanturników. Drewniany budynek miał podwójne odrzwia, otwarte teraz na oścież. W ciemności widzieliście poprzewracane ławy, podwyższenie stanowiące rodzaj sanktum, a za nim drewniane schody prowadzące zapewne na dzwonnicę. Hałas był w tej chwili już ogłuszający.
Aurora pierwsza weszła na kręte, drewniane schody na dzwonnicę, przechodząc pomiędzy porozbijanymi ławkami. Tu i ówdzie walały się kępy siana, najpewniej z rozprutych sienników, bo ich skrawki zaścielały podłogę. Zamknięte drzwi po obu stronach głównej nawy najpewniej były jakimiś pomieszczeniami dla kapłanów.
Schody wyszły w końcu na dzwonnicę. Elfka stanęła zaskoczona, widząc przedziwny widok.
Dwa gobliny, uwieszone na linie od dzwonu po prostu się bawiły, albo być może nie były w stanie przerwać zabawy. Ale jednak chyba autentycznie sprawiało im to radochę.
- Jeaaaaa! Beedo buja! - wrzeszczał jeden - Juhuuuuu! Vark też! - wrzeszczeli jeden przez drugiego i huśtali się na linie, nie zwracając uwagi ani na was, ani na nic innego. Najpewniej ich małe móżdżki były już całkowicie otępione hałasem.
- Ja nie wierzę… Mnie już chyba nic w życiu nie zdziwi… - powiedziała zszokowana druidka wpatrując się w nietypowy obrazek.
Których to słów idący za nią Daivyn z oczywistych powodów nie usłyszał. Dotknął ramienia elfki, by przyciągnąć jej uwagę, po czym sięgnął po miecz.
- Ty lewego, ja prawego? - Do słów dodał odpowiednie gesty. - Czy ich zostawimy...? - Wskazał na dziewczynę i siebie, po czym pokazał na schody. W odpowiedzi Aurora wyciągnęła sejmitar.
Elfy skoczyły ku nieświadomym swego losu goblinom, którzy w ostatniej chwili zorientowali się jakie niebezpieczeństwo im grozi. Obaj zeskoczyli ze sznura dzwonu, i próbowali dopaść leżącej na podłodze broni. Błysnął miecz elfa i szabla druidki, trysnęła czarna jucha i po chwili oba gobliny leżały na podłodze dzwonnicy z porozcinanymi żyłami.
Daivyn szybko przejrzał tobołki byłych dzwonników, po czym ruszył po schodach na dół.
W pierwszym tobołku znajdowały się trzy puste fiolki, z korkami na których wytrawiono jakiś kościelny symbol. Najpewniej znajdowała się tam woda święcona, w obecnej chwili fiolki zostały opróżniona. Elf wyciągnął także “Bieda skrzynkę” bo tak było oznaczone to znalezisko, zawierające piętnaście srebrnych monet z podobizną jakiegoś nobila, i trzydzieści siedem miedziaków z symbolem kłosa.
Drugi tobołek wydawał się nieco cięższy, ale poza bezwartościowymi bibelotami w stylu dziurawego buta, pękniętej, pustej butelki bez denka, czy kawałka pękniętej nogi od krzesła, elf znalazł symbol przedstawiający kobietę z łukiem i laską, misternie zdobiony i trzy kawałki kadzidła, nietknięte i nieużywane. W międzyczasie dzwon, na którym bujały się dwa gobliny powoli zatrzymał się, milknąc.
Puste fiolki nie były Daivynowi do niczego potrzebne, podobnie jak i kadzidło, jednak elf postanowił je zabrać, podobnie jak i symbol, przedstawiający (zapewne) Petrę. Miał zamiar całe to "bogactwo" wcisnąć kapłance, która - jego zdaniem - powinna z tego zrobić lepszy użytek, niż on czy gobliny. Pieniądze natomiast schował do sakiewki, z zamiarem podzielenia się nimi w późniejszym terminie. Miał też nadzieję, że na monetach znajdą się jakieś napisy, które pozwolą im się zorientować, w jakież to krańce świata trafili.
Po chwili doszedł do wniosku, że podobne informacje mogli już dawno temu wyciągnąć z dzieci. Tyle tylko, że nikt nie pomyślał o takim drobiazgu…
- Skoro już sprawdziliśmy kto stał za wprawieniem dzwonów w ruch, to może wrócimy sprawdzić co z naszym “znajdkami”? - zapytała Aurora.
- Im szybciej, tym lepiej - odparł Daivyn, ruszajac po schodach w dół.
- I jak? - spytała kapłanka, widząc schodzące elfy. - Szybko wam to poszło.
- Dwa gobliny urządziły sobie huśtawkę - wyjaśnił Daivyn. - Wybiliśmy im z głowy takie zabawy - dodał. - Mam coś dla ciebie, ale to później. Teraz chyba idziemy po dzieci i w drogę, jak najdalej stąd.
Aasimarka skinęła jedynie głową na znak, że rozumie.
- Mówiłam, że to nie będzie żadna goblińska pułapka. To sprytne maszkary, ale za głupie na takie rzeczy. Niestety… Maruderzy jakich wielu na wojnie, co nie?
- Sprawdzę, czy czasem ktoś się jeszcze nie chowa w tej świątyni - powiedział Daivyn, gdy już się znaleźli na parterze. - Ludzie czasami mają dziwaczne zachowania.
Jak się okazało, nikt nie schował się pod łóżkiem ani w szafie, by w tym "bezpiecznym" miejscu przeczekać całe zamieszanie.
Po opuszczeniu świątyni Daivyn pospiesznie dołączył do pozostałych.
- No to możemy poinformować naszych podopiecznych, jak wygląda sytuacja w wiosce - powiedział, rozglądając się na wszystkie strony w poszukiwaniu ewentualnych niebezpieczeństw.
Powrót do krzaków, w których ukryły się dzieci nie był jakiś wybitnie trudny
- I co? Został ktoś we wiosce? - dopytywał się chłopak z nadzieją w głosie. - Znaleźliście może nasz dom? - dziewczynka patrzyła załzawionymi oczami na Alladien.
- Nie znaleźliśmy nikogo o przyjaznych zamiarach. Tylko gobliny i worgi. Niestety, nie możemy przeszukać teraz wioski, to zbyt niebezpieczne. Musimy natychmiast zawrócić - odparła aasimarka.
- Wszyscy mieszkańcy opuścili wioskę i ruszyli w góry - dodał Daivyn. - A my musimy ruszyć do Calvinum. Tam macie rodzinę.
Dzieci nie odezwały się więcej, słysząc stanowcze argumenty awanturników. Widać jednak było, że były smutne i rozczarowane. Zerkały też na północ, w nadziei, że ktoś z ich wioski pojawi się może w ostatnim momenciem, zanim nie odejdą wraz z obcymi w sumie osobami gdzieś na południe.
- Kto idzie jako pierwszy? - spytał Daivyn.
- Ja pójdę, po to byłam szkolona - rzekła kapłanka.
- Ja mogę iść za dziećmi. - zaproponowała Aurora.
- To ktoś z nas będzie musiał ich trzymać za ręce. - Daivyn spojrzał na Keeka, który przytaknął elfowi.
- A to nie dadzą rady iść same? - spytała elfka.
- Po ciemku mogą mieć pewne trudności, gdy będziemy szli przez las - odpowiedział łucznik.
- A tak… - Spojrzała na dzieci. - Zapomniałam, że ludzie nie widzą po ciemku.
- Dumitru, kto rządzi w tym kraju? - Elf zadał pytanie, które powinien był zadać już dawno temu.
- Rządzi Baron - odparł młodzieniec.
- Jak się zwie? Ma z pewnością imię i rodowe nazwisko? - Daivn zadał kolejne pytanie. - I jak zwie się ten kraj?
- Traladara - chłopak wzruszył ramionami - od zawsze się tak nazywał.
- Kraj czy baron? - spróbował uściślić elf. - Pamiętaj, że jesteśmy tutaj obcy.
- Kraj. Nie znam imienia barona. Całe życie spędziłem we wiosce. Odpowiadaliśmy przed sołtysem. On był z rodziny Tresow. Vasilij. Duży, barczysty. Służył w wojsku - chłopak nie wydawał się być zainteresowany, kto nimi władał. Jak większość chłopstwa.
Daivyn nie miał już więcej pytań.
Gdy mieli już ruszać, profesor zwrócił się do chłopaka:
- Dumitru, złap proszę siostrę za rękę. Świetnie, teraz złap moją. Pójdziemy powoli, jeden za drugim, stawiajcie ostrożnie kroki i nie puszczajcie swoich rąk, choćby nie wiem co! - poinstruował dzieci Keek. W drugiej ręce kobold mocno ścisnął swój bicz.

Łowisko, z którym przedsiębiorca miał problem widoczne było z przystani, w której stała wasza wiosłowa łódka, powierzona przez Dimitrija. Miejsce, gdzie rzeka Volaga zbiegała się z rzeką Szuturgą miało bardzo zdradliwy nurt, ale były miejsca w pobliżu brzegu, gdzie ryby lubiły się gromadzić. Tam też widać było tyczki na sieci, które jakieś tajemnicze stworzenia rwały co kilka dni, przynosząc straty przedsiębiorcy.
Nurkowanie awanturników dało ciekawe rezultaty. Na dnie leżało ciało, najpewniej giganta, które przyciągało wiele ryb z okolicy, głównie drapieżnych ,ale jak to mówią, ryba nie pogardzi niczym. Truchło giganta, w połowie oczyszczone już z gnijącego mięsa wyglądało na oko na kilkutygodniowe. Równie ciekawe było jednak dno dokoła giganciego trupa. Niezwykłe są bowiem niemalże ludzkie ślady, mnóstwo śladów idących po dnie niczym w jakimś niezwykłym korowodzie, a które szły w kierunku niewielkiej, podwodnej jaskini, zarośniętej przez kołyszące się w rytmie nurtu wodorosty.
W świetle magicznego światła czarodzieja można było dostrzec błysk metalu w pobliżu wejścia do jaskini. Niewątpliwie, była to strzałka do rzucania, najczęściej stosowana przez jakieś istoty parające się łowiectwem.
Tetotecko podpłynął do strzałki kryjąc się w wodorostach. Chwycił ją i zaczął jej się bacznie przyglądać. Potrafił używać takich strzałek, ba potrafił takie zrobić i zajęłoby mu to tylko chwilę. Ta była jednak inna, nie taka jak robi jego lud. Przyglądał się dokładnie, jak zrobiony był grot, drzewiec i lotki strzałki. Jakie narzędzia mogły być użyte do jej wykonania, oraz z jaką precyzją.
Strzałka nie wyglądała na rzecz wytwarzaną przez ludzi, ani nikogo z powierzchni. Grot z metalu, topornie wykuty, ale cała reszta zrobiona z materiałów mogących się łatwo dać zastapić, niemalże niedbale zrobiona, gdyby nie minimum staranności, aby w ogóle w coś można nią było trafić.
Ślady stóp były bose. Co ciekawe, nie było widać między palcami śladów błon pławnych.
Tetoteco myślał. Szybko i intensywnie, jak pewnie nikt go o to nie podejrzewała. Całość nie układała się ze sobą. Podpłynął nieco do powierzchni wody by mieć powietrze do nucenia zaklecia. Odprawił dziwny rytuał i jego żółte oczy znikły a w ich miejscu pojawiły się dwie kula przyominające nocne niebo, pełne gwiazd i mgławic przecinających bezkres przestrzeni. A potem zanurkował by jeszcze raz przyjrzeć się gigantowi oraz jaskini.
Czarodziejowi wydawało się, że wyczuwa delikatną emanację magiczną z głębi podwodnej jaskini. Podpłynął najbliżej jak się dało, przy samym dnie ukryty z boku w wodorostach. Z jego pióropusza wypełznął powoli podłużny kształt jego chowańca i popłynął sprawdzić co kryje się dalej w jaskini, również ostrożnie, bliżej brzegu. Spoglądał teraz przez zmysły zwierzęcia, które zapuściło się na trzydzieści stóp w głąb jaskini.
Krótkie, podwodne przejście kończyło się niewielkim jeziorem, nad którym rozpościerała się jaskinia. Na brzegu znajdowało się coś w rodzaju widocznego w bladym świetle słońca ołtarza, będącego kupą kamieni, pokrytych jakąś dziwną, żółtą mazią, i tajemniczymi symbolami. Brzegi dookoła jaskini były ocienione, miejscami strome, niczym skalne półki. Za ołtarzem widać było przejście, najpewniej na powierzchnię, bo stamtąd właśnie wpadało światło oświetlające ołtarz i niewielką część jaskini. Wąż płynął powol, a Tetoteco korzystał z jego lepszych zmysłów, mógł widzieć coś co byłoby niewidzialne w normalnych warunkach. Opływał jaskinię, aż w końcu skierował się w stronę brzegu i ołtarza. Przyglądał się ostrozniem szukając mejsca żeby przemykać niezauważonym.
Wąż czarodzieja zaczął płynąć wzdłuż brzegu. Wtem coś plusnęło obok niego, potem znów, a potem czarodziej brutalnie został odcięty od zmysłów chowańca, czując jego odejście.
Jaszczur wrócił na powierzchnię, opisując pozostałym to co zoabczył.
- Były tsszy udesszenia cssonajmniej. Najpewniej takie sstrzałki. - Podniósł wcześniejsze znalezisko.
- I zapewne jest tesssz drugie wejssście. Tam ssświeciło ssświatło.
- Jesteś w stanie je znaleźć od strony lądu? - spytał Oosa.
- Powinienem, nie dokładnie, ale mussi być gdziessś nie daleko. Wiemy czssego ssszukać i gdzie. To nie będzie problem. O ile nicss nie sstrzesze wyjścia.
- A Gregor jest w stanie według ciebie przepłynąć do jaskini? - tryton zadał drugie pytanie.
- Musssiał by nurkować ss łódki, ale tak, da sssobie radę.
Po czym mag zaczął rozglądać się gdzie mogłoby być to drugie wejście, próbując ustalić generalny kierunek. Seafoama przeszedł dreszcz na myśl o nieznanym niebezpieczeństwie czającym się pod wodą.
- Powinniśmy tam wpłynąć - zaproponował Oosa. - Wykorzystać nasze przewagi. Tamto wejście może być dobrze ukryte, strzeżone albo stanowić pułapkę samo w sobie, gdyż jest większe ryzyko, że ktoś może je przypadkiem odkryć. Gregor, nie obawiaj się, popłynąłbym z tobą przodem. Jakieś piętnaście stóp za mną Seafoam, a Tetoteco jeszcze dalej i najlepiej w ukryciu lub za osłonami. Jeśli zaczną w nas rzucać tymi strzałami - rycerz wskazał na znalezisko jaszczuroluda - jestem w stanie przywołać mgłę, która ich oślepi. Kiedy będą zdezorientowani i zajmą niekorzystne pozycje, my wyjdziemy na brzeg jaskini i zaczniemy walczyć.
- Tsszeba uwasszać na to csso kryje ssię w cieniu. Będą potsszebane moje śświatła.
- Tak - przytaknął Oosa. Wręczył oszczep Gregorowi. - Masz, na wypadek walki pod wodą.
Gregor spoglądał z ciekawością prawie graniczącą z podziwem na umiejętności podmorskiej eksploracji jego kompanów. Przyjął oszczep od trytona-rycerza.
-Dziękuje, myślę że dam radę podpłynąć, pewnie od strony lądu mogą się nas bardziej spodziewać, chyba że ten stwór czarodzieja ich ostrzegł, ale pewnie nie wiedzą z czym mają do czynienia. - Stwierdzil.
Tetotecko zaciągnął resztę nad drugi brzeg by przyjrzeć się wstępnie, co znajduje się tam gdzie w teorii powinno być wejście. Nie musieli zaglądać do środka, raczej powoli obejść teren dookoła w poszukiwaniu śladów. Do samej jaskini postanowili wszak wejść od strony wody.
- Jak już rzucimy okiem na drugie wejście - zaczął Oosa w trakcie obchodu dookoła jaskini, trzymając ustalony szyk - wróćmy do Dimitrija i poinformujmy go o wszystkim, czego się dowiedzieliśmy. Dopiero wtedy podejmijmy kolejne działania. Czas nas nie nagli.
Seafoam skinął głową.
- Racja. To coś gnieżdżące się w jaskini raczej nigdzie się nie wybiera. Tyle sieci do rozerwania w okolicy - wzruszył ramionami i szedł za Oosą, paranoidalnie rozglądając się dookoła.
- I tylu rybaków - dopowiedział żartobliwie Oosa. - Nasz, jak to tutaj mówicie, chlebodawca powinien wiedzieć, że w bezpośredniej okolicy jego łowiska są takie jaskinie i powinien umieć je bez trudu odnaleźć. Natura przecież nie znosi próżni. Dimitrij będzie musiał umieć pozbyć się kolejnych ewentualnych zagrożeń, kiedy nas już tu nie będzie. Może sam fakt istnienia takiej groty wystarczy, żeby pomyślał o przeniesieniu łowiska lub o zawaleniu podziemi w jakiś sposób - rozważał rycerz. Perfekcjonistyczne zapędy nie pozwalały mu ograniczać się tylko do perspektywy krótkookresowej. Po zaliczeniu wtopy podczas audiencji u barona jego niepowierzchowność w wykonywaniu zadań zdawała się jeszcze bardziej nasilić, gdyż zrozumiał, że na lądzie jest póki co nikim i na szacunek tutejszych musi zasłużyć tak jak każdy inny. Gdyby nie był wędrownym paladynem (wolał to określenie od uchodźcy wojennego), a osobistym strażnikiem takiego Dimitrija, przez potrzebę sumienności pilnowałby również jego bliskich, jego wody pitnej, jego jedzenia, jego środków do życia i wszystkiego, co byłoby mu drogie. - Ktoś z jego ludzi powinien tu z nami przyjść i zapamiętać drogę do jaskini zanim tam wejdziemy, tfu, wpłyniemy - poprawił się. Zamierzał zaproponować przedsiębiorcy ten pomysł przy najbliższym spotkaniu.

Awanturnicy spróbowali zlokalizować wejście do jaskini od strony lądu. Musieli wpierw sforsować strome, acz nie niemożliwe do wspinaczki brzegu rwącej rzeki. Potem musieli znaleźć odpowiedni zagajnik na przedłużeniu potencjalnej jaskini. Z dosyć dużą dokładnością wyliczył to lotny umysł Tetoteco, i po chwili czarodziej znalazł mniejszy strumyk, wypływający gdzieś z głębi gęstego lasu i wpływający do rzeki. Korzystając z tak sprytnie wyliczonego punktu, po pewnym czasie, który stracili na przedzieranie się przez ciężko dostępny teren zarośnięty w dodatku gęstymi krzakami dotarli do niewielkiego zagłębienia w formie pęknięcia w skale, również zarośniętego roślinnością a przez to bardzo trudno zauważalnego. Czarodziej potwierdził, że to najpewniej było miejsce, którego szukali. I kiedy bohaterowie spostrzegli ciemniejszy punkt stanowiący wejście pod ziemię, usłyszeli hałasy dobiegające ze środka jaskini – coś, jakby szwargotanie w tajemniczym języku. Niewątpliwie, istoty które znajdowały się w środku znały jakąś mowę i były na tyle inteligentne, aby się komunikować ze sobą.
Nie dane wam jednak było długo przysłuchiwać się tym odgłosom, bo nagle zabrzmiał w pobliżu gwizd, który wyczulone na muzykę ucho barda rozpoznało jako dźwięk z gwizdka sygnałowego i już po chwili powietrze wypełniło się szumem i gwizdem przedmiotów zgoła innego rodzaju...
Pociski z proc i niewielkie strzałki które leciały w waszą stronę, rozbijając się o pobliskie drzewa i krzaki ciskane były przez przedziwne istoty, wyglądające nieco jak krzyżówka gnoma z chomikiem, o gładkiej skórze i czarnych, sterczących kudłach.
Ich bojowe okrzyki, brzmiące bardziej jak kichnięcia i pojękiwania brzmiałyby bardzo zabawnie, gdyby nie przedmioty które leciały właśnie w waszym kierunku.

Oosa wypatrzył xvarta objuczonego dziwnymi utensyliami. Spodziewawszy się czarnej magii, ujawnił się. Wybiegł kilka kroków przed skałę, wymówił kilka sylab i wskazał palcem pokurcza. Kiedy otoczyła go magiczna mgła, rycerz rzucił się za osłonę i wydobył oszczep, oczekując lepszego momentu na atak. - Zabijcie czarnoksiężnika! - syknął do kompanów.
Szaman zatopiony w gęstej mgle zaczął wykrzykiwać klątwy w kierunku biegnącego paladyna.Gregor: Gregor dzięki latom szkolenia, otrząsnął się szybko z zaskoczenia, oceniając sytuację. Jeden z tych karzełków, którego Oosa otoczył magiczną mgłą wyglądał na czarownika, trzeba więc się było go jak najszybciej pozbyć.Broń Gregora świszcząc spadła z mlaśnięciem na głowę szamana. Gdyby nie jego piski, ciężko byłoby wyłowić go z mgły. Wokół wojownika jednak zakłębiły się małe paskudy, korzystając z okazji, że wszystko otaczała gęsta mgła wyczarowana przez Oosę.
Seafoam napiął łuk i trafił w szamana, odkrytego przez rzędnącą mgłę.
Xvarty ruszyły na awanturników ze wszystkich stron wyjąc i jazgocząc coś w swoim języku. Kręciły nad głowami swoimi procami, i po chwili w powietrzu zaroiło się od kamiennych pocisków, ciskanych przez prymitywne stworzenia. Dwa pociski uderzyły w plecy Gregora, kalecząc go lekko.Dwa Xvarty obrały sobie za cel Oosę, ale chybiły okrutnie, kamienne pociski odbiły się bezsilnie od głazów, za których paladyna ledwie było widać. Jeden Xvart spróbował uderzyć Gregora krótkim mieczem co nawet mu się udało. Stopa wojownika posmakowała stali Xvarta, który odtańczył taniec zwycięstwa, trzech Xvartów idących od strony barda wywijało nad głową swoimi procami. Jeden posłał pocisk w niebo, najwyraźniej na chwałę swojemu bogowi, bo ilość przekleństw jakie wydał z siebie po tym wyczynie była znaczna. Dwóch trafiło w barda. Jeden pocisk uderzył barda w ramię, jednak drugi trafił idealnie w czoło. Tetoteco słyszał kolejne cztery istoty prące od południowej strony, najwyraźniej dodające sobie animuszu dziwnymi gwizdami i jęknięciami.
Jaszczur nie czekał. Podązył za Ossą i posłał trzy małe gwiezdne pociski w stronę szamana Xvartów. Wiedział jak to się skończy, widział w gwiazdach ten fragment walki. Zajął pozycję gdzie paladyn mógł go bronić a tym pokrakom ciężej go trafić.
Magiczne pociski trzeszcząc pofrunęły wysoko i uderzyły z całą siłą w szamana, który zachwiał się na nogach, zamroczony siłą ciosu. Jego czarne kudły na głowie nastroszyły się od wybuchu energii a oczy rozszerzyły się z przerażenia, a może z wściekłości. Krew ciekła mu z nosa i z ust i widać było, że bardzo poważnie odczuł atak jaszczurzego magika
Oosa wspiął się na skałę i rzucił oszczepem, który jednak pofrunął o wiele za krótko, wbijając się gdzieś pomiędzy nim a plecami Gregora. Podmorski rycerz syknął i - zauważywszy procarzy huśtających coraz szybciej nałożonymi kamieniami - padł brzuchem na skałę. Szaman wydawał się przerażony, ale nie chciał ustąpić pola. Rozcapirzył palce obu dłoni, składając je obie i łącząc kciukami, skierował na atakującego Gregora i wydukał jakieś tajemne słowa, które Tetoteco rozpoznał jako zaklęcie płomiennych rąk. Po chwili struga ognia ogarnęła wojownika. Gregor skrzywił się, czując wbijające się strzałki, na szczęście odpowiednio ustawił i zbroja zaabsorbowała główny impet uderzeń. Potem jednak ogarnął go płomień bijący z rąk szamana, krzyknął z bólu i odsunął się na bok osłaniając tarczą przez śmiertelnymi poparzeniami, wściekle uderzając młotem w maga. Cios wojownika zdjął głowę szamana z jego brzydkich ramion. Gregor, zbierając siły, z furia chwycił głowę szamana i wzniósł do góry by widziały ją pozostałe potwory.
Seafoam podążył za Tetoteco i paladynem, napinając swój łuk. Strzała wypuszczona przez niego wbiła się w gardło jednego z Xvartów, zabijając go na miejscu. Xvarty oblazły wojownika niczym wszy kudłatego psa. Zwinne bestie wywijały krótkimi mieczami zachodząc wojownika raz z jednej, raz z drugiej strony. Grad pocisków z proc sypał się bezustannie. Gregora trafił jednak tylko jeden pocisk, przebijając grubą zbroję. Reszta idących od południa Xvartów nie wykazywała się celnością. Pociski gwizdały nad głowami czarodzieja i barda, nie czyniąc im szkody, choć zza załomu skalnego ujrzeli już rozwrzeszczaną bandę Xvartów, szykujących broń do ataku.
Tetoteco czekał tylko na to aż zbiorą się tak w jednym miejscu. Wokoło niego wirował srebrny pył, niczym pierścienie wokół planety. Zbiły się niczym małe asteroidy, najpierw w małą kulkę a potem większą, aż z pasa nie pozostało nic oprócz małego świecącego obiektu który powędrował w grupkę, by nad nimi rozbłysnąć i objąć ich pyłem. Następnie poszedł nieco dalej. Zaklęcie czarodzieja spowodowało, że dwóch niebieskich wojowników Xvartów zaczęło ziewać, po czym klapnęło cicho na ziemię, donośnie chrapiąc. Reszta wybauszyła oczy, i zaczęła się śmiać z niedoli swoich towarzyszy.
Przez myśl Oosy przebiegło, że walka, w którą się wdali, była równie kapryśna jak natura Manwary. Poczuł się niesiony falami burzliwego oceanu. Uderzył w małżopodobną tarczę, wypowiedział słowa błogosławieństwa zagrzewającego do walki i zeskoczył ze skały, gotowy do szaleńczego boju.
Gregor widząc, że jest otaczany, spróbował wycofać się w stronę trytona, po drodzę taranując zagradzającą mu drogę paskudę. Cios wojownika rozpołowił Xvarta na dwie części. Na młocie wojownika przylepiły się jakieś resztki trzewi niebieskiej istoty. Xvart który zachodził wojownika z drugiej strony widząc jego ucieczkę próbował wbić miecz w jego stopę, ale jedynie spulchnił ziemię w miejscu, które przed chwilą zajmował Gregor.
Seafoam przeszedł za skałę, zbliżając się do awanturników. Brzeknęła cięciwa jego łuku i kolejny Xvart padł przebity strzałą barda
Dwóch wojowników Xvartów podążyło za uciekającym Gregorem, próbując zakłuć go mieczami, ale ich niewielka broń odbijała się od twardej stali, z której zrobiona była jego kolczuga. Pociski z proc jednak sypały się niczym grad. Gregor ugodzony został kolejnym pociskiem, Seafoam został trafiony jednym pociskiem. Tetoteco rozpoznał moment zapisany w gwiazdach gdy bard upadł na ziemię, nie musiał patrzeć gdzie są przeciwnicy, widział już co zrobił. A dokładniej co zrobi. Wspiął się na skały i skoncentrował moc niebios. Jego ciało otoczyły błyskawice które uderzyły w niespodziewających się Xartów. Huknęło, kiedy czarodziej uwolnił zaklęcie. Jeden z Xvartów został dosłownie zdmuchnięty przez falę grzmotu. Pozostali stali z wybauszonymi oczami, najwyraźniej ogłuszeni, z włosami tlącymi się od pioruna i postawionymi na sztorc od gwałtownego wyładowania. Ich ciała wydawały się popalone i posiniaczone od nagłego uderzenia zaklęcia. Czarodziej kłapnął jedynie szczęką przed jednym z Xvartów, który wciąż kiwał się po rzuconym zaklęciu, przez co ciężko było wymierzyć ugryzienie
Oosa ze świstem opuścił miecz na główkę najbliższego xvarciego małpoluda, krzycząc do rannego Gregora: - Stań za mną! - Atak paladyna był skuteczny. Kolejny Xvart padł na ziemię, rozcięty mieczem podwodnego rycerza. Nie zatrzymując się ani na chwilę, Oosa okrążył drugiego z xvartów. Żałosny potwór znalazł się między młotem Traladańczyka a mieczem Podmorzanina, szykując się na śmierć.
Gregor ujął swój młot mocno i opuścił go na niebieskiego wojownika Xvartów. Śmierć potworka była szybka i spektakularna, kiedy jego czaszka niemalże weszła w środek korpusu, a ten niemalże rozleciał się pod impetem ciosu
Xvarty stojące przed paladynem i wojownikiem przerażone rzezią, którą urządzili im zbrojni ograniczyli się do ostrzału ze swoich proc. Cztery pociski załomotały w pancerz paladyna, nie czyniąc mu jednak że krzywdy. Wojownicy potraktowani przez Tetoteco zaklęciem zamierzali się na nim zemścić. Zwinnie otoczyli czarodzieja, i zaczęli kłuć go krótkimi mieczami, bezlitośnie obnażając jego słabości w walce wręcz.
Czarodziej wbił strzałkę w ramię przeciwnika, posyłając go na ziemię.
Trzeci oszczep Oosy świsnął w powietrzu. Osłoniwszy twarz tarczą, rycerz wycofał się do swoich - Trzymajcie się blisko mnie, a na pewno wyjdziemy z tego cało! Do boju Gregor! Oszczep wbił się w gardło przeciwnika, który padł martwy na ziemię. Gregor, z trudem stojący na nogach, szybko ocenił sytuację - udało im się im przerzedzić szeregi przeciwnika, ale on i czarodziej byli ciężko ranni, a Seafoam padł. Trzeba było szybko pozbyć się tych za skałą jednocześnie osłaniając się przed strzelcami. - Halavie prowadź moją broń! - zawołał, idąc z odsieczą czarownikowi.Cios Gregora położył kolejnego wojownika Xvartów.
Xvarty które strzelały z proc, zaczęły cofać się w stronę widocznego w oddali wejścia do jaskini, wciąż ciskając swoje pociski w stronę awanturników. Gwizdały jednak tylko niegroźnie w powietrzu. Z kolei walczący z czarodziejem i zaatakowany przez wojownika ostatni Xvart wysmyknął się zwinnie obu walczącym i szybko pomknął między skały, mijając swoich uśpionych kamratów.
Tetoteco nie zamierzał odpuszczać, pomknął między kamieniami pu puściła na plecy uciekającego ognisty pocisk, niczym kometa pędząca na ostatnie spotkanie z planetą.Pocisk czarodzieja pomknął na spotkanie Xvarta, który zniknął w obłoku iskier i pyłu.
Podmorski rycerz nałożył uzdrawiające dłonie na umierającego Dalianthola. Kiedy nieszczęśnik otworzył oczy, tryton powiedział z uśmiechem: - Twoja rodzina ma już u mnie podwójny dług - po czym przytrzymał go delikatnie otwartą dłonią. - Jeszcze nie wstawaj - Oosa omiótł okolicę złowrogim spojrzeniem. W dłoni trzymał ostatni z oszczepów. Xvarty wycofały się jednak bezpiecznie do jaskini, jęcząc i piszcząc w niebogłosy.