DOSKONAŁOŚĆ

Destiny zbliżał się Doskonałości i… od razu było widać, że to miasto różniło się od Rigus. To nie miało murów… żadnych. Rozrzucone budynki i wieże przypominały piękne dzieła sztuki łączone złotymi “rzekami” ulic. Nie oznaczało to jednak, że miasto było bezbronne. Krążyło bowiem nad nim kilkanaście lewitujacych fortec, marmurowe mury zamków pełne były katapult i balist. I zapewne obsadzone licznymi załogami. Z tego co niziołek się dowiedział od Tanegris, każdy zamek należał do jakiegoś potężnego paladyna. Także takich rycerzy oddanych dobru było pełno i w samej doskonałości.
Gdy latający okręt zbliżał się do miasta drużyna dostrzegała więcej szczegółów. Między innymi liczne latające kule światła, tam i z powrotem. Archony latarnie pełniące rolę zarówno zwiadowców jak i posłańców. I wszędzie wypatrujące zła.
Diabliczka jednak radziła się tym nie przejmować. W Doskonałości dobro też jest doskonałe, nikt tu nie zaatakuje złych istot. Nikt ich nie obrazi, nie sprowokuje. Tu “zabija” się dobrem i byciem miłym aż do bólu. Wystarczy po prostu być grzecznym, bo choć tutejsi paladyni nie uderzą pierwsi, to z radością zareagują na wszelki przejaw łamania prawa karając winnych. A i złe oraz stojące po stronie chaosu muszą uważać na kieszonkowców, bowiem w Doskonałości działa złodziejska gildia.
Po tych wyjaśnieniach diabliczka rzekła z uśmiechem.
- No… to mnie czas. Skorzystam z okazji, by odwiedzić paru znajomych. Zakładam że godzina wystarczy mi na to, więc bądźcie cierpliwi i nie wyruszajcie beze mnie. A i nie martwcie sią waszym prześladowcą. Zabójca nie ośmieli się uderzyć tutaj na was. Paladynów z latających zamków świerzbią palce do walki i staną po waszej stronie w takim boju, a i w mieście jest dość archonów, którzy chętnie rozprawią się z bandytami. Tu dobro nigdy nie śpi, a sprawiedliwość jest nieuchronna.
- Kompletnie nie moje klimaty, ale potrzeba mnie ciągnie na drobne zakupy - Imra rzuciła nim diabliczka poszła. - Masz tu jakiś targ do polecenia? Albo sklepy?
- Jest tylko jeden targ… na środku miasta. A sklepy? Chyba wszystkie. Tu pracują solidni rzemieślnicy, aczkolwiek nie spodziewajcie się kupienia potężnych magicznych przedmiotów. W Doskonałości ich nie robią. Także i broni się tu nie produkuje.- zadumała się diabliczka wspominając.
- Sprawiedliwość jest nieuchronna, za wyjątkiem gildii złodziei - niziołek uśmiechnął się krzywo - to niesamowite jak przestępczość potrafi się zaadaptować nawet do takich warunków. Jak karaluchy.
- To bardziej skomplikowane. - wzruszyła ramionami rogata. - Złodziejska gildia jest tu czymś co kotwiczy to miejsce po tej stronie portalu, przez to jest czymś niezbędnym. Jeśli to miejsce stanie się za bardzo praworządne… to dołączy do góry Celestii po drugiej stronie portalu. Gildia… zapobiega temu.
- Niezbędny balans, coś musi być złe aby coś mogło być dobre. Prawo kontra chaos… uch. Ktoś się chce ze mną wybrać? - Imra spojrzała po reszcie nie oczekując zbyt wielu chętnych.
Cromharg oczywiście się zgłosił, natomiast duergarka splotła ręce pod biustem i mruknęła.
- Ja wolę zostać na statku. To miejsce jakoś… za dużo tych tu lataczy.
- Dobrze. Tylko nie przeszkadzaj innym - powiedziała z uśmiechem i uważnym spojrzeniem.
Duergarka tylko skinęła głową.
- Jeśli nasi pasażerowie chcą wyskoczyć, potowarzyszę im - niziołek wzruszył ramionami - Harranie, idziesz też? W sumie chyba mi wisisz piwo - mały wojownik mrugnął okiem.
Na słowa "piwo" ożywiła się i Suletu.
- Mogę i ja? - Spytała.
- Nawet bardzo duże - zgodził się zaklinacz. - Chodź z nami. Im nas więcej, tym weselej - odpowiedział na pytanie Suletu.
- Wskażesz mi drogę do biblioteki lub księgarza? - automaton zapytał Tanegris - Wspominałaś, że tanio sprzedają tu traktaty filozoficzne. A co do Łowcy, to nie dajcie się nikomu sprowokować - zwrócił się do towarzyszy - To kiepskie miejsce na bezpośredni atak, ale idealne, żeby podpuścić nas do zrobienia czegoś, co ściągnie na nas gniew tutejszych władz.
- To prawda, więc trzymajcie swoje nerwy na wodzy. Niemniej Doskonałość to nie to samo co Wytrwałość, tu sprawiedliwość nasycona jest dobrem.- odparła po namyśle bardka i dodała. - A co do księgarza, po prostu… wejdź do pierwszego lepszego sklepu. Jeśli chodzi o obsługę i ceny to zawsze możesz liczyć na uczciwość i solidność w każdym przybytku miasta. To w końcu przedsionek siedmiu niebios.
- Hm. - Wędrowiec zamilkł na moment - To może być… ciekawa odmiana. Jest tu jeszcze coś wartego zobaczenia lub interesującego?
- Najciekawsze to chyba są latające zamki, ale nikt cię tam nie wpuści. Możesz odwiedzić Forum, gdzie filozofowie kłócą się i debatują nad naturą dobra, prawa i cnót paladyńskich. Jest to amfiteatr z dużą ilością miejsc dla widzów… rozrywka za darmo, choć osobiście wykorzystałabym go na artystyczne występy. Poza tym czasem można dostać pamflety filozoficzne za darmo. - zadumała się diabliczka.
- Dziękuję. Rozejrzę się po mieście, a jeśli wystarczy mi czasu, spróbuję znaleźć was w karczmie - Wędrowiec spojrzał na załogę - O ile nikomu to nie przeszkadza.
- Z pewnością zdołasz nas znaleźć - powiedział Harran.

Imra & Cromharg

“Zła, zła, zła” Co chwilę kolejna świetlista kulka reagowała atakiem paniki na widok Imry. Z początku było to irytujące, potem męczące, a potem… nudne. Tanegris miała rację, dopóki Imra po prostu ignorowała latarnianych archonów jedyne co jej towarzyszyło to ich wrzaski. O dziwo, nic więcej. Nie było żadnych krzywych spojrzeń, żadnych mieczy wysuwanych ze spojrzeń, żadnych pogardliwych splunięć. Ani ludzie, ani anioły nie zachowywały się wobec agresywnie, czy nawet nieuprzejmie. Imra pytając o drogę otrzymywała grzeczne odpowiedzi, z ukrytym jedynie podtekstem, by jak najszybciej załatwiła swoje interesy w mieście i je opuściła. Oczywiście nikt jej nie popędzał, o nie… wszyscy rozumieli jej niefortunny stan i współczuli i mieli nadzieję, że się jej poprawi. Jakby jej poglądy i natura była niepełnosprawnością wymagającą uleczenia.
To doprowadzało wojowniczkę do wewnętrznego zagotowania się. Miała głęboki uraz do swojej rodziny za wieczne patrzenia na nią z góry i podobne traktowanie teraz sprawiało, że dość często z jej oczu leciały iskry. Podzieliła się nawet z Cromhargiem, w kilku soczystych przekleństwach co o tym wszystkim sądzi. Potem się uspokoiła. Przecież rozdeptała głowę w swojej wizji, nie musiała dać się trzymać przeszłości za gardło. Prostując się pozwoliła się swojej smoczej aurze nieco wylewać na zewnątrz. Mogła pogardzić tymi dobrotliwymi ignorantami jak oni ją. A przynajmniej tak ona to widziała. Zaczęła obrzucać ciężkim milczeniem i pustym spojrzeniem swoich rozmówców. Taki los przytrafił się też kupcowi w cukierni.
- Szukam czegoś co będzie smakować pseudosmokowi - powiedziała trzymając głowę wysoko ponurym, ale spokojnym tonem.
Mężczyzna spojrzał na kobietę ignorując kolejnego rozwrzeszczanego latarnianego archonta, który za cel swego istnienia wybrał informowanie świata że Imra jest zła.
- To jakiś młody, czy może dorosły… jaka płeć?- zapytał kupiec spokojnie.
- Jeśli dobrze pamiętam to samica. Raczej już dorosła - odpowiedziała po chwili namysłu.
Sprzedawca skinął głową i wyłożył na ladę małe miodowe ciasteczka posypane drobinkami brązowego cukru.
Imra pokiwała głową.
- Woreczek takich… tak z pięć garści.
- Zgodnie z życzeniem.- odparł kupiec i zabrał się za odmierzanie towaru. Bez pośpiechu i dokładnie, dbając o nieuszkodzenie żadnego z ciastek.
Kiedy kupiec tylko odmierzył odpowiednią ilość półęlfka zapytałą o cenę i rzuciła monetami czując narastające zmęczenie wrzeszczącym archontem.
- Którędy do kowala?
- Nie ma kowali w mieście, bo nie ma koni do podkucia… są pegazy, ale ich podkuwa się na zamkach. Ale są mistrzowie metalu, zajmujący się wykuwaniem metalowych części. Najbliższy mieszka dwie ulice na prawo stąd.- wytłumaczył sprzedawca.
Imra przez moment popatrzyła na kupca jak na idiotę, ale utrzymała język za zębami. Przynajmniej póki nie oddaliła się od jego stanowiska na tyle daleko aby nie usłyszał.
- Co za osoba myśli, że kowal jest tylko od końskich podków? - fuknęła do Cromharga idąc za wskazówkami.
- Hm…- zastanowił się Cromharg. - … taka która wie, że kowale tutaj nie wykuwają broni? Poza strażnikami i tymi archontami nikt nie nosi tu nawet noża przy pasie.
Półelfka tylko burknęła niezadowolona pod nosem.
- Pośpieszmy się, bo Wędrowiec wykupi wszystkie książki nim ja to zrobię.
Dotarła do wskazanego mistrza metalu, zajętego wykuwaniem klamek z pięknego srebrzystego stopu. Spojrzał na wchodzących, barbarzyńcę i wojowniczkę i nie przerywając roboty spytał.
- Czego wasze dusze pragną? Jeśli broni, to Doskonałość nie jest miejscem na takie zakupy.
- Ładnie tak zakładać? - półelfka zapytała z krzywym uśmiechem. - Szukam ciekawych stopów metali. Jakieś sztabki na sprzedaż macie?
- W zasadzie żadnych, ale dla ciebie zrobię wyjątek.- odparł kowal i podrapał się po karku. Ruszył do składziku i rzekł z niego. - Zimne żelazo? Brąz z Elizjum? Słoneczne srebro? Alchemiczne srebro? Alchemiczne złoto? Gorączkowe żelazo?
Nazwy mówiły niewiele wojowniczce.
- Słoneczne srebro - powiedziała w końcu. - Dziękuję za tę możliwość. - dodała tonem jakoś mniej chłodnym nim chwilę wcześniej.
- Jak duża ma być ta sztabka? Do czego potrzebna?- zapytał kowal nadal przebywając w składziku.
- Niewielka, próbka, dla kolekcjonera rzadkich metali.
- Hmm… coś znajdę…- odpowiedź padła po dłuższej chwili. W końcu mężczyzna przyniósł mały kawałek. Rozgrzał w ogniu i zaczął kuć powoli i z precyzją.
- Trochę mu to zajmie. - ocenił Cromharg.
- Powiedzcie za ile mogę wrócić po tę sztabkę? - półelfka zapytała z pewną irytacją.
- Tyle…- kowal wskazał palcem na półgodzinną klepsydrę.
- W takim razie wrócę jak już skończycie. Potrzebujecie zaliczki?
- Nie… nie trzeba.- stwierdził krótko kowal.
- W takim razie do zobaczenia - półelfka opuściła kowala aby udać się do forum.

W towarzystwie Cromharga i kilku rozwrzeszczanych archontów Imra wkrótce dotarła na miejsce. Forum było duże… z okrągłą sceną pośrodku, kamiennymi ławkami wypełnionymi widzami i dwojgiem filozofów kłócących się o wizję dobra i naturę oświecenia. Kłótnia, to może było zbyt mocne słowo, ot uprzejmie wymieniali argumenty starając się nawzajem przekonać. Nie było to jednak aż tak ciekawe, przynajmniej dla Imry. Całość ich rozmowy pełna była odniesień do kwestii których wojowniczka albo nie rozumiała, albo ją nie interesowały. Za to dostała kilka pamfletów… za darmo. Ot wcisnęli jej je dosłownie w dłonie młodzieńcy przemierzający obszary ławek i rozdający ich każdemu, kto nie zdążył stanowczo odmówić.

Księgarnia do której trafił konstrukt, była piękna… marmurowe kolumienki, płaskorzeźby przedstawiające przymioty ciała i ducha. Szlachetna sentecja nad wejściem.

“Prawdziwa nagroda za dobry uczynek, mieści się w samym czynie”

Bardzo… paladyńskie ujęcie. Tutejszy folklor zapewne. Sam przybytek był w środku duży jasny i piękny. Był też pełen ciężkich zwojów do czytania i tylko takich zwojów. Miejscowi widocznie cenili je bardziej niż tradycyjne księgi. Po księgarni kręcił się zaś siwobrody mężczyzna w todze, porządkując swoją kolekcję. Zauważywszy wchodzącego klienta uśmiechnął się do Bezimiennego.
- Witamy w “Natchnionym Słowie.” W czym mogę pomóc?- zapytał.
- Dzień dobry - odparł Wędrowiec, nieco zaskoczony przyjaznym powitaniem - Widzę, że jest tu imponująca kolekcja. W czymś się pan specjalizuje, czy to raczej ogólna?
- Są to traktaty filozoficzne. Różne drogi do oświecenia, różne ścieżki do przebycia by dotrzeć siódmego z niebios. Rozmyślania o naturze dobra, o ścieżkach prawa… wszystko co ważne w życiu.- stwierdził pogodnie właściciel.
- Ścieżki prawa nie były mi dotychczas zbyt bliskie, ale poznanie natury dobra brzmi interesująco. Co poleciłby pan na początek? I czy poza oświeceniem są takie traktujące o odkupieniu?
- Oczywiście! Malacydes o tym ładnie pisze. Jego traktaty ponoć miały moc odkupienia upadłych aniołów. - rzedł ekstatycznie sprzedawca, po uprzednim “współczującym spojrzeniu” gdy Bezimienny przyznał się do nieznajomości ścieżek prawa. Nie zrobiło ono jednak żadnego wrażenia na automatonie.
- Brzmi ...mało prawdopodobnie. Ale i tak jest to intrygujące. Czy mógłbym zobaczyć fragment? Nie mam obecnie funduszy na większe zakupy, więc decyzja nie może być pochopna - w głosie Wędrowca, jak rzadko, dało się usłyszeć jakieś emocje i ciekawość.
- Oczywiście, proszę się nie spieszyć. - odparł ciepło kupiec wskazując nawet ławkę na której mógł usiąść podczas czytania. Automaton usiadł bardzo ostrożnie, by nie zniszczyć mebla, po czym przez kilka minut studiował jeden ze zwojów. Jego treść okazała się dość oczywista i ogólna, brakowało mu tam czegoś, co zachęcało do głębszego zastanowienia się. Mimo to zapamiętał kilka ciekawszych ustępów, po czym oddał traktat.
- A czy znajdę tutaj coś bardziej… konkretnego? Zajmującego?
- Rozważania na temat siedmiu kroków do oświecenia.- zadumał się siwobrody staruszek. - Ale to dla bardziej… zaawansowanych.
- Obejrzę, w najgorszym wypadku zrozumiem, że jeszcze sporo nauki przede mną.
- Ale koniec drogi jest warty.- odparł staruszek podając kolejny zwój. “Rozważania…” były ciekawym tekstem. Po pierwsze anonimowe, po drugie kwieciste, po trzecie pełne aluzji i metafor… po czwarte opierały się na poszczególnych krajobrazach niebios, przez co można ocenić jak z grubsza każda warstwa Celestii wygląda, poza Chronias. Nawet w rozważaniach wspomniano ją tylko jako piękno wypełniające duszę i ostateczny cel istnienia. Automaton przeglądał je przez chwilę z wyraźnym zainteresowaniem, po czym wstał.
- Ile kosztuje kopia “Rozważań”? - zapytał wprost - Nawet jeśli nie w tej chwili, chciałbym się z nimi bliżej zapoznać.
- Pięćdziesiąt za rękopis, dwadzieścia pięć za wersję skróconą. Oczywiście mówimy tu o sztukach srebra. No i darmowo ulotki z złotymi myślami z “Rozważań”.- przedstawił swoją ofertę handlarz.
Wędrowiec zmarszczył lekko brwi, po czym się uśmiechnął.
-W takim razie wezmę pełną wersję i kilka ulotek - powiedział, sięgając do sakiewki, w której miał jeszcze monety zabrane z Eberronu.
- Zaraz to wszystko spakuję. - odparł kupiec wybierając jeden egzemplarz i dorzucając do niego obficie ulotki. Tak z piętnaście chyba. Wszystko to ładnie zapakował z pietyzmem i dokładnością rzadko widzianą u handlarzy.
- Dziękuję - automaton skłonił się, nie do końca dowierzając sytuacji - Myślę, że wrócę tu w przyszłości. Czy są w mieście jakieś księgarnie specjalizujące się w historii planów?
- Nie. Raczej w Doskonałości nie zajmuje się nikt badaniem doczesności, to w końcu bez znaczenia w obliczu wieczności.- wyjaśnił kupiec drapiąc się po brodzie.- Może… w Mechanusie? Tam ponoć są jacyś badacze. Albo w Sigil? Ale nie tu.
- Hm. Rozumiem. Dziękuję za informację - Wędrowiec ukłonił się ponownie, podając kupcowi odliczone monety i biorąc paczkę - Do zobaczenia.
- Udanej lektury. - odpowiedział kupiec na pożegnanie.

Po wyjściu z księgarni Wędrowiec skierował swoje kroki w stronę forum, by posłuchać choć przez chwilę przed udaniem się do karczmy. Po drodze rozglądał się uważnie, starając się zapamiętać jak najwięcej z Doskonałości.

Forum okazało się miejscem takim o jakim mówiła Tanegris. Ławki, podium dla rozmówców… tłumy, może nie za duże ale i tak większe niż można by się było spodziewać. Dwójka adwersarzy, których warsztat był lepszy niż podejście do tematu wstąpienia na wyższe poziomy oświecenia. Argumenty mieli standardowe, a i ich entuzjazm co do rozmowy był taki sobie. Jakby dwóch znajomych pięściarzy po raz kolejny stawało na ringu. Znali swoje ciosy, uniki, przewidywali ruchy przeciwnika, bo znali swoją taktykę nawzajem. Pełno tu było też młodzieńców rozdajacych każdemy pamflety. Nawet złej z natury wojowniczce jaką była Imra… bo jej i Cromhargowi już wciśnięto ich parę. Wędrowiec słuchając dysputy przyjmował wszystkie nowe ulotki, aż uzbierał ich niemały plik. Widząc znajome twarze skinął im głową, nie powstrzymując uśmiechu po usłyszeniu kolejnego "Zła!".
Półelfka spojrzała na Wędrowca. Miała już coś powiedzieć kiedy padło kolejne “Zła” i jej spojrzenie stężało. Przeniosła je na świetlistą kulkę.
- Tak, wszyscy już wiedzą, przeszkadzacie w dyskusji - fuknęła i ku jej zaskoczeniu kulki odleciały.
- Hah… No nie mniej, miałam nadzieję, że na ciebie jeszcze wpadnę. Znalazłeś coś ciekawego dla siebie?
Automaton uniósł zgrabnie zapakowaną paczkę.
-Interesująca lektura na kilka wieczorów. Filozofia stoi tu na dość wysokim poziomie, chociaż ilość tematów jest ograniczona. Czemu nie poprosiłaś ich wcześniej o spokój?
- Prosiliśmy… ale jakoś nic to nie dawało. - wtrącił się Cromharg.
- Pamiętaj, że w mieście dobra trzeba wsmarować komuś kto ma odmienną przynależność w twarz tę różnicę. Nic nowego - dodała Imra siedząc z założonymi rękoma.
- Grozili ci lub źle cię traktowali? - zapytał zaskoczony Wędrowiec.
Imra pokręciła głową.
- Tylko te latarenki krzyczą. Reszta to po prostu litościwe albo pobłażliwe spojrzenia. Nic czego bym nie znała. Nie zmienia to faktu, że jest to irytujące… ale sama tu przyszłam. Wytrzymam. Gdzie kupiłeś te teksty? - kobieta zaczęłą sie intreresować dalej tym co miał Wędrowiec.
- "Natchnione Słowa", kilka ulic stąd - odpowiedział automaton, wskazując kierunek - Nie myślałaś o maskowaniu aury? Przynajmniej system alarmowy da ci spokój.
- Może jakbym miała zostać tu dłużej. Teraz mi niespecjalnie zależy… a też nie do końca spodziewałam się, że będą tutaj takie istoty które będą ogłaszać wszystkim wszem i wobec moją naturę. Nie mniej… co myślisz o tym aby nieco rozruszać tę dyskusję? Nie jest zbyt porywająca - Imra spojrzała z iskrą ciekawości na towarzysza.
- A potrafiłabyś to zrobić bez zakłócania spokoju i przerywania debaty? Bo służby porządkowe tego miasta są pewnie wyjątkowo skuteczne - Wędrowiec spojrzał na nią powątpiewająco.
- Myślisz, że jak zechcemy dołączyć do debaty to nas zakują w kajdany?
Automaton pokręcił głową.
- Nie. Ale nie należysz do najlepiej kontrolujących swoje emocje, i wtrącenie się mogłoby się w końcu tym dla ciebie skończyć - stwierdził dobitnie - Poza tym, masz pojęcie o tematyce tej debaty?
Imra wywróciła oczami.
- Nie ma w tobie za krzty pociągu do przygody. Dyskutują o naturze dobra. Kto inny bardziej stawi im wyzwanie niż osoba, która nie podąża ich drogami? A jak stracę cierpliwość to skończę dyskusję. Poza tym pracuję nieco nad swoimi “nerwami”.
- Sugerujesz, że szewc będzie wyzwaniem dla kowali dyskutujących o hartowaniu stali? Nie mam aż takiego mniemania o sobie, żeby się wtrącać. Dasz radę skończyć tą dyskusję, trzymając ręce przy sobie? Jeśli nie, nie licz na to, że będę wdawał się w konflikt z tutejszymi władzami.
Półelfka prychnęła z niezadowoleniem.
- A to sobie siedź i oglądaj - powiedziała wstając i podchodząc do jednego z młodzieńców aby wypytać go o zasady dołączenia do dyskusji.
Młodzian powiedział, żeby chwilę poczekała po czym ruszył do rozmówców. I po krótkie i cichej rozmowy z nimi wrócił z powrotem do wojowniczki mówiąc. - Proszą na scenę.
Imra posłała Wędrowcowi ostatnie pytające spojrzenie po czym podążyła na dół. Idąc coś się w niej obudziło. Przypomniałą sobie sen z kotem.
- No to zobaczmy dokąd mnie zaprowadzi ta improwizacja - mruknęłą do siebie z narastającą ekscytacją.
To była… rzeź. Znudzeni dotąd mówcy odzyskali energię mierząc się z wojowniczką. Dali jej się wpierw wypowiedzieć, a potem bezlitośnie punktowali błędy w jej argumentach, odwracali jej wypowiedzi na drugą stronę i bez większego problemu odsłaniali słabe strony jej wypowiedzi. Szczególnie jeden z nich, młodszy i bardziej impulsywny, rozbijał w pył kolejne jej próby wykazania swoich racji. Imra… nie miała żadnych szans.
Poziom frustracji jaki Imra osiągnęła pod koniec był przeogromny. Może gdyby wcześniej nie miała rozmów z Wędrowcem i Kvaserem to by wybuchła. Tak to “tylko” iskrzyła się jak żywiołak burzy od ciągłych wyładowań przechodzących po jej skórze. W końcu oznajmiła, że nie ma co dalej toczyć tej potyczki.
- … cóż więcej nic nie powiem, ale mój kolega na widowni znacznie lepiej się posługuje słowem. Trochę nieśmiały to nie chciał zejść. Jestem pewna, że mielibyście więcej rozrywki tocząc dyskusję z nim - Imra wskazała na dotąd rozbawionego Wędrowca bezceremonialnie starając się go wciągnąć w debatę, która jej kompletnie nie wyszła. Była to oczywiście prowokcja podszyta nutą łgania w żywe oczy.
- Nikogo nie możemy zmuszać do dyskusji.- stwierdził jeden z filozofów.
- A zachęcić? - pomimo szeregu porażek Imra nie utrzymać języka za zębami.
- Sama możliwość debaty i wspólnego rozwiązywania tego typu zagadnień jest zachętą i nagrodą samą w sobie.- odparł drugi, starszy filozof.- Nie należy nikogo popędzać, do pewnych kwestii trzeba dojrzeć.
Wędrowiec pokręcił głową z niesmakiem, ale ruszył w stronę rozmówców.
- Zgadzam się. Nie chciałem brać udziału w debacie, nie mając odpowiedniego przygotowania i znajomości tematu. Ledwie zacząłem lekturę "Rozważań na temat siedmiu kroków do oświecenia", więc jedyne co mógłbym zaoferować to inne spojrzenie kogoś z odleglejszej sfery. Jeśli jesteście zainteresowani.
- Ach… ten stary tekst anonimowego anioła.- odparł z uśmiechem jeden z filozofów. - Pamiętam go.
A potem zaczęła się debata i… zdecydowanie nie było łatwo. Wędrowiec musiał sięgać po najbardziej skomplikowane retoryczne sztuczki i wytężać umysł w celu obrony swoich argumentów. Rozmowa bowiem robiła się bardzo gorąca, gdy cała trójka wspinała się na wyżyny swoich talentów. Bezimienny wkrótce zauważył, że… Imra miała fory. Ją mimo wszystko potraktowali łagodniej. On na to liczyć nie mógł, więc tym bardziej cieszył się z tego, że… nie przegrał. Udało się mu pokonać na argumenty młodszego, ale starszy był jak skała… ostatecznie całą debatę można było uznać za remis między nimi.
Automaton był równie zadowolony, co zaskoczony swoim sukcesem. Skłonił się obu mężczyznom z uprzejmością.
- Dziękuję, to było ...niezwykłe doświadczenie. Czy mogę was na koniec poprosić o polecenie kilku pozycji wartych zapoznania się? - miał świadomość, że tym pytaniem pokazał im swoją słabość, ale nie przejmował się tym. I to był błąd z jego strony… lub szczęście, zależy jak na to spojrzeć. Oczywistym było, że każdy z filozofów miał niemal własną bibliotekę propozycji (na czele z własnymi traktami oczywiście), które to Bezimienny koniecznie musiał przeczytać. Został więc zarzucony dziesiątkami tytułów i kolejnymi ulotkami z pamfletami.
Imra siedząca na widowni zastanawiała się w którym momencie zgubiła się w tej debacie. Obecnie miałą wrażenie, że jej umysł zmienił się w gorący bulgoczący wywar. Widząc ilość lektury jaką dostał Wędrowiec westchnęłą.
- No i co ja mu teraz kupię? Chyba wszystko co warte uwagi już dostał - mruknęłą do Cromharga. - Myślisz, że jak powiem, że to był prezent ode mnie to to uzna, co?
- Eeee…- odpowiedział całkiem “elokwetnie” Cromharg równie osłupiały co ona. - Może kapelusz mu kup, albo płaszcz, albo buty? Dobre buty są zawsze przydatne.
Półelfka krytycznie spojrzała jak chodzi Wędrowiec i mlasnęła z niezadowoleniem.
- Wszystko ma magiczne nawet jeśli wygląda jakby się urwał z ulicy. Hm. To może i pomysł, ale najpierw spróbuje czegoś innego.
Imra poczekała na Wędrowca aż ten się wyswobodzić spod nadmiaru ulotek. To zajęło parę chwil - automaton starał się przyjąć wszystko co mu dawano, jednocześnie koncentrując się na zapamiętaniu wszystkich recytowanych tytułów. W końcu musiał zrobić użytek ze świeżo stworzonej torby przechowywania, do której z szacunkiem odłożył stertę papierów.
- Mhm, mhm… - mruczała półelfka samej sobie powtarzając tytuły. KIedy automaton się zbliżył zapytała wprost. - Które z tych tytułów wydają ci się najciekawsze?
- Nie mam pojęcia - przyznał od razu Wędrowiec - Przejrzałem dopiero parę i ten ciekawszy kupiłem. Ale zakładam, że każdy z nich będzie wart przeczytania. I ostrzegałem - dodał, uśmiechając się lekko.
- Tak i zrobiłam to tylko po to abyś ruszył swoje metalowe pośladki. Nie musisz dziękować - chociaż słowa półelfki były bardzo zadufane to coś w jej spojrzeniu mówiło, że to miał być żart.
- Muszę odwiedzić mistrza metalu jeszcze i księgarnię.
- Wyglądało to raczej na wioskowego osiłka z drewnianą pałką wyzywającego sparujących się fechtmistrzów - prychnął Wędrowiec, wciąż w niezłym humorze - Szukasz czegoś konkretnego?
Imra chwilę się zastanawiać.
- A tak, nawet kilku książek. Będziesz się wybierał do karczmy jeszcze, czy wrócisz do księgarni?
- Planowałem iść do karczmy, ale jeśli potrzebujesz porady przy książkach, mogę ci towarzyszyć.
- Nie, nie, nie. Bardzo dobrze, idź znajdę was później - półelfka zbyła Wędrowca pospieszając go nawet drobnymi destami dłoni. Ten wzruszył ramionami.
- Cromharg, przypilnuj jej - rzucił do barbarzyńcy, nie precyzując, czy chodzi o bronienie Imry, czy przed Imrą. Skinął obojgu głową i ruszył w stronę karczmy.
A barbarzyńca skinął głową w bezgłośnej odpowiedzi.

Doskonałość jak na miejsce praworządności i dobra okazało się w miarę znośne, aczkolwiek nieco nudne. Nie było tu wiele do roboty jeśli nie gustowało się w dysputach i rozmyślaniach nad naturą Wieloświata i tego, jak go nastawić na jedyną właściwą ścieżkę prawa i dobra. Choć o prawie i dobru też tu rozmawiano. Ogólnie wizyta tu była przyjemna (przynajmniej dla tych których serca nie wypełniało zło) i bezpieczna.
Duergarka widząc minę powracającej Imry tylko uśmiechnęła się ironicznie. Z pewnością spodziewała się uciążliwości tego miejsca dla siebie. Dlatego została z Cadamusem na okręcie i o dziwo, całkiem dobrze się dogadywali.
Tanegris wróciła z Doskonałości w dobrym humorze i z tajemniczym pudełkiem pod pachą.
A statek zgodnie z życzeniem załogi i kapitana ustawił kurs na Bramę Kupiecką i ruszył z miejsca.

Brama Kupiecka

Brama Kupiecka była miastem zbudowanym na kształt gwiazdy z wielkim bazarem pośrodku metropolii. Otaczał ją mur zrobiony z szarego kamienia, a samo miasto wyglądało jakby było w przebudowie. Część budynków była rozbierana, część budowana. Na ulicach było zaś pełno miejscowych gnomów i ludzi, oczekujących i śmiertelników. Mnóstwo też było przybyszy, aczkolwiek większość z nich z pewnością przybyła tu z wyższych planów i miała dobrą naturę. Na szczęście dla Imry i Zakkary nie było tu zaś w ogóle tych upierdliwych archonów latarni, ani też nikt nie wydawał się zainteresowany ich naturą. Brama Kupiecka otwarta była na wszystkich którzy chcieli coś kupić i sprzedać. Aczkolwiek nadal to było miasto portalowe prowadzące na wyższy plan egzystencji. Handel ludźmi, morderstwa, złodziejstwo i inne nielegalne czynności były tu zakazane.

Natomiast wszystko co nie było zakazane, było dozwolone. Bramą Kupiecką rządził bowiem “brzdęk”, czyli monety. Wszystko tu było do kupienia i wszystko należało kupić. Jedzenie, broń, przedmioty… plotki… i obywatelstwo. Dla Tanegris nie była żadna nowina. Dlatego też diabliczka podjęła się trudnej sztuki załatwienia miejsca pobytu dla Cadamusa i jego podopiecznych. Zajęło to jej pół dnia i kosztowało nieco funduszy z puli klejnotów maga, ale… udało się jej. Nowo wybudowany dom i obywatelstwa zostały załatwione. Więc mag, rzeźbiarka z ochroniarzem, dwójka krasnoludów i czeredka dzieci znalazły nowy dom.
Bezimienny dostał od Cadamusa klucz do portalu, a Harran Carhae figurkę wyrzeźbioną przez Mirakę podczas podróży. Ów posążek przedstawiający starca z księgą. Był to dar rzeźbiarki dla… Vaali, a zaklinacz dostał go na przechowanie i miał dać druidce jeśli nadarzy się kiedyś okazja.
A po załatwieniu swoich spraw, drużyna ruszyła dalej ku nagrodzie.

Podróż ta nie była szczególnie ciekawa, ale nie było to kłopotem dla Destiny i jej załogi. Ciekawostki oznaczały kłopoty, a te z pewnością nie interesowały teraz drużyny. Wszak niedawno utracili członka załogi i zyskali nowego.

Kieszonkowy Plan

Na miejscu okazało się, że portal jest szczeliną w skalnej formacji. Wystarczyło wsunąć klucz i przekręcić, a powierzchnia skały robiła się… płynna. Pozostało więc przejść przez nią i … odkryć co takiego kryło się za portalem.

Półplan. Całkiem spory półplan, ale za to z wyraźną granicą. Była to krzyształowa sfera mająca z 2-3 kilometry średnicy. Sfera zbudowana była z błyszczących kryształów. Każdy z nich świecił, co razem zalewało całe to miejsce blaskiem lekko rażącym oczy. Nie było to nic poważnego co prawda, jedynie wymagało to czasu by oczy się przyzwyczaiły (pomijając Zakkarę, której to wrażliwy wzrok źle znosił nadmierny blask tego miejsca). Nieliczne chmury znajdujące się w tym miejscu nie bardzo pomagały na ten problem. Niemniej nie było tu gorąco, silny blask kryształów nie nagrzewał tego miejsca. Sprawiał za to że centrum tego miejsca, lewitująca wyspa z wieżą pośrodku, porośnięte było gęstą roślinnością, pomiędzy którą złociste pająki wielkości małego psa polowały na miejscowych roślinożerców. Pająki te całkowicie ignorowały przybyszy, którzy udawali się w kierunku jedynego wartego uwagi miejsca. Wieży.

Wieża miała cztery piętra i unosiła się z szerokiej podstawy z przybudówką, na wysokości trzeciego piętra była połączona jakimś korytarzem z kolejnym pomieszczeniem, które kończyło się platformą. I… poza ową wieżą nie było tu nic. Był to mały półplan. I wyglądał obiecująco, bo nie dało się dostrzec ruchu w budynku. Była duża szansa że to miejsce było… opuszczone.

Na razie nic zaskoczyło awanturników, poza wyglądem następnej sali. Była duża, przypominająca zamkowy hol. Choć wychowani w bardziej cywilizowanych warunkach Harran, Imra oraz Wędrowiec mieli inne skojarzenia. Galeria sztuki, a dokładniej galeria rzeźb. Sala pełna była posągów i dzieł sztuki. Przedstawiały one głównie elfy i ludzi i niebian. Ich wartość artystyczna była duża, każdy z posągów był wykonany z dbałością o detale i pietyzmem. I wartość rynkowa… cóż… to już była kwestia do debat. Niewątpliwie były też bardzo ciężkie. Samo pochodzenie dzieł było różne. Niektóre niewątpliwie powstały na Oerth, inne… różnie. Bezimiennny był pewien że “Solar Wypoczywający” był kopią słynnej rzeźby stojącej w holu głównej siedziby Domu Deneith w Karrnath, dzieła równie słynnego elfickiego artysty o imieniu Leavaral Almonaic.
- Noo… w najgorszym przypadku, mamy tu do czynienia z meduzą.- wtrąciła Tanegris rozglądając się dookoła. - Mamy plan na takie spotkanie?
- Proponuję … w nogi. - dodała duergarka zaciskając dłonie na swojej magicznej lasce.
Z tego pomieszczenia były pięć wyjścia. Dwa blisko nich, po lewej i po prawej. Te po prawej zamknięte na klucz. Oraz dwa znajdujące się daleko po przeciwnej stronie tej galerii rzeźb, a także jedno z prawej strony… tak po środku ściany.
- Meduzy bym się nie obawiał - automaton wzruszył ramionami - Ich ofiary zwykle nie pozują, są zajęte byciem przerażonymi. Poza tym - gestem wskazał na znajomy posąg - “Solara Wypoczywającego” już kiedyś widziałem. Ale niewykluczone, że mogą być elementem zabezpieczeń - dodał, patrząc pytająco na czarujących.

Suletu najpierw zaczęła… wąchać. Tak po prostu, wprost prawie po zwierzęcemu, szukając jakiś obcych zapachów, upewniając się, czy ktoś oprócz nich tu był, albo kiedy był ostatnio, a następnie spojrzała na posągi, skupiając się na nich odnośnie ewentualnej magii…
Harran rzucił zaklęcie wykrywające magię, nie skupiał się jednak specjalnie na żadnym elemencie wyposażenia sali.
Magia, tak jak w poprzedniej sali, koncentrowała się wokół posągu. W tym przypadku była to duża rzeźba elfiego wojownika stojącego na piedestale i umieszczonego na drugim końcu sali. Zapachy jakie wyczuła Suletu… były stęchłe i stare. Od jakiegoś czasu nikt tu nie był.
- Trochę magii - powiedział zaklinacz, wskazując na posąg wojownika. - To wszystko.
- Jaka to aura? Która szkoła i jak mocna? - dopytał Wędrowiec.
- Nikogo tu już dawno nie było… - Wtrąciła Warpriestess - Miejsce naprawdę opuszczone...
- Różne - odparł zaklinacz. - Aura odpychań i oczarowań. Nie wyczuwam nic niebezpiecznego.
- Raz, dwa, trzy, cztery, pięć - Policzyła szybko Suletu - To co, które drzwi pierwsze? Te jako trzy?
- Te jako trzy - przytaknął Harran. - Powinny prowadzić do kolejnego ważnego pomieszczenia - dodał, nie do końca poważnym tonem.
- Niech będą trzecie - zgodził się automaton - Odpychanie i oczarowania brzmią jak zabezpieczenia albo odstraszanie, ale zawierzę twojej opinii - rzucił do Harrana.
- A właściwie, skoro jesteśmy w siedzibie maga… a tu mogą być jakieś pułapki… i jak mag, to pewnie by się ogniem albo błyskawicami bawił… mam na nas coś rzucić, żeby przed tym chronić? Ale mogę tylko na jeden rodzaj ataku, no i potrwa ta ochrona ledwie kwadrans, i tyle… a drugi raz na wszystkich to już nie mam zaklęcia - Powiedziała Suletu, idąc powoli do drzwi numer trzy.
- Raczej nie warto, dopóki nie wiemy, z jaką energią mamy do czynienia - odparł zaklinacz. Mógłby co prawda przywołać jakieś stworzenie i puścić je przodem, ale pamiętał awanturę, jaką wywołał poprzednio podobny pomysł.
- Tak czy siak cokolwiek się stanie i tak będziemy musieli się z tym zmierzyć.- odparła duergarka gdy ruszyli. A Tanegris dodała.- Dużo na…-
Więcej nie zdążyła, bo gdy weszli głębiej do sali, posąg emanujący magią drgnął i po chwili ruszył emanując falą magicznej energii, oraz machając kamiennym ostrzem. Energia magiczna wyzwolona przez golema nie zdołała jednak wpłynąć ani na Kvasera, ani na Suletu.
- Nic niebezpiecznego? - warknął Wędrowiec do Harrana, przyzywając myśloostrze.
- Po prawdzie… konstrukty nie są łatwe do wypatrzenia magią. To ani pułapki, ani magiczne przedmioty. - wtrąciła rogata bardka broniąc maga, co automaton skwitował jedynie prychnięciem, gdy w jego dłoniach pojawiło się masywne ostrze.
- Kamienny golem, magia go nie zrani, może nas spowolnić - rzucił szybko.
- A miało być tak pięknie - niziołek fuknął z wyraźną złością, a nawet - narastającą złością. Nie minęła chwila, a fale rozgrzanego powietrza otoczyły małego wojownika, a do nich dołączył ciemny dym spowijający posturę Kvasera. Nie pozostało mu nic innego jak atakować. Uderzenie było dość mocne i strzaskało tarczę którą się golem chronił… tarczę która była z jego ciała, więc pewnie był to odruch ze strony postaci w jaką golema uformowano. Kolejny był Wędrowiec, kolejnymi mocnymi ciosami uderzając konstrukt i zadając dwoma trafienia ciężkie obrażenia… chybiając trzecim.
Tanegris chwyciła za banjolele i zaczęła śpiewając.
“ Do walki, do walki… nie dajcie się skurczybykowi słabszemu od was. I bez cohones… wstyd by było się dać pokonać!”
O dziwo, ta improwizacja napełniała serca odwagą, a ciała wigorem. Zakkara dotknęła zaś Cromharga by magią przelać w niego siłę byka. A gdy Harran przyspieszył wszystkich, Imra ruszyła do ataku z furią wykorzystując zasięg swojego młota zaatakowała zza Bezimiennego i jej ciosy… zakończyły istnienie golema zmieniając go w kupkę gruzu, zanim on zdążył kogoś zaatakować i zanim Suletu mogła zareagować… niemniej nie ona jedna nie miała szansy się popisać. Nie było tu zbyt wiele miejsca na bój.
Niziołek ochłonął.
- Prawdę mówiąc - kopnął resztki golema - spodziewałem się ciekawszej walki - Kvaser nie krył rozczarowania.
- To świadczy o tym że ów czarodziej nie był aż tak potężny. - oceniła Tanegris kończąc swój śpiew i rozglądając się dookoła. - A może czuł się tu bezpiecznie? Ten golem raczej nie był zaplanowany na naprawdę potężnych przeciwników.
- Może czuł się bezpiecznie i specjalizował się w czym innym - odparł niziołek.
- Zważywszy że miał swoją prywatną kryjówkę do której ciężko się było dostać… ale… najpierw ta świątynia, teraz ta galeria posągów? Gdzie tu tu magiczne tomy, gdzie laboratoria, gdzie alembiki, gdzie… więzienie dla pokonanych wrogów, gdzie sala tortur? Co to za wieża maga bez porządnej sali tortur?! - warknęła gniewnie Zakkara.
- Zakkara i jej zainteresowania torturami - niziołek westchnął i ruszył do przodu - chodźmy dalej.
- Dobra, ale od teraz, każdy posąg co wykrywamy w nim magię, to chyba lepiej z daleka rozwalić, co? - Powiedziała Suletu ze skwaszoną miną. Najwyraźniej ona również była zawiedziona taką kiepską walką.
- No i ten… nic tu nie ma ciekawego?? - Warpriestess rozglądnęła się po pomieszczeniu, nieco po nim przechadzając.
- To raczej dopiero przedsionek siedziby - uznał Wędrowiec, zmniejszając myśloostrze - Miał raczej cieszyć oko, a golem mógł służyć do odstraszania mniej zdeterminowanych intruzów. Ewentualnie właściciel uznał, że własny półplan jest wystarczająco bezpieczny - rozejrzał się raz jeszcze, po czym dodał z wahaniem - Jeśli będziemy koniecznie potrzebowali pieniędzy, te posągi mogą być sporo warte.
- Być może ten golem służył raczej do ozdoby, niż do prawdziwej obrony - powiedział Harran. - Prawdziwe niespodzianki mogą czekać dalej. Podobnie jak i te księgi, lochy i skarby bardziej materialne. - Spojrzał na Zakkarę z lekkim uśmiechem.
- Własny półplan bywa bardzo bezpiecznym miejscem, jeśli klucz do niego jest trudny do uzyskania.- przyznała rogata, gdy otworzyła drzwi… zobaczyła wygodny wychodek z marmurowymi płytkami na ścianach i drugie drzwi po drugiej stronie.
- Eeem.. może zaczniemy od zamkniętych drzwi?- zaproponowała.
- Nie da się ukryć, że to dość przydatne pomieszczenie - stwierdził, z poważną miną, zaklinacz. - Ale zapewne za zamkniętymi drzwiami będzie coś, co nie od razu pokazuje się gościom.
- Zobaczmy.- stwierdziła diabliczka, zabierając się za nakręcenie swojej zabawki od gnomów i po kilku kliknięciach, zgrzytach i cyknięciach, drzwi ustąpiły odsłaniając bardziej mroczne miejsce. I to dosłownie, bo tu panowała ciemność z powodu mocno przyciemnionych okien.
Owo duże pomieszczenie było prawie puste. Kamienne ściany były gołe. Kamienna podłoga nie miała w sobie ni rysy czy szczeliny. Jedynymi godnymi uwagi przedmiotami były duże drewniane trumny ustawione wzdłuż ścian. Było ich sześć. Za kratami oddzielającymi część z trumnami od przedsionka prowadzącego do drzwi.
- A w każdej trumnie spoczywa wampir... - mruknął cicho Harran.
- Interesujące… - automaton wydawał się naprawdę zaintrygowany - Czyżby posąg Pelora przy wejściu miał jakieś dodatkowe znaczenie, albo funkcje? Ktoś umie wykrywać nieumarłych? - zapytał, przyglądając się pomieszczeniu.
- Najlepiej tam nie wchodzić, i zostawić te trumny w spokoju - Syknęła na takie wieści Suletu - Jak tam w nich coś leży, niech se leży…
- Ja się tam umarłych nie boję - niziołek stwierdził bez przesadnej pewności po prostu wchodząc do pomieszczenia, gdy już Tanegris otworzyła zamek przy kratach, aby przyjrzeć się trumnom z bliska. Chwilę je obejrzał, nie widział jednak znaków które pozwoliłyby określić obrządki ani cokolwiek. Kvaser nie wyglądał na poruszonego z tego powodu. Nie miał zamiaru otwierać trumien, nie był wszak, paradoksalnie, barbarzyńcą, a tym bardziej w negatywnym tego słowa znaczeniu. Na koniec tylko popukał w wieko jednej trumny i odszedł.
A Suletu obserwowała wszystko zaciskając dłonie na swoich toporkach…
- Lubisz ryzyko? - Uśmiechnęła się do niego odrobinkę wrednie - Czekaj tylko, aż ci ktoś "odpuka"...
- Jeśli byłby przyjaźnie nastawiony, co niestety częste wśród nieumarłych nie jest, to czemu nie - Kvaser zaśmiał się krótko do Suletu - a jeśli zły, to będzie jednego kurwiego syna mniej.
- Wydaje mi się, że jednak dałbyś sobie radę z jednym nieumarłym - rzucił Wędrowiec - Sprawdźmy, czy nie ma tu nic ukrytego, i możemy je na razie zostawić.
- Ale lepiej ponownie zamknąć i te kraty, i to pomieszczenie - powiedział Harran. - To raczej nie przypadek, że wszystko jest pod kluczem.
- Mogę przyzwać anielca, żeby jedną trumnę otworzył - Wypaliła nagle Suletu, szczerząc ząbki do Kvasera, zerknęła jednak na Wędrowca.
- Szkoda magii na ten moment, może później zrobimy tu porządki. Ale zawsze możemy otworzyć albo rozbić okna, wpuścić tu trochę światła - stwierdził automaton.
- Ja tej magii mam dużo, no ale jak tam chcesz… - Odparła Warpriestess, wzruszyła ramionami, po czym odeszła od krat.
Imra z pomocnikami zaś je przekroczyła i zabrała się za to co proponował Bezimienny. Otwierała po kolei trumny i jak się okazało Harran częściowo miał rację… częściowo, bo tylko w dwóch trumnach były wampiry. Blade, wychudzone i w poszarpanych, brudnych szatach. I zakołkowane.
- Czy wystarczy wyciągnąć kołek, by, że tak powiem, ożyły? - spytał Harran.
- Nie ma za bardzo z nimi gadać… chyba ktoś trzymał je w roli celów eksperymentów lub trening. Można potem spalić… - zamyślił się niziołek.
- Racja, nie przyd… Kvaser, a to twoje zaklęcie badające krew? W ich żyłach mogą być jeszcze jakieś resztki - zaciekawił się Wędrowiec.
- Sądzę, że raczej to jest już ich krew, coś jak to, jak ty po zjedzeniu krwistego steka - niziołek chwilę myślał - nie jestem na tyle silny aby tutaj szastać magią tego typu. Jeśli masz coś do pbrania, to można wziąć krew na potem. Wątpię aby to czego moglibyśmy się dowiedzieć pomogło nam aktualnie. Chyba, że Harran lub Lisica - pominął określenie malowana - znają tą magię, wyglądają na silniejszych w niej.

Suletu stała ciężko oddychając przez nos, mocno zaciskając dłonie na toporkach.
- Czy wyście wszyscy zgłupieli? Zabaw z wampirami wam się zachciewa?? - Fuknęła, po czym jej toporki rozbłysnęły magią. Jeden szybki krok, jeden szybki cios, oddzielający głowę jednego z wampirów od jego tułowia… a ta oddzielona, upadła na podłogę.
Cromharg uśmiechnął się do Suletu popierając milcząco jej działania.

- Dobrze, że nie widziała naszych pierwszych pasażerów - niziołek zaśmiał się w głos rozbawiony reakcją kobiety.
- To wieża maga… może i jestem… nowa w tym… interesie. - wtrąciła duergarka wskazując palcem w sufit. - Ale nazwa “wieża” sugeruje że skarby są raczej na górze.
- Szybko to zauważyłaś, po narzekaniu na ich brak w poprzedniej sali - Wędrowiec westchnął, widząc zachowanie pozostałych - Ruszajmy dalej, potem tu posprzątamy.
- No to idziemy… "łup" - Suletu na odchodnym odrąbała drugiemu nieumarłemu łepetynę.
- Kłopot, można by rzec, z głowy - powiedział zaklinacz, któremu niebyt odpowiadali tacy "współlokatorzy" w (teoretycznie przynajmniej) ich siedzibie.

Po opuszczeniu “więzienia wampirów” przed drużyną rysowały się trzy opcje. Dwa wejścia naprzeciw ich obecnej pozycji, lub trzecie po tej samej stronie.
- Ja bym proponowała spróbować szczęścia z drzwiami przed nami, albo tymi bliżej wyjścia z wieży, albo drugimi. Po tej stronie spotkały nas same rozczarowania. - oceniła sytuację Tanegris.
- To gdzie teraz? - Spytała towarzystwo Suletu… zerkając na trzecie drzwi. W końcu jak sprawdzać, to chyba niejako pomieszczenie po pomieszczeniu?
- W takim razie sprawdźmy najbliższe - powiedział Harran.
- Będziemy tak przy każdych drzwiach dywagować? - Kvaser fuknął wkurzony i ruszył do pierwszych drzwi pod ręką szarpiąc za klamkę.
To co znalazł za nimi było… pasujące do tego miejsca. Władca miejsca miał chyba słabość do luksusów, bo to małe pomieszczenie było przebieralnią z czymś co bardziej cywilizowany Harran, Bezimienny oraz Imra rozpoznali jako… stół do masażu. Oprócz niego była tu jeszcze szafka i parę doniczek. I wisząca nad szafką drewniane berło.
- Cywilizacja i kultura pełną gębą - powiedział zaklinacz. - Brak tylko masażystki...
Suletu z kolei sprawdziła szafkę znajdując w samej szafce mydło i ręczniki.
- Łech… - Powiedziała, nie ruszając tych bzdetnych przedmiotów i idąc ku wyjściu, zauważyła berło nad drzwiami… rzuciła wykrycie magii.
- Bardzo cywilizowane miejsce.- przyznała Tanegris wchodząc głębiej do pomieszczenia.- Właściciel może i nie znał się na obronie takich wież, ale jego priorytetem najwyraźniej były luksusy i wygody. -
Berło zaś było magiczne i miało nawet wyrytą na sobie komendę “Wymasuj mnie”, co wywołało śmiech u Warpriestess. Ściągnęła je ze ściany, po czym podała Tangeris.
- Coś dla ciebie?
- Może nie w tej chwili.- oceniła rogata przyglądając się berłu.- Wydaje się nieco dziwne… nieprawdaż?
Trochę było… jego magia zdawała się powiązana z tym konkretnym pomieszczeniem. Suletu wzruszyła ramionami, po czym ruszyła by wyjść z pomieszczenia.
- To ty na stół, ja do wychodka, i przerwa? - Parsknęła, ale i machnęła toporkiem przed siebie - Idziemy dalej, bo tu korzenie zapuścimy, nim wszystko sprawdzimy… Kvaser! Wybierasz drogę?
- Ktoś musi - niziołek wybrał kolejne drzwi po prostu idąc do nich na czele ekipy.

Kolejne drzwi świadczyły że pomijając galerię i świątynię parter wieży służył potrzebom dnia powszedniego. Bowiem tu znajdowało się ważne miejsce dla społeczności wieży. Kuchnia.
To nieduże pomieszczenie służyło do tylko jednego celu. Gotowania. Było wyposażone w dwa różne piece, stoły do przygotowywania potraw. Szafki pełne były garnków, talerzy jak i sztućców. A także przypraw. I ktoś tu bardzo lubił czosnek, bo cała kuchnia była udekorowana girlandami z niego zrobionymi. Sama kuchnia pozwalała na przygotowanie potraw nawet dla dwunastu osób jednocześnie, ale widać było że od dawna nie wykorzystywano w pełni jej potencjału.

- Ktoś lubił dobrze zjeść... i był zdecydowanym wrogiem wampirów - stwierdził zaklinacz.
- To już raczej obsesja - Kvaser rozejrzał się czy w kuchni nie ma jakiś pozostałości jadła lub dalszych drzwi do spiżarni. Ostatecznie spodziewał się magicznego konserwowania żywności, niestety funduszy na to najwyraźniej zabrakło bo żywność konserwowano tu solą i wędzeniem.
- Bardziej martwi mnie jej wielkość. To zbyt duża kuchnia jak na jednego maga, nawet wliczając służbę jaką potencjalnie ma. - oceniła ponuro duergarka rozglądając się dookoła.
- Ale pewnie są dobrzy, prawda?- spytał naiwnie Cormharg.
- Może mag lubił gości? - zasugerował Harran.
- Może lubił, może jak to magik, chciał mieć ten przepych żeby mieć, możliwość wiele... - Wzruszyła ramionami Suletu - A ciekawe, gdzie spiżarka. Ktoś zgłodniał?
- Po takim czasie zapachy mogą być zdecydowanie mniej apetyczne - niziołek stwierdził z pomieszaniem złości i zawodu.
Wędrowiec beznamiętnie obserwował kolejne pomieszczenia, które co prawda były jak najbardziej użytkowe, ale w obecnej chwili były dla nich bezużyteczne.
-Ostatnie drzwi. Któreś w końcu muszą prowadzić do reszty wieży - powiedział, gdy jego towarzysze kręcili się po kuchni, a następnie ruszył w ich stronę.
- Jest jeszcze spiżarnia - zreflektował Kvaser - jeśli jakiś wampir jednak tu jest, może się ukrywać w miejscu, gdzie będzie ciemniej. Wolałbym aby nie wyskoczył nam na plecy… I nie, nie myślę tylko o ciastkach proponując to miejsce - zaśmiał się lekko.
- Ma rację - Suletu zerknęła najpierw na Kvasera, a potem Wędrowca, posyłając temu ostatniemu niby wielce poważną minę. W końcu jednak skupiła się na Niziołku.
- To działamy. Jestem obok… - Powiedziała, przyjmując postawę bojową.
Kvaser spodziewając się ciemniejszego miejsca - wszak przechowywaniu żywności nie służyło światło - założył zawieszone dotychczas na szyi gogle i ruszył w stronę spiżarni, koło pieca aby przebadać to pomieszczenie.
- Prawie mi żal tego wampira - powiedział Harran, który zdecydowanie nie wierzył, by jakiś krwiopijca mógł się chować w spiżarce.
- Może liczył na jakąś kaszankę? - rzucił beznamiętnie Wędrowiec
- I co? Znalazłeś coś ?- zapytała duergarka zaciskając mocno dłonie na swojej lasce. Znalazł… trochę przeterminowanego mięsa, które pokryło się niezdrowymi płatami zieleni. Trochę żywności, którą dałoby się uzupełnić zapasy w Destiny i pająka wielkości pięści skupionego na wysysaniu soków z upolowanego szczura.
- Phi - Powiedziała na takie znaleziska Suletu - A jakiegoś alkoholu nie ma? Dobra… to idziemy tam gdzie Wędrowiec gadał.
- Chodźmy. I obyśmy znaleźli coś ciekawszego, niż przerośniętego pająka - dorzucił zaklinacz.
- To nie był przerośnięty pająk - Warpriestess uśmiechnęła się krzywo do Zaklinacza.
- Mięso o smaku zgnilizny i rozczarowania - niziołek zamknął drzwi do spiżarni z hukiem.
- To wracajmy do sali z posągami i zbadajmy ostatnie drzwi. Wątpię by te tutaj… - diabliczka wskazała na drugie drzwi prowadzące z kuchni.- … prowadziły do czegoś ciekawego.
...na co szybko zajrzała tam Suletu.
- Mieliśmy nie zostawiać "dziur" za plecami? - Burknęła. Jej oczom ukazał się wąski korytarz kończący się ostrym zakrętem. Suletu przywołała dłonią Tangeris i wskazała jej na migi korytarzyk.
- Na chwilkę? - Szepnęła tak, żeby kapitan tej bandy nie słyszał…
- Nie widać cię, nie ma cię wśród nas, wzrok przenika cię jakby powietrza kochanką byłaś.- zagrała cichutko diabliczka wpatrując się w Suletu. trąciła ją delikatnie ogonek, a Warpriestess… znikła. Widząc co się stało… a właściwie nie widząc na moment własnych rąk, cicho się zaśmiała.
- No to idziemy - Szepnęła do rogatej.
Ta ruszyła za nią śpiewając cicho to samo i po chwili obie znikły w wąskim korytarzu.

Gdy wszyscy wrócili do sali z posągami, Wędrowiec ruszył w stronę ostatnich drzwi.
- Tanegris, może nam się przydać ta twoja zabawka - rzucił, odwracając się dopiero gdy nie usłyszał ani odpowiedzi, ani brzęku jej bransolet - Gdzie ona jest? I Suletu? - dodał, widząc też brak kapłanki.
- Niewidzialni wrogowie musieli ich porwać, wprost pod naszymi nosami! - stwierdził głośno i nerwowo Cromharg rozglądając się dookoła.- To miejsce musi być jedynie pozornie bezpieczne.
- Albo się urwały, by na własną rękę poszukać tajemnic tego zamku - wyraził zgoła inne przypuszczenie Harran. - Ostatnio były w kuchni - dodał. - Może szukają alkoholi? Suletu coś narzekała na ich brak.
Skierował się w stronę kuchni.
- Wracamy, trzeba je znaleźć - zgodził się automaton - Może znalazły jakieś ukryte przejście.

Dotarcie drużyny na miejsce zajęło chwilkę, zauważenie że drugie, niepozorne drzwiczki ukryte w cieniu były już otwarte kolejną. Za nimi był ciemny i wąski korytarz, kończący się ostrym zakrętem.
- Harran, masz jakieś światło? - zapytał Wędrowiec, uważnie nasłuchując odgłosów z korytarza.
- Mam, ale wolałbym nie świecić niczym pochodnia - odparł zaklinacz. - Poza tym nie potrzebuję światła - dodał, po czym rzucił na siebie niewidzialność, a następnie przybrał postać drowa. A potem rzucił na siebie garść zaklęć ochronnych.
- Jaki kawałek ciebie mam zamienić w lampę? - spytał.
- Mój młot może się świecić - odezwała się Imra, której cała ta wycieczka za bardzo przypominałą jej własną eskapadę po wieży maga. O której z resztą opowiadała. Wysunęła broń w kierunku gdzie był jeszcze niedawno zaklinacz czekając na efekt.
- Proszę bardzo. - Zaklęcie było proste i wnet blask bijący od młota Imry rozświetlił korytarz.
Ruszyli dalej.
Przemierzając wąski korytarz, awanturnicy jeden po drugim (bo miejsca było tylko na jedną osobę) dość szybko dotarli do zakrętu, a potem… do skradających się dziewczyn. Bo te wszak starały się uniknąć pułapek więc ich tempo ruchu było wolne.