Druid, poruszając się pod ziemią, czuł, że wojownicy orków podbiegli do wyjścia. Pamiętając, żeby poruszać w obrębie mgły, którą rzucił wcześniej. Wyłoniwszy się w końcu spod ziemi, Bharrig ustawił się na lewo od wejścia, czekając na pierwszego, którego mógł zaatakować.

Endymion nie poświęcał więcej spojrzenia umierającym worgom. Spojrzał we mgłę i magia pozwoliła mu patrzeć przez nią. Widział łuczników. Pobiegł wciąż niesiony magią błogosławieństwa wieszcza przed oślepionych mgłą zielonoskórych i ciął ich obydwu.
- Hukuur lav mat! - “teraz umieracie” warknął w orczym.

Gabriel we mgle nie czułby się jak ryba w wodzie i działania w tym środowisku wolał pozostawić innym - tym wszystkim, którym mgła nie przeszkadzała w poruszaniu się. Sam natomiast podszedł do wylotu jaskini na tyle blisko, by nie znaleźć się we mgle.

Kargar na razie też trzymał się z dala od mgły, ale wypił jedną z mikstur byczej siły którą dostał od Nann w klasztorze.
-To tak wygląda w działaniu to orcza dyplomacja?! - Zaśmiał się.

***

Towarzystwo czekało w większości przed jaskinią, nie wchodząc we mgłę, ani do środka groty… podobnie uczynił Druid, i w sumie choliba wie po co.

Jako jedyny do środka wbiegł Endymion, po czym związał walką znajdujących się tam, orczych łuczników… Pierwszemu z nich zadał celny cios, i drugiemu też, ale reszta zaczęła wrzeszczeć po swojemu, nic we mgle nie widząc.

Wyglądało na to, że Endymion radził sobie świetnie, masakrując orczych łuczników, którzy we mgle byli całkowicie bezradni. Bharrig ocenił, że nie potrzebował jego pomocy. Ponownie stopił się z ziemią i wszedł w skalną ścianę, zamierzając wyłonić się po drugiej stronie i rzucić okiem na to, czy przypadkiem ktoś się nie zbliżał. Mógł też ewentualnie odciąć orkom drogę ucieczki. Nikogo jednak nie zauważył… usłyszał za to w głębi jaskini dęcie rogu.

Geri podbiegł do mgły, węsząc za przeciwnikami i próbując złapać jednego z nich niemalże po omacku… nikogo jednak nie złapał.

Endymion wirował w wojennych piruetach tnąc i siekąc oślepionych przeciwników. To nie była walka. To nie było wyzwanie, ale niech spróbują tylko się ruszyć… dwaj z orków byli już na wykończeniu.

Orki(te które mogły) rzuciły się w końcu do ucieczki w głąb jaskini… trzech zwiało od razu, jednemu przypieprzył skryty w pobliżu Bharrig-żywiołak… ale zielonoskóry przeżył. W przeciwieństwie do dwóch innych, których po chwili zabił Paladyn.

~

Druid przemówił pierwszy:
- Oddział został zaalarmowany. Wkrótce uderzą na nas lub będą chcieli na nas zastawić zasadzkę albo obie te rzeczy. Pójdę przodem i zobaczę, co na nas czeka.

Endymion dyszał ciężko we mgle. Był zły. Z dzikością w oczach patrzył na orki które zaszlachtował. Już zapomniał tego gniewu. Graniczącego z szałem ogarniającym serce jak pożar. Kiedyś, dawno temu… potrafił go kanalizować. Ojciec-tyran nauczył go jak wielu z jego rodzeństwa i przez lata Endymion stosował tę sztukę, nawet po opuszczeniu plemienia aż do momentu gdy wyzbył się gniewu, jako jednego z wyzwań jakie przed sobą sam postawił by przyjąć święcenia paladyna. Był… ciekaw. Ciekaw czy wciąż to by potrafił. Skupił się. Podsycił wściekłość i poczuł jak jego kości… zapłonęły bólem gdy dawno zapomniana moc się w nim budziła. Ryknął długo. Bitewnie. A gdy ból minął… jego ciekawość była zaspokojona.
- Idź. Ruszymy za minutę za tobą - powiedział wychodząc z mgły.

- Można już wchodzić w tą cholerną mgłę?? - Krzyknęła na zewnątrz Amara.
- No właśnie?! - Dodała Deidre.
- Można! Ci co mogli uciekli! - odkrzyknął Endymion.

Po chwili więc w jaskini znalazła się reszta towarzyszy, i powoli ruszono w ich głąb, z Druidem-żywiołakiem gdzieś przed nimi na zwiadzie…

Po drodze natknięto się na nieco orczych śmieci, z przodu gdzieś, daleko przed nimi, zdecydowanie zaś coś się działo… odgłosy niosące się echem po jaskiniach, świadczące o Orkach, gotujących się na przybycie towarzystwa? No i ten narastający smród… zdecydowanie nie pasujący do ledwie tuzina zielonych?

Druid ryjący podłoże również wyczuł drgania, świadczące zdecydowanie o tym, iż w kompleksie znajdowało się przed nim… kilka tuzinów osób!

- To co, poświecić mam? - Spytała Deidre.

- Wiedzą, że tu jesteśmy ale tak im powiemy gdzie dokładnie jesteśmy - odpowiedział Endymion - Wstrzymajmy się z tym tak długo jak się da. I chyba mamy odpowiedź. Shorliail raczej by nie tolerowała tego smrodu w swoim leżu. A my nie chcemy plemienia orków ani w tych okolicach, ani tym bardziej wzbogaconych nawet o resztki jej skarbu. Deidre… jakie masz najsilniejsze zaklęcia obszarowe?
- Emmm… emm… mogę… no ten… przyzwać… rój? - Powiedziała cicho Zaklinaczka.
Paladyn przez chwilę nie odpowiadał.
- W porządku, Deidre. To nie tak, że jesteś mniej wartościowym członkiem drużyny przez to, że znasz inne zaklęcia niż te co sobie wymyśliłem. Myślę, że spróbuję z nimi porozmawiać. Jakiś informacji się wywiedzieć, choćby ich policzyć. Mogę to zrobić pod osłoną dymu.
- Zapomnij z tą pieprzoną butelką - Syknęła nagle Mniszka - Ona robi więcej problemów, niż pożytku. Możesz jej użyć, jak będziemy wiali… - Krzywo się do Endymiona uśmiechnęła.
Paladyn myślał przez chwilę nad odpowiedzią.
- Wrogowie mają na temat tej butli dokładnie takie samo zdanie jak ty, a nawet gorsze bo oni mają przeciwko sobie dwóch takich których ten dym nie oślepia. Jeśli dojdzie do walki to jaskinia będzie pewnie dość duża abyś mogła pozostać poza chmurą i w razie jakby się zbyt gorąco zrobiło wbiec w nią dla bezpieczeństwa.
- Słuchaj Endymion, bez urazy… ale z tego co tam słychać… - Amara wskazała w głąb jaskiń - ...tam ich jest chyba więcej niż tuzin. Co jeśli tam jest całe plemię? Chcesz zadusić dymem samice i młode? To są "tylko" Orki, tak, ale czy tak postępuje Paladyn? Bo wbrew pozorom, ja staram się żyć praworządnie…
Na krótki moment Endymion obnażył kły w złości, po czym zamknął oczy i się uspokoił. Czemu aż tak go to zirytowało?
- Dlatego chcę pójść i się rozeznać w sytuacji - tłumaczył powoli, ze spokojem ale pobrzmiewała mu w głosie nuta świadcząca o tym, że był to wymuszony spokój - Zobaczyć z czym mamy do czynienia. A jak dojdzie do walki i kogoś dym będzie dusił to będzie mógł z niego uciekać.

Druid, rozeznawszy się w sytuacji, zaczął wracać do ekipy. Wyglądało na to, że z jakiegoś powodu natknęli się na całe orcze plemię. Kiedy ostatecznie wrócił, rzekł:

- Sporo przed nami, ale jeśli dojdzie do walki, będę w stanie podołać. Znam zaklęcie, które obejmie całkiem spory obszar… Potrafię zakląć podłoże, aby zmieniło się w ciernie i kolce… Ale… Dużo ich - zakończył kulawo, nie rozumiejąc, skąd tutaj nagle tak wiele orków.
- Tylu, czyli ilu? - spytał Gabriel. - Czterdziestu, czy setka albo więcej?
- Kilka tuzinów - odparł Druid.
- Ale nie wiesz, czy sami dorośli? - upewnił się Wieszcz.
- Tak, zdaje się, że były tam i dzieci - potwierdził żywiołak-krasnolud. - Cóż… Wolałbym, żeby Endymion porozumiał się z nimi. Ostatecznie, chcemy tylko przejść.
- Może się uda... - Gabriel nie ukrywał wątpliwości. - Ale może się też okazać, że trzeba będzie użyć siły.
- Z drugiej strony... - Spojrzał na druida. - Może zrobisz sam wycieczkę aż do skarbca? A nuż się okaże, że nie ma po co iść dalej.
- Hm, naszym zadaniem było tylko sprawdzić, czy Shorlail jest tutaj - wzruszył kamiennymi ramionami Bharrig. - Ma to jakiś sens, choć wolałbym, żebyśmy wszyscy spróbowali się do niego dostać.
- Potrzebujemy też tego diamentu - przypomniał Endymion - jesteś w stanie taki zabrać pod ziemią w postaci żywiołaka?
- Oczywiście - uśmiechnął się żywiołak. - Jeśli jednak mam podążać aż do skarbca, będę potrzebował nieco czasu. Nie wiem, jak daleko stąd jest skarbiec, ani co jest po drodze. Wydaje się jednak… - tu Druid zamyślił się - Orkowie nie będą sprawiać zbyt wielu kłopotów, po prostu bronią legowiska. Jeśli dacie mi czas, moglibyśmy coś wymyślić.

Druid przez parę chwil intensywnie pocierał dłonią o brodę, z której spadały mniejsze kamienie.
- W takim razie postanowione? - zapytał towarzyszy, mając wkrótce zniknąć ponownie w posadzce jaskini.
- Tak - przytaknął paladyn - Jakbyśmy nie mogli tu zostać zostawimy ci jakieś znaki widoczne z lotu ptaka.
- Strzeżcie Geriego - rzekł jeszcze Bharrig, który pogłaskał na pożegnanie wielgachną łapą tygrysa po grzbiecie. - Geri, pilnuj Eda.

Z tymi słowami, Bharrig zniknął ponownie w posadzce, nie pozostawiając po sobie śladu. Sunął w stronę miejsca, gdzie napotkał orków, a potem zamierzał podążyć jeszcze dalej.

Kargar westchnął wpatrując się w Endymiona, który według niego był niezłym dziwakiem. Amara dobrze mu przez chwilą przygadała.
-To w końcu chcesz z nimi gadać czy ich pozabijać?

- Do stu i jednego różowego czorta… - zaklął paladyn drapiąc się po głowie - póki inicjatywa jest po mojej stronie pierwszym punktem u mnie zawsze jest rozmowa, ale w wielu sytuacjach można się spodziewać, że ta rozmowa zawiedzie i wtedy należy być do tego przygotowanym.
- No to spróbuj z nimi się dogadać - powiedział Gabriel. - Bez zbytniego narażania się. Z ich wodzem albo szamanką? Nie wiem, kto będzie ważniejszy. I bardziej roztropny.
- To wciąż ryzyko - wzruszył ramionami Endymion - Jeśli wypad Bharriga nie poskutkuje to wtedy do tego przejdziemy. Chyba, że boimy się kontrataku i potraktujemy to jako wyprzedzenie go? - zapytał reszty drużyny.

Druid podążył gdzieś w głąb jaskiń, i minęła już chwila od jego zniknięcia, gdy… odgłosy Orków przybrały na sile. Pojawiło się również jakieś dudnienie, jakby kogoś cięższego?? Zza zakrętu, dosyć daleko jeszcze od grupki, wypadło kilku zielonoskórych, po czym oddali salwę z łuków. Geri oberwał. Od pancerza Endymiona i Kargara strzała się odbiła.

Łuczników po chwili wyprzedzili wojownicy z toporami, pędzący na grupkę z bojowym wrzaskiem, gotowi do starcia wręcz. Było jednak coś jeszcze, coś lezącego za łucznikami. Duży, kamienny żywiołak ziemi. Czy to był Bharrig?

Amara uskoczyła przed ciosem toporem, po czym skopała ostatniego Orka przy jej pozycji, i ten padł na glebę…

Kargar również się obronił, i ciął mieczem rannego już wcześniej zielonego, zabijając go, po czym ruszył za Endymionem.
- Czekaj na mnie!

Deidre "Magicznymi pociskami" wykończyła naprzykrzającego się Gabrielowi wroga.
- Dzięki! - Gabriel uśmiechnął się do zaklinaczki.

Druid-żywiołak, Endymion, oraz po kilku susach i Geri, byli obok Szamanki i jej obstawy… gdy stara Orczyca coś warknęła("uciekamy!"), po czym całe trio dało nogę w głębię jaskiń. A spieprzali, aż się kurzyło… i to w grobowe ciemności, jakie panowały w głębi jaskiń.

Endymion miał zaś mały problem. Biec za nimi dalej, wspomagany magią, sam praktycznie, pchając się w nieznane, czy może lepiej poczekać na resztę towarzyszy…

- Nie ma co tutaj stać i czekać - powiedział Gabriel, rzucając na siebie zaklęcie, które miało pozwolić mu na wyleczenie choćby części obrażeń. - Dogońmy naszych - dodał, ruszając w stronę kompanów, którzy weszli bardziej w głąb jaskini.
-Masz rację nie rozdzielajmy się, chodźmy wszyscy za nimi! -Kargar skinął głową Gabrielowi, próbując dogonić Endymiona. Z jego doświadczenia takie istoty jak orki rozpraszały się po załatwieniu przywódcy.

Szamanka była zagrożeniem, którego Druid nie był w stanie ocenić. Było jasne, że orkowie bronili swojego terytorium uprzednio zagrabionego smoczycy (która podziewała się nie wiadomo gdzie) i zapewne zdążyli poznać groty na tyle, żeby mieć w zanadrzu więcej zasadzek. Zatrzymanie jej mogło przeprowadzić drużynę przez korytarze, a orczycą mogli posłużyć się jako zakładnikiem. Zdawało się, że zatrzymanie jej było pomysłem, który miał jakiś sens.

Bharrig, nadal w swojej żywiołaczej formie, odbiegł nieco na zachód i zrobił parę gestów, wymamrotał parę dziwnych słów. Nagle, podłoga, po której biegła szamanka ze swoimi przybocznymi, zmieniła się w gąszcz ostrych niczym brzytwy kolców i cierni, które jednak magicznie wtapiały się w tło posadzki jaskini.
- Uważajcie, podłoga przed nami! Geri, stój!

***

Szamanka i jej obstawa zatrzymali się, warcząc na… podłogę. Ta była teraz magiczną pułapką zastawioną przez Druida, która właśnie poraniła im nogi.

Po chwili do Bharriga podbiegł tygrys i Endymion. Obu nie spodobało się, co zobaczyli w dalszej, mrocznej już części jaskiń… po chwili przytruchtał i Kargar, który jednak nic dalej nie widział poza mrokiem.

Nadbiegła również zziajana Deidre, oraz przytruchtała Amara.

A Gabriel? Gabriel sobie szedł spacerkiem jakby nic...

Gdzieś tam w głębi kompleksu, rozległo się jakby kwilenie… orczych młodych? I chyba samic również.

- Wredne świnie!! - Krzyknęła nagle we wspólnym szamanka, zdecydowanie pod adresem awanturników. A z jej łap wystrzeliła mała, jasna kuleczka, która pomknęła prosto w grupkę…

Fuck.

“Kula ognista” objęła swoją eksplozją wszystkich towarzyszy (poza Gabrielem, który “opierdalał się” daleko w tyle) paląc ogniem. Oj, oj… Amara wyszła z tej niespodzianki cało. Bharrig otrzymał połowiczne oparzenia, a tygrys wyszedł bez szwanku. Deidre poczuła ten atak w pełni… choć odrobinę pomogła jej czarcia natura. Kargara również nieco poparzyło, Endymiona zaś ochroniły oprócz refleksu również wzmocnienia pancerza, otrzymał więc ledwie małe oparzenia.

Ale na tym się nie skończyło! Łucznicy wystrzelili strzały… jedna w Geriego, niecelnie. Dwie w Bharriga-żywiołaka, które po prostu odbiły się od jego kamiennej klaty. Kargar, Amara, Deidre… nikt nie oberwał.

Dwa Worgi skoczyły do przodu, by zaatakować towarzystwo, ale zapiszczały… i u obu zaczęły krwawić łapy. Nie były w stanie pokonać odpowiedniego dystansu, by dopaść kogoś z awanturników.

Bharrig obejrzał się za siebie, nigdzie nie mogąc znaleźć Wieszcza. Stwierdził, że tygrys tylko wystawiał się na niebezpieczeństwo, stojąc przed szamanką i jej sługusami. Rzucić się nie mógł na wroga z powodu podłogi pełnej ostrych, kamiennych kolców więc zawołał do towarzysza:
- Geri, w stronę Gabriela! Za róg!

I dodał jeszcze nie wiedząc, czy Gabriel słyszy go:
- Gabrielu! Ulecz Geriego proszę!

Tygrys pobiegł w drugą stronę, znikając za rogiem. Następnie, Druid zawołał:
- Twoi ludzie nie żyją z twojej woli, wiedźmo! - w nienaturalnie głębokim głosie Druida pobrzmiewał gniew. - Chcieliśmy tylko przejść przez te jaskinie, czy musiałaś doprowadzić do masakry plemienia? Poddajcie się!

Druid odczekał drobną chwilę, dając szamance czas na ewentualną odpowiedź.

Po czym skoczył ponownie pod ziemię, zapamiętawszy uprzednio pozycję orczycy i zaczął sunąć w jej stronę, aby ponownie znaleźć się pod nią.

Endymion odmachnął ręką jakby chciał przegonić płomienie które go objęły i obnażył kły. Zmrużył oczy wyczuwając głębokie zło w sercu orczycy. Poparzenia na jego twarzy i szyi… zatańczyły gdy zerwał się do biegu. Rozszerzyły się i objęły go jak drgające tatuaże pokrywające większość jego odsłoniętej skóry a prawdopodobnie również tej pod pancerzem wzorem płomieni. Paladyn się zbliżał do orków i wyraźnie nie zamierzał się przejąć kamiennymi kolcami. Szamanka miała bardzo mało czasu na ewentualne przyjęcie propozycji druida.

Po kilku chwilach, całe towarzystwo znalazło się więc na nowym terenie… spowitym ciemnościami.

Ogromna hala z kolumnami, w górę cholera wie jak wysoko, w przód, na boki, wszystko tu było bowiem ogromne, tak ogromne, że sięgało daleko poza wzrok tych, którzy widzieli w owym mroku. Magiczne światełka Deidre z kolei dawały naprawdę niewiele, ale lepsze to, niż nic, zwłaszcza dla Gabriela i Kargara.

Janika w międzyczasie odzyskała swój plecaczek(pod czujnym okiem Endymiona-protektora), i ona również po paru chwilach już wewnątrz nowego miejsca, rozejrzała się po terenie, najwyraźniej jednak widząc w mroku.
- Ja bym poszła tam… - Powiedziała na widok rzędu kolumn, który zdawał się być centralną "alejką", po drugiej już stronie ogromnych wrót, i mogły ich w końcu gdzieś doprowadzić.
- Zapewne droga równie dobra, jak inne - powiedział Gabriel.

Endymion kiwnął głową, bo Gabriel wyciągnął mu te słowa z ust - Ktoś z nas potrafi tropić? Bharrig? Ja tu nic nie widzę, ale jeśli byśmy wiedzieli jaką drogą orkowie przed nami szli to by mogło być użyteczne.

-Idźmy do przodu, wątpię żeby orki jakoś kombinowały- zgodził się Kargar.

Druid, lecąc. rzucił na siebie zaklęcie, które wyostrzało jego wzrok i słuch. Nie było żadnej gwarancji, że w wielkiej hali nie będzie istot lub pułapek zastawionych przez akolitów martwego maga.

Towarzysze ruszyli więc przed siebie, i wybrany kierunek okazał się dobrą drogą… przynajmniej na chwilę. Po kilkudziesięciu metrach odkryli bowiem, iż zakurzona podłoga zarwała się… po Orkami, których dwa ciała leżały w dziesięciometrowym "wilczym dole", na jego dnie, nabite na pale. A więc pułapki.

- Jak widać, nie tylko my wybraliśmy tę drogę - powiedział Gabriel. - Może dałoby się znaleźć ślady orków, którzy szli przed nami?

Druid przyleciał wreszcie i zdał raport z tego, czego się dowiedział. To znaczy, że nic nie było w pobliżu, a przynajmniej na ten czas. Kiedy zobaczył martwych orków w wilczym dole, spojrzał tam i przekonał się, że Orog nie należał do martwych członków ekspedycji.
- Dobra myśl - rzekł krasnolud-nietoperz. - Na ten moment jednak nie ma wiele do śledzenia, orkowie zapewne kierowali się w stronę centrum, tak jak my.

Po czym nietoperz przysiadł bliżej wilczego dołu, lustrując ślady w kurzu. Bharrig chciał się utwierdzić w domyśle, że orkowie rzeczywiście kroczyli tą drogą, co oni.

A gdzieś tam w oddali(dla tych widzących w mroku) majaczył wielgachny, mający chyba z 6 metrów jakiś posąg.
- Tam coś jest - wskazał Endymion, choć spodziewał się, że większość drużyny już to widziała - Ty, Janika, widzisz w mroku, dobrze myślę? - zapytał.
- Tak jak i ty. Całkiem zwyczajna sprawa? - Mała zielona spojrzała na niego, i mrugnęła, po czym wróciła do oglądania drogi przed nimi, odnośnie ewentualnych pułapek…
- Dla kogo zwyczajna, dla tego zwyczajna - przytaknął myśląc o Gabrielu i Kargarze - Jeśli bym wyczarował sobie halabardę czy inny drzewiec to byłbym w stanie ci pomóc z pułapkami?
- Chwilowo to nie jest potrzebne… ale dobrze wiedzieć - Powiedziała Janika.
- To w razie czego wystarczy słowo.
-No to teraz się przydaj dziewczyno i pomóż z tymi pułapkami…- stwierdził wojownik, niezadowolony że znowu ogranicza go kwestia widoczności.

- Będę przed wami około 20 metrów - rzekł Bharrig. - Jeśli będzie coś paskudnego, to krzyknę.

Po czym wzbił się ponownie w powietrze i poleciał zobaczyć wielki posąg nieco bliżej, po drodze zwracając uwagę na wszystkie szczegóły podłogi, które mogły być pułapkami.

Ślady orczej wyprawy w głębokim kurzu na podłodze, po wyminięciu "wilczego dołu" prowadziły prosto do wielkiego posągu… który chyba miał przedstawiać właściciela owego miejsca?

Posąg jakiegoś starucha, być może właśnie Agawixa Czarnego, wysoki na 8 metrów, wykonany z detalami, mocno zakurzony, dominował w tym miejscu… były i dwa inne. W ostatnich kolumnach głównego rzędu podtrzymujących strop, niejako pod postacią płaskorzeźb, wystających z owych kolumn, były dwie 4 metrowe pannice, również wykute z dużym detalem. A kilka kroków od jednej z nich leżał martwy, rozgnieciony Ork.

- Jeśli szamanka nie kłamała, to zostało ich dziewięciu - stwierdził Gabriel.
- Jeszcze połowę z nich znajdziemy w takim stanie i powinno być już łatwo - stwierdził Endymion - Choć orog może być groźny. Masz jakieś fajne zaklęcia kontroli pola? To czego przeciw białym futrzastym używałeś było przyjemne. Tu też powinno się sprawdzić jak przyjdzie co do czego.
- Jedno czy dwa takie się znajdą - odparł Wieszcz.
- Może sprawdzimy czy w tym posągu nie ma jakiś ukrytych przejść albo schowków? - zainteresował się Kargar, licząc że wyjdą stąd z jakimś łupem.

Bharrig, latając wokół, spojrzał, czy warstwa kurzu była również na statuach - tak samo, jak wszędzie. Zwrócił też uwagę na to, czy kurz nie został rozgarnięty i czy były tutaj ślady walki.. Któż wie, jakie pułapki mógł zastawić mag? Dodatkowo, rzucił wykrycie magii zarówno na statuę w centrum, jak i na tą, przy której leżał rozgnieciony ork.

Żadnych magicznych aur nigdzie jednak nie było… wszędzie pusto, cicho, i sporo kurzu. Na podłodze były liczne ślady Orków, które zdecydowanie kręciły się w tym miejscu we wszystkich możliwych kierunkach, i w sumie można było odnieść wrażenie wprost "stratowania" przez nich tego tu terenu… aż w końcu ślady podążyły gdzieś za główny pomnik.