Zaniepokoiło ją to, co zdołała ustalić patrząc na martwe drapieżniki. Dzikie zwierzęta raczej nie dotykały się do jedzenia, od którego mogły wyczuć truciznę czy inne podejrzane rzeczy, tak jej się przynajmniej wydawało. Te tutaj wyglądały, jakby coś takiego zjadły, albo wypiły i to było powodem ich przemiany. Czy istniała możliwość, że ktoś im coś podał? Ewentualnie być może wilki były tak głodne, że zjadły porzucony, zainfekowany czymś posiłek? Ciężko było sprecyzować, ale to było zdecydowanie coś, o czym Kori będzie jeszcze przez jakiś czas myśleć.

Pakując swoje tobołki na wóz popatrzyła krótko na płonące truchła a potem skryła się w środku, zastanawiając nad sytuacją. W czasie drogi nie mówiła wiele, skupiając wzrok na okolicznej przyrodzie, pięknych, złotych polach i zielonych polanach. Przynajmniej w ten sposób nieco odciągała swoje myśli od zainfekowanych drapieżników, które zaatakowały ich wcześniej.

Po dotarciu do miasteczka uderzył w nią widok opuszczonych, zrujnowanych chat, których nikt od zakończenia plagi nie zagospodarował. Dziwiło ją to trochę.
- Te opuszczone, ponure domy nie są raczej dobrą wizytówką dla miasteczka - powiedziała do kompanów. - Zastanawiające, że nikt nie zdecydował się ich odnowić. Może chcą, żeby te budynki cały czas przypominały im o zarazie? - Myślała głośno.

Im dalej w miasteczko, tym było przyjemniej. Zobaczyła też na własne oczy ten słynny cokół od którego wzięła się druga nazwa miasteczka. Gdy chwilowo postawiła się w roli osoby zarażonej, która miała siedzieć całymi dniami przy tym okrągłym kamieniu pośrodku miasta i liczyć na dobre serce czy litość mieszkańców, to szybko stwierdziła, że chyba wolałabym od razu umrzeć. No ale nie była na miejscu tych ludzi i nigdy nie będzie.

W końcu zatrzymali się przed karczmą o nazwie “Dziki Kot”, wszyscy rozeszli się do swoich spraw i to samo miał zamiar uczynić Bort.
- Będziemy grzeczni, obiecujemy - powiedziała do niego wesoło Kori, uśmiechając się przy tym. - Powodzenia w interesach, czy co tam musisz załatwić, Borcie.
Kori pomachała kupcowi na pożegnanie i spojrzała na kompanów.
- Chodźmy do karczmy, co wy na to? Jakoś nie chce mi się teraz chodzić po miasteczku, na to pewnie będzie jeszcze trochę czasu jutro. Albo później - powiedziała do nich i ruszyła w stronę drzwi do gospody. - Pierwsza kolejka na mnie. - Uśmiechnęła się do nich zawadiacko.
- No to moja będzie druga - powiedział Galdor. - Chyba że tego, co tu serwują, nie da się pić...
- Hmm, w sumie też tak może być. - Kori uniosła brew. - No ale jak to mówią: nie spróbujesz, to nie będziesz wiedział. Najwyżej skorzystamy z własnych zapasów… u mnie na dnie plecaka jakaś butelka się znajdzie.
- Przewidująca jesteś. - Galdor z uznaniem skinął głową.
- No oczywiście! - Zgodziła się wesoło z zaklinaczem.

Wnętrze gospody wyglądało podobnie do innych tego typu przybytków, w których gościli wcześniej. Przestronną, zadbaną salę zajmował las ław i stolików, jednak o tej porze siedziało przy nich zaledwie kilku gości, którzy zmierzyli ich tylko zaciekawionym spojrzeniem. W głębi dojrzeli szynk za którym stała wysoka, ładna kobieta pucująca kufle a obok niego ceglany kominek, w którym radośnie strzelały płomienie. Na prawo od wejścia wiodły schody na piętro, a za nimi znajdowało się otwarte przejście, zapewne prowadzące do sklepu o którym mówił Bort. W powietrzu unosił się zapach alkoholu i pieczonych potraw. Przy jednym ze stolików zauważyli potężnie zbudowanego półorka, który niezgrabnymi ruchami kończył właśnie swój posiłek i siedzącego z nim goblina, popiskującego do niego co jakiś czas coś w dziwnym języku.

Ledwo zajęli jedno z wolnych miejsc, a pojawiła się przy nich młoda kobieta widziana wcześniej za kontuarem.
- Witajcie w “Cichym Kocie”. Nazywam się Delma Fulst, jestem właścicielką tej gospody. - Uśmiechnęła się ciepło. - Nie widziałam was tutaj wcześniej a zawsze miło jest gościć nowe twarze. Co podać, drodzy podróżnicy? Czy zostajecie na noc? Mamy pokoje na piętrze, jedno i dwuosobowe, na każdą kieszeń. No, prawie na każdą. - Zaśmiała się, kończąc.

- Jesteśmy od krasnoluda Borta Bargitha, z karawany. Przyszliśmy się tęgo napić, bośmy okrutnie zdrożeni. Mnie zwą Aelfric Cyenwulf - przedstawił się wojownik uśmiechając się pogodnie do kobiety, odkładając swój hełm na blat stołu i rozpierając się na drewnianej ławie a potem zaczął zdejmować pas z mieczem, aby mu nie zawadzał w odpoczynku. Chwilę później oparł broń rękojeścią o blat stołu, zawijając jednocześnie pas dookoła skórzanej pochwy i luzował już paski i rzemienie, dając nieco wytchnienia sciniętemu w zbroi ciału. Na koniec zaś, rozejrzał się po całej karczmie.
- Przyjemnie tu, pani Fulst - skomplementował wygląd przybytku, a jego wzrok zatrzymał się na moment na półorku i goblinie.
- Bardzo przyjemnie - potwierdził zaklinacz, który ograniczył się do zdjęcia płaszcza. - Galdor - przedstawił się. - I tak, z pewnością zostaniemy na noc, tylko co do pokojów musimy się dogadać. - Uśmiechnął się do właścicielki karczmy, a potem spojrzał na swoich kompanów.

- Jestem Kori. W służbie Sarenrae - przedstawiła się ifrytka, chwytając opuszkami palców symbol Pani Wszechświatła wiszący na jej szyi. - Muszę zgodzić się z przyjaciółmi, pięknie tu i czysto. Naprawdę przyjemnie. Ja wezmę pojedynczy pokój, oprócz tego poproszę na razie butelkę wina dla siebie i dwa piwa dla moich towarzyszy.
- Dla mnie też wino - powiedział Galdor. - Ale wystarczy mi mniejsza ilość. No i pokój, też pojedynczy. Ale... w jakich cenach są pokoje?
- Za chwilę wszystko doniosę - powiedziała wesoło Delma. - Co do akomodacji, to pokój pojedynczy kosztuje srebrnika, podwójny dwa, a wygodniejszy podwójny, że tak powiem z “wyższej półki” pięć srebrników. Nocą można też przespać się przy kominku, co kosztuje tylko trzy miedziaki. A tak w ogóle, to Bort i reszta jego ferajny zamierza mnie dzisiaj odwiedzić, czy będą spać w stajni? - Zaśmiała się karczmarka.
- W takim razie Bort się przez nas nie zrujnuje. - Galdor odwzajemnił uśmiech. - Powiedział, że załatwi parę spraw i tutaj przyjdzie.

Niedługo później alkohol został dostarczony i mogli porozmawiać.
- Trochę myślałam o tych biednych wilkach w lesie - powiedziała. - Obejrzałam je i jak na moje, to wyglądało na to, że musiały coś zjeść albo wypić, żeby się tak zmienić. Jak chyba wszyscy wiemy, dzikie zwierzęta raczej nie zeżarlyby niczego toksycznego same z siebie. Myślicie, że ktoś mógł im coś podać? Albo celowo zatruć pożywienie? Ale wtedy raczej by zdechły, a nie… zmutowały?
Nalała sobie wina do kubka, czekając, co towarzysze mają do powiedzenia.
- A czy zauważyliście te pchły? - spytał Galdor. - Może to one roznoszą jakąś... chorobę?
- Albo przez to, że żerowały na wilkach same się zaraziły? - Kapłanka myślała głośno. - W każdym razie to bardzo dziwne, że przed dotarciem do miasta, które kiedyś przeszło zarazę, spotkaliśmy te dziwne, chore wilki. - Upiła nieco wina. Było całkiem niezłe, choć nie najlepsze, jakie piła.

Aelfric nie zwlekał z osuszeniem swojego kufelka i kilkoma sążnistymi haustami opróżnił naczynie, odstawiając je z drewnianym stukotem na blat stołu i ocierając wąsy z piany. Położył też swój chudy trzosik na stole przed sobą, pokazując, że choć nie przelewa mu się zanadto, wysupła na kolejną kolejkę.
- Hmm. Dobre - przełknął i zerknął znacząco na Delmę, jakby dawał znać, że napitek mu się skończył i potrzebna jest repeta.
- Wilki rzadko atakują o tej porze roku. Powinny mieć mnóstwo zwierzyny w samym lesie. Najpewniej nażarły się czego, dostały jakiejś wścieklizny i stały się szalone. A jak zwierzak choruje, to i pchły i inne takie go obłażą. Ciężko było ich nie zauważyć, bo wielkie były, niczym żuki - wojownik wzruszył ramionami.
- A co to znaczy “zmutowały? - zainteresował się wojownik, słysząc nieco obco brzmiące słowo we wspólnym.
- No że zeżarły coś i się przemieniły w takie coś, jak widzieliśmy. Miały te dziwne rany, kwas i to wszystko inne. - Wyjaśniła Kori. Skrzywiła się na samą myśl o zwierzętach, które ich zaatakowały. - Normalne to nie było. Może trzeba by było Glundy zapytać, co o tym sądzi, ale ona taka jakaś nieprzystępna jest… no ale jak będzie okazja, to może zapytam. - Kapłanka wzięła łyk wina. - Jakie macie plany do wieczora? Zostajecie w karczmie, czy jednak idziecie pozwiedzać miasteczko? - Spojrzała na towarzyszy.
- Nie wiem, czy jest tu coś wartego oglądania, ale mały spacer można przemyśleć - stwierdził Galdor.
- Można. - Kori po raz kolejny tego popołudnia zgodziła się z Galdorem. - Dopijmy więc, co mamy - chociaż widzę, że Aelfric już to zrobił - i przejdźmy się trochę. Zobaczmy, jak to tutaj wygląda i czy w ogóle jest coś ciekawego do zobaczenia.

Nikt nie uznał za zasadne wziąć kawałek jakiegoś wilka na pamiątkę, w charakterze trofeum (co Galdora nie zdziwiło w najmniejszym stopniu), za to pomysł spalenia stworów spotkał się z powszechnym poparciem.

* * *

Dalsza podróż upłynęła w przeważnie w milczeniu i - na szczęście - bez dalszych przygód tego typu. Zdecydowanie lepsza była nuda, niż plujące kwasem zwierzaki czy przerośnięte pchły, które raczej nie nadawały się na czarne charaktery poruszającej serca i umysły ballady.


Już na miejscu, w Etran’s Folly, trudno było nie zauważyć skutków, jakie zaraza odcisnęła na tej miejscowości. I nie chodziło wcale o słynny kamień, ale o wiele opuszczonych domów.
Im bliżej centrum, tym było lepiej, ale i tak Plagstone niezbyt przydało Galdorowi do gustu. Miasteczkiem duchów nie było, ale mieszkańcy jakoś nie okazywali radości na widok przyjezdnych. Wprost przeciwnie.
Na szczęście właścicielka gospody przyjęła ich z uśmiechem. A że Bort obiecał uregulować znaczną część rachunków, można było skorzystać z oferty, przedstawionej przez Delmę.

Jako że do kolacji pozostało jeszcze trochę czasu, rada w radę postanowili przespacerować się i zwiedzić miasteczko.
Wcześniej jednak Galdor przypomniał sobie spojrzenia mieszkańców...
- Czy ostatnio coś się stało dziwnego w okolicy? - spytał karczmarkę. - Ludzie tak na nas dziwnie patrzyli. Nie lubią obcych?
- Dziwnego? - Delma zamyśliła się, przykładając palec do podbródka. - Nie, nie przypominam sobie. A ludzie, jak to ludzie, nieufni są. Nawet jak się jakaś karawana kupiecka w mieście pojawi, to i tak krzywo patrzą. Chyba im tak zostało po tych, co zarazę przeżyli. Ponoć wtedy każdy na każdego patrzył jak na chorego. Dobrze, że te czasy dawno za nami.
Podziękował uśmiechem.
Wyjaśnienie nie do końca go uspokoiło, ale zawierało w sobie dużą dozę prawdopodobieństwa.
- Chodźmy więc - zwrócił się do towarzyszy.

Przed kolacją - zwiedzanie miasteczka.

Niebywały urok osobisty Kori sprawił, że pytani o miasteczko i zarazę przechodnie z chęcią opowiadali co nieco. Etran's Folly założone przez szlachcica Etrana Bolmere'a nigdy nie miało łatwo. Położone z dala od popularnych szlaków handlowych, nigdy nie było niczym więcej, niż przystankiem dla kupców zmierzających z Elidir do Almas. Co gorsza, po Goblinich Wojnach miasto strasznie ucierpiało z powodu zarazy, która je dosięgnęła. Pomóc próbowała elfia alchemiczka i medyczka Silwyth Eldara, ale pomimo czasu, jaki poświęciła na badania chorych, nie udało jej się wynaleźć leku. Co gorsza, sama w końcu zachorowała i wkrótce później zmarła. Ostatecznie miasteczko podniosło się po zarazie, ale straciło połowę swoich rodowitych mieszkańców, zostawiając niezamieszkane i zrujnowane domostwa jako pamięć po tych, którzy odeszli. Miało im to również przypominać, że nigdy nie jest tak źle, by nie mogło być gorzej.

Kolacja - "Cichy Kot"

Bitka trwała w najlepsze. Kori z Aelfrikiem i Eshu próbowali uspokoić walczących farmerów, jednak udało im się to tylko połowicznie. Część mężczyzn słysząc gardłowy ryk wojownika przerwało walkę, czterech innych posłuchało się kapłanki. To jednak było za mało, by zapanował spokój, gdyż w głębi głównej sali rolnicy obrzucali się czym popadło i nie zwracali zupełnie uwagi na wasze starania. Co jakiś czas musieliście odskakiwać, bądź uchylać się przed latającymi kuflami i butelkami. Półork Marduk o którym wspominała wcześniej Delma tłukł kolejnych rolników i widać było, że ma w tym sporą wprawę. Jego kompan, goblin Snikit uciekł na zaplecze, nie chcąc zapewne oberwać przypadkiem od kogoś. Ulf i Olf rozdawali ciosy ustawieni plecami do siebie i co chwilę parskali głośnym śmiechem.

Nie minęło wiele czasu, gdy drzwi gospody otworzyły się energicznie i w środku pojawił się wysoki, brodaty mężczyzna w sile wieku. Odziany był w skórznię, szerokie spodnie i buty pod kolano. Przy pasie miał krótki miecz. Towarzyszyła mu zatroskana Delma.
- Wystarczy do cholery! - Warknął przez główną salę tak, że aż uszy bolały.
Nagle wszyscy... przestali się bić, zerkając w stronę drzwi wejściowych.
- Myślicie, że nie mam nic lepszego na głowie, tylko co chwilę przyłazić tutaj, żeby przerywać te wasze durne bójki?! - Krzyknął z nutą gniewu w głosie. - Teraz wszyscy ustawicie się przy tamtym stole. - Wskazał palcem na jedyny, jaki się ostał pod jedną ze ścian. - I rozliczycie się z Delmą ze wszystkich strat. Was też się to tyczy. - Spojrzał na Aelfrica, Ulfa i Olfa, którzy znajdowali się między farmerami. - Dopóki jestem tu szeryfem, prędzej pójdziecie z torbami, niż rozniesiecie to miejsce na strzępy. Delmo...

Karczmarka skinęła głową i ruszyła najpierw do kuchni, skąd wyniosła spory gar. Ustawiła go na stole, zapraszając dłonią pierwszych farmerów.
- Wrzucać mi tu pieniądze za uszkodzone meble, potłuczone butelki i kufle. Nie będę płacić za to z własnej kieszeni - mruknęła.
Wszyscy, jak jeden mąż zaczęli podchodzić do kobiety i płacić za szkody. Nie minęło pięć minut, jak gar napełnił się monetami. Rolnicy zabrali się też za sprzątanie głównej sali - postawiono z powrotem przewrócone stoły, ławki i krzesła. Niektórzy zamiatali rozbite szkło z podłogi a wszystkiemu przyglądał się szeryf, oparłszy się uprzednio o drzwi wejściowe. Tak, by nikomu nie zachciało się nagle czmychnąć.

- No i po zabawie - rzucił niepocieszony Ulf.
- Ano, ale fajnie było, nie, Aelfricu? - zapytał Irriseńczyka Olf, ustawiając z wojownikiem stół, przy którym siedzieli.
- Fajnie? - wtrąciła Glunda. - Zobaczcie, jak wygląda główna sala. Jakby przeszedł tędy huragan. No ale czego się spodziewać po bezmózgich samcach. - Prychnęła drwiąco.
- Delma jest przyzwyczajona do takich rzeczy, na pewno szybko wszystko wróci do normy - powiedział Bort, rozmasowując rozcięcie na swoim czole. - A właśnie... - Odwrócił się w stronę karczmarki. - Czy skoro jest już spokój, możemy dostać deser?
- Oczywiście, Raya zaraz przyniesie wszystko - odparła nieco spokojniejsza już gospodyni, niosąc przed sobą gar z pieniędzmi na zaplecze.

Niedługo później, podczas gdy rolnicy wciąż sprzątali główną salę, na waszym stole pojawił się deser. Bort zamówił sobie miskę owsianki z rzepy, która była jego ulubionym przysmakiem, dla was natomiast ciasto jabłkowe. Szybko zajął się pałaszowaniem swojej potrawy, jednak będąc mniej więcej w połowie zaczął przeraźliwie kaszleć.
- Wszystko w porządku, Borcie? - Zapytał Eshu.
- Tak, tak, to tylko... kawałek rzepy. Muszę... przełknąć... - Krasnolud wciąż nie przestawał kaszleć.
Chwilę później zrobił się czerwony na twarzy, oczy uciekły mu w głąb czaszki a w kącikach ust pojawiła się piana. Podniósł się jeszcze z krzesła, chwycił za szyję, zrobił dwa kroki w tył i runął na podłogę jak ścięte drzewo. Jego ciałem targały spazmatyczne drgawki.

Z opowiadań przechodniów wysuwała się wizja miasteczka, które przeszło naprawdę wiele, w dodatku jedyną osobą, która chciała pomóc była jakaś alchemiczka, która sama w końcu zachorowała i zmarła. Przykre to było i na moment Kori poczuła się na duchu przytłoczona tymi wszystkimi nieprzyjemnymi opowieściami. A że nie chciała sobie całkowicie psuć nastroju, postanowiła, że w końcu czas wrócić do gospody. Cały czas miała jednak w głowie opowieść tubylców.

Nie spodziewała się, że jej próby uspokojenia bijących się mężczyzn cokolwiek dadzą, jednak kilku posłuchało się jej. To jednak było za mało, bo reszta rolników wciąż okładała się czym popadło. Nawet Aelfric, który wyglądał tysiąc razy groźniej od kapłanki nie był w stanie przemówić wszystkim do rozsądku.

W końcu w gospodzie pojawił się tutejszy szeryf, który szybko zaprowadził porządek i nakazał uczestnikom bijatyki pokryć straty, jakie poniosła Delma. Kori uważała to za dobry pomysł, ale czy odwiedzie lokalnych od kolejnych bijatyk? Wątpiła, skoro szeryf wspomniał, że dość często przychodzi do karczmy, by zapobiegać mordobiciom. Najważniejsze, że rolnicy się uspokoili i można było z powrotem usiąść przy stole.

- Zgadzam się po części z Glundą. - Wtrąciła swoje trzy miedziaki po druidce. - Jak już ktoś chce obijać sobie twarze, to niech to robi na zewnątrz, z dala od ludzi, którzy chcą w spokoju zjeść kolację i po prostu odpocząć. Prawda, Galdorze? - Uśmiechnęła się do zaklinacza, który też nie wyglądał na fana takich “atrakcji”.

Spokój nie panował jednak długo, gdyż Bort zaczął się dławić przyniesioną przez jedną ze służek owsianką. Chociaż na zwykłe dławienie się kapłance to nie wyglądało, skoro na jego ustach pojawiła się piana, a on sam padł w drgawkach. Kori od razu doskoczyła do niego, próbując zajrzeć mu do ust.
- Aelfricu, Galdorze, Eshu, przytrzymajcie go, żebym mogła zobaczyć jego gardło! - rzuciła do kompanów i spojrzała na zebrany wokół krasnoluda mały tłumek. - Macie tu jakiegoś znachora w miasteczku? Lećcie po niego, szybko!

Sama skupiła się na sprawdzeniu przełyku krasnoluda i próbach wszelkiej pomocy, jakiej mogła mu udzielić. Nie była wykwalifikowaną cyruliczką, ale w świątyni Pani Wszechświatła spędziła sporo godzin na naukach o tym, jak zapewnić potrzebującym opiekę medyczną. A to, co działo się z Bortem zdecydowanie nie wyglądało ifrytce na zwykłe zakrztuszenie się posiłkiem.

Medicine - pomoc Bortowi + Recall Knowledge, czy Kori czytała/spotkała się z podobnymi symptomami.
Rzut: 21

Z pewnością znaczna część walczących czerpała sporo radości z walki i demolowania gospody, ale Galdor do nich nie należał.
Nie znaczyło to, iż był człowiekiem kochającym ciszę i spokój (w taki wypadku spędzałby większość życia przy kominku), ale walenie się po pyskach i rozbijanie mebli i naczyń uważał za bezsensowny sposób spędzania czasu..
Na szczęście przybycie szeryfa położyła kres bijatyce, zanim ta zdążyła się przenieść za (w miarę) bezpieczny stół, za którym schronił się Galdor wraz paroma pokojowo nastawionymi osobami.
Zaklinacz należał do nielicznych osób, które ucieszyły się z przybycia szeryfa, a pomysł, by wszyscy uczestnicy starcia solidarnie zapłacili za wyrządzone szkody uznał za przedni i godny naśladowania.
Najwyraźniej szeryf cieszył się odpowiednim autorytetem, bowiem nawet największe rozrabiaki położyły uszy po sobie i sięgnęły do sakiewek.

- Sądząc po zachowaniu gości - odparł na słowa Kori - ci, co tak jak my chcieliby w spokoju zjeść kolację, są w mniejszości.

Cisza i spokój, jakie nastąpiły, były mile zaskakujące, a obserwowanie, jak niedawni przeciwnicy zgodnie brali się do pracy, podnosiło na duchu i napawało optymizmem. Ten jednak nie trwał zbyt długo, jako że Bort nagle zaczął się krztusić, poczerwieniał i zwalił się na ziemię.
Medykiem Galdor nie był, ale objawy towarzyszące upadkowi krasnoluda wyglądały... niepokojąco.

Przyklęknął przy leżącym, by pomóc Kori w oględzinach.
- Czy macie jakiegoś bezpańskiego kota? - zwrócił się do Delmy. - Może coś w tej owsiance zaszkodziło Bortowi?