Jechała powoli między byle jak pochylonymi budynkami miasta. Tłuste, czarne ptaki kołowały gdzieś wysoko nad Zemstą, będąc ponurym omenem jej zamiarów.
Większość mieszkańców schodziła jej z drogi. Jedno spojrzenie - tyle wystarczało, a nawet nabici jegomoście o złowrogich fajcatach trzymali się na dystans. Wkrótce ujrzała swój cel. Zza skołtunionej, końskiej grzywy wyłonił się sporych rozmiarów lej. Wewnątrz niego tkwił okrągły kamulec. Dotychczas nie widziała czegoś podobnego. Minerał zdawał się emanować jakąś energią i mruczeć niczym ogromne, uśpione zwierzę. Pokryty był wcięciami oraz siatką pęknięć, co przywodziło na myśl fantastyczne wizerunki błyskawic.
Rumak postąpił jeszcze parę kroków, lecz wtem zmuszona była go zatrzymać. Potężny atak migreny sparaliżował niemal całe jej ciało. W głowie ozwał się on jaskrawymi błyskiem, który zaślepił każdą inną myśl. Zbierało się jej na torsje. Gdy wycofała konia z powrotem, ból zelżał.
Zemsta zacisnęła dłonie na grzywie swojego wierzchowca stojąc na skraju niewidocznego kręgu, splunęła ze złością na ziemię. Nic jej teraz nie zatrzyma, nic! Jeśli będzie trzeba krążyć jak sęp, skradać się jak hiena, zrobi to. Jedno jest jednak pewne - nie odpuści.
Zemsta powiodła swego konia brzegiem leja, zamiarując objechać go dookoła i wybadać, czy owa niewidzialna emanacja jest naprawdę wszędzie obecna. Ktoś przecież musi tam się jakoś dostać nieprawdaż?
Drapieżnik studiuje swoją ofiarę a czy Zemsta nie była właśnie drapieżcą? Jakie inne stworzenie na tym upadłym swiecie bez przyszłości było bardziej cierpliwe niźli Zemsta?
Zrobiła w sumie trzy okrążenia. Czasem migrena lekko traciła na mocy, nie dość jednak aby ryzykować szarżę na meteoryt. Cokolwiek stanowiło źródło jego mocy, było wyjątkowo potężne. Zemsta jednakże nie rozumowała, że coś było niemożliwe. Liczyła się tylko ona i La Monde. Wszystko pomiędzy nimi było elementem drogi. Przeznaczenia. Zatem i ów kamulec również.
Koń zaczął boczyć się i pochrapywać. Zwierzę również musiało to czuć. Nawet jeśli to tutaj prowadziło fatum, musiała wymyślić coś innego, aby dostać się do środka.
Zemsta poklepała rumaka po karku, zwierze może nie musiało się kłaść, ale musiało czasem spać, podobnie jak ludzie.
Ale nie Zemsta.
Ereb miałby na to jakieś mądre medyczne słowo - insomnia. Tak, chyba kiedyś właśnie o tym mówił. Sama Zemsta nie zastanawiała się jednak nad tym, pociągnęła lejce i ruszyła między budynki. Znajdzie ludzi tej całej pani szeryf i poprosi by ją do niej zaprowadzić. Jeśli Zemście nie uda się im przemówić do rozumu, zrobią to siostry, przy czym to będzie oznaczało, że ich rozum wypłynie im z czaszek dziurami po kulach. Tak czy inaczej, prędzej czy później, szeryf zwróci na Zemstę uwagę, może nawet wyśle jej Le Monda? To byłoby piękne!
Kluczyła tak dłuższy czas po mieście. Gdzieś zamajaczył jej kościół, w innym miejscu silny zapach ziół zdradził położenie apteki. Wciąż jednak nie dostrzegła niczego, co mogło naprowadzić ją na szeryfa. Może zmęczyłoby to Led, ale nie Ją. Miała cały czas tego świata, by dostać La Monde w swoje ręce. Po tym co przeszła, taka schadzka między budynkami Wildstar była jak niezobowiązujący spacer.
Odwiedziła już główne ulice miasta i zaczęła szukać wśród mniej uczęszczanych ścieżek. Dopiero skręcając w ulicę za warsztatem kowalskim, odnalazła wreszcie pozostawioną dla niej wiadomość.
Domy stały tutaj w dwóch rzędach. Jeden obok drugiego, ciągnęły się aż do wylotu z miasta. Część była wydzielonymi częściami tych samych budynków.
Informacja została wbita metalowym szpikulcem w plecy niewielkiej postaci. Blond pacholę leżało twarzą do ziemi. Jasna grzywka powiewała na lekkim wietrze, co chwila litościwie zasłaniając zastygłe przerażenie na twarzy chłopca.
Zemsta poluzowała sobie koszulę na szyi, czuła syczenie i smród towarzyszący gotującej się krwi. Jej własnej krwi w jej własnych żyłach. Wyciągnęła swe siostry i przyłożyła zimne metalowe pistolety do rozżarzonych gorączką szału skroni. Tą chwilę słabości natychmiast wykorzystał wiecznie gotowy Kochanek, Zemsta czuła jak śliskie niczym wąż ręce Szaleństwa wsuwają się pod jej bluzkę, zachłannie ugniatają piersi. Czuła brzuch Obłędu przylegający do jej pleców, jego lędźwie napierające na nią. Kobieta odgięła głowę do tyłu, zaczęła się śmiać.
- Znajdę cię, znaaajdę cię…
Gniew Zemsty zapewne nie wynikał jedynie z tak bezpośredniego aktu barbarzyństwa. Martwe dziecko przywodziło na myśl wspomnienia, które być może wciąż lokowały się w jaźni ukrytej pod rondem czarnego kapelusza.
Jej stali Towarzysze przybyli jak na zawołanie. Lecz nie mogła im się oddać. Nie teraz. Podjechała bliżej ciała. Ostrze przebijało skórę chłopca, ale i czerwony od krwi pergamin. Z trudem odczepiła go, prawie drąc na strzępy. Notka wciąż jeszcze była dość czytelna, mimo licznych błędów ortograficznych:
Zemsta posiadała liczne wady, jednak analfabetyzm do nich nie należał. Oczywiście tubylcy nie musieli tego wiedzieć, nieprawdaż?
Kobieta wypłakała już wszystkie łzy, dawno temu. Dlatego słona ciecz, która spłynęła po jej policzku nie była łzą. Łzy nigdy nie była tak słone.
To był jad.
La Monde i jemu podobni byli jak muchy: rozgnieciesz taką na stole, ale jeśli jej nie zatrzesz, przed nocą wypełzną z jej truchła nowe larwy. Tym właśnie był autor wiadomosci i jego towarzysze, małymi gównami orbitujacymi wokół gówna nieco większego, które jest dla tego pomiotu swoistym słoneczkiem nieczystości i zepsucia, którego smród jest dla małych gówien promykiem, przy którym się grzeją.
Zemsta obracała przemokniety papier w dłoniach by w końcu zmiąć go wyciskając zeń dziecięcą krew.
- Może i nie umiem czytać, ale to mi nie wygląda na notkę samobójcy! - kobieta krzyknęła drwiącym głosem do otaczających ją budynków. - jest tu jakiś domorosły pisarz, który sra się zagadać jedną dupę na środku ulicy?! - uszy zemsty chłonęły każdy ruch powietrza. Osiem strzelb, ta… trzeba jeszcze umieć strzelać z tych armat.
- Nazwijmy to elementem świadomego unikania ryzyka - powiedział ktoś zza balkonu pobliskiego budynku, po słownictwie sądząc, z pewnością nie autor notki - A teraz nie mądrz się. Jesteś w pozycji, w której pozostaje ci tylko tłumaczenie ze swoich czynów. Aby chyżo, bo mnie tu z chłopakami palce już świerzbią. Oj, żebyś wiedziała.

Chata na powrót poczęła znikać między drzewami. Iskra mogła mówić o pewnej uldze. Obecność podobnie sztywnej ferajny na nikogo bynajmniej nie działała kojąco. Lecz jej aura była szczególnie wrażliwa. Dla tak wyczulonej magicznie osoby mogło to być wręcz emocjonalne tornado. Ahab myślał w innych kategoriach. Miał świadomość na ile wiedza Wakhana prześcigała jego własną. Mimo tego, nie zazdrościł mu. Ostatnimi czasy jego priorytety zaczęły się zmieniać. I nie było wśród nich miejsca na pustelnicze życie.
Wracali znaną sobie ścieżką, tym razem zważając na zdradliwe rośliny sychotrium. Część z oparu bodaj nadal sięgało nozdrzy podróżników, albowiem na granicy wzroku obserwowali rozmaite kształty. Wystarczyło jednak tylko skupić na nich uwagę, a te szybko obracały się w nicość. Zupełnie jak latające muszki, które człowiek czasem obserwował na powierzchni własnego oka. Mimo to, było coś wysoce osobliwego w trójce postaci, która Iskra dostrzegła przy wyjściu z lasu. Jedna z nich trzymała w dłoniach lśniącą klingę, druga była właścicielem starej lampy. Ostatni z enigmatycznych osobników miał przy sobie pęk kluczy. Pewne wspomnienie uderzyło tarocistkę. Reminiscencja wspólnej ucieczki od zrodzonej z Pustki burzy. Na chwilę przed nadejściem zawieruchy dało się w niej ujrzeć bardzo podobne, okutane szatami figury. Zadziwiającym było jak ludzki umysł czasem łączył fakty i dopowiadał inne. Zakładając rzecz jasna, że podobnie było i w tym przypadku.
Tylko opuścili gaj, a na powrót uderzyły ich fale rozgrzane powietrza. Bór nie był przyjemnym miejscem, aczkolwiek dawał odrobinę chłodu. Teraz jeźdźcy znów uginali się na siodłach, czując spływający po ciele pot. Zupełnie jakby same promienie słoneczne ważyły swoje i przygniatały dwójkę do końskich łbów.
Kolejny raz wjechali do miasta, które nadal stanowiło dla nich zagadkę. Wciąż brakowało im bowiem wiedzy jaką rolę miało odegrać owe w ich Opowieści. Jeśli Indianin mówił prawdę, byli z nim sprzężoni. Sugerował to jeden z symboli, które narysował. Meteor był zbyt rzadkim zjawiskiem, aby dało się go pomylić z innym, niż ten na środku Wildstar.
- Jest tu... na środku ulicy… - niespodziewanie dwójkę doszły strzępy ożywionej rozmowy.
Przejeżdżali właśnie obok zakładu kowalskiego. Był to przysadzisty budynek z półotwartą pracownią. Dalej ciągnęła się uliczka aż do innego wyjścia z Wildstar. Głos, który usłyszeli należał do kobiety. Odpowiedział jej zachrypnięty bas.
- ...mądrz się… tłumaczenie ze swoich... palce już świerzbią…
Nie brzmiało to na przyjacielską pogawędkę.

Zemsta oblizała spierzchnięte wargi.
- No co? tak bardzo byliście ciekawi, tak dobrze i mocno czuliście się szlachtując tego dzieciaka prawda? To uczucie, jak łaskotanie: tu śmierć, tu życie. - kobieta z siostrami w dłoniach ruszyła w stronę schodów, pociągała głęboko nosem. - jednak za co tak naprawdę teraz chcecie umrzeć? bo wybaczcie… nie bardzo kojarzę. - drwiła - ale, bez różnicy, mój koń lubi mięso, świeże mięso - Zemsta roześmiała się od łaskotek kochanka.
Była już blisko schodów, gdy ujrzała pierwszego z mężczyzn. Trzymał w dłoni spencera ze srebrnym okuciem. Za nim podążał drugi towarzysz. Obydwaj nie zamierzali podejmować prowokującego dyskursu.
Pierwszy wnet nachylił się, aby kompan mógł również otworzyć ogień.
Dwójka zaatakowała… ale wszystkie pociski minęły ją. Kątem oka dostrzegła jak jedna z kurtek dosłownie szamocze się w miejscu pod wpływem strzałów. Musieli wziąć powieszone ubranie za nią właśnie. Ciężko szło w to uwierzyć, zważywszy że stała tuż przed nimi. Przez chwilę poczuła tu coś w rodzaju zewnętrznej ingerencji, choć mógł to być sygnał od postawionych na baczność zmysłów.
Atakowała w tym samym momencie. Pierwszy mężczyzna zakończył żywot z kulką w sercu. Stoczył się po stopniach tak donośnie, że aż słyszała chrupnięcie jego kręgosłupa. Drugi otrzymał ołowiany prezent wprost w środek czaszki. Oczy zaszły mu bielmem, zatańczył niezgrabnie i upadł.
Czuła się, że to było… bardzo właściwe. Na swoim koncie posiadała już całe multum trupów i każdy zasłużył sobie na parszywą śmierć. Mimo to, miała teraz wrażenie jakby się coś dopełniło. Że właśnie powinna tu być, z dymiącymi siostrami w dłoniach, a ci skurwiele leżeć martwi na podłodze.
Nie skończyły się ich pośmiertne drgawki, gdy z góry doszło Zemstę jakieś szuranie. Dosłownie tuż nad jej głową coś właśnie postąpiło lub szurało.
Jeśli autor notki nie blefował, czysta kalkulacja wskazywała na przynajmniej kilku szubrawców więcej. Dlatego nie dziwił specjalnie fakt, gdy na ulicy rozległy się odgłosy kolejnych wystrzałów.
Zemsta westchnęła tak głośno jak tylko było można, przekrzywiając głowę i zerkając na trupa z przekręconym karkiem. Strzeliła dwa razy z przyłożenia w czaszkę nieboszczyka rozszczepiając ją tym samym na dwoje. W tym samym czasie przeładowywała drugą z sióstr.
- Ejtam! szczycie ze strachu może!? - zawołała wesoło do góry - spokojnie!... - schyliła się by podnieść odłupany kawałek potylicy denata, po czym cisnęła nim na półpiętro schodów - tu! macie nocnik! - zakończyła wpadając w iście obłąkańczy śmiech.
- Umiecie jeszcze się modlić? może wam pomogę? - Zemsta mówiła głośno nasłuchując jednocześnie czujnie dźwięków otoczenia:
- Ojcze mój, któryś jest w Piekle
Przeklęte jest imię twoje
Daj mi siłę, bym nigdy nie wybaczyła żadnemu skurwysynowi, którego nosi jego matka - kurwa Ziemia.
Amen!
Zemsta zaczęła strzelać w sufit, tam gdzie spodziewała się, że znajdują się “stwory żywe”.

Iskra nie zamierzała ingerować. Jej karta była gwarantem tego, że cokolwiek miało się stać z walczącymi, tak ani ona, ani nikt inny nie mógł już tego cofnąć. Bardziej alarmował ją zwiastun innego problemu. Nagła mieszanka silnych emocji uderzyła jaźń tarocistki zupełnie niespodziewanie. Złość, pośpiech, nieco obaw. Wszystkie mieszały się ze sobą i stawały coraz silniejsze. Nie były to jednak jej myśli. Ktoś w pobliżu działał w obliczu silnego wzburzenia, co niewiasta potrafiła czasem współodczuwać. Impuls nabierał siły. Dołączali zatem jacyś ludzie i bezsprzecznie zbliżali się na miejsce zdarzenia. Być może w liczniejszym gronie niż to, które dotychczas udało się spacyfikować. Inaczej czułaby aurę o wiele słabiej, jeśli w ogóle.
Nie mogli się wszakże spodziewać, że Selma przeczeka zamieszki we własnym mieście z zawieszonymi rękoma. Możliwe, że Iskra i Ahab poradziliby sobie również z nadciągającą oddziałem. Istniała też opcja, gdzie wysłannicy o nerwowej psyche nie szli konkretnie po nich. Pytanie tylko jak długo dało się zwodzić los oraz liczyć na szczęście. Kobieta w czerni nadal nie opuszczała domostwa, co tylko oddalało odpowiedź.
Coogan wciąż patrzył przed siebie. Zdawał się być nieświadomy nowego zagrożenia.
- Ktoś tu idzie, nie powinni nas z tym łączyć - powiedziała cicho Arya do towarzysza, łypiąc nerwowo w stronę domu, gdzie ukryła się kobieta.
Nie zaproponowała jej, by do nich dołączyła. Wciąż czuła swoistą nerwowość na myśl o nieznajomej, jakby coś w niej było znajome, ale nie potrafiła tego nazwać. To uczucie irytowało Iskrę.
Ahab przytaknął głową. Iskra miała rację. Trzeba było się zwinąć. Nie trzeba było im kolejnej dyskusji z Selmą. Już kiedy zawracali, doszły go jeszcze słowa wypowiadane przez nieznajomą.
- Ojcze mój, któryś jest w Piekle
Przeklęte jest imię twoje
Daj mi siłę, bym nigdy nie wybaczyła żadnemu skurwysynowi, którego nosi jego matka - kurwa Ziemia.
Amen!
Dość powiedzieć, że nie sugerowało to jakichkolwiek kompromisów. Właściwie, przemowa bardziej przypominała rzeczy, które powiedziałby niegdysiejszy Ahab.
Spojrzał na Iskrę:
- Pomogliśmy wariatce. Selma będzie miała co robić.
Kiwnęła tylko głową, wycofując się.

Zemsta pociągnęła za spust. Ten na górze, ktokolwiek to był, uskoczył w bok. Usłyszała gruchnięcie o deski i tam natychmiast skierowała lufy. Kolejne pociski bezlitośnie dziurawiły drewno. Cel musiał miotać się jak w tańcu szaleńca, lecz nie mógł posiadać takiego refleksu, co ona. Za czwartym razem spomiędzy desek nad jej głową spłynęła czerwona kropla. Potem dwie. Wkrótce ujrzała już cienką strużkę krwi. Teraz zadanie było aż nazbyt łatwe. Kolejny wystrzał i nieprzyjaciel upadł na podłogę. Posoka oblewała ją niczym wiosenny deszcz.
Pokryta szkarłatem Zemsta weszła spokojnie na piętro. Smuga juchy ciągnęła pomieszczenia sąsiadującego z hallem. Była to pracownia krawiecka - na stołach postawiono kilka maszyn do szycia, obok leżały bele materiału oraz większe szpule. Brodaty strzelec doczołgał się tutaj w żałosnej próbie ucieczki. Siły jednak opuściły go nazbyt szybko. Nim oprawczyni weszła do środka, on wydał już ostatni dech.
Zemsta zbliżyła siuę do okna. Na ulicy leżały trzy trupy. Jeden facet wciąż żył i usilnie próbował powstrzymywać strzępy własnego żołądka przed wypłynięciem na zewnątrz. Ktoś jej pomógł - dziwna i rzadka rzecz w tym popieprzonym świecie. Spojrzała dalej, za najbliższe budynki. Tuman kurzu wznosił się spoza trzech kolejnych alei. Spomiędzy kłębów wyłonił się obraz tuzina jeźdźców. Zarówno mężczyźni, co niewiasty nosili kościane maski, a same usta zasłaniali chustami. Czarne płaszcze łopotały złowieszczo za nimi, uderzając coraz o końskie zady. Oddział, jak mogła się tego sama domyślić, zmierzał bezpośrednio na miejsce zdarzenia.
Z pewnością nie była to grupa, która zamierzała z nią rozmawiać. Już podczas jazdy wyjmowali rewolwery typu Smith & Wesson. Dwóch mężczyzn miało przy sobie buntliny. Były to pistolety o kuriozalnie długiej wręcz lufie. Mogła być dumna. Doceniono ją, przesyłając coś na rodzaj oddziału do zadań specjalnych.


Jak każdego dnia Wielebny spędzał czas w kaplicy. W pomieszczeniu znajdował się tylko jeden mosiężny krzyż na wschodniej ścianie oraz dwa rzędy prostych ław. Ojciec Rafael uważał, że wszystko inne mogłoby odciągać uwagę od świętego obowiązku modlitwy. W świecie, który uznał za kompletnie plugawy i pozbawiony nadziei, nie zamierzał już nawracać dobrym słowem. Pozostała mu tylko rozmowa z Najwyższym. No i ołów, rzecz jasna.


Klęcząc przed krzyżem, wciąż przekładał w rękach srebrne pociski. Wypowiadał słowa bardzo cicho, jednakże z głębokim przekonaniem co do ich słuszności.
- Panie, choć jestem grzeszny i słaby, wspomóż mnie swą mądrością oraz siłą.
Amunicja zręcznie przeskakiwała pomiędzy kolejnymi palcami jak podczas kuglarskiej sztuczki. Odliczył jedną sztukę i to samo uczynił z następną.
- Niech moje grzechy będą lekcją, z której wykuję wolę trwalszą niźli stal…
Wyjął i uścisnął kolejny pocisk.
- Zbaw to miasto i pozwól mi oczyścić je z zarazy.
Następny.
- Ty jesteś mieczem i sprawiedliwością.
Usłyszał za sobą kroki, lecz nie zamierzał jakkolwiek reagować. Wikary znał zasady. Nie powinno go tutaj być.
Młody, ledwie szesnastoletni chłopak zbliżył się do chlebodawcy. Czuł jak drżą mu nogi, a gardło wysycha na wiór. Sądził, że gdy za chwilę otworzy usta, nie będzie w stanie wypowiedzieć nawet słowa. Może i tak byłoby lepiej - gdyby został zwolniony ze swojego raportu.
Ale ktoś musiał to powiedzieć Rafaelowi.
- O-ojcze…
Tamten ostentacyjnie zgrzytnął zębami i zaczął przezeń cedzić słowa.
- Mówiłem ci, że nie chcę aby zakłócano mój spokój kiedy jestem przy ołtarzu. Czy mówię w języku czerwonoskórych dzikusów, że czegoś nie rozumiesz?
Wstał i westchnął głęboko. Wyglądało, że to koniec na dziś. Dialog z Panem był święty. Nie można go było ot tak przerwać i znów podjąć.
Młody chłopak odgarnął z nerwów kupkę kruczoczarnych włosów. Zawsze miał ciarki, kiedy widział surową twarz ojca Rafaela. Być może miał z tym coś wspólnego fakt, iż widział na własne oczy jak ten parę lat temu własnoręcznie wycinał na czole równy symbol krzyża. Blizna pozostała idealnie wyraźna i dokładna.
Rafael nachylił się.
- Po wtóre, powtarzam niejednokrotnie. Tutaj możesz mówić jedynie szeptem.
Wikary pojął uwagę aż za nadto. Podszedł bliżej i nie bez strachu nachylił do ojca. Kiedy wyszeptał mu kilka słów, ten zastanawiał się tylko chwilę.
- Na co jeszcze czekasz durniu? Bierz wierzchowca i ostrzeż ludzi. Ja pójdę na wieżę.


Ahab oraz Iskra oddalali się z miejsca zdarzenia. Jednym była pomoc osobie, która mogła teoretycznie być po ich stronie. Czym innym zaś wspomożenie kogoś z tak szaleńczymi zapędami.
Przeczucie nie myliło Iskry. Znajdowali się między budynkiem apteki a zakładem grabarza, gdy odebrała sygnały szczególnie mocno. Złość, kipiąca wściekłość. Tamci musieli już ujrzeć ciała.
Coś się nie zgadzało, o ile cokolwiek działało sprawnie w tym mieście. Amok oraz chęć zabijania zaczęły ustępować czemuś innemu. Rzeczy na wskroś prymitywnej i przez to posiadającej znaczną siłę oddziaływania. Strach. Narastał w kilkunastu sercach i po kilku sekundach zmusił grupę do odwrotu.

Zemsta widziała jak oddział, który jeszcze przed chwilą zmierzał w celu konfrontacji, teraz zaczął pierzchnąć. W mieście rozległ się wibrujący dźwięk dzwonów. Ktoś w oddali krzyczał, ale nie potrafiła rozpoznać głosu.

Dwójka aż przystanęła, kiedy minął ich chłopak na śniadym kucu. Pędził jak w amoku, w jednej ręce dzierżąc lejce, a drugą układając w kształt trąbki.
- Ludzie! Kryć się kto żyw! Magus do miasta idzie!
Czuli się podobnie, jak w momencie kiedy pierwszy raz przybyli do miasta. Drzwi oraz okiennice zatrzaskiwały się w ekspresowym tempie.
Zmieniło się powietrze. Zdało być naelektryzowane i metaliczne, gdy otworzyć usta.
Zadął mocny wiatr. W normalnych warunkach nawet lekki powiew był błogosławieństwem. Teraz przynosił on tylko kroczące po plecach serie dreszczy.

- Ej no weź nie oszukuj! - Zemsta wrzasnęła poprzez pękniętą szybę okna w stronę dogorywającego na skwerze rzezimieszka. Następnie kobieta strzeliła w dłoń mężczyzny, która przeszkadzała jego kichom ulać się w pełni na piach ulicy. Zemsta nie lubiła półśrodków, nie ma czegoś takiego jak “prawie martwy” ten kto wchodzi jej w drogę musi być tylko i wyłącznie w pełni, bezapelacyjnie martwy.
Facet wydał z siebie nieludzki krzyk. Pułap bólu który odczuwał, musiał go już bodaj pozbawić zmysłów. Nie miało to znaczenia. Jucha wylała się strumieniem na ziemię wraz z fioletowo-czerwonymi kichami.
Dopiero, kiedy siostry zostały przeładowane i spoczęły gotowe na jej udach, kobieta zajęła się własnym stanem. Urwała kawałek materiału, którego w pomieszczeniu nie brakło i opatrzyła postrzałową ranę.
Kiedy rozległy się dzwony a jeźdźcy pierzchli, Zemsta uśmiechnęła się z przekąsem. Nawet martwy świat wciąż targany był prawami natury. Zamieszkujące go zwierzęta, niezależnie czy pożywiały się właśnie czy polowały, musiały dostosowywać się do działających na nie żywiołów. Uciec przed ogniem, niesionym wiatrem piachem, burzą, szarańczą czy innymi. To były zasady które naginać można było tylko trochę i stosować się do nich musiała nawet sama Zemsta. Przynajmniej do czasu gdy jej wzrok spocznie na martwym ciele Le Monda.
W mieście panowało jakieś zamieszanie. Ostatni mieszkańcy biegli w kierunku ganków swoich domostw, jakby te ostały się ostatnim bastionem na padole łez. Z któregoś domu obok doszedł zduszony szloch.
Strach. Emanował zewsząd. Cokolwiek zmusiło oddział do wycofania, kładło się cieniem na duszach wszystkich mieszkańców Wildstar. Sama Zemsta nie pozostawała obojętna na zmiany, które zachodziły w okół. Niebo zdało się lekko przyćmić, a w powietrzu unosiła dziwna woń. Przywodziło to na myśl fuzję ozonu znad odległego morza i zapachu jaki czuło się w pracowni ślusarza: smaru, oleju tudzież żelaznych opiłków.
Szła przez pustą ulicę, zupełnie jakby kroczyła w mieście umarłych. Podobno takich osad nie brakowało na terenach marchii. Zupełnie opuszczonych, pozbawionych żywej duszy, choć bez żadnych śladów napaści. Tutaj miało się podobne wrażenie. Jak gdyby wszyscy mieszkańcy Wildstar zniknęli w parę chwil.
Dlatego też bez trudu zlokalizowała dwójkę ludzi. Obydwoje szli bodaj mając za nic ukryte dotąd zagrożenie. Więcej nawet. Kobieta kroczyła z podniesioną głową, jakby tylko prowokując to, co miało nadejść. Jej towarzysz był skupiony, gotowy do reakcji niczym dzikie zwierzę.
W pobliżu dostrzegła również jakiegoś jeźdźca. Twarz młodego ledwie obrosła pierwszym w życiu zarostem. Zrobił kolejne okrążenie na smagłym kucu, następnie zawrócił do dwójki.