Zemsta ruszyła za parą, również ignorując ostrzeżenia młodziana. Jednak nie jego osobę.
- Mówisz to tak, jakby wcześniej spacerowanie było bezpieczne… - uśmiechnęła się cynicznie do wikarego. - dlaczego ten bóg o którym mówisz miałby was teraz ocalić… - spojrzała wymownie w kierunku gdzie spoczywało truchło chłopca - po prostu po co?… - wzruszyła ramionami wymijając młodzieńca, podążając za Tarocistką i Strzelcem.
Dwójka wreszcie ujrzała ją w pełnej krasie. Kobietę o surowym spojrzeniu; całą w czerni. Twarz miała wcale przystojną, choć dysponowała raczej męskim typem urody. Ona z kolei obserwowała kobietę o jasnej cerze i zielonych oczach. Jedno było pewne - dogadałyby się w kwestiach modowych. Tamta bowiem również faworyzowała ciemne tony, czyniąc wyjątek jedynie dla srebrnych wszywek, notabene lekko kojarzących się z symbolami magicznymi.
Jej towarzysz z kolei podzielał profesję Zemsty. Był rewolwerowcem. Mężczyzna nosił coś butnego w swej postawie, z czym ciekawie korespondował gładko uczesany wąs oraz zadbany zarost. Jeszcze więcej uwagi zdawał się poświęcać swoim coltom, które lśniły jak gdyby zdjął je z witryny sklepowej jeszcze wczoraj.

Pozostali sami. Trójka naprzeciw magusa na pogrążającym się w mrokach placu. Mężczyzna posiadał bardzo jasną cerę. Nie szło ujrzeć na nim najmniejszego zarostu, co tylko potęgowało wrażenie, że jasna cera emanowała światłem. Jego budowa ciała była dość atletyczna, choć wciąż daleka, żeby wykuwać na jej podobieństwo pomniki. Przez całą sylwetkę mężczyzny biegły napęczniałe, niebieskie żyły. Zdawały pulsować swoim rytmem pod skórą podróżnika. Poza skórzaną przepaską, nie miał na sobie nic więcej.
Kiedy znajdował się już parę kroków od nich, poczuli jak każdy włos na ciele staje im dęba. Powietrze aż buczało od naładowania. Miało się wrażenie, iż gdyby poślinić teraz palec, uderzyłby weń grom i spalił go na wiór.
Magus przystanął i przekręcił głowę niczym zaciekawione zwierzę. Jego wzrok nadal utkwiony był na wprost przed siebie. Może ignorował grupę lub był świadomy jej obecności na innym poziomie percepcji. W tym przypadku niczego nie dało się być pewnym.
Arya nie stała dokładnie na trasie magusa. Aż tak szalona nie była. Zeszła jednak z konia i czekała aż mężczyzna zrówna się z nią. Jeśli nie zmieni kierunku, będzie ich dzielić zaledwie kilka cali. Kobieta zmrużyła oczy. Powietrze przesycone było magią. Korcił ją, by spróbować zaczerpnąć z tego żywiołu, jednak obawiała się konsekwencji - nie tyle dla siebie, co dla pozbawionego magicznych talentów kochanka.
Ahab czekał. Po prostu czekał. Nie zamierzał wykonywać pierwszy ruchu. Po prostu wpatrywał się w magusa. W każdej chwili gotów był na wpakowanie mu sześć kul między oczy.
Powiada się, jakoby ciekawość, była pierwszym krokiem do Piekła. Drogi którą Zemsta dobrze znała i podążała już od dawna. Kobieta spędziła tyle nocy i dni na wpatrywaniu się w Otchłań, więc teraz oczywiście, że była ciekawa!
A czego?
Była personifikacją Zemsty, podobnie jak Magus, personifikacją Otchłani.
Zemsta chciała więc wiedzieć.
Czy Otchłań czasem mruga kiedy oddaje spojrzenie.
Magus miał już postąpić kolejny krok, lecz nagle się zatrzymał. Wzrok, w którym zdawał się tkwić jedynie czysty chaos, spoczął na tarocistce. Począł szeptać. Chyba do niej. Spierzchnięte usta przypominały swoją fakturą stary pergamin. Słowa ledwo wypływały spomiędzy jego warg, potrafiła jednak zrozumieć przynajmniej ich część.
- ...ogień roznieci tak wielki, że spłoną w nim fałszywi bogowie - głos był wężowy, szeleszczący.
Przybysz znów obrócił głowę, teraz jakby czegoś nasłuchiwał. Można było odnieść dziwne wrażenie, że nawet nie był świadom wypowiedzianego przed chwilą zdania. Teraz lustrował Zemstę. Kiedy ta patrzyła w jego oczy, wyglądało to tak, jakby spogląda przez dwa lufty hutniczego pieca. Jeśli ten człowiek (?) widział kiedyś Otchłań, to chyba żadna z żyjących istot nie była na podobny widok gotowa.
Nagle złapał ją za obydwie ręce i zacisnął z siłą żelaznych obręczy. Zęby magusa zacisnęły się, aż doszło ją ciche skrzypnięcie. Siłą zbliżył kobietę do siebie. Czuła mrowienie przebiegające przez wszystkie członki.
- Nie… może… się… przedostać… - cedził słowa, coraz mocniej zacieśniając dłonie.

Zemsta wiła się wściekle i wydała nawet nieartykułowany dźwięk, kiedy magus chwycił ją i szarpnął do siebie. Nawet nie tyle z bólu (który odzczuwało przecież każde zwierzę posiadające żywe jeszcze ciało) co ze sprzeciwu na ograniczenie swojej wolności - niemocy przezwyciężenia siły jaka ją spętała. Jednak umysł Zemsty działał w jednym kierunku i natychmiast zrozumiała słowa Otchłani na własny sposób.
- Le Monde… ! - bardziej wyszczekała niż wysyczała, przez zaciśnięte usta. Obrazy w nigdy nie odpoczywającym umyśle kobiety, zaczęły układać się w przyczynowo skutkowy ciąg. Poruszała się jego śladem, próbował przekroczyć mur, na razie mu się nie udało…
I się nie uda.
Magus wydał z siebie coś zbliżonego do warknięcia.
- Lhaaa Moheee? - próbował powtórzyć imię, które Zemsta zdążyła tak znienawidzić, o ile jeszcze tliły się w niej jakieś uczucia.
Arya obserwowała rozgrywająca się przed sobą scenę, jakby była jej widzem. Kim była kobieta... kim był magus, który znał przepowiednie o niej... a może wyczytał ją teraz z oczy Iskry? Coś w tym mężczyźnie wydawało się znajomego. Coś... chciało o sobie przypomnieć, jakby wyrywając się z jej wnętrza, lecz wciąż spadało, zbyt słabe, aby się przedostać. Kobieta oparła dłoń na ramieniu Rewolwerowca.
- Jeszcze nie... - powiedziała cicho. Ten spektakl wciąż się rozgrywał. Kule zagrają. Zawsze grały. Ale jeszcze nie w tym akcie.
Czekała więc, jak i robił to Ahab. Tymczasem ciemność zamykała się wokół nich coraz szczelniej. Mrok przypominał teraz kopułę, w której wnętrzu się znaleźli. Możnaby pomyśleć, że magus przyniósł ze sobą fragment Otchłani.
Iskra czujnie obserwowała tegoż. Przez jego twarz przebiegała seria stale zmieniających się grymasów. Raz wyrażały one obraz głębokiego bólu, aby chwilę później przyodziać maskę wściekłej furii.

W głowie Zemsty panował mętlik. Dziwne obraz przewijały się w jej głowie.
W jednym z nich kobieca postać obracała się powoli pod żyrandolem. Konopny sznur skręcił jej kark, przez co skierowała głowę pod nienaturalnym kątem.
- No, to wygraliśmy Henry - powiedział ktoś obok i zaniósł się gromkim śmiechem.
Zamrugała oczami. Magus. To on…
Kolejna scena. Mały chłopiec patrzył na nią dziwnie zafascynowany.
- Pani nie jest zła - powiedział z ufnością, na jaką mogą zdobyć się tylko dzieci.

Arya widziała że nieznajoma odpływa. Źrenice uciekły jej do góry, oczy zaszły bielmem. Czerń spowijała ich już zewsząd, niemal czuła ją na własnych członkach. Jeszcze chwila, a miała stracić ze wzroku magusa oraz pochwyconą przezeń kobietę, choć stali parę kroków obok.

Jad popłyną z jej oczu.
A może jednak była to jeszcze łza?
Odchyliła głowę do tyłu po czym z impetem posłała czoło na spotkanie twarzy magusa. W tym samym momencie, jej bucior pofrunął ku jego kroczu.
- Led… Jestem Led… - starała się oddzielić w myślach własny głos od stada przekrzykujących się demonów.
Ten, który teraz stał się jej oponentem, wygiął ciało w łuk. Nie zakrzyknął jednak, ani nie okazał innego symptomu bólu. Wciąż ściskał ją i robił to tak mocno, że krew zaczęła odpływać z rąk Zemsty. Tymczasem kobietę opuszczały już siły. Ledwie zorientowała się, że wylądowała na kolanach. Skroń uderzała rytmicznym pulsem, przez jej ciało przebiegały silne dreszcze.
Podniosła z trudem głowę. Widziała już tylko magusa, który stał przed nią na tle utkanego z nocy całunu. Z każdą chwilą była wobec niego coraz bardziej bezsilna oraz słabsza

Te jednak ugrzęzły w nicości, która poczęła wlewać się do jej ust i wypełniać trzewia. To było okropne uczucie, coś na rodzaj tonięcia, lecz bez obecności wody. Arya odpływała coraz bardziej. To samo działo się z resztą grupy. Czerń nie była już tylko wizualnym efektem. Stanowiła ich myśli, blokowała chęć walki. Na zasadzie podstępnego pasożyta zaczęła toczyć umysły. Rejestrowali jedynie wysuszone, pocięte bruzdami palce przesuwające się po ich twarzach. Oraz szept, bardzo bliski głos.
- Nie moższszsze… wyjśśśść… - tonacja przywoływała na myśl bardziej syczenie niźli ludzką mowę.
Magus wtłaczał do ich głów znaki. Każdy widział jednakże inny symbol. Tkwił w nich znajomy element, lecz pogrążone w letargu zmysły nie potrafiły określić tego dookreślić.
Przecenili swoje siły. Równie dobrze mogli być szmacianymi lalkami, które magus obrabiał w szalonym teatrze. Kiedy wszystko zdawało się być stracone, na scenę wkroczył ktoś jeszcze. Echo odbijało głos, którego nie powinni tu przecież słyszeć.
- Przybywam w imię tego, który jest ostatecznym porządkiem.
Na ułamek chwili znów byli w Wildstar. Leżeli na ziemi a magus pochylał się nad ich ciałami. Wzrok pozbawiony wyrazu powoli przeniósł się na tego, który nadchodził.
- Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę. Nie obawiam się także i ciebie. Odstąp.
Scena się urwała po raz wtóry. Pozostał tylko… głos. Bardzo władczy, nieznoszący sprzeciwu.
- Gniew jest moją modlitwą. Nie chcesz abym ją teraz odmówił, Kroczący Na Wschód.
I magus odszedł.



Arya otworzyła oczy. Otaczała ją oślepiająca jasność. Zaświaty nie wyglądały wcale najgorzej. Było jej dość miękko i ciepło, jednak największy problem posiadała ze wzrokiem. Wszystko co miała przed oczami stanowiło rozmytą, białą plamę.
Bolały ją mięśnie, co szybko sprowadziło tarocistkę na ziemię. Zatem wciąż posiadała ciało, gdyż żadna dusza nie cierpiałaby z powodu tak upierdliwego bólu. Powoli odkrywała kolejne elementy układanki. Po pierwsze, wciąż nie miała swoich kart. Po drugie, ktoś ją rozebrał - miała na sobie tylko białą, powłóczystą szatę. Et tertio wreszcie, leżała w łóżku pod jasnym baldachimem, którego kolor jeszcze niedawno tak kalał jej oczy.
Z najwyższym trudem podniosła głowę znad pierzastej poduszki. Długie, ascetyczne pomieszczenie wypełniały dwa rzędy podobnych łóżek. Obok każdego stał niewielki mebel. Ściany były gołe prócz jednej strony, na której pysznił się sporych rozmiarów witraż.


Dała radę dźwignąć ciało tak, aby ujrzeć że na dwóch innych materacach leżał ktoś jeszcze. Z trudem ogniskowała wzrok, choć mogła domyślić się już wcześniej. Jej towarzysz oraz nowo poznana kobieta nadal nie odzyskali przytomności.

Już same dźwięki jakie para wydawała ocierając się o siebie nawzajem, dał Zemście do zrozumienia iż nie stanowią teraz dlań żadnego zagrożenia. Żadne z nich nie było też oczywiście Le Mondem, nie było więc teraz konieczne zwracać nań uwagę. Przynajmniej nie kiedy były pilniejsze sprawy.
Fakt, że “spała” był dla Zemsty oszałamiający, nie pamiętała kiedy ostatnio to robiła. Mało tego, nie pamiętała nawet, kiedy ostatni raz, widziała w pod zamkniętymi powiekami coś innego niż koszmarne wizje.
Doprawdy, wolała nie sprawdzać co by teraz zobaczyła.
Jednak to co zobaczyła w czasie snu było dla niej zrozumiałe i natychmiast sprawiło iż położyła dłonie na biodra…
Siostry! nie było ich przy niej! Kobieta gwałtownie omiotła spojrzeniem okolicę.
Pomieszczenie było dość wysokie: ściany z kamienia wspinały się mozolnie, kończąc wklęsłym sklepieniem. W powietrzu czuła daleką sugestię kadzidła. Poza łożami z baldachimem oraz komódkami, nie było tu praktycznie nic więcej. Ktoś albo liczył się z kosztami lub też zwyczajnie lubił prostotę. Kiedy odwróciła się, na jej twarzy zastygły kolorowe refleksy. Witraż był misternym, starannie wypracowanym dziełem sztuki.
Zemsta nerwowo poderwała się z posłania, ruszyła ku komódkom, może w jednej z nich spoczywały jej siostry?
Arya przyjrzała się kobiecie. Brak broni okaleczył jak tak, jak brak kart w kieszeni Tarocistki.
- Ktoś ma pojęcie, co to za miejsce? - zapytała, po czym zwróciła się personalnie do nieznajomej - Chyba jesteśmy na siebie skazani na jakiś czas. Jak cię zwać? Ja jestem Arya.
Kobieta odwróciła pogrążony w mapowaniu przestrzeni wzrok na spotkanie tarocistce.
- Led. - odparła krótko. “Ołów” to nie było jakieś szczególnie popularne, żeńskie imię, ale było jedynym jakie Córka Diabła kiedykolwiek dostała od swojego ojca.
- Led Rain.