Ahab szedł powoli co jakiś czas zerkając na Led. Kobieta była rewolwerowcem, tak jak on. Wiedział jak ma na imię, poznał już jej szybkość, oraz bezwzględność ale nadal nie wiedział jednego. Jaki był powód, że przybyła w to opuszczone miejsce.
Cygaro paliło się mocno, a dym wydobywał się z jego ust.
- Led - zwrócił się do kobiety, a gdy już miał pewność, że skoncentrowała na nim swoja uwagę zapytał - Co Cię tu przywiało?
Kobieta uśmiechnęła się do Ahaba, co choćby w obliczu zbliżających się doń najmitów Selemy, zdawało się nie na miejscu. Powiedziała tylko jedno słowo. Z mimiki i intonacji trudno było stwierdzić, czy po prostu daje odpowiedź, czy się przedstawia:
- Zemsta.
Ahab wyszczerzył się, i odpowiedział z lekką ironią:
- Ufff, już myślałem, że przyjechałaś tu na naukę gotowania. A coś więcej, skoro już poruszamy ten temat?
- Zemsta na kim? - dodała swoje pytanie Arya. Choć wydawało się, że jest bardziej zainteresowana kotem niż towarzyszami, najwyraźniej przysłuchiwała się dialogowi.
Led wpatrywała się w zbliżających jeźdźców, jej dłonie spoczywały luźno w kieszeniach długiego płaszcza, który powiewał w tumanach unoszącego się kurzu. Pod materiałem widać było, że palce kobiety obracają się wokół czegoś.
- Zemsta za kogoś. - uściśliła. - za jedynych ludzi wartych tego miana, jedynych ludzi, którzy wierzyli, że ja też jestem człowiekiem. W końcu, jedynych ludzi, dla których chciałabym takowym być, dla których nawet zaczynałam wierzyć, źe naprawdę jestem… - ucięła uzmysławiając sobie coś nagle i odwróciła wzrok ku strzelcowi i tarocistce - Zemsta za mnie. Nie sypiam nie tylko dlatego, że widzę wszędzie twarze umarłych, ale i dla tego, że nie miałabym już nawet o czym śnić, o czym marzyć. Zabrał mi to. Le’Monde ze swoją swołoczą - wskazała ruchem głowy jeźdźców [i]- taką jak ci skurwiele których zaraz zabiję, jak ci których już zabiłam i jak ci których jeszcze przyjdzie mi wykończyć zanim spojrzę na ten padół przez dziurę w ciele samego Le’Monda. - kobieta wykrzywiła usta - Nie jest to bies jedyny w swoim rodzaju, ot taki sam jak choćby mój ojciec, który pod koniec ziemskiego wyroku terroryzował miasteczko swoim szeryfostwem. Tak jak ta cała Selema robi tutaj… jeszcze przez chwilę. Ale ten jeden Le’Monde zwyczajnie zabił jedyne dwie osoby na których zależało mi i to jest właśnie powód, dla którego to właśnie ja odeśle go do piekła, gdzie zajmie swoje prawowite miejsce.
- Nie wiem skąd przeświadczenie, że on tu jest, ale jeśli zabicie go ma być dopełnieniem sprawiedliwości... możemy Ci pomóc - Iskra spojrzała znacząco na towarzysza.
Ahab słuchał uważnie słów Led, i gdy skończyła mówić uśmiech pojawił się na jego twarzy. W tym czasie gdy szli, Rewolwerowiec sprawdził swoje bronie raz jeszcze. Odruch, który wpoił mu jego “ojciec”. Martwy i dawno pogrzebany. Życie i śmierć. Dwie najpewniejsze rzeczy na tym świecie. Jej słowa skwitował słowami:
- Oczy Twoje są otwarte na wszystkie czyny ludzkie, by oddać każdemu według jego postępowania i według owoców jego uczynków. I w owych dniach i w owym czasie wzbudzę potomstwo sprawiedliwe; będzie wymierzać prawo i sprawiedliwość na ziemi. I objawię się tobie przez to, że cię osądzę sprawiedliwie. - zamilkł.

Kiedy dusznica odebrała Nigel’owi żonę, zastąpił ją połowicą innego rodzaju. Alkohol skutecznie oddzielał go grubą kreską od rzeczywistości już trzeci rok. Jednakże ów człek nie zatracił się bynajmniej w odmętach niewielkiego mieszkania. Nawet osnuty maligną umysł był w stanie przefiltrować ponury scenariusz: Selma polowała na tych, którzy nie wznosili kolejnych fundamentów wyimaginowanego królestwa. Czy co tam sobie na temat miasta roiła. Dlatego dzień po dniu wychodził pomagać przy lichych uprawach na północy miasta, gdzie rosły karłowate pieprzowce oraz ragusty - podobne do chmielu rośliny, rodzące cierpkie owoce. Pracował tak, stale będąc pod wpływem jakiejś ilości ginu, whisky, czasem nawet podłej berbeluchy. Był mężczyzną w sile wieku, toteż z czasem organizm przyzwyczaił się do toksyny i nie przeszkadzał Nigel’owi w pracy. On sam nie chciał nawet myśleć, co by się stało, gdyby nagle zakręcił swój kranik. Ludzkie ciało zwykło posiadać niezwykle umiejętności adaptacji. Potrafiło przywyknąć nawet do stanu patologicznego, zaś doznać szoku, gdyby nagle go przerwać.
Po cichu Nigel zanosił modły do lokalnych sprzedawców trunków rozmaitych za pozorny ratunek od wyboistych ścieżek serca, na które nie chciał powracać. Etanol wygładzał ostre kanty rzeczywistości i lokował w pustce, gdzie nie było miejsca na pasje, ale i trwogi. Nie sądził, by był jeszcze w stanie cokolwiek poczuć. Nie ukrywał przed sobą, pozostawało mu to na rękę.
A jednak tego dnia aż zerwał się z wiklinowego krzesła, gdy na ulicy usłyszał galop dwunastu mustangów. Po raz pierwszy od dawien dawna poczuł jak krew uderza mu w skroń, a oddech przyspiesza. Niezgrabnie podszedł do okna, aby na kilka chwil ujrzeć pędzących jeźdźców z kościanymi twarzami, których determinacja mogła oznaczać jedynie kłopoty.
Nigel przez chwilę myślał, że jadą właśnie po niego. Szeryf zapewne piekliła się, że wychyla za często i zbyt wiele. Ale nie. Dwunastka minęła jego dom, pozostawiając za sobą wirujące tumany szarawego pyłu.
Nigel’owi trzęsły się nogi, toteż usiadł na zydlu, uspokoiwszy oddech. Namacał butelkę obok i odkorkował ją.
Tymczasem strach przepływał ulicami miasta, tuż przed kawalkadą postępującą do przodu z żelazną konsekwencją. Gdziekolwiek nie skręcił tuzin zabójców, tam najpierw płynął strumień grozy, sącząc się do umysłów tworzących zbiorową świadomość Wildstar. Gorączkowy zryw poczuł nawet stary Ringo. Dotychczas jego myśli były pochłonięte snem, resztkami z lokalnej kuchni oraz kopulacją. Właśnie poświęcał czas na pierwszy z tych aspektów, gdy nagle zerwał się z pylistej drogi i nadstawił uszu. Ledwie oddział wyszedł zza zakrętu, jak kundel runął w najbliższą z uliczek, roztrząsając zalegające tam śmieci. Jego zmysły szalały jak w amoku. Wyczuwały zagrożenie, lecz nie w ten prosty, zwierzęcy sposób. Coś zjeżyło mu sierść na całym ciele, a pod sobą wyczuł powiększająca się kałużę moczu.
Całe Wildstar czuło ten nagły impuls. To był jak uderzenie w nerw, w wyniku którego bezwolnie porusza się cały członek. Stado czarnych kruków odleciało nagle z pobliskiego drzewa i ruszyło daleko na wschód, by nigdy tu nie wrócić. Kilka wychudzonych chabet w pobliskiej zagrodzie zdechło, ot tak, teoretycznie bez konkretnego powodu.
Tymczasem dwunastka była wciąż na tropie. Przepatrywała każdą aleję. Jeźdźcy rozdzielali się, klucząc po uliczkach, by zaraz w niezwykle symetrycznym pląsie wrócić do zbitej czeredy.
- Zarzekam na grób matki! Żem nic nie widziała. Ponoć blisko kowala kule się sypały. Tyle wiem! - tłumaczyła drżącym głosem napotkana kobieta.
Potem stanęli przy lokalnym sklepie.
- Robili u mnie zakupy. Ale to było jakiś czas temu.
Zadali mu pytanie.
- Wodę, żarcie, linę i tytoń - odpowiedział ryży mężczyzna.
Końskie kopyta znów uderzyły o ziemię. Miażdżyły ją coraz szybciej, z pysków skapywała zaś gęsta ślina.
- Nie zamierzam z wami rozmawiać - odrzekł napotkany później, kościsty grabarz, który akurat dawno przestał obawiać się śmierci.
Zignorowali to. Nie on był ich celem. Tenże bowiem wyczuli już wkrótce. Jak drapieżcy, w których gotuje się krew, gdy do ich nozdrzy dojdzie woń świeżego mięsa.
Trójka szła od strony kościoła. Na niewielkim placu dwie kobiety oraz mężczyzna rozprawiali właśnie o czymś, zdając się jedynymi, którzy nie wstrzymali kroku na widok zbrojnych. Więcej nawet, podążali bezpośrednio w ich kierunku.
Dla Led grupa była tylko kolejnym punktem na ścieżce do La Monde. Surowym spojrzeniem taksowała nadjeżdżających, w głowie rysując dla nich naznaczony krwią i cierpieniem scenariusz. Obok Ahab poprawiał właśnie broń przy pasie, mówiąc coś na rodzaj litanii. Arya idąca tyłem milczała. Przy jej kolanach krążył kot. Ocierał się o nogi tarocistki, czując niewidzialną dla innych gatunków magię.
Szwadron nie odezwał się ani słowem. Zachowując idealną synchronizację, dobyto broni. Buntliny, którymi dysponowali, były wśród marchii bronią legendarną. Szczyciły się nie tylko świetnym zasięgiem, ale i precyzją, co wynikało ze zmyślnego systemu redukcji odrzutu.
Zatrzymali się sto dwadzieścia stóp* przed trójką, kierując po cztery lufy na każdy z celów. Milczeli, dając znać że tamci mają ostatnią szansę zawrócić. Potem głos mogły zabrać już tylko świszczące pociski.
Lecz przybysze już podjęli decyzję. Jeśli chodziło o otoczenie, nie mieli większego pola do manewru. Z prawej strony, na odległości kilku susów, spoczywał zapadnięty wóz o połamanych kołach. Na lewo stał kamienny filar z lokalnymi afiszami. Ryzykując krótki sprint mógł posłużyć za dodatkową ochronę. Poza tym jednak, otaczała ich pusta przestrzeń, zamykająca się dopiero na domostwach po drugiej stronie terenu**.
W czasie krótkiej ciszy pozwolili wezbrać napięciu, po czym wreszcie...

Led nie była specjalnie biegła w algebrze jednak widziała wyraźnie, że liczba jeźdźców była równa liczbie kul jakie znajdowały się w jej koltach, w jej siostrach. Led widziała to wyraźnie, toteż nie widziała przed sobą żadnego problemu. Mogłaby tak stać i strzelać z jednej broni ładując w tym czasie drugą. Led nie analizowała swojej ochrony, skuteczny atak był całą ochroną jakiej potrzebowała. Ale nie musiała przecież teraz strzelać tylko z jednej broni nieprawdaż? przecież kilka kroków dzieliło ją od wozu. Jeden krok, dwa strzały, dwa koki strzałów cztery, kroków trzy strzałów sześć…

Opierając się ciężko plecami o deski Led przeładowywała siostry.

Ruch Aryi był równie nieuchwytny, co cień rzucany przez gorejącą błyskawicę. W jednej chwili kobieta stała tuż przed tuzinem jeźdźców, w następnej znalazła się bezpośrednio za słupem.
Rzecz jasna nie zrobiłaby tego bez mocy Wisielca. Figura oznaczała bezruch, lecz jedynie pozorny. Z perspektywy tarocistki świat prawie stanął w miejscu. Kurzawa wzniesiona przez końskie kopyta wisiała teraz w powietrzu na podobieństwo brudnych zasłon. Krople potu drążące czoła jeźdźców zatrzymały się w pół drogi, zaś ich skryte oblicza zahartował gniew.
Iskra zmierzyła ku schronieniu. Ledwie znalazła się za osłoną, znów wyciągnęła kolejną kartę. Każda pomoc pozostawała teraz na wagę złota. Ahab był świetnym strzelcem, to pewne. Ta nowa również nie nie wydawała się dzierżyć broni od wczoraj. Jednak dwunastka stanowiła poważne zagrożenie. W oczach przybyłego oddziału jawiło się coś więcej niż fanatyzm.
Moc uderzyła w jej palce. Czysty, skondensowany strumień energii. Dla takich chwil warto było czasem egzystować na tym żałosnym padole łez. Arya wyraźnie czuła magię idącą od opuszków do całego ciała. Nawet najmniejsze włoski na jej rękach stanęły dęba. Wstrząsnęły nią dreszcze. Przy efektach takiej manifestacji orgazm byłby jedynie łechtaniem w podbrzuszu.
Chwilę wcześniej (która z perspektywy Aryi wydawała się dłuższa niż pozostałym) Ahab szedł odważnie wprost przed siebie. Szelmowski uśmiech sugerował, iż nie obawia się konfrontacji. Nawet jeśli czuł coś na rodzaj pogardy wobec magii, to posiadanie jej po swojej stronie dodawało otuchy. Nie miał również prawa wątpić w swoje umiejętności. Rewolwery wręcz paliły go przez skórę kabur, aby wyciągnąć je i nasycić śmiercią.
Znieruchomiał w pozycji, która często bywała ostatnim widokiem dla tych głupców, którzy uznali, że mogą stanąć z nim w szranki. Jakby w ogóle się nie spieszył, wypowiedział słowa przemówienia, co chwila wchodząc w coraz bardziej złowieszcze crescendo. Niniejszym jeźdźcy na dobre pojęli, że trójka nie zamierzała się wycofać. Choć już wcześniej upał paraliżował całą okolicę, wkrótce dziesiątki kul miały rozgrzać powietrze jeszcze bardziej.
Ahab dostrzegł nagły ruch. Iskra musiała przed chwilą użyć tarota. Nawet uchodzące za najszybsze zwierzęta świata, czerwone smoki*, nie potrafiły poruszać się tak zręcznie. Czuł lekką ulgę. Kobieta była odważna, lecz jej charakter nie miał typowo samczego pierwiastka, każącego lgnąć na linię frontu i tamże przelewać krew, swoją lub cudzą.
Najwyraźniej nie brakowało go nowej towarzyszce. Led beznamiętnie przyglądała się scenie nadciągającej kawalkady. Wiedziała, że nadeszła już pora ponurego tanga ze żniwiarzem.
Pierwszy zaatakował Ahab. Zdawał sobie sprawę ze swojego refleksu, lecz zaskoczył samego siebie. Dwa strzały - dwa trupy. Jeden pocisk natychmiast rozorał kościaną czaszkę jednego z jeźdźców po lewej stronie. Bezwładnie upadł na ziemię, jeszcze chwilę ciągnięty przez własnego wierzchowca. Drugi dostał w serce. Po zduszonym krzyku, rewolwerowiec skonkludował, że była to niewiasta. Złapała się ona za klatkę piersiową i wierzgnęła do tyłu, wyrzucając w powietrze czerwoną wstęgę krwi.
Odpowiedział mu nagły świst kul. Chmara metalowych szarańczy uderzyła wszędzie wokół niego. Lecz Coogan zdążył już ukryć się za wozem. Nie wiedział nawet kiedy to się stało. Spojrzał na Aryę. Jej dłoń skierowana była we strzelca właśnie. Otaczała ją lekko widoczna poświata mieniąca się na seledynowy oraz błękitny kolor. Gasnące już wyładowania energii strzelały wokół kobiety.
W tym samym czasie Rain nie zamierzała bawić się w finezyjne zagrywki. Krocząc w kierunku wozu, oddawała kolejne strzały. W krótką chwilę zasypała wroga gradem pocisków, prawie wyczerpując obydwa magazynki. Jedna osoba przeciwko dziesięciorgu (dwoje padło ułamek sekundy wcześniej pod ostrzałem Ahaba). W normalnych warunkach zostałaby z niej krwawa miazga. Lecz w tej konkretnej chwili była panem sytuacji. Kiedy stuningowane walkery wchodziły na scenę, statyści w maskach mogli co najwyżej uciekać przed przeznaczoną każdemu z nich kulą.
Aczkolwiek także oni wykazali się przy tym nie lada zręcznością. Zazwyczaj podczas podobnych ataków, oponenci tracili rezon, widząc jak ich towarzysze wokół padali trupem, nim sami zdążyli dobyć broni. Ci jednak przyjmowali sytuację cokolwiek chłodno. Led strąciła czterech, dwóch raniła, reszta zdążyła jednak odbić na boki, po czym uformować nowy szyk. Otaczał ich kwik koni, krew i śmierć własnych towarzyszy. Nikt wciąż z nich jednak nawet się nie zająknął. Ponadto wróg zdążył jeszcze odpowiedzieć, nim Led ukryła się za wozem. Znów ozwały się buntliny. Strzelczyni dostała w bok, zgięta pod wpływem bólu dopiero za rozkraczonym pojazdem. Stanęła tam przez moment, ramię w ramię z Preacherem. Następnie dziewczyna przeładowała obydwie bronie**. Nie była w tym tak biegła co drugi rewolwerowiec, lecz nadal biegłość Led zdecydowanie świadczyła o jej profesjonalizmie. Szczególnie zważywszy na świeżą kontuzję.
Tymczasem pozostała szóstka zdawała się wychodzić z nowym planem. Zamierzali wyjechać dwoma krótkimi liniami po obu stronach wozu. Dwie osoby na lewo, dwie na prawo. Ranni z tyłu. Wyraźnie chcieli wziąć Ahaba i Led w krzyżowy ogień. Ostatnia para zmierzała ku filarowi, by w podobny sposób zamknąć drogę ucieczki tarocistce.

[MEDIA]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/d0/63/dd/d063dd46e6245edbae868c54c1ab9af7.jpg[/MEDIA]

Led wykrzywiła usta w grymasie, to była jedyna reakcja na rany na jaką mogła sobie pozwolić, skupiła za to uwagę na ładowaniu sióstr.
- Nie muszę żyć długo. - skwitowała komentarz rewolwerowca. Kobieta zdjęła płaszcz i kapelusz by rzucić je przed siebie tak, że wyglądało jakby to ona sama leżała na ziemi. Ranna lub martwa, wymarzony cel dla czterech uzbrojonych mężczyzn, nieprawdaż? Sama zaś wcisnęła się mocniej między deski wozu. Led nie była w końcu tak duża jak mężczyzna. Z uśmiechem na twarzy czekała na jeźdźców, aż zaczną strzelać w jej pułapkę, aż skupią tą jedną jedyną chwilę jaką mają w złym kierunku.
Wtedy właśnie zaczęła ich zabijać.

Kobieta spojrzała na kartę. Nie wiedziała czego się spodziewać po manifestacji jej mocy, lecz jedno było pewne. Ktoś miał cierpieć.
Jak tylko skupiła się na zaklęciu, poczuła dojmujący ból, który atakował całą jej czaszkę. Następne krople krwi powoli skapnęły jej z nosa na rozgrzany piasek. Kilka ogników zatańczyło pod zaciśniętymi powiekami.
Ahab potrzebował jedynie chwili za prowizoryczną osłoną, jaką dawał wóz. W mgnieniu oka wyskoczył zza pojazdu. Rewolwery plunęły ogniem. Jego przeciwnicy chcieli odpowiedzieć, lecz Coogan był szybszy. Obydwaj dostali prosto w klatkę piersiową i dosłownie zostali zrzuceni z siodeł. Dwójka przekoziołkowała po pylistym gruncie, wzbijając w górę kurz oraz drobne kamienie. Ich spłoszone mustangi popędziły dalej, zarzucając łby na boki w nagłej panice. Wszystko to działo się w akompaniamencie recytacji samego rewolwerowca, którego słowa jakimś sposobem przebijały się nawet przez dźwięki wystrzałów.
Led wykorzystała uprzedni zamęt, podczas którego wróg przegrupował się. Rzuciła obok siebie szaty, mając nadzieję że podczas błyskawicznej akcji przeciwnicy pomylą je z leżącym ciałem. Chwilę potem usłyszała jeden strzał. Tamci poznali się na blefie i od razu zaprzestali ataku. Jednakże wykupiona w ten sposób sekunda była cenniejsza dla Rain bardziej, niż zdolni byli sądzić. Wychyliła się i posłała dwa kolejne naboje. Jedna kula utknęła w gardle jeźdźca na przedzie. Zachłysnął się własną krwią i rzygnął sporym haustem wprost przed siebie. Drugi oberwał w ramię. Celowała w serce, lecz najwidoczniej ból zaczął wpływać na koordynację Led. Strzelec utrzymał się na siodle, odbił jednak w lewo.
Trzech oponentów, w tym dwóch zmierzających na Aryę. Nie podobało się to Cooganowi i już zamierzał sprzątnąć tych ostatnich, gdy ziemią pod jego nogami wstrząsnęła nieznana siła. Kątem oka dojrzał, że Iskra trzyma kartę. Nie wyglądała dobrze, właściwie jej twarz obleczona była barwą kredy, a oczy zachodziły mgłą. Wymierzył raz jeszcze, lecz i tym razem powstrzymał go wstrząs tak silny, iż musiał zaprzeć się nogami, aby nie przewrócić do tyłu.
I wtedy, kiedy drżenie nastąpiło po raz trzeci, przemówił tarot.
Karciana Wieża potrzebowała chwili, aby się uaktywnić, lecz gdy to już nastąpiło, lepiej było znajdować się gdzieś daleko. Na przykład w innej marchii. Była to bowiem emanacja sił chaosu. Nikt, nawet sam jej użytkownik nie mógł mieć pojęcia jak zadziała. Arya pamiętała zawsze, jak Hella ostrzegała ją, aby zostawiać tę właśnie figurę na chwile wyjątkowego ryzyka. Wieża była zmianą, zazwyczaj jednak polegającą na usunięciu czegoś lub kogoś z otoczenia.
Drobinki pyłu uleciały na wszystkie strony. Znikąd pojawił się nagły wiatr, młócący szaty członków pola bitwy, żywych i martwych. Przeciwnicy zamęczali swoje konie, jednak wicher ściągał ich do miejsca, w którym raz po raz wystrzeliwały cienkie języki wyładowań. Kurzawa poczęła formować się, początkowo jako niewielki lej, lecz prędko przybrała na sile i rozmiarze. W następnej kolejności ukształtowała ogromny wir, co chwila nabierający kształtu monstrualnej wieżycy, to znów go gubiący na rzecz osobliwej masy, z jakiej wyłaniały się obce, gniewne twarze.


Konie młóciły kopytami coraz mniej intensywnie. Nie wynikało to z ich wymęczenia. Zwierzęta oraz sami jeźdźcy byli dosłownie podnoszeni na kilka cali do góry, ciągnięci w kierunku żywiołu.
Nastąpił ostatni ze wstrząsów i wrogowie polecieli do góry niczym z procy. Trupy również sunęły po piasku, a te bliżej zostały zwyczajnie wyrwane z miejsca, gdzie dotychczas leżały. Postaci odbijały się o siebie, rozpędzając do zawrotnych prędkości. Z czasem wszystkie pozostały słabo widoczną smugą. Tylko momentami można było ujrzeć jak kłębią się, łamiąc kości i wyginają pod nienaturalnym kątem. Ale to nie wszystko. W kolejnej fazie ofiary były już pod wpływem tak ogromnej siły, iż skóra dosłownie zrywała się zeń, odsłaniając pozrywane mięśnie. Wreszcie wszystko implodowało nagle, znikając w jaskrawym rozbłysku. Deszcz krwi oraz fragmentów mięsa opadał na usmoloną okolicę jeszcze dobrą chwilę. Po całym oddziale pozostały strzępy. Nie szło nawet rozpoznać poszczególnych fragmentów krwawej papki, która wyścielała najbliższe otoczenie.
Arya chciała się poruszyć, coś rzec. Poczuła jedynie, że świat obraca się nagle, po czym zanurkowała głową w piasek. Dopiero po chwili odzyskała kontrolę nad własnym ciałem. Była świadoma otoczenia, lecz z pewnością nie miała dość siły, aby samodzielnie wstać spod filaru.
Led oparła się i sprawdziła ranę. Brodziła coraz mocniej, a z każdą chwilę czuła, że jej oddech nabiera ciężkości. To również nie wyglądało najlepiej.
I wtedy właśnie, gdzieś spomiędzy budynków po prawej stronie dało się usłyszeć śpiewny, lecz znienawidzony przez nią głos.
- Babski cipek, cipek mały.
Z kim me kule będą grały?