Gdy wszyscy zaczęli się już rozchodzić by zabrać co trzeba ze swojego dobytku, Grosh zatrzymał Nat’a, który już szykował się by razem z Firą i Silli oddalić się w tylko sobie znanym kierunku. Ciężka dłoń demona opadła na ramię mężczyzny gdy ten mówił, zwracał się on głównie do kolegi, ale coś czuł, że całe grono będzie mu towarzyszyć.
- Nat, potrzebowałbym cię na jakąś godzinę bądź dwie w kuźni, najlepiej od razu, jak nie masz nic pilnego do zabrania z domu. Pomógłbyś?
Nat przystanął, wyraźnie nie będąc w nastroju do pomagania, biorąc jednak pod uwagę, że za Silli wlókł się Zamir, szybko skinął głową.
- Byle nie za długo - rzucił do tego.
- Pójdę z wami - zgłosiła się pospiesznie Fira, także widać nie chcąc przebywać w towarzystwie Zamira, tym bardziej że młodzian sprawiał wrażenie jakby chciał zostać z lwicą sam na sam.
- Dziękuje - powiedział Demon i zwrócił się w stronę pracowni kowala prowadząc za sobą dwójkę przyjaciół, ci od razu mogli dostrzec, że na twarzy demona maluje się silna determinacja, można by pomyśleć, że chodzi o powierzoną mu misję lecz w tym zachowaniu było coś dziwnego, jakoby to co ma się teraz wydarzyć w kuźni było trudniejsze niż może się to wydawać.
- Wiecie kim byłem nim wyrzuciło mnie tu na brzeg …. - powiedział demon zerkając na idącą z nim dwójkę - Te znaki na moich plecach, te dwa liście, oznaczają rok mojego napiętnowania, a ten jakby krzyż to cyfra 20 z alfabetu upadłych - powiedział wchodząc już do kuźni - Póki noszę je na sobie każdy w Vole może zabić mnie bez żadnych konsekwencji - mówił dalej zasiadłszy na jednym z kryjących się w wnętrzu stołków - Nie mogę z nimi wrócić. Nie bez znaku wolności i symbolu tego roku. I nimi będziecie musieli mnie napiętnować jak skończę je teraz robić -
Oboje przyglądali się mu, jakby nie do końca zrozumieli czego od nich żądał.
- Nie… - pokręciła przecząco Fira, przykładając dłoń do ust. Jej palce zahaczyły o bliznę, która szpeciła jej twarz, a oczy rozszerzyły z przerażenia. - Nie...
- Spokojnie, mała - Nat szybko się opamiętał, spoglądając na demona z nowym wyrazem w oczach, którego ten chyba wcześniej nie miał okazji widzieć u tego mężczyzny. Czyżby był to szacunek? Nie, niemożliwe…
- Zajmę się tym - dodał, opierając plecy o ścianę kuźni. - To dla niego ważne, Fir. To nie to samo…
- Ale to będzie… - jednak urwała, najwyraźniej dochodząc do wniosku, że przecież Grosh wie doskonale, że będzie bolało. Przyglądała się mu przez chwilę, a w jej oczach lśnił strach, pomieszany ze smutkiem. Nie było w nim jednak współczucia. Fira bowiem już dawno temu nauczyła się, że demon współczucia nie chciał ani nie potrzebował. Pokiwała w końcu głową, po czym podeszła do niego i korzystając z tego że siedział więc nie był aż tak wysoki jak zwykle, wspięła się na palce i pocałowała go w policzek.
- Zajmę się twoim bólem - obiecała, cofając się i przysiadając na drugim stołku. Na szczęście plecami do Nat’a, dzięki czemu nie widziała gniewu, który na krótką chwilę odmalował się na jego twarzy.
- Dziękuję - powtórzył Grosh kamiennym głosem, widać było, że teraz musi się skoncentrować i mimo tego, że reakcje jego przyjaciół z pewnością go poruszyły nie mógł pozwolić by to do niego dotarło. Demon podniósł się więc ze stołka i przeszedł w drugi kąt pomieszczenia skąd zabrał trzy grube żelazne pręty, a z postawionej w rogu beczki kolejne kilka, tym razem jednak krótszych i znacznie cieńszych.
- Jakbyś mógł rozpalić w piecu Nat. - powiedział do stojącego pod ścianą człowieka. - Ja na razie zajmę się tym co można zrobić na zimno -
Nat bez słowa spełnił jego prośbę. Widać doszedł do wniosku, że przytyki zachowa na inne okazje, których pewnie miało nie braknąć w najbliższych dniach.
Ogień huczał w piecu, a stal pod siłą uderzeń Demona powoli nabierała kształtów, sypiąc aż pod powałę strugami iskier które w ciemnym wnętrzu kuźni wyglądały niczym pasma spadających gwiazd. Po zaledwie godzinie pierwsze dwa znaki były gotowe, dwa skrzyżowane miecze i wąż czekały już w beczce z wodą w której demon ochłodził je gdy był już zadowolony z kształtu. Trzeci symbol, tarcza z wpisaną w środek kropla wymagały jednak więcej uwagi. Sama ramka w kształcie tarczy powstała osobno wygięty w odpowiedni sposób kawałek drutu spełni dobrze swoje zadanie, największym problemem okazała się jednak kropla. Nie dało się jej wykonać z drutu bo była ona wypełniona, trzeba było więc rozpłaszczyć koniec pręta i uformować go w wymagany kształt, a to nie szło demonowi najlepiej. Nie był on kowalem z prawdziwego zdarzenia, co prawda posiadał on kilka umiejętności ale daleko mu było do poziomu chociażby XXX. Nat nie żałował mu przytyków, a nawet wyzwisk, Grosh jednak nie dziwił mu się wcale, Nat z konieczności zasiadł przy miechach, a dla nienawykłego do takiej roboty człowieka była to naprawde katorżnicza praca. Kropla jednak wreszcie przybrała niezbędny kształt lśniąc od gorąca ciemno czerwonym światłem zdawała się być prawdziwa jakby miała zaraz odpaść od stali i rozbryzgać się w plamę szkarłatu. Nat i demon odetchnęli gdy skończyli pracę, zaraz jednak ulga zniknęła z ich twarzy gdy uświadomili sobie co trzeba teraz zrobić.

- Odpocznijmy - zarządził Grosh wrzucając krople do beczki z wodą i wbijając tym kłęby pary [i] - Będziesz musiał mieć pewną rękę.
- Zawsze mam pewną rękę - warknął Nat, ścierając rękawem pot z czoła. Ręka, wbrew temu co powiedział, trzęsła mu się nieco, chociaż nie aż tak, żeby to się w oczy rzucało. Co jak co, przynajmniej oficjalnie, był on drwalem, a ci krzepę mają. Z wdzięcznością też przyjął kubek wody, którą to podała mu Fira. Drugi trafił do Grosha. Woda była zimna, czysta i przyjemnie odświeżająca. Szczególnie po pracy, którą właśnie wykonali. Tłumaczyła też gdzie dziewczyna zniknęła tuż przed jej końcem. Oprócz napitku przyniosła także misę i czyste kawałki płótna oraz słoik z jakąś maścią. Do czego miałaby zostać użyta nie trudno było się domyślić.
- To kiedy chcesz zaczynać? - zapytał Nat, najwyraźniej chcąc mieć to już za sobą.
- Teraz - odarł Demon znów tym dziwnym pozbawionym jakoby człowieczeństwa głosem, nie marnując czasu wstał i umieścił cztery znaki w wciąż gorącym piecu.
- Daj im chwilę…. i mi też.
Po tych słowach odszedł parę kroków i usiadł, na ziemi naprzeciw kowadła, plecami do dwójki. Jego płuca zaczęły pracować niczym operowane przed chwilą przez Natana miechy, demon ze świstem wciągał i wypuszczał z nich powietrze. Stan ten trwał przez jakieś dwie minuty i już gdy Natan chciał się odezwać oddech demona unormował się w jednej chwili, tak gwałtownie, że Fira aż podskoczyła.
- Miecze obok węża, przerwa, a potem tarcza i kropla w środku. Tak jak te powyżej - powiedział zaskakująco spokojnym głosem - Wszystko ciągiem bez przerw bym odpoczął, wtedy jest tylko gorzej.
Po tych słowach wcisnął sobie w zęby kawałek drewna i złapał silnie dwoma dłońmi stojące przed nim kowadło.
- Jetem otowy - dało się usłyszeć z ust trzymających drewniany walec.
Nie zobaczył, a usłyszał jak Nat podchodzi do pieca. Przez chwilę stał przy nim, jakby się zastanawiał czy na pewno spełnić prośbę przyjaciela. W końcu jednak rozległ się dźwięk jaki metal wydawał gdy się nim szurało po kamiennej powierzchni. Najwyraźniej mężczyzna zdecydował się w końcu, chociaż szczęśliwy z tego powodu raczej nie był.
- Fira, ty się lepiej odsuń - poinstruował dziewczynę, jednak nie było słychać by go posłuchała. Musiała być blisko bo Grosh niemal był w stanie wyczuć ciepło jej skóry, co biorąc pod uwagę gdzie się znajdowali było co najmniej dziwne.
- No dobra, jak wolisz - ponownie to Nat się odezwał, po czym…
Kuźnię wypełniła woń palonego ciała, włosów i skóry. Wypełnił ją też jęk, który wyrwał się z gardła demona. Ból jednak był mniejszy niż pamiętał. Może to przez czyjąś dłoń na ramieniu? Jednak nie miał czasu na myślenie, myśli bowiem nie chciały się podporządkować i co chwilę wracały do tego jednego miejsca na plecach, które właśnie zostało pocałowane przez rozżarzony metal. Raz, następnie drugi i trzeci. Każda kolejna porcja bólu była dla niego gorszym doświadczeniem. Za drugim razem o mały włos, a byłby się szarpnął, jednak wytrzymał. Za trzecim razem sztuka ta mu się nie udała. Ból był na tyle mocny, że wżarł się głęboko nie tylko w jego ciało ale i umysł. Był jakby połączeniem całego cierpienia, które w życiu doświadczył. Usłyszał tylko
- Fira! Uważaj! - gdy…
Lecz nagle wszystko ustało. Całkiem jak cięte mieczem. Zdał sobie sprawę że zamarł w trakcie wstawania. Czerwona mgła, która przesłoniła mu oczy, zniknęła. Wciąż jednak tliło się w nim to uczucie, które nakazywało rozszarpać tych, którzy mu owe cierpienie zadali. Nie było ono jednak na tyle mocne, by ponownie stracił kontrolę. Dzięki temu był w stanie skupić się na tyle by poczuć ów ziemny zapach, który pomimo tego, że sam w sobie był raczej przyjemny, to niemile kojarzył się ze świeżo wykopanym grobem.
Demon padł z powrotem na kolana niczym podcięte drzewo i znowu zaczął oddychać. Gdyż zorientował się, że stoi z wstrzymanym oddechem. Demon oparł głowę o kowadło dysząc ciężko.
- Ile…. Ile jeszcze ? - wydyszał i spojrzał na podstawę stołka na którym zamocowane było kowadło wielki kawał stali był zamocowany do kamiennej posadzki stalowymi nogami i teraz wszystkie cztery były wygięte w stronę Demona.
Minęła jednak chwila nim Nat odpowiedział.
- Została kropla.
- Nic nie czuje …… powiedział zdziwiony demon nieobecnym głuchym głosem.
- Kropla… dołóż kroplę
- Kurwa… - mruknął tylko Nat, sięgając po ostatni pręt. - Nie lepiej by było zlikwidować pierwsze znaki? - zapytał, jednak i tak przyłożył rozgrzany metal do skóry. Grosh poczuł dobrze sobie znaną woń palonej skóry. Usłyszał syk, który wydał pręt. Nawet nacisk poczuł. To, czego nie poczuł to ból, który powinien towarzyszyć znakowaniu.
Demon nawet nie drgnął gdy żelazo odstąpiło już od jego ciała, bał się, że ból powróci. Klęczał on więc nadal oddychając równo i spokojnie, wciągając w płuca ten dziwny aromat świeżo skopanej ziemi. NIe odpowiadał na pytania Nata, jego umysł miał niejakie problemy by wrócić do ciała, teraz po prostu odpoczywał.
Ból jednak nie wracał, a i Nat, po krótkim
- W porządku?
Nie zadawał więcej pytań, uznając najwyraźniej że szkoda tracić energię, skoro odpowiedź nie nadchodziła. Zamiast tego odłożył pręt i przeniósł misę z wodą tak, żeby była pod ręką.
- To już twoja działka - zwrócił się do Firy, podając jej też kawałki płótna. - Masz go pod kontrolą, co? - dopytał się jeszcze i musiał uzyskać potwierdzające skinięcie głową bo oświadczył swoim, niemal, normalnym głosem. - To ja się zajmę zbieraniem gratów. W razie czego będę w pobliżu to mnie zawołaj - Nie było do końca pewne, czy słowa te były skierowane do wilczycy czy demona. Na pytania było jednak za późno bowiem mężczyzna zwyczajnie wyszedł. Dziewczyna zaś zabrała się do obmywania pleców Grosha, nic nie mówiąc i tylko nucąc pod nosem jakąś melodię, której jednak demon nie kojarzył.
- Fira ? - zapytał w przestrzeń demon nie odrywając głowy od kowadłą - Ty to robisz, czy Ona ? Nic nie czuje...
- Nie wiem - odpowiedziała wilczyca, brzmiąc dokładnie tak jak powinna. - Mam wrażenie, że jakaś część bogini jest obecna, ale zawsze tak mam gdy korzystam z jej mocy. Nikt nie powinien tak cierpieć - dodała, ponownie mocząc płótno w wodzie.
- Bez tego nie mógłbym z wami płynąć Fira - powiedział Grosh już nieco pewniejszym głosem - Teraz mogę wrócić na Vole Kes, jestem wolny, teraz nawet tam -
- Mogłeś coś powiedzieć - odezwała się po chwili ciszy. Brzmiała smutno. - Gdybyś powiedział to znalazłby się sposób na usunięcie tych znaków. Zamiast tego wybrałeś kolejne okaleczenie. Nie rozumiem tego
- W Vole by poznali, kapłani tam widzą, że jesteś niewolny. Zabierają ci coś za pierwszym razem, nie wiem co. Ale zawsze mówili, że oni zawsze zobaczą, że znamię to tylko przypomnienie - mówił i Fira zauważyła, że potężny demon jakby skurczył się w sobie, jak gdyby wrócił do tamtych dni.
- Ale to wystarczy, teraz też będą wiedzieli, ale mogę pokazać, że już jestem wolny.
- Wiedziałabym gdyby czegoś ci było brak - wyczuł bardziej, niż zobaczył że wilczyca kręci głową. - Gdyby cię naznaczyli w inny sposób niż fizyczny, to każdy kapłan byłby w stanie to wyczuć. Nie jestem jeszcze kapłanką, a jednak mam pewność, że nic takiego się nie stało. Mógłbyś żyć całkowicie wolny, bez śladów tego co cię tam spotkało. Bez znaków. Zamiast tego dodałeś sobie nowe, idąc za rozumowaniem pochodzącym od tych, którzy cię zniewolili. To niemal tak jakbyś godził się z ich pojmowaniem świata. Dlaczego nie chcesz żyć tak jak ja? - Zapytała, a w jej głosie dało się wyczuć zbierające łzy. Nadal jednak obmywała jego plecy, czyniąc to delikatnie i starannie, jakby nawet pomimo tego że nie czuł bólu, nie chciała podrażnić świeżych oparzeń.
- Ja nie rozumiem, Fira… Nie wiem jak żyć inaczej. Nie wiem co to znaczy żyć tak jak ty. powiedział i zamilkł na chwilę.
- Jak wrócimy. Wtedy postaramy się usunąć znaki - dodał jakby ta chwila ciszy pozwoliła mu zebrać myśli.
- Bo czegoś mi brak, Fira. Coś tam zostawiłem i może teraz jeżeli wracam uda mi się to odzyskać. dodał z determinacją w głosie. Sięgnął też prawą dłonią przez plecy tak by nie poruszać świeżych znamion na lewym barku i złapał dłoń dziewczyny. Zamknął drobną dłoń w swojej i przytrzymał chwilę by dodać wilczycy, a może i sobie otuchy.
- Jesteś aniołem, Fira - powiedział. Słowa jednak z jego ust wydobyły się cicho niczym kroki myszy tak, że wilczyca gdyby nie jej wyjątkowo wyczulone zmysły nigdy by go nie usłyszała.
- W takim razie odnajdziemy to, co tam utraciłeś i ci zwrócimy - zapewniła go, na krótką chwilę opierając czoło na jego barku. Mógł przy tym poczuć wilgoć, która nie pochodziła z mokrego kawałka płótna.
- I nie, nie jestem - zaprzeczyła, nieco tylko głośniej niż on, mówiąc jednak tuż przy jego uchu więc nie miał problemu z usłyszeniem jej słów. - Jestem tylko naznaczonym wilkiem, niczym więcej - dodała, odsuwając się nieco i powracając do przemywania pleców demona. Po chwili mokry kawałek płótna zastąpił suchy, a następnie Grosh poczuł jak coś delikatnego i nieco śliskiego, zaczyna pokrywać jego plecy. Miało dość przyjemny, jakby miodowy zapach, który harmonijnie łączył się z ziemnym, który wciąż wypełniał kuźnię.
- To maść na oparzenia - wyjaśniła mu Fira, mówiąc już nieco głośniej, chociaż wciąż głos okresowo się jej łamał. - Są wyleczone ale i tak lepiej ją nałożyć. Ochroni skórę, która wciąż jest podrażniona. Zabiorę ze sobą zapas, tak żeby wystarczyło na parę dni. Gdy tylko zaczniesz czuć swędzenie, daj mi znać, a ja się tym zajmę - dodała, cały czas nanosząc maść, powolnymi, okrężnymi ruchami, które miały łagodzący wpływ na napięte mięśnie demona.
Gdy Fira skończyła, demon wstał i poruszył delikatnie ramieniem by sprawdzić jak się czuje i biorąc pod uwagę co przed chwilą przeżył zdecydowanie nie było źle.
Odwrócił się więc i spojrzał na wilczycę. Ta była wyraźnie roztrzęsiona ale Grosh miał wrażenie, że już nie ma przed sobą tej samej dziewczyny co rano, już nie do końca. Otarł więc łzę z jej policzka i powiedział.
- Jak wrócimy ja nie będę już nie wolny, ale pomyśl tylko kim będziesz Ty. mówił patrząc prosto w jej oczy, a ton jego głosu wyraźnie mówił, że myśli, że stanie się ona kimś wyjątkowym. Nie dał jej jednak czasu na odpowiedź tylko wyprostował się i wskazał jej drzwi dając jej do zrozumienia, że czas iść.
- Chodź mój ty nie do końca tak nic nie znaczący wilku. - dodał z uśmiechem - Przed nami kawał drogi. -

Rozeszli się, każde w swoją stronę, każde zajęte własnymi myślami. Silli zniknęła gdzieś z nieodłącznym Zamirem. Melfis przez chwilę został jeszcze z Arią, ale i on musiał się przygotować, więc w końcu i on odszedł spod drzewa. Nat wraz z Firą i Groshem zniknęli w kuźni i nie pokazali się światu przez dobre dwie godziny. Gdy zaś pokazali, wpierw Nat, a w jakąś chwilę później Fira z demonem, nie byli oni w najlepszych humorach. Bratobójca udał się do chaty swoich rodziców, w której to okazjonalnie sypiał, gdy swego czasu nie spędzał bogowie wiedzą gdzie lub w świątyni Areny, której był częstym gościem. Fira spędziła trochę czasu z Groshem ale też w pewnym momencie odeszła zająć się swoimi sprawami. Była wyraźnie przytłoczona wszystkim tym, co tego ranka wydarzyło się w jej życiu. Szybko, zanim ktoś do niej zagadnął, przeobraziła się w swoją zwierzęcą formę i zniknęła w lesie. Gdzie poszła, tego nikt nie wiedział.
Roisin z kolei korzystała ile mogła. Chaty stały przed nią otworem oferując wiele dobra, za to praktycznie żadnych ograniczeń czy konsekwencji. Jedynie domostwo Tinder, wioskowej wróżki i znachorki, pozostawało poza jej zasięgiem. Jakby na to nie spojrzeć, Aria wciąż żyła.

W południe spotkali się ponownie, przy czym od razu było widać, że Roisin skorzystała na całej sprawie najwięcej. Zarówno ona, jak i jej wierzchowiec byli całkiem porządnie obładowani. Reszta z kolei wyglądała tak, jakby zgarnęli jedynie to, co do nich należało. Wszyscy jednak zdawali się być dobrze przygotowani. Ich ubiór zmienił się nieco.
Silli i Fira pojawiły się w szatach, wyraźnie wskazujących ich przynależność do cechu kapłańskiego. O ile u wilczycy nie zdziwiło to nikogo aż tak bardzo, chociaż i u niej czarna szata była raczej czymś nowym, o tyle lwica nosząca brąz Mendary była czymś absolutnie nowym. Nikt wszak nigdy nie uważał jej za osobę wierzącą, ani nie widział jej składającej modły. A jednak odzienie, które miała na sobie, wskazywało na coś wręcz przeciwnego. Tak samo jak medalion Pani Ziemi, lśniący wesoło w słońcu, podobnie jak lśnił medalion Tahary, który Fira miała zawieszony na złotym łańcuszku. O ile jednak wilczyca broni żadnej przy sobie nie miała, nie licząc kostura, który u szczytu miał maleńką latarenkę, o tyle jej przyjaciółka uzbrojona była dość dobrze. U jej pasa pysznił się krótki miecz, który za sąsiada po drugiej stronie miał sztylet, a w dłoni dziewczyny tkwił kostur, który w przeciwieństwie do tego, trzymanego przez wilczycę, nie sprawiał wrażenia jedynie dodatku do sprawowanej funkcji.
Więcej oręża miał także przy sobie Melfis, który w trakcie tych godzin, które poświęcić mieli na przygotowanie się, zyskał łuk wraz z kołczanem pełnym strzał. Zamir także postarał się o to by nie zostać jedynym nieuzbrojonym, chociaż w jego przypadku ową bronią była siekiera. Jakby nie spojrzeć był on tym, kim był i nic nie wskazywało na to by miał zamiar odgrywać kogoś innego niż drwala. O ile reszta odgrywała kogokolwiek. Może po prostu po raz pierwszy ukazali swe prawdziwe oblicza? Jak Nat, który zgubił gdzieś topory, a zamiast nich miał zatknięte dwa długie sztylety o zakrzywionych ostrzach. Miało się przy tym wrażenie, że nie były to jedyne ostrza, chociaż innych widać nie było. Jego ubiór także nieco się zmienił. Spodnie co prawda pozostały te same ale koszulę zmienił na czarną, o nieco luźniejszych rękawach. Do tego doszła kamizelka z kapturem i skórzany płaszcz.

Po kolejnej naradzie zdecydowano, że jednak ruszą póki słońce stało wysoko, miast czekać na kolejny dzień. To co stało się z Larissą wyraźnie wstrząsnęło pozostałymi i zdecydowana większość nie chciała ryzykować pozostawania w wiosce. Nawet Nat zmienił zdanie, co spotkało się z dużym zaskoczeniem, jako że to on przede wszystkim chciał czekać. Gdy zaś on zagłosował za ruszeniem, reszta będących przeciwko pomysłowi, jakby straciła zapał do tego by bronić swych racji.
Zanim jednak mogli ruszyć należało zadbać o bezpieczeństwo tych, których zostawiali za sobą, a którzy wszak bronić się sami nie mogli. W związku z tym zatrzymano się przy karczmie. Uczyniono tak na życzenie Firy, którą założona szata kapłańska jakby odmieniła. Przynajmniej na tą krótką chwilę. Poprosiła ich by cofnęli się tak, by także karczma znalazła się w zasięgu ochronnej bariery, po czym stanęła na drodze prowadzącej do wioski. U jej boku znalazła się Silli, która wyraźnie oddała rolę przewodnią młodszej od niej wilczycy.
- Nie wiem ile to potrwa ale jak długo by to nie zajęło, nie przeszkadzajcie nam, proszę. - Głos Firy był łagodny, acz stanowczy gdy wyrażała swą prośbę. Grosh, który znał dziewczynę najlepiej z całej tej grupy, no może poza Nat’em, wyczuł jednak, że pod tą maską pewności, wilczyca wyraźnie boi się tego co miało nastąpić.
- Poradzi sobie - usłyszał szept przyjaciela, który zdawał się nie mieć wątpliwości co do swych racji. Nie żeby kiedykolwiek je miewał.
- Poradzi sobie z czym? - Zapytał Melfis, który wszak, podobnie jak pozostali, stał w pobliżu dwójki przyjaciół i nie miał problemu z usłyszeniem słów Bratobójcy. Ten jednak nie musiał odpowiadać bowiem owe “coś” właśnie zaczęło się dziać.

Fira i Silli jednocześnie pochyliły głowy. Ich dłonie, te które nie trzymały kostuchów, uniosły się i wnętrzami skierowały w stronę wioski. Z ust wilkołaczki popłynęła modlitwa.
- W imię twoje, Taharo, Pani Śmierci i opiekunko życia, nakładam tą barierę by strzegła tych, którzy stoją pomiędzy życiem, a śmiercią. Oddaję w twe dłonie ich dusze. Oddaję w nie ich życie. Niech zło nie ma do nich dostępu, gdy pod twoimi skrzydłami się znajdują. Niech świat zapomni o ich istnieniu. Niech spokój i cisza staną się sarkofagiem dla ich doczesnego życia.
W międzyczasie z ust Silli popłynęły inne słowa. Wypowiadała je jednak w języku, którego nikt zrozumieć nie był w stanie. Chociaż czy aby na pewno nikt? Elf, który wraz z nimi czekał aż dwie kapłanki skończą swe inkantacje, usłyszał znajome mu słowa. Lwica wzywała siły natury, by te się jej podporządkowały. Wzywała je w języku driad, strażniczek lasów.
I siły te podporządkowały się lwicy w sposób nad wyraz widowiskowy. Roślinność otaczająca wioskę poczęła rosnąć. Czy to drzewa, czy krzewy, czy wreszcie bluszcz, który je oplatał. Wspinały się ku niebu tworząc wokół wioski mur, który zdawał się być nie do przebycia. Ten zaś, komu przyszłaby na to ochota, stanąć musiałby do walki z kolcami, które rozrosły się do nienaturalnych wielkości, przez co bariera ta przypominała nieco jeża, który nagle zdecydował przysiąść na miejscu wioski.
Efektów modlitwy Firy nie dało się zobaczyć, można je jednak było wyczuć. Przede wszystkim nad wszelkimi woniami, których dostarczał las i znajdujące się blisko morze, zakrólowała woń świeżej ziemi. Grobowa woń, która pomimo tego, że dla nosa była przyjemna, to dla umysłów stanowiła ona ostrzeżenie. Nagle każdy poczuł, że wcale nie ma ochoty wracać do wioski. Wręcz przeciwnie, coś usilnie ich od niej odpychało, nakazując zawrócenie i ruszenie w przeciwną stronę. Nawet zwierzęta zaczęły nerwowo przebierać kopytami i łapami, nie mogąc doczekać się aż ich dwunożni towarzysze pójdą wreszcie po rozum do głowy i oddalą się od tego miejsca.

I poszli, bo i nic innego do zrobienia już nie zostało.

Do Orest dotarli wczesnym wieczorem. Miasto było duże, chociaż daleko mu było do największych, takich jak chociażby stolica Małej Rav, Vilsen. W porcie cumowało sześć statków, łagodnie kołyszać się na falach. Jeden z nich należał do królestwa śnieżnych elfów, dwa do kupców z Nemerii, jeden przypłynął z Bontar, a pozostałe dwa były kutrami należącymi do floty handlowej niejakiego Basita.
Ruch w porcie był znaczny, chociaż czy większy niż zwykle, czy też mniejszy, tego przybysze ocenić nie byli w stanie. Było jednak dość dużo strażników, co sugerować mogło niedawne kłopoty.
Tak jak było do przewidzenia, nikt w noc ruszać na morze nie miał zamiaru, a pytanie o takowy witane było śmiechem, który nie brzmiał zbyt życzliwie. Usłyszeli też, i to kilkukrotnie, że tylko debile i samobójcy ruszając w nocne rejsy. To, że nie była to prawda było tak samo jasne, jak to, że słońce właśnie zaczynało swą kąpiel w morzu. W końcu z jakiegoś powodu bano się wypływać na szerokie wody, a opowieści o morskich potworach znacznie więcej wszak wspólnego miały z tymi, którzy dwie nogi posiadali, niż z faktycznymi bestiami.
- Mówiłem - stwierdził lakonicznie Nat, wskazując przy tym na jeden z szyldów, który od biedy mógł przedstawiać syrenę, chociaż prędzej było to prosie z bardzo długim ogonem. - “Mała syrenka” nada się na nocleg. Można będzie zasięgnąć języka i dowiedzieć się kto byłby skłonny przetransportować nas na Vole. A jak nie to przynajmniej będzie się można napić dobrego grogu i jest jakaś szansa na to, że nie złapiemy zbyt wiele wszy po nocy na pokojach - dorzucił złośliwie, spoglądając przy tym na Zamira, chociaż zaraz jego wzrok prześlizgnął się na Roisin. - No chyba że ktoś zabawi nieco dłużej z jednym z klientów. Podobno lubią tu takie co temperament mają. Tak jak się lubi narowitą klacz - dorzucił, wybuchając śmiechem i ruszając w stronę tawerny.
Fira przysunęła się bliżej Grosha, wyraźnie biorąc część z owych rewelacji do siebie, czego zapewne Nat nie wziął pod uwagę. Silli z kolei sprawiała wrażenie, jakby miała ochotę kogoś zamordować.
- Chodźmy - rzuciła tylko, ignorując spojrzenia które im rzucano, a w szczególności rzucano Groshowi. Jakby nie spojrzeć, o ile demon sam w sobie wrażenia nie robił, to jednak demon mający ponad dwa metry, pozbawiony skrzydeł i do tego półnagi… Nawet obecność kapłanki Tahary nie powstrzymywała ludzi przed gapieniem się. No, chyba że ta zwracała w ich stronę swe spojrzenie. Wszak każdy wiedział, że nie jest dobrym omenem spoglądanie w twarz śmierci, a przecież kto jak kto, ale marynarze przesądni byli jak nikt w całej krainie.

- A może zatrzymajmy się po prostu za murami ? - zapytał demon słysząc Nat’a - Tak z godzinę drogi temu taka ładna polana mi się w oczu rzuciła. Większość niech tam zostanie, a komu śliny w gębie nie brakuje niech o statek wypyta.
Demon czuł się dziwnie, ludzie wlepiali w niego spojrzenia jakby był jakimś egzotycznym zwierzem w klatce, a on nie wiedział specjalnie dlaczego.
Gdy Nat patrzył na Roisin wypowiadając złośliwości zacisnęła zęby ze złości i już miała odpowiedzieć, ale kątem oka dostrzegła reakcję Firy i Silli i prawie parsknęła śmiechem.
- Po drwalu nie należy się spodziewać niczego poza drewnianymi żartami - rzuciła i ruszyła w stronę stajni. - Ubierz się Grosh jakoś normalnie i nikt nie będzie zwracać na ciebie uwagi. Wyśpimy się w normalnym łóżku, ja tego potrzebuję. - Nigdy nie płynęła statkiem, ale słyszała wiele opowieści i nie wydawało jej się, aby to miała być wygodna podróż. Sama zresztą w niczym nie przypominała już w niczym osoby, która dotarła do skraju wioski o poranku. Na szyi miała przewiązaną wyszywaną chustę, a ubranie wyglądało całkiem przyzwoicie. ‘Skoro mamy dla kogoś ryzykować życiem do spokojnie możemy pobrać część zapłaty przed wykonaniem zadania. Jak się nie uda, to i tak nie będzie kto i komu miał co zwracać.’ Ale teraz słysząc odgłosy karczmy nie chciało jej się wierzyć, że to wszystko nie zakończy się szczęśliwie, a ona opływając w bogactwa rozpocznie nowe życie w którymś z wielkich miast.
W stajni wręczyła chłopakowi dwa miedziaki i rzuciła - Kolejne dwa jutro, jak koń i ekwipunek, będą w na miejscu i w należytym porządku. - Potem wróciła do grupy - Jeśli się tu zatrzymujemy idę na trochę do miasta.
- Zostawię wierzchowca w stajni i rozejrzę się w porcie - powiedział Maelar. - Słyszałem, że rankiem, z odpływem, niektórzy kapitanowie lubią wychodzić w morze. A to by nam oszczędziło ładnych parę godzin.
- To pytajcie tedy - odparł Grosh słuchając dyskusji - Ja z Ros pójdę - powiedział widząc, że ta wybiera się zapewne na późne zakupy - Też idziesz Fira ? - niezaprzeczalnie mógł zgodzić się, że jego dobór garderoby nie był zbyt dopasowany do tutejszej “mody”, on jednak nosił go całe życie, czy deszcz, czy śnieg.
Kapłanka Tahary skinęła głową, po czym trójka odeszła pożegnawszy się wpierw z resztą grupy skinieniem dłoni i zagłębiła się w świat wielkomiejskiej awangardy.
Która to awangarda okazała się w większości zwinąć już swój interes, na szczęście pokręciwszy się trochę wokół zamkniętego już rynku i po kilkukrotnym nieporadnym złapaniu języka, udało im się wywiedzieć o magazynie w okolicy portu w którym można było dostać kilka ciuchów nawet i o takiej godzinie.
Do budynku trafili zaskakująco bez problemu marynarz który jako ostatni wskazał im trasę musiał dobrze znać okolicę bo opisał ją łatwo i nad wyraz przejrzyście. Sam magazyn nie wyglądał ani przesadnie odpychająco ani zachęcająco. Dwupiętrowy drewniany budynek wciśnięty był między jakąś obskurną czynszówkę, a zdawałoby się, przynajmniej zdaniem demona, zakład stolarski, który ten poznał po długich gładkich wiórach, które z pewnością pozostawił po sobie strug, walających się tam przy wejściu. Do magazynu prowadziły duże podwójne wrota, zamknięte jednak teraz. Na szczęście w prawym odrzwiu zamocowane były drugie mniejsze drzwi, te na szczęście uchylone, zapraszające do wnętrza strugą światła sączącą się przez szparę i małym szyldem który głosił “Magazyn dóbr wszelakich Babuni Murphy”
Roisin po drodze rozglądała się też za czymś co przypominało by fryzjera, niestety bez rezultatu. Weszła do środka magazynu i odszukała właścicielkę. ‘To chyba Pani Murphy we własnej osobie.’ Wskazała na demona.
- Niech go pani ubierze, żeby wyglądał jak cz… przyzwoity demon. Znajdzie się coś? - Sama rzuciła się na dział z ciuchami szukając przyzwoitego płaszcza podróżnego oraz jakichś wysokiej jakości ładnie zdobionych bluzek. ‘Do tego ozdobny pas.’

Babunia spojrzała na nią zdziwiona, po czym wzrok przeniosła na demona.
- Przyzwoity demon, powiadasz dziecko? - powtórzyła po Roisin uśmiechając się pod nosem, przez co zmarszczki pokrywające jej twarz pogłębiły się znacznie. - Trudne to zadanie składasz na barki starowiny. Zobaczymy jednak co się da zrobić - dodała, odprowadzając dziewczynę wzrokiem.
W magazynie ubrań nie brakowało. Były tu zdobne suknie, chociaż bez wątpienia przydałoby się im pranie. Były buty, niektóre nawet pozbawione dziur. Były też płaszcze, chociaż nie było ich za wiele. Po dłuższych poszukiwaniach Roisin znalazła w końcu jeden, który od biedy mógłby na nią pasować. Biorąc zaś pod uwagę ilość kieszeń, które kryły się po jego wewnętrznej stronie, należeć on musiał kiedyś do złodzieja. Co zaś z owym złodziejem się stało mogła tłumaczyć dziura na wysokości pleców. Zacerowana na szczęście. Szperając dalej, usłyszała jak babunia zwraca się do Grosha.
- Czy demon ma może jakieś specjalne życzenia co do stroju? Mamy tu wszystko, wystarczy się rozejrzeć. Chociaż dla tak postawnego mężczyzny może być jednak problem ze znalezieniem czegoś… przyzwoitego - dodała, szczerząc resztki zębów do Grosha i stojącej za nim Firy, którą zdecydowanie omijała wzrokiem.
- Myślę że płaszcz by wystarczył - odezwała się wilczyca, zmuszając kobietę by skupiła na niej spojrzenie, które jednak zatrzymało się gdzieś nad głową kapłanki.
- Dobrze by było - powiedział Grosh niepewnie zerkając przy tym na Firę. - Pokażcie co macie, bo wy tu lepiej wiecie co tu się w tych stertach kryje. Ja to i do jutra bym czegoś dość dużego szukał. - kontynuował tym razem patrząc na babuleńkę.
Dziewczyna pokrzepiająco poklepała go po ramieniu obdarzając przy tym łagodnym uśmiechem. To, że sama wcale na pewną siebie nie wyglądała, najwyraźniej nie przeszkadzało jej w pokrzepianiu przyjaciela.
- Poszukajcie tam - babunia wskazała najodleglejszy kąt magazynu gdzie w skrzyni leżały jakieś rzeczy. Najwyraźniej chciała jak najszybciej pozbyć się kapłanki sprzed oczu, co nie powinno dziwić biorąc pod uwagę, że wilkołaczka pewnie przypominała jej o tym, że wkrótce będzie musiała oddać swą duszę pod opiekę Tahary.

Roisin w tym czasie oglądała płaszcz. - Nada się, - powiedziała do siebie, a oglądając zacerowaną dziurę uznała, że może być to dobra przestroga, którą codziennie będzie mieć przed oczami. ‘Tyle że ja nie jestem żadną złodziejką. Dzielę się tylko tym co niesprawiedliwy świat zapomniał mi dać tuż po urodzeniu.’
- Biorę to - podeszła do staruszki z płaszczem - oraz... - popatrzyła na demona mocującego się z jakimś kawałkiem ubrania, które z trudem próbował przymierzyć. - tamto też - wskazała na Grosha. - Przyda mu się. Pani Murphy, pani, to pewnie zna tutaj wiele osób w tym mieście. Jest tu jakiś fryzjer? - Babcia nie wyglądała jak by korzystała z tego rodzaju usług, ale pewnie wiedziała o mieście wszystko.
- Fryzjerów ci u nas nie brak, tyle że o tej godzinie to większość pozamykana - Poinformowała staruszka, wprawnym okiem oceniając stan i ilość kupowanych rzeczy. [i]- Jak dla takiej miłej dziewczyny policzę tanio. Dziesięć srebrnych i dwadzieścia miedziaków.
Cena była… przystępna, chociaż pewnie dałoby się odpowiedniki tych dwóch płaszczy i pasa, który także udało się Roisin znaleźć, kupić taniej. Tyle że wiązało się to z chodzeniem po pogrążonych w mroku uliczkach, na które zaczynały już wyłazić wszelkie mendy, jakie miasto kryło w swych trzewiach.
- Za dodatkowego srebrnika mogę jednak coś poradzić - dorzuciła staruszka. [i]- W tawernie “Morskie rozkosze” pracuje Tisla. Dziewczę może nie do końca rozumne, ale smykałkę ma do nożyczek i zwykle oprawia włosy dziewczętom, co to na tyłach oddają się za parę miedziaków.
Już widziała jak Nat patrzy na nią, gdy przyjdzie z fryzurą taniej portowej…
- No dobrze, nie będę się targować. A ta Tisla umie też zrobić coś dla dziewczyny, która nie pracuje w porcie? Ale tak szczerze powiedzcie, tego srebrnika dam wam i tak.
Kobieta przyjęła zapłatę po czym pokiwała głową.
- Powinna sobie poradzić, bo i córki właściciela oraz jego żonę strzyże - zdradziła, obdarzając Roisin swym szczerbatym uśmiechem.
- No to mówcie, gdzie ta tawerna?
Wedle słów kobiety, tawerna zwana “Morskimi rozkoszami” była nie tak znowu daleko. Wystarczyło dojść ulicą przy której był magazyn aż do końca, później skręcić w prawo aż znalazło się w zaułku, od którego odchodziła tylko jedna uliczka prowadząca w stronę portu. Przy tej uliczce, wedle słów babuni, znajdował się wspomniany przybytek.
Roisin wyszła ze sklepu razem z Groshem i Firą. Założyła płaszcz, zakryła głowę kapturem i odliczyła około 40 srebrnych Riv, które ukryła w jednej z licznych kieszeni.
- Hmm… Wizyta kapłanki Tahary w burdelu może zakończyć się awanturą, więc lepiej wracajcie. - wręczyła plecak ze wszystkimi rzeczami Groshowi, a sama poprawiła nóż przy pasie, odwróciła się i ruszyła szybko w głąb ulicy. Odgłosy miejskiego życia oraz smród ryb przypomniały jej nagle skąd pochodziła.

Gdy Aria skończyła swój pokaz, wokół stołu rozległy się ciche oklaski, a po tłumie przeszedł szept który niezbyt pochlebnie opisywał grającego na gitarze w rogu sali minstrela, nim jednak można było się doczekać jego reakcji, scenę skradł schodzący właśnie z piętra mężczyzna.
- Bellissimo! Pięknie, zabawnie i na jakże wyjątkowym instrumencie. - krzyknął tubalnie głosem który mógł by przekrzyczeć huk szarży ciężkiej jazdy. Mężczyzna który wypowiadał te słowa odziany był w szkarłaty i purpury, jego strój prezentował sobą najwyższą światową klasę, a zakręcony wąsik i piórko w kapeluszu bezbłędnie identyfikowało go jako barda.
- Bezbłędnie, bez-błę-dnie - powiedział stojąc już przy stole kompani przyklękając na jedno kolano i składając na dłoń Ari pocałunek. Gdy jednak oderwał już usta od jej ręki przytrzymał ją jednak jeszcze chwilę zamykając ją w swoich dłoniach.
- Nigdy nie śniłem nawet o dniu gdy me oczy doznają ZASZCZYTU by spojrzeć na tak przecudną istotę, z głosem niczym anioł, talentem jak sama Bogini i oczach błękitnych niczym niebo wysokich gór.
Aria miała frajdę z tej gry i to ogromną. Zawsze lubiła się tak bawić z muzyką i to czyniło jej grę oryginalną, natomiast nie zawsze miała okazję grać i śpiewać ‘w tym formacie’. Widząc więc, że zdobyła tak dużo pozytywnych opinii, uradowało ją jeszcze bardziej. Popatrzyła po Zamirze i po Melfisie, oraz pozostałych osobach naokoło, a zaraz potem, jej niebieskie oczy, pewnie jak i spojrzenia reszty, skupiły się na tym tajemniczym jegomościu, który zszedł z góry i tak schlebiał jej talentowi. Wróżka dygnęła lekko i umiejętnie i choć nie miała na sobie żadnej drogiej sukni, ani nic co by na pochodzenie wskazywało, wykonała ten ruch doskonale
- Dziękuję za takie uprzejme słowa. Muzyka powinna poprawiać nastroje i pokrzepiać dusze. Staram się jak mogę, by moja właśnie to czyniła - odparła niezwykle płynnie wymijając temat tego jak mężczyzna wyraźnie starał jej się przypodobać pochwałami. Uśmiechnęła się do niego leciusieńko, dokładnie tak jak ją uczono na kontynencie. Nie chciała dawać żadnych złudnych sygnałów, a w końcu jej gra miała posłużyć, by poprawił się nastrój jej towarzyszy.
- Tak właśnie uczyniła, popatrz tylko na swych towarzyszy czy też otaczającą nas kompanie. - powiedział wciąż wpatrując się głęboko w oczy wróżki i świecąc idealnie białymi zębami.
- Ale gdzież tu moje maniery - zakrzyknął niemal wstając i składając przesadnie głęboki ukłon i zamiatając czapką podłogę.
- Arturo Fidel Azaf De’ la’ Krul, bard z duszy, serca i powołania do twych usług ma Pani - powiedział znów zerkając na wróżkę - i Panowie - dodał po chwili jakby nagle przypomniał sobie, że ktoś prócz niej siedzi przy stole. Tym samym skutecznie przerwał też wypowiedź Zamirowi, który już otwierał usta ale speszył się tubalnego i przebrzmiewającego pewnością siebie głosu barda. Melfis jednak nie dał się tak łatwo zagadać.
- Panie bar.. - zaczął groźnie.
- Z Panną rozmawiam proszę - przerwał mu jednak bard niby przyjaznym głosem ale z taką stanowczością, że nie doszły rycerz zatrzymał się w pół słowa.
- Zdradzili byście mi swe miano o Pani ?- płynnie wracając do pochlebczego tonu tak jakby wtrącenie dwójki nie miało nawet miejsca.
- Jeśli zezwolisz by te słowa spłynęły z twych ust na me uszy, pewny jestem,że w mej duszy od razu zbudzi się pieśń. - dodał jeszcze. W trakcie swej mikro mowy w jakiś sposób zorganizował także sobie stołek który to momentalnie znalazł się obok siedziska Ari, a ledwie sekundę później zasiadał na nim już bard.
W tym czasie do karczmy weszła zakapturzona postać w czarnym płaszczu. Rozglądnęła się uważnie po sali i gdy tylko dostrzegła Zamira udała się w jego kierunku.
- Mało was nie poznałam - powiedziała, gdy zbliżyła się do stolika i ściągnęła kaptur. Roisin we własnej osobie szczególnie długo przyglądała się Arii. - Na boginię - w końcu udało jej się zakończyć procesy myślowe - potrafisz robić takie cuda?! Niesamowite. - Potem spojrzała na szklanki.
- To jakaś karczemna gra? W środku jest wódka? I kim ty jesteś? - zwróciła się do minstrela - Też wybierasz się z nami?
Aria obserwowała głęboki ukłon barda. Przy jego długim przedstawieniu się, powieka delikatnie jej drgnęła, bo już dawno nie spotkała się z taką formą przedstawiania. Ostatni raz to chyba u babci na jakiejś wizytacji. Wróżka zerknęła na swych towarzyszy i widziała po minie Melfisa wyraźnie, że nie był zadowolony z faktu iż bard tak bardzo zainteresował się jej osobą. To było nawet miłe, że był zazdrosny…
Słysząc jak Arturo zgasił Melfisa, Aria uniosła lekko brew i wsunęła kosmyk włosów za ucho
- W niektórych kręgach mówią o mnie Iskra, na pełne miano trzeba sobie zapracować - odpowiedziała bardowi słodkim tonem, dając mu też do zrozumienia, że nie ma najważniejszej na świecie pozycji. Dodatkowo jej temperament zaczął odrobinkę wychodzić. Nie lubiła nieuprzejmości skierowanej na swych towarzyszy. Jakim cudem bard się przysiadł? No cóż, najwyraźniej przyczepił jej się teraz jak rzep do wilczego ogona.
Gdy natomiast pojawiła się Roisin, Aria widząc jej minę uśmiechnęła się uśmiechem mówiącym ‘Tylko mnie nie spal, bo dopiero się porypie sytuacja’.
- Niee, dzięki tym szklankom powstała muzyka. Nie grałaś nigdy na szkle? - zapytała przenosząc swą uwagę z barda na towarzyszkę podróży. Zerknęła również na Melfisa, chcąc dodać mu nieco otuchy, bo przecież grała dla nich, nie dla całej publiki.
- O dzięki ci Pani - powiedział karczemny gigolo gdy tylko Aria odpowiedziała na jego zawoalowane pytanie.
- Nic innego nie zostaje człowiekowi jak po kres świata się zastanawiać czy zjawiło się one w myślach ludu z racji na twą nie opisaną urodę czy może jak i ja dostrzegli w twym talencie “Iskrę” Boskości, a co do grania na szkle to wiem, że można, choć nigdy nie słyszałem wykonanego na nim utworu. - kontynuował wciąż obsypując wróżkę komponentami.
- Witam i ciebie droga Pani. - powiedział także zwracając się tym razem do Roisin.
- Ale, ale, twe słowa wyrwały mnie z stuporu w który wpędziła mnie twa niezwykle urodziwa towarzyszka, gdyż rzeczywiście na stole czegoś nam brakuje - i gdy skończył mówić zakrzyknął na karczmarza tak głośno, że aż zatrzęsła się powała, a ten wyczuwszy zarobek niczym świnia dorodny trufel szybko pojawił się przy stoliku.
- Jak wam mogę usłużyć, eeeee Panie - zapytał robiąc długą pauzę jakby tak wysublimowana odpowiedź z trudem przechodziła mu przez gardło, co zresztą nikogo nie dziwiło, bo sami widzieli, że przy ladzie komunikował się z klientelą jedynie przy pomocy monosylab, warknięć i przekleństw.
- Wina! - rzucił Arturo niczym rycerz proszący w boju giermka o kopię - Dopiszcie mi do rachunku, najlepszego i koniecznie w zapieczętowanej butelce… dwie właściwie przynieście -
Ta deklaracja zmieniła atmosferę przy stole. Zamir rozpromienił się i widać było, że sam miał ochotę na kielicha i jedynie brak towarzystwa go powstrzymywał. Melfis natomiast miał minę która sugerowała, że ma w planie wychlać całe to wino i to nie dlatego, że miał chęć na wypitak, a by zrobić bardowi na złość.

Służka pojawiła się po chwili niosąc dwie sporych rozmiarów omszałe butelki z nietkniętą woskową pieczęcią i już przykładała do niej nóż by ją otworzyć gdy Arturo zatrzymał ją ruchem dłoni poprosił o podanie butelki. Następnie sam z namaszczeniem otworzył je i nalał wszystkim zaczynając od Pań.
- Zdrowie naszych pięknych dam - powiedział, choć Aria zauważyła, że zdecydowanie przybijał do niej. Widać zauważył też, że jest delikatnie zbyt nachalny bo zamiast dalej zasypywać wróżkę komplementami zwrócił się do Rosin.
- A gdzież to gna was los Cna Pani ? Jeśli można wiedzieć oczywiście -
Roisin potrzebowała chwili, żeby zauważyć nienatrualność owej sytuacji oraz nadmiernie wygadanego osobnika, który zdawał się dopiero przysiąść do towarzystwa. Na szczęście chwila ta nie była zbyt długa. Jej nastrój zadowolenia z samej siebie ustępował powoli czemuś pomiędzy rozbawieniem, a ostrożnością.
- Szlachetny Panie - zaczęła niezbyt dobrze naśladując zachowanie szlachty - los otóż gna mnie przed siebie. Nigdy wstecz. Ta to oto moja towarzyszka, z którą podróżuję od jakiegoś czasu, ona to właśnie… yyy… przepięknie gra na szkle. I… jestem po prostu zachwycona. Na pewno chętnie zagra może jeszcze coś, a ja w tym czasie spokojnie tutaj sobie usiądę i odsapnę - zakończyła z pewnym zadowoleniem, że udało jej się odpowiedzieć nie mówiąc niczego.
Aria uśmiechnęła się tylko nieznacznie na informację o winie, które miało zaraz dołączyć do pogadanki. Gdy Arturo skupił uwagę chwilę na Roisin, wróżka miała czas, by nieco bardziej się rozejrzeć i zdarzyło jej się zaobserwować dziwne w jej mniemaniu zachowanie barda, na którego ludzie w karczmie naburczęli po jej drobnym popisie pomysłowości. Przyglądała mu się dłuższą chwilę, by wreszcie odwrócić wzrok, z powrotem na barda przy ich stoliku, po czym kiwnęła lekko głową, gdy przyszedł toast. Zerknęła na wino nieco nieufnie. W swojej postaci praktycznie nie pijała tak wielkiej ilości jak ludzkich rozmiarów kielich. Przecież taka ilość chyba mogłaby zabić! Podniosła jednak kielich i wzięła najbardziej minimalny łyk, podobny bardziej do zanurzenia w trunku ust, niż napicia się rzeczywiście. Odstawiła zaraz kielich i oblizała usta. Zaraz zagościł na nich uśmiech, który skryła odwróceniem głowy gdzieś na bok od barda, bowiem słowa Roisin wywołały u niej drżenie ust do śmiechu, na taktyczną odpowiedź towarzyszki. Przechyliła głowę na bok i oparła palce na kielichu, zaczynając nimi stukać, jakby znów chodziła jej po głowie jakaś melodia, ale naprawdę zrobiła to tylko i wyłącznie po to, by odwrócić swoją uwagę od rozbawienia. Nie wtrącała się póki co do rozmowy, wodząc wzrokiem po osobach przy stole i co jakiś czas teraz zerkając i na oddalonego od nich barda.
Roisin również nie miała za grosz zaufania do dostarczonego wina. Usiadła spokojnie, chwyciła kielich w dłoń i czekała spokojnie i z uśmiechem, aż Artur pierwszy go skosztuje. Tymczasem zapytała.
- Szlachetny Panie, a co Ciebie przygnało do tej wykwintnej karczmy oraz do naszego stolika? Uracz nas jakąś opowieścią, podobnie jak uraczyłeś nas winem - i uśmiechnęła się do niego najbardziej pogodnie jak potrafiła.
Arturo nie miał żadnych oporów przed napitkiem, zawartość jego kielicha zniknęła w jego gardzieli z prędkością która świadczyła, że jest on prawdziwym koneserem, dwójka Panów z którymi podróżowały piękne damy też sobie nie żałowali.
- Los przygnał mnie tutaj aż z królewskiego dworu - odpowiedział natychmiast.z wyraźną dumą w głosie - W wielkim mieście jednak trudno znaleźć natchnienie - tu westchnął głęboko opróżniając kolejny kielich - dlatego wędruję, by wśród dzikich ostępów odnaleźć natchnienie i widzę, że moje poszukiwania mogły się zakończyć nim na dobre się zaczęły - tu spojrzał na Arię - Ale prosiliście o opowieść , opowiem więc o losie “Szalonego hrabiego Van Kasel i jego ciągu zdarzeń poplątanych” - i tu przystąpił do opowieści. Historia była ciekawa i zakończona humorystycznym morałem, cytując samego hrabiego “I pamiętajcie moi drodzy, nigdy nie kładźcie kapci koło kominka bo w nocy wam chabetę ukradną “. Sam bard natomiast coraz bardziej nie domagał, wino które wlewał w siebie nieustannym strumieniem zaczynało trafiać mu do głowy i choć opowieść ciągnął nieprzerwanie odpowiednio intonując słowa i głosy to gdy tylko wychodzi z roli zmieniał się w bełkocząc idiotę. Po chwili więc musiał się ewakuować i pożegnawszy się z wszystkimi i po obślinieniu dłoni wróżki chwiejnym krokiem skierował się na kwatery.
- Chodźmy może spać - zaproponowała Ros - to był naprawdę najdłuższy dzień jaki miałam w życiu. - Poprzedniej nocy biegła przerażona przez las nie znając kierunku i celu podróży. Teraz, w nowej fryzurze, z nowymi znajomymi i nowej roli miała wyruszyć na najciekawszą podróż swojego życia.
Aria obserwowała rozwój całego wydarzenia z lekkim uśmiechem, pełnym uprzejmości. Popijała bardzo niewiele, ale zawsze towarzyszyła toastom. Chętnie wysłuchała opowieści, a gdy przyszło co do czego i Arturo się od nich zabrał, poczekała aż odejdzie na górę i otarła oślinioną dłoń dyskretnie. Nie przepadała za tym. Rozejrzała się po pozostałych. Zerknęła też w jakim stanie był Melfis, przygladając mu się dłuższą chwilę, aż zerknęła na Roisin
- Mhmm, myślę że to nie najgorszy pomysł by pójść się już położyć, skoro na razie nic nowego nie wymyślimy. Ale trzeba by poczekać na resztę… - podsumowała tylko i rozejrzała się po karczmie.

Czekanie na resztę okazało się zajęciem długotrwałym, w trakcie którego kolejne kielichy i kufle zostały opróżnione. Pierwszy pojawił się Maelar, jego to bowiem wypatrzyła Aria, gdy jej wzrok prześlizgnął się po zebranych w tawernie. Przyniósł on ze sobą wieści dobre, pozwalające przypuszczać, że szczęście w końcu zamierzało się do nich uśmiechnąć. Nie dość, że elf załatwił statek, to na dokładkę statek należący do jego braci, czy też dokładniej - kuzynów. Każdy wiedział, że były to jedne z najszybszych jednostek, które pływały po wodach Zaris, chociaż nie było ich tak wiele by stanowiły siłę, z którą należało się liczyć. Elfy też z zasady opowiadały się po stronie dobra i spokoju w krainie, a co za tym idzie były zażartymi przeciwnikami wszelkiego plugastwa. Gdy dodało się do tego ich umiejętności we władaniu bronią oraz silną magię, którą władali, tworzył się obraz sojuszników nie do pogardzenia, gdy los kierował ku Vole Kes. Pozostawało jedynie pytanie dlaczego? Dlaczego obcy chcieli im pomóc. Oczywiście mogło chodzić o złoto, jednak na pytanie o koszt podróży, Maelar nie był w stanie nic odpowiedzieć bowiem cena nie była mu znana. Jeżeli nie o złoto to może zwykła zemsta? Fakt, nie pasowało do wizerunku elfów działanie pod wpływem emocji, którymi wszak zwykle zemsta była napędzana, to opcja taka nie mogła zostać wykluczona. Co jednak jeżeli chodziło o coś zgoła innego, mroczniejszego i groźniejszego dla przyszłych pasażerów “Białej gołębicy”? Rozważania tego typu zakrawały jednak o paranoję i szybko zostały przegnane przez trunek, jedzenie i wesołą atmosferę jaka panowała w “Syrence”.

Kolejnymi osobami, które dołączyły do siedzącej przy stole grupy, był Grosh i Fira, którzy w końcu odnaleźli drogę powrotną. Ich spacer po mieście był długi chociaż pozbawiony przygód. Czy jednak spokojny…? Demon w odpowiedzi na to pytanie mógł tylko pokręcić głową. Przez cały czas czuł bowiem czyjeś oczy wbite w jego i wilkołaczki plecy. Podążały za nimi krok w krok, nieuchwytne zarówno dla oczu jak i słuchu. Czy był to efekt wydarzeń, które miały miejsce w wiosce, czy faktyczne zagrożenie, tego Grosh nie wiedział. Czuł jednak powoli rosnący ból w miejscach, które naznaczone zostały przez gorący metal. Nie tych świeżych jednak, a tych które były jego częścią od lat. Co miał ów ból oznaczać?

Ostatni przybyli Nat wraz z Silli. Było już późno i to naprawdę późno. Większość gości tawerny znajdowała się już w stanie upojenia który utrudniał trafianie kuflem do ust. Oboje zdawali się być zadowoleni, a na ramieniu Bratobójcy widniał pasek torby, która obijała się mu o biodro. Co się w niej znajdowało pozostało jednak tajemnicą bowiem Nat ani myślał dzielić się z resztą wynikami ich starań, które same w sobie owijała tajemnica. Po co aż tyle sekretów? Tego musieli się sami domyślić bowiem mężczyzna poinformował ich tylko zdawkowo że idzie spać i że ich pokoje to pierwsze trzy po prawej stronie korytarza na piętrze. Klucze mieli sobie zabrać od właściciela. Rozdzielenie owych pokoi też było na ich głowach, przy czym Fira kategorycznie nie chciała się rozstawać z demonem, a Zamir ani myślał zgodzić się by Silli została z Nat’em. Melfis z kolei postanowił chyba trzymać się od owych sporów o to kto i gdzie, z daleka. Rzucił tylko, że jemu to obojętne, któremu to stwierdzeniu przeczyło szybkie spojrzenie, które posłał Arii.

Noc była cicha i spokojna. Szum fal był kołysanką, która wkrótce zagłuszyła ostatnie pijackie śpiewy, wyznaczając godzinę w której mrok obejmował pełnię władzy. Nawet gwiazdy uznały za właściwe by skryć się za gęstymi chmurami, które zakryły niebo, zwiastując zmianę pogody. O tym jednak bohaterowie mieli się dopiero przekonać nad ranem, teraz zaś spali snem spokojnym i twardym. Ten jednak wkrótce zaczął się zmieniać. Oślizgłe macki strachu wkradać się poczęły w ich umysły, przywołując wspomnienia, które woleliby zostawić za sobą. Ich barwy były żywe, odczucia spotęgowane, władza absolutna. Serca zerwały się do biegu poganiane jękami, które wraz z szybkim oddechem wyrywać się poczęły z ich ust. Nieświadome, acz głośniejsze z każda mijająca chwila, w której sny owe nasiąkały złem, przenosząc ich ku przyszłości. Ta zaś malowała się w barwach czerni i szkarłatu, które zdobiło przerażenie i ból. I strata. Przede wszystkim strata. Pod przymkniętymi powiekami widzieli śmierć tych, którzy im towarzyszyli. Grosh musiał przyglądać się jak Fira zostaje wpierw naznaczona tymi samymi znakami co on, a następnie oddana do zabawy wypaczonym przez czarną magię sługusom upadłych. Jej krzyki dźwięczały mu w uszach, wdzierając się do umysłu wraz ze śmiechem ich oprawców, którzy jednak pozbawieni byli twarzy.
Arię we śnie spotkał podobny los. Czuła na swym ciele dotyk pokrytych krwią dłoni. Tych samych które na jej oczach masakrowały ciało Melfisa, niedoszłego rycerza, który stanął w jej obronie i czyn ów przepłacił swym życiem.
Roisin z kolei spotkał los, którego zdołała nie tak dawno temu uniknąć. W przeciwieństwie do pozostałych, widziała twarz swego oprawcy nader wyraźnie. Znałą go, działał jej na nerwy od pierwszego spotkania przy karczmie. Teraz zaś używał jej ciała do woli, szczerząc zęby w uśmiechu, którym odpowiadał na oznaki bólu, jaki jej zdawał.
Maelar z kolei… Elf nie cierpiał ani nie widział cierpienia, chociaż jego dusza wrzeszczała z bólu. Stał on na niewielkim balkonie spoglądając w dół, gdzie znajdowały się cele jeńców. Mimo iż odgrodzone od siebie ścianami i wyposażone w solidne drzwi, nie miały one sufitów a jedynie kraty, dzięki którym osoba zajmująca miejsce elfa, mogła widzieć co w owych celach się działo. Maelar czuł jak jego usta układają się w uśmiech na widok cierpień niedawnych towarzyszy. Jego ciało przepełniała potężna moc, płynąca właśnie z owych cierpień. To on był ich oprawcom. Z jego przyczyny znaleźli się w tych lochach, umierali, krwawili i doznawali cierpień zarówno ciała jak i duszy. Cieszyło go to, na tyle że wybuchnął śmiechem. Jego własna dusza jęczała i zwijała się zżerana przez czerń, która zagnieździła się w sercu.

Obudzili się jednocześnie, łapczywie chwytając powietrze niczym wyrzucone na brzeg ryby. Ich ciała pokrywał pot, umysły wciąż przetwarzały sceny, które widzieli w swych snach. Czy jednak na pewno były to sny? Tak wyraźne, że wciąż czuli dotyk na swoim ciele, ból tlący się wewnątrz i, w przypadku Maelara, radość z cierpienia.

Roisin, która kończyła trzecie piwo, widząc przeciągające się rozmowy po prostu wstała sprawiając wrażenie osoby, która szuka typowego celu wizyty ludzi mających trzy piwa za sobą. Niespiesznie, starając się nie zwracać na siebie uwagi, udała się na górę, przeliczyła pokoje i nacisnęła klamkę czwartego. Co chciała osiągnąć? Prawdopodobnie sama nie byłaby w stanie tego ustalić. Niemniej drzwi zostały otworzone.
Za nimi zaś znajdował się niezbyt obszerny pokoik, w którym na siłę wepchnięto trzy łóżka i dowalono po skrzyni przy nogach każdego. Jakimś cudem udało się też zmieścić jedno krzesło i wyglądający na wyjątkowo niepewny, stolik. Przy nim to, w blasku niewielkiego, unoszącego się nad blatem płomienia, siedział Nat, który na dźwięk otwieranych drzwi zerwał się ze sztyletem w dłoni. Sztylet był niewielki, z rodzaju tych, którymi zwykle rzucano, a nie walczono w starciu. To, że nie opuścił on dłoni mężczyzny zawdzięczać trzeba było tylko i wyłącznie jego opanowaniu. Tylko czy w stosunku do Bratobójcy można było mówić o opanowaniu?
- Pomyliłaś pokoje - poinformował ją, siadając z powrotem i zbierając rozłożone na stole papiery. Zanim je jednak złożył, Roisin zdołała dostrzec na jednym z nich wymalowany wprawną dłonią herb Vole Kes, przedstawiający czarną różę z krwawiącymi kolcami.
- Pan Wszystkowiedzący zawyrokował - stwierdziła nie zatrzymując się w drzwiach i wypatrując dalszych szczegółów. Z jakiejś przyczyny nie bała się, że ją zaatakuje. Najprawdopodobniej ze względu na szumiący jej w głowie alkohol. - Co jeszcze wiesz? Elf poszedł po statek, ale Ty nie musiałeś się tym zajmować…
- Powinnaś iść spać - podzielił się z nią swoją wiedzą, zasłaniając sobą stolik, a także ogniste źródło światła. - Zmykaj stąd, mała - pogonił ją, z kpiną w głosie, po czym machnął dłonią w kierunku drzwi. Uzbrojoną dłonią.
- Daj spokój. - machnęła ręką - Złóż sobie te papiery, albo i nie. I tak nic z nich nie zrozumiem. Całe życie spędziłam w jednym mieście i o innych krainach wiem tyle co nic. - Usiadła na jednym z łóżek, zostawiając mu przestrzeń do wymachiwania rękami. Wlepiła oczy w przeciwległą ścianę.
- Kim ty właściwie jesteś, co? Ja nie mam żadnej historii, ale ty… Ty musisz jakąś mieć.
Nat przyglądał się jej dłuższą chwilę, najwyraźniej rozważając co zrobić z nieoczekiwanym problemem, w końcu jednak doszedł do wniosku, że najlepiej będzie posadzić tyłek z powrotem. Dokumenty oczywiście zostały schowane zaraz po tym i nic więcej już Roisin nie zdołała wypatrzeć.
- Każdy jakąś ma - odpowiedział, odkładając ostrze na stolik. - Moja wcale nie jest taka ciekawa, mała. To tylko życie i nic poza - dodał, sięgając do leżącego pod stolikiem plecaka i p krótkiej chwili wyciągając z niego pękatą butelkę. Spojrzał na Roisin jeszcze raz po czym wzruszył ramionami, odkorkował naczynie, upił solidny łyk, a następnie wyciągnął szkło w stronę dziewczyny.
Roisin łyknęła, wykrzywiła się wyraźnie i zanim grymas zdążył zniknąć z jej twarzy powiedziała:
- Wybacz - oddała mu butelkę - ale takie charaktery nie rodzą się z życia i niczego poza. - Poczuła ogarniające ją ciepło. - Nie żebym chciała być wścibska… - spojrzała na niego jakby zaskoczona własnymi myślami - chyba właśnie jestem… ale no.. ty jesteś… no wiesz… taki zbyt dobry, żeby być zły i nazbyt zły, żeby być dobry. - Spojrzała na niego z wyrazem triumfu w oczach jak by właśnie odkryła jakiś nowy potężny czar.
Ten jednak tylko się skrzywił, jakby mu ktoś coś kwaśnego wsadził w usta, a następnie pospiesznie to przepił zawartością butelki, która paliła i dawała kopa znacznie większego niż piwo serwowane na dole.
- Na wszystkie odpowiedzi przyjdzie czas - poinformował ją łaskawie. - A ciebie zaraz głowa rozboli od tego myślenia więc może sobie daruj, co?
Spojrzała na niego jakby ją właśnie obraził w wymyślny sposób.
- No… dobra. - mruknęła i wyciągnęła do niego rękę. - Wiesz, chodzi o to… nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Siedzisz tu nad jakimiś papierami, elf załatwia jakiś tajemniczy statek, tego demona przypalają na ogniu, wróżka raz jest duża, raz mała, każdy ma jakieś tajemnice, znaajomoości… a ja… chyba jednak się… boję? - Pociągnęła konkretny łyk z podanej butelki i wyglądała jakby miała się zaraz się rozpłakać.
Nat z kolei wyglądał na wcielenie obojętności. Przyglądał się jej spokojnie, nawet z lekkim uśmieszkiem, w który układały się mu usta. Oczy jednak… Te zdradzały uwagę z jaką słuchał jej słów. Gdyby podniosła wzrok i w nie spojrzała, mogłaby dostrzec tlącą się tam niechęć zmieszaną z nienawiścią, chociaż czy tyczyła się ona jej osoby, czy czegoś innego, ciężko by jej było odgadnąć.
- Powinnaś - zamiast pokrzepić, uderzył w nią nagą i brutalną prawdą. - Najpewniej zginiesz w trakcie tej wyprawy albo dostaniesz się do niewoli gdzie wypalą ci znaki na skórze i oddadzą temu, kto więcej zapłaci. Jest spora szansa, że wszystkich nas to czeka. Tylko głupiec nie czułby strachu zmierzając tam gdzie my, Roisin. A teraz wytrzyj nos i idź spać, smarku - dodał, powracając do złośliwego tonu i wyrazu, które niosły jego słowa. Rozwalił się też wygodnie na niewygodnym krześle, ówcześnie odbierając jej butelkę.
- To po co tam idziesz? Będziesz nas ratował? Jakoś... nie sądzę. - spojrzała mu w oczy - Łatwo mógłbyś sprawić aby CI, na których ci zależy nie mogli tam pojechać. Tak byłoby przecież prościej. - Intonacją dała do zrozumienia, że zbiór należący do “Ci” jest dla niej jasno określony. - Studiujesz mapy jak jakiś generał przed bitwą i to w środku popijawy. Masz w tym swój jakiś własny interes i pewnie nie ma on wiele wspólnego z tym po co jedzie tam elf i wróżka. - uniosła tułów jakby chciała wstać, ale pozostała na miejscu - Hmm… nie powiesz mi, to pewne, bo i po co, ale.. ale ty ciągle potrzebujesz nas… Potrzebujesz elfiego statku, pewnie czegoś od wróżki i może siły Grosha… a z Twoją osobowością szybko narobisz sobie jeszcze więcej wrogów. Zwłaszcza, gdyby ktoś wiedząc to i owo… no nie wiem… nie chcesz mieć również sojuszników? - uniosła się nieco chwiejnie i wyglądało jakby chciała wyjść. Robiła to jednak chaotycznie i bez przekonania. Odwróciła się do niego twarzą i spojrzała w oczy uśmiechając się jak wariat. - Pewnie skończę w demonicznym burdelu jako dziwka, ale ty… ty niekoniecznie musisz trafić lepiej, jak będziesz sam. - Zrobiła krok do tyłu i niezbyt umiejętnie oparła się o drzwi.
- Zakładając, że jestem i będę sam - odpowiedział, unosząc lewy kącik ust ku górze. Przyglądał się jej stale, jak kot śledzący poczynania myszy. Chwilowo zbyt rozbawiony jej zachowaniem by reagować, ale sytuacja ta mogła zmienić się w każdej chwili.
- Może gdybyś była trzeźwa to bym z tobą porozmawiał, ale w tyms tanie nadajesz się tylko do wsadzenia cię do łóżka. Nie zapomnij zamknąć za sobą drzwi, Rois - zdrobnił jej imię, chociaż bardziej od niechcenia niż w wyrazie czułości. To co mówił mogło być zarówno prawdą jak i próbami zbycia uciążliwego gościa. Jedno było pewne, Nat wiedział o wiele więcej niż mówił chociaż nie wykazywał przy tym ochoty by tą wiedzą się dzielić.
Parsknęła śmiechem, gdy mówił o łóżku.
- Może gdybyś trochę wypił miałbyś więcej wyobraźni w ocenie sytuacji. Zawsze tak szybko oceniasz ludzi? - wyprostowała się.
- Powodzenia w realizacji własnych planów. - nie starała się by zabrzmiało to szczerze. Puściła mu całusa przez pokój i cicho ulotniła się na korytarz. Zeszła na dół po plecak, który zostawiła Groshowi, a potem poszukała pokoju w którym miała spać z Arią i ułożyła się do snu, ostrożnie układając głowę na poduszce.