Powiadają, że każdy jest kowalem swego losu, że sam wybiera ścieżki, po których kroczy. Częściowo jest to prawdą i Maelar zdecydowanie nie mógł twierdzić, że ktoś go siłą wpakował na pokład 'Gołębicy'. Sam się napraszał.
No ale gdy już się znalazł w samym środku morskiego starcia, to nie mógł schować się pod pokładem i czekać, aż walka się skończy.
To znaczy mógł, ale raczej nie wypadało. Nie wypadało unikać walki, nie wypadało liczyć na to, że inni załatwią wszystko bez jego udziału.
Problem na tym polegał, że spotkali się z siłami przewyższającymi to, czym dysponowała 'Gołębica'. To, co spotkało Galadiona, dobitnie o tym świadczył. Co nie znaczyło, że walka była już przegrana.

Maelar spróbował wzmocnić zasłonę, za którą chował siebie i Galadiona, po czym odsunął się nieco od maga. Przyjrzał się pokładowi przeciwnika, usiłując wypatrzeć kogoś, kto szczególne zasługiwał na strzałę - na przykład kapitana albo jakiegoś maga. Miał zamiar strzelić, a potem, natychmiast, przesunąć się kawałek, by nie stać się oczywistym celem dla strzelców (lub czarów) przeciwnika.

Broń, tarcza oraz umiejętności szermierki dawały Ros przekonanie, że być może uda jej się wyjść z tej bitwy w jednym kawałku. Niemniej nie czuła się zbyt pewnie na pełnym morzu w obliczu bezpośredniego starcia z doświadczonymi piratami. Strach nie jest jednak wrogiem odwagi, podobnie jak nie przytępia zmysłów i inteligencji. Była szybka, zwinna i potrafiła sprawnie unikać zagrożenia. Potrzebowała jednak kogoś, kto pokazałby jej jaki najlepiej zrobić z tego użytek.

Wstępnie uznała, że najlepiej będzie trzymać się Galadiona i osłaniać, go w miarę możliwości, aż w pełni nie powróci do sił. Potem zapewne dużo lepiej poradzi sobie sam. Niemniej może ponownie zdecyduje się czarować i wtedy przyda mu się dodatkowa para rąk do ochrony.

Równocześnie jednak spojrzała na anioła rzucając pytanie:
- Może mogę się jakoś przydać w obronie statku… wskaż mi jakiś dobry cel, a dopadnę go i poczęstuję tym nożem.

Rozkaz był prosty, a chwilę później rzut okiem wystarczył, żeby ustalić, że anioł ponownie zaczął wyglądać jakby właśnie wstał z łóżka po długiej i wyczerpującej chorobie. Co gorsza elf też nie prezentował się najlepiej. Roisin coraz bardziej przekonywała się, że nie lubiła magii. Dwa chłopy na schwał wyglądały aktualnie jak wraki istot. Niemniej Ros uznała, że sytuacja jest mocno tymczasowa. Maelar już zbierał się do strzału z łuku, a i Galadion nie wyglądał na kogoś kto miałby się poddawać w obliczu trudności.
Wszystko wskazywało jednak na to, że coś w rodzaju bariery ochronnej stworzonej przez lorda przestało istnieć. Ros słabo się orientowała w sympatiach i antypatiach poszczególnych ras, ale szybko następujące po sobie zdarzenia nie pozostawiały możliwości, że trzy potężnie wyglądające demony postanowiły sobie obrać za cel Galadiona. Ten zaś jak oceniła Roisin potrzebował chwilę czasu, aby powrócić do stanu, w którym mógłby się z nimi rozprawić. Zamierzała mu tę chwilę dać. Nie żeby miała ryzykować swoje życie z czystej sympatii, czy wdzięczności. Do tego raczej nie byłaby się gotowa przyznać. Nie. Po prostu żywy i w pełni sił Galadion, był znacznie lepszym gwarantem jej przeżycia, niż ów w jakiejkolwiek innej formie.
Wyskoczyła krok przed niego i błysnowszy złośliwym uśmiechem spojrzała w kierunku demonów.
- Hej! Ja was znam! Nie dalej jak pół roku temu czyściliście elfie stajnie, a teraz porywacie się na lorda! Szkoda jego wysiłku na takie ścierwo. Wystarczę ja! - I rzuciła się w ich kierunku pozorując atak. Bazując na doświadczeniu oceniła zasięg ich broni i w ostatniej chwili rzuciła się w bok starając się nie przeszkadzać Maelarowi w oddaniu czystego strzału. Nie miała wątpliwości, że znalazła się w prawdziwym niebezpieczeństwie, nogi jej drżały, a serce chciało wyskoczyć z piersi. Niemniej stało się. Jej stopy pracowały jak w transie, a oczy uważnie obserwował każdy ruch demonów. Zamierzała prowokować, bez wchodzenia w bezpośrednią walkę do czasu, aż Galadion odzyska siły, albo których z nich odsłoni się do zadania czystego i bezpiecznego ciosu.

Przez chwilę walka układała się po myśli Ros. Jeden z demonów pożegnał się zaskakująco szybko z życiem dzięki strzale elfa, a Galadion zdawał się odzyskiwać siły. Tyle widziała rzucając szybko wzrokiem w kierunku anioła.

Dobra passa nie trwała jednak zbyt długo. Demony nie znalazły się na pokładzie Gołębicy przez przypadek. Jeden z markowanych ciosów nie wyszedł tak jak powinien, a uskok przed atakiem demona był odrobinę za późno. Mokry od wody i krwi pokład to nie były jednak deski w sali treningowej Greya. Tyle wystarczyło by ostrze uderzyło ją w ramię. Kość wytrzymała, ale Ros czuła jak końcówka broni rozcina jej skórę i mięśnie. Syknęła gwałtownie, a ból przeszywający całe jej ciało na chwilę zatrzymał jej myśli. Bolało. Rzeczywiście bolało. Jednak to odurzenie bólem prawdopodobnie pchnęło ją do kolejnego ciosu, którego nie planowała. Będąc blisko samego demona wyćwiczonym ruchem uderzyła w jego broń tuż przy rękojeści i czując opór mniejszy niż powinna zdała sobie sprawę, że jego oręż wypadł mu z rąk. Atakujący przez krótką chwilę był bezbronny. Łaska Ko chyba jej ostatecznie nie opuściła.

Skoncentrowana na walce Ros nagle rozkojarzyła się, gdy zupełnie się tego nie spodziewając usłyszała swoje imię. Lord z jakiejś zupełnie niepojętej przyczyny zatrwożył się o jej losy. Jeśli dożyje do końca walki będzie pewnie wielokrotnie rozważała co to dokładnie miało znaczyć. Sam demon rozkojarzenie zinterpretował optymistycznie i zamiast, co pewnie zrobiłaby Roisin, uciekać zdecydował się zaledwie na krok w tył i kontynuację starcia. Uniósł rękę w poszukiwaniu broni za plecami i jednocześnie wlepił wzrok w podłogę chcąc zapewne coś podnieść. Na krótką chwilę był jednak bez broni. Ros nie byłaby w stanie ocenić, czy spodziewał się tego co miało za chwilę nastąpić. Sama nie wiedziała w zasadzie, czego się po sobie spodziewać. Dziewczyna w każdym razie, nie myśląc wiele porzuciła dotychczasowe unikanie walki i rozdrażniona adrenaliną zaatakowała.

Rzuciła się do przodu, kuląc ciało i w miarę możliwości osłaniając głowę lekką tarczą. Chciała impetem ciała zwalić demona z nóg, który wykonując krok do tyłu powinien mieć problem z prawidłowym uskokiem z linii ataku. Ciężko mu będzie również w sytuacji utraty równowagi atakować bronią umieszczoną na plecach lub bronić się przed nożem przeciwnika. Czy podpowiedział jej to zdrowy rozsądek, czy odurzający ból nie wiedziała. Bronią celowała w udową tętnicę demona, a jeśli by trafiła i miała dostać szansę na zadanie kolejnego ciosu w okolicy nóg czekały wszystkie miękkie narządy. Demon, nie demon, jeść i trawić musi, przeleciało jej przez głowę.

W przypadku Roisin pomysłowość nie szła w parze z doświadczeniem w walce. Co innego powalić przeciwnika, a co innego pozbawić go życia. Ugodzony i przewrócony na plecy demon nie zamierzał po prostu paść trupem, ewentualnie błagać o litość. Wyraźnie zbierał się do walki, co kompletnie przeraziło dziewczynę. Umiała panować nad ruchami w pojedynku, ale teraz miała go w zasadzie twarzą w twarz i jedyną jej przewagą było to, że miała w rękach nóż, a w działaniu inicjatywę. Zagryzła zęby i wydając z siebie ni to jęk, ni krzyk z obrzydzeniem wbiła demonowi nóż w brzuch.

Ból, który zadała przeciwnikowi wyzwolił w nim odruch raczej niż jakieś planowane działanie, nie zmieniło to jednak faktu, że włożył w niego całą swoją siłę byle tylko oddalić od siebie szansę otrzymania kolejnego ciosu. Ros wyleciała jak z procy turlając się po pokładzie spory kawałek i zatrzymując dopiero na czymś miękkim, co zamortyzowało upadek. Dziewczyna zerwała się wstrząśnięta i chciała rzucić się do walki, szukając czegokolwiek do obrony i sprawdzając obiekt, o na którym się zatrzymała.

Spotkanie ze śmiercią i jej boginią może mieć różny charakter. Czasem człowiek, daje się przez nią łagodnie prowadzić zmęczony życiem, słabością ciała i wiedząc, że życie jest ostatnią rzeczą jaka została mu na tym świecie. Kiedy indziej siła lub majątek tego świata trzymają umierającego mocno. Walczy o każdy oddech, nie chcąc oddawać tego co ma i licząc, że wygra lub przekona boginię do odroczenia wyroku. Ale to co zobaczyła Ros nie było czymś, co kiedykolwiek oczekiwała zobaczyć na żywo. Obok niej leżał poznany dzień wcześniej elf tracący z chwili na chwilę życie. Zadana strzałą rana przebiła tętnicę szyjną zalewając pokład krwią. Odwróciła wzrok chcąc się zmusić do powrotu do walki, ale mgnienie oka wystarczyło by zrozumieć, że elf ją błaga, a wszystko jej mówiło, że nie może przejść obok niego obojętnie. Spojrzała na niego ponownie, cierpiącego i proszącego o śmierć. Uniosła się, ale padła ponownie na kolana, a jego ból rozdzierał jej serce i odbierał świadomość i rozeznanie w sytuacji.

Jęknęła cicho, a z jej oczu zaczęły płynąć łzy i z trudem łapała oddech. Nie była żołnierzem, nie była nawet podróżniczką, czy poszukiwaczką przygód. Była nikim. Zwykłą dziewką, służącą na szlacheckim dworze, której życie znaczyło tyle co nic. Oczy elfa błagały o ulgę, ale ona nie potrafiła dobijać rannych. Po prostu nie była w stanie tego zrobić. Nie patrząc na nikogo, dotknęła jego rękę, a potem usiadła przy nim i najdelikatniej jak potrafiła uniosła go i położyła jego głowę na swoich kolanach. Potem dotknęła jego dłoni, a drugą ręką głaskała go po głowie łkając i szeptając słowa jakiejś tragicznej pieśni, która pojawiła się w jej umyśle. Łzy kapały jej z policzków na jego twarz, gdy nachylała się nad nim. Gdy na chwilę zamknął oczy, szybkim ruchem wyrwała strzałę z jego krtani, licząc, że może w ten sposób ulży jego cierpieniu i szybciej pomoże mu odejść. Nie zabierajcie go - wyszeptała i położyła rękę na jego krwawiącej szyi.