Okolica była piękna, niestety - nie było czasu na rozkoszowanie się urokami morskiego wybrzeża. Przynajmniej zdaniem Maelara. I nie chodziło nawet o to, że czas ich gonił. To, że w tym momencie nikogo tu nie było, nie znaczyło, że za chwilę ktoś się nie zjawi, zaś przybycie do Vole w taki sposób oznaczało tylko jedno - podejrzane interesy. Ktoś z uczciwymi zamiarami wylądowałby w porcie. Przynajmniej teoretycznie...

Przez moment Maelar rozmyślał o tym, co na temat Voleos powiedział Galadion. Piesza wędrówka niezbyt mu odpowiadała, ale konie, niestety, nie potrafiły się wspinać, a i w szalupie raczej nie było dla nich miejsca. Zakup jakichś wierzchowców byłby lepszy, niż kradzież. Lepiej nie mieć na karku wściekłych byłych właścicieli, chociaż nie da się ukryć, że legalne interesy nie gwarantowały bezpieczeństwa. Podobnie jak i neutralność Voleos. Trzeba było mieć oczy szeroko otwarte i nikomu nie wierzyć.


O tym, że okolica jest nie tylko odwiedzana, ale i niebezpieczna, przekonali się zanim opuścili plażę.

- Niezła zemsta - powiedział Maelar, spoglądając na przykutą do skały dziewczynę. Sądząc po śladach na skałach woda sięgała niemal do jej kostek. Wnioski były oczywiste. - Komuś nieźle się naraziła. Gdy przyjdzie przypływ, to ona się utopi.

Spojrzał na kajdany. Zapewne wystarczyłby średniej jakości wytrych, by otworzyć zamki. Ale czy warto było? Kto lubił demony? Bo z pewnością nie on.

- Gdyby przeżyła, to mogłaby nam udzielić pewnych informacji - powiedział. - Gdyby oczywiście przeżyła, co nie jest pewne. Z pewnością zna okolicę. Ale może ma paskudny charakter, nienawidzi całego świata i i okradnie nas lub zdradzi przy pierwszej okazji. Poza tym nas spowolni.
- Nie mówiąc już o tym, że ci, co ją tu przykuli, z pewnością się zjawią za parę godzin, by się upewnić, co z nią się stało.
- Biorąc pod uwagę to wszystko... Gdybym umiał otwierać zamki, to bym ją zabrał ze sobą - podsumował, całkiem niezgodnie z logiką. - Ale nie umiem, a ponieważ nie sądzę, by zechciała żyć bez rąk i nóg, zatem proponuję skrócić jej cierpienia.

Dla Roisin szefem wyprawy był teraz elf. Nie zastanawiała się nad tym wcześniej, ale uznała, że jak na statku dowodził ktoś dzięki, czemu mogli płynąć i stawić czoła wrogom, taki i teraz, ktoś musiał brać większą odpowiedzialność od innych. To przekonanie było w zasadzie zaskakujące nawet dla niej samej. Nigdy nie słuchała nikogo i nawet teraz nie byłaby gotowa się do przyznać do swojego postanowienia, ale gdy spoglądała w swoje serce, czuła, że właśnie tak powinno być... no i dzięki temu mogła się bronić, gdyby Nat znów za bardzo próbował być sobą.

To ona pierwsza wypatrzyła dziewczynę i od samego początku wzbudziło to u niej strach. Nawet najokrutniejsi ludzie rzadko posuwali się do takich czynów. Z kim więc mieli do czynienia i czy w ogóle ma szansę przeżyć i wrócić na swój wymarzony statek i do swojego lorda. Już zaczynała tęsknić, a minęło ledwie kilka godzin.

Nie wiedziała co powinni zrobić, wiedziała jednak co mogła zrobić sama. Gdy elf skończył mówić rzekła:
- Mogę spróbować ją uwolnić. Mam wytrychy... ale, może damy radę ją wypytać, co się stało zanim zrobimy cokolwiek - wiedziała jednak, że to ryzykowny pomysł. Można skrócić cierpienia nieznajomemu, jak mówił elf. Trudno jednak "skracać cierpienia" kogoś, kto opowiedział ci swoją nieszczęśliwą historię. Spojrzała na Firę, kto jak kto, ale ona o śmierci wiedziała najwięcej.

- Otwórzcie zamki, jeśli ktoś z was umie - powiedział Maelar. - Gdy się znajdzie na piasku, wtedy można będzie jej pomóc.
- Chyba że nie chcesz, żebyśmy cię uwolnili - dodał, kierując te słowa pod adresem uwięzionej dziewczyny.
Roisin spojrzała na elfa, a potem na dziewczynę. Wydawało jej się, że w tej pozycji i z takimi ranami rzeczywiście może mieć problemy nawet z zebraniem myśli.
- Mam wrażenie, że uwalniając ją, ściągniemy na siebie kłopoty. Z drugiej strony wydaje mi się, że powinniśmy to zrobić... Wygląda na obłąkaną. Może opieka ją uspokoi i będziemy mieli z niej pomoc. Uwolnijmy ją i szukajmy szybko jakiejś kryjówki. Nat umie zacierać ślady, nie Nat? - powiedziała nieco chaotycznie jednocześnie szukając w plecaku wytrychów. Jak tylko je znalazła zabrała się za uwalnianie rąk demonicy. Jeśli zamki nie będą zbyt skomplikowane powinna sobie poradzić.
Niestety, zamki okazały się nawet bardziej skomplikowane niż Roisin sądziła w swych najgorszych przewidywaniach. Jak nic bardziej pasowały one do tego by strzec jakiegoś skarbu niż by zostać użyte do utrzymania wątłego ciała dziewczyny, która co prawda zgody na jej uwalnianie nie wyraziła ale też sprzeciwu specjalnego nie wniosła. Zamarła tylko, jakby oczekując na kolejne razy i podejrzanie przyglądała się wszystkim. Widać to, że ich działania nie wykazywały jednoznacznie że mają ją zamiar dręczyć, dotarło wreszcie do jej umysłu.

Kolejne próby, bez względu na to jak wytrwałe i zawzięte, miały ten sam efekt. W pewnym momencie jeden z wytrychów utknął w zamku i za żadne skarby świata nie chciał z niego wyjść, całkiem jakby odnalazł miejsce do którego został stworzony i tam zamierzał pozostać po wsze czasy.

Maelar zaklął pod nosem, po czym spojrzał na Roisin.
- Zdołasz coś z tym zrobić, czy też będziemy musieli ją tu zostawić? - spytał. - Nie mamy piłki do metalu?
Ros była mocno rozczarowana. Zamki, przynajmniej na pierwszy rzut oka wyglądały na mało skomplikowane, z którymi sobie dotychczas radziła. Tymczasem wyglądało na to, że postępy są żadne, a wytrychy przynajmniej niektóre nie nadawały się do ponownego użycia.
- Jest źle - powiedziała zgodnie z prawdą. - Powinny się otworzyć. Nie mam za wielkiego doświadczenia, ale otwierałam zamki, które wyglądały na bardziej skomplikowane… pech to pech... w bardzo nieciekawych okolicznościach. - Zabębniła palcami w skałę i uważnie oglądnęła ręce demonicy, a potem łańcuchy.
- Mam mydło i kotwiczkę od liny w plecaku… jeśli ma giętkie dłonie moglibyśmy wypchnąć jej rękę z kajdan, o tak. - Pokazała jak jej ręka niemal zwinęła się w obwodzie w okrąg. - Mężczyznom przychodzi to trudniej, ale to demonica, do tego młoda… kotwiczką, jak dźwignią można by rozerwać ogniwa łańcucha. To dobra stal, zabra… dostałam ją od elfickich marynarzy, a jak twoi bracia coś zrobią to wiesz… jest to dobre.
- To też jest dobry pomysł - powiedział Maelar, równocześnie oglądając miejsce, gdzie gdzie kajdany były wbite w skałę. - Nie jestem pewien, czy w ten sposób zdołamy uwolnić jej nogi.
- Musimy rozerwać dwa ogniwa przy nogach... jeśli tylko zdołamy uwolnić dłonie - powiedziała Ros.
- W takim razie spróbujmy rozerwać czy też rozgiąć te ogniwa. - Maelar skinął głową,
Pozostali spoglądali na nich z wyraźnym sceptycyzmem, ale też nikt nie kwapił się do rzucenia innym pomysłem, więc skończyło się na tym, że wcielono w życie pomysł dziewczyny. Demonica, która po raz kolejny zdradziła swą znajomość wspólnego wodzić poczęła za nimi wzrokiem pełnym nadziei. Nie odzywała się jednak, zapewne siły swe zbierając na to co miało nastąpić.

Fira cichym szeptem przemawiała do niej dodatkowo zapewniając o ich dobrych intencjach, a także szepcząc modlitwy mające za zadanie ulżyć ofierze w cierpieniu, które spotkały się z łaską bogini o czym świadczyła ulga widoczna na twarzy demonicy i lekki, nieśmiały uśmiech, w który ułożyły się jej wargi.

Roisin wraz z pomocą Maelar’a i Silli zabrali się za wprowadzanie planu w życie. Do jednej z posiadanych przez nich misek nalano wody, której wszak nie brak było biorąc pod uwagę miejsce, w którym się znajdowali. Pianę, która powstała z połączenia owej wody z mydłem, nałożono w obfitych ilościach na nadgarstki demonicy, która chroniona magią kapłanki, nie odczuła bólu, który w innym wypadku zaatakowałby ją wraz z chwilą, w której piana dotknęła świeżych, krwawiących otarć. Zaraz też dziewczyna dała dodatkowy dowód chwilowej niewrażliwości, bez zachęty podejmując próby oswobodzenia rąk. Próby, które po kilku kolejnych porcjach mieszanki wodno-mydlanej, zakończone zostały sukcesem. Wpierw prawa, a następnie lewa dłoń, wysunęły się ze swych okowów. Wolność została jednak okupiona kolejnymi, dość głębokimi otarciami. Posoka, która przy zetknięciu z pianą nabrała różanej barwy, skapywała na piasek tworząc coś na kształt fantazyjnych kwiatów. Nikt jednak nie poświęcał im uwagi, bowiem ta natychmiast skupiła się na kolejnej części planu, a mianowicie na kajdanach, które nadal trzymały demonicę w swych stalowych objęciach, przykutą do skalnej ściany.

O ile pierwsza część planu okazała się nader łatwa w wykonaniu, o tyle druga postanowiła sprawić im nieco więcej problemów. Metal trzymał mocno, wcale nie zamierzając oddać ofiary, którą mu powierzono. Podobnie też zachowywała się skała, ani myśląc poluzować uchwytu, w którym trzymała okowy. Wysiłek, który musieli włożyć w nawet delikatne poluzowanie kajdan wymagał udziału całej czwórki, w związku z czym dotychczas stojący na uboczu i pilnujący okolicy Nat, zmuszony został do naprężenia swoich mięśni i włożenia w ratowanie demonicy nieco więcej wysiłku. Nie trzeba było być szczególnie spostrzegawczym by dostrzec, że nie było mu to w smak.
- Lepiej by ją było położyć trupem zamiast marnować czas - mruknął pod nosem, rzucając dziewczynie niechętne spojrzenie.
- Po prostu jej pomóż, Nat. Proszę - Fira spojrzała na towarzysza błagalnie i to chyba wystarczyło by w ratowanie pojmanej włożył nieco więcej wysiłku. A że Nat zabrał się do pomagania, zatem Maelar oszczędził kilku kąśliwych uwag, która - zapewne - przyniosłyby zgoła odmienny efekt.

Wkład ów szybko też przyniósł efekty, podobnie jak kolejne warstwy spienionej wody, którymi natarto kostki demonicy. Przy wspólnym wysiłku wyłuskano ją niczym orzecha z wyjątkowo zawziętej skorupki. Maelar i Nat umieścili ją następnie na rozłożonym przez Silli kocu, pozwalając działać wilkołaczce, która trzymając dłoń dziewczyny w swoich, modliła się cicho acz żarliwie.
- No dobra, to co teraz? - zapytał Nat, powracając do badania wzrokiem okolicy, szczególną uwagę skupiając na niebie i brzegach klifu, jakby to właśnie stamtąd oczekiwał największego zagrożenia.
- Przydałoby się jej jakieś ubranie, tak na początek - zasugerowała Silli. - Fira? Rois? - rzuciła do pozostałych członkiń drużyny, jako że biorąc pod uwagę drobne kształty demonicy, jej ubrania nie miały szansy na nią pasować. Wilkołaczka tylko skinęła głową, nie przerywając próśb składanych bogini. Mając jej pozwolenie, lwica zabrała się za przetrząsanie plecaka towarzyszki.
- W razie konieczności wystarczy koszula, przewiązana jakimś sznurkiem - stwierdził Maelar. W rewanżu dziewczyna obdarowała go kosym spojrzeniem. Smarkula miała ze dwanaście latek, a najwyraźniej już miała wyrobione zdanie na temat elfów. Lub mody.
Elf zrewanżował się lekkim uśmiechem, po czym przedstawił się:
- Maelar.
Które to słowo poparł lekkim skinieniem głowy.
- Firo - zwrócił się do kapłanki - czy potrzebne będą jakieś bandaże? Albo, czego wolałbym uniknąć, ogień?
Dziewczynie przydałaby się też kąpiel. Wody mieli pod dostatkiem, parę kroków stąd, ale wrzucenie jej do morza mogłoby się kiepsko skończyć.

Ros spojrzała na Nata z pewnym podziwem. Cichy, szybki i jeszcze silny. Nawet jeśli miał charakter starego latarnika z depresją mógł imponować. Potem zaczęła się niecierpliwić.
- Potrzeba słodkiej wody. Możemy ją teraz ubrać tylko w coś bardzo luźnego. Jeśli sól zaschnie z ranami i materiałem dziewczyna umrze z bólu zanim ponownie to odkleimy. Chodźmy stąd szybko.
Wyciągnęła z plecaka zapasową luźną lnianą koszulę, która na demonicę była trochę za duża. Z chustki, pięknie wyszywanej i delikatnej chustki, zrobiła jej przepaskę biodrową.
- Ze stopami będzie najgorzej. Kilka kroków w butach i twoje otarcia spowodują ból nie do zniesienia. Możesz iść na razie na boso? Jesteś w stanie poprowadzić nas gdzieś w miejsce, gdzie można się ukryć? - potem spojrzała na Maelara i innych, co sądzą o pomyśle pójścia za demonicą. Nie bardzo miała pomysł gdzie iść, a czas gonił.
- W razie konieczności możemy cię kawałek przenieść - powiedział do bezimiennej demoniczki - ale to też może boleć - dodał elf.

Fira przez dłuższą chwilę nie odpowiadała na pytania elfa, skupiona na składanych prośbach. Głos za to, po raz pierwszy zresztą, zabrała demonica.
- Jaskinia - wyrzuciła z siebie to jedno słowo i dopiero gdy Silli podała jej bukłak z wodą, kontynuowała. - Jest wioska ale tam będą szukać. Jaskinia bezpieczniejsza - wyjaśniła, wodząc po nich nieufnym spojrzeniem ale też spojrzeniem, które wyrażało determinację. Niemal gołym okiem widać było jak wracają jej siły - znak że łaska Tahary spłynęła na wilkołaczkę, a z niej na demonicę. Krew z otarć także już przestała rosić piasek, co bez dwóch zdań było dobrym znakiem.
- Przydałoby się obmyć, jednak to może poczekać aż znajdziemy się w tej jaskini - Fira w końcu zakończyła swe modły i widząc że demonica jest w stanie usiąść o własnych siłach, wstała, otrzepała się z piasku i z wdzięcznością przyjęła pomoc Nat’a, który podał jej swoją manierkę. - Większość ran, z łaski bogini, zasklepiła się i tylko te lżejsze zostały ale im wystarczy maść i czas.
- Którego nie mamy zbyt wiele - wtrącił się Nat, krytycznym wzrokiem obrzucając to ich małe zgromadzenie. - W każdej chwili mogą wrócić - na które to słowa demonica skwapliwie pokiwała głową i nawet podjęła próbę wstania, dziękując Roisin słabym uśmiechem i wspierając się na niej. Dziewczyna, przy okazji pomaganiu uratowanej w jakim takim odzianiu się, miała doskonały widok na kikuty odciętych skrzydeł, które sterczały bezimiennej z pleców. Ktokolwiek jej to uczynił, nie bawił się w ładne cięcia, wyglądało bardziej na to, że te wręcz przyjemność sprawiało oprawcom odcinanie ich w jak najbardziej bolesny sposób, po kawałku i nierówno. Strzępki skóry wciąż zwisały z wystających kości, które swą bielą wyraźnie odcinały się na tle szkarłatu.

- Najlepiej by było iść w cieniu tych klifów ale wtedy zostawimy masę śladów. Możemy iść z linią fal, tylko że to przyjemne raczej nie będzie - kontynuował Nat, nie obdarzając uratowanej nawet spojrzeniem, to bowiem ponownie skupił na klifach i plaży.
- Jaskinia jest tam - demonica wskazała im kierunek, który na szczęście zgadzał się z tym, w którym wcześniej podążali. - Dam radę dojść - dodała nieco buńczucznie. Słowa te wyraźnie w stronę Maelara były skierowane. Widać też było, że dziewczyna stara się zachować pewien dystans od elfa. Widać pomoc w akcji ratunkowej nie była dla niej wystarczającym dowodem dobrych intencji.

Maelar stłumił uśmiech, tudzież powstrzymał się przed rzuceniem paru słów - lekkiej kpiny z hartu ducha i samodzielności demoniczki, równocześnie zapisując kolejny minusik po stronie uwolnionej.

- Na miejscu tych tajemniczych 'onych' wcale bym się nie spieszył - powiedział, nawiązując do wypowiedzi Nata. - Pojawiłbym się tuż przed przypływem, by móc nacieszyć oczy widokiem męczarni i nie stracić zbyt wiele czasu, który można wykorzystać na inne przyjemności. Na przykład na znalezienie kolejnej ofiary.
Gdyby uskrzydleni oprawcy wrócili w miarę szybko mogliby zobaczyć ślady wychodzące z wody i do wody wracające.
- Czy znajdziesz dość sił - zwrócił się do demoniczki - by w trakcie wędrówki do jaskini udzielić nam kilka wyjaśnień?
Ciekawe, kogo dopadną, gdy ciebie nie znajdą w tych okowach, pomyślał. Kogoś z twojej rodziny? Jakąś przyjaciółkę? Czy może skupią się na poszukiwaniu ciebie, nie wierząc, że się rozpłynęłaś w powietrzu lub że cię porwał morski potwór...
Roisin w tym czasie wzięła spakowany namiot i ciągnąc go po piasku udała się dobry kawałek drogi w kierunku przeciwnym do tego, w którym mieli się udać. Szła tak długo, aż znalazła miejsce, gdzie można by wspiąć się na skały. Rzuciła na piach jedną miedzianą monetę, a kilka innych cisnęła w górę na ścieżkę. Następnie narobiła jeszcze więcej śladów na piasku, zdjęła buty i tyłem na palcach weszła do morza. Wróciła idąc po kostki w wodzie.
- Nie jest to zbyt dobre rozwiązanie, ale chyba nikt nie uwierzy, że dziewczyna sama stąd uciekła, albo, że coś ją zeżarło. Najlepiej byłoby tu rozrzucić jakieś kości, ale chyba nikt nie da sobie uciąć ręki, żeby zostawić jako dowód obiadu? - rzuciła kiepskim żartem i niecierpliwie czekała, aż wszyscy ruszą.

- Wolę nie ryzykować - odparł Nat, w odpowiedzi na słowa Maelar’a. Z jego zdaniem zdawała zgadzać się Silli chociaż nie zabrała głosu, a tylko pokiwała głową obserwując poczynania Roisin, której nikt w działaniu nie przeszkadzał.
- Jeżeli macie zamiar pytać o tych, którzy mi to zrobili, to tak - demonica zacisnęła przy tych słowach pięści, a w spojrzeniu jej czarnych oczu pojawiły się gniewne iskry. - Muszą zapłacić za to co mi zrobili… Za to co zrobili mojej rodzinie… Te parszywe, zasyfione, podłe… - Gniew uleciał, niczym liść niesiony wiatrem, zostawiając po sobie rozpacz. Iskry lśniące w oczach, przeobraziły się w łzy, które strumieniami poczęły spływać po bladych policzkach dziewczyny.

Fira objęła ją delikatnie ramieniem po czym rzuciła elfowi pełne nagany spojrzenie.
- Może jednak poczekajmy z tym trochę. Chociaż do chwili w której znajdziemy się w tej jaskini - zaproponowała, spojrzenie przenosząc z Mealer’a na pozostałych.
- Kto to zrobił i dlaczego... te pytania możemy zostawić na później - odparł elf. - Bardziej mnie interesuje, czy ci sprawcy dobrze znają okolicę i czy mogą wiedzieć o tej jaskini. Wtedy musielibyśmy zmienić plany. Jeśli uważasz, że jaskinia jest bezpieczna, to możemy się tam schronić, przynajmniej do wieczora. Nocą, jeżeli będziesz w stanie chodzić, powinniśmy uciec stąd jak najdalej. Z zemstą musisz niestety poczekać.
Roisin kiwnęła głową.
- Możemy już iść? Co z tą jaskinią - spojrzała na dziewczynę. Z chwili na chwilę niecierpliwiła się coraz bardziej.
- Panie przodem. - Maelar gestem zachęcił pozostałych do ruszenia w drogę. Równocześnie rozglądał się po okolicy, ze szczególnym uwzględnieniem szczytów klifów.

Roisin zmierzwiła brwi. Dziwne wymaganie, na kogoś kto pół godziny temu umierał przypięty łańcuchami do ściany. Przegrzebała plecak w poszukiwaniu szczotki i zaczęła powoli rozczesywać włosy. Spojrzała na Nata. Potem na elfa.
- To pułapka - powiedziała i skierowała swój wzrok na demonicę. Nie była fachowym złodziejem. W swoim życiu kradła głównie jedzenie, albo po to, żeby się na kimś zemścić, ale miała jako takie pojęcie o zasadach, które rządziły tą społecznością. Innymi pewnie też.
- Obietnice składają osoby równe sobie. My przed chwilą uratowaliśmy ci życie, tak mi się przynajmniej do teraz wydawało. Masz więc wobec nas dług wdzięczności, a Twoje życie należy częściowo od nas. Te-o-re-ty-cznie - wysylabizowała powoli, nie odwracając już wzroku od demonicy.
- Wyglądasz jak ludzkie dziecko, ale jesteś demonem. Nie znam się na tym, ale żyjesz pewnie dużo więcej lat niż ja, a twoje możliwości daleko przekraczają to, co ja w życiu dam radę osiągnąć. Po co ci nasza obietnica? Obiecasz nam bezpieczeństwo oraz to, że powiesz nam prawdę, gdy o coś cię zapytamy? Obiecasz na tego któremu służysz? Wtedy może się zastanowię, czy należy ci się coś jeszcze ode mnie.
Skończyła czesać włosy i upchnęła do plecaka zarówno szczotkę jak i buty podróżne. Na nogi założyła skórzane buty na cienkiej podeszwie. Takie, które zostawiają znacznie mniej śladów i pozwalają poruszać się po cichu. Nie ufała demonicy i na pewno nie zamierzała jej niczego obiecywać. Uratowała jej życie, to już całkiem sporo jak na jeden dzień.