Glyph

Anzelm upadł na kolana gwałtownie upuszczony przez lilenda. Z satysfakcją w oczach popatrzył na wierzę. Na górze, tuż obok thana mogli być przerażeni tutaj zaś than nie mógł ich dosięgnąć zajęty innymi gośćmi. Tutaj i teraz mógł pokrzepić się malutkim zwycięstwem jakie zapewniło im zdobycie filakterium i księgi. Mógł też cieszyć się, że przeżyli ucieczkę.

W chwili, gdy szykowali się do wyskoczenia, kapłan użyczył lilendowi swego amuletu siły. Znaleziony w karczmie przedmiot od początku wzmacniał Anzelma, a jego udana identyfikacja w świątyni niejako przez autosugestię jeszcze bardziej wzmocniła to wrażenie. Wcześniej niepewny, teraz Latien bez trudu mógł unieść dwójkę kompanów. Zmniejszony ciężar nie poszedł jednakże w parze z rozmiarem. Ładunek strasznie utrudniał manewry, a odłamki sypiącej się wieży sprawy nie polepszyły. Stąd zejście bardziej niż lot ptaka przypominało awaryjne lądowanie. Rezultatem były stłuczenia, zwichnięcia i obicia. Poważniej chyba nikt nie ucierpiał, bowiem wszyscy lotnicy rzucili się skryć przy sukkubie.

Gdy Phaere studiowała księgę, Anzelm wciąż nie odrywał wzroku od toczącej się bitwy. Z daleka wyczuwał negatywne wibracje magii thana, jak i te pochodzące z bliska, z nienawiści i goryczy przepełniającej kapłańskie serce. Bezwiednie nie spostrzegł kiedy trzymał w dłoni filakterium. Przeczuwał czemu je wyciągnął. Nadszedł czas końca i rozstrzygnięć. Przy wierzy zbierały się wszelkiej maści mieszkańcy Otchłani i dziewięciu piekieł. Także Liliel stała się niespokojna. Kapłan przezornie odpiął od pasa miecz.

W tej chwili spostrzegł Latiena wahającego się lecieć z powrotem do wieży.
-Poczekaj. -zawołał kapłan - Na nic będzie śmierć ich i Twoja, która was tam spotka, jeśli to pudełeczko pozostanie nietknięte.
Kapłan dokładnie wiedział, jak trudno zniszczyć filakterium. Drwiła z tego kiedyś Liliel, wspominała o tym czaszka. Nie był pewien, czy zna zaklęcia na tyle potęrzne, by przebić magiczne bariery. Nie dysponował potężnym artefaktem, który jednym cięciem rozłupałby pudełko. Pozostawała chyba tylko nadzieja w czystej, brutalnej sile, której kapłanowi także poskąpiono. Lilend zaś w mgnieniu oka rozważył słowa kapłana i jak pokazał to w trakcie wędrówki myśli szybko zechciał przekuć w czyny.

- Połóż je więc. - odparł - I miejmy to z głowy.

-Proszę, jeśli zdołasz. - kapłan posłusznie odstawił filakterium na leżącym obok nich kamieniu - Mogę Ci pomóc, wzmocnić daną mi mocą, będziesz...

-Plugawą siłą! - wzdrygnął się lilend wciąż mając w pamięci szkielety pod przywództwem Aitara.

-Jesteśmy na wojnie, nie ma tu miejsca na rycerskie sztuczki. - zirytował się kapłan - Wybuch ognia niszczy, prawda, ale użyty właściwie, precyzyjnie, potrafi zdusić inne płomienie.

Spojrzał prosto w oczy Latiena.

-Mogę pomóc nabrać sił tobie, natchnąć także broń. Pan któremu służę jest prawdziwym władcą śmierci. To co jego moc powołuje do nieżycia, potrafi też i niszczyć. To jednak może nie wystarczyć.- Anzelm westchnął - Szkatułkę chronią zaklęcia i moce, których natury nie potrafię poznać, jestem sługą mocy nie czarnoksiężnikiem. Sami nie przebijemy niewidzialnych zasłon.

Kapłan przezornie rozpoczął po cichu przygotowania nad zaklinaniem swego oręża, napełniając go mocą swego pana. Tak czy inaczej przyda im się w walce.

 

abishai

Wydarzenia działy się tak szybko...ucieczka, z księgą, pojawienie się Thana. Bitwa która rozpętała się później. Demonica nie miała okazji przeanalizować kolejnych zdarzeń... nie potrafiła nawet wyjaśnić, jak i czemu znalazła się wraz z Anzelmem i resztą wśród ruin.
Nie miała czasu cieszyć się nieporadnością obciążonego lilenda...skupiła się najważniejszym fakcie...

Tam gdzieś toczył się bój od którego zależał jej dalszy los. Co gorsza, ani Thanowi ani grupie Versunga nie kibicowała. Miał wrażenie, że bez względu która strona wygra, Liliel przegra. Najlepiej by obie strony zabiły się nawzajem... było to jednak pobozne życzenie.

Succub zajęty własnymi rozterkami ignorował działania Anzelma i pozostałych czlonków grupy. Zabawy z osłonami magicznymi filakterium mało ją obchodziły. Tym bardziej, że nie bardzo się na tym znała. Demonica spoglądała na wieżę, zastanawiając się po której stronie się opowiedzieć i co uczynić. Kolejne wydarzenia niemal wymusiły na niej wybór...

Liliel upadła na kolana chwytając się za głowę i wyjąc potępieńczo. Jej ogon przecinał powietrze ze świstem, a ona słyszała głośny zew. Niczym melodia, uporczywa melodia, głos thana tkwił w jej głowie. - Przybywaj! –
- Nie zamierzam...- z jej gardła rozległo się syknięcie, a pazury Liliel rozdzierały warstwę gleby. Pakt był przeszłością, pakt został złamany...dawna więź była jedynie wspomnieniem hańby. Liliel nie można władać. Liliel była wolna i choć pragnęła niszczyć, to nie w imię gnijących szczątek dawnego maga.
Rozłożyła skrzydła i powoli poszybowała w kierunku obu przycupniętych marlithów, czas nie obszedł się z nimi za dobrze.


Krążąc nad demonami spytała drwiąco. - No i co zamierzacie ? Pomóc thanowi i skazać się nad dalszą niewolę?
- Znikaj śmieciu - jeden z marylithów bez trudu oderwał od muru spory głaz i cisnął nim w sukkuba. - A jak ci się wydaje? Oślepłaś już zupełnie od tych swoich podziemi, czy zgłupiałaś od towarzystwa tej świni z którą się zadajesz?
- Ja oślepłam?- rzekła drwiąco chichocząc Liliel unikając ciosu głazem.- To wy unikacie dokonania wyboru. Póki co, jeszcze możecie wybrać zemstę lub posłuszeństwo. Później nie będziecie mieć wyboru.
- Znalazła się - prowodyrka buntu - lekceważąco parsknął drugi demon. - Jakoś nie widzę, żebyś coś robiła.
- Ja nie jestem dużym, silnym marylithem. – zaśmiała się Liliel i spojrzała po obu demonach.- I może to i dobrze, bo ja zamierzam coś zrobić...a nie tkwić tu czekając, aż than znowu nas zniewoli. Zabijcie go, a ja dopilnuję by nie wstał z martwych.
- Dopilnuj by nie wstał, a my go zabijemy - chóralnie rzekły marlithy, po czym wybuchły chrapliwym śmiechem.
- Az żal patrzeć, co niewola z was uczyniła.- westchnęła Liliel zataczając kółka w powietrzu. Po czym spojrzała, po obu. – Mam jego relikwiarz i księgę... nie marnowałam czasu, jak niektórzy.
Demonom zwęziły się oczy. Lilith zobaczyła w nich chciwość i rządzę władzy... czyli to, co min. definiuje demony. - Masz to daj, pomożemy - roześmiały się znów. - Razem będzie szybciej i... pewniej.
- Dałabym, gdybyście umiały z nich korzystać.- skłamała Liliel, uśmiechnęła się wypowiadając słowa magii. Wokół niej pojawiły się unoszące się w powietrzu marylithy utkane z iluzji, krążyły zakrywając jej sylwetkę.- Ale wy traciliście czas i siły tkwiąc w stagnacji, podczas gdy ja zdobywałam potęgę. Na nic wam księga, której użyć nie potraficie. Na nic wam relikwiarz, jeśli than wygra.
- To spieprzaj i nie zawracaj nam głowy - demon cisnął kolejny głaz. Najwyraźniej nie miał ochoty marnować czarów na byle sukkuba. - Łżesz jak pies i psem zostaniesz aż do śmierci.
-Śmieszni jesteście.. spodziewałam się więcej godności po tak potężnych demonach.- rzekła Liliel, a pierścień na jej palcu rozbłysnął na moment czerwonym blaskiem.
A za oboma marylithami pojawił się golem... gliniany golem.


- Idź, wykonaj rozkaz swej pani.- rzekła głośno Liliel, a konstrukt ruszył powoli, acz nieustępliwie w kierunku wieży.
- No i co, to gliniane pudło ma niby pokonać thana? - pogardliwie parsknął marylith. .
-Zrobi to co mu rozkazałam. Odwróci uwagę thana, tak by dzielni herosi tego świata mieli więcej szans na jego pokonanie.- odparła Liliel fruwając na marylithami, osłonięta swą iluzją. Demonica spojrzała z pogardą na oba stwory.- Zrobi więcej niż wy... wstyd mi, że jesteśmy tej samej rasy. Bo widzę, że z dumnych demonów zmieniliście się w kwoki na grzędzie, czekające na powrót gospodarza.
Po tych słowach znikła w blasku światła.
Marylithy spojrzały na siebie z rozbawieniem.
- Tej samej rasy, słyszałeś?
- Nooo... i jeszcze te śmieszne iluzje... Żałosne stworzenie - po czym wróciły do oglądania walki.

Liliel tylko prychnęła pogardliwie... Żałosne przerośnięte żmije. Nie potrafiłyby zdobyć potęgi, nawet gdyby położono im ją przed nosem. Kierowany poleceniami gliniany golemruszył do wieży, by zaatakować thana. Nie będziecie języczkiem u wagi w toczącym się boju, ale odporny na większość zaklęć, pozbawiony woli którą można by było złamać, będzie dla starego licza pewnym utrapieniem.

Liliel ponownie pofrunęła w kierunku Anzelma i usiadła obok spoglądając na kapłana i Latiena. Mruknęła złowieszczo.- Jak już skończycie się bawić, to czas by Liliel zrobiła co trzeba. I zniszczyła filakterium.
Podobnie jak kapłan miała kilka pomysłów na rozprawienie się z pudełkiem. Jej metody były jednak daleko mniej subtelne od sposobów Anzelma. Najpierw chciała potraktować pudełko znanymi sobie czarami „Piorunem Kulistym” oraz „Toporem udręki”, a jeśliby i one zawiodły... to kolejnym punktem planu było przyzwanie żelaznego golema. Konstukt ów był niewrażliwy na magię (prawie) i bardzo silny. A na pewno silniejszy od Latiena.

Liliel liczyła, że śmierć thana wystarczy by znikły bariery trzymające ją tutaj. Miała po dziurki w nosie demonów zamieszkujących Imil, jak i samego Imil.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Sayane

Latien poskoczył na przód i uniósł dłonie. Wokół Was poczęły tworzyć się trąby powietrzne, które szybko połączyły się tworząc kopułę z wichru, ziemi i kamieni. Poprzez huk wiatru słychać było stłumione piski i ryki rozczarowanych demonów, które z determinacją atakowały barierę.Od czasu do czasu widzieliście rozbłysk jakiegoś pomniejszego czaru. Póki co jednak żaden z potężniejszych demonów nie zdecydował się jeszcze dołączyć do ataku - ich czary z pewnością szybko pokonałyby moc Latiena. Wszyscy z nadzieją spojrzeliście na Phaere, która rzuciła się w stronę księgi. Tiloup pilnował jaja. Wspomożona magią brutalna siła zdziałała tylko raz - teraz cała Wasza nadzieja leżała w niepewnej magii drowki.

 

Lyssea

Phaere nie mogła uwierzyć, że wymarła na pierwszy rzut oka kraina ukrywała w sobie tak wielką ilość stworzeń pochodzących z innych planów. Niebo co chwile przecinały skrzydła plugawych demonów zmierzających do wieży licza. Dookoła, w którą stronę by nie spojrzeć wyłaniały się wszelkiego rodzaju potwory, które zmierzały na spotkanie ze swoim władcą. Przez pewną chwilę zdawały się nie stwarzać problemu, a nawet nie zauważać intruzów, w rękach których spoczywał los thana.
Zdarzenia, których Phaere była teraz świadkiem upewniało ją tylko w przekonaniu, że trzeba się spieszyć. Położenie drużyny w tym momencie na pewno nie zmieni się już na lepsze jeśli nie znajdą ostatecznego sposobu na rozprawienie się z liczem.
Drowka szybko przeglądała księgę, przewracając co chwilę jej pożółkłe karty, w poszukiwaniu sposobu na zniszczenie filakterium lub znalezienie jego słabych punktów.

W pełni skupiona na szukaniu właściwego zaklęcia nie spodziewała się tak wielkiego uderzenia, w wyniku, którego upuściła księgę, jak również sama upadła na ziemię. Kiedy się podniosła i spojrzała na filakterium, które spowodowało wybuch energii magicznej. Było pewne, żeLatien zniszczył pierwszą magiczną powłokę filakterium.
Czym prędzej podniosła księgę i otarła ją z ziemi i kurzu. Jej oczom ukazał się również cały tabun biegnących w ich stronę demonów. Na szczęście Latienowi udało się na chwilę odgrodzić je magicznymi trąbami powietrznymi. Mimo to do uszu elfki dochodziły ich opętańcze ryki. Trzeba było czym prędzej unieszkodliwić licza, zanim jego sługusy przedrą się przez wichurę.

Znalazła stronę, na której ostatnio skończyła czytać i gdzie znajdowały się szczegółowe opisy zaklęć chroniących filakterium oraz czar unieszkodliwiający bariery na pewien czas. Czar, którym można było bezpiecznie otworzyć filakterium był jednak dosyć skomplikowany, a oprócz tego wymagał ważnego komponentu jakim był sproszkowany fragment kości licza. Z ledwie możliwej do odczytania wyblakłej notatki thana wynikało, iż jest on dołączony do księgi. Phaere przymknęła księgę oglądając ją uważnie ze wszystkich stron lecz nie zauważyła, żadnej skrytki w zewnętrznej części księgi. Wszystkie strony wydawały się takiej samej grubości. Drowka chciała już zaniechać poszukiwań tracąc nadzieję na powodzenie czaru, kiedy na zauważyła, że wewnętrzna strona tylnej okładki księgi połyskuje jak gdyby była oszroniona. Mroczna elfka podrapała tą część, a za jej paznokciem została część białego pyłu, który musiał być kiedyś częścią nieumarłego maga.
Podbiegła do filakterium, którego dzielnie strzegł jej koci przyjaciel i zaczęła zdrapywać biały pył z księgi lecący wprost na filakterium. Drapanie księgi paznokciem trwałoby całe wieki, dlatego Phaere wyciągnęła ze swojej torby nożyk, którym delikatnie, aby nie uszkodzić księgi zdrapała większość magicznego pyłu. Jedyną rzeczą jaką teraz musiała zrobić to zadbać o poprawną inkantację czaru otwierającego filakterium. Nigdzie w księdze nie było jednak wspomniane nic na temat sposobu w jaki czar zadziała, czy szkatułka zwyczajnie się otworzy czy będzie jej towarzyszył wybuch podobny do zniszczenia podobnej bariery. Teraz jednak kiedy filakterium pokryte jest pyłem z kości thana trzeba było rozpocząć inkantację czaru, który wyda jej prawo do decydowania o duszy licza. Otwarła księgę na stronie, gdzie treść zaklęcia została niegdyś zapisana przez samego właściciela. Co prawda Phaere wiele razy była pouczana przez bardziej doświadczonych magów o niebezpieczeństwie rzucania czarów wprost z księgi, lecz teraz czuła się jak gdyby miała już kiedyś do czynienia z tym zaklęciem, podświadomie czuła, że posiada moc, która umożliwi jej powodzenie zaklęcia. Czuła, że jedynym czynnikiem, który może jej teraz przeszkodzić jest atak demonów.
-Trzymajcie je z daleka ode mnie ! – krzyknęła do towarzyszy, chociaż wiedziała, że tym samym naraża się na kpiny ze strony Liliel. Sama zaczęła inkantować zaklęcie.

Tiloup błyszczał srebrnym blaskiem jak gdyby chciał wesprzeć swoją panią i zapewnić jej przychylność i ochronę Eilistraee.

 

__________________
Żeby ujrzeć coś wyraźnie, wystarczy często zmiana punktu widzenia.

abishai

Spoglądała na zbliżającą się chmarę demonów z gniewem w oczach. Miała tego wszystkiego dość... Porażki, obelgi marylithów, świętoszkowatej banda Versunga, Seleny. Cały dzień był pasmem nieprzyjemnych bądź irytujących zdarzeń. A teraz te demony szły by zabić JĄ ?!
To już przelało czarę... Liliel jest succubem i to jednym z potężniejszych succubów. Nie będzie byle drobiazg, jej ubliżał swymi marnymi próbami ataku.
Rozłożyła skrzydła i uniosła się w powietrz patrząc na szturmujące barierę wiatrów demony. Jej wargi drżały jak u dzikiego zwierza, odsłaniając zaciśnięte wściekłości zęby i ostre kły. Oczy ciskały błyskawice... niestety nie dosłownie. Furia zalewała umysł Liliel niczym fala tsunami dusząc wszelkie inne myśli i pragnienia. Głos thana, przedtem dudniący niczym dzwon, był teraz cichym piskliwym głosikiem. Succub popadł w amok.
Na Phaere nie zwracała uwagi, ani na jej czyny, ani na jej słowa...Równie mało obchodził ją Latienczy Anzelm.
- Wy otchłanne wypierdki, żałosna zbieranino 99 warstw! Wy ośmielacie się podnieść rękę na mnie?!- wrzeszczała histerycznie Liliel, by po chwili wyrzucić z siebie tak plugawą mieszankę przekleństwa, że nawet kapłanowi Nerulla mogły zwiędnąć od niej uszy. Po obelgach jednak rozwścieczony do granic możliwości succub przeszedł do czynów.- Zabij , zniszcz, rozerwij na strzępy zmieć ich stąd, mój stalowy niewolniku.


Żelazny golem, wielka i ciężki konstrukt podniósł się z ziemi i ruszył w kierunku demonów. Nie czujący ni bólu ni strachu stwór, powoli kroczył w kierunku ściany wiatru by się przez nią przedrzeć. Miał tą przewagę nad demonami, że był o wiele cięższy niż się z pozoru wydawało. i potrzebny byłby naprawdę silny wicher by go zatrzymać. A nawet jeśli nie... to i tak zaślepiona krwawym szałem Liliel nie była w stanie wydać racjonalnych poleceń.
Wichry lilenda były jednak dość potężne, by cisnąć żelaznym konstruktem niczym szmacianą lalką w największe skupisko demonicznego drobiazgu. Słychać było wrzaski i polała się krew. A „sługa Liliel” nie przejmując się tym wcale wstał i zaczął metodycznie mordować demony, jednego po drugim nie przejmując się zaciekłością ich ataków.

Liliel jednak nie zwracała uwagi na jego poczynania, mamrocząc pod nosem kolejne zaklęcia. Wpadła bowiem w magiczny berserk masakrując demoniczne hordy swą magią. Kule błyskawic smażyły ich skórę, świetliste topory otchłannej mocy szatkowały pomniejsze demony, a strugi kwasy wżerały się w ciała. Succub mścił się za zniewagi jakich dziś doznał i to mścił się krwawo... Koronnym atakiem Liliel okazały się eksplodujące fioletowo-czarne kule mocy które raniły wiele demonicznego drobiazgu naraz. Dopiero gdy wyczerpała do cna ofensywny arsenał swych zaklęć, wylądowała na ziemi dysząc szybko...umysł miała zasnuty mgłą i zmęczeniem.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Sayane

Nie było oczekiwanego huku ani wybuchu. Nic jednak dziwnego: czar był kluczem, nie wytrychem. Przez chwilę po zakończeniu recytacji nie działo się nic, po czym filakterium rozpadło się na części, przy wtórze metalicznego szczęknięcia. Na ziemię wypadł niewielki, złożony na czworo, kawałek skóry, z wypisanymi na niej drobnymi runami. Skóra była całkiem świeża, z ledwo co zaschniętą krwią - jakby dopiero przed chwilą zdarto ją z dłoni thana.

Phaere wydała radosny okrzyk - mieliście przed sobą źródło nieśmiertelności licza.

 

Glyph

Anzelm
Latien zareagował na atak błyskawicznie. Odgrodził ich od niebezpieczeństwa, jak również uniemożliwił bezpośrednią walkę. Anzelm choć nie wiele mógł zrobić nie przeszkadzał. W perspektywie walki z choć z jednym z większych demonów miał marne szanse, co dopiero z chmarą.

Rozejrzał się. Phaere jasno dawała do zrozumienia, że nie potrzebuje niczego więcej, jak świętego spokoju. Liliel zaś w dosadny sposób wyrażała swe niezadowolenie. Rozsądek podpowiadał Anzelmowi, że tylko bardziej drażni napierające piekielne pomioty. Powstrzymał się jednakże od pouczeń. Rozsądek podpowiadał także, że gniew łatwo obrócić w inną stronę. Sukkub zaś był niestety wewnątrz ich bariery. Pozostało mu więc dzierżyć miecz w pogotowiu i rozglądać się czujnie.

Postawa ta okazała się pomocna, gdyż w porę zdołał zauważyć dwa średniej wielkości demony atakujące z prawej strony. Bestie okazały się inteligentniejsze niż można było przypuszczać. Zamiast napierać bezpośrednio od wieży zdecydowały się na atak od chronionej słabszym wiatrem flanki.

-Z boku! - zakrzyknął kapłan i z wyciągniętym mieczem podbiegł we wskazanym kierunku zamierzając dźgnąć wszystko, co przebędzie barierę. Spieszył się, cios chciał zadać jak najwcześniej zanim zranione i oślepione ziemią i piaskiem stworzenia otrząsną się. Miał wtedy największe, jeśli nie jedyne szanse.

Szarża okazała się przedwczesna. Latien zważywszy co się szykuje skupił się i pierwszy z przedzierających się padł w agonii, rozdarty przez szalejący wiatr.
Drugi zaś odstraszony porażką kompana zatrzymał się. Jego niepokój i wahanie wykorzystał Anzelm.

- W imię Nerulla
Zakrywam twe oczy
całunem ciemniejszym
niż najczarniejsza z nocy
Twój wzrok nic już nie znaczy.

Modlitwa została wysłuchana, a oślepiony nagle stwór począł ryczeć, wierzgać łapami i szamotać się na wszystkie strony. Wpadł w końcu w powietrzną barierę i dopełnił swój los wzorem pobratymca. Dwa martwe, świeże ciała leżały na skraju bariery. Ich ciała były pocięte, rozdarte, ale sam szkielet nienaruszony.

Kapłan nie zważając na bezpieczeństwo parł w stronę bariery. Poczuł wołanie nie mniej silne niż zew Liliel. Czuł obecność w tym świecie boga śmierci i jego gniew go prowadził. Im bardziej się przybliżał, tym wiatr ciął mocniej. Anzelm naciągnął kaptur płaszcza i ręką zasłonił twarz. Noszony płaszcz tein'er postrzępił się i porozrywał. Wkrótce także i trzymająca za kaptur dłoń mężczyzny pokryła się rankami, z początku drobnymi, by przemienić się w głębsze i bardziej rozległe.

Anzlem przystanął, z wysiłku przyklęknął na jedno kolano. Był bardzo blisko swego celu, ale kolejne kroki znaczyły już tylko śmierć. Na to natomiast czas jeszcze nie nadszedł. Czując wzbierającą w nim moc kapłan wbił miecz w ziemię. Stróżki krwi sączyły się z ran spływając po ostrzu miecza do ziemi. Kolejny raz mężczyzna pieczętował boski pakt swą własną krwią.
-Z ostatnim oddechem,
Ciało do Śmierci należy.
Przez wieczność, przez wieki,
Twoja jest władza absolutna.
Niech na znak twój Panie,
Ziemia ich nie wstrzyma.
Niech zbudzą się. Powstaną!

Powietrze wokół zadrżało. Nie od wichury jedynie, lecz od wyzwolonej mocy. Dwa potężne cielska piekielnych bestii podniosły się. Wiatr wciąż smagał ich ciała, rwał kawałki mięsa i unosił w przestrzeń, lecz teraz nie znały już bólu, ani nie lękały się śmierci. Przedarły się z powrotem na zewnątrz bariery i ruszyły zmierzyć się z resztą swego rodzaju. W marszu towarzyszyli im inni.
W pobliżu krawędzi burzy ziemia stała się goła. Wiatr wyrwał najmniejsze kępki trawy. Napierający żywioł tworzył w ziemi bruzdy, odsłaniał dawno zapomniane kości. Wezwanie kapłana usłyszało wielu, wielu też odpowiedziało. W ziemi tworzyły się coraz większe pęknięcia. Powoli martwe czaszki wynurzały się na powierzchnię, by znów ujrzeć światło dzienne. Na świat wyszły echa dawnej bitwy. Żołnierze, których nie szczątek nie zdołano zabrać z pola bitwy wracali, by znów zmierzyć się ze swym znienawidzonym wrogiem. Ramię w ramię towarzyszyli im obrońcy, demony złączone paktem oddały życie za swego pana. Teraz przybywały odpłacić mu, śmierć bowiem przekreśla dawne życie i dawne umowy.

Kapłan cofnął się resztkami sił. Zrobił co było mu przeznaczone i dalsze narażanie zdrowia było bezcelowe. Wichura jakby osłabła w tamtym miejscu. Być może lilend zorientował się w sytuacji kapłana, a może przeraził się tym co ten wywołał. Sługa Nerulla wrócił w dobrej chwili, gdy drowka okrzyknęła zwycięstwo.

Kapłan podszedł do szczątków filakterium. Uniósł skórę w powietrze i wykrzyknął w piekielnym dialekcie.
- To Wasz than! Tyle ostało się z potęgi, która was więziła i zaraz nawet ona przeminie.

Rozłożył zapisany płat na kamieniu. Pozostało im już tak niewiele do zrobienia. Spod szaty wyciągnął swój ceremonialny nóż. Bezgłośnie poruszał ustami w modlitwie. Wreszcie sięgnął po krwisty pergamin i powolutku runa za runą zdrapywał wiążące lisza zaklęcie. Krew zaś wbrew podejrzeniom nie kruszyła się, lecz topiła się i spływała po kamieniu. Stawała się pierwszą ofiarą, jaka przyobiecana została mrocznemu bogu.

"Za wolność i niewolę. Basta i nas wszystkich, których tu ściągnięto.
Za śmierć, Nathiela i wszystkich tych, którzy nie doczekali tej chwili.
W imię poświęcenia i przyjaźni, za Fosth'kę.
Przez pychę, gdyż żaden człowiek nie jest równy bogom.
Za Maureen... Przez ból i oczyszczającą z niego pomstę."

 

Sayane

Potężne wyładowania mocy raz za razem przecinały powietrze. Wokół czuć było smród spalenizny, ozonu, krwi i śmierci. Poprzez monotonny huk wiatru słychać było wściekłe wycia umierających demonów, które przymuszone mocą paktu desperacko atakowały barierę. Uwięziony na klatce schodowej kamienny golem bezrozumnie wykonywał wydane mu polecenie. Od jego rytmicznych uderzeń drżały mury; pojedyncze kamienie zaczęły już odpadać od osłabionych walką ścian i stropów wieży. Oczywistym było, że budynek nie wytrzyma długo.

- Nie... nie tym razem... nie złamiecie mnie... - warczał than, jedynie siłą gromadzonej przez wieki nienawiści pokonując wrodzony strach przed wstrząsami. Nieliczne zwoje, które trzymał na tym piętrze dawno się skończyły, podobnie jak jego własne czary i moc amuletów. Teraz do dyspozycji miał tylko znienawidzoną, daną mu przy urodzeniu moc Matki i własną nieśmiertelność. Miał przewagę nad napastnikami. Nie czuł znużenia ni bólu, magia nie osłabiała jego członków, nie wysysała życia, nie odbierała tchu w piersiach. Mimo to coś zabierało mu moc, łamało chęć zwycięstwa i wolę walki. Wszystko szło nie tak...

Zaczęło się dobrze... Przebudził się, zregenerował w tajemnicy, nie niepokojony przez patrole tei'ner czy wścibskie potwory. Wraz z pierwszym "oddechem" poczuł, jak wypełnia go moc - ta sama niszczycielska siła, którą posiadał w chwili swojego upadku. A potem... potem okazało się, że jakieś bezczelne demony próbując zająć wieżę zniszczyły większość jego nieumarłych sług. Siła paktu osłabła, tak bardzo osłabła... Do dyspozycji miał jedynie mniejsze poczwary. To tak, jakby mrówkami próbował podbić świat! Wiele wiedzy i czarów umknęło mu z pamięci i musiał praktycznie wszystkiego uczyć się od nowa. Do tego okazało się, że Imil z królestwa stało się jego więzieniem. Wiele miesięcy zajęło mu znalezienie słabych punktów w potężnej kapłańskiej osłonie. Ale się udało - część jego sług przedostała się, a przeklęte tei'ner, jego najpotężniejsi wrogowie, zostały uwięzione w krainie cieni. Jakże one uciekały - jak bezradne dzieci, zaskoczone, nie pojmujące co się dzieje... Jeszcze teraz czuł ich paniczny strach - strach, który dodawał mu sił. Zaklęcie zabiło wszystkie hamadraidy, ale to go nie obchodziło. Wyeliminował zagrożenie i Zhuath no'ma było prawie na wyciągnięcie ręki.

- Chodźcie, szybko! Opuszczamy Imil! - krzyknęła Selena. Jej przejęty, zatroskany wyraz twarzy tak bardzo przypominał Wam Fosth'kę... Latien przesunął się w stronę kuli - musiał wejść jako ostatni by utrzymać barierę. Szczęśliwy jak nigdy z podziwem zerkał na bohaterów i przyjaciółkę - zdawało się, że wstąpiły w niego nowe siły. Bohaterowie zaś z uznaniem, ale i wielką nueifnością patrzyli na drużynę; Liliel zaś mierzyli nienawistnym, pogardliwy wzrokiem. Ale i dla niej było miejsce na platformie - taka była umowa. Choć szalejące w bitewnym amoku demony zapewne i tak nie zauważyły udziału sukkuba w obronie bariery. A nawet jeśli... to, że demony zwracały się przeciw swojemu panu lub sobie nawzajem było przecież zupełnie naturalne...

 

Glyph

Anzelm
Stało się than zniknął. Jednakże śmierć licza nie przyniosła oczekiwanej ulgi. Zemsta nie zdołała ukoić bólu i sumienia, była wszak wciąż niepewna. W sercu zdeterminowanego dotychczas kapłana zasiano ziarno wątpliwości. Czy aby na pewno dokonał pomsty? Udział zuitha w śmierci Mauren nadal pozostał tylko domysłem, który czarownik zabrał do grobu. Nie dane było kapłanowi spotkanie z nim. Znikąd nie mógł już otrzymać potwierdzenia, dlatego odczuwał coraz mocniejsze przeczucie, że został wykorzystany. Moc jaką jeszcze przed chwilą władał rozpłynęła się. Na ile mężczyzna wypełniał warunki zawartej w dniu śmierci łowczyni umowy, a na ile był tylko pionkiem w rękach bogów, nie wiedział. Wydawało się Anzelmowi, że jego mroczne bóstwo zakpiło z niego, wykorzystało jego słabość, teraz zaś odeszło osiągnąwszy zamierzony cel. Czy miał prawo oczekiwać czegoś więcej?

Rozumiał to bardzo wyraźnie i zaakceptował, gdy otoczeni kulą wiatru czekali na koniec. Nie miał już celu, który napełniał go działaniem i nie pragnął już niczego więcej. Wreszcie zrozumiał ostatnie słowa przepowiedni. "W dolinie śmierci los jest Twój." Jego los właśnie się dopełniał. Czekał więc.
Wybawienie przywitał obojętnie, nie do końca zdając sobie sprawę co się stało. Choć ciało kapłana posłusznie wspięło się na platformę, jego dusza zdawała się obumrzeć. Stojąc w bezruchu beznamiętnym wzrokiem ostatni raz spoglądał na rozległą, przyobiecaną mu krainę.

 

abishai

Gniew powoli opadł,succub z obojętną miną rozglądał się dookoła przyglądając zaistniałej sytuacji.
Anzelm właśnie niszczył licza... Liliel jednak jakoś nie mogła wykrzesać z siebie entuzjazmu w tej sprawie. Nie dlatego, że nagle zmieniła zdanie, bądź chęć zemsty na thanie w niej osłabła. Ale co to za zemsta?
Starcie paru literek z kawałka skóry... gdy on jest tam daleko.
Gdyby zabijać go z bliska...patrząc jak wije się ze strachu i gniewu. Jak błaga o litość. Jak moc i życie wyciekają z niego z każdą startą literką. A to co robił Anzelm... to nie zaspokajało głodu succuba na zemstę.
Obojętnym spojrzeniem obrzucała te demony, które wdzierały się przez barierę Latiena.
Podniosła się i ostatni kamień w pierścieniu rozbłysnął silnym blaskiem i zgasł, przywołując ostatniego golema.


- Niszcz.- syknęła cicho i przyzwany stwór metodycznie mordował każdego demona, który zdołał przedrzeć się przez barierę. Zaś Liliel przyglądała się szturmującym demonom z pogardą.
Żałosne i bezrozumne pokraki, nie zauważyły śmierci swego władcy. Ona nie rzucała już zaklęć, została jej bowiem garstka defensywnych czarów. Nie martwiła się o śmierć... Ona nie zginie. Miała jeszcze parę asów w rękawie. A los drowki, lilenda i kapłana... mało succuba obchodził.

Bardziej martwiło ją to, że w ostatecznym rachunku, przegrała...Owszem zniszczyła thana, ale z owoców jej zwycięstwa cieszyć się będą marylithy. Gdyż ona była sama i w dodatku zużyła większość ze swe magii...głupia, głupia, głupia Liliel. Skazała się na ukrywanie lub służbę u marylithów. Ani jedno, ani drugie wyjście nie napawało ją entuzjazmem.

Pojawienie się wybawców Liliel przyjęła z niechęcią. Przyszli się napawać ich niedolą, naigrywać, podziękować ukrytą w słowach drwiną?
- Chodźcie, szybko! Opuszczamy Imil! - krzyknęła Selena....No tak, przyszli ich uratować, jak szlachetnie z ich strony, jak miłosiernie, jak typowo dla sił dobra...jak głupio i naiwnie.
Cóż... succub nie miał czego szukać na Imil. Wsiadła zaraz po kapłanie i otuliła się swymi skrzydłami jak płaszczem. I przyglądała im się posępnie.
Towarzystwo jej się nie podobało... I nie miała ochoty przebywać z nimi dłużej, niż musiała. Gdy tylko opuszczą Imil, Liliel zamierzała zniknąć w błysku teleportacji.
Kedros stało wszak przed nią otworem.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.