W nieznanym cieniu

Oberża nie była duża. Nie była tez przepełniona. Ot kilku gości siedzących przy stolika i rozprawiających zapewne na różne tematy.
Po ubiorze gości Jerome mógł się domyślić, że nie jest to przybytek najwyższej klasy. Ale i nie była to podrzędna speluna w której dla kilku groszy podrzynano gardła.
Proste, drewniane stoły i ławy były poustawiane tak by pomieściło się jak najwięcej gości, ale i by zapewnić chociaż minimum prywatności.

Karczmarz, wysoki, szczupły mężczyzna z paskudną blizną ciągnącą się z góry na dół, przez lewą połowę twarz, zbliżył się do Jerome wycierając ręce w swój, o dziwno, niezbyt poplamiony fartuch. Uprzejmie zapytał się o czym może służyć.
Pokoje oczywiście były. O zaraz. Czyste, schludne. Przynajmniej tak zachwalał swój loka właściciel.

Prowadzą nowego gości na górę karczmarz przystaną na drugim czy trzecim stopniu. Jerome mimowolnie spojrzał w tę samą stronę co prowadzący go mężczyzna.
- Narobi sobie dziewczyna kłopotów. - Burknął Karczmarz pod nosem, z wyraźną dezaprobatą w głosie.
Może gdyby Amberyta nie usłyszał tego nie zwrócił by uwagi na to, że jeszcze przed chwilą siedząca tam kobieta nie miała towarzystwa. Teraz siedział przy niej łysiejący jegomość w średnim wieku. Jego ubranie zdradzało, że nie był zbyt zamożny. Było wyblakłe już, chociaż za czasów swojej świetności musiało oczarowywać. I z pewnością było drogie.
Kawałek dalej Jerome dostrzegł dwóch rechoczących mężczyzn. Wcześniej siedzieli tam w trzech. Odziani byli w podobnym stylu co ich rozmawiając z młodą kobieta towarzysz.

Karczmarz ruszył dalej.
Pokój rzeczywiście był czysty i schludny.Służąc pomogli zanieść nieprzytomnego Varadamusa i ostrożnie położyli go na łóżku. Zaraz też posłano po medyka, który nie kazał na siebie długo czekać.
Jerome wielokrotnie był świadkiem takich badań.Mierzono puls. Ręką sprawdzano czy nie ma gorączki.Ot i całe badanie ogólnego stanu pacjenta.
Po obejrzeniu rany nogi i stłuczonej głowy medyk pogratulował temu, kto opatrzył rannego. Dodał też, że to uratowało mu życie. On sam niewiele tu może więcej zrobić. Jerome dostał od mężczyzny dwa słoiczki z ziołowymi maściami, którymi należało smarować stłuczone miejsca.
Trzeba czekać.
Tak brzmiały ostatnie słowa medyka przed wyjściem.
Z zapłatą nie było problemu. Pieniądze, podobnie jak i inne rzeczy towarzyszące potomkom Oberona podczas podróży przez Cienie dostosowują się do nowego miejsca.

Wiedząc, że ojcu nic nie grozi Jerome mógł zejść na posiłek, którego jego organizm bardzo się domagał.
Liczba gości w sali jadalnej wyraźnie się zmniejszyła. Została młoda kobieta, która ponownie siedziała sama, oraz trzech mężczyzn, z których jeden jeszcze niedawno rozmawiał z kobietą.

Rebma

Llewella zostawiła Albina samego i wyszła do sąsiedniego pokoju. Nie długo dane było mu cieszył się samotnością. Nim młody Amberyta zdążył rozejrzeć się po urządzonym skromnie, acz gustownie saloniku ciotki, pojawił się służący wraz Niamh. Chwilę później w drzwiach, w których zniknęła gospodyni, a które, według wiedzy generalskiej córki, prowadziły do gabinetu, stanęła Llewlla i rudowłosa kobieta .
Niamh natychmiast poznała ciotkę i uprzejmie ją powitała.
- Ciebie również miło widzieć, lady Niamh. - Powiedziała Fiona ujmując dziewczynę za ręce. - Dwór, a szczególnie królowa tęskni za tobą. - To pierwsze mogło być zwyczajna uprzejmością. To drugie był prawdą i Niamh doskonale o tym wiedziała. - Zwłaszcza teraz, gdy mamy tylu gości.
- Gości? - Zdziwiła się Llewella. - Och! Gdzież są moje maniery. - Dodała z rozbawieniem w głosie. - Fiona, księżniczka Amberu i twoja ciotka. - Wskazała na rudowłosą kobietę. - Albin, syn Eryka.
- No proszę, proszę. - Fiona podeszła do młodego mężczyzny. - Syn Eryka.
- Prawda? - Powiedziała Llewela.
- Miło mi cię poznać bratanku.
Zielonowłosa Amberytka zaprosiła wszystkich by sobie usiedli. Poleciła służbie by przyniesiono gościom coś do picia i zachęciła siostrę by opowiedział o ostatnich wydarzeniach w Amberze.
Fiona rozwinęła temat gości na zamku. Wspomniała o delegacjach Begmy i Kashfy. O rozmowach mających zażegnać ewentualny konflikt miedzy tymi państwami. Mówiąc o balach wydawanych na cześć obu delegacji raz jeszcze mocno podkreśliła jak to królowa tęskni za swoją rodaczką i jaką olbrzymią radość sprawiłaby jej wizyta Niamh. Było to trochę niepodobne do Fiony.
Córka Clarissy nie pominęła tez informacji o rozbiciu w Ardenie oddziału pod sztandarami Dalta. Ale najlepsze zostawiła na koniec.
- Pojawiła się również córka Caine.
Po tej informacji nastąpiła chwila niezręcznej ciszy, którą chyba każdy wykorzystał na spłukanie sobie gardła.
- Cóż chciałaś mi pokazać? - Fiona przerwała tę ciszę.
- To. - Llewella wyciągnęła z lodu łańcuszek z kryształem.
- To? - Spytała lekko zdziwiona Fiona.
- Spójrz do środka. - Poleciła zielonowłosa.
Jej siostra podniosła klejnot do oczu.
- W środku jest Wzorzec. - Powiedziała Fi.
- Ale niekompletny. - Odparła Llewella.
- Raczej pęknięty. - Sprostowała rudowłosa.
- Co proszę? - Gospodyni nie kryła zdziwienia.
- Amber rzuca Cienie, to wiemy wszyscy. Wzorzec również. Jedno z jego najdoskonalszych odbić jest tu w Rebmie. Drugie w Tir na Nog'th ale są tez i inne. Mniej doskonałe. Mniej bezpieczne. Pęknięte Wzorce.
- Znasz się na tym? - Spytała Llewella.
- Tak. - Odpowiedziała jej siostra. - Będę mogła to zabrać?
- Ale w tym. - Zielonowłosa Amberytka podała jej garnek z lodem.
- Dlaczego tak?
- Tak to znaleźliśmy. Nie wiem czy to ma jakieś znaczenie…- Siostra królowej Moire zawiesiła głos. - Dlatego skontaktowałam się z tobą.
- Dobrze zrobiłaś. - Fiona uśmiechnęła się do siostry, ale tylko kącikami ust. - Dam ci znać gdy tylko dowiem się czegoś.
- Będę ci wdzięczna.
- To jak lady Niamh? Dasz się namówić na wizytę w Amberze? Albinie? - Fiona spojrzała pytająco na nich.

Gdy Niamh zbierała się, by wyjść, Llewella chwyciła ją delikatnie za dłoń.
- Uważaj – powiedziała, patrząc generalskiej córce prosto w oczy. - Możemy trochę potrząść tym jajkiem, ale nie możemy go zgnieść.
Lady Niamh spojrzała na pierścień zdobiący dotykającą ją dłoń. Delfin zaklęty w opalu.
- Zawsze uważam, Lady Llewello. Staram się też sięgnąć myślą dalej niż do najbliższego posiłku i poznać gusta i apetyty tych, co mają go spożywać. Czy ostatecznie wolisz to jajo na twardo, czy na miękko, pani?
- Mój brat Caine, - W jej głosie pojawiła się jakby nuta nostalgii - opowiadał mi że są kraje gdzie zakopuje się jaja na kilka tygodni by później spożyć ten rarytas ze smakiem. Nie pamiętam tylko czy były one na twardo czy na miękko. - Swoją drugą dłonią nakryła delikatną i smukłą, jako i jej samej, dłoń Niamh. - Zresztą... to bez różnicy. To jajko trzeba wyrzucić jak najdalej od naszego domu. Śmierdzi strasznie. Postarajmy się, by ta woń do pałacu dotarła.

Niamh skinęła powoli głową. Odstąpiła o krok, wyzwalając się spod kurateli dłoni córki Oberona.
- Zechcesz napisać list do ojca mego, czy mam mu rzec twe słowa w cztery oczy?

Niebawem wracała konno do koszarów, by powtórzyć ojcu bez świadków, że życzeniem Lady Llewelli jest, aby mag jednak zapadł poważnie na zdrowiu i pozostał pod kuratelą gwardii. Potem powróciła do swego własnego domu, niewielkiego pałacu położonego na szerokich tarasach tuż nad sięgającą niezmierzonych ciemności głębią. Przebrała się w świeżą suknię, lejącą się szatę w połyskliwej jak rybie łuski materii. Sięgnęła po grzebień i powyciągała z włosów srebrne ozdoby. Potem usiadła na podłodze, zdjęła podwójną ściankę z sekretarzyka i rozwinęła wyjęty ze schowka portret.

Cendric, dowódca jej straży domowej, zapukał do drzwi, gdy już skończyła toaletę i ukryła swoją tajemnicę na powrót w tym samym miejscu.
- Albin, syn Eryka będzie niebawem ruszał do Amberu. Chcę, żebyś wybrał tuzin ludzi i był gotowy do drogi w każdej chwili. Będziesz mu towarzyszył, strzegł go i bronił...
Żołnierz o oliwkowej cerze skłonił się, przykładając zwiniętą w pięść dłoń do piersi.
- Wolno mieć pytanie?
- Zawsze, Cendriku.
- A ty, pani?
- Ja... - Niamh odwróciła się do okna i spojrzała w przepaść, czarną głębię bez dna. Zielone rozpuszczone włosy wirowały wokół jej twarzy jak wodorosty. - Ja zaś niebawem ruszę za wami.

W nieznanym cieniu

Obraz Wzorca pojawił się po dłuższej chwili. Był również niewyraźny. Migotał i znikał. Jerome dekoncentrował się za każdym razem gdy Wzorzec znikał mu z umysłu i musiał zaczynać wszystko od początku.
Szło to wszystko strasznie opornie. I to bardzo opornie. Czuł się jakby szedł pod prąd w rwącej rzece. To było najtrafniejsze porównanie. Musiał wkładać w to bardzo dużo energii i czasu. Dużo więcej niż zazwyczaj.
Udało mu się jednak na tyle długo przywołać w myślach znajomy kontur, że mógł obejrzeć dokładnie ojca. Może nie dokładnie, bo wszystko widział jakby było rozmyte. I to nie tylko dlatego, że coś przesłaniało mu widok. Jerome widział jak zaklęcia nad ojcem rozpuszczają się.
Było to normalne. Młody mag wiedział, że zaklęcia z czasem słabną. Nic wieczne nie było. Wiedział również, że nie powinno się dziać to tak szybko. Wszak Varadamus obeznany był ze sztuką i nigdy nie pozwoliłby sobie na takie zaniedbanie. Zawsze staranie pielęgnował zawieszone nad sobą zaklęcia.
O mały włos Jerome nie zapomniał czym tak naprawdę chciał się zająć. Podziewanie skali erozji zaklęć mógł sobie przecież zostawić na później.
On przecież chciał przyjrzeć się temu co nad ojcem zawieszone był.
Jak prawie każdy szanujący się mag, Varadamus miał kilka zakręć ochronnych, defensywnych i ofensywnych. Nic szczególnego.
Jerome włożył tyle wysiłku by zobaczyć standardowy układ. I nic więcej.

Zdyszany i spocony, niczym parobek po całodziennej pracy w polu, młody mag siedział przy nieprzytomnym ojcu. Być może nawet przysnął przez chwilę. Do rzeczywistości przywróciły go hałasy zza ściany. Nie słyszał dokładnie wszystkiego. Kilka urwanych zdań udało mu się wyłowić.
- ...Wielebne matki...
-... prestiż i poważanie…
- Chyba raczej strach i nienawiść.
- ...gadają… kradną dzieci…
Więcej nie zdołał zrozumieć. Był jednak pewien, że kłóciły się ze sobą dwie niewiasty. Ich ostra wymiana zdań zakończyła się trzaśnięciem drzwi.
Spokój i cisza jaki później zapadł, a także zmęczenie wysiłkiem przy używaniu swoich naturalnych, zdawałoby się, zdolności dały się Jerome we znaki. Chcą nie chcąc musiał się zdrzemnąć.
Wstał wypoczęty. Pierwsze co zrobił, to sprawdził co z ojcem. Niestety nie poprawiło mu się. Ale i nie pogorszyło się. W miarę ze spokojnym sumieniem Jerome mógł udać się na jakiś posiłek.
Zamykając drzwi do pokoju spostrzegł, że i jego sąsiadka, dziewczyna którą wczoraj widział w izbie jadalnej, wychodzi ze swojego pokoju. Tego samego, z którego wczoraj dochodziły odgłosy kłótni.

Rebma

Idąc po swoje rzeczy Albin mógł obserwować jak mieszkańcy podwodnego miasta przechodzą do porządku dziennego nad niedawnymi wydarzeniami. Ludzie wrócili do swoich normalnych zajęć. Normalnych jak na dzień świąteczny.
Znów można było dostrzec radość na ich twarzach. Znów można było usłyszeć nawoływania przekupek zagłuszaną skoczną muzyką.
Wszystko wyglądało jakby zwykli ludzie zapomnieli o całej tej nieprzyjemnej sytuacji związanej z wierzą maga Randala. Lud Rebmy bawił się dalej wznosząc toasty na część swej władczyni i krągłych kształtów dziewek.
To była jedna z tych rzeczy, które chyba we wszystkich cieniach wyglądały tak samo. Bo przecież w jego rodzinnych stronach pary obściskiwały się pokątnie na zabawach. A takich par Albin kilka już minął w drodze do swojej kwatery. I nie ważne było, że ich włosy i skóra mają inny odcień niż jego.

- Przepraszam bardzo. - Powiedział ktoś. A głos miał dźwięczny i miły dla ucha. - Przepraszam bardzo. - Powtórzyła kobieta, co zarejestrował dopiero po chwili. - Zgubiłam się. - Jak i to, że kobieta ta nie jest, podobnie jak on, rdzenną mieszkanką Rebmy. - Czy mógłby mi pan pomóc?
Stojąca przed nim kobieta spokojnie mogłaby uchodzić za mieszkankę Cienia-Ziemi. Włosy miała brązowe i falowane. Wpięte z tyłu wyrywały się jednak i falowały w tej morskiej toni.
A gdy zmarszczyła czoło robiąc zafrasowaną minę wydawała się małą, zagubioną dziewczynką.

Lady Niamh ruszyła do koszar. I ona dostrzegła, że miasto zapomniało już o niedawnych wydarzeniach. Gdzieś w oddali słychać było radosną muzykę przy której z pewnością bawił się lud Rebmy.
Szczęśliwcy, którzy mogli dalej świętować nieświadomi tego co się wokół nich działo.

Gdy wkroczyła do koszar straż przy bramie natychmiast wyprostowała się i zasalutowała. Nikogo nie dziwiła jej obecność tutaj. Żołnierze oddawali jej zatem honory bez szemrania.

Przy drzwiach do lazaretu stał ten sam młody gwardzista, od którego pożyczyła talię kart. Gdy zbliżyła się podszedł do niej i skłonił się lekko.
- Pani, czy moglibyśmy porozmawiać? - Spytał dość nieśmiało.
Niamh wiedziała dobrze, że to nie jej obecność onieśmiela żołnierza. Nie chodziło o jej kobiece wdzięki.
Z godnością generalskiej córki i przedswicieleki jednego z ważniejszych rodów kiwnęła głową i ruszyła za młodzieńcem. Poszli do tego samego ogródku, w którym stawiała wróżbę.
- Pani. - Zaczął z pewną obawą gwardzista.
Głową kiwnęła by zachęcić go do kontynuowania.
- Złożono mi… - Gwardzista zawahał się. - pewną propozycję. Maga... mi ją złożył. Za… odpowiednią… za zapłatą miałem mu pomóc wymknąć się niepostrzeżenie z lazaretu. A później miałem mu pomóc wrócić.

Niamh usiadła na ławce z dala od okien, tak by nikt nie mógł podsłuchiwać ich rozmowy, i wskazała żołnierzowi miejsce obok siebie.
– Twoje imię? – zapytała uprzejmie.
– Ailill, pani – odparł, trochę speszony.
– Spocznij, Ailillu, i opowiedz mi, jakie dokładnie oczekiwania miał wobec ciebie nasz gość.
Usiadł, nadal niepewny. Rozmowa sam na sam z córką generała musiała tak na niego działać.
– Czcigodny Randall chciał, abym go wyprowadził z koszar. Tak, żeby nikt się nie zorientował. Później miałem mu pomóc wrócić. Pełnię tej nocy wartę.Nie byłoby to trudne do zrealizowania – powiedział już pewniejszym tonem.
W tym oświetleniu Niamh dostrzegła pewne cechy świadczące o niepełnej krwi rebmiańskiej płynącej w jego żyłach. Kolor oczu. Kolor włosów. Silniej zarysowana szczęka i bardziej krępa budowa ciała.
– Nie. Nie byłoby… – skinęła głową. – Jak długo służysz, Aililllu? Znasz dobrze rozkład koszar?
– Służę już czwarty rok – powiedział z dumą. – I znam bardzo dobrze to miejsce. To mój dom, pani.
Niewielu gwardzistów tak mówiło o koszarach. Dla sporej części służba była tylko kolejnym etapem nauki. Kolejnym przystankiem w karierze politycznej. Lub też była tylko dodatkiem do życiorysu fircykowatych paniczyków. Ci, którzy koszary domem zwali, musieli się w nich wychować. Oznaczało to, że albo ich rodziny były zbyt biedne by mogły kupić stanowiska dla swych synów, albo się wstydziły pochodzenia syna. Zważywszy na jego mieszane pochodzenie, ta ostatnia opcja była bardziej niż prawdopodobna.
– Ile w ostatnich dniach kosztuje zdrada? – spytała pomału. – Na ile cię wycenił?
– Półroczny żołd, pani.
– I nie opłaciło ci się?
Dla niego to był majątek. Ona miała suknie warte nawet więcej. Całą garderobę.
– Nie, pani – odparł niezbyt przekonująco.
– To dobrze. Nie odczujesz więc straty, gdy oddasz łapówkę na ręce Meave, która prowadzi sierociniec. Z przeznaczeniem na naukę i wyposażenie chłopca, którego sam wskażesz i wybierzesz, a który będzie miał w twojej ocenie zadatki na żołnierza.
– Tak, pani – odparł szybko i bez mrugnięcia okiem.
– Nie odczujesz – powtórzyła. – Bo ja płacę dwa razy więcej.
– Tak, pani. Dziękuję, pani. – Gwardzista zmieszał się i to bardzo słysząc słowa generalskiej córki.
Niamh prześlizgnęła się wzrokiem po dłoniach żołnierza. Potem spojrzała na własne. Poprawiła pierścionek, aby niebieskie oczko znajdowało się dokładnie pośrodku palca.
– O twoim losie pomówimy później. Podasz mi imię swojego dowódcy. To, co mu rzeknę, zależy od ciebie. Więc, Aililu… czego dokładnie chciał nasz gość?
– Kapitan Tadhg jest moim dowódcą. – Gwardzista przełknął głośno ślinę. – Randall naprawdę chciał tylko wyjść na krótki czas i wrócić.
Znała kapitana Tadhga. Poczytywała sobie każdą konieczność kontaktu z tym pozbawionym taktu, elegancji i wyczucia brutalnym mężczyzną za dopust i niedogodność. Cóż, czasem trzeba...
– Zatem weźmiesz zapłatę i obiecasz mu to, czego od ciebie chciał. Dzisiaj, godzinę przed północą. Znasz to miejsce za stajniami, gdzie mur nieco niższy jest i porośnięty wodorostami? Och, znasz na pewno… – Usta Niamh wygięły się w lekkim uśmiechu. – Żołnierze wymykają się tamtędy nocą do domów uciech w mieście od lat. Tamtędy go wyprowadzisz. I tamtędy każesz mu wrócić, przed… kiedy kończy się twoja warta?
– O szóstej nad ranem.
– Idź zatem i obiecaj czcigodnemu gościowi, że godzinę przed północą pójdzie na upragniony spacer – wyciągnęła do żołnierza dłoń ze ściągniętymi w dół palcami. – Wpierw jednak bądź tak miły i odprowadź mnie do wyjścia.

Patrzył na jej rękę, jakby nie wiedział, co z nią trzeba zrobić. Dopiero gdy poruszyła palcami, ujął ją niezręcznie i równie niezręcznie i bez wprawy pocałował. Dotyk jego ust był nieoczekiwanie ciepły i miękki i pewnie Niamh sprawiłby przyjemność. Gdyby poświęcała takim prostym i chwilowym podnietom choć skrawek swej uwagi.
– Randallowi rzekniesz też, że dzisiaj albo nigdy – dodała cicho i ujęła ramię żołnierza. – Bowiem chodzą plotki, że zostaniesz przeniesiony.

Gdy szli do bramy, odprowadzały ich dziesiątki spojrzeń. I Niamh wiedziała, że każdy z gwardzistów w myślach wyzywa teraz Aililla od męskich prostytutek i odrażających, niegodnych miana żołnierza kreatur, które wspinają się do wyższej szarży po łożu córki generała. I że mimo to każdy chciałby znaleźć się na jego miejscu.

Niamh zaś kroczyła z wdziękiem, wspierając się lekko na ramieniu mężczyzny i myślała, że wszystko wskazuje na to, że ktoś ją ma za wyjątkową idiotkę.

Wtajemniczenie Albina nie było w ogóle kwestią. Jeśli miał choć jeden dzień przetrwać samotnie na dworze Amberu, musiał nauczyć się nieufności. Dlatego też wczesnym popołudniem Niamh wpłynęła do komnat zajmowanych przez Erykowego potomka w obłoku białych i błękitnych koronek i porwała go na przejażdżkę na wzgórze za miastem, gdzie, jak mu zapowiedziała, królewski naturalista przewidział na dzisiaj przejście ławicy meduz.

Meduz nie było jednak widać jak okiem sięgnąć.
– I całe szczęście – skwitowała Niamh. – Są wybitnie jadowite.

Po czym zrelacjonowała kuzynowi ze szczegółami rozmowę z gwardzistą o mieszanej krwi.
– Zaiste – podsumowała cicho, zapatrzona w przestwór wody, jakby jakieś meduzy miały się jednak nieoczekiwanie i znienacka pojawić – jestem odpowiednią i jedyną właściwą osobą, której żołnierz powinien zgłosić, że zaproponowano mu łapówkę. Dlatego umówiłam się z nim tak, jak ci to opowiedziałam. Wierni memu ojcu ludzie pilnują muru już teraz, kiedy tu stoimy. A pół godziny przed wyznaczoną ucieczką złożę Randallowi wizytę, aby oznajmić mu cudowną nowinę. Znalazłam mu godniejszą komnatę i zaraz go przeniosę... Chciałabym, abyś poszedł ze mną, Albinie.

W nieznanym cieniu

Wyjazd z Uz nie stanowił problemu. Straż dokonywała sporadycznych kontroli większych wozów. W tym sporym tłumie Jerome z ojcem wyjechali i do pierwszego rozstaju dróg podróżowali w nim. Większość wozów obrała lewą odnogę. Młody Amberyta nie zaopatrzył się w żadna mapę. Nie zasięgnął też specjalnie języka. Nie było to potrzebne. Wystarczyło mu znalezienie się na odludzi. Dlatego też on wybrał prawa odnogę. Tych kilka wozów, które skręciły razem z nim stopniowo zaczynały oddalać się od niego. Być może narzucili sobie większe tempo. Nie miało to większego znaczenia dla młodego Amberyty. On potrzebował wręcz samotności. Dlatego nie przejął się.
Gdy inni podróżnicy prawie zniknęli Jerome z oczy usłyszał za sobą kolejnych podróżników. Ci, dla odmiany, spieszyli się bardzo.
- Droga dla wielebnej matki!! - Krzyknął ktoś za plecami maga.
Gdy syn Fiony odwrócił się zobaczy za sobą niewielki oddział odzianych w fiolet zbrojnych. Eskortowali osłonięty czerwonym suknem wóz.
- Droga dla wielebnej matki!! - Usłyszał raz jeszcze.
Lepiej nie było wdawać się w kłótnie ze zbrojnymi. Jerome zjechał robiąc przejazd.
Fioletowe proporce z białym kryształem szybko zniknęły mu z oczu.
Wóz toczył się powoli, bardzo powoli. Zakupione zwierzęta pociągowe jakby traciły na sile. Młody mag zdał sobie z tego sprawę dopiero gdy pokonanie niewielkiego wzniesienia zaczęło stanowić nie lada problem. Jerome musiał zsiąść i pomóc zwierzętom. I to bardzo pomóc.

Rebma

O umówionej godzinie Albin i Niamh ruszyli do koszar. Mijali opustoszałe i ciche ulice pogrążone we śnie miasta.
Noc pod powierzchnią wody znacznie różniła się od tej na powierzchni. Już choćby brak księżyca nad głową był największą różnicą. Wszechobecne, zielone kule dawały wystarczająco dużo światła by się nie zabić. Ich moc była jednak zredukowana, by mieszkańcy podwodnego królestwa mogli bez przeszkód udać się na spoczynek.
Cóż to za przyjemność spać gdy światło razi cię w oczy?
Kolejną różnica była wszechogarniająca cisza. Na powierzchni, nocą gdy gwar dnia umilkł, słychać było swoje kroki stawiane na brukowanej ulicy. Tutaj ich przejściu nie towarzyszyły żadne odgłosy. Atramentowa głębia oceanu rozciągającego się nad ich głowami pochłaniała dźwięki.
Przy bramie stał tylko jeden wartownik, Ailill. A powinno być ich dwóch, odnotowała w myślach córka generała.
Młody gwardzista wyprężył pierś i zasalutował gdy go mijano.
W lazarecie panował spokój. Chorzy zażywali odpoczynku. I tutaj ich przejściu nie towarzyszył żaden dźwięk. Nie musieli się zatem skradać, by nie zakłócić spokoju pacjentom i ukryć swa obecność.

Drzwi do pokoju, w którym umieszczono dostojnego gościa królowej były zamknięte. Widać było jednak przez szparę przy podłodze, że w środku pali się światło. A także, że ktoś krząta się po pokoju.