Pirat stawiał ciężkie kroki, sapiąc jak stary piec i zgrzytając donośnie zębami. Jego wyschnięta czaszka przybrała obraz szyderczego triumfu. Monstrum zdawało się być niepowstrzymane oraz kompletnie odporne na wstrząsy statku. W czasie, gdy przez konstrukcję przechodziły kolejne wstrząsy, przeciwnik kompletnie je ignorował. Kidd skupiał uwagę już tylko na Richardzie, do którego dzieliły go dwa kroki.
Kiedy podszedł do swojej ofiary, serce szlachcica zamarło. Matowe ostrze broni upiora podniosło się do góry, aby zawisnąć w akcie niemej groźby. Cały świat na chwilę zatrzymał się w miejscu, a dramatyczna chwila rozciągnęła do nieskończoności.

Denis przybył na miejsce chwilę po Jacobie. Obydwaj uznali, że szkoda marnować czas na przeszłe zwady. Starr bez zbędnych tłumaczeń podał towarzyszowi maskę gazową. Sam wyjął pistolet abordażowy i zajął miejsce przy wylocie, aby użyć gadżetu w razie potrzeby.

• Maska gazowa

Arcon nie był siłaczem, lecz z całą pewnością posiadał większe szanse na wyciągnięcie towarzysza, niż Jacob. Ani myślał zwlekać, toteż natychmiast założył maskę. Nosząc ją na twarzy, czuł lekki zaduch, lecz z pewnością było to lepsze niż wdychanie gazu.
Czym prędzej zsunął się po dygoczącej drabinie i od razu pobiegł w kierunku zawieszonego na barierce przyjaciela. Szybko też zorientował się, że tamten widzi w nim kogoś zupełnie innego. Trzęsącymi się rękoma, Richard wyciągnął bowiem pistolet, a następnie wymierzył w kierunku nurka. Później wszystko działo się już bardzo szybko. [Przeciwstawny Test Zręczności (u Richarda na poziomie bardzo trudnym)]
La Croix był wyśmienitym strzelcem, lecz z pewnością nie w tym stanie. Denis bez najmniejszego problemu wyprzedził jego zamiar i rzucił całym ciałem w bok. Niczym w akrobatycznej sztuczce, przeturlał się na krótkim odcinku, aby zwinnie powstać i kontynuować bieg.

Bestia była diabelsko szybka. Czmychnęła przed pociskiem tak prędko, iż Richard widział ją chwilowo jako zwiewną smugę. Następnie jej obraz rozmył się jeszcze bardziej i miast pirata, szlachcic widział teraz postać z maską gazową na twarzy. To mogło oznaczać tylko jedno. Barnesowie! Z pewnością i oni uczestniczyli w tej maskaradzie. Któryś z nich znalazł sposób, żeby przedostać się na statek.
Pracownik Delegatury chciał jakoś zaoponować, sięgnąć po rapier, lecz zabrakło mu sił. Rękojeść wyślizgnęła mu się, a broń pozostała w skórzanej pochwie. Ktoś, nie wiedział już dokładnie kto, chwycił go za szaty i wciągnął z powrotem na balkon bocianiego gniazda. Został mu więc moduł, lecz i tutaj pozbawiono go pola do działania. Obca siła krępowała jego ruchy, a dalsza obrona okazała się bezzasadna.

Denis zaczął ciągnąć kompana w stronę drabinki. W tym samym czasie Jacob dał mu znak ręką i wystrzelił z abordażowego przyrządu. Arcon chwycił linkę i szybko obwiązał nią Richarda. Szczęściem konstrukcja była bardzo wytrzymała, a ciągnący z góry Starr znacznie usprawnił całą operację. Dzięki temu całkiem biegle udało im się wywindować kompana na górę.
Znakiem tego, kilka chwil później La Croix grzmotnął o podłogę właściwego pokładu, a tuż obok niego spoczął zasapany lurker. Richard potrzebował jakiegoś czasu, aby móc rozpoznać swoich towarzyszy. Wreszcie spojrzał na nich już całkiem przytomnie.
Koszmary odeszły. Przynajmniej tak mogło się wydawać.

W końcu anomalie oraz dziwne dźwięki zaczęły stopniowo zanikać. W tym czasie Connor obejrzał Richarda, ale nie stwierdził u niego poważniejszego uszczerbku. W organizmie La Croixa odnaleziono co prawda ślady zagadkowej toksyny, lecz był on wystawiony na jej działanie krótko, w dodatku przebywając na dużej wysokości.
Malfoy z kolei powiadomił, że wszystkie jednostki statku odzyskały sprawność. Zaraz po zakończeniu alarmu, aparatura miała wykazać silne skażenie powietrza. Inżynier był zdania, że na dnie oceanu mógł wydobywać się gaz. Reagując z wodą, już po swoim uwolnieniu na powierzchni, stawał się on trucizną,. Rzucało to pewne światło na kwestię, skąd Barnesowie pozyskali nową broń. Wystarczyło wszakże raz zbadać skład danego związku, aby odtworzyć go na szerszą skalę.
Nie wszyscy jednak mieli dzielili podobnie racjonalne podejście. Wielu innych załogantów twierdziło, że odczuwali stale czyjąś obecność, a kilku również zaobserwowało widmowe postaci. Przynajmniej połowa załogi słyszała dotkliwy szum w uszach. Wreszcie kilka osób potrzebowało krótkiej hospitalizacji.
Nadal pozostała również zagadka dotycząca osobliwych dźwięków, których świadkami stali się przecież wszyscy. Choć każdy posiadał własne zdanie na ich temat, jeden wniosek był wspólny - że dobrze zostawić Carinae za plecami.
W czasie jak statek podróżował na północ, temperatura znacznie spadała. Na morzu pojawiły się sunące leniwie kry, zaś sam aeroplan pokryła cienka warstwa szronu. Robiło się coraz chłodniej i można to było odczuć na samym zeppelinie. Technicy początkowo oponowali, aby podkręcić ogrzewanie. Argumentowali to tym, że podczas lotu nad Eta Carinae mocno wyeksploatowano możliwości wehikułu. Dopiero kiedy jednemu z najemników wyrósł na nosie sopel, zgodzili się uruchomić dodatkową kotłownię. Możliwe, że na decyzję wpłynął fakt, iż pod okiem jednego z protestujących wykwitła nagle soczysta śliwa.
Słońce poczęło chować się za horyzontem, odbierając światu wszystkie barwy. Kiedy nadszedł posępny zmierzch, Manuel zawołała wszystkich na mostek. Nie musiała nic mówić, ponieważ jej mina robiła to za nią. Wyglądała po trochu na przestraszoną, podekscytowaną, ale i zwyczajnie zdziwioną. Jeden z komputerów pokładowych wyświetlił powiększony obraz mrocznego morza przed nimi.
Wszyscy spojrzeli w milczeniu na ostatni przystanek swojej podróży. Wyspa Eliasza istotnie robiła wrażenie.

---

Poniższy tekst pochodzi prawdopodobnie z oryginalnej wersji wydawnictwa “Dzieło cudownej kreacji” i stanowi jego ostatni rozdział. Jednocześnie należy zaznaczyć, iż posiadanie wspomnianego woluminu bez specjalnych uprawnień jest przestępstwem w obrębie większości systemów karnych.

Kwestia Starożytnych nurtuje ludzkość od wielu lat. Chociaż wytworzyli oni dalece rozwiniętą cywilizację, wiele wieków temu zniknęła ona z powierzchni ziemi. Nawet najlepsi ze współczesnych uczonych nie są w stanie dokładnie wytłumaczyć okoliczności owego wydarzenia. Znaczna część ruin dawnego świata spoczywa głęboko pod powierzchnią mórz i oceanów. Wpływ wilgoci oraz soli skutecznie zatarł przez lata weryfikowalne ślady, pozostawiając nam jedynie garść domysłów. Wiemy także że do części pozostałości nie dostaniemy się prawdopodobnie nigdy, ponieważ znajdują się zbyt głęboko, aby dostępny sprzęt mógł znieść ogrom ciśnienia.
Nauka posiada natomiast kilka istotnych faktów. Z całą pewnością glob wyglądał niegdyś zgoła inaczej, choćby poprzez większą ilość lądów. To właśnie zwiększenie poziomu wody spowodował kres Starożytnych. Proces ten powstał dość nagle i wielu z ówczesnych nie miało szans uratować się, ani uciec w bezpieczne tereny. Pozostałych zabił inny, niezidentyfikowany dotąd czynnik.
Istnieje wiele teorii odnoszących się do owych zdarzeń. Poniżej znajduje się kilka bardziej znanych tez:


Pierwsza koncepcja zakłada nagłą zmianę ruchu planet lub księżyca, co mogło zaburzyć grawitację i niniejszym ingerować w ruch pływów. Nawet dziś astronomowie dowodzą, jakoby stała grawitacji była wbrew swojej nazwie dość zmienna, choć trudno orzec co powoduje same wahania. Z całą pewnością cykl taki może zajść na wskutek pojawienia się dodatkowego ciała niebieskiego nawet w odległej przestrzeni.
Swego czasu istniał nawet odłam kapłanów Noasa, którzy twierdzili że kierując ruchem planet, bóg pokarał ludzkość za jej grzechy. Świątynie ortodoksyjnych wyznawców musiały po kilku latach wydać stosowne oświadczenie, odcinające się od praktyk podobnych odłamów.


Funkcjonują też środowiska, które sądzą, że potop mógł mieć coś wspólnego z wojną o masowej skali. Bierzemy pod uwagę możliwość, gdzie jedna ze stron konfliktu wynalazła oraz użyła broni, która niefortunnie naruszyła atmosferę. W wyniku reakcji łańcuchowej taka ingerencja mogłaby istotnie zakłócić działanie całego ekosystemu. Ci, których katastrofa nie dotknęła bezpośrednio, mieli zginąć w późniejszych, regularnych potyczkach.


Istnieje wreszcie teza łącząca całość zjawiska z religią, na której ślady natknąć się można we wszystkich zonach. Ów system wierzeń wyznaje bogów zupełnie innych od powszechnie znanego panteonu. Jest to bardzo stara tradycja - miejsca kultu odnaleźć można nawet wśród świątyń na Serpens. Współcześnie kapliczki pełne krzykliwych run oraz liter odnajduje się na pustkowiach lub w podziemiach większych miast. Znamiennym faktem jest to, że pokaźna grupa badaczy tematu straciła zmysły lub zaginęła w kontrowersyjnych okolicznościach. Stąd też trudno orzec jaki jest bezpośredni związek między tym wyznaniem, a Starożytnymi.

Jak okiem sięgnąć, wyspa skrzyła się białym całunem, który odbijał blask wschodzących gwiazd. Śnieg zalegał wszędzie: zarówno w dolinach, co na sięgających nieba masywach. Osnuwał las świerków oraz pojedyncze, zgarbione cisy. Największą uwagę przyciągały jednak posągi. Blisko trzydzieści rozsianych po lądzie monumentów przedstawiało postaci sędziwych mężczyzn i kobiet. Wszyscy zostali uwiecznieni w majestatycznych, pełnych godności pozach. Kamienne giganty wykonywały pozdrawiający gest lub zdawały się przemawiać do niewidocznego tłumu. Każdy nosił długie szaty oraz insygnia kojarzone powszechnie z nobilitacją, typu amulety, zdobione łańcuchy, berła. Poza samą ich wysokością, wrażenie robiła pieczołowitość, z jaką wyrzeźbiono kamień. Posągi zdawały się być niezwykle żywe, zupełnie jakby zaraz miały zejść ze swoich cokołów.
W centralnej części wyspy ustawiono granitowe bloki. Z całą pewnością miała tu miejsce ludzka ingerencja, gdyż ich ułożenie było zbyt regularne. Ociosane formy układały się spiralnie, przez co z lotu ptaka przypominały oko skalnego cyklonu.
Wyspę otaczało także kilka innych lądów o mniejszej powierzchni. Były to jednak gołe placki terenu, upstrzone jedynie skarłowaciałymi krzewami. Zapewniały jednakże pewien azyl na wypadek, gdyby ktoś ostatecznie zrezygnował z lądowania na ziemi Eliasza.
Na miejscu było już kilka grup. Komputer pokładowy przeskanował zachodni brzeg wyspy i ukazał obóz składający się z kilkunastu namiotów. Wśród wyładunku poruszały się tu dziwne postaci, zdające mieć zaburzone proporcje ciała. Wytłumaczenie tego stanu rzeczy tkwiło na łopoczych sztandarach w kolorze krwistej czerwieni.


Przedstawiały emblemat Kompanii Wilka. Jej obecny przodownik, Patrick von Tier, znany był z zamiłowania do eksperymentów biologicznych. Częstokroć jego ludzie byli nafaszerowani modułami po same uszy. Hanzyta przybył tu łodzią podwodną, której czarny stożek tkwił tuż obok mielizny.
W głębi lądu, jak na ironię przy kamiennym kręgu, rozbili się Barnesowie. Reprezentanci “Blazon Stone” przylecieli tutaj grupą balonów, pozostawionych teraz przy linii drzew.


Nawet tutaj ród nie odmówił sobie luksusów. Mimo że w dużej mierze szlachta zajęła pobliskie jaskinie, rozstawiono obok nich głębokie siedziska, stoły wypełnione jadłem, czy balie z parującą wodą. Komuś udało się nawet sprowadzić miniaturową karocę, którą prawdopodobnie zajmowało rodzeństwo.
Trochę na północ od tego miejsca, jeszcze bliżej środka wyspy, rezydowali agenci z Black Cross.


Nie można było pomylić ich z nikim innym. Czarne stroje zdawały się uzupełniać ciemność zapadającej nocy. Na granicach obozowiska postawiono proste zasieki, mające chronić przed dziką zwierzyną. Poza tym krzyżowcy ograniczyli się do prostych, skórzanych jutr oraz paleniska między nimi. Statek należący do Black Cross znajdował się po wschodniej stronie nabrzeża. Była to podłużna armada bez symboli na żaglach.

Cała załoga spotkała w głównym pomieszczeniu statku. Ludzie Richarda i jego siostra zajęli miejsce przy ścianie. Obok stał Zhou, jak zawsze absolutnie opanowany, pełen dostojnego spokoju. Towarzyszyła mu sobowtór cesarzowej, a otaczała uzbrojona gwardia. Potem był felczer Connor, uratowani więźniowie oraz najemnicy.
Na krótką chwilę zapanowała cisza. Słowa, które miały teraz paść, były bowiem bardzo ważne. Stało się więcej niż jasne, że jeśli członkowie drużyny mieli wobec siebie jakieś plany lub zwyczajnie coś do przekazania, to nastał najwyższy czas, aby padły odpowiednie deklaracje.

Historyk rozważał pobranie próbek gazu, jednak nie dość znał się na obsłudze statku, aby samodzielnie otworzyć cylindry. Możliwe było jednak, że substancja i tak osadziła się gdzieś na statku. Z tego powodu wysłano wkrótce trzech najemników, aby sprawdzili czy faktycznie sterowiec jest czysty od toksyny. Wybrano najniższych ludzi - tak aby mogli wcisnąć się w każdy zakamarek pojazdu. Mężczyźni najpierw zajęli się systemem wymiany powietrza. Potem jeden po drugim wpełzali do przejść kanalizacyjnych oraz szybów grzewczych.
Raport uspokoił wszystkich, o ile w tych okolicznościach można było mówić o jakimkolwiek spokoju. Choć filtry zeppelinu działały sprawnie, to przy niektórych pozostał łuszczący się nalot. Bez zwłoki został on zeskrobany do kilkunastu szklanych kolb. Doświadczony chemik mógłby ocenić przydatność takich próbek, jednak nikt z obecnych za takiego nie uchodził. Dlatego też ostatecznie zostały one zabezpieczone w ładowni za pomocą kilkunastu warstw papieru.

Obserwując trzy obozy, zarówno Denis, Jacob i Richard wysnuwali różne wnioski. Z grubsza zgadzali się jednak, iż nie powinno się wchodzić do akcji, tak długo, jak było to możliwe. La Croix podjął także plan zbliżenia się do wyspy od strony Kompanii Wilka. Tak też uczyniono - zeppelin przekierowano na zachodnią część wyspy. Nawet jeśli Von Tier ich dostrzegł, nic sobie z tego nie robił. Przez jakiś czas załoganci mogli więc dokładniej zaobserwować osobliwą marszrutę powykręcanych postaci na plaży. Richard już raz przekonał się jak ci odmieńcy potrafili być groźni. Przy skali ingerencji w ciałach agentów, jego własny implant był ledwie udogodnieniem.
W następnej kolejności sterowiec zmierzył ku osnutych obłokami wzgórz. To z kolei było pomysłem Arcona. Skryci tuż pod linią chmur, mogli obserwować wyspę. Pozycja ta dawała jakąś szansę na ucieczkę. Zawsze mogli po prostu wznieść się wyżej i kluczyć wśród szczytów oraz cumulusów wypełniających nocne niebo.
Z tej pozycji przyjrzeli się liczebności oraz uzbrojeniu obecnych na wyspie. Hanzytów było około pięćdziesięciu. Nie mieli wiele broni, co było akurat zrozumiałe, gdyż ich ciała same je stanowiły. Barnesowie posiadali podobną ilość przybocznych, z czego na większą część składali się strzelcy z muszkietami. Oddział Black Cross liczył dwadzieścia osób, a przynajmniej tyle dało się dostrzec w mroku nocy. Na stanie mieli karabiny oraz strzelby plazmowe, podobne do tych, które stanowiły wyposażenie sterowca.
Nadal brakowało zarówno piratów oraz zarażonych. To z kolei wykupywało ostatnie chwile załodze na załatwienie swoich spraw. Najważniejszą z nich był z całą pewnością stan fizyczny całej ekipy. Felczer po kolei wołał raz jeszcze tych, którzy nadal nosili jakieś rany i dwoił się, aby możliwie skutecznie ich połatać. (Wszyscy - pełnia zdrowia)
Cooper, który z reguły wychodził ze starć bez szwanku, odwiedził w tym czasie Manuel. Chciał, aby ta wyznaczyła mu kilku miejsc, które dotychczas odwiedzili. Pilotka zastanawiała się chwilę, szybko jednak uznając że jest w stanie mu pomóc. Ostatecznie nie była pierwszym lepszym pilotem, a starym wygą. Oczywiście “starym” w sensie zawodowym, bo nikt o zdrowych zmysłach nie użyłby tego określenia w innym kontekście. Szczególnie kiedy rudowłosa trzymała w rękach sporych rozmiarów lunetę.


Już wkrótce mapa była gotowa. Manuel nakreśliła na niej kryjówkę Reda czerwonym kolorem, "dziką" wyspę żółtą barwą, Eta Carinae czarnym okręgiem, a Wyspę Eliasza - na niebiesko. Ostatni punkt znajdował się tuż obok symbolu oznaczającym zagrożenie. W tym wypadku mogło chodzić o bardzo niskie temperatury lub możliwość wpłynięcia na lodową górę. Przede wszystkim jednak dało się zauważyć fakt co najmniej szokujący. Otóż od miejsca gdzie się znajdowali do Carinae, dzieliła spora ilość mil. Tymczasem tajemniczą strefę opuścili ledwie kilka kwadransów temu. Było to niemożliwe, aby przenieść się tak daleko w podobnie krótkim czasie, nawet dysponując nowoczesnym sterowcem. Co innego z kolei sugerowały urządzenia nawigacyjnie. Ich odczyty jasno wskazywały pozycję stosunkowo daleko na północy.
Tymczasem cierpliwość załogi miała właśnie się opłacić. O to bowiem na zza horyzontu wyłoniło się kilka pochyłych łajb. Za chwilę dołączyły do nich kolejne żaglowce i znów następne. Wszystkie były w tragicznym stanie. Miały butwiejące kadłuby, złamane maszty i przegniłe żagle. Lecz wciąż płynęły, a było ich coraz więcej. W milczeniu obserwowano jak zabiedzona flota przybija do południowego brzegu, a jej członkowie wychodzą na brzeg. Po ilości statków można było się spodziewać większego ugrupowania, lecz zniszczone ubrania i zielonkawa skóra szybko potwierdziły kim byli rzeczeni. Część zarażonych po prostu nie dotrwała do celu i pobratymcy musieli tychże wyrzucić za burtę lub zakończyć marny los.
W końcu, wśród uciekinierów, pojawił się także wyprostowany jak struna mężczyzna w masce. Ten jako jedyny posiadał pewny krok oraz swoistą krewkość w ruchach. Denis szybko go rozpoznał. Rozmawiał z tym człowiekiem, kiedy rozbił się na Serpens. Był w nim coś takiego, że zidentyfikowałby go nawet z dziesięciu mil.
Co interesujące, pozostałe obozy nie zareagowały specjalnie gwałtownie na ów fakt. Natomiast można było zaobserwować ruch jakiegoś gońca na karej klaczy, który popędził z terenu Black Cross. Najpierw obrał za cel Barnesów, potem Hanzytów, kończąc na ludziach Shagreena. W każdym miejscu chwilę rozmawiał z wydelegowanym reprezentantem, przekazywał jakiś pakunek, aby wreszcie zawrócić do swoich ludzi.
Śledzenie tego procesu przerwała radiostacja, która niespodziewanie ożywiła się. Z głośników doszedł pogłos trudnej do zrozumienia mowy. Malfoy czym prędzej podszedł do aparatury i spróbował złapać właściwą częstotliwość. Potem spojrzał na pozostałych.
- Ktoś próbuje nawiązać łączność. Są cwani. Jeśli nastroję to ustrojstwo tak, żeby czytelnie odebrać ich sygnał, od razu potwierdzimy swoją pozycję. Sygnał idzie bezpośrednio z wyspy - dodał, pytająco trzymając dłoń na klawiszu.
Spojrzeli w rzeczonym kierunku. Krajobraz wyglądał dokładnie tak, jak brzmiała radiostacja.
Śnieżyło.