Szlachcic oparł się o jedną z poręczy mającą ułatwiać poruszanie się na statku powietrznym w czasi gdy ten wpadnie w turbulencje. Oddychał ciężko. Nie był specjalnie wierzący. A już na pewno nie wierzył w bujdy o wizjach, widziadłach, prekognicji i telepatii. A jednak. Jednak coś tam udało się w nim poruszyć wtedy, w czasie gdy do jego rdzenia kręgowego montowano implant. Wtedy coś odsłoniło przed nim kwintesencję operacji 110. A jednak bezskutecznie szukał odpowiedzi przez kolejne tygodnie przebywając połowę znanego świata. Narażając na śmierć przyjaciół i rodzinę. Po to by teraz, w skradzionym okręcie powietrznym, z dala od cywilizacji jaką znał, na prastarym grobowcu ludzi żyjących wieki przed nimi usłyszeć wyznanie zmarłego lurkera. Zabawne jak technologia pozwalała ludziom zza grobu wpływać na życie tych żyjących.

Te wszystkie rewelacje… Richard nie mógł się pogodzić z myślą, że od początku był tylko narzędziem w rozgrywce tak podłych ludzi. A co gorsza, Delegatura przymykała oczy na sojusz z nimi. Liczyła na nowy gaz bojowy? Zyski z handlu kamieniami? Jak wielka jest cena moralności? Kufry kamieni szlachetnych? A może jedynie sztabka złota? Albo butla gazu, która wydusi wrogów niczym wrzucone do rzeki kocięta w zawiązanym worku? Cóż odróżni ich od potworów?

W końcu westchnął ponownie i wyprostował się.
- Musimy to nagranie skopiować i upowszechnić. I Kopie też upowszechnić. Może radiostacje? Cały świat musi się dowiedzieć o tym co zrobił Kamienny Herb.

La Croix stał ze sromotną miną przed załogą. Nie był dla tych ludzi ani dowódcą, ani mentorem. Gdy przybył na sterowiec bliżej mu było do najemnika niźli do szlachcica. Teraz zaś wyglądał tak, jak wtedy gdy Denis widział go pierwszy raz. Dumny. Gładko ogolony. O wyrazie twarzy takim jak jego przodkowie na obrazach w gabinecie. To on zwołał spotkanie na otwartym pokładzie statku. Zaczął od przekazania Malfloyowi dziwnego urządzenia na którym znajdował się zapis wspomnień wydobyty z głębin.

- Poprosiłem was tutaj, ponieważ zaszły pewne okoliczności. Wiecie kim jest Shagreen. Bojownik o wolność. Ale czy wiecie dlaczego Shagreen walczy?
Czekał. Pamiętał jak w młodości, gdy brał lekcje retoryki i jego guwerner podkreślał wielokrotnie znaczenie pauzy.
- Gdybym wam powiedział, że istnieje broń, która nie daje żadnej szansy obrony. Broń, która w ułamku sekundy odbierze wam oddech. Broń, która tak samo zabije wojownika w ciężkiej zbroi jak i kobietę z dzieckiem na ręku. Broń, która raz użyta nie zatrzyma się do czasu aż pozostawi za sobą stos zwłok. Taką właśnie broń stworzyła rodzina Barens. Kamienny herb przetestował ją już. Przetestował łamiąc święte prawo gościnności. Zaprosił do siebie najznamienitszych szlachciców - La Croix bez mrugnięcia okiem komplementował przedstawicieli wrogiej dla Wolnych Miast frakcji. Prawa wojennej retoryki mijały się z prawami logiki - by później ich wymordować. Ci ludzie padając nawet nie wiedzieli cóż ich zabiło. Taką to broń stworzył ród spod Kamiennego Herbu. Broń, która nigdy nie powinna zostać stworzona. Nie cofniemy czasu. Nie uratujemy tamtych niewinnych. Ale możemy zrobić wszystko, żeby pamięć po nich nie zaginęła. Możemy pokazać światu jakim rodem są Barensowie. Shagreen choć ich krew z krwi, to miał odwagę się im przeciwstawić. A teraz szykuje bratobójczą hekatombę. Nie możemy do tego dopuścić. Shagreen musi stać się symbolem. Symbolem rewolucji - zacisnął pięść i zaczął mówić głośniej.
- Rewolucji, która pokaże, że szlacheckie urodzenie czy pieniądze nie dają prawa do zapomnienia o moralności. Pomyślcie o waszych rodzinach. Dzieciach. Pomyślcie jak wyglądał będzie świat, w którym każdy może wejść w posiadanie broni, która zatruwa powietrze?
Przy tych słowach patrzył na swoją siostrę.
- Musimy pokazać światu kim są naprawdę Barensowie. Musimy powstrzymać Shagreena przed zhańbieniem swego imienia. Dlatego kierujemy się na spotkanie z nim. A to nagranie upublicznimy za pomocą naszych radiostacji.

Szlachcic podszedł do Malfloya i powiedział mu już znacznie ciszej:
- Skopiuj to nagranie i zajmij się nadaniem go z naszego sterowca.

Po tym szlachcic ciężko westchnął. Miał jeszcze jedną grupę, której z pewnością wzniosłe ideały moralności nie przekonają do walki.

Gdy wśród improwizowanej załogi nastąpiło poruszenie przemową La Croix podszedł w końcu do najemników. Położył dwóm najbliższym ręce na ramiona i pochylił się do przodu konspiracyjnie.
- A gdy już Barensowie zostaną osądzeni to ktoś będzie musiał zająć się zarządzaniem największym rodzinnym majątkiem na świecie.
Uśmiechnął się chytrze niczym jakaś leśna bestia.

Arcon z podziwem spoglądał na Richarda, który odzyskał cechy przywódcze i żelazny charakter. Powrócił dawny La Croix, który nie tylko mową, ale sylwetką wymuszał posłuszeństwo i respekt. Biły od niego majestat i siła. Pomimo, że nie używał wyszukanych słów, był na tyle przekonujący, że większość słuchaczy odruchowo zgadzała się z jego poglądami. Nawet najemnicy, których wierność była wątpliwa, zdawali się popierać szlachcica, o czym świadczyły ich miny.

Nie wszyscy wysłuchali perory i zgadzali się z delegatem. Nieobecność Jacoba i Eloizy, powinna wzbudzić pewne podejrzenia. Denis nigdy nie tracił czasu na zastanawianie się, czy coś łączy siostrę jego protektora i rzeczonego historyka. Niebawem przekonał się, że popełnił błąd w ocenie sytuacji. Poławiacz był pewien, że Cooper nie ośmieli się przeciwstawić Richardowi i rzeczywiście nie uczynił tego otwarcie. Jego styl był inny, śliski, podstępny... Pod maską elokwencji, skrywał intrygancki, zdegenerowany umysł. Wykorzystywał ludzi do swoich celów, mamiąc, konfabulując i rozgrywając swoje gierki. Czy czynił to wiedziony własną próżnością i samouwielbieniem, przekonany o swojej nieomylności? A może jednak służył komuś potężniejszemu jako totumfacki, z premedytacją realizując odgórne rozkazy? Jacob mógł być agentem, co już wcześniej podejrzewał Denis. Zbyt dobrze poruszał się w meandrach polityki, miał rozliczne kontakty, znał obce języki i zwyczaje. Jak gdyby został przygotowany do roli szpiega, a zawód historyka, podszyty famą fircyka i manierami galanta, pomagał mu ukryć prawdziwą tożsamość. Jeśli okazałoby się to prawdą, do uczuć żywionych przez lurkera do historyka dołączyłaby pogarda...

Teraz wpatrywał się w Eloizę, będącą marionetką w zdradzieckich rękach. Malfoy wypowiedział głośno tylko to, co nasuwało się samoistnie.
Roztrzęsiona dziewczyna odwróciła uwagę wszystkich na sali, aby zbrojne ramię Xanou w jednej chwili zaszachowało obecnych. Tak, trzeba oddać, że mądrala uśpił czujność pozostałych członków drużyny. Już jego westchnienia, kiedy obaj deklarowali jak najszybsze upowszechnienie nagrania, powinny dać im do myślenia. Zignorowali je, zajmując się własnymi sprawami, a spuszczenie historyka z oka okazało się błędem niewybaczalnym. Tak kończy się zbytnia ufność... Dali się zmanipulować podobnie łatwo jak Malfoy i Eloiza. To zabolało...

Arcon zacisnął usta w bezradnym grymasie. Obcość żołnierzy wzmagała tylko gniew i bezsilność. Nie było szans na negocjacje czy układy. Jedynie Richard i najemnicy byli w stanie obezwładnić strażników. Z tym, że w przypadku potyczki mogłoby ucierpieć bezcenne nagranie i radiostacja... Lurker wyczuł wibracje pokładu. Nawet taki cud techniki, podczas forsowania Eta Carinae, może wpaść w turbulencje...
- Kiedy będzie po wszystkim wydamy go ojcu Kidd... - wycedził przez zęby w stronę Delegata.

Richard nie mógł uwierzyć. Jego własna siostra działała przeciw niemu. Dała się omotać Poczuł ukłucie w sercu gdy zdał sobie sprawę, że to jego wina. To on myślał, że nie jest już małą dziewczynką. To on nadstawił plecy po to, żeby zatknąć w nich nóż. Sam pchał ją w ramiona tego skur….

Oddychał głęboko. Choć na pozór stał twardo niczym posąg, zaciskając szczękę, to w środku przypominał byka szykującego się do szarży. Zdrada ze strony siostry. Zdrada ze strony inżyniera pokładowego. Choć ten drugi nie miał pojęcia do czego doprowadzi. Ta pierwsza nie była świadoma. Obydwoje byli narzędziami w rękach Coopera. Byk grzebał kopytem w ziemi szukając celu.

Jacob mógł być w dwóch miejscach. Poza sterowcem, albo daleko poza sterowcem. Zrealizował swoje cele i uciekał. Jak szczur. Jak karaluch, który przeżyje nawet zarazę. Zęby szlachcica zgrzytnęły.

I oto na scenę wbiegł niemal cel owej szarży. Jacob Cooper. Ucieleśnienie sztyletu wbijanego w plecy. Wkradał się w łaski ich rodziny działając za plecami Richarda. Zawsze wszystko wiedział najlepiej. Wbiegł i na oczach szlachcica ruszył rozkazywać “swoim” ludziom. A Byk go obserwował. Bardzo dokładnie. Implant wertował centymetr po centymetrze ciało Coopera. Na rękawie dojrzał włos. Długi. Jego siostry? Zaiste, z pewnością nie trzymał dłoni przy sobie przekonując ją do stanięcia przeciw bratu.

Śmiał się. Śmiał się im w twarz. Richard bardzo dokładnie widział jego zęby. Idealnie zadbany uśmiech. Zrywające się ku górze kąciki ust. I Z tymże uśmiechem maszerował do Eloiz. Momentalnie się do niej niemal przycisnął. Richard wiedział, że teraz w niego nie strzeli. Za duże ryzyko trafienia w małą Eloiz. Choć myśl o głowie historyka pękającej jak arbuz spowodowała, że uśmiech pojawił się również na twarzy Richarda. Uśmiech, który w teorii odróżniał ludzi od zwierząt. Ale czyż drapieżniki nie szczerzyły kłów na widok swej ofiary?

I w końcu się zaczęło. Chełpienie się triumfem. Zawsze według tego samego schematu. Opisuje dotychczasowe działania, stwarza wydumany problem, przedstawia rozwiązanie problemu aż w końcu rozświetla siebie jako dar niebios, dzięki któremu owo rozwiązanie wynaleziono. Czy rozłupane kości czaszki przestrzelone pociskiem z pistoletu poranią Eloize? Oczy szlachcica wpatrywały się w czoło historyka. Zmarszczki falujące przy kolejnych figurach retorycznych. To tam powędruje kula. Niech tylko odsunie się od jego siostry.

I w końcu to nastało. W końcu przeniósł się do człowieka mającego być gwarantem porozumienia. To był idealny moment. Lepszego nie będzie. Byk ruszał do szarży.

Richard sprężystym krokiem zszedł z podwyższenia. Wtedy turbulencja zakołysała okrętem powietrznym. Szlachcic potrzebował moment, żeby odzyskać równowagę. W końcu szedł dalej zbliżając się do uzbrojonych żołnierzy.
- Panowie, wasza asysta nie będzie już potrzebna. Nie pozwolę, żeby doszło do rozlewu krwi wśród załogi - powiedział.
- Proszę przekazać nagranie kapitanowi Arconowi. Wstrzymamy się z jego publikacją, na panów subtelną prośbę - patrzył z wyrzutem na uniesioną broń.
- Dziękuję - ukłonił się i podszedł do Jacoba.
- Na mostek, za chwilę możemy znaleźć się w ogniu bitwy - powiedział rozkazującym tonem mijając historyka.

Zdaniem Richarda wina Wolnych Miast w całym ambarasie była równie duża jak rodziny Barensów. Aktualny rząd musiał zostać wymieniony. Przewrót do jakiego doprowadziłoby upublicznienie nagrania był więc na korzyść szlachcicowi. Chodź w całym swoim hultajstwie Jacob miał częsciowo rację. Zagranie z Cesarzową dałoby rodowi La Croix mocną pozycję w Wolnych Miastach. O ile nie najmocniejszą. Mógłby dokonać przewrotu w białych rękawiczkach. Samemu rozstawiająć delegatów. Lub rozwiązać całkowicie delegaturę i zmienić system rządów w Wolnych Miastach. To dawało możliwości. Prowadząc gości na mostek odwrócił się do Jacoba i westchnął ciężko. Wizja roztrzaskanej czaszki Coopera oddalała się, a ten skubaniec jakby to wyczuł i obdarował szlachcica kolejnym uśmiechem. W końcu zostali sami z historykiem i przedstawicielem cesarstwa.
- Zatem udało ci się wynegocjować obopólne korzyści dla Wolnych Miast i Cesarstwa - mówił Richard z trudem maskując napięte w złości mięśnie szczęki.
- Życzyłbym sobie w przyszłości o informowaniu o bieżących postępach w tak ważkich kwestiach - zimnym tonem kontynuował La Croix
- Za chwilę z dużym prawdopodobieństwem znajdziemy się w ogniu bitwy. Naszym priorytetem powinno być znalezienie Walkera Barensa i powstrzymanie go przed stosowaniem rozwiązań ostatecznych jakimi byłaby broń masowego rażenia. Takie zagranie zdyskredytuje go jako osobę, pozwoli rodzinie Barensów na przerzucenie całej winy na “syna marnotrawnego” od którego z łatwością się odetną. W końcu zrobili wszystko co w ich mocy, żeby go odizolować po “operacji 101”. Lurker, którego nagranie posiadamy zostanie przedstawiony jako zaślepiony fanatyk, a samo nagranie będzie nie warte funta kłaków. Jeżeli to nam się nie uda, to cała ta nasza współpraca z Cesarzową będzie warta dokładnie tyle co pergamin na którym spiszemy jej warunki. W związku z tym panowie, czy w obliczu tej sytuacji mają panowie jakieś propozycje? - w powietrzu zawisło pytanie delegata. Z jednej strony liczył na odpowiedź przedstawiciela cesarstwa. Z drugiej był pewien, że zaraz wtrąci się Jacob. Odruchowo sprawdził pistolet w kaburze.

Początkowo wyglądało na to, że Richard rozszarpie intryganta. Później stopniowo rozsądek chwilowo tryumfował, choć marsowe oblicze delegata również świadczyło o jego piekielnych rozterkach. Lurker nie wierzył w słowa, ani dobre intencje historyka tudzież agenta. Cooper roztoczył wizję przyszłych korzyści dla rodu La Croix, zapominając, że świat nie kieruje się logiką. Rządzą nim emocje targające ludźmi, zazdrość, gniew, chciwość... Do tego powoływał się na cesarzową, która straciła wszelkie wpływy i nie była realną, a jedynie domniemaną frakcją w grze o przyszłość Oriona. To wiedział nawet prosty lurker...

Za skryte działanie za ich plecami Jacob powinien oberwać w policzek. Zasłużył na to już wcześniej: za traktowanie drużyny z wyższością, obrażanie ich, mentorski ton i pyszałkowatość. Wreszcie za ten irytujący uśmieszek... To jednak nie był czas i miejsce na urządzanie scen i wymierzanie sprawiedliwości. Dość było jednego widowiska... Po słowach Richarda do zbrojnej obstawy Arcon demonstracyjnie odwrócił się w stronę Xanouańczyków, nie zaszczyciwszy Jacoba nawet przelotnym spojrzeniem. Przywołał Yarvisa, który brzęcząc mechanizmami zawisł nad żołnierzami. Denis wyciągnął dłoń po nagranie.
- Skoro wszystko zostało ustalone, przechowam ten dysk. Słowo delegata i sojusznika jest najlepszą rękojmią...